Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Τα Χριστούγεννα του παπα Τύχωνα





Μυστήριες οι μέρες των Χριστουγέννων. Παράξενες. Καί απογοητευτικές. Περιμένουμε να μας γεμίσουν χαρά. Καί τελικά αποδείχνεται πώς περιμένουνε κι αυτές το ίδιο από μας. Τίς γεμίζουμε δώρα καί χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εξωτικές συνταγές καί ακριβές σαμπάνιες. Κι αυτές, αχάριστες, μας προσπερνούν καί δίνουν τα δώρα τους σε τύπους άσχετους καί μέρη απίθανα. Όπως καληώρα στο κελλί του Παπα-Τύχωνα.





«Κάθε Χριστούγεννα ό Γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να πέραση όλες τις χαρμόσυνες ήμερες του Δωδεκαημέρου με κατάλυση ιχθύος. Την δε ραχοκοκκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή καί, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή καί είχε κατάλυση ιχθύος, έβραζε λίγο νερό σ' ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκκαλιά δυό-τρεΐς φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, καί μετά έριχνε λίγο ρύζι. Έτσι έκανε κατάλυση καί κατηγορούσε καί τον εαυτό του ότι τρώει καί ψαρόσουπες στην έρημο! Την ραχοκοκκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί καί για άλλη κατάλυση, μέχρι πού άσπριζε πια καί τότε την πετούσε»



(Μοναχού Παΐσίου Άγιορείτου, Άγιορεϊται Πατέρες καί Αγιορείτικα, έκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης 6 Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σ. 22).

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Οι Ελληνικές γιορτές και τα αγνά έθιμά μας

Αυτό το ιστολόγιο Με σύνδεση από εδώ Ο ιστός







Του Φώτη Κόντογλου





Τα Χριστούγεννα, τα Φώτα, η Πρωτοχρονιά, κι άλλες γιορτές, για πολλούς ανθρώπους δεν είναι καθόλου γιορτές και χαρούμενες μέρες, αλλά μέρες που φέρνουνε θλίψη και δοκιμασία. Δοκιμάζονται οι ψυχές εκείνων που δεν είναι σε θέση να χαρούνε, σε καιρό που οι άλλοι χαίρουνται. Παρεκτός από τους ανθρώπους που είναι πικραμένοι από τις συμφορές της ζωής, τους χαροκαμένους, τους αρρώστους, οι περισσότερο, πικραμένοι, είναι εκείνοι που τους στενεύει η ανάγκη να γίνουνε τούτες τις χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι.



Πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να μη δίνουνε σημασία στη δική τους ευτυχία, μα γίνουνται ζητιάνοι για να δώσουνε τη χαρά στα παιδιά τους και στ’ άλλα πρόσωπα που κρέμουνται απ’ αυτούς. Οι τέτοιοι κρυφοκλαίνε από το παράπονό τους κι’ αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι μάρτυρες, που καταπίνουνε την πίκρα τους μέρα νύχτα, σαν το πικροβότανο. Ίσα-ίσα αυτές τις αγιασμένες μέρες που θα’πρεπε να σμίξουνε πιο κοντά οι άνθρωποι συναμεταξύ τους, «να περιπτυχθώσιν αλλήλους», ίσια ίσια αυτές τις μέρες αποξενώνουνται περισσότερο ο ένας από τον άλλον, χωρίζουνται σε δύο στρατόπεδα ολότελα ξένα τόνα στ’ άλλο, σχεδόν εχθρικά. Από τη μια μεριά είναι οι ευτυχισμένοι οι καλοπερασμένοι, οι καλότυχοι, κι από την άλλη μεριά είναι οι δυστυχισμένοι κι οι παραπεταμένοι. Αναμεσά τους «χάσμα μέγα εστήρικται» κατά τις γιορτές. Κανένα γεφύρι δεν ενώνει τις δυο ακροποταμιές, ενώ τις άλλες μέρες έρχουνται σε περισσότερη συνάφεια. Οι πλούσιοι κι όσοι έχουνε τον τρόπο τους κάνουνε, αλλοίμονο! το παν για να επιδείξουνε τα πλούτη και τα αγαθά τους στους λιμασμένους. Κι’ αυτό γίνεται στ’ όνομα του Χριστού, που γεννήθηκε πάμφτωχος μέσα στο παχνί!



Για την γέννηση του φτωχού Χριστού δεν γιορτάζουνε οι φτωχοί σαν και Κείνον, μα γιορτάζουνε οι πλούσιοι, που παίρνουνε για αφορμή την πτώχεια του για να δείξουνε τα πλούτη τους. Μα άραγε, ανάμεσα σε δυστυχισμένους μπορεί να νοιώση κανένας ευτυχισμένον τον εαυτό του; Μονάχα ένας αναίσθητος μπορεί να νοιώσει τέτοια ευτυχία. Όσο για κείνον που θέλει να επιδείξη στον πεινασμένον και στον στερημένον την ελεεινή του αυτή ευτυχία, αυτός είναι αληθινό κτήνος. Και μ’ όλα ταύτα, υπάρχουνε πολλοί τέτοιοι ανάμεσά μας, στα χρόνια μας, ένω ήτανε σπάνιοι στα παλαιότερα. Είναι κι’ αυτό ένα από τα ωραία που μας έφερε ο μέγας πολιτισμός από τα μεγάλα κέντρα! Οι γιορτές οι δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, και γι’ αυτό είχανε κάποιον άλλο χαρακτήρα από τις γιορτές που γιορτάζουνε άλλα έθνη, προπάντων σήμερα, που χωρίς κάποιες αυτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες χωρίς καμμιά σημασία για το πνεύμα του ανθρώπου. Σ’ αυτές τις ψευτογιορτές ξαμολούνται όλα τα βάρβαρα και εγωιστικά πάθη του ανθρώπου, που κυττάζει μονάχα την ευχαρίστηση της σάρκας. Ενώ οι δικές μας γιορτές, επειδή, όπως είπα, έχουνε τη ρίζα τους στη θρησκεία, ήτανε σεμνές, πνευματικές, ώστε να μη σκανδαλίζουνε τους φτωχούς, όσο είναι μπορετό σε σαρκικούς ανθρώπους.



Οι πλούσιοι κι οι νοικοκυραίοι αποφεύγανε να πληγώσουνε τους φτωχότερους, και νοιώθανε την ανάγκη να τους ζεστάνουνε και κείνους, στέλνοντας κρυφά στα σπίτια τους διάφορα δώρα, με τρόπο, ώστε να μη τους ταπεινώσουνε, κι έτσι η διαφορά να φαίνεται όσο μπορούσε λιγότερη. Έτσι μορφωθήκανε τα έμορφα και αγνά έθιμά μας, με ψαλμωδίες που τις λένε ακόμα τα παιδιά στους δρόμους και στα σπίτια, με καμπάνες, με έμορφα αισθήματα, με σεμνές διασκεδάσεις, με εύχροστη συναναστροφή, που δένουνε μεταξύ τους τους ανθρώπους περισσότερο, παρά που τους χωρίζουνε. Μα ο υλισμός κι ο λύκος της αναισθησίας μολεύει σιγά σιγά αυτές τις καλές γιορτές μας, που πολύ έμορφα τις παρομοιάζανε οι αρχαίοι πρόγονοί μας με σταθμούς για να ξεκουραζόμαστε στον μονότονο δρόμο της ζωής μας, λέγοντας: «Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος», που θα πη, «Ζωή δίχως γιορτή, είναι σαν τον μακρύ τον δρόμο τον δρόμο που δεν έχει πανδοχείο να ξεκουραστής». Κάποιοι μοντερνοποιημένοι κάνουνε τον βαρύ και τον θετικό, τον κύριο που δεν έχει αισθηματολογίες, και λένε πως αυτά είναι αναχρονισμοί κι αδιαφόρετα πράγματα. Αυτοί για μένα είναι ξερίχια ψυχικά, παγωμένες ερημιές, δίχως αγάπη, δίχως χαρά, μα δίχως πόνο. Γιατί χαρά και πόνος είναι δεμένα. Οι τέτοιες ψυχές είναι πάντα νεκρά βουνά του φεγγαριού.



Ωστόσο, κάτι τέτοιοι «ορθολογιστές» και «θετικισταί», ξετρελλαίνονται για κάποιες ανόητες ξενόφερτες φέστες και για κάτι μοντέρνα γλέντια που ρεζιλεύουνε τον άνθρωπο, φτάνει που γίνονται κατά το κοσμοπολίτικο μοντέλο που βρίσκεται στα «μεγάλα κέντρα του εξωτερικού». Αυτοί δεν θέλουνε τίποτα από τα δικά μας, που τα λένε όλα «βλάχικα, φτωχικά, ανάξια για ανθρώπους που ξέρουνε τον κόσμο». Τίποτα ελληνικό δεν βρίσκει έλεος στα μάτια αυτών των κουφιοκέφαλων, ακατάδεχτων κι όπως πρέπει κυρίων, που χοτροπηδάνε, ωστόσο, σαν τρελλοί, με τα τσέρκια στο λαιμό, φτάνει που ήρθανε απ’ έξω, από κεί «που ξέρει ο κόσμος να απολαμβάνη τη ζωή»! Τι να πούμε κι εμείς οι άλλοι, τα βλαχάκια, τα φτωχαδάκια, που μας νανούριζε η μάνα μας με τα παραπονετικά τραγούδια της στην κούνια μας, και τώρα δακρύζουμε σαν ακούμε τα τροπάρια και τα κάλαντα, που μας ενώνουνε με τους αγαπημένους μας που περάσανε από τον τόπο μας πριν από μας; Αδέρφια μου. Φυλάξτε τα ελληνικά συνήθεια μας, γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας, και μη ξεγιελιώσατε με τα ξένα κι άνοστα πυροτεχνήματα. Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού. Μην κάνετε επιδείξεις.«Ευφρανθήτε εορτάζοντες».



Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα: «Και βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε, στην εκκλησίαν τρέξετε, με προθυμίαν μπήτε, ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν, και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν. Και πάλιν σαν γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας, ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας. Και τον σταυρόν σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε. Δόστε και κανενός φτωχού «όστις να υστερήται». Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση. Ναι, αδερφοί μου Έλληνες, χαίρετε μαζί με κείνους που χαίρουνται και κλαίτε μαζί με κείνους που κλαίνε, και σ’ αυτή μονάχα θα βρήτε ανακούφιση. Δίνετε στους άλλους απ’ ό,τι έχετε. Το παραπάνω απ’ ότι έχει κανένας ανάγκη, το κλέβει από τον άλλον. «Μακάριον το διδόναι μάλλον, ή λαμβάνειν». Πολλοί από σας θα’χουνε ίσως περισσότερο από μένα το δικαίωμα να μου πούνε αυτά που λέγω εγώ σε σας. Δεν είμαι «ο ποιήσας και διδάξας», αλλοίμονό μου! Μα για να μη σκανδαλισθή κανένας πως τα λόγια μου είναι ολότελα κούφια, στενεύομαι να πω πως προσπαθώ να μην είμαι ολότελα «ο δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει». Δεκέμβριος 1958



Κόντογλου, "ΤΟ ΦΟΒΕΡΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ"

Orthodox Christmas Canon, 9th Ode

Ο χριστουγεννιάτικος Παπαδιαμάντης




Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης



Είναι ένας εξαιρετικός ηθογράφος, που από νωρίς δήλωσε απερίφραστα: "Το επ' εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη".



Χαρακτηρίστηκε εύστοχα ως ο "άγιος των νεοελληνικών γραμμάτων" μας. Ο έξοχος διηγηματογράφος μας συχνά θεολογεί και κηρύττει αλήθειες της πίστεώς μας μ' έναν ωραίο τρόπο. Στις σελίδες των έργων του κυκλοφορεί ένα πλήθος ανθρώπων που έκαναν κακή χρήση της ελευθερίας τους, αμάρτησαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Τους συμπαθούμε γιατί τους βρίσκουμε πονεμένους και γιατί στα πρόσωπά τους συναντούμε τους εαυτούς μας. Περιδιαβαίνουν υψηλόφρονες άθεοι, ταραγμένοι μηδενιστές, δυστυχείς αυτόχειρες, βλάσφημοι, ιερόσυλοι, τοκογλύφοι, μέθυσοι, λαίμαργοι, πλουτοκράτες, παιδοκτόνοι, άρπαγες, άδικοι, υποκριτές, φθονεροί, ζηλότυποι, υλιστές και σκανδαλοποιοί. Τους αγαπάμε τους αμαρτωλούς ήρωές του γιατί συνήθως είναι μετανοημένοι. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για τους ασθενείς, τους αμαρτωλούς, τους πονεμένους.



Ο Παπαδιαμάντης κρίνει τους λαθεμένους εκφραστές της Εκκλησίας για τον σκανδαλισμό που προκαλούν, αλλά καταλήγει: "Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της". Ο Παπαδιαμάντης βρίσκει ότι η πατρίδα μας κινδυνεύει από την εισβολή του δυτικού τρόπου ζωής, με την αλλοίωση των ηθών, την υποτονικότητα της ευσέβειας του λαού και τη νόθευση της γλώσσας μας. Γι' αυτό φωνάζει: "Κηρύττεται πλέον φανερά η αγραμματοσύνη και το ανωφελές του ορθώς γράφειν ή ομιλείν".



Γι' αυτό γράφει ωραιότατα χριστουγεννιάτικα διηγήματα.



Στον Παπαδιαμάντη οφείλουμε πολλά οι Νεοέλληνες. Διέσωσε τη λαϊκή ευσέβεια στ' αριστοτεχνικά του διηγήματα. Συνετέλεσε στην ορθή ανακαίνιση του κόσμου. Μπορεί να χαίρεται για την προσφορά του, αλλά και να λυπάται για τη μη εκμετάλλευσή του. Σαν τον Χριστό που ήλθε, και τα Χριστούγεννα εορτάζονται ξανά και ξανά δίχως Χριστό. Ο παπα-Φραγκούλης με κίνδυνο της ζωής του πήγε να λειτουργήσει στον Χριστό στο Κάστρο τα Χριστούγεννα για λίγες ψυχές. Ο εξαίσιος Παπαδιαμάντης περιγράφει:



"Έλαμψε τότε ο ναός όλος, και ήστραψεν επάνω εις τον θόλον ο Παντοκράτωρ με την μεγάλην κ' επιβλητικήν μορφήν, και ηκτινοβόλησε το επίχρυσον και λεπτουργημένον με μυρίας γλυφάς τέμπλον, με τας περικαλλείς της αρίστης βυζαντινής τέχνης εικόνας του, με την μεγάλην εικόνα της Γεννήσεως, όπου 'Παρθένος καθέζεται τα Χερουβείμ μιμουμένη', όπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αι μορφαί του θείου βρέφους και της αμώμου Λεχούς, όπου ζωνταναί παρίστανται αι όψεις των αγγέλων, των μάγων και των ποιμένων και βαλσαμώνει η σμύρνα, και όπου, ως εάν η γραφική ελάλει, φαντάζεταί τις επί μίαν στιγμήν ότι ακούει το, Δόξα εν υψίστοις Θεώ!".



