Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Ο ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τύμπανα Πολέμου

του Μίκη Θεοδωράκη

- Τα τύμπανα πολέμου ηχούν  και πάλι στη Μέση Ανατολή.
Νέος στόχος η Συρία.
- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε  τόσο πρέπει να γίνεται και  ένας πόλεμος για να κρατηθεί  το επίπεδο ζωής στις χώρες  που στηρίζουν την κοινωνική  τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.
 - Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό  γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε  φροντίσει να σώσει τον γιο  μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν… Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.
- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;
- Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να  παταχθεί η τρομοκρατία, οι  εθνικισμοί, οι φανατισμοί.
- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε;  Χωροφύλακες;
- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το  Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.
- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού  υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.
- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.
- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί  οι λαοί είναι άτακτοι;
Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε  από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την  Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας… Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;
*
Ήταν τότε που φιλοξενούσα  τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο  σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.
Μου δίνουν όμως το έναυσμα  για να προχωρήσω σε ορισμένες  σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που  σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά. Τι το κοινό  έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.
Όμως αυτή η τεράστια σημασία  των πολεμικών βιομηχανιών στη  ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.
Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας  εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς  και τους Σύριους είναι γεωγραφικού  χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο  κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…
Αθήνα, 29.8.2013

Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=============

Ηδη “εμβάπτεται κάλαμος” για τους χριστιανούς αδελφούς μας της Συρίας.

Η τύχη τους έχει ήδη αποφασιστεί από όλα τα κέντρα αποφάσεων, ενώ η Ρωσία παρακολουθεί -όπως για όλα τα θέματα- τις εξελίξεις ανίσχυρη ή απρόθυμη να κάνει το παραμικρό.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Σεβ. Βολοκολάμσκ καθιστούν σαφές ότι η Ρωσία δεν θα κάνει τίποτα και γι’ αυτό περιορίστηκε να ελεεινολογήσει την επικείμενη επέμβαση.

Ο Πάπας Φραγκίσκος προσεύχεται για να λυθεί με ειρηνικά μέσα η κρίση στη Συρία. 

Τουτέστιν “τρία πουλάκια κάθονται”.

Ο Βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα έσπευσε να μεταβεί στο Βατικανό για να συμφωνήσει με τον Πάπα ότι δεν πρέπει να γίνει στρατιωτική επέμβαση, γιατί γνωρίζει ότι μετά την πτώση του καθεστώτος Ασαντ θα έρθει η σειρά του δικού του καθεστώτος. 

Τουτέστιν “τέσσερα πουλάκια κάθονται”.

Οι Κόπτες Ουνίτες χτίζουν τοίχος γύρω από τις εκκλησίες τους για να δώσουν κάποιο αίσθημα ασφαλείας στους πιστούς τους. 

Τουτέστιν “πέντε πουλάκια κάθονται”.

Ο Μελχίτης “Πατριάρχης” Αντιοχείας Γρηγόριος καλεί τις ΗΠΑ να μη προβούν σε στρατιωτική επιδρομή στη Συρία. 

Τουτέστιν “έξι πουλάκια κάθονται.”

Οι Σεβ. Μητροπολίτες Μεσσηνίας και Δημητριάδος -ακόμη και αυτοί- αντί το ΠΣΕ και το Βατικανό θυμήθηκαν το Θεό και την προσευχή για να αποτραπούν οι επικείμενες εξελίξεις.!!! 

Τουτέστιν "ολόκληρο το βασίλειο των πτηνών κάθεται”.

Επομένως κύριοι Οικουμενιστές; 

Προς τι οι Διαθρησκειακοί και οι Δια-Ομολογιακοί διάλογοι; Προς τι η συμμαχία με το Βατικανό; Προς τι η συμμετοχή στο ΠΣΕ και στο ΣΕΕ;

Προφανώς κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Τα κέντρα αποφάσεων ούτε που λαμβάνουν υπόψη την ύπαρξη ή την αγωνία ή τις ανησυχίες των χριστιανών της Μέσης Ανατολής, ούτε φυσικά τις οποιεσδήποτε οικουμενιστικές διεργασίες.

