Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Κυρία Δραγώνα σας κουνάμε το μαντήλι.








Γράφει η Ιδεοπηγή.





Μια περιφανή νίκη σημείωσαν τα ελεύθερα ιστολόγια που καθημερινά με σχόλια και κείμενα ανάγκασαν την κα. Δραγώνα να παραιτηθεί.

Σαν αποχαιρετιστήριο αφιέρωμα έχω να της πω:

Η ιστορία των Ελλήνων έχει περάσει στη συνείδησή τους και κανένας δεν μπορεί να τους αλλάξει γνώμη.



Ο Μέγας Αλέξανδρος όσο και να τον κατηγορούν για σφαγέα των λαών, ομοφιλόφυλο και άλλες τέτοιες αηδίες που δυστυχώς διατυπώνονται και από διπλωματούχους πανεπιστημίων έχει περάσει στη συνείδηση των Ελλήνων σαν ο στρατηλάτης που μετέφερε στον τότε γνωστό κόσμο το Ελληνικό πνεύμα. Δεν έκανε τους λαούς «φόρου υποτελείς» ούτε μετέφερε τον πλούτο και τα πολιτιστικά τους επιτεύγματα στη Μακεδονία όπως έκαναν και κάνουν οι «πολιτισμένοι» της δύσης. Το ότι μέχρι σήμερα φυλές από περιοχές που πέρασε ο Μέγας Αλέξανδρος ισχυρίζονται και μάλιστα με περηφάνια ότι είναι απόγονοί του δεν μας λέει τίποτε;

Αυτά δεν αλλάζουν.



Ο Κολοκοτρώνης δεν θα γίνει ποτέ τρομοκράτης αλλά πάντα θα είναι ο τιμημένος στρατηγός της επανάστασης στη συνείδηση των Ελλήνων.



Όσοι μετείχαν στην επανάσταση του 1821 δεν είναι οι «ξεβράκωτοι» που χάλασαν την αρμονική συνύπαρξη Ελλήνων και Τούρκων (ειπώθηκε δυστυχώς αλλά πέρασε στα ψιλά από ανώτατο ορθόδοξο ιερωμένο και μέχρι σήμερα δεν έχει διαψευστεί) αλλά θα είναι οι απελευθερωτές της Ελλάδας στη συνείδηση των Ελλήνων.



Ο Μακεδονομάχοι ποτέ δεν θα γίνουν οι κατακτητές αλλά θα μείνουν οι απελευθερωτές της Μακεδονίας στη συνείδηση των Ελλήνων.



Η Κωνσταντινούπολη και η Σμύρνη δεν θα γίνουν ποτέ Istanbul και Izmir στη συνείδηση των Ελλήνων. Ο συνωστισμός στη Σμύρνη δεν ήταν για να μπουν στα καράβια για κρουαζιέρα αλλά πίσω τους οι Κεμαλικοί έσφαζαν, αυτό δεν αλλάζει στη συνείδηση των Ελλήνων.



Όσο αφορά το ότι η αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι νεκρή, αν αφαιρέσουμε απ’ τη νεοελληνική τις αρχαιοελληνικές λέξεις δεν θα μπορέσουμε να συνεννοηθούμε.

Οι βοσκοί στην Ελληνική ύπαιθρο χρησιμοποιούν την φράση «σαλαγώ τα πρόβατα», η λέξη σαλαγώ (άγω τον σάλον-οδηγώ την φασαρία) υπάρχει για πάνω από 3000 χρόνια.



Όσο αφορά το ότι η Ελληνική γλώσσα είναι μικρή αν αφαιρέσουμε τις Ελληνικές λέξεις από πολλές ξένες γλώσσες θα τους μείνουν για συνεννόηση τα «αγκ» και τα «ουγκ».



Γι’ αυτά και άλλα πολλά σας κουνάμε το μαντήλι κα. Δραγώνα και δεν λυπόμαστε καθόλου μα καθόλου που σας χάνουμε.

«Κάρτα του Πολίτη»: Ο θάνατος των κοινωνιών, των λαών και του Ανθρώπου












Έχουμε υπογραμμίσει και αναλύσει κουραστικά, πολλές φορές, ότι η Νέα Πλανητική Τάξη προωθεί τον αφανισμό εθνών και λαών, ιδεών και πολιτισμών, ακόμα, και την ίδια την «ύπαρξη», αλλά και έννοια, «άνθρωπος».