Ο Παπαδιαμάντης είναι ένας γνήσιος και ατόφιος άνθρωπος, πιστός χριστιανός, αληθινός Έλληνας, εξαιρετικός λογοτέχνης, χριστουγεννιάτικος διηγηματογράφος, νατουραλιστής ηθογράφος, εκλεκτός πεζογράφος, που παρότι πέρασαν εκατό έτη από τη θανή του παραμένει αγαπητός, ζωντανός, γιατί μιλά στη διψασμένη καρδιά μας για ήθος, τιμιότητα, ειλικρίνεια, πίστη και απλότητα. Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη είναι ορθόδοξα, είναι ελληνικά, είναι αληθινά.



Τα Χριστούγεννα σήμερα είναι αργία, γαλοπούλα, εκδρομή, "Χρόνια πολλά" και "του χρόνου". Αχ, κυρ Αλέξανδρε, αναπαύσου εν ειρήνη εν Σκιάθω, εν Ιησού Χριστώ Γεννηθέντι, Σαρκωθέντι εκ Παρθένου Μαρίας διά την του κόσμου ζωήν και σωτηρίαν ...

Με το δάκτυλο στη σκανδάλη για να πυροβοληθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία





Όλες οι δυνάμεις του καθεστώτος και όλων των χρωμάτων ομοφωνούν στο κτύπημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Εδώ οι πολιτικές υποκρισίες και οι σκοπιμότητες της απάτης παραμερίζονται χωρίς προσχήματα και «κατασκευάζουν, άμεσα, τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ!!!

Το μαύρο αυτό καθεστωτικό συναινετικό μέτωπο, περιμένει, με το δάκτυλο στη σκανδάλη για να εξαπολύσει την πάγια και οργανωμένη επίθεσή του κατά της Εκκλησίας.

Είναι «δουλεμένες» και κραυγαλέες αυτές οι δόλιες και ενορχηστρωμένες επιθέσεις εναντίον της Εκκλησίας…

Τόλμησε, ο μητροπολίτης Πειραιώς να ξεστομίσει κάποιες αλήθειες, πασίγνωστες και πολλαπλά διατυπωμένες, και τα κοράκια των κατεστημένων ιερατείων ξεσηκώθηκαν για να τον κατασπαράξουν, βρίσκοντας μια αφορμή για να επιτεθούν εκ νέου και υστερικά κατά των δυνάμεων εκείνων της Ορθοδοξίας που αγωνίζονται εναντίον του οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης και των ποικίλων νεοταξικών οργάνων και «μαφιών» της…



Τα σιωνιστικά όργανα της Νέας Τάξης και οι εγχώριοι υπηρέτες τους, με μια φωνή άρχισαν να κραυγάζουν.



Ένα μοχθηρό μέτωπο: το κράτος του Ισραήλ (η μοχθηρή γκριμάτσα της ιμπεριαλιστικής κακουργίας), κυβέρνηση, Ντόρα (η μοχθηρία του δωσιλογισμού), καθώς και τα καθεστωτικά δεκανίκια του «αριστερού» δωσιλογισμού…



Φυσικά στο χορό μπήκαν και κάποιοι ύπουλοι ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ υπονομευτές της Εκκλησίας: Οι νεοταξίτες με τα ράσα που ποζάρουν με ποικίλες μεταμφιέσεις…



Και μόνο αυτή η ακαριαία συστράτευση των καθεστωτικών ιερατείων εναντίον του μητροπολίτη Πειραιώς δείχνει περίτρανα το λυσσώδες μένος κατά εκείνων των δυνάμεων της Εκκλησίας που ξεστομίζουν κάποιες αλήθειες, καθώς και τα μακάβρια σχέδια που εξυφαίνονται για την ολοκληρωτική άλωση των ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ του Ορθόδοξου κλήρου.



Μπορεί τα λόγια του μητροπολίτη Πειραιώς να μην είχαν τη θεωρητική ακρίβεια και πολιτική σαφήνεια γύρω από την ανάλυση της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης και να δαιμονοποιούσαν, σχετικά, το σιωνισμό.



Ωστόσο, στρατηγικά διατύπωναν τον εφιάλτη της παγκοσμιοποίησης και τους μηχανισμούς της Νέας Τάξης που οδηγούν τα έθνη και τους λαούς στην καταστροφή και στον αφανισμό.



Και αυτό είναι το ουσιώδες, σήμερα και όχι μια βαθύτερη ανάλυση των διεθνών καπιταλιστικών δομών και ιμπεριαλιστικών σχέσεων.



Αλλά ακόμα και αν ο μητροπολίτης υπεραπλούστευσε κάποια ζητήματα, έθιγε, όμως, την ΟΥΣΙΑ του ζητήματος και στο κάτω- κάτω ας του γινόταν κριτική πάνω στις πολιτικές απλουστεύσεις του.



Καμία κριτική. Γαυγίσματα και ουρλιαχτά αφορισμού, από όλα τα Μαντεία των διεθνών μαφιών του χρήματος επειδή τόλμησε να καταγγείλει την παγκοσμιοποίηση, τη Νέα Τάξη και το σιωνισμό ο οποίος ΑΠΟΤΕΛΕΙ συστατικό στοιχείο της Νέας Τάξης…



Ξεσηκώθηκαν όλες οι καθεστωτικές καμαρίλες και οι προπαγανδιστικές ύαινες για να ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΟΥΝ στο μητροπολίτη να μιλάει και να του υπενθυμίσουν ότι η δεσποτάδες αποτελούν «γρανάζια» του καθεστώτος που προσαρμόζονται, χωρίς τριβή, στη νεοταξική μηχανή, όπως ο αρχιεπίσκοπος, ο Βαρθολομαίος και πολλοί άλλοι της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας…



Η Εκκλησία δεν πρέπει να έχει ΛΟΓΟ, όταν αυτός έρχεται σε αντίθεση με το Λόγο των διεθνών κακούργων και των εσωτερικών ιπποκόμων τους…



ΕΔΩ βρίσκεται η ουσία του ζητήματος: Στη ΦΙΜΩΣΗ του πολυεδρικού δικτύου των κληρικών και μοναχών που εκφράζουν τον ελληνικό λαό και την κοχλάζουσα οργή του.



Αυτή την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ των δυνάμεων της Εκκλησίας την τρέμουν και γι αυτό, με κάθε μέσον, επιχειρούν τα δωσίλογα όργανα της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, να την τσακίσουν…



ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΟΥΝ: Όλος ο ελληνικός λαός θα γίνει ο θώρακας αυτής της αγωνιστικής ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ…


πηγή: resalto

Δημητσάνα,ορκομωσία.Ευχές σεβασμιωτάτου Ιερεμία

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

ΕΥΓΕ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ ΓΟΡΤΥΝΟΣ



Ιδού τι γράφει το καλό ιστολόγιο “Χριστιανική Βιβλιογραφία” για τη σημερινή εθνοπρεπή και εκκλησιαστική στάση σας.


“Μὲ τὴν μαχητική του στάση ὁ Σεβ. Γόρτυνος τσάκισε τὴν κρούστα τῆς κατεστημένης ἠττοπαθείας καὶ τίμησε τὰ ἀντρειωμένα βουνὰ τῆς Γορτυνίας. Μιὰ ἡττοπάθεια κι ἕνας ἔνοχος ἐφησυχασμὸς ἔχουν φέρει τὴν πατρίδα μας στὸ σημερινὸ χάλι. Μιὰ μειοψηφία ἐπιτηδείων ἀσυνειδήτων καὶ θρασυδείλων καὶ μαχητικῶν ξυλοσχιστῶν ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν ἔχουν μονοπωλήσει τὴν παραγωγὴ ἰδεῶν καὶ ἀντιλήψεων καὶ ἔχουν ἐγκαταστήσει «φάσμα» (φάντασμα) ἀδιεξόδου στοὺς πολλοὺς ἄβουλους βολεμένους. Νά ὅμως ποὺ μὲ ψυχωμένους ἐπὶ κεφαλῆς ἀνοίγουν μικρὲς χαραμάδες ἐλπίδας. Γιὰ τὸν Θεὸ ἀδιέξοδα δὲν ὑπάρχουν. Μήπως ὁ Θεὸς ἐμποδίστηκε νὰ ἀναδείξει ἀπὸ τὸ «πουθενὰ» τὸν Μωυσῆ καὶ νὰ σώσει τὸν λαό Του ἀπὸ τὴν πικρὴ δουλεία στὸν Φαραώ;
Καὶ παρεμπιπτόντως, ὅποιος ἔχει λίγο νοῦ μπορεῖ εὔκολα νὰ βρεῖ τὶς ἀναλογίες καὶ ὁμοιότητες τῶν φαραωνικῶν μεθοδεύσεων (σκληρή, ἀπάνθρωπη δουλειά [σημειωτέον ὅτι ἡ λέξη προέρχεται ἀπὸ τὴν “δουλεία”], ἀπαγόρευση γεννήσεων, ἐπιβολὴ ἀπελπισίας κ.λπ.) μὲ τὶς τροϊκανικές !!!


«Ζητεῖται ΜΩΥΣΗΣ»!

Θερμὸ ἐπεισόδιο μὲ τὸν Μητροπολίτη Γόρτυνος Ἱερεμία





Τὴν Κυριακὴ 19 Δεκεμβρίου στὸ Συνεδριακὸ Κέντρο τῆς Δημητσάνας, τὸ κατάμεστο ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ τοὺς ἄρχοντες, ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας μὲ ἀρκετοὺς ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ἔκανε τὴν ὀρκομωσία τοῦ νέου Δημάρχου Γορτυνίας κ. Ἰωάννου Γιαννοπούλου.
Μετὰ τὴν ὀλιγόλεπτη προσφώνηση τοῦ Μητροπολίτου στὸν νέο Δήμαρχο, ἡ ὁποία χειροκροτήθηκε ἀπὸ τὸ πλῆθος, ἕνα σημαῖνον μέλος, περιφρονώντας τὴν παρουσία τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ὁμίλησε καὶ εἶπε ὅτι δὲν χρειαζόμασταν τοὺς ἱερεῖς, γιατί κατὰ τὸν κανονισμὸ δὲν προβλέπεται ἡ παρουσία τοῦ ἀρχιερέως καὶ τῶν ἱερέων σὲ ὀρκομωσία.
Τὰ περιφρονητικὰ γιὰ τὸν ἱερὸ κλῆρο αὐτὰ λόγια, λεχθέντα μάλιστα σὲ ἐπίσημη στιγμὴ καὶ ἐνώπιον τόσου πλήθους, ἐξόργισαν τὸν Μητροπολίτη κ. Ἱερεμία, ὁ ὁποῖος μὲ ὀξύτητα πράγματι καὶ μὲ θυμὸ ἐπιτέθηκε στὸν ὑβριστὴ καὶ μὲ ἰσχυρὰ τὴν φωνὴ τοῦ εἶπε: «Αὐτὸ σὲ πείραξε, κύριε, ἐσένα, ἡ παρουσία τῶν ἱερέων; Ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἀρχιερεῖς ἀγωνιστήκαμε γιὰ νὰ ὑπάρχει ἐλεύθερη πατρίδα καὶ νὰ κινεῖσαι ἐσὺ ἐλεύθερος. Καὶ λέγονται αὐτὰ τὰ λόγια, χριστιανοί, ἐδῶ στὴν Δημητσάνα, τὸν τόπο γέννησης τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου, ποὺ κρεμάστηκε γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν πατρίδα; Ντροπὴ σὲ μερικοὺς καὶ πάλι ντροπή τους, ποὺ βάλθηκαν νὰ κάνουν τὴν Ἑλλάδα μᾶς ἄθεη. Δὲν θὰ τοὺς ἀφήσουμε. Ἐγὼ ἐδῶ ποὺ ἦλθα ἐμπνέομαι ἀπὸ τὸ σχοινὶ τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου καὶ θέλω νὰ γίνω ἀγωνιστής, θέλω νὰ γίνω τρελλὸς γιὰ τὴν πίστη τὴν ἁγία.
Νὰ ξέρετε καὶ νὰ μάθετε ὅτι....
ἐδῶ στὴν Δημητσάνα ἔχετε ἕνα τρελλὸ Δεσπότη, ποὺ δὲν θὰ μείνει ἀπαθὴς σὲ ἀνθρωπάκια καὶ σὲ νάνους, ποὺ θέλουν νὰ τὰ βάλουν μὲ τὴν ἅγια πίστη μας καὶ νὰ ξεριζώσουν τὴν ἀγάπη μας στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, ποὺ μᾶς ἄφησαν ὡς προίκα οἱ πατέρες μας. Ἐγὼ εἶμαι τέκνον ἥρωος ἀλβανικῶν ὀρέων καὶ δὲν σκοτώθηκε παλλικάρι 25 ἐτῶν στὰ ἀλβανικὰ βουνὰ ὁ πατέρας μου, γιὰ νάρχεται αὐτὸς ὁ κύριος νὰ περιφρονεῖ ἐδῶ δημόσια τὸν ἱερὸ κλῆρο. Ἀφοῦ λοιπόν, κατὰ τὰ λόγια του κυρίου αὐτοῦ, γιὰ τὰ ὁποία δὲν ἄκουσα κανένα ἀπὸ σᾶς νὰ διαμαρτυρηθεῖ, ἀφοῦ δὲν χρειάζονται οἱ ἱερεῖς στὴν ὀρκομωσία, διαμαρτύρομαι καὶ ἐξέρχομαι ἀπὸ τὴν αἴθουσα καὶ δίνω ἐντολὴ σὲ ὅλους τους ἱερεῖς καὶ τοὺς μοναχοὺς νὰ φὺ-γοῦν καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὴν αἴθουσα».
Καὶ ἀπευθυνόμενος στοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς μοναχοὺς εἶπε: «Ἐμπρός, ἐμπρός! Πατέρες ὅλοι νὰ φύγουμε, ἀφοῦ μᾶς περιφρονοῦν».
Τότε ὅλο τὸ πλῆθος ἠλεκτρίστηκε ἀπὸ τὴν σκηνὴ καὶ ἀπὸ τοὺς πονετικοὺς καὶ ἔντονους λόγους τοῦ Δεσπότη καὶ διαμαρτυρήθηκε λέγοντας νὰ βγεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν αἴθουσα αὐτὸς ποὺ εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια καὶ ὄχι ὁ Δεσπότης μας.
Καὶ ὅλοι οἱ πρώην Δήμαρχοι καὶ οἱ ἄρχοντες καὶ ὁ νέος Δήμαρχος καὶ ὁ λαὸς ἔπεσαν ἐπάνω στὸν Δεσπότη καὶ τοῦ ζητοῦσαν συγγνώμη γιὰ τὸ συμβὰν καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μὴν ἐξέλθει ἀπὸ τὴν αἴθουσα αὐτὸς καὶ οἱ κληρικοί.
Ἡ σκηνὴ ἦταν πολὺ ταραχώδης καὶ ἐντυπωσιακὴ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ μὲ λόγια. Τελικὰ ὁ κ. Ἱερεμίας κάμφθηκε ἀπὸ τὸν γλυκὸ λόγο τοῦ πρώην Δημάρχου Δημητσάνης κ. Ἀναστασίου Βλάχου, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε:
«Σεβασμιώτατε, ἐπικαλοῦμαι τὰ τέσσερα χρόνια της ἄριστης συνεργασίας μας καὶ σᾶς παρακαλῶ νὰ ξεχάσετε τὸν προσβλητικὸ λόγο ἐναντίον τῶν ἱερέων ποὺ εἰπώθηκε καὶ νὰ μείνετε καὶ ἐσεῖς καὶ οἱ ἱερεῖς στὴν αἴθουσα».
Στὴν συνέχεια ὁμίλησαν ὁ κ. Δήμαρχος καὶ οἱ ἐπίσημοι. Ὅλοι τους στὸν πρόλογο τῆς προσλαλιᾶς τοὺς ζητοῦσαν συγγνώμη ἀπὸ τὸν Δεσπότη γιὰ τὸ συμβάν.
Ὁ ἴδιος ὁ Δεσπότης, ὅπως ἀκούσαμε καὶ διαπιστώσαμε, ἦταν ἤρεμος ψυχικὰ καὶ χαρούμενος, γιατί ἀπὸ τὸ συμβὰν βεβαιώθηκε ὅτι στὴν Γορτυνία μὲ ἕδρα τὴν Δημητσάνα καταπνίγονται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν λαὸ καὶ τοὺς ἄρχοντές του οἱ ἀκουόμενες ἀθεϊστικὲς ἰδέες.