Και όμως! 

Ακόμη υπάρχουν αφελείς -ίσως- ή συνειδητά πωρωμένοι από το συγκρητισμό -το πιο πιθανό-, οι οποίοι την πάσαν ελπίδα τους ανέθεσαν στον Οικουμενισμό και στο Βατικανό και στους θρησκευτικούς διαλόγους για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών.!!!

Μακάρι ο Αγιος Θεός να προστατεύσει τους χριστιανούς αδελφούς μας της Συρίας.

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Παρθενώνας: Ἡ συνάντηση Ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικὸς Ἐπιστήμων
Τελικὰ εἶχε ἄδικο ὁ Κώστας Γαβρᾶς καὶ εἶχε δίκιο ἡ Ἐκκλησία. Θυμίζω τὴν ἀντίδραση ποὺ προκάλεσε ἀνιστόρητη παρερμηνεία τοῦ γνωστοῦ σκηνοθέτη, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε νὰ δημιουργήσει ἕνα ἱστορικὸ ντοκιμαντὲρ γιὰ τοὺς ἐπισκέπτες τοῦ Μουσείου τῆς Ἀκροπόλεως τὸ 2009. Ὁ Γαβρᾶς παρουσίαζε ἀνθρωπάκια μὲ μαῦρα ράσα -ἄμεση ἀναφορὰ σὲ ὀρθοδόξους ἱερεῖς- νὰ καταστρέφουν τὸ ἀέτωμα τοῦ Παρθενώνα λόγω θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ. Κι ὅμως, ἕνα τέτοιο περιστατικὸ οὐδέποτε συνέβη ἢ τουλάχιστον δὲν μαρτυρεῖται ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς πηγές. Καὶ ἐπειδὴ Ἱστορία εἶναι ἡ μελέτη καὶ τεκμηρίωση βάσει τῶν κειμένων καὶ τῶν μνημείων τῆς κάθε ἐποχῆς, ἔχουμε πλέον μία ἐπιστημονικὴ καταγραφὴ τῆς βυζαντινῆς ἱστορίας τοῦ Παρθενώνα.
 Πρόκειται γιὰ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀντώνη Καλδέλλη μὲ τίτλο «Ὁ Βυζαντινὸς Παρθενώνας - Ἡ Ἀκρόπολη ὡς σημεῖο συνάντησης Χριστιανισμοῦ καὶ Ἑλληνισμοῦ», τὸ ὁποῖο κυκλοφόρησε στὰ ἀγγλικὰ τὸ 2009 καὶ τώρα στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ψυχογιὸς (Ἀθήνα 2013). Ὁ συγγραφεύς, ποὺ διδάσκει Βυζαντινὴ Ἱστορία στὸ πολιτειακὸ πανεπιστήμιο τοῦ Ὀχάιο τῶν ΗΠΑ, καταγράφει τὴν ἱστορία τοῦ Παρθενώνα ὡς χριστιανικοῦ ναοῦ. Ἐπὶ περίπου χίλια χρόνια ἡ Θεοτόκος λατρεύτηκε στὴν Ἀθήνα μὲ ἐπίκεντρο τὸν Παρθενώνα, ποὺ εἶχε μετατραπεῖ σὲ ὀρθόδοξο ναό, τὴν Παναγία τὴν Ἀθηνιώτισσα. Τὸ 1205 οἱ Σταυροφόροι τὸν μετέτρεψαν σὲ ρωμαιοκαθολικὸ ναό. Ὁ Καλδέλλης παρατηρεῖ, βάσει τῶν πηγῶν, ὅτι.... μεγαλύτερη καὶ γεωγραφικὰ εὐρύτερη φήμη εἶχε ὁ ναὸς κατὰ τὴ χριστιανικὴ περίοδο παρὰ κατὰ τὴν ἀρχαία καὶ ἑλληνιστική. Χιλιάδες ταξιδιῶτες ἔρχονταν ὡς προσκυνητὲς ἀπὸ ὅλη τὴν οἰκουμένη γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὸ ἱερό της Θεοτόκου, τὸν Παρθενώνα. Μεταξὺ αὐτῶν, ὁ ὅσιος Νίκων, πολιοῦχος τῆς