Ο εφιάλτης αυτός του νεοταξικού ολοκληρωτισμού συμπυκνώνεται, αποτυπώνεται και κωδικοποιείται στην «Κάρτα του Πολίτη»









Η «Κάρτα του Πολίτη» δεν είναι απλώς το πιο εφιαλτικό «εργαλείο» ακτινογραφικού και ολοκληρωτικού φακελώματος της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά καθιστά τον άνθρωπο ένα ηλεκτρονικό ψηφίο: Ο εφιάλτης του Όργουελ ωχριά μπροστά σε αυτή τη μακάβρια μοχθηρία της νεοταξικής κακουργίας….

Η ΕΠΙΒΟΛΗ της «Κάρτας του Πολίτη» σαλπίζει το θάνατο του Ανθρώπου, το θάνατο των ιστορικών κοινωνιών και των λαών, συνακόλουθα το θάνατο των Ιδεών, της Πολιτικής και των Επαναστατικών Κινημάτων.



Το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν μιλάει πάνω σε αυτό το ζήτημα ζωής και θανάτου για τις κοινωνίες, τους λαούς και τον Άνθρωπο, αποκαλύπτει περίτρανα ότι ΟΛΑ τα κόμματα είναι γρανάζια του νεοταξικού εφιάλτη.



Ιδιαίτερα η «Κάρτα του Πολίτη» αποκαλύπτει την ενσωμάτωση και την προδοσία της «αριστεράς».



Αυτή η «αριστερά» που κλείνει σε όλες τις πτώσεις τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και πρωτοστατεί για «τα δικαιώματα» μειοψηφιών και των ποικίλων ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ (κοινωνικών, πολιτικών, ψυχολογικών), ΣΙΩΠΑ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΩΣ πάνω στην «Κάρτα του Πολίτη» που εξανεμίζει και εξαφανίζει ΟΛΑ τα κοινωνικά, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα των λαών, ακόμα και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να υπάρχεις ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ…



Αυτή η «αριστερά» που χαλάει τον κόσμο για μια κάμερα στο δρόμο ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ τη γλώσσα της πάνω στον αποτροπιασμό της «Κάρτας του Πολίτη», μια κάρτα οργουελικού χαφιεδισμού: Μια ρουφιανιά ασύλληπτης, αποτρόπαιης και θηριώδους καπιταλιστικής κακουργίας.



Αυτή η «αριστερά» είναι το αριστερό γρανάζι της νεοταξικής φρίκης…



Έτσι, το σταυρό του μαρτυρίου τον σηκώνουν οι πρωτοπόροι αγωνιστές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι αυτοί που προωθούν αγωνιστικά τον αγώνα εναντίον του οργουελικού εφιάλτη της «Κάρτας».



ΟΙ πρωτοπόροι αγωνιστές, μοναχοί και κληρικοί, κτυπούν ηχηρά τις καμπάνες της αφύπνισης και της κινητοποίησης, κόντρα στο ιερατείο της εκκλησιαστικής γραφειοκρατικής ιεραρχίας.



Αγωνίζονται ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ της νεοατξικής ισοπέδωσης και τρομοκρατίας.



ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ της κομματοκρατίας και της καθεστωτικής μοχθηρίας.



ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ των Εκκλησιαστικών και ποικίλων πνευματικών ιερατείων.



ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ ων ΔΙΩΞΕΩΝ: του Πολιτικού και Εκκλησιαστικού κατεστημένου…



ΚΟΝΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΗΣ ΛΙΠΟΤΑΞΙΑΣ!!!







Ας κάνουμε πιο συγκεκριμένο αυτό το ζήτημα της «λιποταξίας».





ΣΤΙΣ κρίσιμες καμπές της Ιστορίας παρατηρούνται τα περισσότερα ναυάγια. Η τρομακτική συσσώρευση γεγονότων που η συνείδηση αδυνατεί να τα εξηγήσει επιφέρουν μια παραμορφωτική αλλοίωση πάνω σε αυτή τη συνείδηση. Σε αυτές τις καμπές πληθαίνουν τα κρούσματα, μέσα στις τάξεις των πολύχρωμων διανοουμένων, της συνθηκολόγησης, της φυγής, της λιποταξίας και της «αποδέσμευσης» από τους κοινωνικούς αγώνες.



Σε τέτοιες καμπές, όπου η ιστορία απαιτεί αγώνες, θυσίες και ρίσκα, εμφανίζονται μέσα στις τάξεις και των διανοουμένων εκείνων των φιλικά προσκείμενων στους λαϊκούς αγώνες, ΤΑΣΕΙΣ φυγής, λιποταξίας και αποδέσμευσης από τις ευθύνες και από τους κινδύνους της ιστορίας.



ΟΤΑΝ μπαίνουν στην ημερησία διάταξη και επιτακτικά οι «κίνδυνοι της ιστορίας», δηλαδή ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΓΩΝΑ, τότε πολλοί διανοούμενοι συνοδοιπόροι λιποταχτούν με ποικίλα προσχήματα…



Αυτό συμβαίνει, σήμερα και στην εκκλησιαστική διανόηση.



Ενώ από τη μια αγωνίζονται, με υψηλό φρόνημα, εναντίον του Οικουμενισμού καιν του παπισμού, τα «διπλώνουν» μπροστά στην «Κάρτα του Πολίτη».



Ο αγώνας εναντίον του Οικουμενισμού και του παπισμού είναι ακόμα σε ακαδημαϊκό στάδιο και δεν ενέχει σοβαρούς κινδύνους. Δεν έχει φτάσει στη ΡΗΞΗ της ΠΡΑΞΗΣ.



Μπορεί, λοιπόν, χωρίς μεγάλο κόστος, να συστρατεύει πολλούς ακαδημαϊκούς και διανοούμενους της Ορθοδοξίας…



Ο ΑΓΩΝΑΣ για την «Κάρτα του Πολίτη» θέτει ΑΜΕΣΑ, ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ και ΠΡΑΚΤΙΚΑ τη ΡΗΞΗ με τα κατεστημένα: Εκκλησιαστικά και πολιτικά.



Ο ΑΓΩΝΑΣ αυτός αποτελεί «κίνδυνο της ιστορίας», διότι υπονομεύει τα ποικίλα προνόμια των ελίτ του πνεύματος και της εκκλησιαστικής διανόησης: Ακαδημαϊκά προνόμια, οικονομικά και κοινωνικά προνόμια, το «ψυχολογικό κατεστημένο» της βολής, τα ταξίδια, τα συνέδρια, τις ακαδημαϊκές ομιλίες, την «ηρεμία της ρουτίνας», ΓΕΝΙΚΑ τα προνόμια που απολαμβάνει η ακαδημαϊκή και διανοητική ελίτ.



Ο Αγώνας για την «Κάρτα του Πολίτη» σε βάζει σε μεγάλους κινδύνους και ρίσκα, απειλεί την «ομαλότητά» σου, το «καθεστώς» των ιεραρχικών σου εξαρτήσεων (οικονομικών και κοινωνικών), καθώς και το «καθεστώς» των συναισθηματικών (ψυχολογικών) εξαρτήσεών σου…



Μπροστά σε αυτούς τους κινδύνους αποδόμησης του πλέγματος των οικονομικών και ψυχολογικών ισορροπιών, πολλοί λιποταχτούν από τον ΑΓΩΝΑ.



Αυτό γίνεται και με την «Κάρτα του Πολίτη». Πολλοί διανοούμενοι της Εκκλησίας που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του «ακαδημαϊκού» αγώνα κατά του Οικουμενισμού και του παπισμού, ΛΙΠΟΤΑΧΤΟΥΝ…



Δεν είναι τυχαίο ότι το «σταυρό του μαρτυρίου» τον σηκώνουν και εδώ οι «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ» που δεν έχουν να χάσουν ΤΙΠΟΤΑ: Οι κληρικοί και οι μοναχοί «προλετάριοι». Αυτοί που δεν έχουν ούτε οικονομικές, ούτε κοινωνικές, ούτε ψυχολογικές δεσμεύσεις, ΣΥΝΟΛΙΚΑ, με το καθεστώς.



Η «ηρεμία», όμως, μια τέτοιας «βολής» είναι αυταπάτη.



ΟΤΑΝ οι λαοί αλυσοδεθούν ΤΙΠΟΤΑ δεν μένει όρθιο: Ούτε τα πρόσκαιρα προνόμια των ιερατείων του πνεύματος…



ΟΙ ΛΙΠΟΤΑΞΙΕΣ οδηγούν στην ολοκληρωτική βαρβαρότητα.



Η συστράτευση ΟΛΩΝ στον αγώνα εναντίον της «Κάρτας του Πολίτη» θα επιφέρει μια καταλυτική ήττα στο καθεστώς.



Αν κινητοποιηθεί το σύνολο της Ορθοδοξίας, θα κινητοποιηθεί και ο ελληνικός λαός και η «Κάρτα» δεν θα περάσει…


πηγή: resalto

Στον άγιο Νέστορα








Ο άγιος Νέστωρ οργίστηκε με το κακό, άναψε με ζήλο για την Πίστη στον Χριστό. Ο νεαρός μαθητής του αγίου Δημητρίου έμοιαζε μικρός πολύ και αδύναμος, έναντι του φοβερού Λυαίου.



Όμως σφράγισε τον εαυτό του με το σημείο του Σταυρού και συνέτριψε επάνω σε μια λόγχη τον γίγαντα Λυαίο.





Του δόθηκε ισχύς άνωθεν,



όπως άλλοτε στον Δαβίδ έναντι του Γολιάθ.



«Θα νικήσεις, αλλά θα βασανιστείς,



και θα δώσεις την ίδια τη ζωή σου για τον Χριστό!».



Έτσι προφήτευσε ο Δημήτριος.



Και όπως τα είπε, συνέβησαν.





Ο Νέστωρ προσέτρεξε ασμένως στο μαρτύριο του και εξαισίως εμεγάλυνε τον πανένδοξο Χριστό με λόγια ήδιστα και ύμνους και θερμές προσευχές υπέρ της Εκκλησίας.





Μέγας εν πνεύματι, ο Νέστωρ, μικρός στην ηλικία, όμως δεν θρηνούσε για τη νιότη του. Το αίμα του κραταίωσε την Εκκλησία, και ο Νέστωρ δοξάστηκε αιωνίως.



(Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)





Άγιος Νέστορας (27 Οκτωβρίου)

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου και ενδόξου μάρτυρα Νέστορα. Και η σημερινή εορτή είναι σαν συνέχεια της χθεσινής, που γιορτάσαμε την ιερή μνήμη του αγίου και ενδόξου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του μυροβλύτη. Θα μπορούσαν κι δύο μάρτυρες να γιορτάζονται μαζί την ίδια μέρα, αφού μαζί άθλησαν και μαζί στεφανώθηκαν με το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. Η Εκκλησία όμως, για τους τιμήσει περισσότερο, τους γιορτάζει χωριστά, αφιερώνοντας μια ημέρα για τον καθένα.



Ο άγιος Νέστορας είναι κι αυτός από τα ιερά θύματα του μεγάλου διωγμού τού Διοκλητιανού στα 296. Ήταν δεν ήταν είκοσι ετών, ένας νέος ωραίος με πίστη και ιερό ενθουσιασμό. Ήταν γνωστός και φίλος του Δημητρίου, ο οποίος τώρα βρισκότανε στη φυλακή. Άκουσε λοιπόν ο Νέστορας τον βάρβαρο παλαιστή Λυαίο να καυχιέται στο στάδιο, να βρίζει και να προκαλεί τους πάντες και δεν το άντεξε. Έτρεξε τότε στη φυλακή και ζήτησε την ευχή και την ενίσχυση του αγίου Δημητρίου, για να βγει και να ταπεινώσει τον υβριστή βλάσφημο Λυαίο.



Ο άγιος Δημήτριος σφράγισε με το σημείο του Σταυρού το Νέστορα και του είπε· «Και τον Λυαίο θα νικήσεις και για το Χριστό θα μαρτυρήσεις». Αλλ’ αυτός ο λόγος δεν ήταν μόνο για το Νέστορα, αλλά και για τον ίδιο τον άγιο Δημήτριο, γιατί κι οι δύο ύστερα μαρτύρησαν για το Χριστό. Ο Νέστορας, καταλαβαίνοντας μέσα του τη δύναμη του Θεού, έτρεξε στο στάδιο και όρμησε για να παλέψει με το Λυαίο, κάνοντας αυτή τήν προσευχή· «Ο Θεός Δημητρίου, βοήθει μοι». Και μ’ ένα καινούριο κτύπημα ξάπλωσε κάτω νεκρό τον μέχρι τότε αήττητο βάρβαρο και βλάσφημο παλαιστή Λυαίο.



