Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Οι Νεομάρτυρες της Μικράς Ασίας και του Πόντου και μια προφητεία

ΟΙ NEOMARTYRES ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ & ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στο μνημόσυνο των Nεομαρτύρων της Mικράς Aσίας και του Πόντου, στην Πτολεμαiδα Κοζανης, στις 7-9-1986.

 

 

  (Η εικόνα έγινε με συμβολή του Γέροντος Μητροπολίτου π. Αυγουστίνου Καντιώτου, από ερασιτέχνη ζωγράφο. Τοποθετήθηκε στον πρώτο ιερό ναό που εκτίσθηκε στην Ελλάδα για τους Νεομάρτυρες της Μικράς Ασίας και του Πόντου, το 1986. 
  Το χωρίο της Αποκαλύψεως στο επάνω μέρος της εικόνος  ήταν πάλι ιδέα του σεβάσμιου Μητροπολίτου.
   Η εικόνα παρέμεινε στον ναό μέχρι της παραιτήσεως του επισκόπου Αυγουστίνου και απομακρύνθηκε από τον ναό, λόγω του μεγάλου μεγέθους της.
Η εικόνα μπήκε επάνω σε φυσικό τοπίο,  από την ίδια την ερασιτέχνη ζωγράφο, αφού υπέστη ψηφιακή επεξεργασία).



Σεβάσμιος Μητροπολίτης μετά δακρύων έλεγε:

   …Aν και δεν είμαι Mικρασιάτης, Πόντιος η Θρακιώτης, εν τούτοις μικρός έζησα το δράμα της Mικράς Aσίας.
Όταν στο μικρό μου νησί την Πάρο, ήρθαν οι πρόσφυγες. Xτύπησαν οι καμπάνες, έκλεισε το σχολείο και βγήκαμε όλοι έξω στην προκυμαία. Tο καράβι που τους έφερε έριξε την άγκυρα και βγήκαν όλοι έξω.
Tι να θαυμάσεις; Πειναλαίοι, ρακέντυτοι, με την ψυχή στα δόντια, κρατούσαν όλοι εικόνες της Παναγίας μας, των  αγίων και ιερά σκεύη.
Tο σημερινό μνημόσυνο δεν είναι ένα κοινό μνημόσυνο.
Δεν γίνεται και δεν ενδιαφέρει  μόνο πέντε, δέκα οικογένειες με τους συγγενείς και τους φίλους τους, αλλά ενδιαφέρει όλον τον Eλληνικό λαό. Όπου υπάρχει αίσθημα και ένστικτο πατριωτικό. Eκτός αν γίνουμε χαϊβάνια και κτήνη, ανάξιοι να λεγόμαστε Eλληνες και Xριστιανοί.
H Mικρασιατική καταστροφή είναι μια μεγάλη συμφορά του Eλληνισμού για την οποία πρέπει να την θρηνήσουμε.
Tι πρώτο, τι δεύτερο, τι τρίτο να θυμηθώμεν την ημέρα αυτή.
Xιλιάδες, εκατομμύριο είναι οι σφαγιασθέντες ως αρνία από την μάχαιρα των υιόν της Άγαρ.
Eπικεφαλής δε όλων αυτών των μαρτύρων της φυλής μας είναι ο Aμβρόσιος Kυδωνιών, που τον έθαψαν ζωντανό μέσα στον τάφο.
Eπικεφαλής αυτών είναι ο αλησμόνητος Xρυσόστομος Σμύρνης. Tον σκότωσαν με άγριο τρόπο και με το αίμα του έβαψε τα γκαλτερίμνια της Σμύρνης.
Eπικεφαλής αυτών των μαρτύρων είναι γυναίκες, άνδρες, παιδιά που εσφάγησαν.
Eδώ στην Πτολεμαϊδα που είστε Θρακιώτες, Πόντιοι, Mικρασιάτες, αν ψάξτε το γεννεολογικό δένδρο της οικογενείας σας, -αν υπήρχαν βιβλία, όπως τα κρατούν οι Άγγλοι και άλλοι λαοί-, θα βλέπατε πίσω μακριά 100-200 χρόνια κάποιος παππούς, κάποια γιαγιά, κάποιος πατέρας, κάποιο παιδί από την γενεά σας να έχει σφαγεί αγρίως.
Έχετε προγόνους ήρωες και μάρτυρες. Στις φλέβες σας τρέχει αίμα μαρτύρων. Tο τονίζω, μην το ξεχνάτε ποτέ, στις φλέβες σας τρέχει αίμα μαρτύρων.  Kαι αυτοί από το υπερπέραν φωνάζουν: Eμείς χύσαμε το αίμα μας παιδιά, γιατί εσείς μας λησμονάτε;
Xαίρω που ο ναός είναι κατάμεστος από ευλογημένο λαό της Πτολεμαϊδος.
Kαθ’ ένας από σας κλείνει μέσα του έναν Xριστό και μιά Eλλάδα. Kαι πιστεύω ότι με τέτοιο λαό θα νικήσουμε και θα θριαμβεύσουμε. Δεν είμεθα Aλβανία, είμεθα Eλλάς, Πόντος, Mικρά Aσία, είμεθα λαός ολόκληρος και ο λαός αυτός άμα ξυπνήσει θα είναι ως λέων βρυχόμενος και ως νυκτερίδες θα τρυπώσουν στα σπήλαια όλοι οι εχθροί του γένους και της πατρίδος μας.
  • Kαι τώρα αγαπητοί μου, θα πούμε και μια προφητεία. Mη στεναχωριέστε, θα ξαναπάμε στην Mικρά Aσία. Θα ξαναπάμε όχι εμείς, γιατί είμαστε ανάξιοι, αλλά τα εγγόνια και τα τρισέγγονά σας. Θα πάνε στην Πέργαμο, στην Σμύρνη, στην Kιουτάχια, στο Eσχή Σεχείρ, στην Άγκυρα. Θα ξαναπάμε και θα είναι ημέρα μεγάλη. Θα ξαναχτυπήσουν τα σήμαντρα της Aγιάς Σοφιάς. Aλλά υπό έναν όρο. Ότι και οι Tούρκοι κατα μια προφητεία θα γίνουν χριστιανοί. Θα αφήσουν τον Aλλάχ και το κοράνιο και θα πιστέψουν στο Xριστό. Kαι θα γίνουμε μια φυλή Eλλάς και Tουρκία, χριστιανική πέρα ως πέρα και θα δοξάζουμε τον Θεό, εις αιώνας αιώνων. Eίθε να ξημερώσει το ταχύτερο αυτή η ημέρα, που χωρίς πολέμους θα λυθεί ο Γόρδιος δεσμός, των δύο τούτων λαών. O Θεός να είναι μαζί σας.

+Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

 

πηγή

Ἡ τελείωση τοῦ προσώπου κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ

 

Τοῦ Γεωργίου Μαντζαρίδη, ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁδοιπορικὸ Θεολογικῆς Ἀνθρωπολογίας»
Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Θεός, ποὺ ἐνανθρώπησε καὶ ὑποσχέθηκε «παράκληση» στοὺς πενθοῦντες, γίνεται ὁ ἴδιος ἡ χαρὰ καὶ ἡ παρηγοριά τους ὡς Παράκλητος. Τὸ πένθος, τὰ δάκρυα καὶ γενικότερα ἡ ἀσκητικὴ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι μέσα προσεγγίσεως τῆς μακάριας καὶ ἀναφαίρετης χαρᾶς. Ἡ αἰτία ποὺ δημιουργεῖ τὸ πνευματικὸ κενὸ ἢ τὸ ἔλλειμα τῆς χαρᾶς στὴν ψυχὴ τοῦ ἀγωνιζόμενου πιστοῦ βρίσκεται στὴν αὐτονόμηση τῆς ἀσκήσεως καὶ τὴν ἀποσύνδεσή της ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπωθώντας λοιπὸν ὁ Χριστιανὸς τὴν ἡδονὴ τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἑκούσια ὀδύνη τῆς ἐγκράτειας δὲν παραμένει μὲ ἔλλειμα χαρᾶς, ἀλλὰ προωθεῖται σὲ ἄλλο ἐπίπεδο χαρᾶς. Ἡ ἄσκηση δὲν εἶναι αὐτοσκοπός· εἶναι ἐπίδοση στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ ἐπίδοση αὐτὴ δὲν δημιουργεῖ θλίψη ἢ πικρία, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ χαρά, ποὺ εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κάθε ὀδύνη.
Ἡ ὕπαρξη ἐλλείματος χαρᾶς στὴ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ φανερώνει μονοδιάστατη θεώρησή της. Μαρτυρεῖ ἐκκοσμίκευση καὶ τυποποίηση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἀποκαλύπτει παραθεώρηση τῆς χαρισματικῆς διαστάσεως καὶ ἀφανισμὸ τοῦ παράδοξου χαρακτήρα της.

