Αυτές τις μέρες ένεκα του ιστορικού γεγονότος της επίσκεψης του Πάπα στον Πατριάρχη και τα όσα διημείφθησαν εκεί, έχουν γραφεί πάρα πολλά, κυρίως επικριτικά σχόλια για τα όσα έγιναν και τα οποία χαρακτηρίστηκαν ως πλήρη κατάργηση όλων των Κανόνων, όλων των αρχών της Ορθόδοξης πίστεως, όλων των αρχών των Οικουμενικών Συνόδων, όλων των μέχρι σήμερα ιερών και οσίων που κράτησαν σε εκατομμύρια πιστούς την πίστη όρθια και τους εμψύχωσαν σε καιρούς διωγμών και αλλόθρησκης κατοχής.
Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των γραπτών, των σχολίων και των άρθρων, ήταν οι παρακλήσεις, οι νουθετήσεις, οι αγωνιώδεις προειδοποιήσεις προς την κεφαλή της Ορθοδοξίας να κατανοήσει τον λανθασμένο δρόμο που έχει επιλέξει, να σταματήσει τον οικουμενιστικό κατήφορο, να επιστρέψει στις θεμελιώδης δογματικές αρχές της Ορθοδοξίας, να αρχίσει ξανά να ορθοτομεί τον Θείο Λόγο.
Θα έλεγε κανείς πως όλοι αυτοί, οι επί σωστών κριτήριων κινούμενοι, μάλλον δεν μπορούν να αντικρύσουν κατάματα την πραγματικότητα, ή αρέσκονται να κρύβονται πίσω από κάποιο ράσο, πίσω από κάποιο πρόσχημα, όπως η αποτοίχιση, ή ο φόβος σχίσματος, ή υποστηρίζουν ότι όλα γίνονται χάριν… Θείας Οικονομίας και όχι… λογικώς πραττόμενα.
Κάποιοι, ακόμα χειρότερα, διακατέχονται από φόβο των συνεπειών να τοποθετηθούν ανοιχτά, φοβούνται να παραδεχτούν ανοιχτά ότι όλα αυτά συνεπάγονται τον αφορισμό αυτών που καταπατούν τους Ιερούς Κανόνες και συμπροσεύχονται με αιρετικούς και με αλλόδοξους. Φοβούνται μήπως και χάσουν την δουλειά τους, φοβούνται μήπως τους εκδιώξει ο αρχιερέας, φοβούνται μήπως και σταματήσουν να εισρέουν τα διάφορα παχυλά αμαρτωλά κονδύλια, φοβούνται μήπως και δεχτούν την αυστηρή επίπληξη αυτού, που ενώ τάχτηκε να ποιμαίνει την Ορθοδοξία, προχωρεί στην σταδιακή αλλά σταθερή «κατάργηση» της.
Τα «δάκρυα» περίσσεψαν αλλά πολύ περισσότερο η υποκρισία.
Μήπως όλοι αυτοί νομίζουν πως υπάρχει ακόμα κάποια πιθανότητα το «καράβι να γυρίσει πίσω»;
Μήπως ακόμα πιστεύουν πως την ύστατη ώρα ο Προκαθήμενος θα συνετιστεί και θα σταματήσει αυτό το οδυνηρό κατρακύλισμα;
Μήπως ακόμα θεωρούν πως όλα αυτά είναι απλώς μια εκδήλωση «αγαπητιστικής» συμπεριφοράς και ενωτικής πρόθεσης στο όνομα της χριστιανικής αγάπης;
Μήπως, ακόμα χειρότερα, θεωρούν πως θα εξακολουθεί η Θεία Χάρη να ευλογεί όσους απαρνήθηκαν την Ορθοδοξία και έγιναν το ένα με τον μέγα αιρεσιάρχη του Βατικανού;
Ψευδαισθήσεις και αυταπάτες οδυνηρές, αλλά και ολέθριες, αλλά και τεχνάσματα του «έξω από εδώ» που χαριεντίζεται και ευφραίνεται με όλο αυτό το «αγαπητιστικό» πανηγύρι της Νέας Τάξης. Προσχήματα, όπως, να μην προσχωρήσουμε σε σχίσμα, να μην αποτοιχιστούμε, να μην διασπάσουμε την Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έχουν διαμορφώσει ένα ποίμνιο που άγεται και φέρεται στον γκρεμό της θρησκευτικής αποστασίας.
Κάνεις δεν θέλει τα σχίσματα.
