Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Γράφει ο π. Διονύσιος Τάτσης

Ένας παραδοσιακός παπάς τού χωριού, χωρίς αυτοκίνητα, πτυχία, καί master, καθισμένος στό ταπεινό, όπως τού Χριστού, γαϊδουράκι του, πηγαίνοντας στό επόμενο χωριό γιά να λειτουργήσει. Σήμερα, είναι είδος πρός εξαφάνιση...

ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ συναντοῦσες στά χωριά τῆς πατρίδας μας παραδοσιακούς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν πολλές γνώσεις,
ἦταν ὅμως στά ἱερατικά τους καθήκοντα ἀκριβεῖς καί δέν δέχονταν κανέναν ἐκσυγχρονισμό στό τυπικό καί τή λατρεία. Αὐτά πού εἶχαν μάθει δέν τά ἄλλαζαν.Ὅ,τι ἔλεγε ἡ τυπική διάταξη, αὐτό γινόταν.Ὅ,τι ἦταν σημειωμένο στήν φυλλάδα, αὐτό καί μόνο αὐτό ἔλεγαν.

Καί τούς χαιρόσουν αὐτούς τούς ἱερεῖς, γιατί εἶχαν τό σεβασμό πρός τήν Ἐκκλησία. Δένἀποτολμοῦσαν ἀλλαγές καί δέν ἀνέχονταν νεώτερους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, πού ἐπιπόλαιαἔκαναν περικοπές στίς ἀκολουθίες καί τήν Θεία Λειτουργία.

Σήμερα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει.

Οἱ περισσότεροι ἱερεῖς δέν εἶναι παραδοσιακοί καί προπαντός δέν σέβονται τά καθιερωμένα ἀπό αἰῶνες. Κινοῦνται μέσα στόν ἱερό ναό χωρίς τήν αἴσθηση τῆς ἱερότητας τοῦ χώρου. Ἔγνοια τους μοναδική νά ἐντυπωσιάσουν
τούς ἐκκλησιαζόμενους μέ τά φανταχτερά τους ἄμφια, τίς ὑποκριτικές του κινήσεις καί τά ρητορικά, ἀλλά κενά περιεχομένου, λόγια τους. Πολλοί προχωροῦν καί πιό πέρα. Κόβουν καί ράβουν τίς ἀκολουθίες κατά τό δοκοῦν καί μέ βάση τό χρόνο πού διαθέτουν γι᾽ αὐτές.

Ὑπάρχουν καί οἱ τολμηροί, πού παρεμβαίνουν καί στό ἱερό κείμενο τῆς Θείας Λειτουργίας। Προσθέτουν δικές τους φράσεις καί πρόχειρα διατυπώνουν νέα αἰτήματα γιά νά κολακεύσουν διάφορους ἀνθρώπους, πού παρίστανται καί συνήθως εἶναι ἀξιωματοῦχοι τῆς Πολιτείας. Εἰσάγουν καί τή νεοελληνική γλώσσα γιά νά γίνει κατανοητή ἡ θεία Λειτουργία, βεβηλώνονταςἔτσι τό ἱερό ἐκκλησιαστικό κείμενο.

Καί συμβαίνει αὐτό αὐθαίρετα, χωρίς τή σύμφωνη γνώμη τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας.

Στηρίζονται στήν ἀνεκτικότητα ἤ καί προτροπή τοῦ Μητροπολίτη τους. Βέβαια, τάἀποτελέσματα δέν εἶναι ποτέ τά ἀναμενόμενα. Οἱ συνειδητοί χριστιανοί, πού βρίσκονται ἐντός τοῦ ἱεροῦ ναοῦ ἀπ᾽ τήν πρώτη καμπάνα τοῦ ὄρθρου ἐνοχλοῦνται, ἄν δέν ἀγανακτοῦν κιόλας.

Ἀλλά οἱ ὑπεύθυνοι ἱερεῖς δέν ἀσχολοῦνται μ᾽ αὐτούς. Δέν θέλουν κἄν νά τούς ἀκούσουν. Ἔτσι μεγαλώνει ἡ ἀπόσταση ἀνάμεσα στούς σύγχρονους ἱερεῖς καί τό λαό, μέ ἄμεσο ἀποτέλεσμα τήνἀκαρπία τῆς ὅποιας ἄλλης ποιμαντικῆς δραστηριότητάς τους.

Οἱ παραδοσιακοί ἱερεῖς, παρόλο πού ἔχουν μειωθεῖ σημαντικά, εἶναι τά πρόσωπα πού μποροῦν νά βελτιώσουν τά τῆς Ἐκκλησίας καί νά παρηγορήσουν τό χειμαζόμενο, ἀπό πολλές αἰτίες, λαό μας.

Οἱ ἐκδηλώσεις σεβασμοῦ τῶν πιστῶν σ᾽ αὐτούς τούς ἱερεῖς εἶναι ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθότητας τοῦ ἰσχυρισμοῦ μου.
Πηγή:kivotoshelp

όταν ξεβεντεμίσουμε

"ΕΙΣΤΕ ΘΛΙΒΕΡΟ ΥΠΟΠΡΟΙΟΝ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ":ΣΦΟΔΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΤΟΝ ΕΛΕΕΙΝΟ ΣΚΑΙ,ΠΟΥ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΔΕΝ ΣΕΒΑΣΤΗΚΕ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ,ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΩΝ ΔΗΘΕΝ "ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ"!

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 23ῃ Ἀπριλίου 2011-Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Διερωτώμην ἐάν ἀπαιτεῖτο νά ἐκφράσω τήν διαμαρτυρίαν μου διά τά φληναφήματα τοῦ κανονικῶς ἀνυποστάτου αἱρεσιάρχου τοῦ Βατικανοῦ Βενεδίκτου 16ου διά τήν ὑπ’ αὐτοῦ ἀναμάσησιν εἰς τό κυκλοφορηθέν ἐσχάτως πονημάτιό του «Ὁ Ἱησοῦς ἀπό τήν Ναζαρέτ» τῶν φαιδροτήτων τῆς λεγομένης Β΄ Βατικάνειας Συνόδου (1965) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς διά τῶν πορισμάτων τῆς ὁποίας ἀπενοχοποιεῖτο τό Ἑβραϊκό ἔθνος διά τήν σταύρωση καί δολοφονία τοῦ ὑπό τῶν προφητῶν ἀναγγελθέντος ἀληθοῦς Μεσσίου καί ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ διότι τυγχάνει πασίδηλον καί παγκοσμίως ἐγνωσμένο καί διιστορικῶς καταγεγραμμένο τό ἄσβεστον μίσος καί ἡ ἀτελεύτητος ἐμπάθεια τῶν λεγομένων ραββίνων τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους κατά τοῦ ὑπό τῶν πατέρων των θανατωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποίοι μετήλλαξαν τόν Θεϊσμόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν εἰς Ἑωσφορισμόν καί Σατανολατρείαν προετοιμάζοντες τήν ἀνέγερσιν τοῦ λεγομένου γ΄ Ναοῦ τοῦ Σολωμόντος εἰς τήν θέση τοῦ ἀρχικοῦ Ναοῦ ὅπου σήμερον τό τέμενος τοῦ Ὀμάρ διά τήν ὑποδοχήν καί ἐνθρόνιση τοῦ ψευδοῦς Μεσσίου πού ἀναμένουν καί πού δέν εἶναι ἕτερος ἀπό τό ἐνεργούμενον τοῦ Σατανᾶ, τόν ἄνθρωπον τῆς ἀποστασίας, τόν καί Ἀντίχριστον ὀνομαζόμενονἩ δϊιστορική διαστροφή τῶν Ραββίνων καί τῶν ἡγετῶν τοῦ Ἑβραϊκοῦ ἔθνους ἀποδεικνύεται πανηγυρικῶς ἀπό τά γέμοντα φρίκη, μίσος καί ἐμπάθεια κατά τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ παράγωγα τῆς Σατανιστικῆς τους ἐκτροπῆς, Ταλμούδ, Καμπάλα καί Ραββινική παραφιλολογία, ὡς καταγγέλουν καί οἱ ὁμοεθνεῖς των Ὀρθόδοξοι Ἑβραῖοι εἰς τάς ἱστοσελίδας αὐτῶν ἀνά τόν κόσμον (http://www.israelversusjudaism.org καί http://www.jewsnotzi onists.org/index. htm). Ἐξηγοῦμε ὅτι ἡ χρῆσις τῆς Καμπάλα προϋποθέτει τήν φρικώδη τέλεση τῆς μαύρης μαγείας, τήν χρῆσι τῶν ἀποκρυφιστικῶν βιβλίων καί τίς ἐπικλήσεις δαιμόνων, πρακτική πού προπαγανδίζουν διά τῆς Ἑωσφορικῆς λατρείας ἐντός τῶν Μασονικῶν στοῶν ἀνά τήν οἰκουμένη, ἐγνωσμένου πλέον ὄντος ὅτι ὁ περιώνυμος Μ.Α.Τ.Σ. δέν εἶναι ἕτερος ἀπό τόν Διάβολο, πού προπαγανδίζεται μέν φαιδρότης ἡ ἀναφορά στό πρόσωπό του ἀλλά παραδόξως ἀποτελεῖ τό κέντρο τῆς λατρείας τοῦ Σιωνιστικοῦ τέρατος.