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΑΜΑΤΑ Καππαδοκία Αβραάμ Κωστίδης


Ἡ πίστη δὲν ἀλλάζει μὲ τοὺς καιρούς

 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ τῆς σύγχυσης καὶ ἀπιστίας, ποὺ ζοῦμε, εἶναι μεγάλη ἀνάγκη οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὴν πίστη τους καὶ νὰ τὴ διαφυλάττουν ἀνόθευτη. Νὰ μὴ ἀμβλύνουν τὰ πνευματικά τους κριτήρια καὶ νὰ μὴ πέφτουν στὴν παγίδα, ποὺ τοὺς στήνουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς,πὼς τάχα πρέπει ὅλες οἱ θρησκεῖες νὰ διαλέγονται καὶ νὰ συμβάλλουν στὴν παγκόσμια εἰρήνη, ξεπερνώντας τὶς δογματικές τους διαφορές. Αὐτὰ τὰ παραμύθια τὰ προβάλλουν οἱ ἄρχοντες τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ συχνὰ τὰ ἐπιβάλλουν στοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες. Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νὰ μένουμε ἀπαθεῖς καὶ νὰ ἀντιδροῦμε δυναμικὰ σὲ ἐκείνους, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐξαναγκάσουν νὰ τὰ δεχτοῦμε.
Ἀπὸ τοὺς ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας ἂς μὴ περιμένουμε πολλά, ἀφοῦ στὴν πλειονότητά τους δὲν ἔχουν οὔτε ψυχικὴ δύναμη, οὔτε φωνή, οὔτε θάρρος νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους καὶ νὰ διακηρύξουν ὅτι ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Πρέπει νὰ μάθουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς ὅτι ἡ Ἐκκλησία μιλάει γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς καὶ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἀποφεύγει τὶς πολιτικὲς διαπραγματεύσεις, γιὰ νὰ ὑπάρχει δῆθεν εἰρήνη στὸν κόσμο, ἀφοῦ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ ὁπλίζει τοὺς δυνατοὺς ἄρχοντες νὰ ἐγκληματοῦν καὶ νὰ βυθίζουν τοὺς λαοὺς τῆς γῆς στὴ δυστυχία.
Τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι πολιτικὸ οὔτε ὑπηρετεῖ σκοπιμότητες. Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας βρίσκουν αὐτό, ποὺ κανένας...
ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἐξασφαλίσει, δηλαδὴ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν πρόγευση τῆς μακαριότητας τοῦ παραδείσου, γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν πειστικὰ οἱ Ἅγιοι, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι.
Ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις, ἀναφερόμενος στὴν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως καὶ στὸν κίνδυνο ἀπὸ τοὺς κακόδοξους αἱρετικούς, ἐπισημαίνει: «Ἡ πίστη δὲν ἀλλάζει μὲ τοὺς καιρούς, δὲν μεταβάλλεται μὲ τοὺς χρόνους, δὲν ἀλλοιώνεται ἀπὸ περιστάσεις, δὲν μαραίνεται, δὲν γεράζει, ἀλλὰ μένει πάντοτε ἡ ἴδια, καὶ παλαιὰ καὶ νέα… Τὰ τῆς πίστεως δόγματα ὅσον εἶναι νεώτερα, τόσον εἶναι ἐπισφαλέστερα, καθὼς τὰ νερὰ ὅσον μακρύτερα εἶναι ἀπὸ τὶς πηγές τους, τόσον ρυπαρώτερα καὶ περισσότερο θολωμένα εἶναι· ὅσον πλησιέστερα, τόσον καθαρότερα». «Οἱ Λατῖνοι εἶναι ὁδηγοὶ τυφλοί· μὴ τοὺς ἀκολουθεῖτε, γιὰ νὰ μὴ κρημνιστεῖτε στὸ λάκκο τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αἱρέσεως· στὸ στόμα αὐτῶν κάθεται τὸ πνεῦμα τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης· μὴ πιστεύετε στὰ λόγια τους, γιὰ νὰ μὴ κινδυνεύσετε· ἔχετε φανερὸ σημεῖο ὅτι εἶναι ψεῦτες καὶ ἀπατεῶνες τὸ γεγονὸς ὅτι λένε τὰ ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖνα, ποὺ θέσπισε τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας διὰ τῶν θεραπόντων αὐτοῦ».
Μακάριος εἶναι ὁ πιστός, ποὺ μένει σταθερὸς καὶ δὲν μεταβάλλεται ἀπὸ διάφορα γεγονότα, ποὺ συμβαίνουν γύρω του. Μένει ἀνεπηρέαστος καὶ ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι συχνὰ διαθέτουν κεφάλαια καὶ διατηροῦν διασυνδέσεις μὲ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς.
ρθόδοξος Τύπος, 31/1/2014 καί dtatsis.blogspot.gr
θρησκευτικὰ

Μητροπολίτης Σπάρτης Εὐστάθιος: "Δέν τό χαρακτηρίζουν ἄδικα Ὑπουργεῖο Ἀπαιδείας καί Ἀθεΐας

 

 
Σήμερα πλῆθος ἐκπαιδευτικῶν καί μαθητῶν παρέμειναν στά σπίτια τους ἀπολαμβάνοντας μία ἀκόμη ΑΡΓΙΑ χωρίς νά συμμετάσχουν σέ κανέναν ἑορτασμό τῶν Τριῶν Ἱεραρχν οὔτε καί σέ ἕναν ἁπλό ἐκκλησιασμό.
«Ἄστραψε» ὁ Μητροπολίτης Σπάρτης κ. Εὐστάθιος, στόν ἑσπερινό γιά τήν ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἀπευθυνόμενος στούς ἐκπαιδευτικούς πού συμμετεῖχαν στόν ἐκκλησιασμό ἀναφέρθηκε στήν ἐγκύκλιο καί τόν χαρακτηρισμό τῆς ἡμέρας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ὡς Ἀργία καί ὄχι ὡς σχολική Ἑορτή. Ὁ Μητροπολίτης Εὐστάθιος κάλεσε τούς ἐκπαιδευτικούς νά ἀντισταθοῦν καί νά συνειδητοποιήσουν τήν ἀπειλή, «ὅταν ἄνθρωποι πού λένε ὅτι ἀγαποῦν τήν χώρα» ἀλλοιώνουν παραδόσεις καί ἱστορία. Ἐξέφρασε ἐπίσης τήν μεγάλη πικρία του γιά αὐτή τήν ἐξέλιξη καί δικαιολόγησε ἐκείνους πού ἀποκαλοῦν τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί Θρησκευμάτων «Ὑπουργεῖο Ἀπαιδείας καί Ἀθρησκείας».
Ἀπέδωσε τήν εὐθύνη στήν ἡγεσία τοῦ....
Ὑπουργείου πού εἴτε ἑκούσια, εἴτε ἀκούσια ἐπιτρέπει τέτοιες ἀλλαγές. Μετά τήν «ἀστραπή» Εὐστάθιου ἀναμένεται καί «βροντή», ἀφοῦ σύμφωνα μέ πληροφορίες θά ἀποστείλει σχετικό τηλεγράφημα διαμαρτυρίας στόν Ὑπουργό Παιδείας.
Νά σημειωθεῖ ὅτι μέ τόν χαρακτηρισμό ὡς «Ἀργίας» τῆς Ἡμέρας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν δέν καλύπτονται τά ἔξοδα μεταφορᾶς μαθητῶν πού κινοῦνται μέ λεωφορεῖα ἤ ταξί πρός τά σχολεῖα τους.

Κεντρική ομιλία κ. Kωνσταντίνου Ζουράρι


Είκοσι πρακτικές συμβουλές για να ταπεινωθείς

 

1. Σε ξέχασαν; Δε σε πήραν ούτε ένα τηλέφωνο; Δεν πειράζει. Και προπαντός μην παραπονείσαι.
2. Σε αδίκησαν; Ξέχασέ το.
3. Σε περιφρόνησαν; Να χαίρεσαι.
4. Σε κατηγορούν; Μην αντιλέγεις.
5. Σε κοροϊδεύουν; Μην απαντάς.
6. Σε βρίζουν; Σιωπή και προσευχή.
7. Σου αφαιρούν το λόγο; Σε διακόπτουν; Μη λυπάσαι.
8. Σε κακολογούν; Μην αντιμάχεσαι.
9. Σου μεταδίδουν ευθύνες τα παιδιά σου; Οι συγγενείς σου, οι δικοί σου οι άνθρωποι; Μη διαμαρτύρεσαι.
10. Θυμώνουν μαζί σου; Να παραμένεις ήρεμος.
11. Σου κλέβουν φανερά; Κάνε τον τυφλό.
12. Σε ειρωνεύονται; Να μακροθυμείς.
13. Δεν ακούνε τις συμβουλές σου; Ιδίως δεν ακούνε τις συμβουλές σου τα παιδιά σου; Πέσε στα γόνατα και κάνε προσευχή.
14. Εκνευρισμός στο αντρόγυνο; Εσύ φταις. Κι εσύ φταις. Όχι ο άλλος.
15. Έφταιξες; Ζήτησε συγγνώμη.
16. Δεν έφταιξες; Πάλι ζήτησε συγγνώμη.
17. Έχεις υγεία; Δόξαζε τον Θεόν.
18. Έχεις αρρώστια; Έχεις καρκίνο, ταλαιπωρείσαι, υποφέρεις, βασανίζεσαι, πονάς; Δόξαζε τον Θεόν.
19. Γκρίνια, ανεργία, φτώχεια μέσα στο σπίτι; Νήστευσε. Αγρύπνησε. Κάνε προσευχή.
20. Για όλους και για όλα προσευχή. Πολλή προσευχή. Πολλή προσευχή. Νηστεία και προσευχή διότι “τούτο το γένος των παθών και των δαιμόνων ουκ εκπορεύεται παρά μόνο με νηστεία και προσευχή”...
 
από ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Κοράνι υπό τη σκέπη του Ιησού Χριστού! φωτο

 


(Aksam) - Στην περιοχή της Αμάσειας , στο μουσουλμανικό τζαμί που λειτουργούσε μέχρι το 1923 σαν ελληνορθόδοξη εκκλησία, ο τοπικός Ιμάμης όρθιος διαβάζει το Κοράνι υπό την σκέπη του Παντοκράτορα Ιησού Χριστού.  Οι ντόπιοι μουσουλμάνοι,  σεβαστηκαν και δεν θέλησαν να καταστρέψουν την τοιχογραφία παρά το γεγονός ότι  η απεικόνιση μορφών της Χριστιανικής Θρησκείας θεωρείται για το Ισλάμ μεγάλη αμαρτία. 
                    

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ. ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ.



Οι μάρτυρες του Αρχαγγέλου

Το αγγλικό περιοδικό «Χριστιανική Ανατολή» δημοσίευσε, το 1934, περιγραφή των μαρτυρίων των ρώσων χριστιανών της περιοχής του Αρχαγγέλου (πόλη της Βόρειας Ρωσίας). Τις πληροφορίες (κατά πάντα αυθεντικές) έδωσε στο περιοδικό μια ρωσίδα, καταγόμενη από την περιοχή του Αρχαγγέλου, ή οποία έζησε τούς διωγμούς κατά των χριστιανών, αφού και ή ίδια είχε συλληφθεί και βασανίσθηκε σκληρά. Όταν αργότερα, κάτω από άγνωστες συνθήκες, κατόρθωσε να καταφυγή στη Δύση, διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια όλα τα τραγικά γεγονότα πού είδε και έζησε.

Στη συνέχεια παραθέτουμε εκτενείς επιλογές από τη μακρά διήγηση της:

I. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ

«Ό χειμώνας του 1930 ήταν υπερβολικά ψυχρός. Έξω από τις πύλες της εκκλησίας του Αρχαγγέλου στέκονταν παγωμένοι από το ψύχος πλήθη ιερέων. Είχαν έλθει από διάφορα μέρη της Ρωσίας εκατοντάδες ιερείς, μοναχοί, ακόμα και επίσκοποι. Είχαν έξορισθή στη Βόρεια Ρωσία, γιατί ομολόγησαν τη θρησκευτική τους πίστη. Όταν έφθασαν εκεί, τούς επέτρεπαν να πηγαίνουν όπου ήθελαν. Αλλά που μπορούσαν να πάνε; Δεν γνώριζαν κανένα στην ξένη αυτή πόλη, γι` αυτό περιεπλανώντο στους δρόμους. Μερικοί έβρισκαν καταφύγιο στα άδεια βαρέλια, πού ήταν στην παραλία, λίγοι δέ προσελήφθησαν από εύσπλαχνους χριστιανούς, οι όποιοι συχνά για το λόγο αυτό φυλακίζονταν.


Στη Σοβιετική Ρωσία μόνο όσοι εργάζονται λαμβάνουν μια μερίδα ψωμιού μαύρου, κάθε μέρα. Οι εξόριστοι όμως αυτοί ιερείς δεν είχαν το δικαίωμα να εργάζονται και γι' αυτό δεν είχαν το μέσο να επιτύχουν τροφή. Αφήνονταν απλώς να πεθάνουν... Κάθε βράδυ του Σαββάτου και το πρωί της Κυριακής στεκόταν έξω από τις πόρτες της εκκλησίας και ζητούσαν ελεημοσύνη. Ποτέ δεν άκουσα κανένα παράπονο από αυτούς, μολονότι, ό Θεός γνωρίζει, είχαν εύλογη αίτια γι' αυτό. Αλλά στεκόταν εκεί μισοπαγωμένοι και μισοπεθαμένοι από την πείνα. 

Πολλοί από τούς κατοίκους, πού έρχονταν στην εκκλησία, έφεραν μαζί τους τροφές και μάλλινα ρούχα, τα όποια μοίραζαν στους δυστυχισμένους αυτούς «ζητιάνους», αλλά κρυφά, από φόβο μήπως καταγγελθούν.

Ό καιρός περνούσε. Ήταν Φεβρουάριος και ακόμα το ψύχος ήταν δριμύ, αλλά πλησίαζε ή άνοιξη. Εν τω μεταξύ, μερικοί από τούς ιερείς είχαν βρει καταλύματα, ως επί το πολύ έξω από την πόλη, άλλοι δέ είχαν γράψει στους συγγενείς τους στις πατρίδες τους και είχαν λάβει δέματα και τρόφιμα. Ό ντόπιος πληθυσμός βοηθούσε όπου μπορούσε. Ή Γκεπεού (μυστική αστυνομία) όμως ανησύχησε γι' αυτό. Είχαν μαζευτεί πολλοί ιερείς στην πόλη, πλησίαζε δέ ό καιρός πού θα άνοιγε το λιμάνι για την αναχώρηση και την άφιξη των πλοίων, οπότε θα ερχόταν οι ξένοι και θα έκαναν ερωτήσεις πού δεν συνέφεραν στις Αρχές. Έκτος τούτου αναμένονταν άλλα πλήθη φυλακισμένων, και γι' αυτό ή Γκεπεού αποφάσισε να απομακρύνει τους ιερείς. Την τελευταία φορά, πού παρουσιάστηκαν στην αστυνομία οι εξόριστοι, για να δώσουν αναφορά, διατάχθηκαν να είναι έτοιμοι, επειδή θα έστέλλοντο μακρύτερα, στην Πετσχώρα, μια εκτεταμένη περιοχή πού απείχε 800 μίλια από τον Αρχάγγελο. 'Επί αιώνες το μέρος αυτού χρησιμοποιείτο ως τόπος εξορίας...


Ή 15η Φεβρουαρίου βρήκε τούς εξόριστους ιερείς όρθιους να περιμένουν με υπομονή έξω από την Γκεπεού. Ήταν 200, οι όποιοι είχαν δεμένες τις αποσκευές τους σ' ένα δέμα πάνω στους ώμους τους. Κατά τον φοβερό εκείνο παγετό, κατά τον όποιο τα πουλιά έπεφταν νεκρά και το θερμόμετρο πάγωνε, μόνο λίγοι είχαν επανωφόρια οι περισσότεροι, ιδίως όσοι ήταν από θερμά μέρη, είχαν μόνο το λεπτό τους ράσο. Ήταν Κυριακή. Ό λαός πού πήγαινε στην εκκλησία σταματούσε άθελα μπροστά στο θέαμα των υπομονετικών αυτών μαρτύρων. Μερικοί έβγαζαν τη ζώνη τους και τα γάντια τους για να τα δώσουν στους ιερείς. Μια γριά έδωσε την πλεκτή ζακέτα της σ' ένα γέροντα χωρικό ιερέα, διότι φαινόταν τόσο συμπαθής, ώστε δεν μπορούσε κανείς να κρατηθεί και να μη φωνάξει από λύπη. 


Στις 6 το βράδυ τούς απομάκρυναν κάτω από ισχυρή στρατιωτική συνοδεία. Αλλά πολλοί από τούς στρατιώτες επέστρεψαν το άλλο πρωί. Δεν υπήρχε ανάγκη τόσο μεγάλης συνοδείας. Οι εξόριστοι αυτοί δεν θα δραπέτευαν. Βάδιζαν με κόπο, αλλά και υπομονή. Πολλοί από αυτούς ήταν γέροντες, όλοι δέ ήταν αδύνατοι και εξαντλημένοι από την πείνα. Οι αποστάσεις από το ένα χωριό στο άλλο είναι πολύ μεγάλες στο Βορρά. Πολλοί έπεφταν κάτω στο δρόμο, αλλά δεν επιτρεπόταν σέ κανένα να σταματήσει για να βοηθήσει. Τούς άφηναν εκεί να πεθάνουν. Μου έλεγαν αργότερα οι χωρικοί, ότι συχνά έβρισκαν μισοπαγωμένους ιερείς στο δρόμο. Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσοι πέθαναν στα δάση και στα έλη. Τι απογίνονταν αυτοί; Τούς κατέτρωγαν πιθανώς οι λύκοι. Είναι γνωστό ότι από τούς 200 ιερείς, πού ξεκίνησαν από τον Αρχάγγελο, μόλις οι μισοί έφθασαν στον τόπο του προορισμού τους...

2. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΞΟΡΙΑ

Κατά τα δύο τελευταία χρόνια οι φυλακισμένοι έστέλλοντο στη Βόρεια Ρωσία. Το καλοκαίρι, το ταξίδι είναι υποφερτό. Μπορούν να περάσουν τη νύχτα σέ καμιά καλύβα και να βρουν εργασία ευκολότερα.
Θυμάμαι μια μοναχή, πού την έλεγαν Αικατερίνη και καταγόταν από τον Αρχάγγελο. Κάθε μέρα έβρισκε καταφύγιο για τούς άστεγους και τροφή και ρούχα για τούς εξόριστους ιερείς. Ήταν πράγματι αξιοθαύμαστη. "Αλλά γρήγορα την συνέλαβαν και την φυλάκισαν τη Μεγάλη Παρασκευή. Όταν πήγα να παρηγορήσω την αδελφή της, με κοίταξε με έκπληξη και μου είπε: «Γιατί να είμαι λυπημένη; Ή αδελφή μου είχε την τιμή να υποφέρει την ίδια ήμερα, πού υπέφερε και ό Σωτήρας μας». Ή Αικατερίνη πέθανε από τυφοειδή πυρετό, λίγο μετά τη φυλάκιση της.


Επί τέλους ήρθε και ή δική μου σειρά. Όλοι όσοι βοηθούσαν τούς εξόριστους ιερείς ήταν υπό επιτήρηση. Μια νύχτα του Ιανουαρίου 1931 φυλακίστηκα κι' εγώ. Την ίδια νύχτα, ό αρχιεπίσκοπος του τόπου, τρεις άλλοι εξόριστοι επίσκοποι και οι περισσότεροι από τούς κληρικούς της περιοχής του Αρχαγγέλου είχαν την ίδια μεταχείριση με μένα. Στη φυλακή μας πήραν τούς σταυρούς του βαπτίσματος. 

Ακούσαμε από την πόρτα ότι ό αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να αφαίρεση τον επισκοπικό του σταυρό: «Ως δούλος του Χριστού, δεν τολμώ να βγάλω το σταυρό αυτό» είπε.
  «Εάν δεν τολμάς εσύ, τολμούμε εμείς» ήταν ή απάντηση.

Οι ανακρίσεις διαρκούν επί πολλές ώρες. Οι ανακριτικοί υπάλληλοι αλλάζουν, άλλ' ό ανακρινόμενος φυλακισμένος συνεχίζει. Εγώ δεν ανακρίθηκε περισσότερο από πέντε έως έξι ώρες, αλλά και αυτές ήταν παραπάνω από αρκετές. Όταν μια χωρική αρνήθηκε να απάντηση σέ μια ερώτηση και ό μανιασμένος αξιωματικός συνέθλιψε το χέρι της στην πόρτα, είδα το χέρι της, όταν γύρισε στο θάλαμο, κατακόκκινο και πρησμένο.

Ό ίδιος αξιωματικός, για να εμπαίξει μια γυναίκα, έβαλε στο κεφάλι της μια επισκοπική μίτρα, έβαλε ένα εσταυρωμένο στα χέρια της και της ζητούσε επίμονα να φιλήσει τον Εσταυρωμένο.
—       Έμαθα ότι πιστεύεις στον Εσταυρωμένο, της είπε. Εάν τον πιστεύεις, φίλησε τον.
Άλλ' αυτή απάντησε:
—       Δεν φιλούμε το Σταυρό, όταν τον κρατεί ένας αντίχριστος!


Ποτέ δεν θα λησμονήσω μια εξαιρετική νύχτα. Ήταν περίπου 10 το βράδυ και όλοι έκοιμώμεθα. Ξαφνικά ξυπνήσαμε από κάποιον πού φώναζε: «Σέ παρακαλώ, σέ παρακαλώ, μη με κτυπάς άλλο»!


Ό δικός μας θάλαμος ήταν ό μοναδικός για γυναίκες. Καμιά ανδρική φωνή δεν διαμαρτυρήθηκε, και αυτός εξακολουθούσε να φωνάζει θλιβερά. Ήταν τρομερό πράγμα να τον ακούει κανείς. Δεν μπορούσαμε να υποφέρουμε πια. Δύο από μας σηκωθήκαμε και αρχίσαμε να χτυπάμε την πόρτα, φωνάζοντας με όλες μας τις δυνάμεις. Οι φύλακες έξεμάνησαν εναντίον μας και ρώτησαν, γιατί γίνεται ό θόρυβος αυτός. Τούς εξηγήσαμε ότι αν δεν παύσουν αμέσως να χτυπούν τον άνθρωπο αυτό, θα κάνουμε παράπονα στον αρχηγό. Ή απειλή δεν ήταν πολύ σοβαρή, αλλά συγχρόνως έπαυσε το κτύπημα...


Δύο χρόνια προηγουμένως είχα φυλακισθή στη Μόσχα και μαζί μου ήταν και μια νεαρή κόρη. Ήταν ή νύχτα του Πάσχα. Οδηγηθήκαμε στο πλυντήριο, διά μέσου μακρού διαδρόμου, όπου δεξιά και αριστερά ήταν κελιά. Μας είχαν αυστηρώς απαγορεύσει όχι μόνο να μιλάμε, αλλά και να βήχουμε, όταν περνούσαμε στον διάδρομο, και τόσο πολύ ήμασταν τρομαγμένες, ώστε δεν τολμούσαμε να παρακούσουμε. Ή κοπέλα αυτή σκεπτόταν όλη την ήμερα την Ανάσταση, και ενώ βάδιζε στο διάδρομο, της φάνηκε σαν να κινείτο ανάμεσα σέ τάφους, όπου πολλοί είχαν ταφή ζωντανοί! Αργότερα δεν μπορούσε να εξήγηση πώς τόλμησε να κάνη εκείνο πού έκανε τη στιγμή αυτή- να φωνάξει ξαφνικά τον πασχάλιό μας χαιρετισμό: «Χριστός Ανέστη»! Τότε από όλες τις κλειστές πόρτες ακούστηκε ή απάντηση: «Αληθώς Ανέστη»!


Αλλά το κορίτσι αυτό δεν επέστρεψε στο κελί της την νύχτα αυτή. Τιμωρήθηκε και απομονώθηκε σ' ένα ψυχρό θάλαμο πλακοστρωμένο...
Αλλά πρέπει να επανέλθω στη διήγηση της φυλακίσεως μου κατά το 1931. Το κελί μας ήταν υγρό, πολύ σκοτεινό και υπερπλήρες. Χειρότερα από την πείνα και τη δίψα ήταν τα ζωύφια, πού περπατούσαν στους τοίχους, κολλούσαν στο δέρμα μας και μας ενοχλούσαν κατά τον ύπνο. Επί δύο μήνες μείναμε κλεισμένοι στο κελί αυτό της φυλακής και ακόμα δεν είχε γίνει καμιά μεταβολή. Μόνο αδυνατίσαμε περισσότερο από την πείνα και την έλλειψη καθαρού αέρα.

3. ΣΤΗ ΣΙΒΗΡΙΑ

Μετά από καιρό μας έστειλαν στη Σιβηρία για καταναγκαστικά έργα. Το συνεργείο ξυλείας, για το όποιο προοριζόμασταν βρισκόταν περίπου 300 μίλια μακριά από τη Βιάτκα. Μας μετέφεραν σιδηροδρομικώς, με βαγόνια προορισμένα για κτήνη, χωρίς αερισμό, μέσα σέ τέλειο σκοτάδι, με μια οπή μόνο στο πάτωμα, ή οποία χρησίμευε για όλους τούς σκοπούς... Τέλος πάντων, έπειτα από έξι μακρές και ατέλειωτες ήμερες, το ταξίδι αυτό τελείωσε. Μας ξεφόρτωσαν, αλλά μόλις μπορούσαμε να κινηθούμε- τόσο πολύ είχαν μουδιάσει τα μέλη μας από το κάθισμα μας, επί τόσες ήμερες, στο πάτωμα και στις σανίδες. Αφού αναπαυθήκαμε τη νύχτα, την επομένη αναχωρήσαμε από εκεί και κάναμε πεζοπορία 50-60 μίλια... Τα δάση από τα όποια περνούσαμε, ήταν τελείως άγρια, χωριά και χωρικοί δεν υπήρχαν καθόλου στα μέρη αυτά, γι' αυτό και ή συνοδεία μας, επειδή ήξερε ότι δεν είχαμε πού να δραπετεύσουμε, έγινε περισσότερο φιλική, μιας επέτρεψε να μιλάμε, ακόμα και να ξεκουραζόμαστε για λίγο μετά από κάθε έξι μίλια.