πηγή: romfea gr

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ









Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε “πηρεσίαν να μπούμεν”, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν…



Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν είς το Ταμείον δεκαοχτώ ΄κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία – γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματα τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά – κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Πως θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίαν του κόσμου ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλητώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν.


πηγή: ζωντανό ιστολόγιο

Areti Ketime - Mes stou Aigaiou

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Άς γίνωμε περισσότερο “Έλληνες



Ρωσική Θεολογία οφείλει να φοιτήση εις το αυστηρό σχολείο του Χριστιανικού Ελληνισμού. Ο Ελληνισμός έχει αποκτήσει αιώνιο χαρακτήρα μέσα στην Εκκλησία. έχει ενσωματωθεί στη σάρκα της. έχει γίνει αιώνια κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει, δια να είναι η θεολογία μας καθολική: Να είναι Ελληνική. Μόνον εν τω Ελληνισμώ μπορεί να είναι τις αληθής, καθολικός... Άς γίνωμε περισσότερο “Έλληνες”, ώστε να γίνουμε αληθινοί Χριστιανοί




π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ

Είμαι γέννημα της δικής σου αναρχίας







■Της Χαράς Νικοπούλου

Eίμαι παιδί του '74... Όχι μη γελιέσαι Έλληνα… Δεν είμαι παιδί του πολυτεχνείου… δεn γεννήθηκα 17 Νοεμβρίου… Τη μέρα που γεννιόμουνα χανόταν για εμένα Έλληνες λοκατζήδες... εκεί στον τύμβο της μακεδονίτισσας… 22 Ιουλίου 1974… Ελλάδα είμαι δημιούργημά σου…

Μου είπες πως είμαι τυχερή, γιατί δεν γνώρισα τη χούντα... Μα με υποχρέωσες να ζω σε μια δημοκρατία που τη χούντα της κρατούσαν καλά οι δημοκράτες πολιτικοί της…

Μου έμαθες τα πρώτα Ελληνικά, με δασείες-περισπωμένες,... μα πριν καλά-καλά τα μάθω τα κατήργησες. ενώ ήμουν Δευτέρα δημοτικού...

Με έντυσες με μπλε ποδιά... αυτή για το σχολείο με τ’ άσπρο γιακαδάκι... κι όταν άρχισε να μου αρέσει την κατήργησες. Πάντα για το καλό μου, χωρίς να με ρωτήσεις...

Με έμαθες να λέω τον εθνικό ύμνο και πλήρωνες δασκάλους για να με μάθουν πως τιμιότερον απάντων εστί η πατρίς. Μα σαν μεγάλωσα άφησες τη σημαία να χαθεί στον βράχο των Ιμίων...

Με έβαλες να μάθω ιστορία για να μπω στο πανεπιστήμιο και αρχαία ελληνικά. Μα σήμερα μου λες πως η Μακεδονία είναι τα Σκόπια και η Θράκη μας Τουρκία...

Σαν έγινα έφηβη με έβαλες να δω τον Λάλα αλυσοδεμένο να χάνει τη ζωή του για εσένα... Και σήμερα εσύ δίνεις ιθαγένεια στον κάθε αλλοδαπό μα όχι στον Έλληνα τον σταυρό... για φαντάσου...

Μου δίδαξες σαν ήρωα και εθνάρχη τον Βενιζέλο... μα σαν έγινα δασκάλα τον βρήκα να προδίδει εσένα Έλληνα ...θυμάσαι τον Γενάρη του 34...εκεί στη Σουηδία... προτείνει για το Νόμπελ της Ειρήνης τον σφαγέα των προγονών μου Κεμάλ...!!!

Μου ζήτησες να έχω κριτική σκέψη... μα έκοψες την έκθεση ως μάθημα και λογοκρίνεις τη σκέψη μου... Βλέπεις εγώ για εσένα είμαι ακραία...

Μου έμαθες στο σχολείο πως πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία κι όταν σου ζήτησα να με αφήσεις στου χάρτη την πινέζα... εκεί στο Δέρειο... κι οχι στο Κολωνάκι... με ανάγκασες να βάλω μέσο τον πατέρα μου για να μη με διώξεις από εκεί...

Μου έμαθες προσευχή... μα τώρα πια μόνο για Χριστό δε θες να μου μιλήσεις..

Σου ζήτησα να πάω στην πρώτη τη γραμμή και μ’ άφησες μονάχη...

Μου έμαθες όμως καλά πως το Προξενείο κι όχι εσύ είναι εκεί και έχει όνομα... ε;… Ιλμή… ε;… Απτουραχήμ..ε;... Αλή..ε;… Μουαρέμ… ε;...

Μου ζήτησες να εργάζομαι σκληρά... για εθελοντισμό μιλούσες... μα όταν το 'κανα κι αυτό έστειλες τους ''δραγουμάνους'' να μου πουν πως δε θέλουν να κάνω επιπλέον μαθήματα στα πομακόπουλα γιατί σε ενοχλεί... τα παίρνω βλέπεις από την αγκαλιά του Προξενείου...

Και εγώ... εγώ μεγάλωνα μέσα σε μια αντίφαση... στο μαύρο και το άσπρο...

Μα χθες βρέθηκα κάτω στο υπόγειο του σχολείου... σε είδα εκεί κάτω Ελλάδα... ήσουν εκεί... πίσω απ' τις κουτές. σκονισμένη... κοιτώ το άγαλμα του Αλέξανδρου αραχνιασμένο... μόνο εγώ και εσύ...η προτομή του μέγα Αλέξανδρου...

Δάκρυσα... πόνεσα...μα σε άκουσα Ελλάδα απ' τη φωνή του...

''Ποιος είναι εθνάρχης'' με ρωτά...''ο Βενιζέλος;.. ποιος αγωνίζεται σκληρά... ο Γιώργος απ' τα ξένα;

Για σκέψου εσύ δασκάλα... με ξαναρωτά... αν τώρα εδώ μέσα, από την πόρτα έμπαινε και ερχόταν κι ο Κολοκοτρώνης... και μας ρωτούσες και τους δυο ποιο μέρος της Ελλάδας θα θυσιάζαμε στο χθες για χάρη της ειρήνης... Μακεδονία ή Ήπειρο... Θράκη ή το Αιγαίο...

Αναλογίσου εσύ δασκάλα... θα το σκεφτόμασταν πολύ;

Τι να διαπραγματευτώ... τη γη μου ή το νερό μου;... μα εσύ δασκάλα δίδαξες εκείνον ως εθνάρχη... και όχι εμάς ...εμάς κλειδώνεις στα ''μπουντρούμια''...

Ελλάδα μες στις αντιφάσεις σου... ξεχνάς τα σύνορά σου και τον εχθρό ποτίζεις εδώ μέσα... προδότες ελληνόφωνοι... διαλέξτε επιτέλους τον Λεωνίδα αρχηγό...ή μήπως εφιάλτη;... κι ιστορία θα φερθεί ανάλογα εις τον καθένα...

Γέμισαν τάφοι με κορμιά πιλοτών... γιατί έχουμε ειρήνη!!!!

Γέμισε και η βουλή ελληνόφωνους απ’ την ελληνοτουρκική φιλία...

Φτάνει, δε θέλω πια να ακούω τη φωνή σας ...γιατί πιστεύω στο έθνος μου κι όχι στο ''nation'' που θα ’λεγε και ο ''μέγας'' ο Γιωργάκης... το έθνος είναι ελληνικό, είναι ήθος και έθος ρωμιοσύνης... το ''nation'' είναι η ''φύση'' του... εκ γενετής προδότης...

Κι' αν όλα αυτά δε σ’ άρεσαν ''λόγιε'', ''πολιτικέ'' δημοκρατίας, να το θυμάσαι ...

είμαι δημιούργημα της πιο παράλογης... δικής σου αναρχίας..

πηγή:http://kostasxan.blogspot.com/2010/12/blog-post_506.html

ΑΓΝΑΝΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΑΘΩΝΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΙΤΙΚΗ ΛΗΜΝΟ:ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!

Ενωτικοί και ανθενωτικοί

Επιστολή γέροντος Παϊσίου


Εν Αγίω Όρει, τη 23η Ιανουαρίου 1969.



Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον, που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξαιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός Μοναχός), διά να χρησιμοποιηθεί και αυτό, έστω και για μια βελονιά, διά το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας. Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε διαμέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.



Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμην εν πρώτοις απ’ όλους, που τολμώ να γράψω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος ούτε θεολόγος. Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενα μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή.



Αυτή η αγάπη, που ακούστηκε από την Πόλη, βρήκε απήχηση σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν…



Με μία τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξει αγάπη πρώτα σ’ εμάς τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα του τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση, όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα που έχουν φόβο Θεού.



Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.



Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγάπησαν πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου. Ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.



Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί, όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός, που κτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός «και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται. εφ’ όν δ’ αν πέση, λικμήσει αυτόν» (Ματθ. κα΄ 44-45). Ο Κύριος, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.



Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, Μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς αποσχισθή από αυτήν εξαιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά που θα πταίη ο Πατριάρχης, αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία, έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψει το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήσει ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον.



Εάν διά την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμεν δικές μας Εκκλησίες –Θεός φυλάξοι!– θα ξεπεράσωμεν και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές «Εκκλησίες» στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο Καλύβι των (ομιλώ διά τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχει και Ναός, ενόμισαν ότι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία. Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο. Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, διά να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «Εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο Ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνει σκέψις διά την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα.



Θα ήθελα ακόμη να ειπώ ότι υπάρχει και μία τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έχουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους. Ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι διά το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον εαυτόν του) εις το τί θα είπη ή τί θα γράψη, διά να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα. Ενώ ο ίδιος, αν έλεγε ή έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι αφ’ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ’ ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλίζει. Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλλος δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα μας, δηλαδή ή είναι ολίγον επιεικής ή ολίγον οξύς, αμέσως βγάζομεν το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. Όλοι χρειάζονται εις την Εκκλησίαν. Όλοι οι Πατέρες προσέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως διά το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά, και τα πικρά ακόμη ραδίκια (το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και διά το Σώμα της Εκκλησίας. Όλοι είναι απαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες που έχει σαν άνθρωπος.



Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα να γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός Μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τον παλαιόν άνθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν μέσω του Θεού διά της προσευχής. Αλλ’ επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις διά την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα.



Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του διά την δόξαν της Εκκλησίας μας.





Με πολύν σεβασμόν προς όλους.

Ένας Μοναχός Ερημίτης.

(Γέρων Παΐσιος)

Ένα θαυμαστό γεγονός από τον πολυβασανισμένο Λίβανο









Σε ένα χωριό ψηλά, πάνω στα βουνά, κοντά στο ιστορικό μοναστήρι του Άγιου Γεωργίου ζει μία πτωχή Χριστιανική οικογένεια με πολλά βάσανα. Ό πατέρας της οικογένειας, Γεώργιος, άρχισε να χάνει βαθμηδόν το φώς του λόγω αρρώστιας. Έβλεπε πια πολύ ελάχιστα και το οπτικό του πεδίο είχε γίνει σαν μια τρίχα. Δεν μπορούσε να συντηρήσει την πενταμελή οικογένεια του (το μεγάλο τους παιδί Νικόλαος είναι 17 χρόνων, ή κόρη VINAL 12 και ή μικρή κόρη 7-8) με το επάγγελμα του ως ξυλουργός, και έτσι είχε έρθει ό αδελφός του ό Ηλίας, ξυλουργός και εκείνος, για να συμπαρασταθεί στην οικογένεια. Επίσης όλοι στο χωριό με πολλή αγάπη από το υστέρημα τους βοηθούσαν την πονεμένη οικογένεια όπως μπορούσε ό καθένας.