Ὁ καταιγισμός κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀπό τά ὑποπροϊόντα τοῦ Ἀμερικανοσιωνιστικοῦ διεφθαρμένου «λόμπυ», πού μετά μανιώδους ὁρμῆς προέβαλλε καί προβάλλει ὁ τηλεοπτικός δίαυλος ΣΚΑΪ τοῦ κ. Ἀλαφούζου διά τῶν ὁποίων πλασσάρονται μέ ἐπίφαση δῆθεν ἐπιστημοσύνης, χυδαία, συκοφαντικά, ἐξυβριστικά, πλαστογραφημένα, ἀνιστόρητα, ψευδῆ καί κίβδηλα στοιχεῖα ὡς τό δῆθεν Εὐαγγέλιο τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου ἤ τῆς Ἁγ. Μαρίας τῆς Μαγδαλινῆς κατασκευασθέντα ἀπό τόν εἰρημένο ἑσμό τοῦ Σιωνιστικοῦ τέρατος μέ ἕναν καί μοναδικό στόχο νά πλήξουν, νά προσβάλλουν βαναύσως, νά ἀπομειώσουν καί νά ἐκμηδενίσουν τήν θεανδρικήν ὑπόστασιν τοῦ ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέ ὑποχρεώνουν ἀπευθυνόμενος πρός τό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς καθ’ ἡμᾶς Θεοσώστου Μητροπόλεως νά καταδείξω τήν ἀνωτέρω αἰσχρά συμπαιγνία εἰς βάρος τοῦ ζῶντος καί ἀληθινοῦ Θεοῦ καί νά παρακαλέσω νά ἐπιδείξουν πρός αὐτούς τούς διαχρονικῶς πολεμίους τῆς ἀληθείας τήν ἁρμόζουσα περιφρόνηση δεόμενοι ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑπέρ τῆς μετανοίας των διότι τυγχάνουν ἐπιχάρματα τῶν δαιμόνων καί μέλλουν νά τούς ἀκολουθήσουν εἰς τήν τραγική των αἰωνίαν βάσανον καί τραγωδίαν.

Ἅπαντα τά θλιβερά ὑποπροϊόντα τοῦ Σιωνιστικοῦ τέρατος, πού προβάλλει μετά μανίας ὁ τηλεοπτικός δίαυλος ΣΚΑΪ, ἐρείδονται σέ χαλκευμένα ψευδῆ στοιχεῖα, σέ δῆθεν ἀνακοινώσεις Ἑβραίων «καθηγητῶν», σέ δῆθεν εὑρήματα τοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Ἰσρραήλ τῆς γνωστῆς οἰκογενείας... καί σέ δῆθεν εὑρήματα τῆς ἀρχαιολογικῆς σκαπάνης καθώς καί σέ ἀναμασήσεις φαντασιώσεων τῶν ἀνά τούς αἰώνας αἱρεσιαρχῶν ἤ ὀπαδῶν τῆς δυσωνύμου ἀθεΐας, ὡς π.χ. τοῦ Κέλσου καί ἄλλων τινῶν, ἅπαντα ἐπαναλαμβάνομεν συντρίβονται καί κονιορτοποιοῦνται ἐπάνω στό πασίδηλο, δϊιστορικό καί ἀναντίρρητο γεγονός ὅτι ἄν τά ψεύδη των ἦτο ἀλήθεια διά ποῖον λόγον οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ὁμολογηταί τῆς εἰς Χριστόν πίστεως θά ἀνελάμβαναν μία ἐπικήν ἀνά τήν οἰκουμένην πορεία εὐαγγελισμοῦ διά νά διωχθοῦν, νά κρεμασθοῦν, νά καοῦν, νά σφαγιασθοῦν, νά ἁλεσθοῦν ἀπό τούς ὀδόντας τῶν θηρίων στίς Ρωμαϊκές ἀρένες καί ἐπί τρεῖς ὁλόκληρους αἰώνας 11.000.000 μάρτυρες μέ τό αἷμα τους καί τή ζωή τους νά διακηρύσσουν ὅτι «Ἀνέστη Χριστός θανάτῳ θάνατον πατήσας καί ὤφθει κἀμοί». Φαίνεται ὅτι ὅλοι αὐτοί ἀγνοοῦσαν τήν «εἴδηση» πού μόνον οἱ Σιωνιστές-Σατανιστές γνωρίζουν καί τήν ὁποία μετά μανίας προβάλλει ὁ τηλεοπτικός ΣΚΑΪ. Βέβαια ἄν αὐτό τό εἶχε διαπράξει ὁ συγκεκριμένος τηλεπτικός σταθμός εἰς Μουσουλμανική χώρα εἰς βάρος τῆς θρησκευτικῆς των παραδοχῆς ὅλοι γνωρίζομε ὅτι θά ἦταν σήμερα ἀποκαΐδια, ἀλλά ἐδῶ ἔγκειται τό μεγαλεῖο τῆς εἰς Χριστόν πίστεως καί τῆς αἰώνιας ἀνατροπῆς τῶν ἐνδοκοσμικῶν πραγμάτων ἐμπαθείας, ἐκδικήσεως καί μίσους ἀπό τόν «πρᾶον καί ταπεινόν τῇ καρδίᾳ» αἰώνιο Θεό καί αἰώνιο ἄνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Το μοναστήρι Σαραντάριο

ΛΑΜΠΡΩΣ ΕΟΡΤΑΣΘΗΚΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥ ΠΡΟΜΠΟΝΑ ΣΤΑ ΑΝΩ ΠΑΤΗΣΙΑ

Ένα από τα θύματα τής Αθεϊστικής καταπίεσης αφηγείται... Ο Χριστός με φράκο (αληθινή ιστορία)

Το κείμενο πού ακολουθεί, είναι γραμμένο από το ρώσο λόγιο Βασίλειο Ιωαχείμοβιτς Νιχηφόρωφ (1901-1941), γόνο φτωχής οικογένειας της Τβέρ, που, μετά την επανάσταση του 1917, κατέφυγε στην Εσθονία. Από το 1921 ο νεαρός εμιγκρές άρχισε, να δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια σε περιοδικά και εφημερίδες με το ψευδώνυμο Βόλγιν (επειδή ο μεγάλος ρωσικός ποταμός Βόλγας σχετιζόταν με τις παιδικές του αναμνήσεις). Το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα ονομαστήρια της γης» και το 1938 «Το οδοιπορικό ραβδί». συνταρακτικής, «αποκαλυπτικής» για την πατρίδα του και την Εκκλησία της.