Σπάρτης, ὁ ὅσιος Λουκᾶς ποὺ ἔκτισε τὸ σπουδαῖο μοναστήρι του στὴ Βοιωτία καὶ ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος Β΄ ὁ Μακεδὼν (ὁ Βουλγαροκτόνος). Αὐτὸ τὸ προσκύνημα τοῦ Βασιλείου τὸ 1018, μετὰ τὴ συντριβὴ τῶν Βουλγάρων, καταγράφει καὶ ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς στὸ ἐπικὸ ποίημά του «Ἡ φλογέρα τοῦ βασιλιᾶ».
 Από τὸ ἐπιστημονικὸ πόνημα τοῦ καθηγητῆ Καλδέλλη ἀντιγράφω τὸ συμπέρασμά του γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ ἀετώματος. Γράφει στὴ σελίδα 80: «Ἡ ἀφαίρεση αὐτοῦ του τμήματος τοῦ ἀνατολικοῦ ἀετώματος δὲν εἶχε ἀσφαλῶς νὰ κάνει μὲ τὶς βλάβες ποὺ ὑπέστη ὁ ναὸς κατὰ τὴ φωτιά. Σχετιζόταν μᾶλλον μὲ ἀρχιτεκτονικὲς τροποποιήσεις παρὰ μὲ θρησκευτικὰ ζητήματα. Οὔτε ὅμως καὶ ἡ ζωφόρος ποὺ περιέτρεχε τὸν σηκὸ βανδαλίστηκε γιὰ θρησκευτικοὺς λόγους -τὰ παράθυρα ἀνοίχτηκαν μόνο γιὰ νὰ περάσει τὸ φῶς».
 Το βιβλίο προβάλλει τὸν μητροπολίτη Μιχαὴλ Χωνιάτη ὡς ἐκφραστὴ τῆς συνάντησης Χριστιανισμοῦ καὶ Ἑλληνισμοῦ, ἡ ὁποία ἐπετεύχθη στὸ Βυζάντιο μὲ δυσκολίες ἀρχικά, ἀλλὰ μὲ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα στὴ συνέχεια. Ἡ ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας ἔχει τὶς ρίζες σὲ ἐκείνη τὴν περίοδο, γι’ αὐτὸ μόνο φανατικοὶ ἢ ἀγράμματοι ἐπιχειροῦν νὰ ἀπορρίψουν τὸ Βυζάντιο (Ρωμανία). Παραθέτω τὶς σχετικὲς ἐπισημάνσεις ἀπὸ τὸ ἐπίμετρο τοῦ Καλδέλλη (σέλ. 348-349):
 «Ἡ εἰρωνεία εἶναι ἐντυπωσιακή. Οἱ βυζαντινοὶ Ἀθηναῖοι, οἱ ὁποῖοι ὡς χριστιανοὶ βρίσκονταν στὸν ἀντίποδα τοῦ “Ἑλληνισμοὺ” καὶ οἱ ὁποῖοι παρεμπιπτόντως δὲν εἶχαν καμία ὑποχρέωση νὰ διασώζουν μνημεῖα, διατήρησαν τὸν Παρθενώνα σχεδὸν ἀνέπαφο καὶ τοῦ ἐπιφύλαξαν μία ἐξιδανικευμένη θέση στὴ χριστιανικὴ λατρευτική τους πρακτική. Ἀντίθετα τὸ σύγχρονο κράτος καὶ οἱ λειτουργοί του κατὰ τὸν 19ο αἰώνα... ἐξάλειψαν σκόπιμα κάθε ἴχνος στὴν Ἀκρόπολη ποὺ ἀνῆκε στὴ μακρὰ περίοδο τῆς “βάρβαρης” ἱστορίας, ποὺ θεωροῦσαν προσβλητικὴ -δηλαδὴ τὰ 2.000 χρόνια ποὺ μεσολάβησαν μέχρι τὸ ἔτος 1821 μ.Χ. (...) Παρομοίως κατεδαφίστηκαν πολλὲς ἀπὸ τὶς βυζαντινὲς ἐκκλησίες τῆς πόλης καὶ τοῦτο ἔγινε μὲ πρόσχημα τὸν ἐκσυγχρονισμό. Ἡ νεωτερικότητα ἔχει παρουσιαστεῖ παντοιοτρόπως ὡς ἡ νόμιμη κληρονόμος τοῦ κλασικοῦ κόσμου καὶ στὸ ὄνομά της ἔχουν στηθεῖ ἀφηγήσεις ποὺ δὲν συμπεριλαμβάνουν τὸ Βυζάντιο».
 Ο βυζαντινὸς Παρθενώνας εἶναι κομμάτι τῆς Ἱστορίας μας καὶ τῆς ψυχῆς μας.
Δημοκρατία,21/08/2013