Έτσι, βαδίζαμε τρεις ήμερες. Την νύχτα σταθμεύαμε στα συνεργεία ξυλείας. Επί τέλους είδαμε λίγες παράγκες, πού βρισκόταν σ' ένα καθαρό χώρο μέσα σέ σκοτεινά έλατα, αυτές δέ θα ήταν ή νέα μας κατοικία. Ήταν όμως λίγες και έπρεπε να ζήσουμε σ' ένα μικρό τετραγωνικό δωμάτιο με πολύ υψηλή οροφή... Από τις 75 γυναίκες, πού μέναμε σέ 15 τ.μ. οι 65 ήταν άπλες χωρικές από τη μεσημβρινή Ρωσία, πού εκδιώχθηκαν από εκεί ως άντικομμουνιστικά στοιχεία! Το μόνο έγκλημα τους ήταν ότι δεν προσχώρησαν στην κολεκτίβα και γι' αυτό ολόκληρα χωριά έξωρίσθηκαν στη Σιβηρία. Οι γυναίκες αυτές έχασαν τα πάντα — κατοικία, περιουσία, οικογένεια — γιατί πολύ συχνά οι γυναίκες έστέλλοντο σ' άλλο μέρος και οι άνδρες τους σ' άλλο. Αλλά καμιά από μας δεν παρεπονείτο. Τι θα κερδίζαμε άλλωστε με τα παράπονα; Ή θέση μας δεν θα καλυτέρευε. Κάναμε, λοιπόν, υπομονή...
Ήταν Φεβρουάριος προς τον Μάρτιο. Ό ήλιος άρχισε να λάμπει και το χιόνι να λιώνει. Εργαζόμαστε από τις 6 το πρωί. Μια ομάδα γυναικών πού εργαζόταν κοντά μας είχε ένα ατύχημα. Ένα δένδρο έπεσε και έσπασε το κεφάλι μιας γυναίκας. Της απέμεινε όμως αρκετή δύναμη, ώστε να μπόρεση να περπατήσει ως την νοσοκομειακή παράγγα. Ό γιατρός της υπηρεσίας της έδεσε το κεφάλι και της επέτρεψε να μείνει δύο μέρες στην παράγγα, «αλλά, πρόσεξε, της είπε, την τρίτη ήμερα πρέπει να επιστρέψεις στο δάσος». Όλες εμείς ζηλεύαμε την «τυχερή» αυτή γυναίκα, διότι είχε δύο ήμερες ανάπαυση!


Ένας φυματικός Ιερεύς ήταν στο ίδιο συνεργείο. Μια μέρα τον είδα να πηγαίνει να πάρει φάρμακο. Άλλ' ό βήχας του ήταν τόσο άσχημος, ώστε μόλις μπορούσε να περπατά. Ζήτησε ολίγων ήμερων ανάπαυση, άλλ' ή μόνη απάντηση πού έλαβε ήταν: «Τί την θέλεις την ανάπαυση, παλιάνθρωπε, τεμπέλη; Θα έργασθής• κι αν πεθάνεις, θα μας λείψει ένας παπάς ακόμα». Πράγματι, μετά μία εβδομάδα ό γέροντας ιερεύς πέθανε...


Αλλά μερικές φορές είχαμε και παραλλαγές στη ζωή μας. Δεν κόβαμε πάντοτε δένδρα. Κάπου-κάπου μας διέταζαν να τεμαχίζουμε τούς σωρούς των πάγων πού ήταν στο ποτάμι ή να σκάβουμε στο δρόμο... Τα πόδια μου και τα χέρια μου είχαν γεμίσει από μαυρο-κόκκινα στίγματα, με πονούσαν πολύ, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα... Στο τέλος της καθημερινής εργασίας έκινούμην με δυσκολία και συχνά έπεφτα κάτω. Όταν φθάναμε στον καταυλισμό, ήμασταν πολύ εξαντλημένες και δεν αισθανόμασταν την πείνα. Μας περίμενε εκεί το δείπνο, το όποιο αποτελείτο από ένα πιάτο σούπα με λίγα χόρτα, κάποτε με ψαροκόκαλα
 (τα ψάρια τα έτρωγαν πιθανώς οι μάγειροι) και το ψωμί-μας ήταν πολύ λίγο. Ή επόμενη ήμερα ήταν ακριβώς ή ίδια με την προηγούμενη.


Είχα μόνο ένα φόρεμα, επειδή φυλακίστηκα χωρίς να το περιμένω, και με απομάκρυναν χωρίς να πάρω τίποτε μαζί μου. Άλλ' όταν γύριζα από το δάσος, το φόρεμα μου ήταν συνήθως βρεγμένο, επειδή όλη την ήμερα ήμασταν βουτηγμένες στα χιόνια. Στο θάλαμο μας υπήρχε μια μικρή σιδερένια σόμπα, όπου συνηθίζαμε να κρεμάμε, για στέγνωμα, όλα τα βρεγμένα ρούχα μας. Άλλ' κάναμε αυτό περισσότερες από 60 γυναίκες, και ή σόμπα ήταν πάρα πολύ μικρή, γι' αυτό έπρεπε να φοράμε το πρωί τελείως βρεγμένα ρούχα...


Ή ζωή στην Ευρώπη περνά με ματς φούτ-μπολ, συζητήσεις στις Βουλές, με λόγους, με χορούς, με ταξίδια σέ τραίνα πολυτελείας ή σέ θαλαμηγούς. Στη Ρωσία όμως ή ζωή περνά με διωγμούς, με φυλακίσεις, με έρευνες στα σπίτια, με ανακρίσεις, καθώς επίσης με λόγους, με ταξίδια με τραίνα, αλλά σέ βαγόνια κτηνών, στα συνεργεία ξυλείας, με θανατικές εκτελέσεις...


Στην είσοδο του καταυλισμού μας ήταν στημένοι λίγοι πάσσαλοι (αντί σταυρών) επάνω στους τάφους των φυλακισμένων πού πέθαναν εκεί. Φυσικά δεν υπήρχε εκεί φέρετρο, διότι ποιος ένδιαφέρετο για τέτοιο πράγμα; Το σώμα του νεκρού ήταν γυμνό, διότι οι ζωντανοί είχαν μεγαλύτερη ανάγκη από τα ενδύματα παρά οι νεκροί! Κάθε μέρα πού πηγαίναμε να κόψουμε δένδρα και όταν γυρίζαμε από αυτά, τελείως ασυναίσθητα στρέφαμε εκεί το βλέμμα μας και σ' όλες μας ερχόταν ή σκέψη: «Αυτό θα είναι και το δικό μας τέλος;».
(Περιοδικό «Ζωή» 1934 σ. 308 κ. έξ.).




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΙΝΙΚΑ. ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
(1917-1987)

17ο Συνέδριο - π. Ευάγγελος - Νέα από το Καμερούν


Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Εορτασμός Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην Έξω Γωνιά 27.1.2014


Γιατί τα κορίτσια πρέπει να φορούν φόρεμα κι όχι παντελόνι


Θα καταργήσουν και την Αργία του Πάσχα οι ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ «καλοί Χριστιανοί» της Νέας Δημοκρατίας;;;

από hellas-orthodoxy



Μετά την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της Αργίας της Κυριακής και την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της Εορτής των Τριών Ιεραρχών, ιδού νέον πεδίον - αντίχριστης - δόξης λαμπρό για τους «θρησκευόμενους» της ΝΔ: Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της Αργίας του Πάσχα!!! Προσέξτε πόσο ύπουλα τη μεθοδεύουν: 

- Αρχικά θα μειωθούν οι ημέρες Αργίας της δεύτερης εβδομάδας του Πάσχα (της Διακαινησίμου) μέχρι την Τετάρτη.  

- Μετά θα πουν, γιατί να χάσουμε μια μέρα και να μην ανοίξουμε τα σχολεία την Τρίτη, αμέσως μετά την Δευτέρα του Πάσχα; 

- Αφού γίνει κι αυτό, θα πουν ότι «δεν χρειάζεται να κλείνουν τα σχολεία πριν από την Μεγάλη Πέμπτη», άρα η πασχαλινή αργία θα περιοριστεί σε 4 ημέρες!!!

Αποτέλεσμα, οι μαθητές να μην έχουν ιδέα τι γιορτάζεται και να θεωρούν την μεγάλη Εορτή του Πάσχα ως ένα ακόμα...ΠΣΚ (παρασκευοσαββατοκύριακο)!!!

Αυτοί είναι οι «καλοί Χριστιανοί» της ΝΔ που έχουν ακόμα το θράσος να ζητάνε την ψήφο των πιστών Ορθοδόξων Ελλήνων! Δυστυχώς γι' αυτούς όμως, οι «θεούσοι» και «θεούσες» - όπως ειρωνικά αποκαλούν το Ποίμνιο της Εκκλησίας μας - ξύπνησαν και θα τους μαυρίσουν στις επερχόμενες Εκλογές! Θα αποφύγουν τη «Σκύλα» των εκκλησιομάχων και την «Χάρυβδη» των αθέων και θα ψηφίσουν ανθρώπους Πατριώτες και Ορθόδοξους, όπως περιγράφουμε εδώ (πατήστε για να διαβάσετε).

Αναλυτικά τα ανίερα σχέδια του κ. Αρβανιτόπουλου:


Στην επιμηκυνση του σχολικού έτους θα προχωρήσει το υπουργείο Παιδείας σύμφωνα με δήλωση του Κ. Αρβανιτόπουλου σήμερα Κυριακή 26/1, στην εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.

Στην ερώτηση “προτίθεστε να αλλάξετε και τη διάρκεια του σχολικού έτους;” ο υπουργός Παιδείας απαντά “πιστεύω ότι περισσεύουν οι αργίες. Οι μαθητές πρέπει να μάθουν περισσότερα και καλύτερα. Γι' αυτό χρειάζεται πέραν της εμβάθυνσης του μαθήματος η επιμήκυνση του σχολικού έτους. Τα δημοτικά μας κάνουν μάθημα 170 ημέρες και τα Γυμνάσια και τα Λύκεια 150. Άλλωστε, ιδιαίτερα στο Λύκειο περισσότερες ημέρες στο σχολείο σημαίνει λιγότερες ώρες στο φροντιστήριο.”  (ΣΧΟΛΙΟ ΕΛΛΑΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Είδατε πώς το πλασάρουν; Για το καλό μας - και το καλό των παιδιών μας - θα γίνει κι αυτό! Για να...καταπολεμηθεί η παραπαιδεία!!!)

Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ στο πλαίσιο που θέτει ο υπουργός Παιδείας μελετάται η έναρξη του σχολικού έτους στις 5 Σεπτεμβρίου, η επιστροφή στα σχολεία στις 7 Ιανουαρίου (και όχι στις 8) και την Τετάρτη του Πάσχα αντί τη Δευτέρα του Θωμά.

ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΟ ΚΙΕΒΟ για την προσκύνηση των Τιμίων Δώρων!


ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΣTO ΛΑΙΜΟ ΤΟΥ Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ!

από Παναγιώτης Τελεβαντος


Ο "ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ" ΚΑΛΕΣΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΠΟΥ "ΕΥΛΟΓΕΙ' ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΡΗΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ. 

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΕΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΤΑΤΟΥ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΕ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ! 


ΓΙΑ ΔΕΣΤΕ ΟΜΩΣ ΠΟΙΑ ΤΥΧΗ ΕΙΧΑΝ ΤΑ ΚΑΥΜΕΝΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΚΙΑ: 
ΜΟΛΙΣ ΤΑ ΑΦΗΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΕΓΙΝΑΝ ΒΟΡΑ ΕΝΟΣ ΓΛΑΡΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΚΟΡΑΚΙΟΥ!


ΑΥΤΑ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΙΗΣΟΥΙΤΗΣ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΥΠΟΔΥΘΕΙ ΤΟΝ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ.!!!

ΛΕΣ ΚΑΙ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΙΣΑΚΟΥΣΕΙ ΤΙΣ ΙΗΣΟΥΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΕΝΟΣ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ!

ΠΕΣΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ


Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΤΖΑΜΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

 


Μετά την προκλητική μετατροπή της ιστορικής αγίας Σοφίας της Νίκαιας, καθώς και της αγίας Σοφίας της Τραπεζούντας σε τζαμιά, οι Τούρκοι προχώρησαν στην μετατροπή σε τζαμί άλλης μια ιστορικής ελληνορθόδοξης εκκλησίας, την ίδια ώρα που εδώ στην Ελλάδα κάποιοι υπουργοί και κάποιοι τουρκολάγνοι δήμαρχοι δηλώνουν υπερήφανοι για τις προθέσεις τους να… γεμίσει με μιναρέδες η ελληνική επικράτεια.

Πρόκειται για την ιστορική ελληνορθόδοξη εκκλησία της περιοχής του Μεγάλου Ρεύματος της Κωνσταντινούπολης, που είναι γνωστή σαν Αρναούτκιοι, μια περιοχή που επί αιώνες κατοικούνταν από πυκνό ελληνορθόδοξο πληθυσμό. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία που παραθέτουν οι ίδιοι οι Τούρκοι, η εκκλησία αυτή κτίστηκε το 1595 για τις ανάγκες του συνεχώς αυξανόμενου ελληνικού πληθυσμού του ιστορικού προαστίου της Κωνσταντινούπολης στον Βόσπορο. Η εκκλησία αυτή, όπως ανέφερε ο δήμαρχος της περιοχής του Αρναούτκϊοι, Ahmet Haşim Baltacı, η οποία εδώ και χρόνια ήταν σε κατάσταση ερειπίου, ανακαινίστηκε και τώρα παραδόθηκε σαν μουσουλμανικό τέμενος. Χαρακτηριστικό είναι πως ο μουφτής του Αρναούτκϊοι, Lütfi Oksüz, ανέφερε πως είναι υπερήφανος που η εκκλησία ξαναλειτουργεί σαν μουσουλμανικό τζαμί, προσθέτοντας πως το κτίσμα αυτό είναι μια.. γέφυρα με το παρελθόν, χωρίς φυσικά να κάνει κάποια αναφορά για το ελληνοχριστιανικό παρελθόν της εκκλησίας. Για την ανακαίνιση της εκκλησίας, όπως αναφέρει η τουρκική εφημερίδα Aksam, το τουρκικό κράτος στα πλαίσια της εκστρατείας ισλαμοποίησης που έχει αρχίσει εδώ και χρόνια η ισλαμική κυβέρνηση του Ερντογάν, δαπάνησε 3,5 εκατομμύρια τουρκικές λίρες και έτσι η εκκλησία που τώρα ονομάζεται Osmanlı Camii, λειτουργεί πλέον σαν τζαμί.
Να σημειωθεί ότι το προάστιο του Μεγάλου Ρεύματος, ή στα τουρκικά Arnavutköy, έχει μεγάλη ελληνική ιστορία όπως αναφέρει η Μικρασιατική Εγκυκλοπαίδεια. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η περιοχή ήταν γνωστή ως «Χώρα των Ασωμάτων», ή «Μιχαήλιον», αφού υπήρχε εκεί εκκλησία αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Στον οικισμό αποδίδεται επίσης και η ονομασία «Ανάπλους». Μετά την άλωση, στα μέσα του 15ου αιώνα, η περιοχή άρχισε να ονομάζεται Αρναούτκιοϊ, (Arnavutköy), δηλαδή Αλβανιτοχώρι, από τον εποικισμό της περιοχής από Αλβανούς στη διάρκεια της βασιλείας του σουλτάνου Μωάμεθ Β΄ του Πορθητή μετά τη νίκη του κατά του στρατού του Σκεντέρμπεη. Από τα μέσα του 19ου αιώνα, άρχισε να επικρατεί το όνομα «Μέγα Ρεύμα», το οποίο προέρχεται από το ρεύμα, γνωστό και ως Διαβολόρεμα, που κατεβαίνει από τη Μαύρη θάλασσα και αλλάζει κατεύθυνση στο σημείο αυτό του Βοσπόρου.
Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα οι μουσουλμάνοι δεν αποτελούσαν σημαντικό μέρος του πληθυσμού του χωριού. Είναι χαρακτηριστικό πως το πρώτο τζαμί του χωριού χτίστηκε μόλις το 1832. Σύμφωνα με το Σαλναμέ του 1912, στο Μέγα Ρεύμα κατοικούσαν 5.973 Ρωμιοί, μόνο 493 μουσουλμάνοι, 342 Αρμένιοι, 32 Εβραίοι και 642 κάτοικοι με ξένη υπηκοότητα. Δηλαδή οι Ρωμιοί ήταν η συντριπτική πλειοψηφία του προαστίου Ο Γεννάδιος αναφέρει ότι, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1920 οι Ρωμιοί κάτοικοι του χωριού υπερέβαιναν τους 6 χιλιάδες, στο τέλος της δεκαετίας του 1940 είχαν μείνει οι μισοί. Σύμφωνα με πατριαρχική απογραφή του 1949, η ελληνορθόδοξη κοινότητα του Μεγάλου Ρεύματος αποτελούνταν από 567 οικογένειες. Φυσικά μετά το ανθελληνικό πογκρόμ του 1955 άρχισε και εκεί η σταδιακή εξόντωση του ελληνορθόδοξου πληθυσμού. Σήμερα πολλοί λίγοι Ρωμιοί έχουν απομείνει απομεινάρι ενός ένδοξου παρελθόντος προς δόξα της μιζέριας του νεοελληνικού κράτους που δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει την ομογένεια της Βασιλεύουσας όπως δικαιούνταν από την συνθήκη της Λοζάνης.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

"Περί της αποκλίσεως της Δυτικής Χριστιανοσύνης, από το Ορθόδοξο ήθος" Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου

Πρωτοπρ. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου
ἀπό τό βιβλίο "Πατερική Θεολογία"

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgur2iBFxtRSuV75Hr3gx5fy1s8rqFUejHc6VD87hyphenhyphen2GtE_T5ZGPy_Tkl9W3oaOJ8dW1RwUjuAWUE_uDneufCzh8mK4A-dQfHoB2i89ztEsltr6I4d-46XyRFkVmAEm4GWYoNjr6bdUsM8/s1600/%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A1+%25CE%2599%25CE%25A9%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259D%25CE%2597%25CE%25A3+%25CE%25A1%25CE%25A9%25CE%259C%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2594%25CE%2597%25CE%25A3.png

Ὁ Χριστός γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἀποκαλεῖται ἐπανειλημμένως μέσα στίς εὐχές καί στά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας ὡς "ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν".
Ἄν ψάξετε στήν Παπική ἤ στήν Προτεστανική παράδοση, αὐτή ἡ ἐπωνυμία γιά τόν Χριστό, ὡς ἰατρό, δέν ὑπάρχει πουθενᾶ! Ὁ Χριστός μόνο στήν Ὀρθόδοξη Παράδοσι ἀποκαλεῖται ἰατρός. -Γιατί ὅμως αὐτή ἡ Παράδοσις ἔσβησε ἀπό τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες καί ὅταν τούς μιλᾶμε γιά θεραπευτική ἀγωγή, ξαφνιάζονται; 


-Διότι ἡ ἀνάγκη τῆς καθάρσεως καί τοῦ φωτισμοῦ, ἡ ἀνάγκη τῆς ἐσωτερικῆς ἀλλαγῆς ἔγυγε ἀπό τούς ἀνθρώπους αὐτούς στήν δική τους Θεολογία. 