Η επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος και στην Εσθονία, μετά την κατάληψή της από τα σοβιετικά στρατεύματα (1940), τον αναγκάζει να σταματήσει τη δημοσιογραφική-συγγραφική δραστηριότητα του. Ένα τρίτο βιβλίο του με τον τίτλο «Αρχαία πόλη», πού από το 1939 ετοιμαζόταν να εκδοθεί, δεν θα δει τελικά το φως της δημοσιότητας. Το Μάιο του 1941, ενώ δουλεύει σε ναυπηγείο, συλλαμβάνεται από τη μυστική αστυνομία και φυλακίζεται με την κατηγορία της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Λίγο αργότερα μεταφέρεται στο Κύρωφ (Βιάτκα), οπού δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Εκτελέστηκε με τουφεκισμό στις 14 Δεκεμβρίου του 1941 σαν εχθρός του λαού. Αποκαταστάθηκε το 1991. Το 1971 εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη μια επίτομη συλλογή δημοσιευμάτων του Β. Νικηφόρωφ-Βόλγιν, στη ρωσική γλώσσα, με γενικό τίτλο «Το οδοιπορικό ραβδί». Ο συγγραφέας αναπλάθει λογοτεχνικά, με απαράμιλλη ενάργεια και περιγραφική δύναμη, αυθεντικές μαρτυρίες και πραγματικά περιστατικά της εποχής του.



Τού Βασιλείου Ιωαχείμοβιτς Νιχηφόρωφ (1901-1941)

Φαίνεται πώς είχαν σχεδιάσει από καιρό να κάνουν αντιπερισπασμό στη νυχτερινή ακολουθία της Αναστάσεως. Ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα ήταν αναρτημένα πλακάτ σ' όλα τα κεντρικά και πολυσύχναστα σημεία της πόλης:



Όρθρος της Κομσομόλ!



Ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα!



Ελάτε να δείτε τη νέα κωμωδία του Αντώνη Ίζιουμωφ



Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ



Στον κεντρικό ρόλο o ηθοποιός του θεάτρου Μόσχας Αλέξανδρος Ροστόβτσεφ.



Χείμαρρος ευφυολογίας! Τρελό γέλιο!





Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, η δημοτική μπάντα πέρασε απ’ όλους τους δρόμους της πόλης, καλώντας το λαό στην παράσταση. Μπροστά από τους οργανοπαίχτες πήγαινε ένας σωματώδης νεαρός με Ιερατική αμφίεση και καλυμμαύχι. Κρατούσε ένα πλακάτ σαν λάβαρο, οπού ήταν ζωγραφισμένος ο Χριστός με φράκο και ψηλό καπέλο! Στα πλάγια βάδιζαν κομσομόλοι με αναμμένες δάδες. Όλη η πόλη είχε σηκωθεί στο πόδι. Πλήθος άρχισε να καταφθάνει στο θέατρο. Πάνω από την κεντρική είσοδο του έγραφε με κόκκινα φωτεινά γράμματα: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ.



Στη μεγάλη αίθουσα τα μεγάφωνα μετέδιδαν ραδιοφωνική ομιλία από το σταθμό της Μόσχας με θέμα: «Ο αισχρός ρόλος του χριστιανισμού στην Ιστορία των λαών». Όταν σταμάτησαν τα μεγάφωνα, η χορωδία των κομσομόλων, με συνοδεία ακορντεόν, άρχισε να τραγουδάει:



Με την προσευχή δε βλέπω προκοπή.



Σβησμένο είναι το χέρι μου.



Δε θέλω, όχι, τον προφήτη Ηλία!



Δώστε μου το φως του Ηλία*!...





Το πλήθος ξέσπασε σε αλαλαγμούς, βρισιές και χαχανητά. Έβαλαν τα χέρια στους γοφούς, έτριξαν τα δόντια, βρυχήθηκαν:



— Κι άλλο, παιδιά! Πιο άγρια! Βαράτε!...



... Τρεις γριές ψωμολυσσιάρες



Δυο σαρακιασμένοι γέροι



Άδειο, άδειο το εκκλησάκι



Δεν μαζεύει πια πεντάρα!...



— Πιο δυνατά! Δώστε του! Πιο ζωντανά!



...Αχ, αυγουλάκι μου δεν έχεις τσουγκριστεί



Με πόσες θεϊκές κουταμάρες έχουμε ποτιστεί!...



— Πιο-δυ-να-τά! Και-πιο-σκλη-ρά!





Πλησίαζαν μεσάνυχτα. Από τη μικρή εκκλησούλα, πού ήταν κοντά στο θέατρο, βγήκαν οι πιστοί για την τελετή της Αναστάσεως. Σκοτάδι. Οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν — μονάχα οι φλογίτσες των κεριών, που τρεμόπαιζαν και προχωρούσαν αργά-αργά.



«Την ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς...»



Σαν είδαν τη λιτανεία οι κομσομόλοι, ξελαρυγγιάστηκαν στα γιουχαίσματα και τα σφυρίγματα. Το 'στησαν πάλι στο τραγούδι:



Έ, συ, μηλαράκι μου, κυλίσου



Ο δρόμος είναι γλιστερός



Παράσυρε όλους τους αγίους



Πάσχα των κομσομόλων.



Οι φλόγες των κεριών ήταν τώρα ακίνητες μπροστά στην είσοδο του ναΐσκου. Από κει ήρθε η απόκριση στο τραγούδι των κομσομόλων:



«Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»!



Η μεγάλη αίθουσα του θεάτρου ήταν γεμάτη κόσμο. Η παράσταση άρχισε... Πράξη πρώτη: Πάνω στη σκηνή είχαν αναπαραστήσει το ιερό ενός ναού. Στην υποτιθέμενη αγία τράπεζα βρίσκονταν μπουκάλια με κρασί και μεζέδες. Ολόγυρα, σε ψηλά καθίσματα — αυτά που έχουν στα μπαρ — ήταν καθισμένοι οι ηθοποιοί, ντυμένοι με Ιερατικά άμφια. Τσούγκριζαν και έπιναν με άγια ποτήρια. Κάποιος άλλος, με διακονικό στιχάρι, έπαιζε φυσαρμόνικα. Στο πάτωμα κάθονταν σταυροπόδι μερικές τάχα καλόγριες κι έπαιζαν χαρτιά. Οι θεατές έσκαγαν στα γέλια. Κάποιος ζαλίστηκε. Την ώρα που τον έβγαζαν από την αίθουσα, βρυχιόταν σαν θηρίο, γελώντας αγρία και κουνώντας το κεφάλι, μα έχοντας το βλέμμα πάντα καρφωμένο στη σκηνή, οι παράξενοι μορφασμοί του χλωμού προσώπου του προκάλεσαν περισσότερο γέλιο...



Στο διάλειμμα οι υπεύθυνοι της παραστάσεως έλεγαν:



— Όσα είδατε είναι μόνο τα λουλούδια, καρποί θα 'ρθουν σε λίγο! Περιμένετε... Στη δεύτερη πράξη θα βγει ο Ροστόβτσεφ, και τότε πραγματικά θα τρελαθείτε!...