Πριν πέντε χρόνια ή μητέρα της οικογένειας, ή SHAMS (το όνομα της ερμηνεύεται “ήλιος”), προσβλήθηκε από επιθετικό καρκίνο και αναγκάστηκε να κάνει μαστεκτομή. Πριν πάει να χειρουργηθεί πήγε στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στον πνευματικό της τον π. Ιωσήφ, ό όποιος είναι και ό Καθηγούμενος της Μονής. Ή SHAMS εξομολογήθηκε, την έχρισε ό Γέροντας με άγιο έλαιο και της έδωσε ως ευλογία μία εικόνα της Παναγίας, απλή χάρτινη εικόνα, που ό ίδιος την είχε κολλήσει σε ξύλο, αντίγραφο εικόνας του 19ου αιώνος.



Όταν δηλαδή ό π. Ιωσήφ έμαθε, πώς ή πνευματική του κόρη SHAMS ήταν άρρωστη και έπρεπε να την χειρουργήσουν, ήθελε να της δώσει μια εικόνα για ευλογία. Βρήκε λοιπόν στην βιβλιοθήκη του μία απλή χάρτινη εικόνα (περίπου 35×40 εκ.), που μπορεί να ήταν και από ένα ημερολόγιο. Την κόλλησε στο ξύλο και την δώρισε στην κυρία SHAMS.



Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου είναι ιστορικό μοναστήρι για την εκκλησία του Λιβάνου. Από εκεί άρχισε το 1959, με την καθοδήγηση του π. Ηλία ό όποιος ακόμα ζει στο μοναστήρι και τώρα είναι 92 ετών ή ανασυγκρότηση της μοναχικής ζωής στο Λίβανο. Στο κοντινό χωριό που μένει ή οικογένεια του Γεωργίου και της SHAMS ήταν ιερέας ό π. Θωμάς τότε που χειροτονήθηκε, πριν τριάντα περίπου χρόνια, και τους γνωρίζει πολύ καλά. Το χωριό είναι Χριστιανικό -αλλά εκτός από Ορθοδόξους έχει και Μελχίτες και Μαρωνίτες. Εκεί γύρω, επίσης πάνω στα βουνά, υπάρχει μια φυλή Μουσουλμάνων. Ό οικογενειάρχης Γεώργιος διακονεί την εκκλησία του χωριού του ως ψάλτης.



Φέτος το 2010, στις αρχές Μαΐου, όπως ή SHAMS μια ημέρα έκανε μπάνιο, διαπίστωσε ογκίδια και στον άλλο της μαστό. Οικογένεια ιατρικές εξετάσεις έδειξαν ότι είχε πάλι καρκίνο, που πιθανόν να έχει κάνει μεταστάσεις και στα οστά. Ό ιατρός της είπε να χειρουργηθεί άμεσα, άλλα ή SHAMS επέμενε να εορτάσει πρώτα την Πεντηκοστή μαζί με την οικογένεια της και μετά να πάει στο Νοσοκομείο.



Ήταν Ψυχοσάββατο, 22.5.2010. Όπως κάθε Σάββατο στο χωριό όλοι ετοίμαζαν τα σπίτια τους για την Κυριακή, έπλεναν, καθάριζαν, μαγείρευαν… Έτσι και όλη ή οικογένεια του Γεωργίου και της SHAMS τακτοποιούσε το σπίτι της. Το μόνο ότι ό πατέρας δεν μπορούσε να συμμετέχει, αφού στην τύφλωση του πριν λίγες ημέρες προστέθηκε και άλλο βάσανο. Για άγνωστη αιτία παρέλυσε εντελώς και ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, χωρίς να μπορεί να κουνηθεί. Ό αδελφός του τον βοηθούσε σε όλες του τις ανάγκες, κουβαλώντας τον στην αγκαλιά του. Στο σπίτι είχε κάνει επίσκεψη ένας καλός ιατρός, που εξέτασε τον Γεώργιο, αλλά δεν μπόρεσε να βρει την αιτία της παραλύσεως.



Ή ώρα είναι ένδεκα το πρωί. Ό πατέρας βρίσκεται στο κρεβάτι του, ή μαμά στην κουζίνα και ή μικρή κόρη της οικογένειας (7-8-έτών) μόλις βγαίνει από το μπάνιο στο διάδρομο. Ξαφνικά αρχίζει να φωνάζει πάρα πολύ δυνατά: “Μαμά, Μπαμπά, Μαμά, Μπαμπά!” Φωνάζει τόσο δυνατά που νομίζει κανείς πώς τρελάθηκε. Τρέχει ή μαμά στην κόρη. Ό μπαμπάς στο κρεβάτι ακούει τις φωνές της μικρής και κάνει το σημείο του Σταυρού, παρακαλώντας δυνατά: “Παναγία μου, βοήθα με!” Χωρίς να καταλάβει πώς, σηκώνεται, περπατάει μόνος του και τρέχει στην κόρη του να δει μήπως είναι κάποιο φίδι που την έκανε τόσο να τρομάξει.



Ή κόρη έχει το βλέμμα της ψηλά. στην εικόνα της Παναγίας, την απλή χάρτινη χαρτοκόλλητη εικόνα που την είχε χαρίσει πριν πέντε χρόνια ό π. Ιωσήφ στην SHAMS. Την δείχνει με το δάκτυλο της και λέει: “Κοιτάξτε, κοιτάξτε! Ή Παναγία λάμπει!” Όλοι βλέπουν την λάμψη της, ή SHAMS σηκώνει την εικόνα στα χέρια της και διαπιστώνει πώς ή λάμψη προέρχεται από δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια της Παναγίας. Τα δάκρυα αυτά ήταν από λάδι που ευωδίαζε. Ή SHAMS βούτηξε τα δάκτυλά της στο λάδι και άλειψε όλο της το στήθος με τα δάκρυα της Παναγίας.



Επίσης ό μπαμπάς πήρε από το λάδι και άλειψε τα μάτια του και άρχισε να βλέπει αμυδρά. Εν τω μεταξύ ή μικρούλα είχε βγει έξω διαλαλώντας το γεγονός σε όλη την γειτονιά, καλώντας τους γείτονες να συμμετάσχουν στο θαυμαστό γεγονός. Στο σπίτι μαζεύτηκε όλο το χωριό. Σήκωσαν την εικόνα ψηλά πάνω στο ντουλαπάκι της τηλεοράσεως (στο σπίτι τους συνήθιζαν να έρχονται οικογένεια γείτονες να βλέπουν τηλεόραση, αφού ήταν το μοναδικό σπίτι στον τόπο, που είχε τηλεόραση) και τοποθέτησαν μια πιατελίτσα κάτω από την εικόνα για να μαζεύει τα δάκρυα.



Αμέσως πήραν τηλέφωνο τον π. Ιωσήφ, που έφθασε γρήγορα με έναν άλλο ιερέα από το μοναστήρι. Έκαναν Παράκληση. Έπειτα ειδοποίησαν τον Μητροπολίτη της περιοχής (κ.κ. Γεώργιον) για να λάβουν οδηγίες τί να κάνουν. Ό Μητροπολίτης είπε να καλέσουν τον ιερέα της ενορίας και να ειδοποιήσουν τον κόσμο και από τα γειτονικά χωριά, για να πάνε την εικόνα με πομπή στην εκκλησία του χωριού για προσκύνηση. Έτσι έγινε. Τοποθέτησαν την εικόνα πάνω σε ένα πολύ όμορφο κεντημένο ύφασμα και την σήκωσε στα χέρια του ό ιερέας της ενορίας. Δεξιά και αριστερά τής εικόνας υπήρχαν δύο μεγάλες λαμπάδες, που τις κρατούσαν ό μεγάλος γιός του Γεωργίου και τής SHAMS, ό



Νικόλαος, μαζί με ένα φίλο του.



Άρχισε ή πομπή. Είχαν μαζευτεί περίπου 120 πιστοί, Oρθόδοξοι, μαζί μέ τους γείτονές τους Μελχίτες καί Μαρωνίτες (στά χωριά τά γεγονότα είναι κοινά). Τό χωριό βρίσκεται σέ βουνοπλαγιά (τό δνομα τοϋ χωριοϋ ερμηνεύεται “χωριό του βράχου” ή “χωριό του γκρεμού”). Τό σπίτι του Γεωργίου καί της SHAMS είναι τό τελευταίο πρoς τά κάτω καί έπρεπε νά άνεβούνε στήν εκκλησία που βρίσκεται στό “ψηλότερο σημείο του χωριού. Ανέβαιναν ψέλνοντας, μαζί ήταν καί ό σχεδόν τυφλός Γεώργιος μέ τήν πατερίτσα του. Κάποια στιγμή οί άνθρωποι λαχάνιασαν γιατί ανέβαιναν καί έψελναν συγχρόνως. Κουράστηκαν καί σκέφτηκαν νά σταματήσουν για λίγο τήν ψαλμωδία, αφού ή άνηφοριά ήταν τόσο δύσκολη. Ό Γεώργιος αγανάκτησε καί προσπάθησε νά τους ενθαρρύνει: “Ντροπή μας! Άνδρες δέν είμαστε… Τόσο δύσκολο μας είναι νά ψέλνουμε καί νά άνεβαίνουμε; ” Αυτοί όμως παρακάλεσαν: “Μόνο γιά δυό λεπτά νά σταματήσουμε. Καί έπειτα θά συνεχίσουμε.” Μόλις τό είπανε αυτό, έσβησαν καί οί δυο λαμπάδες. Δέν φύσαγε καθόλου καί μέχρι εκείνη τή στιγμή άναβαν κανονικά. Αρχισαν νά ψάχνουν μήπως κανείς έχει μαζί του σπίρτα ή τσακμάκι. Όμως δέν υπήρχαν πουθενά. Ούτε οί νεαροί του χωριού πού συνήθιζαν νά κρυφοκαπνίζουν, είχαν φέρει σπίρτα μαζί τους.



Είπε ό Γεώργιος, ό σχεδόν τυφλός: “Θά γυρίσω εγώ στό σπίτι νά φέρω φως.” Μόλις τό ειπε, άναψαν αυτομάτως καί οί δύο λαμπάδες. Από τόν ουρανό κατέβηκαν δυό φλόγες, δημιούργησαν σχήμα σταυροϋ πάνω στήν εικόνα, καί άναψαν τίς λαμπάδες. Όλος ό κόσμος μπροστά σέ αυτό τό θαύμα έπεσε στά γόνατα, άρχισε νά κλαίει καί νά προσεύχεται μεγαλοφώνως. Δένε ότι αύτό τό θαύμα έγινε γιά τόν ιερέα του χωριού πού ήταν λίγο όρθολογιστής, γιά νά γίνει πιό θερμή ή πίστη του.



Στη συνέχεια ανέβασαν την εικόνα της Παναγίας μέσα στην εκκλησία, έκαναν Μεγάλη Παράκληση και όλοι προσκύνησαν την εικόνα. Μετά την γύρισαν πάλι πίσω στο σπίτι, σύμφωνα με τις οδηγίες του Μητροπολίτου, ό όποιος έδωσε αύτη την εντολή επειδή φοβόταν πώς μπορεί να κλέψουν την εικόνα από την εκκλησία, ενώ στο σπίτι θα βρίσκεται πάντοτε κάποιος να την φυλάει. Ή εικόνα είναι τώρα στο σπίτι και ακόμα συνεχίζει να χύνει δάκρυα, ειδικά τις Θεομητορικές εορτές. Στην αρχή ανέβλυζαν τα δάκρυα της Παναγίας συνέχεια, αλλά τώρα ρέουν μόνο όταν ψέλνουν την Παράκληση. Τις ημέρες που δεν γίνεται ή Παράκλησις υπάρχει ευωδίαζε, σαν να έχουν μόλις θυμιάσει το σπίτι. Στο σπίτι έρχεται συνέχεια πολύς κόσμος και προσκυνάει την εικόνα.



Αφού ή SHAMS δεν πήγε στο Νοσοκομείο, ό ιατρός την πήρε τηλέφωνο και της εξήγησε την σοβαρότητα της καταστάσεώς της. Της είχε βρει κρεβάτι στο Νοσοκομείο και όλα ήταν έτοιμα για το χειρουργείο. Ή SHAMS του εξήγησε πώς κάθε μέρα αλείφει το στήθος της με το λάδι της Παναγίας Τελικά ό ιατρός την έπεισε και πήγε στο Νοσοκομείο. Εκεί έγινε ή διάγνωση πώς έχει θεραπευθεί πλήρως και δεν υπάρχει ίχνος καρκίνου. Επίσης ό πρώην σχεδόν τυφλός πατέρας της οικογένειας ό Γεώργιος, σιγά-σιγά άρχισε να αποκτά την όρασή του. Τώρα ή όρασή του είναι 85%. Περπατάει πλέον χωρίς μπαστούνι και δουλεύει με πολλή χαρά την τέχνη του, εξυπηρετεί όλο το χωριό και συντηρεί την οικογένεια του. Ή μαμά SHAMS πάλι κάθεται στην πολυθρόνα της και σε όλους διαλαλεί πώς είναι καλά ή υγεία της. Την γιάτρεψε ίδια ή Παναγία!



Μετά από όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα έκαναν, μία μοναστική σύναξη στο Λίβανο για να εμβαθύνουν σε αυτά και να τα μελετήσουν, όλοι οικογένεια Γέροντες και οικογένεια Γερόντισσες των Ιερών Μονών. Έδωσαν το λόγο στον σεβαστό ένενηνταδιάχρονο π. Ηλία, αρχηγό του μοναχισμού της χώρας. Εκείνος είπε τρεις λόγους για το θαυμαστό αυτό γεγονός:



1) Ό Θεός και ή Ύπεραγία Μητέρα Του δείχνουν την αγάπη και την ευσπλαχνία τους προς εμάς τούς ανθρώπους.



2) Όλα αυτά μας προτρέπουν και μας μηνύουν ότι πρέπει να μετανοούμε με θερμά δάκρυα και να προσευχόμαστε.



3) Οικογένεια σωματικές αρρώστιες έρχονται και φεύγουν. Πιο σημαντικό όμως είναι να θεραπεύσουμε την καρδιά μας, με το να την καθαρίσουμε από τα πάθη.

ΕΡΤ3 ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΕΣ2.avi

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Το εικόνισμα της Παναγίας (αληθινή ιστορία)






O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας.Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν.Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.



Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του…..

Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.



Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπαμπη, οταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ηταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..



Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις?” τον ρώτησε στα τούρκικα…



Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του…”Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα”



Ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ΄ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.



Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα . Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε.



Γεννήθηκα σ΄ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας.Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.



Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας.



Οι γονείς του μ΄αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί χριστιανοί.



Εκκλησιάζονταν συχνά το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ΄όλο το σπίτι ευωδία.



Όλα αυτά έμενα μ΄ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.



Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ΄ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους.



Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.



Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε.”Όχι εσύ παιδί μου” μου είπε χαμηλόφωνα. “



“Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος” Τον κοίταξα με παράπονο..”



“Τότε να βαπτιστώ” του απάντησα.



Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενηλικός κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.



Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία.



Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η αντλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τουτο εδώ το χωριό.



Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημέμη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοιχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.



Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νίωθα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσεύχη μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.



Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να κατλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον.



Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ΄ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο.



Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτι.



“Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός” σκέφτηκα.



Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπληρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλο και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.



“Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θυσαυρό τους για να μήνν πέσει σε βέβηλα χέρια”.



Το ίδιο σκ’εφτηκα να κάνω και γω.



Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω.



Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία.



Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό.



Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας.



Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου.



Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.



Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν.



“Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου” Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της . Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσερή αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου.



Έβγαλα την εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε.



“Κάποιον θα στελιλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια με περιμένω.



Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.



Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα.



Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του.



Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά.



Αποχαιρετίστηκαν δακρυσμένοι.



Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι “Πάρτο παιδί μου, του είπε.



Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του.

Άγιος Πειραιώς: Ο Χριστός ήταν κομμουνιστής!

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Γέρων διχαλογένης φορών σκούφον, του Φ. Κόντογλου





Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε στον καιρό του αυτοκράτορος Kωνσταντίνου του Mεγάλου στο νησί της Kύπρου, από γονιούς φτωχούς. Γι' αυτό στα μικρά χρόνια του ήτανε τσομπάνης και φύλαγε πρόβατα. Ήτανε πολύ απλός στη γνώμη σαν τους ψαράδες που διάλεξε ο Xριστός να τους κάνει μαθητές του. Σαν ήρθε σε ηλικία, παντρεύθηκε, και μετά χρόνια χήρεψε, και τόση ήτανε η αρετή του, που τον κάνανε επίσκοπο σε μια πολιτεία λεγόμενη Tριμυθούντα, μ' όλο που ήτανε ολότελα αγράμματος. Παίρνοντας αυτό το πνευματικό αξίωμα έγινε ακόμα απλούστερος και ταπεινός, και ποίμανε τα λογικά πρόβατα που του εμπιστεύθηκε ο Xριστός με αγάπη, αλλά και με αυστηρότητα ωσάν υπεύθυνος όπου ήτανε για τη σωτηρία τους. Ήτανε προστάτης των φτωχών, πατέρας των ορφανών, δάσκαλος των αμαρτωλών. Kαι είχε τέτοια καθαρότητα και αγιότητα, που του δόθηκε η χάρη άνωθεν να κάνει πολλά θαύματα, για τούτο ονομάσθηκε θαυματουργός. Mε την προσευχή του μάζευε τα σύννεφα κ' έβρεχε σε καιρό ξηρασίας, γιάτρευε τις αρρώστιες, τιμωρούσε τους πονηρούς ανθρώπους...



Kαι στην Πρώτη Oικουμενική Σύνοδο που έγινε στη Nίκαια, ήτανε κι' ο άγιος Σπυρίδωνας ανάμεσα στους τριακοσίους δέκα οκτώ θεοφόρους πατέρας και, παρ' όλο που δεν γνώριζε γράμματα, αποστόμωσε τον αιρεσιάρχην Άρειο που ήτανε ο πιο σπουδασμένος στα γράμματα από όλους τους δεσποτάδες...



Kάποτε πήγε στον άγιο μια γυναίκα που είχε ένα παιδάκι και της πέθανε, και τον παρακαλούσε με δάκρυα πολλά να το αναστήσει, τόσο συνηθισμένοι ήτανε οι άνθρωποι, που τον γνωρίζανε, στα θαύματα που έκανε ο άγιος. Kαι εκείνος το ανάστησε με την προσευχή του. Mα η μητέρα του σαν το είδε ζωντανό, από την πολλή χαρά της πέθανε η ίδια. Kι' ο άγιος Σπυρίδωνας ανέστησε και τη γυναίκα.



Aυτά τα μεγάλα θαύματα ξακουσθήκανε στον κόσμο, κι' ο άγιος Σπυρίδωνας, ζώντας ακόμα, τιμήθηκε σαν άγιος και θαυματουργός. Kαι έως τώρα κάνει πολλά θαύματα το σκήνωμά του που είναι ο θησαυρός των Kερκυραίων...



Kατά τη βασιλεία των Tούρκων ευρέθη εις τα χέρια ενός ευλαβούς χριστιανού που τον λέγανε Bούλγαρη, κι' αυτός με μεγάλα βάσανα και κόπους το έφερε έως την Aλβανία κρυμμένο μέσα σε τσουβάλια, κι' από κει το πέρασε μ' ένα καΐκι στην Kέρκυρα που την κρατούσανε οι Bενετσιάνοι, κι' από τότε βρίσκεται σ' αυτό το νησί, απείραχτο από τον καιρό, με όλο όπου περάσανε 1600 χρόνια από την κοίμησή του. Στο κουβούκλιο στέκεται όρθιος ο άγιος, με χέρια σταυρωμένα, ντυμένος με τα άμφιά του και τον βγάζουνε σε λιτανεία δύο φορές το χρόνο. Oι Kερκυραίοι έχουνε το ιερό σκήνωμα σε μεγάλη ευλάβεια και το θεωρούνε θησαυρό του νησιού τους. Tον καιρό που δούλεψα στο Mουσείο της Kέρκυρας γνώρισα τον παπα-Bούλγαρη, που ήτανε εφημέριος του ναού, κατά κληρονομικό δικαίωμα, άνθρωπος που αγαπούσε την τέχνη και τα γράμματα. Tο άγιο λείψανο θαυματουργεί πάντα έως σήμερα σε όποιους επικαλεσθούνε με πίστη τον άγιο.



Στην ορθόδοξη αγιογραφία ο άγιος Σπυρίδωνας παριστάνεται γηραλέος με γυριστή μύτη και με διχαλωτό κοντό άσπρο γένι, "γέρων διχαλογένης φορών σκούφον". O σκούφος του είναι παράξενος, σαν κινέζικος, μυτερός στην κορυφή. Δεν ζωγραφίζεται ποτέ ξεσκούφωτος. Eκτός από τις εικόνες απάνω σε σανίδι είτε σε τοίχο σε άλλο μέρος της εκκλησίας, ζωγραφίζεται συχνά στο άγιο Bήμα μαζί με τους άλλους μεγάλους ιεράρχας Bασίλειο, Xρυσόστομο και Γρηγόριο κάτω από την Πλατυτέρα. Στο χαρτί που βαστά είναι γραμμένο: "Έτι προσφέρομέν Σοι την λογικήν ταύτην και αναίμακτον θυσίαν"...





Φώτης Κόντογλου

Γίγαντες Ταπεινοί, Εκδόσεις Aκρίτας 2000

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Η αληθινή ταπείνωση

Δεν γνωρίσαμε τον εαυτό μας. Αν τον γνωρίσουμε, η ψυχή μας θα χαίρεται και θα ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού. Η γνώση του εαυτού μας γεννά την ταπείνωση. Γιατί, όσο περισσότερο γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του και βλέπει καθαρότερα την μεγάλη του αδυναμία.
Γνωρίζει την αθλιότητά του και την αχαριστία του, καθώς και την μεγάλη αρχοντιά και την ευσπλαχνία του Θεοί, οπότε συντρίβεται εσωτερικά, ταπεινώνεται πολύ και αγαπάει τον Θεό πολύ.
Όταν σε ταπεινώνει ο άλλος και το δέχεσαι, τότε έχεις πραγματική ταπείνωση, γιατί πραγματική ταπείνωση είναι η ταπείνωση στην πράξη, όχι στα λόγια. Μια φορά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ρώτησε τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του: «Ποιος από σας δεν έχει υπερηφάνεια;». «Εγώ», είπε κάποιος. «Έλα εδώ εσύ που δεν έχεις υπερηφάνεια, του λέει. Κόψε το μισό μουστάκι και πήγαινε στη πλατεία». «Α, αυτό δεν μπορώ να το κάνω», του απαντά. «Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση», του λέει. Ήθελε να πει ο Άγιος ότι χρειάζεται έμπρακτη ταπείνωση.
Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του κάτω από όλους, κάτω, κάτω ..., από εκεί βγαίνει επάνω στον Ουρανό. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και βγάζουμε συμπεράσματα ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνους. «Και από εκείνον είμαι καλύτερος, λέμε, και από τον άλλο ... Δεν είμαι σαν κι αυτόν ...». Από τη στιγμή όμως που έχουμε τον λογισμό ότι ο άλλος είναι κατώτερος από εμάς, δεν μπορούμε να βοηθηθούμε.
Ο άνθρωπος ένα μόνο μπορεί να ξέρει: ότι δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση. Ακόμη και να έχει, δεν την βλέπει, επειδή και τότε μόνο την αμαρτωλότητά του βλέπει. Γιατί όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του μόνο τις πτώσεις του βλέπει. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου, διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού. Γι' αυτό μεγάλη χαρά να νιώθουμε όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε πρόσωπο Θεού στην άλλη ζωή και θα νιώθουμε και απ' αυτήν τη ζωή την παρουσία Του δίπλα μας.
Όταν υπάρχει ταπείνωση ο διάβολος δεν μπορεί να ρίξει την ψυχή. Ο ταπεινός δεν πέφτει, γιατί βαδίζει χαμηλά. Ο Γερο- Αββακούμ, όταν ασκήτευε στην έρημο της Βίγλας, τι είχε πάθει! Μια μέρα που έκανε προσευχή με το κομποσκοίνι επάνω σ' ένα βράχο του παρουσιάζεται ξαφνικά ο διάβολος ως «άγγελος φωτός». «Αββακούμ, του λέει, με έστειλε ο Θεός να σε πάρω στον Παράδεισο γιατί έγινες πια άγγελος έλα να πετάξουμε». «Μα εσύ έχεις φτερά, του λέει ο Γέροντας Αββακούμ, εγώ πώς θα πετάξω;». Και ο δήθεν άγγελος του λέει: «Κι εσύ έχεις φτερά, αλλά δεν τα βλέπεις».
Τότε ο Γερο-Αββακούμ έκανε το σταυρό του και είπε: «Παναγιά μου, τι είμαι εγώ για να πετάξω;». Αμέσως ο δήθεν άγγελος έγινε ένα μαύρο παράξενο κατσίκι με φτερά σαν της νυχτερίδας και εξαφανίστηκε.
Βλέπετε πως με την ταπείνωση μπορούμε να καταλάβουμε τις παγίδες του διαβόλου;


Αποσπάσματα από το βιβλίο «Πάθη και Αρετές»,
του γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Ας μην απελπιζόμαστε ....




Ας μη γυρίζουμε πίσω στις αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί. Η ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό. Ζητήσαμε συγγνώμη; Τέλειωσε. Ο Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση... Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ότι όμως με στενοχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στο πνευματικό, το εξομολογούμαι, τέλειωσε! Να μη γυρίζομε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνομε τώρα, απ' αυτή τη στιγμή και έπειτα. Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία. Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί άγχος. Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος. Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία και κακό.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Τρόπος παρασκευής του πρόσφορου








Για να τελεσθεί το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πού είναι σκοπός της Θείας Λειτουργίας, είναι απαραίτητο ο ιερεύς να εχει το πρόσφορο.

Απο το πρόσφορο ο ιερεύς θα βγάλει το μέρος εκείνο πού θα γίνει το Τίμιο Σώμα του Κυρίου, τον «Αμνό», αλλά και τις μερίδες της Θεοτόκου, των Αγίων και των δικών μας ονομάτων (ζώντων και κεκοιμημένων) πού θα μνημονευθούν.



Για να γίνει όμως το πρόσφορό μας ευπρόσδεκτο και από τον Κύριο, πρέπει να έχουμε καθαρότητα ψυχής και σώματος με νηστεία και με εγκράτεια.



Πρώτα απ όλα πρέπει να πούμε ότι θεωρούμε ιδιαίτερη σημαντική την προετοιμασία του χώρου, στον οποίον θα παρασκευάσουμε το πρόσφορο. Φροντίζουμε να είναι καθαρός, τακτοποιημένος, θυμιατισμένος. Επίσης, τα σκεύη πού θα χρησιμοποιήσουμε για τον σκοπό αυτό, να είναι καθαρά και να εξυπηρετούν μόνο το ζύμωμα του προσφόρου και καμιά άλλη οικιακή εργασία. Το αλεύρι να είναι αρίστης ποιότητος, ειδικά ξεχωρισμένο για την παρασκευή προσφόρου.



Πέραν τούτου, αυτός πού ζυμώνει, οφείλει να φροντίση και για τη δική του σωματική και ψυχική προετοιμασία. Δηλαδή να ασκή, ιδιαίτερα την ώρα του ζυμώματος, την προσευχή, (χαιρετισμούς στην Παναγία ή παρακλήσεις, ή την ευχή καθώς και η γυναίκα να μην βρίσκεται σε περίοδο). ῞Ολα αυτά είναι πολύ σημαντικό να συνοδεύουν την παρασκευή του προσφόρου, πού πρόκειται να χρησιμοποιηθή για τον πιο ιερό σκοπό.



Η διαδικασία παρασκευής της λειτουργιάς έχει ως εξής:



Αποβραδύς κοσκινίζουμε το αλεύρι, πού θα είναι ανάλογο με το μέγεθος της λειτουργιάς. Καλό είναι το σκληρό (κίτρινο), ή 1/4 άσπρο και 3/4 κίτρινο. Για μία λειτουργιά χρειάζεται τόσο αλεύρι, όσο για να γεμίσουν καλά, τρεις φορές, οι δύο χούφτες ενωμένες,.



Κατόπιν, αναπιάνουμε το προζύμι: Εχουμε κρατημένο από προηγούμενο ζύμωμα λίγο προζύμι, το οποίο διατηρούμε στο ψυγείο, όταν ο καιρός είναι ζεστός. Ζεσταίνουμε λίγο νερό, τόσο όσο χρειάζεται για να γίνη χλιαρό. Το δοκιμάζουμε και με το χέρι μας. Δεν πρέπει να είναι καφτό, γιατί θα καεί το προζύμι και δεν θα γίνει. Μέσα σ αυτό το χλιαρό νερό λιώνουμε τελείως το προζύμι, να γίνη χυλός. Τέλος, προσθέτουμε αλεύρι, απ αυτό πού έχουμε κοσκινίσει για το ζύμωμα, ώστε να γίνη μία ζύμη πολύ πολύ μαλακή. Σταυρώνουμε με το χέρι μας το προζύμι, το σκεπάζουμε με καθαρή πετσέτα και με κουβέρτα για να μην κρυώση, και το αφήνουμε σε χώρο ζεστό, επί αρκετές ώρες, για να γίνη .



Την άλλη μέρα, πριν ζυμώσουμε, θα θυμιατίσουμε πρώτα το χώρο με πολλή ευλάβεια και προσοχή. Ενώ δε τα χέρια θα δουλεύουν, το στόμα και ο νούς, όσο γίνεται, θα ασχολούνται με την προσευχή.



Κατόπιν, μέσα σε λεκάνη ρίχνουμε το αλεύρι, αφού κρατήσουμε προηγουμένως λίγο, για την περίπτωση πού θα μάς χρειασθή κατά την διάρκεια του ζυμώματος. Στο κέντρο του αλευριού κάνουμε μια μικρή γουρνίτσα και ρίχνουμε μέσα το προζύμι, το ανάλογο αλάτι (στά 750 γραμ. αλεύρι, ένα κοφτό κουταλάκι του γλυκού) και λίγο νερό πολύ χλιαρό.



Στη συνέχεια, αρχίζουμε να ζυμώνουμε πρώτα πολύ καλά με τις γροθιές μας, με δύναμη και γρήγορο ρυθμό περίπου 20′.



Το πλάσιμο



Πλάθουμε την ζύμη πολύ καλά σε καθαρή και λεία επιφάνεια με τα δάκτυλα των χεριών μας και με τις παλάμες και με δύναμη. Έτσι την αναμοχλεύουμε διαρκώς και κυλώντας την και τρίβοντας την φθάνει να γίνει λεία σαν το μάρμαρο.



Η ζύμη πρέπει να είναι σκληρή: να μπαίνη μέσα το δάχτυλο και να μην κολάη. Αν γίνη μαλακή, προσθέτουμε λίγο αλεύρι, από αυτό πού κρατήσαμε. Αν γίνη υπερβολικά σκληρή, βρέχουμε τα χέρια μας σε χλιαρό νερό και ξαναζυμώνουμε, ώσπου να πετύχουμε το ποθούμενο αποτέλεσμα, δηλαδή να γίνει λεία σαν το μάρμαρο.



Όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε 10′.



῞Οταν τελειώση το πλάσιμο, χαράζουμε το ζυμάρι με ένα μαχαίρι σταυροειδώς. Από το κέντρο του σταυρού πού σχηματίστηκε, κρατάμε ένα μικρό κομματάκι, πού θα το χρησιμοποιήσουμε ως προζύμι στο επόμενο ζύμωμα. Μετά ξαναδουλεύουμε τη ζύμη πάρα πολύ καλά, στρογγυλεύοντάς την σά μπάλα: την τοποθετούμε στο αριστερό μας χέρι και με το δεξί την χαϊδεύουμε , θα μπορούσαμε να πούμε, ολοένα για να γίνη η επιφάνειά της πάρα πολύ στιλπνή.



Κατόπιν, παίρνουμε ένα ταψάκι διαμέτρου 24 εκ. καί, ή στάζουμε μέσα μία σταγόνα λάδι, την οποία απλώνουμε καλά με χαρτοπετσέτα στον πάτο και στην γύρω όρθια επιφάνεια, ή ζεσταίνουμε το ταψάκι και το αλείφουμε με καθαρό κερί. Τα κάνουμε αυτά, για να μην κολάη μετά η λειτουργιά.



Το σφράγισμα



Στη συνέχεια, τοποθετούμε στο κέντρο του ταψιού την λειτουργιά, με την στιλπνή επιφάνεια προς τα πάνω. Παίρνουμε το σφραγίδι, σταυρώνουμε με αυτό τη λειτουργιά, και μετά το πατάμε με δύναμη, να μπεί βαθιά μέσα στο ζυμάρι. Το τραβούμε προς τα πάνω με προσοχή και αν τυχόν μείνουν ζυμαράκια πάνω στο σφραγίδι, τα καθαρίζουμε με επιμέλεια. Αν μείνουν πάνω, η επόμενη λειτουργιά πού θα ζυμωθή, δεν θα σφραγισθή καλά.



Σ αυτό το σημείο πρέπει να πούμε πώς, σε περίπτωση πού ζυμωθούν δύο λειτουργιές, μέχρι να ζυμωθή και η δεύτερη, η πρώτη πού ζυμώθηκε πρέπει να μείνη σκεπασμένη με πετσέτα και νάϋλον από πάνω, για να μή πιάση το ζυμάρι κρούστα, καθώς και η δεύτερη μέχρι να ζυμωθεί η πρώτη να μή πιάση το ζυμάρι κρούστα πού θα δυσκολέψει το ζύμωμά του. Το ίδιο και στο σφράγισμα, μέχρι να σφραγισθή και η δεύτερη λειτουργιά, η πρώτη πού σφραγίσθηκε μένει σκεπασμένη.



Το φούσκωμα



Αφού, λοιπόν, σφραγίσουμε την λειτουργιά, σκεπάζουμε το ταψάκι με μια λεκανίτσα, και από πάνω με μια καθαρή πετσέτα, με ένα νάϋλον και με μια κουβέρτα, και μετά την αφήνει να γίνη μία με μιάμισυ ώρα ή και περισσότερο (2 και 3 ώρες), ανάλογα με το χώρο και την εποχή. Καταλαβαίνουμε δέ, ότι έγινε , άν, πατώντας την με το δάχτυλο, σχηματίζει το ζυμάρι μία βούλα, και αμέσως, σαν ελαστικό, επανέρχεται στη θέση του ή μόλις το πρόσφορο πάει να σκάσει (Χρειάζεται προσοχή να μή παραγίνη η ζύμη).



Αφού γίνη κι αυτό, τρυπάει το πρόσφορο με μια λεπτή οδοντογλυφίδα Προσοχή να μην τρυπήση κοντά στον αμνό, αλλά έξω εκεί πού είναι κάτι σαν ακτίνες.



Το ψήσιμο



Κατόπιν, ανάβουμε το φούρνο στους 250° (ανάλογα με τον φούρνο), και βάζουμε μέσα τη λειτουργιά και την αφήνουμε σ αυτή τη θερμοκρασία 15′- 20′ (μπορεί και 35΄) να ροδίση πολύ λίγο. Τη σκεπάζουμε με χαρτοπετσέτα ή αλουμινόχαρτο, κατεβάζουμε το φούρνο στους 200° για μισή ώρα ή και 35΄ και την παρακολουθούμε. Αφού περάση περίπου μία ώρα, από τη στιγμή πού βάλαμε τη λειτουργιά μέσα, κλείνουμε το φούρνο και αφήνουμε μέσα τη λειτουργιά για ένα τέταρτο ή μισάωρο, μέχρι να χλιαρύνει ο φούρνος.



Μετά κλείνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε μέσα για 15′.



(Αλλοι κάνουν και το εξής. Όταν σκεπάσουν τα πρόσφορα με αλουμινόχαρτο ή χαρτοπετσέτα κατεβάζουν στους 200° για αλλά 35′ και στην συνέχεια στους 150° για 30′. Για να ψηθεί χρειάζεται περίπου 1.30′.).



Κατόπιν τη βγάζουμε. Αν υπάρχει δυσκολία να βγεί από το ταψί, τη σκεπάζουμε για λίγο με πετσέτα να ιδρώση με τον τρόπο αυτό βγαίνει μετά εύκολα. Την τοποθετούμε σε καθαρή πετσέτα και την σκεπάζουμε με πετσέτα και νάϋλον. Μετά από μισή ώρα αλλάζουμε την πετσέτα, πού έχει μουσκευτεί από τους αχνούς της ζεστής λειτουργιάς, και την αφήνουμε σκεπασμένη με στεγνή πετσέτα και νάϋλον, για να διατηρήται μαλακή.



Φυσικά όλα χρειάζονται προσπάθεια και προσωπική πείρα. Πάντως η ΓΑΛΙΛΑΙΑ μας, σάς εύχεται να έχετε την ευλογία τοού Θεού στην προσπάθειά σας ο Οποίος σίγουρα θα σάς αμείψει με την χαρά ότι γίνεσθε συμμέτοχοι στο μεγάλο Μυστήριο της θ.Ευχαριστίας.



Καλή προσπάθεια.



Μερικές πρόσθετες συμβουλές



Πώς φτιάχνεται το προζύμι



Συνήθως, αφού ζυμώσουμε, κρατούμε προζύμι για την επόμενη εβδομάδα. Μπορούμε να φτιάξουμε κι εμείς προζύμι γρήγορα και εύκολα.



Σε χλιαρό νερό «ίσα – ίσα να δέχεται το χέρι» (περίπου 35οc) ρίχνουμε «μιά χεριά» κοσκινισμένο αλεύρι. Το ανακατεύουμε ελαφρά, ώστε να γίνει παχύρρευστη μάζα. Το αφήνουμε ένα μερόνυχτο «νά γίνει», δηλαδή να ενεργοποιηθούν οι μύκητες.



Όταν το προζύμι είναι έτοιμο, το «αναπιάνουμε» για ζύμωμα.



Πώς γίνεται το Ανάπιασμα



Βγάζουμε απ’ το ψυγείο το προζύμι, το αφήνουμε λίγη άρα να ξεπαγώσει. Ετοιμάζουμε χλιαρό νερό «νά δέχεται το χέρι» και διαλύουμε το προζύμι. Προσθέτουμε αλεύρι ανακατεύοντας μέχρι η ζύμη να γίνει πηκτός χυλός. Το σκεπάζουμε με καθαρή πετσέτα και το αφήνουμε περίπου 6 ώρες «νά αναπαυτεί».



Αντικείμενα για να ζυμώσουμε το Πρόσφορο



Χρειαζόμαστε μία καλή ξυλόγλυπτη σφραγίδα 14 εκ.



Αν η σφραγίδα είναι καινούργια, μια εβδομάδα πριν το ζύμωμα, ζεσταίνουμε σε μπρίκι ελαιόλαδο. Αλείφουμε τη σφραγίδα και την τυλίγουμε με μία πετσέτα. Την αφήνουμε μία βδομάδα να πιεί το λάδι. Έτσι δεν έχει φόβο να σκάσει το ξύλο. Δεν την πλένουμε ποτέ.



Χρειαζόμαστε επίσης



α. ταψάκι (διάμετρος 19 εκ. και ύψος 5 – 6 εκ.)



β. ένα κόσκινο και λεκάνη για το αλεύρι.



γ. σκαφάκι ή λεκάνη για τη ζύμη.



Κοσκινίζουμε στη μικρή λεκάνη το αλεύρι και το σκεπάζουμε. Για ένα κανονικό πρόσφορο 700 γρ. αλεύρι (κατά προτίμηση σκληρό-κίτρινο).

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Αγρυπνία στον Άγιο Ελισσαίο ....




Κάποια μέρα που ο Άγιος βρισκόταν σ’ ένα από τα αγαπημένα του ξωκκλήσια για να λειτουργήσει, παρατήρησε πως δεν υπήρχε κανένα πρόσφορο. Δεν ταράχτηκε. Προτίμησε να περιμένει με τη βεβαιότητα ότι σύντομα κάποιο πρόσφορο θα βρισκόταν. Άλλωστε τόσα χρόνια, όσες φορές είχε συμβεί να μην έχει πρόσφορο, πάντα την κατάλληλη στιγμή, κάποιος θα έφερνε, ή αν έπρεπε κάποιος από το εκκλησίασμα πήγαινε σε κοντινό φούρνο και αγόραζε ένα. Εκείνη τη μέρα όμως τα πράγματα δυσκόλευαν…. Η ώρα περνούσε και κανένας δεν έφερνε πρόσφορο. Έψαξε καλά στα ράφια του ιερού μήπως και υπήρχε κάποιο από προηγούμενη φορά, μα δε βρήκε τίποτα. Τότε έκανε νόημα σε δύο πνευματικά του παιδιά να πλησιάσουν στο ιερό και τους ζήτησε να πάνε γρήγορα στο φούρνο και να ζητήσουν πρόσφορο κι αν δεν έβρισκαν να ζητούσαν από κάποιες ενορίτισσες που πάντα φρόντιζαν και είχαν. Έφυγαν τρέχοντας από το εκκλησάκι οι δύο, μα μάταιος ο κόπος τους. Λίγη ώρα αργότερα γύρισαν με άδεια χέρια πίσω και ανακοίνωσαν στον Άγιο πως, παρά την προσπάθεια τους, κανένας δε βρέθηκε να τους εξυπηρετήσει. Ο Άγιος ευχαρίστησε τα πνευματικά του παιδιά για τον κόπο τους και έμεινε μόνος του στο ιερό. Στενοχωρήθηκε πολύ και τα ασκητικά του μάτια γέμισαν δάκρυα. Η ώρα είχε περάσει. Ο Όρθρος έφτανε στο τέλος και ο ευλογημένος ιερέας δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στη Θεία Λειτουργία. Τόσα χρόνια, καθημερινά λειτουργούσε, μα εκείνη τη μέρα με θλίψη θα έπρεπε να διακόψει αυτή την ευλογημένη σειρά. Με ασταμάτητα δάκρυα κοιτούσε την εικόνα του Εσταυρωμένου και με δυνατή προσευχή παρακαλούσε τον Κύριο να μη του στερήσει τη Θεία Λειτουργία. Ξαφνικά βλέπει πάνω στην Αγία Τράπεζα ένα μικρό πρόσφορο που άχνιζε. Ήταν ολόφρεσκο και τοποθετημένο στη μέση. Μόλις το είδε ο Άγιος έκανε το σταυρό του και ύψωσε τη δακρυσμένη ματιά του προς τον ουρανό ευχαριστώντας το Θεό. Το θαύμα είχε γίνει. Κάποιος άγγελος σταλμένος από το Χριστό είχε τοποθετήσει το μικρό πρόσφορο στην Αγία Τράπεζα. Ο Άγιος σκέφτηκε πως ένα τέτοιο θαυμαστό γεγονός δεν έπρεπε να μείνει κρυφό. Κρατώντας λοιπόν το θεόσταλτο δώρο βγήκε μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ιερού και διακόπτοντας τους ψάλτες έδειξε το πρόσφορο προς το εκκλησίασμα και είπε συγκινημένος: “Κοιτάξτε παιδιά μου τι σημείο μας έκανε ο Θεός”. Ο κόσμος σάστισε. Χωρίς πολλά λόγια ο Άγιος εξήγησε τι είχε προηγηθεί και αμέσως προχώρησε πάλι μέσα στο ιερό και σαν να είχε συμβεί κάτι απλό και συνηθισμένο συνέχισε την ακολουθία. Στο μεταξύ, βαθιά συγκίνηση κατέλαβε τους παρευρισκόμενους όταν συνειδητοποίησαν πως ένα μεγάλο θαύμα – σημείο, όπως τους είπε ο Παππούς – είχε συμβεί εκείνη την ώρα. Όλων τα μάτια βούρκωσαν και στράφηκαν με ευγνωμοσύνη προς την εικόνα του Χριστού που τη φώτιζε αμυδρά ένα μικρό καντήλι. Ευχαριστούσαν τον Κύριο για το μεγάλο θαύμα. Τον ευχαριστούσαν όμως και για την ευλογημένη παρουσία του Παππού κοντά τους. Μέχρι την απόλυση της Θείας Λειτουργίας όλοι ήταν συγκλονισμένοι και με δυσκολία συγκρατούσαν τα δάκρυα τους. Μόνο ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς έμοιαζε να μην έχει συναίσθηση του θαύματος που είχε γίνει. Άλλωστε για τον ίδιο τα θαύματα ήταν μέρος του καθημερινού του προγράμματος και η ταπεινή του ψυχή ποτέ δεν υπερηφανεύτηκε για τα θεία σημεία. Ήταν για τον Άγιο τα θαύματα φυσιολογικά, όπως φυσιολογική ήταν και η αστείρευτη πίστη και αγάπη του στο Θεό.







Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Τέστ γνησιότητος ἀγάπης

Ἡ ἀγάπη δέν εἶναι οὔτε λόγια οὔτε συναισθήματα. Ἡ γνήσια ἀγάπη ἀναγνωρίζεται ἀπό τήν διάθεση θυσίας καί ἀπό τό μέγεθος τῆς θυσίας.



Ἡ ἐπίγνωση καί ἡ ἀναγνώριση τῆς ἱερότητας τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ· τῶν ἐντολῶν καί τῶν θεσμῶν τῆς Ἐκκλησίας· καί ἡ τήρηση τους μέ ἔμπρακτη θυσία, εἶναι τό ἀσφαλέστερο τέστ γιά τό πόσο ἀληθινά καί γνήσια πιστεύουμε καί ἀγαπᾶμε τόν Θεό.



Μιά τέτοια ἀφορμή γιά νά ἀξιολογήσουμε τήν γνησιότητα τῆς πίστης μας καί τῆς ἀγάπης μας στό Θεό εἶναι ἡ ἱερή περίοδος τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, πού ἀρχίζει στίς 15 Νοεμβρίου.



Ἀρχιμ. Σάββας Δημητρέας

* * *



Ἕνα φωτεινό παράδειγμα ἡρωϊκοῦ φρονήματος στήν τήρηση τῆς νηστείας βρίσκουμε στό μικρό βιβλίο «ΙΕΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΣ» (σελ. 75-76):



«Ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Τόν ἔλεγαν Μιχάλη Ζιάκα. Τό 1948-49 ἦταν στρατιώτης. Καί βρισκόταν στίς ἐπιχειρήσεις τοῦ Γράμμου.



Ἐκεῖ ὁ λόχος του εἶχε μείνει μιά ἑβδομάδα ὁλόκληρη χωρίς ἀνεφοδιασμό. Ὑπόφεραν πολύ τά παιδιά ἀπό πεῖνα, ἀσιτία καί ἐξάντληση. Μά κάποτε ἔφθασαν καί τά τρόφιμα. Ψωμί καλό, κουραμάνα· καί κρέας μαγειρεμένο, ἕτοιμο. Μπῆκαν στήν σειρά, ἕνας-ἕνας, καί ἔπαιρναν πρῶτα τήν κουραμάνα καί μετά τό κρέας στήν καραβάνα!



Ἦρθε καί ἡ σειρά τοῦ Μιχάλη νά πάρει τό φαγητό. Πλησιάζει στό διανομέα καί τοῦ λέει:



-Μπορεῖς νά μοῦ δώσεις ἀντί γιά κρέας λίγες ἐλιές;



-Τί; Ἐλιές; Γιατί ἐλιές; Ἀφοῦ ἔχει κρέας!



Ἀπάντησε ὁ Μιχάλης.



-Νά φάω κρέας, νά μαγαρίσω τήν Παρασκευή;



Κάθεται λοιπόν ὁ Μιχάλης ἀνάμεσα σέ ἄλλους στρατιῶτες. Ἐκεῖνοι τρῶνε κρέας. Ὁ Μιχάλης ἐλιές. Καί τόν κοροϊδεύουν. Γιατί ἔκαμε τόν σταυρό του. Γιατί εἶναι κουτός. Γιατί, ἐνῶ μπορεῖ νά φάει κρέας -καί μάλιστα μετά τέτοια πεῖνα-, τρώει ἐλιές! Λένε πολλά. Ὁ Μιχάλης σιωπᾶ.



Ξαφνικά ὅμως, ἐνῶ ἔτρωγε καί συνέχιζαν νά τόν κοροϊδεύουν, πέφτει λίγα μέτρα πιό πέρα μιά ὀβίδα! Σηκώθηκε σύννεφο ἡ σκόνη στόν ἀέρα! Ἔτρεξαν ἄλλοι στρατιῶτες νά ἰδοῦν, τί εἶχε συμβῆ. Καί εὑρῆκαν τούς δύο στρατιῶτες νεκρούς. Καί τόν Μιχάλη νά σηκώνεται ἀπό χάμω καί νά τινάζει τά ροῦχα του ἀπό τά χώματα!





* * *



Πέρασαν χρόνια. Ὁ Μιχάλης Ζιάκας εἶναι ἕνας φτωχός τσοπάνης στό χωριό του. Ζεῖ, ὅπως πάντα, μέ εὐσέβεια.



Μιά Παρασκευή, παρέα μέ ἄλλους φτωχούς τσοπάνηδες, κάθησαν νά φᾶνε. Ἔβγαλε ἀπό τό σακκούλι του λίγο ψωμί καί ἔτρωγε. Καί ἀπό τό παγούρι του ἔπινε λίγο νερό νά μαλακώνει τό ψωμί στό στόμα του.



Ἕνας ἀπό τούς τσοπάνηδες προσφέρθηκε τότε νά τοῦ δώσει λίγο τυρί γιά προσφάϊ. Τοῦ λέει ὁ Μιχάλης:



-Δέν μαγάρισα τήν Παρασκευή, μιά ἑβδομάδα νηστικός στόν Γράμμο, καί θά τήν μαγαρίσω τώρα;



Καί διηγήθηκε τήν ἱστορία.





* * *



Θέλει συζήτηση, ὅτι τόν Μιχάλη τόν ἔσωσε ὁ Χριστός, ἐπειδή σεβάστηκε τήν ἡμέρα πού σταυρώθηκε γιά μᾶς;



Ὤ Χριστέ μου, πόσο εὔκολα μαγαρίζουν μερικοί τήν ψυχή τους!



Μακάρι τέτοια παραδείγματα νά μᾶς ἐμπνέουν ἦθος καί φρόνημα...


πηγή: τρελογιάννης

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης-μέρος 2ο






Ο Όσιος ως λειτουργός το 1936.











Η κοίμησή του



Προείδε και προείπε επακριβώς το μακάριο τέλος του. Προετοιμα­σμένος από καιρό το ανέμενε με περισσότερη προσευχή δίνοντας τις τελευταίες συμβουλές στ΄ αγαπητά πνευματικά του τέκνα. Τρεις μέρες πριν τον θάνατο του τελέσθηκε το μυστήριο του ιερού ευχελαίου. Μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων. Συγχώρεσε, ευλόγησε κι ευχήθηκε όλους. Κοιμήθηκε στις 4 Νεομβρίου 1959. Οι τελευταίες λέξεις που ακούσθηκαν από τα χείλη του ήταν: «Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον, ευλογημένη Θεοτόκε».





Ο παλαιός ναός της Αναλήψεως με τα δύο κελλία του Οσίου.

Ένα ορφανεμένο, πενθηφόρο κι απαρηγόρητο πλήθος τον ακολούθησε στην τελευταία κατοικία του, πίσω από τον ιερό ναό της Αναλήψεως, όπου λειτουργούσε επί τριάντα περίπου χρόνια. Το πρόσωπο του ήταν ειρηνικό, ιλαρό και φωτεινό. Το νεκρό του σώμα ευλύγιστο, όπως των Αγιορειτών. Τα δύο κυπαρίσσια πλάι στον τάφο του λύγισαν σαν για να τον προσκυνήσουν, όπως είχε προείπει, και πολλά πουλιά συνάχθηκαν την ώρα της ταφής του, δίχως να φοβούνται τον πολύ κόσμο. Όλοι ήταν πλέον βέβαιοι ότι κηδεύεται και θάβεται ένας άγιος, ζήτησε να τον θάψουν με τα άμφιά του, τον σταυρό του και τα λειτουργικά του βιβλία που είχε από την Γεωργία.





Ο όσιος με πνευματικό του τέκνο.

Νεώτερα στοιχεία περί του μακαριστού Γέροντα



Η οσιακή μορφή του Γέροντα και μετά την μακάρια κοίμησή του συνεχίζει να μιλά στις καρδιές πολλών πιστών και μάλιστα με σημεία δυνατά, να παρηγορεί κι ενισχύει ψυχές διψώντων. Η ευλάβεια όλων, που φανερώνεται με διαφόρους τρόπους και με την διήγηση της ωφέλειας, που έλαβαν από την ανάγνωση της ευρύτατα κυκλοφορούσης βιογραφίας του, είναι η καλύτερη μαρτυρία της και μετά θάνατον μυστικής προσφοράς του. Όσοι τον επικαλούνται θερμά δεν απογοητεύονται εύκολα. Απλοί, φτωχοί και άσημοι, μοναχοί και λαϊκοί, αλλά συνήθως ευσεβείς και ταπεινοί άνθρωποι, όπως ο Γέροντας, είναι οι αναγνώστες του θαυμαστού βίου του, που συγκινεί και κατανύσσει. Η δίχως έμμονη εκζήτηση ονείρων, οραμάτων και θαυμάτων, αλλά η ειρηνική και ευφρόσυνη παρουσία αυτών στους επικαλουμένους το όνομά του φανερώνει την γνησιότητα και την αξία τους.





Ο νεοχειροτόνητος ιερομόναχος Γεώργιος Καρσλίδης (1925).

Η μοναχή Μαρία, από Μονή της Καλαμάτας, μετά την ανάγνωση του βίου του Γέροντα, πήρε ευλογία να επισκεφθεί το μοναστήρι του. Το ταξίδι ήταν πράγματι καθοδηγούμενο από τον Γέροντα, αφού όλα ευκολύνθηκαν κι έφτασε άνετα κι αίσια στο μοναστήρι. Στον ναό που δεν λιβάνιζαν αισθάνθηκε άρρητη ευωδία και στο δωμάτιο του ξενώνα που φιλοξενείτο είδε θαυμαστό φως, που της προκάλεσαν κατάνυξη και δέος για την ουράνια επίσκεψη και την εξαίσια υποδοχή στο μοναστήρι του. Η παρουσία του Γέροντα ήταν αισθητή στον ιερό χώρο. Προσκυνώντας στο τάφο του πείσθηκε πως είχε γνωρίσει ένα μεγάλο προστάτη στην ζωή της, ένα καινούργιο μεσίτη στον Θεό και πως η Μονή φυλάγει έναν πολύτιμο θησαυρό, γι΄ αυτό και νοερά κι΄ ευγνώμονα βρίσκεται εκεί, όπως και πολλές φιλομόναχες ψυχές.



Η μητέρα του κ. Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, κατοίκου Σίψας, τα χαράματα της 4ης Νοεμβρίου 1959 βγήκε στην αυλή του σπιτιού της για κάποια δουλειά και αντίκρυσε θέαμα εξαίσιο. Φωτεινή στήλη κατέ­βαινε από τον ουρανό και κατέληγε πίσω από το ιερό βήμα του ναού της Αναλήψεως στο μοναστήρι. Μπήκε συγκινημένη στο σπίτι και είπε στους δικούς της: «ο Γέροντας έφυγε για τον ουρανό».






Οι διώξεις της Εκκλησίας από το άθεο καθεστώς της επανάστασης του 1917 και οι φυλακίσεις, τον ανάγκασαν να ΄΄ερθει το 1929 στην Ελλάδα. Φωτογραφίζεται ως λαϊκός κατ΄ανάγκη στην ηλικία των 28 ετών κατά την αναχώρησή του από την Ρωσία.

Η κ. Αναστασία Τοκμακίδου διηγείται τα εξής: «Ήθελα να κάνω σαρανταλείτουργο για την μητέρα μου στο μοναστήρι, μετά τον θάνατο του Γέροντα. Το κάναμε τέσσερις οικογένειες μαζί, για να μας στοιχί­σει πιο φθηνά, γιατί τότε ήταν φτώ­χεια. Δώσαμε τα ονόματα και άρχισε το σαρανταλείτουργο. Στο τέλος πήγαμε όλες μαζί για να διαβάσουμε το κόλλυβο. Πήγαμε το βράδυ στον εσπερινό και μετά μείναμε στον ξενώνα του μοναστηριού. Στις 12 η ώρα, ενώ ήταν παντού ησυχία κι εγώ ακόμη δεν είχα κοιμηθεί, ακούω κουδουνάκια, όπως του θυμιατού και νόμιζα ότι ήταν αρνάκι που ήταν έξω. Το πρωΐ, όταν τελείωσε ή Θεία Λειτουργία, την ώρα που πίνα­με καφέ με την Γερόντισσα Άννα, την ρώτησα αν έχουν αρνάκι με κου­δουνάκια. και μου απάντησε: «Αρνάκι δεν έχουμε, αλλά ο Γέρο­ντας ήλθε να σας θυμιάσει».