Γι' αὐτούς ἐκεῖνος πού ἀλλάζει δέν εἶναι ὀ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος γι' αὐτούς δέν ἀλλάζει. Τό μόνο πρᾶγμα πού κάνει ὁ ἄνθρωπος γι' αὐτούς εἶναι ὅτι γίνεται καλό παιδί. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπό κακό παιδί πού ἦταν γίνη καλό παιδί, τότε ὁ Θεός τόν ἀγαπᾶ. Διαφορετικά, τόν ἀποστρέφεται! Ἄν παραμένη ἤ γίνεται κακό παιδί, τότε ὁ Θεός δέν τόν ἀγαπᾶ! Δηλαδή, ἄν ὁ ἄνθρωπος γίνη καλό παιδί, τότε ἀλλάζει καί ὁ Θεός και γίνεται καλός. Καί ἀπό ἐκεῖ ποῦ δέν τόν ἀγαποῦσε, τώρα τόν ἀγαπᾶ! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνεται κακό παιδί, ὁ Θεός θυμώνει καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνεται καλό παιδί, ὁ Θεός χαίρεται! Αὐτό δυστυχῶς συμβαίνει στήν Εὐρώπη.

ΦΩΤΙΣΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ
Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολικός Σύνδεσμος Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου τῶν Θεσσαλονικέων
Φωτιστῶν τῶν Σλάβων

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwqNimf1hRhYfiJgCWMEbLsJP5DxXK4Zelo9TFN51Y1ZmvkZT4FbESSLfjKIViGsaD-lGtrk5SgIMbPO9kl0UFv-qxjEc3_JUTidh8QHTHCTT8bmO3j_Z_gdMSV-uvOqx1cmmy9E5JeXVI/s320/%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE+%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%85.gif
Ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν!


Σχόλιο ἀπό ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ:

«Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ ἀλλ' οἱ  κακῶς ἔχοντες»
(Μαρκ. ι'43-45)
Αὐτό εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ὡς ἀπάντηση
στήν πονηρία τῶν Φαρισαίων, πού Τόν ἔβλεπαν νά συναναστρέφεται μέ τούς ἁμαρτωλούς!
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στόν ἐπίγειο βίο Του, ἔκανε πλεῖστα θαύματα θεραπείας καί σωματικῶν καί ψυχικῶν καί πνευματικῶν νοσημάτων! 
Αὐτό, φαίνεται πώς διαφεύγει ἀπό τούς αἱρετικούς.
«Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἐβρ. 13, 8).
Καί αὐτό παρομοίως, φαίνεται πώς διαφεύγει ἀπό τούς αἱρετικούς! Ἄν ἄλλαζε ὁ Θεός, θά ἔπρεπε συνέχεια νά ξαναγεννιέται, νά ξανασταυρώνεται καί νά ξανανασταίνεται καί συνέχεια νά ἀνακοινώνει νέες ἐντολές...γιά κάθε Νέα Ἐποχή!...
... 
Ὁ Χριστός δέν εἶναι χαμαιλέων!
Ἀντίθετα, οἱ ὑποκριτές ἀλλάζουν ταχτικά μάσκες καί προσωπεῖα, ἀνάλογα μέ τό περιβάλλον τους καί μέ τά συμφέροντά τους!
Ἡ Ἁλήθεια μόνο παμαμένει πάντα μία!
Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί είς τούς αἰῶνας!

Σέβομαι τον άθεο, αλλά δεν τον ψηφίζω.




Οι βουλευτές και η ορθόδοξη πίστη

Κωνσταντίνος Χολέβας, 
Πολιτικός Επιστήμων
Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των πολιτικών προσώπων αποτελούν ιδιωτική τους υπόθεση. Ιδιαιτέρως για μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία απελευθερώθηκε και ιδρύθηκε από αγωνιστές που πρόβαλλαν και τιμούσαν την ορθόδοξη χριστιανική τους πίστη και παράδοση. Και για έναν λαό όπως ο ελληνικός, ο οποίος αναγνωρίζει με πολλούς τρόπους την Ορθοδοξία ως συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητάς του.


Πρέπει ο ψηφοφόρος να γνωρίζει «σε τι Θεό πιστεύει» και αν πιστεύει ο α ή ο β πολιτικός ηγέτης, διότι αυτές οι πεποιθήσεις επηρεάζουν μία σειρά πολιτικών αποφάσεων. Νομοθετήματα σχετικά με την παιδεία, την οικογένεια, τη μισθοδοσία του κλήρου, την πολιτιστική συνέχειά μας και άλλα θέματα ψηφίζονται ή καταψηφίζονται με κριτήριο -συν τοις άλλοις- τη στάση των πολιτικών απέναντι στον Θεό και στην Εκκλησία.
Ανέκαθεν ο Ελληνισμός θεωρούσε βασικό κριτήριο επιλογής αρχόντων τον σεβασμό στην πατροπαράδοτη θρησκεία. Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Αθηναίων Πολιτεία» (Κεφ. LV) γράφει ότι στην αθηναϊκή δημοκρατία, την οποία σήμερα όλοι θαυμάζουμε, η Βουλή και το δικαστήριο επέλεγαν τους εννέα άρχοντες (υπουργοί) με τις εξής ερωτήσεις: Αν οι γονείς τους κατάγονται από την Αθήνα, αν οι ίδιοι λατρεύουν τους πατρώους θεούς και σε ποιους ναούς, αν υπηρέτησαν την πατρίδα ως στρατιώτες, αν σέβονται τους γονείς τους και αν πληρώνουν τους φόρους. Μάλιστα οι υποψήφιοι καλούνταν να προσκομίσουν μάρτυρες ότι ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Στη δημοκρατική Γαλλία, παρά τον πλήρη χωρισμό θρησκευτικού και δημόσιου τομέα, οι υποψήφιοι για την προεδρία δηλώνουν συχνά τα θρησκευτικά πιστεύω τους και τις απόψεις τους για τη θρησκευτική αγωγή των νέων. Κατά τις προεδρικές εκλογές του 2007 ο δεξιός Σαρκοζί, ο κεντρώος Μπαϊρού, η σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ και η κομμουνίστρια Μαρί Ζορζ Μπιφέ εξήγησαν στην εφημερίδα «Le Figaro» τις απόψεις τους. Με έκπληξη μάθαμε ότι όλοι τους είχαν αποφοιτήσει από ιδιωτικά σχολεία ρωμαιοκαθολικών αδελφοτήτων. Μάλιστα όλοι τόνισαν ότι τους έκανε καλό η διδασκαλία του χριστιανικού θρησκευτικού μαθήματος.
Αλλά και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενώσεως θυμούμαι τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ να δηλώνει ότι ασκεί κάθε Κυριακή τα καθήκοντά του ως πιστός καθολικός.
Σέβομαι τον άθεο, αλλά δεν τον ψηφίζω.

Κυριακάτικη Δημοκρατία,26/01/2014

Μαϊμού η φωτογραφία του λαθρομετανάστη που πνίγηκαν τα παιδιά του στο Φαρμακονήσι..


Αυτή η φωτογραφία έπαιξε πολύ, μέχρι και σε εφημερίδες, ότι δήθεν είναι ένας απο τους άτυχους μετανάστες που έχασε τα παιδάκια του στο Φαρμακονήσι!

Φυσικά αναπαράχθηκε απο τους γνωστούς “ευαίσθητους” δημοκράτες των social media και απο κάτι φιλάνθρωπους “αριστερούς” που σκίζουν τα ιμάτια τους για κάτι τέτοια.

Τελικά αποδείχθηκε ότι η φωτογραφία είναι του Άγγλου φωτορεπόρτερ Peter Turnley και αφορά Αλβανό πρόσφυγα απο το Κόσοβο το 1999. Ειλικρινά δεν τα έχουμε με τους προπαγανδιστές, αυτοί την δουλειά τους κάνουν, αλλά είμαστε σίγουροι ότι πολλοί θα έκλαψαν βλέποντας αυτή τη φωτογραφία
Αυτή είναι η περίφημη φωτογραφία που ψάξαμε και βρήκαμε στο διαδίκτυο:

πηγή
Εκτός απο το έγκλημα των δουλεμπόρων, κατι βρωμάει πολυ στο Φαρμακονήσι…
Η φωτογραφία που έπαιξε σε δεκάδες μεσα, ειναι μαϊμού. Απο το Κοσσυφοπέδιο οπου ο εικονιζόμενος δήθεν θρηνούσε την οικογενεια του. Οπως αποδείχθηκε, ηταν μια χαρα. Γιατι λοιπον να κυκλοφορει μαϊμού φωτογραφία; Υποτίθεται οταν υπάρχουν 9 νεκρά παιδια, θα υπάρχουν αντίστοιχοι πατεράδες για να κλάψουν αληθινά. Άσχετα εαν δεν πνίγηκε ουτε ένας προκειμένου να τα σώσει, αφου οι επιζώντες δήλωσαν οτι ταξίδευαν με τις οικογένειες τους. Αυτο λοιπον που πρεπει να γίνει άμεσα, ειναι η ταυτοποίηση των ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ στοιχειων όσων επέζησαν και η ταυτοποίηση καθε σορού που εντοπίστηκε. Ειναι πολυ πιθανόν ανάμεσα στους επιζώντες να κρύβονται δουλεμποροι και δολοφόνοι μεταναστών, με σχέσεις μαλιστα εντος Ελλάδας. Πως αλλιώς εξηγείται οτι καποιοι ελληνόφωνοι βγήκαν να υποστηρίξουν την θεσμοθέτηση του σκυλοπνιξιματος και του δουλεμπορίου αντί να απαιτήσουν κέντρα υποδοχής προσφύγων στις πρεσβείες μας; 
Θα επανέλθουμε. 
πηγή

Ακρίτες: Μεσαιωνικός Ελληνισμός εναντίον Ισλάμ


ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΦΥΛΑΞΗΣ ΣΥΝΟΡΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...      

Στις μέρες μας το θέμα της φύλαξης των ελληνικών συνόρων έχει έλθει και πάλι στην επικαιρότητα, λόγω του περιστατικού στο Φαρμακονήσι, το οποίο προβοκατόρικα εκμεταλλεύονται οι "γνωστοί-άγνωστοι", παρουσιάζοντας αλλοιωμένες, κατά το δοκούν, τις συνθήκες και τις λεπτομέρειες του δυστυχήματος.
Γίνεται πασιφανές, όμως, ότι πλέον δεν πρόκειται απλά για ένα μεμονομένο περιστατικό, αλλά για μια οργανωμένη προσπάθεια από τα εντός και εκτός Ελλάδος νεοταξίτικα κέντρα να επιβάλλουν το άνευ όρων άνοιγμα των ελληνικών συνόρων και την ανεξέλεγκτη εισβολή (γιατί περί εισβολής πρόκειται) μουσουλμάνων λαθρομεταναστών από την Μέση Ανατολή.
Αξίζει όμως για εμάς τους Έλληνες, που έχουμε μια υπερχιλιετή φυσική παρουσία στο γεωγραφικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου (4.000 χρόνια είναι μόνο η ιστορικά καταγεγραμένη παρουσία Ελλήνων, αρχαιολογικά... το μέτρημα απλά χάνεται!) να θυμηθούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουμε απειλή εθνικής ασφάλειας στα σύνορά μας, λόγω εξ ανατολών εισβολής φανατικών μουσουλμάνων.
Για την ακρίβεια, στην εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όταν τα σύνορά μας δεν ήταν στον Έβρο και στο Φαρμακονήσι, αλλά στην οροσειρά του Ταύρου και στα άγρια βουνά της Καππαδοκίας, ο Ελληνισμός της Ανατολής βρισκόταν σε πραγματικό και καθημερινό πόλεμο με τους τότε Άραβες μουσουλμάνους εισβολείς.
Οι οποίοι εισέρχονταν στις ελληνικές επαρχίες για πλιάτσικο, σφαγή και αιχμαλωσία του άμαχου πληθυσμού του οποίου μοναδική προστασία ήταν οι μόνιμα εγκατηστημένοι στις περιοχές αυτές και οργανωμένοι σε μικρότερες ή μεγαλύτερες τακτικές μονάδες στρατού. 
Πρόκειται για τους θρυλικούς Ακρίτες, το όνομα των οποίων χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα, ως επίθετο χαρακτηρισμού, όταν αναφερόμαστε στους κατοίκους της ελληνικής παραμεθωρίου. 
Παρόλο, όμως, που το χρησιμοποιούμε το όνομα, το σύγχρονο ελληνικό κράτος ελλείπεται σαφώς στην αποτελεσματική οργάνωση και λειτουργία ενός άρτιου συστήματος φύλαξης συνόρων, σαν και αυτό που ίσχυσε για πολλούς αιώνες στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Και έχει σημασία να θυμηθούμε και να δούμε λίγο πώς έδρασαν τότε οι Ακρίτες, γιατί και αυτοί αντιμετώπιζαν τον ίδιο εχθρό που η Ελλάδα αντιμετωπίζει σήμερα: το εξ Ανατολών φανατικό ισλάμ.
Η φύλαξη της τεράστιας έκτασης των συνόρων ήταν διαρκής φροντίδα για το Βυζάντιο. Ιδιαίτερα δύσκολη ήταν η προστασία των ανατολικών συνόρων, που εκτείνονταν από τον Καύκασο ως την Ερυθρά θάλασσα.
Για να αντιμετωπίσει το Βυζάντιο την κατάσταση, τοποθέτησε σε αυτές τις άκρες των συνόρων φρουρούς, τους Ακρίτες. Σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους, το κράτος τους έδινε δωρεάν χωράφια (στρατιωτόπια), άλογα και όπλα και τους απάλλασσε από φόρους.
Έτσι είχαν εγκατασταθεί μαζί με τις οικογένειές τους στα ανατολικά σύνορα και ήταν πραγματικοί "βιγλάτορες", αφού παρακολουθούσαν τις κινήσεις των εχθρών και ειδοποιούσαν έγκαιρα το Παλάτι.
Επίσης φρουρούσαν τα περάσματα των συνόρων και εμπόδιζαν τους εχθρούς να λεηλατούν αυτές τις περιοχές
Οι Ακρίτες έγιναν ξακουστοί, πολεμώντας εναντίον των Αράβων για την προστασία των συνόρων. Όταν δεν πολεμούσαν, γυμνάζονταν και βοηθούσαν στην οχύρωση των ακριτικών πόλεων.
Για την ανδρεία τους ο λαός τους εξύμνησε στα ακριτικά τραγούδια, τα οποία μιλούν για τη ζωή τους και τους αγώνες τους και έγιναν η αρχή των δημοτικών μας τραγουδιών.
Ο πιο ξακουστός ήταν ο Βασίλειος Διγενής, που εξυμνήθηκε ιδιαίτερα στο έπος "Βασίλειος Διγενής Ακρίτας".
Παντού όπου άκμασε ο Ελληνισμός (Κύπρος, Κρήτη, Πόντος κλπ) μιλούν για "της γης τον αντρειωμένο", το Διγενή
Τα Ακριτικά τραγούδια, είναι θησαυροί του Ελληνικού πνεύματος που, για δώδεκα αιώνες κοντά, κράτησαν τη μνήμη της θυσίας και του ηρωισμού, εκείνων που στα σύνορα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, πάλεψαν για ν' αποδιώξουν τους Σαρακηνούς, τους Απελάτες, τους Τούρκους, τους Άραβες, βάρβαρους εχθρούς που κούρσευαν, έκαιγαν και σκότωναν αλύπητα.
Φρουροί στα σύνορα οι Ακρίτες, πολεμούσαν αδιάκοπα τους επιδρομείς και για τα μεγάλα κατορθώματά τους, γιά τη ζωή τους και τους αγώνες τους, μιλάνε τ' ακριτικά τραγούδια.
Ο λαός μας, αυτά τα τραγούδια, που πρωτοφάνηκαν τον 8ο αιώνα, τα έπλασε και τα ξανάπλασε, γι αυτό και δεν μας παραδόθηκαν στην πρώτη τους μορφή, τα τραγούδησε περήφανα στις υπέρτατες στιγμές του, τα διατήρησε και τα φύλαξε στην καρδιά του πολύτιμα δημιουργήματα.
Τα Ακριτικά τραγούδια, είναι τα πιο παλιά στην λαϊκή μας ποίηση κι' έχουν την αρχή τους στην Καππαδοκία. Με το χρόνο, απλώθηκαν σ' ολόκληρη την Ελλάδα και πολύ καλλιεργήθηκαν στην Κύπρο αλλά και στην Κρήτη, περιοχές που υπέφεραν από τις εποδρομές των Σαρακηνών πειρατών.
Το πάλεμα με το χάρο κι' ο θάνατος του Διγενή , "Ο Διγενής ψυχομαχεί κι' η γη τόνε τρομάσει..." , είναι απ' τα καλύτερα, από εκείνα που μπορούν να χαρακτηριστούν αριστουργήματα του ποιητικού λόγου.
Ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας είναι ο γνωστότερος από τους ήρωες των ακριτικών τραγουδιών και πρωταγωνιστής ενός έμμετρου αφηγηματικού έργου του 11ου - 12ου αι., το οποίο είναι γνωστό ως Διγενής Ακρίτας ή Έπος του Διγενή Ακρίτα.
Θεωρείται το πρώτο γραπτό μνημείο της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Σύμφωνα με το μύθο ήταν ένας από τους Ακρίτες, τους φρουρούς των Βυζαντινών συνόρων και είχε το προσωνύμιο Διγενής εξαιτίας της εθνικής καταγωγής του: η μητέρα του ήταν Ελληνίδα, κόρη βυζαντινού στρατηγού και ο πατέρας του εμίρης από την Συρία.
πηγή:(με πληροφορίες από egpaid.blogspot.com)