Πράξη δεύτερη: Ο διάσημος ηθοποιός παρουσιάστηκε στη σκηνή κάτω από θύελλα ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων. Φορούσε μακρύ, λευκό χιτώνα και στα χέρια του κρατούσε χρυσό Ευαγγέλιο. Παρίστανε το Χριστό. Σύμφωνα με το έργο, έπρεπε να διαβάσει δυο στίχους — μονό δυο στίχους — από τους Μακαρισμούς. Πλησίασε αργά, με ιεροπρέπεια, σ' ένα αναλόγιο και ακούμπησε το Ευαγγέλιο. Με τη βαθιά, κυματιστή φωνή του αναφώνησε:



— Πρόσχωμεν!



Στην αίθουσα ξαφνικά βασίλεψε απόλυτη σιωπή. Ο Ροστόβστεφ άνοιξε το Ιερό βιβλίο και άρχισε να διαβάζει:



— Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών… Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται...



Στο σημείο αυτό έπρεπε να σταματήσει. Εδώ ακριβώς θα απάγγελλε έναν φοβερό, χλευαστικό, βλάσφημο μονόλογο, που θα τελείωνε με τη φράση: "Φέρτε μου το φράκο και το καπέλο!"



Δεν έγινε όμως αυτό!



Ο ηθοποιός απροσδόκητα σωπαίνει. Και η σιωπή του κρατάει τόσο πολύ, που από τα παρασκήνια αρχίζουν ν' ανησυχούν. Του υπαγορεύουν τα λόγια που έπρεπε να πει, του κάνουν απεγνωσμένα νοήματα... αυτός όμως στέκεται σαν μαρμαρωμένος. Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει τίποτα.



Τέλος, σε μια στιγμή, συνταράζεται ολόκληρος. Με τρομαγμένο βλέμμα κοιτάζει το ανοιχτό Ευαγγέλιο. Τα χέρια του τραβάνε σπασμωδικά το χιτώνα. Το πρόσωπο του αλλοιώνεται. Στυλώνει τα μάτια στο βιβλίο και αρχίζει πρώτα να ψιθυρίζει κι έπειτα να διαβάζει όλο και πιο δυνατά:



— Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται. Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται...



Είναι απίστευτο: Στο θέατρο, που πριν από λίγο το δονούσαν οι βλαστήμιες και οι εμπαιγμοί, επικρατεί τώρα νεκρική σιγή. Και μέσα σ' αυτή τη σιγή κυκλοφορούν, σαν τις πασχαλινές λαμπάδες ολόγυρα στην εκκλησία, τα λόγια του Χρίστου:



— Υμείς εστε το φως του κόσμου... αγαπάτε τους εχθρούς υμών... προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς...



Ο Ροστόβτσεφ διάβασε αργά και καθαρά ολόκληρο το πέμπτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον ευαγγελίου, και κανένας δεν κουνήθηκε, κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε. Μήπως η ιερόσυλη μεταμόρφωση του ηθοποιού είχε αποκαταστήσει μπροστά στα μάτια τους — όπως, άλλωστε, και στου ίδιου τα μάτια — τη γκρεμισμένη εικόνα του ζωντανού Κυρίου;...



Στα παρασκήνια ακούγονταν δυνατοί ψιθυρισμοί και νευρικοί βηματισμοί. Δεν είναι δυνατόν! Θ’ αστειεύεται ο Ροστόβτσεφ! Κάποιο κόλπο σκαρώνει! Να, τώρα, οπού να 'ναι, μ’ ένα χτύπημα στα γόνατα, με δυο του λέξεις, θα ξεσηκώσει το κοινό! θα τους κάνει να χτυπιούνται!... Μα στη σκηνή έγινε κάτι ακόμα πιο απροσδόκητο, που έκανε αργότερα ολόκληρη τη χώρα να το συζητάει:



Ο Ροστόβτσεφ σχημάτισε μ’ ευλαβική επιδεκτικότητα πάνω στο σώμα του το σημείο του σταυρού, και είπε:



— Μνήσθητί μου. Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου!...



Κάτι ακόμα πήγε να πει, αλλά τη στιγμή εκείνη κατέβασαν την αυλαία. Μετά από λίγα λεπτά, μια νευρική φωνή ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα:



— Λόγω ξαφνικής ασθένειας του συντρόφου Ροστόβτσεφ, η σημερινή θεατρική παράσταση ματαιώνεται!



__________________________________

* Υπονοούν τον Λένιν, του οποίου ο πατέρας λεγόταν Ηλίας.



πηγή: τρελογιάννης

Στηρίξτε τους Έλληνες...

Την ώρα που χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις στενάζουν κάτω από το βάρος της πιο μεγάλης και αδυσώπητης οικονομικής κρίσης της σύγχρονης ιστορίας μας, εμείς οφείλουμε να στηρίξουμε με νύχια και με δόντια τα ελληνικά προϊόντα. Αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα, στηρίζουμε τις ελληνικές επιχειρήσεις, γιατί έτσι δίνουμε δουλειά σε Έλληνες. Μην περιμένετε κάποια «επίσημη οδηγία». Ας το κάνει ο καθένας μόνος του...



Επί σειρά ετών πιστεύαμε ότι τα σύνορα της Ευρώπης γκρεμίστηκαν, ότι δεν είχε σημασία αν μία εταιρεία είχε έδρα την Αθήνα, το Βερολίνο ή τη Ρώμη. Νομίσαμε, αφελώς, ότι γίναμε κάτι σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η κρίση απέδειξε ότι σφάλαμε. Στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας μας δεν χρεώσαμε μόνο τη χώρα μας για να καταναλώσουμε ό,τι παρήγαγαν οι βιομηχανίες των φίλων και συνεταίρων μας. Την ίδια ώρα αποδημήσαμε πλήρως τη βιομηχανία μας, διαλύσαμε την αγροτική μας παραγωγή. Αν δεν κάνουμε λάθος, το 1980 καλύπταμε το 90% των αναγκών μας σε αγροτικά προϊόντα και σήμερα η σχέση αυτή έχει πλήρως αντιστραφεί.



Είναι αργά για δάκρυα κι οι διαπιστώσεις έχουν πλέον κουράσει. Είναι καιρός για δράση. Όχι, δεν θα αντιμετωπίσουμε ριζικά το πρόβλημα χρέους αγοράζοντας ελληνικά προϊόντα. Θα σώσουμε όμως κάποιες θέσεις εργασίας κι αυτό είναι από μόνο του πολύ σημαντικό στις μέρες που ζούμε. Κι επιπλέον ίσως δώσουμε ένα κίνητρο σε ανθρώπους που θα ήθελαν να ενεργοποιηθούν στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης της βιομηχανικής και της γεωργικής παραγωγής.



Υπάρχουν ελληνικά προϊόντα. Ακόμη! Ας αλλάξουμε καθημερινές συνήθειες. Δεν θα μας κοστίσει κάτι αν αγοράσουμε την ελληνική και όχι την ξένη μπύρα. Να στηρίξουμε την ελληνική και όχι την ξένη καπνοβιομηχανία. Να δώσουμε δουλειά στα ελληνικά καταστήματα. Ακόμη και με τις διακοπές μας, μπορούμε να στείλουμε ένα μήνυμα. Αυτό το Πάσχα δεν είναι ανάγκη να πάμε στην Βουδαπέστη ή στην Κωνσταντινούπολη...





Θανάσης Μαυρίδης


πηγή: τρελογιαννης

ΟΙ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ "ΑΓΡΑΜΜΑΤΕΣ ΚΥΡΟΥΛΕΣ"

Γράφει ο Παναγιώτης Τελεβάντος





Αυτά που κατανοούν ακόμη και λαικοί μη θεολόγοι, που ίσως δεν είναι και τόσο στενά δεμένοι με τη ζωή της Εκκλησίας, δεν τα αντιλαμβάνονται δυστυχώς οι Νεοβαρλααμίτες. Τόσο ξένοι είναι προς την πραγματικότητα ώστε αδυνατούν να συλλάβουν τα οφθαλμοφανή και αυταπόδεικτα.