Κάνεις δεν επιθυμεί την διάσπαση.
Κάνεις δεν επιθυμεί την αποτοίχιση και πολύ περισσότερο ξεχωριστά μυστήρια και ξεχωριστές χειροτονίες.
Όμως και κανείς συνεπής με την συνείδηση του και συνεπής με την πίστη του, δεν μπορεί άλλο να ανέχεται αυτή την αιρετική κατηφόρα που θα συνεχιστεί (να μην τρέφετε αυταπάτες), με ακόμα μεγαλύτερο οίστρο.
Ανοιχτές συζητήσεις που έγιναν για την αποτοίχιση, αντι-οικουεμινιστικές πρωτοβουλίες, μεγαλόσχημα άρθρα κατά της παπικής αίρεσης, τελικά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ρίχνουν «στάχτη στα μάτια» και να υπεκφεύγουν από την μια και αληθινή και οδυνηρή πραγματικότητα, ως, «προφάσεις εν αμαρτίες».
Και ποια είναι αυτή η πραγματικότητα;
Μόνο τυφλοί και κωφάλαλοι δεν μπορούν να την δουν και πολλοί περισσότερο οι υποκριτές όλων των βαθμίδων που έχουν στεφτεί «σημαιοφόροι» της Ορθοδοξίας.
Ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης που θέλει να ηγείται όλου του Ορθόδοξου κόσμου, έχει παραβεί κατάφορα όλους τους Κανόνες της Ορθοδοξίας.
Το τι πρέπει να γίνει, περιγράφεται με τον πλέον προσιτό τρόπο ως εξής από τον Σεβασμιότατο Γορτυνίας:
«Για τους ακοινώνητους και αιρετικούς οι Ιεροί Κανόνες, ενδεικτικώς ορίζουν τα εξής: Όποιος συμπροσεύχεται με ακοινώνητο, ακόμα και μέσα σε ένα σπίτι, ας αφορίζεται (10ος Αποστολικός).Όσο για τις συμπροσευχές με τους αλλόθρησκους οι Ιεροί Κανόνες διατάσσουν τα εξής:
Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, εάν συμπροσευχήθηκε μόνο με αιρετικούς, ας αφορίζεται. Αν όμως επέτρεψε αυτούς να κάνουν κάτι (να ιερουργήσουν), ως κληρικοί, ας καθαιρείται, (45ος Αποστολικός).
Να μην επιτρέπεται στους αιρετικούς να εισέρχονται στον οίκο του Θεού εφ όσον επιμένουν στην αίρεση (6ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου). Εκείνους που επιστρέφουν από τις αιρέσεις, είτε ήσαν κατηχούμενοι, είτε πιστοί κατ αυτούς, να μην τους προσδέχεστε πριν αναθεματίσουν κάθε αίρεση και κατ’ εξοχήν αυτήν (την αίρεση), στην οποία ήσαν αιχμάλωτοι (7ος κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).
Και ότι δεν πρέπει με αιρετικούς ή σχισματικούς να συμπροσευχόμαστε (33ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).
Όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, ή γενικά από τον κατάλογο των Κληρικών, νηστεύει με τους Ιουδαίους, ή εορτάζει μαζί τους, ή δέχεται από αυτούς τα της εορτής των (δηλαδή άζυμα), ή κάτι παρόμοιο, ας καθαιρείται.Τι πιο ξεκάθαρο από όλα τα παραπάνω;
Αν δε είναι λαϊκός, ας αφορίζεται (7ος και 70ος Αποστολικός, 37ος και 38ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).
Δεν πρέπει με τους εθνικούς (ειδωλολάτρες), να συνεορτάζουμε και να κοινωνούμε με την αθεότητα τους (39ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).
Και αν κάποιος Χριστιανός μεταφέρει λάδι σε ιερό εθνών (μη χριστιανικό ναό), ή σε συναγωγή Ιουδαίων, στις γιορτές τους, ή ανάβει λυχνάρια, ας αφορίζεται (71ος Αποστολικός)».
Ας σταματήσει επιτέλους η υποκρισία όλων μας, μηδενός εξαιρουμένου (και του υποφαινόμενου), αλλά κυρίως των αγαπητών Ποιμένων μας!
«Μηδείς υμάς απατάτω κενοίς λόγοις, δια ταύτα γαρ έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απείθειας. Μη ουν γίνεστε συμμέτοχοι αυτών» (Εφες. 5,6).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου