Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Ἐάν κάποιος περιφρονεῖ τὸν ἱερέα, πολύ γρήγορα θὰ καταφρονήσει καὶ τὸν Θεό.









Μέγας Ἀθανάσιος

Η πλουτοκρατία , ο διαρκής Αντίχριστος

                                                                 

«Η αργία εγέννησε την πενίαν.
                                                                       

Η πενία έτεκεν την πείναν.
Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν.

Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.

Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν.

Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.

Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου».

Αι ατομικαί ιδέαι μου, φίλε, δεν φαίνονται να έχωσι τίποτε το πρακτικόν και διά τούτο δεν αγαπώ να τας εκθέτω. Σέβομαι άλλως τους νόμους και το πολίτευμα της πατρίδος μου και δεν θέλω να ομολογήσω ότι είμαι απολυταρχικός και ότι δεν πρεσβεύω την καθολικήν ψηφοφορίαν.


Αλλά και αν σου έλεγα τοιούτο τι θα εχρειάζετο να σου αναπτύξω διά μακρών το θέμα, να δαπανήσω μάτην πολλάς λέξεις, να σου κλέψω τον πολύτιμον καιρόν σου, χωρίς ελπίδα όχι να πεισθείς αλλ' ουδέ να μ' εννοήσεις και μου αποδώσεις εν μέρει δίκαιον τουλάχιστον. Απλώς σου λέγω ότι παραιτούμαι δικαιώματος το οποίον δεν με ωφελεί, ουτ' εμέ ούτε τους άλλους. Όσον αφορά την δωροδοκίαν, μη πιστεύεις ότι την βλελύττομαι τόσον, όσον φαίνομαι. Είναι άλλαι πολύ χειρότεραι εκλογικαί διαφθοραί. Το κατ' εμέ, φρονώ ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν.



- Το μικρότερον κακόν; επανέλαβεν ο ξένος.



- Ναι" φρονώ, είπεν, ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν. Μην ακούεις μερικούς φαρισαίους, οίτινες σχίζουν διά κάθε τι τα ιμάτιά των, μήτε μερικούς άλλους ψιττακούς ηθικολόγους των εφημερίδων, οίτινες ρηγνύουν υπερβολικάς φωνάς με τόσην αφέλειαν και αγαθοπιστίαν δι' όλα τα πράγματα. Οι πρώτοι ομοιάζουσι τους ηττημένους της αύριον, οίτινες θα ζητήσουν την ακύρωσιν της παρούσης εκλογής ως διεξαχθείσης τη βοηθεία της δωροδοκίας. Οι δεύτεροι ουδόλως ενεβάθυναν εις τα πράγματα και δεν αντελήφθησαν την έννοιαν, ήτις είναι παντός ζητήματος ο πυρήν. Πετώντες από γενικότητος εις γενικότητα περιέδρεψαν συλλογήν τινα ηθικών αξιωμάτων, την οποίαν νομίζουσιν αλάνθαστον πανάκειαν προς θεραπείαν πάσης πολιτικής και κοινωνικής νόσου. Όπου γενικότης, εκεί και επιπολαιότης. Διά να είναι τις εμβριθής πρέπει να εγκύπτει εις βαθείαν των πραγμάτων μελέτην.



Διατί δε και τινές των νεαρών πολιτευομένων εν Ελλάδι, δι' ούς φαίνεται ότι πληρούται δευτέραν φοράν εις βάρος μας η κατάρα, την οποίαν ο Θεός κατηράσθη διά του προφήτου Ησαΐου τον Ισραήλ λέγων: Και οι νεανίσκοι άρξουσιν υμών - διατί, λέγω, τόσον κακοζήλως, αν όχι τόσον κακοπίστως, κραυγάζουσι κατά της πλουτοκρατίας; Τι τους κακοφαίνεται; qui veut la fin, veut les moyens. Η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθει, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος. Όστις πράγματι φιλοσοφεί και αληθώς πονεί τον τόπον του και έχει την ηθικήν, όχι εις την άκραν της γλώσσης ή εις την ακωκήν της γραφίδος, αλλ' εις τα ενδόμυχα αυτά της ψυχής, βλέπει πολύ καλά ότι είναι αδύνατον να πολιτευθεί. «Κυάμων απέχεσθε!»



Ο Χριστός είπεν: «Ου δύνασθε Θεώ λατρεύειν και Μαμμωνά».