Ακόμη και “οι αγράμματες κυρούλες”, όπως τις ονομάζει ο προσφάτως αποβιώσας Ακαδημαικός Ιάκωβος Καμπανέλλης, κατανοούν τη γλώσσα των Ευαγγελίων επειδή έχουν παιδιόθεν συνεχή αναστροφή με την λατρεία της Εκκλησίας. Ποιος άλλος λαός κατανοεί τη γλώσσα των προγόνων του σε τόσο μεγάλο βάθος χρόνου;





ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ



Ας κάνουμε τον παραλληλισμό με τα Αγγλικά. Ο θεωρούμενος πατέρας της Αγγλικής λογοτεχνίας Geoffrey Chaucer (1343 - 1400) έγραψε τα συγγράμματά του (Canterbury Tales και άλλα) το δεύτερο ήμισυ του 14ου αιώνα.





Είναι χαρακτηριστικό ότι, για να μελετήσουν τα έργα του Chaucer οι Αμερικανοί φοιτητές του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης (ακόμη και αυτοί που σπουδάζουν Αγγλική λογοτεχνία), χρειάζονται ειδική εκπαίδευση στη γλώσσα του Chaucer, τα λεγόμενα “Middle English”, η οποία είναι πολύ πιο επίμοχθη από την εκμάθηση της γλώσσας του Ευαγγελίου από ένα Νεοέλληνα, παρόλον ότι τα Ευαγγέλια γράφτηκαν τον 1ον μ.Χ. αιώνα.





Ας σημειωθεί ότι δεν έχουν μόνον μεγάλη δυσκολία να αντιληφθουν την έννοια των λέξεων αλλά ακόμη και να προφέρουν σωστά τις λέξεις. Δίνω ένα παράδειγμα για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν. Η λέξη “Knight”(=ιππότης) προφέρεται “νάιτ” στη σύγχρονη Αγγλική γλώσσα. Στα “Middle English” όμως προφερόταν “κνιχτ”!!! Και αυτό φυσικά έχει μεγάλη σημασία επειδή ο τρόπος που προφέρεις τις λέξεις είναι ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει να αντιληφθείς πώς ομοιοκαταληκτούν οι στίχοι.





Ας μην μιλήσουμε πια για τις δυσκολίες, που έχει ένας σύγχρονος φοιτητής της Αγγλικής λογοτεχνίας, στο ίδιο πανεπιστήμιο, για να διαβάσει το Ηρωικό Επος “Beowulff” (η συγγραφή του οποίου χρονολογείται μεταξύ του 8ου-11ου αιώνα) και το οποίο είναι γραμμένο στα λεγόμενα “Old English”. Χρειάζεται συστηματική προσπάθεια εκμάθησης αυτής της γλώσσας σε δύο τετράμηνα, για να γίνει το κεμίενο βατό στους φοιτητές.





Για να αντιληφθείτε πόσο μόχθο αναμένεται ένας φοιτητής να καταβάλει για την εκμάθηση της γλώσσας των “Old English”, που είναι γραμμένο το ηρωικό έπος “Beowulff”, αναφέρω την αντίστοιχη προσπάθεια εκμάθησης των αρχαίων Ελληνικών στο ίδιο πανεπιστήμιο. Σε δύο τετράμηνα ο φοιτητής που δεν ξέρει λέξη Αρχαία Ελληνικά πρέπει να είναι σε θέση να μεταφράζει Ευριπίδη!!!





ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΛΟΤΙΜΙΑ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ





Και όμως! Εμείς είμαστε τόσο αφιλότιμοι ώστε θέλουμε να αποκόψουμε αυτή τη θαυμαστή γλωσσική συνέχεια της Ελληνικής γλώσσας, “που κατανοούν ακόμη και οι αγράμματες κυρούλες”, όπως είπε ο αείμνηστος Ακαδημαικός Ιάκωβος Καμπανέλλης.





Λίγη προσπάθεια χρειάζεται με τη βοήθεια των θεολόγων και των φιλόλογων για να μπορούν τα παιδιά μας να κατανοούν - σε πολύ προχωρημένο βαθμό - τη γλώσσα του Ευαγγελίου, των Αγίων Πατέρων και της Θείας Λειτουργίας.





Δυστυχώς! Αντί να στρέψουν προς αυτή την κατεύθυνση την ποιμαντική τους προσπάθεια οι Νεοβαρλααμίτες τελούν τη Θεία Λειτουργία σε μεταγλωττισμένη μορφή παρά την αντίθετη απόφαση της Ιεράς Συνόδου.





Ο ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ



Αυτά για τη γλωσσική διάσταση της μεταγλώττισης η οποία είναι η παρωνυχίδα της ζημιάς που γίνεται με τη μεταγλώττιση των ιερών κειμένων.





Αυτό που πρώτιστα μας ανησυχεί είναι ότι στην ουσία της είναι Νεοβαρλααμισμός, δηλαδή προσπάθεια επιβολής νοησιαρχίας στη λατρεία της Εκκλησίας.





Αυτό απέδειξαν -μεταξύ άλλων - κορυφαίοι ορθόδοξοι θεολόγοι των ημερών μας (π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Σαράντης Σαράντος και ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος) με τις σχετικές εξαίρετες θεολογικές πραγματείες τους.





Φοβάμαι ότι δυστυχώς λίγοι έχουν αντιληφθεί ότι ο Νεοβαρλααμισμός είναι σαφής προσπάθεια εκδυτικοποίησης της πίστης μας. Συνιστά μια μορφή Οικουμενισμού, όπως δείχνει με τις εργασία του ο π. Μιχαήλ Πομαζάνσκυ, που αφορά την προτεσταντική αντίληψη της λατρείας που διέπει τη θεολογία του π. Αλέξανδρου Σμέμαν, αλλά και όπως καταδεικνύεται από το διάλογο μεταξύ του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεου με τον κακόδοξο Νεοβαρλααμίτη κληρικό π. Βασίλειο Θερμό.





Οσοι διαμφισβητούν το Νεοβαρλααμικό χαρακτήρα της προσπάθειας μεταγλώττισης των ιερών κειμένων ας μελετήσουν προσεκτικά τα περισπούδαστα κείμενα των τριών αυτών σύγχρονων κορυφαίων θεολόγων.





Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι, αν έχουν και την ελάχιστη έστω καλή διάθεση, δεν θα δυσκολευτούν να αντιληφθούν ότι έχουμε να κάνουμε με πολύ σοβαρής μορφής αίρεση, η οποία με κανένα τρόπο δεν μπορεί να αφεθεί να ριζώσει.





Το ευτύχημα είναι ότι η Ιερά Σύνοδος - με την ιστορική της απόφαση για το θέμα των μεταγλωττίσεων - έθεσε το θέμα στη σωστή του βάση και έτσι κατοχύρωσε και συνοδικά τον αιρετικό χαρακτήρα του Νεοβαρλααμισμού.



Παραθέτουμε στη συνέχεια απόσπασμα της συνέντευξης του αείμνηστου Ιάκωβου Καμπανέλλη που μας εδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.





Ο ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΟΥΛΑΣ





Από συνέντευξη του Ιάκωβου Καμπανέλλη στην Καθημερινή:





Τι σημαίνει για σας Ελλάδα; Θα μου δώσετε μερικές λέξεις ή εικόνες αντιπροσωπευτικές;



– Τα παιχνίδια που ανέφερα, οι γονείς μου, η υπέροχη γλώσσα μας, η ομορφιά αυτού του τόπου που δυστυχώς καταστρέφεται, η καταπληκτική μυθολογία και η ιστορία της, πράγματα που αποτελούν και το ατομικό μου παρελθόν.



– Καθώς μιλούσατε για τη γλώσσα, διέκρινα μια σπίθα στα μάτια σας...