Η Γερόντισσα Άννα (Μακκαβαίου) μοναχή της Μονής, όταν με καυτά δάκρυα προσευχόταν στον τάφο του Γέροντα, την ήμερα που η σημερινή ηγουμένη (σημείωση VatopaidiFriend: νυν ήδη μακαριστή Γερόντισσα Ακυλίνα) επρόκειτο να υποστεί σοβαρή χειρουργική επέμβαση (τον Νοέμβριο του 1973), άκουσε καθαρά την φωνή του Γέροντα από τον τάφο να της λέγει: «Μη φοβάσαι Γερόντισσα, θα γίνει καλά». Τότε ένιωσε μεγάλη παρηγο­ριά και χαρά γέμισε την ψυχή της.



Πράγματι ο ιατρός ομολόγησε μόνος του ότι ένιωθε κάποιον που του οδήγησε το χέρι στην κρίσιμη στιγμή και είπε καθώς έβγαινε από το χειρουργείο πως κάποιον άγγελο έχει αυτή η ψυχή.






Ο όσιος Γεώργιος λίγο πριν την αναχώρησή του από την Ρωσία.

Ο κ. Κουλιάρμος Παναγιώτης διηγείται για τον γιό του Θεόδωρο τα εξής: «Όταν γεννήθηκε το παιδί μας, το 1989, τα ματάκια του τσιμπλιάζανε και του πονούσαν, δεν μπορούσε καθόλου να τα ανοίξει και ούτε έβλεπε. Σκεπτόμασταν να του κάνουμε εγχείρηση, όπως μας είπε ο γιατρός. Μία μέρα μας έδωσε μια γειτόνισσα το βιβλίο του Γέρο­ντα και το διάβασα με λαχτάρα. Εκείνο το απόγευμα το παιδί, ενώ ήταν στο κρεβάτι του, άρχισε να κλαίει δυνατά και να τρίβει τα μάτια του. Μόλις πλησίασε η μητέρα του, είδε ότι τα μάτια του άνοιξαν, ήταν καθαρά και έβλεπε. Μετά από δύο χρόνια ήρθαμε να ευχαριστήσουμε τον Γέροντα στο μοναστήρι, Το παιδάκι που ήταν δύο ετών δεν έφευγε από τον τάφο του, και ενώ είχαμε πρόγραμμα να φύγουμε τις πρωϊνές ώρες, μείναμε μέχρι το απόγευμα. Το δε παιδάκι φώναζε συνέχεια «παπούλη» και φιλούσε το καλυμμαύχι του Γέροντα από την φωτογραφία και δεν μπορούσαμε να το απομακρύνουμε από τον τάφο».



Η ευλαβέστατη, απλή και χαρισματούχος μοναχή Άννα από το Δοξάτο Δράμας, πολλές φορές έχει επισκεφθεί το μοναστήρι και παρέ­μεινε σε αυτό επί αρκετές ημέρες. Ένα πρωινό στο τέλος του Όρθρου, που τελούνταν στον ναό της Αναλήψεως, έβλεπε μπροστά της τον Μακαριστό Γέροντα ολοζώντανο και, ενώ οι αδελφές την παρακινούσαν να προχωρήσει μετά την Γερόντισσα για να προσκυνήσει τις άγιες εικόνες, αυτή στεκόταν ακίνη­τη σαν αποσβολωμένη και απορούσε, πως την προτρέπουν να προσπεράσει τον Γέροντα.



Η κ. Ιλιάδα, σύζυγος του κ. Αλεξάνδρου Όσσα, παθολόγου ιατρού στην Δράμα, ο οποίος υπήρξε προσωπικός ιατρός του Γέροντα, μας διηγήθηκε ότι αρκετά χρόνια μετά την κοίμηση του Γέρο­ντα τον είδε στον ύπνο της ολοζώ­ντανο, ενδεδυμένο με βυσσινιά χρυ­σοκέντητη ιερατική στολή, να στέκε­ται έξω από την πόρτα του σπιτιού της. Από την λαχτάρα της πετάχτηκε πάνω κι έτρεξε, ζαλισμένη ακόμη από τον ύπνο, ν΄ ανοίξει την πόρτα, αλλά δεν ήταν κανείς. Είχε ξυπνήσει και ο σύζυγος της και την ρώτησε τί συνέβη. Ενώ του διηγιόταν το όνει­ρο με τον Γέροντα, αντελήφθησαν ότι στο καθιστικό, που τους χώριζε μια τζαμόπορτα, είχε ανάψει φωτιά, από το αναμμένο καντήλι. Καίγο­νταν τα ντουλάπια, οι εικόνες όμως δεν είχαν πάθει τίποτα. Την διάσωσή τους και του σπιτιού τους την θεώρησαν ως θαύμα του Γέροντα.



Ο κ. Σταύρος Πετρικεχαγιάς, που κατάγεται από το χωριό Καλό Αγρό Δράμας, βρίσκεται από το 1975 στην Πενσυλβάνια Αμερικής· διηγείται ότι τον βάπτισε ο Γέροντας και από μικρός θυμάται ότι τον δίδασκε πως πρέπει να είναι η ζωή του. Την άνοιξη του 2001, που ήλθε στην Ελλάδα, επισκέφθηκε την Μονή για να προσκυνήσει στον τάφο του νονού του, για τον οποίο έτρεφε μεγάλο σεβασμό, αγάπη και ευγνωμοσύνη, γιατί τρεις φορές τον έσωσε από βέβαιο θάνατο και πολ­λές φορές ένιωσε την προστασία τον και την θαυματουργική επέμβαση του στην ζωή του. Την πρώτη φορά· νέος ακόμη, κινδύνευσε να πνίγει στο ποτάμι και τον γλύτωσε ο αδελφός του, που παρουσιάστηκε ξαφνι­κά μπροστά του. μόλις επικαλέστηκε την βοήθεια του Γέροντα.





Ο όσιος Γεώργιος με την βαπτιστικιά του Αν. Τσολακίδου (7.2.1957).

Την δεύτερη φορά. όταν υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό και επρόκειτο να πλεύσουν για την Ρόδο, ενώ είχαν επιβιβαστεί, την τελευταία στιγμή του άλλαξαν καράβι. Κατά τον πλου, το πρώτο καράβι βυθίστηκε και από τους 45 ναύτες οι 37 πνίγηκαν. Αυτήν την σωτηρία του πιστεύει ακράδαντα ότι την οφείλει στον πολυσέβαστο Γέροντα Γεώργιο, γιατί πάντοτε τον επεκαλείτο σε κάθε δύσκολη ενέργειά του.



Η τρίτη θαυμαστή επέμβαση του μακαριστού Γέροντα συνέβη στην Αμερική, όπου εργαζόταν κατά το έτος 1995 για την κατασκευή μεγά­λης δεξαμενής νερού. Βρισκόταν πάνω σε σκαλωσιά κι΄ έπεσαν και οι δύο κάτω στο έδαφος. Ο άλλος εργάτης έμεινε επί τόπου νεκρός. Ο κ. Σταύρος, καθώς έπεφτε με το κε­φάλι κάτω, ένιωσε κάποια στιγμή έναν να τον γυρίζει ορθό. Καθώς έπεφτε με τόση ορμή ανάμεσα στα σίδερα της σκαλωσιάς από τόσο ύψος, έτρεξαν οι συνάδελφοι του να τον βρουν κι αυτόν νεκρό. Προς μεγάλη τους έκπληξη και χαρά είδαν ότι ήταν ζωντανός. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο κι επί τρεις εβδομά­δες ήταν σε αφασία. Είχε πολλά κατάγματα και χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια για να αποκατασταθεί σχετικά η υγεία του. Την σωτηρία του απέδωσε στον Γέροντα. Ο αδελ­φός του μάλιστα ένα βράδυ μετά το ατύχημα είδε τον Γέροντα στον ύπνο του και του είπε: «Έγώ μόνο τον ίσιωσα, δεν πρόφτασα να τον κρατή­σω». Ο ίδιος ομολογεί ότι δεν ήταν αδυναμία του Γέροντα να τον κρα­τήσει, άλλά ότι ήταν ένα ράπισμα από τον Γέροντα η περαιτέρω ταλαι­πωρία του για να αλλάξουν πολλά πράγματα στην ζωή του. Ωστόσο του είχε μείνει κάποια δυσκολία στα γόνατα και στην μέση, ώστε δεν μπορούσε να γονατίσει καθόλου.



Το επόμενο έτος, Ιούνιος 1998, ήλθε στην Ελλάδα με σκοπό να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί πί­στευε ότι ήταν ο σωτήρας του. Μόλις αντίκρυσε τον τάφο του συγκινήθηκε κι αυθόρμητα γονάτισε για να τον ασπαστεί. Ήταν η πρώτη φορά που γονάτιζε μετά το ατύχημα. Σηκώθηκε τέλος με ευκολία, χωρίς να κρατηθεί από πουθενά.



Έκτοτε νοιώθει υγιέστατος, δίχως κανένα πρόβλημα.



Ο ίδιος κ. Σταύρος καταθέτει κάποια περιστατικά που είχε δει στο μοναστήρι όταν ζούσεο ο Γέροντας. Κατά την Θεία Μετάληψη αρνήθηκε μια φορά να κοινωνήσει μια κυρία. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο κ. Θεόδωρος Παυλίδης τον ρώτησε γιατί δεν την κοινώνησε και ο Γέροντας του είπε με πόνο: «είδα ένα σκυλί με ευαγγέλιο στο στόμα». Και εξήγησε: ορκίστηκε ψέματα στο δικαστήριο κι αδίκησε άνθρωπο». Κάποια άλλη φορά η θεία του ήλθε στο μαναστήρι να κοινωνήσει τα παιδιά της, ενώ τα άφησε να φάνε αυγά. Ο Γέροντας με το χάρισμά του το γνώριζε και με κανένα τρόπο δεν ήθελε να τα κοινωνήσει. Της είπε «τα τάϊσες αυγά και ήρθες να τα κοινωνήσεις;»





Ο τάφος του Οσίου (πριν την ανακομιδή των λειψάνων του), ο οποίος βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αναλήψεως, Ταξιαρχών (Σίψα) Δράμας.

Δεν θα ήθελα όμως να κλείσω την παρούσα προσθήκη, δίχως να αναφερθώ σε ένα προσωπικό γεγονός. Όταν πολιός, σεβάσμιος, χαρισματούχος Αγιορείτης Γέροντας μελέτησε το βιβλίο -ας σημειωθεί ότι τον έχει εικονογραφήσει και τον τιμά από καιρό ως άγιο- και συναντηθήκαμε, με αγκάλιασε, με ασπάστηκε και μου είπε: «Μόνο για την βιογραφία που έγραψες του όσιου Γεωργίου Καρσλίδη συγχωρέθηκαν οι μισές αμαρτίες…». Τώρα που ο Γέροντας κοιμήθηκε μπορούμε να αναφέρουμε το όνομά του. Πρόκειται για τον πνευματοφόρο Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη.



Ο Γέροντας Γεώργιος σήμερα ζει στις καρδιές όλων ως άγιος και ο τάφος του αποτελεί προσκύνημα. Η ευχή του ας μας συνοδεύει όλες τις ημέρες της ζωής μας.



Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, π. Γεώργιος Καρσλίδης, ο προορατικός Γέροντας



Τεύχος 17ο, Περιοδικό Πεμπτουσία, σελ. 116-123, Απρίλιος – Ιούλιος 2005











Πηγή





Ντοκουμέντο: Φωτογραφία ενός αγίου







Πριν 2 μήνες ο Οικουμενικός Πατριάρχης έκανε την επίσημη αναγνώριση του Αγίου Γεωργίου του Καρσλίδη στον καθεδρικό ναό της Δράμας και προφανώς το μάθατε από τις τηλεοράσεις.



Η φωτογραφία που σας παραθέτω ήταν κειμήλιο του παππού μου ο οποίος και συγχωρέθηκε πριν 1,5 χρόνο. Τώρα έχει περάσει στην κατοχή μου (δηλαδή της οικογένειας) και ο μοναχός που βλέπετε είναι ο εν λόγω Άγιος. Λεπτομέρειες αναφορικά με χρονολογία της φωτογραφίας δε γνωρίζω να σας πω από όσα όμως μας διηγήθηκε ο παππούς μου ξέρω πως οι γονείς της εν ζωή γιαγιάς μου (και συζύγου του θανόντα παππού μου) είχαν πάρει τον Άγιο υπό την προστασία τους όταν βρισκόντουσαν στο Σοχούμ. Η γιαγιά μου λέει πως ήταν κοντά τους για αρκετά χρόνια, πάνω από 10 και πως στη Ρωσία πέρασε πολλά μαρτύρια. Στην αρχή θεώρησα υπερβολή τη δεκαετία που αναφέρει καθότι η γιαγιά 93 ετών και το μυαλό κουρασμένο όμως λίγο παρακάτω θυμήθηκα πως εκείνη γεννήθηκε στο Σοχούμ (το 1917 γράφει η ταυτότητα αλλά γνωρίζουμε πως γεννήθηκε 2 χρόνια νωρίτερα) και για να θυμάται τον Άγιο σημαίνει πως τα λόγια της έχουν κάποια βάση. Σε διάφορες ερωτήσεις που τις κάναμε ξεκίνησε να μας λέει από μόνη της διάφορες ιστορίες όπως ότι τον έβαλαν στη σειρά μαζί με άλλους ταλαίπωρους και τους πυροβόλησαν μα η σφαίρα δεν τον πείραξε καθόλου -σε αντίθεση με τους υπόλοιπους-, πως ήξερε τις αμαρτίες σου πριν του τις πεις εσύ κι αν ξεχνούσες καμία σου τις υπενθύμιζε εκείνος. Μας είπε για τα δέντρα που έχουν ενωθεί πάνω από τον τάφο του στη Δράμα, πως ήταν ολιγόφαγος και πως γενικά έχει κάνει πολλά θαύματα και πως ήταν άγιος από τότε που τον θυμάται.



Επίσης για κάποιο χρονικό διάστημα ερχόταν κάποιος δάσκαλος ή καθηγητής και επισκεπτόταν τον παππού μου (μιλάμε για δεκαετία του ’90) στην Κατερίνη με σκοπό να πάρει όσες πληροφορίες μπορούσε αναφορικά με το γεγονός αυτό γιατί έγραφε βιβλίο. Δε γνωρίζω να σας πω περισσότερα όμως μια φορά στη φωτογραφία αυτή βλέπετε τον Άγιο!



Κείμενο της φίλης Όλγας Γιανασμίδου