Διατί δεν έλαβεν ως όρον αντιθέσεως άλλο τι βαρβαρικόν είδωλον; Διατί δεν είπε «Θεώ και Μολώχ ή Θεώ και Ασταρώθ ή Θεώ και Βάαλ;» Διότι ο Μαμμωνάς είναι ισχυρός, ο κραταιότατος, όστις υποτάσσει παν άλλο είδωλον και τον Μολώχ και τον Ασταρώθ και τον Βάαλ. Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς.


* (Αλ. Παπαδιαμάντη, Οι χαλασοχώρηδες)

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΘΕΛΕΙΣ ΕΥΤΥΧΙΑ ;












Σήμερον. θέλεις να νικήσεις τον πλησίον σου, που σου πρήζει το έχειν σου;






Σήμερον. Βαριέσαι να νικήσεις;






Σήμερον. θέλεις να βοηθήσεις; θέλεις να χαλάσεις;






Σήμερον. Θέλεις να φοβάσαι λιγώτερο;






Σήμερον. Από σήμερον, χωρίς να περιμένεις το αύριον, τάχα για να οργανωθείς, τάχα μου για να οργανωθείτε, διότι και το αύριον ένα σήμερον θα 'ναι.


Να φοβάσαι λιγώτερο από σήμερον.


Να είσαι Ά­γων σήμερον και Αντάρτης ες αεί.


Δείτε, λέει ο Χριστός, τα πουλάκια, που δεν συσσωρεύουν, ως φοβιτσιάρικα και μικρομεσαία, θησαυρούς επί της γης και αποθέματα και πεντάχρονα προγράμματα, αλλά ατίθασα και ελεύθερα ζουν σήμερον για το σήμερον κι έχει ο θεός.


Ή, δεν έχει...


Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα και το έσχατον που διδάχτηκα τότε, έφηβος αλαζών του προοδευτικού παραληρήματος, όταν το 1957 το Άγιον Όρος μου κατάφερε στην κενόδοξη κεφαλή μου το πρώτο και καίριο αναποδογύρισμα της ζωής μου.


Πλαγιομετωπική σύγκρουση: με ένα νεκρό και μία Ανάσταση.


Ο νεκρός:


ο εαυτός μου ο «επιτυχημένος», με την ακράδαντη βλακεία των επι­στημονικών μου «κατακτήσεων», με την έτοιμη συνταγή και λύση του κοινωνικού προβλήματος, με την αδιάσειστη μου βεβαιότητα περί του σωστού και του λάθους και την απληστία μου του winner, ως Κατακτητού των Aκρωρειών και λοιπών ψιλικών.
Ψιλικατζής εγώ σπουδάρχης, με σπουδήν για την «επανάσταση»...


Και η Ανάσταση;


Μα εκείνα τα γεροντάκια μέσα στα Μοναστήρια, που τα έβλεπα να τρέχουν
-το καθέ­να ως έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων-
γεροντάκια ρακένδυτα και χαρούμενα- ή χαρούμενα διότι ρακένδυτα;
Γεροντάκια να βοηθούν εμάς τους νωχελικούς καλοντυμένους εφήβους και να μας φιλεύουν με ό,τι είχαν και δεν είχαν.
Να βλέπω αυτό το παράδοξο ανθρωπολογικό είδος, τους Μοναχούς, να είναι ακτή­μονες πλήρως και πάμπτωχοι εντελώς και να έχουν ως πλούτο, που τον μοίραζαν αφειδώλευτα,
όλη εκείνη την δαψίλειαν και την πολυτέλεια της βυζαντινής τους αύ-τοκρατορικής τελετουργίας . . .
Τις Ακολουθίες, τον πλούτο τους πού ακτινοβολούσε τρυφήν ισχύος μέσα στις εκκλησίες, τις δυσθεώρητης καλλονής Ακολουθίες,
την ποίηση, που έξέχεε άρωμα, και την μελωδία των ύμνων να εκρήγνυται στους θόλους, όπου οι έκπαγλοι στρατιωτικοί Άγιοι έπασχαν άκραν έπαρσιν της κατά κόσμον ήττας τους...
Και οι Γέροντες κι οι άλλοι Μοναχοί, μέσα σε τούτη την λατρευτική βακχεία, να σέρνουν Πρωτοστάτες ένα Χορό δίνης ουρανοδρόμου, συνεχώς ρακένδυτοι, ξυπόλυτοι, ακραιφνώς χαρούμενοι και να επιμένουν σήμερον, χωρίς φροντίδα για το αύριον.
Και να διαστέλλουν το σήμερον σ' ένα χώρο Αχώρητον, που καταργούσε τον φόβο του αύριον.
Η άσκηση τους. Σήμερον. Ως πρωταθλητών, σε συνεχή προπόνηση
για ένα πρωτάθλημα που δεν θα γίνει ποτέ κι ούτε μας νοιάζει!
Διότι μας ενδιαφέρει ή προπόνηση σήμερον.
Ναι! Να είμαστε σε πλήρη φόρτιση και υπεραπόδοση σήμερον,
γιατί και αύριον προπόνηση θα έχει, αφού θα είναι ένα νέο σήμερον.
Η συνάντηση;
Τρέχα-γύρευε. Μπορεί να γίνει, μπορεί και όχι...
Η μόνη βέβαιη νίκη είναι η προπόνηση...


" Φιλοκαλούμεν μετ' Ανταρσίας"
Κώστας Ζουράρις
εκδ Αρμός
Πηγή

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Κυριακή, 26 Σεπτεμβρίου 2010Ο Επιδαύρου Καλλίνικος τέλεσε μνημόσυνο για τον Ιωάννη Καποδίστρια

Ημέρα μνήμης σήμερα από την δολοφονία του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια και στον ιερό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Ιωάννη Καποδίστρια




Την δέηση τέλεσε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Επιδαύρου κ. Καλλίνικος, παρουσία των στρατιωτικών και πολιτικών αρχών του τόπου.



Κατόπιν ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο άγαλμα του Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια.



Θα συνεχίσω εκπληρών το χρέος μου….



Στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, λίγες ημέρες πριν το αίμα του βάψει τα σκαλοπάτια και την παραστάδα του ναού του αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, ο Ιωάννης Καποδίστριας έγραφε στον επιστήθιο φίλο του και μεγάλο ευεργέτη της Ελλάδος, τον Ελβετό Ιωάννη -Γαβριήλ Eynard , και την ακόλουθη προφητική για τον εαυτό του φράση:





«Ας λέγουν και ας γράφουν ό,τι θέλουν. Θα έλθει όμως κάποτε καιρός, ότε οι άνθρωποι κρίνονται όχι σύμφωνα με όσα είπον ή έγραψαν περί των πράξεών των, αλλά κατ' αυτήν την μαρτυρίαν των πράξεών των. Υπ' αυτής της πίστεως, ως αξιώματος, δυναμούμενος έζησα μέσα εις τον κόσμον μέχρι τώρα, οπότε ευρίσκομαι εις την δύσιν της ζωής μου, και υπήρξα πάντοτε ευχαριστημένος δια τούτο. Μου είναι αδύνατον πλέον να αλλάξω τώρα. Θα συνεχίσω εκπληρών πάντοτε το χρέος μου , ουδόλως φροντίζων περί του εαυτού μου, και ας γίνη ό,τι γίνη.»

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

































































όμορφη πατρίδα









…μέρες πριν, στην όμορφη πατρίδα, την Καρβάλη, κατεβαίνοντας τον λαξεμένο δρόμο, δίπλα από την εκκλησία των αγίων Αναργύρων, μέσα στη σκόνη και την καυτή πέτρα, ένα μικρό μωβ λουλουδάκι κούνησε το κεφαλάκι του.






Η εκκλησία του αγίου Γρηγορίου μας περίμενε..





Η κόγχη, το σύνθρονο, το διακονικό, η πρόθεση, το εντοιχισμένο αρτοφόριο είναι εκεί…





Αλλαγμένος ο προσανατολισμός της προσευχής, παραμένει προσευχή, όμως…





Σοβαρά τα παιδικά πρόσωπα…





…οι πόρτες των γύρω σπιτιών ανοίγουν και κλείνουν βιαστικά…







…απ΄ τα παράθυρα κλεφτές ματιές…







…κότες και κοκόρια βάζουν τις φωνές στο ξουτ του νοικοκύρη…










…βόλτα στα σοκάκια της όμορφης πατρίδας, αρχοντικά, ελληνικά σπίτια…







…έμεινα στην πλατεία, έφαγα παγωτό ξυλάκι πολυεθνικό…





Ζωή Πλιάκου – Νίκα

23/9 η οσιακή κοίμηση του ερημίτη παπα Τύχωνα






23/9 η οσιακή κοίμηση του ερημίτη παπα Τύχωνα
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1968 (10-9 με το παλιό ημερολόγιο) έφυγε για την αιώνια πατρίδα ο ρώσος γέροντας του π.Παϊσίου, παπα Τύχων ο πνευματικός. Δίπλα του καθ΄όλες τις τελευταίες μέρες της ζωής του ήταν ο γέρων Παϊσιος ο οποίος αναφέρει ότι ο ετοιμοθανάτος ερημίτης έβλεπε τον άγιο Σέργιο του Ράντονεζ τον οποίο ευλαβείτο πολύ.

Το πρωί της τελευταίας μέρας ο π.Αγαθάγγελος ειδε τον παπα Τύχωνα την ωρα που τον κοινωνούσε να βρίσκεται τρείς πιθαμές πάνω από το κρεβάτι στο οποίο ήταν ξαπλωμένος.Ο ίδιος ιερομοναχος τον είδε ολοζώντανο 40 μέρες μετά τη κοιμηση του, να ψάλλει τον αναστάσιμο κανόνα .

Ο π.Παϊσιος τον είδε επίσης ολοζώντανο τρία χρόνια μετά.Γράφει ο γέροντας:

«στις 10 Σεπτεμβρίου 1971, βράδυ, μετά το μεσονύκτιο. Ενώ έλεγα την ευχή, βλέπω ξαφνικά τον Γέροντα να μπαίνη στο κελλί! Πετάχτηκα και του έπιασα τα πόδια και τα φιλούσα με ευλάβεια. Δεν κατάλαβα όμως πώς ξεγαντζώθηκε από τα χέρια μου και, καθώς έφευγε, τον είδα να μπαίνη στο Ναό, και εξαφανίστηκε. Φυσικά, τα χάνει κανείς εκείνη την ώρα, όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Ούτε και μπορεί να τα εξήγηση αυτά με την λογική, γι' αυτό και λέγονται θαύματα. Άναψα αμέσως το κερί, γιατί μόνο το κανδήλι είχα αναμμένο, όταν συνέβη αυτό, για να σημειώσω στο ημερολόγιο την ήμερα αυτή πού μου είχε παρουσιασθή ό Γέροντας, για να το θυμάμαι. "Όταν είδα ότι ήταν ή ήμερα πού είχε κοιμηθή ό Γέροντας (10η Σεπτεμβρίου), πολύ λυπήθηκα και ελέγχθηκα, πού μου πέρασε τελείως απαρατήρητη εκείνη η ήμερα. Πιστεύω να με συγχώρησε ο καλός Πατέρας, γιατί εκείνη την ήμερα, από το φώτισμα το ηλιοβασίλεμα, είχα επισκέπτες στο Καλύβι και είχα κουραστή και ζαλιστή και ξεχάστηκα τελείως. Αλλιώς, κάτι θα έκανα για να βοηθηθώ ο ίδιος και να δώσω λίγη χαρά στον Γέροντα με ολονύκτια προσευχή.»

Στη μνημη του αγίου ερημίτη, με την ψυχή μικρού παιδιού και την ζωή επουράνιου αγγέλου , κατατίθεται ευλαβικά αυτή η δημοσίευση.

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Νικηταράς και η οικονομική κρίση








Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή πιο γνωστός Νικηταράς ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στην (ψάθα) ζητιανεύοντας στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε τις θέσεις στους επαίτες, είχε ορίσει για τον ήρωα- επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Ήταν τόση η φτώχεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού- η πολιτεία δεν του είχε δώσει σύνταξη- ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του- εκείνος μπορούσε να αντέξει την πείνα περισσότερο-.

Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός. Μόλις ο Νικηταράς τον τον αντιλήφθηκε μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι! Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος. Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα! Απάντησε περήφανα ο ήρωας. Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στο δρόμο; Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά αλλά εγώ έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος. αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς. Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγγί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγγί το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο. Σου έπεσε το πουγγί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις!

Μακάρι τέτοια παραδείγματα να γίνουν και σήμερα φωτεινοί φάροι στη δύσκολη πορεία μας και έξοδος στα αδιέξοδα.