– Ναι, καμαρώνω πάρα πολύ που είμαι Έλληνας Και έχουμε μια μεγάλη περιουσία, την οποία δεν διαχειριζόμαστε καλά. Σκεφθείτε το εξής: πηγαίνεις στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας και βλέπεις την αγράμματη κυρούλα, να πηγαίνει την Κυριακή στην εκκλησία, να ακούει τα Ευαγγέλια που γράφτηκαν τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν και να καταλαβαίνει. Πόσοι λαοί σ’ αυτό τον πλανήτη έχουν το χάρισμα αυτής της κυρούλας; Λοιπόν, αυτή τη σπουδαία γλώσσα μιλάμε, αλλά δυστυχώς την αφήνουμε να κακοποιείται – είτε μέσα από τη λανθασμένη χρήση της, είτε μέσα από το περιορισμένο λεξιλόγιο, είτε ακόμη και χρησιμοποιώντας ξένες λέξεις στη θέση των ελληνικών. Είναι σαν να μην καμαρώνεις επειδή ο μπαμπάς σου ήταν κάποιος σπουδαίος άνθρωπος.
 
 
πηγή: σαντορινιός

Καιρός μετανοίας και δεήσεως (Γέροντα Μωυσή Αγιορείτη)

Η προ του Πάσχα περίοδος που διερχόμαστε γεννά ή θα πρέπει να γεννά κάποια ιδιαίτερα συναισθήματα μέσα μας. Η ωραιότατη και κατανυκτική υμνογραφία αυτής της περιόδου, οι πολλές λατρευτικές ευκαιρίες, η σαρακοστιανή νηστεία θέλουν να μας συγκεντρώσουν. Να σκύψουμε μέσα μας, να προβληματιστούμε, να προβούμε σε έναν αυτοέλεγχο προς ειλικρινή μετάνοια.



Ο πολύς κόσμος αγνοεί ή δεν θέλει να προσεγγίσει το νόημα των ημερών αυτών, συνεχίζοντας τη μονότονη ζωή του. Ενώ λέει πως η ζωή τον κουράζει, δεν κάνει ούτε βήμα για μια ουσιαστική αλλαγή. Δίαιτα αυστηρή κάνει, αλλά νηστεία δεν κάνει. Στον ψυχολόγο πηγαίνει, στην τηλεόραση κάθεται ώρες, αλλά στον εξομολόγο δεν πηγαίνει, ούτε στην εκκλησία. Δεν θέλει ο άνθρωπος σήμερα να δώσει κάτι, μόνο να πάρει, δίχως μόχθο και καμία προσωπική θυσία. Φοβάται να δει κατάματα τον εαυτό του. Συστηματικά τον αποφεύγει. Αγωνιά στο εσωτερικό κενό του. Η Σαρακοστή λειτουργεί σαν ακτινογραφικό μηχάνημα, σαν φωτογραφική μηχανή, σαν καθρέφτης. Κατά κάποιο τρόπο τη θεωρούμε αποκρουστική, γιατί θα αποκαλύψει την κρυφή πραγματικότητά μας. Το πνεύμα της καταναλώσεως, της ευκολίας, του αταπείνωτου φρονήματος δεν αφήνει τον άνθρωπο να απαλλαγεί από πολλά περιττά που έχει γεμίσει η ζωή του. Η Σαρακοστή είναι μια παρέκκλιση και μια ευκαιρία για μεταμόρφωση. Μια ευχή που λέγεται στις ιερές ακολουθίες όλης αυτής της περιόδου πεντακόσιες φορές, του οσίου Εφραίμ του Σύρου, λέει να αφήσουμε το πνεύμα της αργίας, της περιέργειας, της φιλαρχίας και της αργοσχολίας και να αποκτήσουμε σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, υπομονή και αγάπη. Η ωραία και μεστή αυτή προσευχή καταλήγει ζητώντας από τον Θεό: «Δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου». Να αφήσουμε, δηλαδή, το κουτσομπολιό, την ετεροπαρατήρηση, τη συνεχή αυστηρή κριτική, και να στραφούμε εντός μας, διορθώνοντας τα σφάλματά μας. Η Σαρακοστή θέλει να μας αυτοσυγκεντρώσει και να συνδράμει στη θεραπεία μας από πνευματικά νοσήματα, που μας σκοτίζουν τον νου, μας δυσκολεύουν και στενοχωρούν τη ζωή μας. Αν καταφέρουμε έναν βαθμό αυτογνωσίας και μετανοίας, τότε η Σαρακοστή δεν θα είναι μια σκυθρωπή και στείρα περίοδος, αλλά ένας σταθμός, που δεν θα είναι γεμάτος από καθηκοντολογικές υποχρεώσεις, αλλά ένα μαλάκωμα της πέτρινης καρδιάς μας, που θα οδηγήσει σε φιλαδελφία και φιλοθεΐα. Ο πολύς ορθολογισμός των δύσκολων καιρών θέλει να μας απομακρύνει μακριά κάθε μυστικισμό, ησυχασμό, μυστήριο ιερό, υπέρλογο και μεταφυσικό. Τα αποτελέσματα αυτής της απομακρύνσεως έχουν γίνει φανερά. Μελαγχολία και απελπισία επικρατούν, που θλίβουν τους πολλούς. Ωρίμασε ο καιρός για μια εκ βαθέων παραδοχή της αποστασίας και μια επιστροφή στο λίκνο της σταυρωμένης αγάπης. Τη Σαρακοστή συχνά συμβαίνουν πειρασμοί, δοκιμασίες, σκάνδαλα και πτώσεις. Είναι για να μας ωριμάσουν περισσότερο, να μας ισορροπήσουν και να μας φρονηματίσουν. Η ζωή των χριστιανών, ας μη το λησμονάμε ποτέ, είναι σταυρική. Δίχως σταύρωση δεν έρχεται ανάσταση. Η Σαρακοστή είναι μια ωραία και καλή προετοιμασία, ένας διάδρομος ημίφωτος, που οδηγεί σε φωτεινό σαλόνι. Τα πόδια της Σαρακοστής είναι η προσευχή και η νηστεία. Προσευχή και νηστεία δίχως ταπείνωση και αγάπη δεν έχουν κανέναν καρπό. Νηστεία και προσευχή θέλουν να μετριάσουν τον πολύ εγωισμό μας. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία και αυτής της Σαρακοστής, καθώς θα πλησιάζει στη δύση της. Μέσα στην Εκκλησία τα προβλήματα βρίσκουν λύση. Ο παγερός χειμώνας φέρνει την άνοιξη. Το Τριώδιο το ακολουθεί το Πεντηκοστάριο. Η συννεφιά ποτέ δεν είναι μόνιμη. Μετά από αυτήν η λιακάδα είναι πιο ωραία. Τώρα, όπως λέει ένα υπέροχο τροπάριο, είναι «μετανοίας καιρός και δεήσεως ώρα».


πηγή: θησαυρός γνώσεων και ευσέβειας

Η επιστροφή του νου στην καρδία, κατά τη διδασκαλία του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού

Ο μεγαλύτερος πόλεμος που γίνεται σε κάθε αγωνιζόμενο Χριστιανό είναι ο μετεωρισμός. Παίρνει ο διάβολος το νου μας και τον περιτριγυρίζει όπου αυτός θέλει και ενσπείρει στην καρδία μας, πονηρούς λογισμούς και μολύνει την ψυχήν μας. Από εδώ αρχίζει η ασθένεια της ψυχής. Οι μάταιοι λογισμοί είναι η μεγαλύτερη ταλαιπωρία του συγχρόνου ανθρώπου.