Καβιώτης Κώστας, δια Χριστόν σαλός



Κωνσταντίνος μοναχός Καρεώτης, ο διά Χριστόν σαλός (1898-μετά το 1969)

http://athosprosopography.blogspot.gr

Όλοι οι Καρυώτες γνώριζαν τον Κώστα και του έδειχναν αγάπη και συμπάθεια. Τον έβλεπαν να περιφέρεται στις Καρυές, να λειτουργείται τακτικά στο Πρωτάτο, να κάνει τις τρέλες του, και όλοι ήταν σε απορία.Είναι τρελός, πάσχει στα μυαλά του η κάνει τον τρελό και είναι διά Χριστόν σαλός; Το ήρεμο, φωτεινό, αν και άπλυτο πρόσωπό του, και μερικά σοφά και προορατικά που έλεγε, προβλημάτιζαν τους πατέρες. Ήταν ήσυχος, άκακος, δεν πείραζε κανέναν και δεν ζητούσε τίποτε από κανέναν.Αλλά ποιος ήταν ο Κώστας; Ήταν μοναχός ή λαϊκός; Αυτό ήταν μυστήριο ανεξιχνίαστο.Γεννήθηκε στις 10-2-1898 στο Καλέντζι Δωδώνης της Ηπείρου από τον Σταύρο Αγγελή και την Ανθούλα. Ήρθε για μοναχός και έμενε για ένα διάστημα στο Διονυσίου ως δόκιμος. Ύστερα ήρθε στις Καρυές και έμενε σαν Καβιώτης σ’ ένα ερειπωμένο κελί στο Σαράι. Φορούσε μια καλογερική σκούφια, είχε γένια και μαλλιά, και απ’ αυτό φαινόταν σαν καλόγερος. Αντί για ράσα φορούσε ένα πανωφόρι, μία παλαιά χλαίνη.Το χειμώνα κυκλοφορούσε σχεδόν γυμνός με ένα κουρέλι πάνω του μέχρι τα γόνατα, ενώ το καλοκαίρι φορούσε παλτό δεμένο στη μέση με σχοινί. Ποτέ του δεν πλύθηκε και ποτέ του δεν έπλυνε τα ρούχα του.Όταν δεν έπαιρναν άλλη λίγδα, τα άπλωνε στη βροχή, πλένονταν μόνα τους και αφού στέγνωναν, τα φορούσε. Πήγαινε στον παπα-Γαβριήλ το Μακκαβό. Εκείνος τον λυπόταν, του έδινε φαγητό και έριχνε μέσα στα ρούχα του σκόνη για τους ψύλλους που τον έτρωγαν.Είχε ένα «μπακράτσι» (κονσερβοκούτι με ένα σύρμα για χερούλι), γι’ αυτό μερικοί τον αποκαλούσαν «μπακρατσά».Πήγαινε σε Κονάκια ή σε Κελιά και περίμενε ώρες, μέχρι να ανοίξει την πόρτα μόνος του ο νοικοκύρης. Εκείνος καταλάβαινε και του έβαζε φαγητό στο μπακράτσι. Ό, τι του έδιναν, σούπα, γλυκά, σαλάτα, τα έβαζε όλα μαζί, και μερικές φορές συμπλήρωνε με νερό το «μπακράτσι» του. Έκανε μετάνοια, έλεγε ευχαριστώ και έφευγε.Πήγαινε στο Κουτλουμούσι και καθόταν με τους πατέρες στην τράπεζα τελευταίος. Τέσσερις-πέντε μερίδες φαγητού τις ανακάτευε όλες και πότε ξεσπούσε σε δάκρυα με λυγμούς, πότε σε γέλια. Ο ηγούμενος παπα-Μακάριος τον είχε σε μεγάλη ευλάβεια και έλεγε σ’ ένα νέο καλογέρι που ήταν τραπεζάρης: «Τον Κώστα και τα μάτια σου. Να τον προσέχεις και να του δίνεις ό, τι ζητήσει».