Το καλύτερο μέσον αντιμετωπίσεως του μετεωρισμού είναι να αποκρούει κανείς τον μετεωρισμό στο πρώτο στάδιο, που είναι η προσβολή. Τότε η δύναμις του κακού είναι ακόμη μικρή και μπορούμε να την αποδιώξουμε εύκολα. Η απομάκρυνση της προσβολής του πειρασμού γίνεται διά της νήψεως και της ευχής: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.



«Νήψις» σημαίνει: προσοχή και επαγρύπνηση και φυλακή του νου, για να διατηρείται ο οίκος της ψυχής καθαρός. Με αυτό τον τρόπο αποδιώκεται η προσβολή και η ψυχή δεν μολύνεται και επομένως δεν έχει ευθύνη, δεν λογίζεται ως αμαρτία. Απομακρύνεται, κατά τους φιλοκαλικούς Πατέρες το «δαιμόνιον ίνδαλμα», που προβάλλει ηδονικά στη φαντασία, και η ψυχή μένει ελεύθερη, για να εισέλθει ο νους, ο οποίος είναι η ευγενεστέρα αίσθηση της ψυχής, στο βάθος αυτής και να αναπαύεται και να ησυχάζει εκεί, μνημονεύοντας το όνομα του Ιησού Χριστού.



Διά του εγκλεισμού του νου στο βάθος της ψυχής και διά της ενεργείας της ευχής, η οποία λέγεται αυτομάτως μέσα στην καρδία, αποφεύγεται ο μετεωρισμός του, ο οποίος είναι μια περιπλάνηση του νου διά της φαντασίας σε πρόσωπα και πράγματα, τα οποία μας μολύνουν.



Ο μετεωρισμός είναι η πρώτη και η μεγαλύτερη ασθένεια της ψυχής και ο εγκλεισμός το μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο φάρμακο για την υγεία της ψυχής.



Τον άνθρωπο που αποδιώκει από την αρχή την προσβολή του πονηρού λογισμού τον τρέμουν οι δαίμονες. Διά τούτο και ξεσηκώνουν πολλούς πειρασμούς και πολέμους, για να σταματήσουν αυτό το άγιο έργο.



Τον Γέροντα Ιωσήφ τον πολέμησαν τα δαιμόνια πολύ σκληρά. Πάλευε στήθος προς στήθος, όχι μόνον με ένα δαιμόνιο, αλλά με λεγεώνες. Επειδή εκ φύσεως είχε θάρρος και τόλμη, ο Στρατηγός εκείνος που είδε στο όραμα, τον έφερε να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή. Παρατάχθηκε απέναντι από τις γραμμές των δαιμόνων και πάλευε γενναία. Τα παλαίσματά του με τα δαιμόνια μας θυμίζουν τον Μέγα Αντώνιο και άλλους παλαιούς ασκητές.



Δύο ήσαν οι αιτίες που πολέμησαν τόσον πολύ τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή τα δαιμόνια.



Πρώτον, διότι χτύπησε τον πονηρό λογισμό στην προσβολή και δεν τον άφησε να εισέλθει στη ψυχή του, για να την μολύνει μέ τις συγκαταθέσεις των λογισμών.



Δεύτερον, διότι διά του εγκλεισμού του νου στο βάθος της καρδίας του επέτυχε την καθαρότητα της ψυχής του και απέκτησε την οσιότητα.



Περί του πολέμου αυτού του διαβόλου γράφει σχετικά ο Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός: «Ο άρχοντας του κακού και επίβουλος της σωτηρίας μας χρησιμοποιεί τους τόπους, τα μέρη, τα μέλη, τα πρόσωπα, τα πράγματα, τα εσωτερικά, τα εξωτερικά, τα τριγύρω και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να σκεφθεί».



Τα στρέφει όλα εναντίον μας, για να μειώσει την πίστη μας και να διαψεύσει τις ελπίδες μας. Κυρίως όμως επιτίθεται με λυσσώδη μανία εναντίον αυτών που πρόκοψαν στην εργασία της καρδιάς και του νου». Και σε άλλο σημείο συμπεραίνει περί του πολέμου αυτού: «Όσο η θεία χάρις αυξάνει την παρουσία της εις τον αγωνιστή, τόσον οι πειρασμοί πληθαίνουν και είναι κατά την ένταση ανάλογοι προς την κατάσταση αυτή».



Ομοφώνως η ασκητική πείρα βεβαιώνει ότι μετά την φλογερή και καρποφόρα προσευχή επακολουθεί λυσσώδης πόλεμος των δαιμόνων. Ο όσιος Μάρκος ο ασκητής στο λόγο του «περί των οιομένων εξ έργων δικαιούσθαι» σημειώνει χαρακτηριστικά: «Όταν ίδη ο διάβολος, ότι ο νους εκ καρδίας προσηύξατο, τότε μεγάλους και κακότεχνους πειρασμούς επιφέρει».



Ας τολμήσουμε να πούμε και τρίτο λόγο: Διέ­βλεψε, εν τινι μέτρω, και τον καρπό που θα προήρχετο από τον εγκλεισμό αυτόν τα ευώδη άνθη των αρετών του και τα φυτώρια των μοναστικών αδελφοτήτων που μεταφυτεύθηκαν στο Άγιον Όρος, αλλά και στα πέρατα του κόσμου, την Αμερική και τον Καναδά.



(«Πνευματικαί εμπειρίαι Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού», Ι.Μ. Καρακάλλου, Αγ. Όρος)



πηγή: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

Η κλίμακα των 3 βαθμίδων(Όσιος Ισαάκ ο Σύρος)

...Ό όσιος Ισαάκ ό Σύρος διακρίνει τρεις βαθμίδες,τις όποιες πρέπει να άνέβη ό αγωνιστής ορθόδοξος χριστιανός, για να φθάσει στον Θεό: α) την μετάνοια, β) την κάθαρση και γ)την τελείωση.

1. Ή μετάνοια, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, είναι αλλαγή πορείας της ζωής μας."Ηθελα ο,τι ήθελα εγώ. Τώρα θέλω ό,τι θέλει ό Θεός. Αυτό είναι μετάνοια.

Ή μετάνοια, αν και είναι ή αρχή της πορείας προς την κατά χάριν ένωοή μας με τον Θεό, εν τούτοις είναι ή θύρα της Χάριτος. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι είναι μία προσωρινή βαθμίδα, αλλά είναι και πρέπει να είναι μία κατάσταση που να διαρκή πάντοτε. Πρέπει να μας γίνη τρόπος ζωής. Για τον λόγο αυτό ό προαναφερθείς όσιος μας λέγει: «Ή μετάνοια, ούτε καιροίς, ούτε πράξεσι περιορίζεται έως θανάτου», γιατί όσο τελειοποιούμαστε, τόσο περισσότερο γνωρίζουμε την δική μας ατέλεια. «Πρέπει να βρισκόμαστε μεταξύ φόβου και ελπίδος», όπως έλεγε ένας Ρώσος στάρετς, ό όσιος Αμβρόσιος.

2. Ή κάθαρση, ή δεύτερη βαθμίδα, κατά τον όσιο Ισαάκ, είναι ή άπελευθέρωση από τα πάθη. Αυτή αποκτάται μέσω του Ίερού Μυστηρίου της 'Εξομολογήσεως, της προσευχής και της συμμετοχής μας στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Σέ όλα αυτά πρέπει να συμμετέχουν ό νους, ή λογική, ή θέληση,τα συναισθήματα κι αυτό ακόμη το σώμα.Κατ' αυτό τον τρόπο μεταποιούνται οι δυνάμεις της ψυχής και οι επιθυμίες, οι όποιες έχουν δαιμονοπονηθεί με τα πάθη και αρχίζουν να στρέφονται προς τον Θεό Πατέρα.

Τοιουτοτρόπως, με την στροφή των επιθυμιών προς τον Θεό, μέσω της ορθοδόξου εκκλησιαστικής ασκήσεως,και την απομάκρυνση των ενοχών μέσω της Ιεράς Έξομολογήσεως επέρχεται ή κάθαρση, ή οποία οδηγεί στην μεταμόρφωση του πιστού.

3. Ή τελείωση,ή τρίτη βαθμίδα, είναι ή απόκτηση της ουσιαστικής και αληθινής αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ή κατάσταση αυτή είναι το πλήρωμα της Χάριτος.

Ή αγάπη, κατά τον "Αγιο Διάδοχο, είναι «έκκαυσις άπαυστος και κόλλησις της ψυχής προς τον Θεόν δια της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος»ενεργείας τον Άγίου Πνεύματος». Ό δέ "Οσιος Ιωάννης ό Σιναΐτης λέγει:«Νυν δε μου ψυχήν κεκαρδίωκας και ου δύναμαι κατέχειν σου την φλόγα...».

Αυτή ή αγάπη δεν είναι από αυτόν τον κόσμο, άφού το όνομα της είναι θειο. «Ό Θεός αγάπη εστί», μας λέγει ό Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ή ανόθευτη και «εν αλήθεια» αγάπη οδηγεί από την αστάθεια στην σταθερότητα, από την διπροσωπία στην απλότητα, από την ανωριμότητα του φόβου και της υποψίας στην ωριμότητα της άθωότητος και της εμπιστοσύνης. Με άλλους λόγους όδηγεϊ στην ζωή της εσωτερικής ειρήνης και ολοκληρώσεως.

Τοιουτοτρόπως, αυτός ό δρόμος, τον όποιο μας υποδεικνύουν οι "Αγιοι Πατέρες μας, οδηγεί τον αγωνιστή ορθόδοξο πιστό στην κατά χάριν ένωση του με τον Χριστό. Ό άνθρωπος,πλέον, κεκα-θαρμένος, βυθίζεται στην άβυσσο της Θείας αγάπης, χωρίς να εξαφανίζεται. Χριστοποιειται,χωρίς να εκμηδενίζεται. "Ετσι, ενωμένος με τον Χριστό ό άνθρωπος,φθάνει να γίνη αληθινό τέκνο του Θεού Πατρός. Αυτός πλέον είναι ό "Αγιος.

Συμπερασματικώς, μπορούμε να πούμε ότι ό άνθρωπος βρίσκεται σε μια διαρκή πορεία, μια πορεία προς συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό.Αύτη ή κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου αυτό ακριβώς κάμνει, βοηθά τον πιστό αγωνιστή να πορευθή μέσα από την σωστή εκκλησιαστική άσκηση και να φθάση στην κατά χάριν ένωση του με τον Χριστό. Ή πορεία αυτή του ανθρώπου προς τον Θεό επιτυγχάνεται μέσω του Παναγίου Πνεύματος και της ανθρωπινής ελευθέρας επιλογής.

Σ' αυτή την επιλογή καλούμαστε όλοι κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.


του Αρχιμανδρίτου Κυρίλλου Κωστόπουλου

πηγή: προσκυνητής

Νουθεσίες του Οσίου πατρός ημών Σεραφείμ της Βίριτσα

 






* «Ο Κύριος έχει δύναμη να αναδείξει τους εργάτες αν εμείς θα Τον παρακαλάμε. Ας προσευχόμαστε και ας Τον ικετεύουμε και τότε από τις πέτρες θα αναδείξει ο Κύριος τους εκλεκτούς του».



* «Τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας πρέπει ν’ ανάψουμε κερί γι’ αυτούς πού προσβάλαμε, πού απατήσαμε, πού κλέψαμε κάτι, πού χρωστούσαμε και δεν ξεχρεώσαμε».



* Όταν κάποιοι παραπονιούνταν στον Γέροντα ότι τους συκοφαντούν, εκείνος έλεγε: «Ας λένε οι άλλοι για μας άσχημα λόγια. Εμείς να προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα καλά».



* Ο Γέροντας έλεγε, ότι θα έλθει καιρός πού κοντά σε κάθε πιστό θα είναι σαράντα άπιστοι και θα τον ικετεύουν να τους σώσει.



* «Ο Κύριος μπορεί και χίλια χρόνια να περιμένει για να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος για να αναπληρωθεί ο αριθμός των αγγέλων πού έπεσαν».

* Ο Γέροντας πολλές φορές έλεγε ότι πρέπει οπωσδήποτε ο χριστιανός να προσεύχεται για τους εχθρούς του. Και πιο συγκεκριμένα έλεγε το εξής: «Οπωσδήποτε να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας. Αν δεν προσευχόμαστε είναι σαν να ρίχνουμε πετρέλαιο στη φωτιά και η φλόγα γίνεται όλο και πιο μεγάλη… Πάντα να ευχαριστείς για όλα, ακόμα και για τις θλίψεις τον Κύριο και την Παναγία»…



* «…Θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τους σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε».



* Ο Γέροντας αγαπούσε πάρα πολύ την νεολαία, Τότε οι νέοι δεν πήγαιναν σχεδόν καθόλου στην εκκλησία και ο Γέροντας χαιρόταν πάρα πολύ, όταν αυτόν επισκέπτονταν. Ο πατήρ Σεραφείμ έλεγε ότι είναι πάρα πολύ μεγάλος ο ρόλος της νεολαίας στην μελλοντική αναβίωση της εκκλησιαστικής ζωής. Έλεγε επίσης ότι θα έλθει η εποχή που η διαφθορά και η ακολασία μεταξύ των νέων θα φτάσει σε έσχατο σημείο. Παρθένοι νέοι σχεδόν δεν θα υπάρχουν. Θα βλέπουν την ατιμωρησία τους και θα νομίζουνν ότι όλα τους είναι επιτρεπτά για να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους… Θα τους καλέσει, όμως, ο Θεός και θα καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν μία τέτοια ζωή και με διάφορους τρόπους θα οδηγηθούν στον Θεό. Σε πολλούς θα υπάρχει τάση προς την ασκητική ζωή. Αυτοί πού παλιά ήταν αμαρτωλοί και οινοπότες θα γεμίσουν τις εκκλησίες και θα αισθανθούν μεγάλη δίψα για την πνευματική ζωή. Πολλοί θα γίνουν μοναχοί. Θ’ ανοίξουν τα μοναστήρια και οι εκκλησίες θα είναι γεμάτες πιστούς. Θα πάνε οι νέοι προσκύνημα στους αγίους τόπους. Ωραία θα είναι εκείνη η εποχή. Το ό,τι σήμερα αμαρτάνουν πολύ, θα τους οδηγήσει σε πιο βαθιά μετάνοια. Όπως το κερί πού πριν σβήσει λάμπει δυνατά και πετάει σπινθήρες και με το φως του φωτίζει το γύρω σκοτάδι, έτσι θα είναι και η ζωή της Εκκλησίας στην έσχατη εποχή. Και ο καιρός αυτός είναι κοντά…



* Μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ο Γέροντας σ’ ένα άπό τα πνευματικά του παιδιά έλεγε· «Θα έλθει καιρός όταν από το ναό της Παναγίας του Καζάν στην Πετρούπολη και μέχρι την Λαύρα του αγίου Αλεξάνδρου θα γίνει λιτανεία। Εσύ θα την δεις». Εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο να το πιστέψει κανείς και σήμερα αυτό έγινε πραγματικότητα. Οι ορθόδοξοι της Ρωσίας θυμούνται την περιφορά των τιμίων λειψάνων του αγίου Σεραφείμ του Σαρόβ στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης από το ναό της Παναγίας του Καζάν στην Λαύρα του αγίου Αλεξάνδρου Νιέβσκι…



πηγή: ενοριακό ιστολόγιο