Άλλες φορές τον έβλεπαν οι πατέρες να στέκεται στραμμένος προς το κοιμητήρι, απέναντι από το Πρωτάτο, για μια-δύο ώρες. Τον άκουγαν να ψιθυρίζει κάτι, να κάνει μορφασμούς, αλλά δεν καταλάβαιναν τι έλεγε. Μήπως έκανε προσευχή για τους κεκοιμημένους;Το ίδιο έκανε και άλλες φορές. Καθόταν στο δρόμο και ψιθύριζε. Ήταν συνεπαρμένος, προσηλωμένος ο νους του σ’ αυτά που έλεγε μουρμουριστά. Οι πνευματικοί πατέρες πίστευαν ότι στιχολογούσε το Ψαλτήρι, ηρπάζετο ο νους του και δεν καταλάβαινε ότι τον πλησίασαν άνθρωποι. Όταν του μιλούσαν συνερχόταν, έκανε κάποιες χειρονομίες, καμιά σαλότητα και έφευγε, κρύβοντας την πνευματική του εργασία.Ο Επίσκοπος Ροδοστόλου κ. Χρυσόστομος, που τον έζησε χρόνια στο Σαράι, προσπάθησε να μάθει περισσότερα για τον Κώστα και τη ζωή του από καλή περιέργεια.Τον παρακολούθησε. Τον άκουσε να κάνει Εσπερινό, να τα λέει όλα απ’ έξω χωρίς βιβλίο και φως, και μάλιστα έψαλε το «Κύριε εκέκραξα…», τα αναστάσιμα τροπάρια και το Θεοτόκιον στον ήχο της Κυριακής εκείνης.Κάποια φορά που είχε φύγει από το Κελί του, πήγαν να το εξερευνήσουν αλλά έκπληκτοι βρήκαν τον Κώστα μέσα. Και ενώ ήταν αμήχανοι, τους είπε να προσκυνήσουν τέσσερις μεγάλες εικόνες ολόσωμες σε φυσικό μέγεθος. Του ζήτησαν συγνώμη και αυτός τους είπε: «Στο καλό, ο Χριστός μαζί σας». Στο κελί του δεν είδαν ούτε τραπέζι ούτε κρεβάτι ούτε κουβέρτες και μαξιλάρι, και φυσικά ούτε θέρμανση. Και ο χειμώνας στις Καρυές δε βγαίνει εύκολα, ακόμη και με θέρμανση.Όλα αυτά έκαναν τον άγιο Ροδοστόλου να σέβεται και να ευλαβείται πολύ το γερω-Κώστα.Λίγοι κατανοούσαν την πνευματική του κατάσταση, αλλά και αυτοί όχι σε όλο το βάθος της˙ οι περισσότεροι πατέρες τον βοηθούσαν από συμπόνια, αλλά υπήρχαν δυστυχώς και ελάχιστοι που τον περιγελούσαν, τον περιφρονούσαν και τον ταλαιπωρούσαν για να γελούν μαζί του. Ένας από αυτούς είδε μια μέρα τον Κώστα να έρχεται στο μονοπάτι που περνούσε κάτω από το μπαλκόνι του. Γέμισε έναν κουβά με νερό και, όταν έφθασε από κάτω, άδειασε όλο το νερό επάνω του και φυσικά τον μούσκεψε ολόκληρο. Ο γερω-Κώστας συνέχισε ατάραχος το δρόμο του σαν να μην είχε συμβεί τίποτε και μάλιστα ούτε γύρισε να δει τον άνθρωπο.Ποιος θα το άντεχε αυτό αδιαμαρτύρητα;Όλα τα ασκητικά αγωνίσματα είναι δύσκολα και γίνονται με κόπο, περισσότερο όμως η υπακοή, γιατί κατά τους αγίους πατέρες είναι άρνηση ψυχής και ομολογία.Αλλά ακόμη πιο δύσκολη είναι η σαλότης, διότι ο διά Χριστόν σαλός γίνεται «πάντων περίψημα», «ταπεινούται σφόδρα» και καταπατά τελείως την υπερηφάνεια.Η διά Χριστόν σαλότης απαιτεί ειδική κλήση από το Θεό. Και οι σαλοί είναι αγαπητοί στο Θεό, γιατί για την αγάπη Του σηκώνουν αυτό το βαρύ σταυρό, και ο Θεός για τη μεγάλη ταπείνωσή τους αποκαλύπτει σ’ αυτούς τα μυστήριά Του.Τέτοιος, διά Χριστόν σαλός, πίστευαν οι πατέρες ότι ήταν και ο γερω-Κώστας και ότι έκρυβε κάποιο μυστικό πνευματικό.

Διηγήθηκε Καρυώτης Γέρων: «Μία μέρα, όταν ήμουν νέο καλογέρι 20-22 χρόνων, στο μαγαζί του παπα-Στέφανου χαριεντιζόμουνα και γελούσα, οπότε μπήκε μέσα ο γερω-Κώστας. Μια στιγμή που έλειψε ο παπα-Στέφανος μου είπε με σοβαρό ύφος: «Οι καλόγεροι δε γελάν». Εγώ αμέσως μαζεύτηκα. Και μόλις γύρισε ο παπα-Στέφανος, πάλι άρχισε τα χαζά του. Μου έκανε εντύπωση η σοβαρότητά του και η συμβουλή του. Ένας τρελός δε μιλά έτσι».

Ύστερα ο Κώστας έφυγε από το Σαράι και έμεινε στο εγκαταλελειμμένο Κελί του Αγίου Γεωργίου, το ονομαζόμενο του Φιλαδέλφου, έξω από τις Καρυές. Το Κελί δεν είχε πόρτες και παράθυρα ούτε και πάτωμα, παρά μόνο μια παλιόπορτα στην κεντρική είσοδο. Πατούσε στα καδρόνια και κοιμόταν σε μια άκρη της Εκκλησίας, στο Ιερό. Είναι απορίας άξιον πώς άντεχε το χειμώνα. Ανθρωπίνως ήταν αδύνατο αλλά φαίνεται τον σκέπαζε η χάρις του Θεού.

Είχε ένα Τριώδιο παλαίτυπο, από το οποίο έψαλλε, και μία Αγία Γραφή δερματόδετη. Κάποιος που την είδε, την επεθύμησε και την έκλεψε. Όταν τον συνάντησε στο δρόμο ο Κώστας, του είπε: «Μου πήρες την Αγία Γραφή. Να μου τη φέρεις γρήγορα».Ο κλέφτης τα έχασε, συγκλονίστηκε και διερωτάτο πώς το κατάλαβε, αφού έλειπε και δεν τον είδε. Πίστεψε ότι έχει χάρισμα ο Κώστας, ότι είναι σε κατάσταση πνευματική και ότι προσποιείται το σαλό.

Κάποτε ο γερω-Κώστας πλησίασε έναν μαθητή της Αθωνιάδος, του απεκάλυψε μία αμαρτία που είχε κάνει, και του είπε άλλη φορά να μην την ξανακάνει.

Τον ρώτησε κάποτε νέος μοναχός:

- Δεν μου λες, Κωνσταντίνε, είσαι καλόγερος;- Ναι, απάντησε μονολεκτικά.

- Και πού έγινες καλόγερος;- Στο Διονυσίου.

- Και ποιο ήταν το καλογερικό σου όνομα;- Ακάκιος.

- Από πού είσαι;- Από τα νησιά.

- Από ποιο νησί;- Από τη Ρόδο.

Και όταν ο μοναχός συνέχισε να τον ρωτά λεπτομέρειες για άλλα πράγματα που αφορούσαν τη ζωή του, άρχισε τότε να λέει διάφορα παλαβά.Είχε γίνει πράγματι καλόγερος ή αισθανόταν ως μοναχός; Όσα είπε ήταν υπεκφυγή ή τα εννοούσε ο ίδιος διαφορετικά;

Το γερω-Δαμασκηνό Αγιοβασιλειάτη, όταν τον πρωτοσυνάντησε στην Καψάλα, τον απεκάλεσε με το όνομά του, χωρίς να τον γνωρίζει. Μίλησαν και του είπε ο γερω-Κώστας ότι είναι αγενεαλόγητος Μικρασιάτης, θεολόγος και αδόκιμος συγγραφεύς. Τον ρώτησε για κάτι που τον απασχολούσε, και ο γερω-Κώστας του είπε: «Εκεί βρίσκεσαι ακόμα γερω0Δαμασκηνέ; Όποιος δεν πολεμείται από αυτόν τον ασυνήθιστον λογισμόν, μοναχός δε γίνεται».Οι απλοί του λόγοι ανέπαυσαν το γερω-Δαμασκηνό.Τελικά ο γερω-Κώστας δεν ήταν τρελός, όπως τον θεωρούσαν μερικοί, αλλά ήταν θεολόγος και συγγραφέας δύο βιβλίων: Ο άνθρωπος, το άνθος του ουρανού και της γης, και , Πώς εγνώρισα το Άγιον Όρος και πώς το αφήνω.Την ημέρα που ψηφιζόταν ο νέος καταστατικός χάρτης του Αγίου Όρους, ο Κώστας, νέος τότε και στην αρχή της διά Χριστόν σαλότητός του, ανέβηκε στο καμπαναριό του Πρωτάτου και χτυπούσε πένθιμα τις καμπάνες. Διηγήθηκε εκ των υστέρων το περιστατικό και τους λόγους που τον παρακίνησαν να το κάνει αυτό, στο γερω-Δαμασκηνό τον Αγιοβασιλειάτη ως εξής: «Γερω-Δαμασκηνέ, θα γνωρίζετε ότι ο τόπος αυτός είναι αφιερωμένος εις την Παναγία μας.Η κοινή μας Μητέρα φώτισε τους κτήτορας όλων των ιερών σεμνείων και εζήτησαν από τους Πατριάρχας και Αυτοκράτορας, το Άγιον Όρος να είναι και να παραμένει αδέσποτον και αδούλωτον από της πνευματικής και πολιτειακής εξουσίας, μη αποκλειομένης της εποπτείας.Το προνομιακόν αυτό καθεστώς ήτο εγγυημένον από το ιερόν τυπικόν του Τράγου και των άλλων Πατριαρχικών Σιγιλλίων, Αυτοκρατορικών Χρυσοβούλλων και Σουλτανικών φιρμανίων.Εκτός των αιωνοβίων αυτών εγγυητικών εγγράφων, εδέσποζε η Ιερά Παράδοσις, η οποία εστηρίζετο εις τας Ιεράς Γραφάς, τας υποθήκας και συμβουλάς των εν αρετή προεκδημησάντων πατέρων και, το σπουδαιότερον εξ όλων, ελειτούργει ορθοδόξως, ο ορθόδοξος καταλογισμός της αγιορείτικης συνειδήσεως. Διά τούτο ούτε Ποινικοί Κώδικες ούτε Ποινικαί Δικονομίαι εχρειάσθησαν να λειτουργήσουν προληπτικώς ή κατασταλτικώς διά την κοινήν ειρήνην του τόπου, ούτε Συνταγματικαί κυρώσεις των προνομίων.Το προνομιακόν αυτό καθεστώς ήτο ενδογενές, αυτοδύναμον και αιώνιον. Οι σύγχρονοι προϊστάμενοι ηπατήσθησαν και αντήλλαξαν όλα τα ανωτέρω με τον καταστατικόν χάρτην.Εγώ, γερω-Δαμασκηνέ, ηξεύρωντας αυτά, από εσωτερικήν ανείπωτον παρόρμησιν, όταν εψηφίζετο εις το κοινόν ο νέος καταστατικός χάρτης, αισθάνθηκα ότι τα αναφαίρετα δικαιώματα του ιερού τόπου επωλούντο, και έβλεπα νεκρόν και ακυβέρνητον το Άγιον Όρος από το νέον καθεστώς˙ διά τούτον μετέβην εις το κωδωνοστάσιον του Πρωτάτου και εκτυπούσα πένθιμα και ρυθμικά τους κώδωνας με την ακλόνητον πεποίθησιν ότι το Άγιον Όρος, ως αυτοδιοίκητος οργανισμός, απεβίωσε σήμερον.Η πένθιμος κωδωνοκρουσία ανεστάτωσε την συνεδριάζουσαν Ι. Διπλήν Σύναξιν των είκοσι Μονών και απέστειλε τον Σερδάρην να μάθουν ποίος εκοιμήθη.Όταν ήλθε ο Σερδάρης, με ηρώτησε ποίος εκοιμήθη; Το Άγιον Όρος, του απάντησα και συνέχισα˙ η απότομος όμως συμπεριφορά του Σερδάρη με ηνάγκασε να σταματήσω και εζήτησα να παρουσιασθώ εις την Διπλήν Σύναξιν, να γίνει πρακτικόν κηδείας του αυτοδιοίκητου του Αγίου Όρους, αλλά με τας συνήθεις ύβρεις και χλευασμούς με απέπεμψαν και απήλθον λελυπημένος… Όταν, γερω-Δαμασκηνέ, φύγει ο απόηχος του παλαιού συστήματος και εφαρμοσθούν αι διατάξεις του νέου τούτου συστήματος, ειρήνην ο τόπος αυτός δε θα γνωρίσει. Τότε το μοναχικόν πολίτευμα θα διωχθεί ή θα εξαχρειωθεί από την εκμετάλλευσιν των αποθησαυρισμένων ανεκτίμητων θησαυρών και κειμηλίων, διά τα οποία το κράτος και ο Επίσκοπος θα εύρουν τρόπον εκμεταλλεύσεως». Ταύτα τα ρήματα ουκ έστι δαιμονιζομένου ή τρελού, αλλ’ αληθείας και σωφροσύνης ρήματα.Από τα ανωτέρω φαίνεται ότι ο γερω-Κώστας όχι μόνο τρελός δεν ήταν, αλλά ήταν πολύ σοφός, αφού γνώριζε τόσα πράγματα και μάλιστα έβλεπε πολύ μακριά.Τότε η Ιερά Κοινότης δεν τιμώρησε τον Κώστα, δεν έδωσε σημασία στην ενέργειά του να χτυπήσει πένθιμα τις καμπάνες. Ποιος έδινε σημασία στις πράξεις του «τρελο-Κώστα;». Αργότερα όμως, το έτος 1969, μερικοί «έξυπνοι» που σκέφτονταν με κοσμικό τρόπο, θεωρούσαν όνειδος την εμφάνιση του Κώστα στις Καρυές και μάλιστα στους Ευρωπαίους που άρχισαν μετά την χιλιετηρίδα να επισκέπτονται το Όρος. Γι’ αυτό ενήργησαν την απέλασή του. Έστειλαν τον άνθρωπο του Θεού στο Τρελοκομείο! Εκεί, αφού τον εξήτασαν και τον βρήκαν υγιέστατο, τον έστειλαν στο Γηροκομείο, όπως αναφέρει ο γέροντας Παΐσιος. Έκτοτε χάνονται τα ίχνη του.Οι πατέρες που τον είχαν κατανοήσει, στενοχωρήθηκαν και πίστευαν ότι «κακώς, πολύ κακώς τον έδιωξαν, διότι ούτε αταξίες έκανε ούτε πείραζε κανέναν. Ήταν κόσμημα και στολίδι και όχι όνειδος για το Άγιον Όρος». Ήταν ένα ευωδέστατο άνθος στον πάντερπνο παράδεισο της Θεοτόκου, στο Άγιον Όρος. Αλλά εμείς, οι κοσμικά σκεπτόμενοι, τον αδικήσαμε.

Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.


http://anavaseis.blogspot.gr

Άγγελοι στη Γη