Αλλά ο Νέστορας δεν σκότωσε μόνο το Λυαίο, μα και τραυμάτισε βαριά τον Μαξιμιανό, που ήταν συμβασιλέας του Διοκλητιανού στην Ανατολή και παρακολουθούσε τώρα τον αγώνα στο στάδιο της Θεσσαλονίκης. Ήταν ο προστάτης του Λυαίου, που τον έφερνε μαζί του, για να παλεύει στο στάδιο, να σκοτώνει αθώους ανθρώπους και να διασκεδάζει ο λαός. Ήταν η εποχή εκείνη, που οι άνθρωποι ήσαν ευχαριστημένοι όταν είχαν «άρτον και θεάματα». Πολλοί χριστιανοί τότε κατασπαράχθηκαν στα στάδια από τα θηρία, κι οι εξαγριωμένοι όχλοι διασκέδαζαν αλαλάζοντας. Τόσο φτηνή ήταν η ζωή των ανθρώπων.



Ο Μαξιμιανός, μετά τη νίκη του Νέστορα και τη δίκαιη τιμωρία του Λυαίου, έβγαλε απόφαση κι έδωκε διαταγή ο Δημήτριος κι ο Νέστορας να θανατωθούν. Τότε ο Δημήτριος στη φυλακή κατατρυπήθηκε με τις στρατιωτικές λόγχες κι ο Νέστορας αποκεφαλίσθηκε, κι έτσι, με το μαρτυρικό τους θάνατο, έλαβαν κι οι δυό μαζί το στεφάνι της νίκης. Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε και το ακούμε στον Εσπερινό, όταν είναι εορτή αγίων Μαρτύρων· «Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, οι δε είσιν εν ειρήνη», δηλ. φάνηκαν στα μάτια των ανόητων πως πέθαναν, όμως αυτοί έχουν ειρήνη· εκείνη την ειρήνη, που αισθάνονται όλοι που πεθαίνουν επάνω στο χρέος τους, για να ζήσουν αιώνια μαζί με το Θεό.



Η μονομαχία του αγίου Νέστορα με το γίγαντα παλαιστή Λυαίο μοιάζει πολύ με τη μονομαχία του Δαβίδ με τον πάνοπλο Γολιάθ. Έτσι και τότε ο Γολιάθ καυχιότανε και απειλούσε γη και ουρανό, και το τσοπανόπουλο ο Δαβίδ τον έριξε κάτω με μια σφενδόνα. Το ίδιο και τώρα· ο αγέρωχος υβριστής Λυαίος προκαλούσε και φοβέριζε όλο τον κόσμο, κι ο Νέστορας τον νίκησε με το σημείο του Σταυρού. Μεγάλα θαύματα κάνει ο Θεός διά μέσου των Αγίων και δείχνει τη δύναμή του στον κόσμο, καθώς το λέει ο Ψαλμός, ότι «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού». Αμήν.





Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, Εικόνες έμψυχοι

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Η Θεσσαλονίκη δοξάζει τον έξοχο προστάτη άγιό της!










Στον Άγιο Δημήτριο, (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)





Ο άγιος Δημήτριος, υπηρέτης του Υψίστου.



Δημήτριος ο στρατηγός,



Υπηρέτης του Δημιουργού και Θεού



Ο άγιος Παύλος πότισε τη Θεσσαλονίκη με τα δάκρυα του,



Ο Δημήτριος την πότισε με το αίμα του.



Δημήτριος ο στρατηγός,



Υπηρέτης του Δημιουργού και Θεού





Τα δάκρυα του Αποστόλου και το αίμα του μάρτυρος είναι η δόξα, η σωτηρία και το καύχημα της Θεσσαλονίκης.



Δημήτριος ο στρατηγός. Υπηρέτης του Δημιουργού και Θεού.





Ας υμνήσουμε κι εμείς τον στρατιώτη του Χριστού, τον μυροβλύτη άγιο και ανδρείο μεγαλομάρτυρα, Δημήτριο τον στρατηγό, υπηρέτη του Δημιουργού και Θεού.

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Φώτη Κόντογλου “Τα σχολεία μας”




Posted on 21/10/2010 by Νέα Πρωία



« Τα σχολειά, αν βγάλει κανείς λίγα στη μπάντα, τάλλα όλο δουλεύουνε για να βγάλουνε λεβαντίνους, κι’όχι Έλληνες, μ’όλα τα ψευτοελληνικά εξωτερικά πασαλείμματα. Οι περισσότεροι απ’αυτούς που διδάσκουνε τα παιδιά μας, κινήσανε από το χωριό, και πέσανε με τα μούτρα στα « μοντέρνα». Γινήκανε θεριακλήδες του μοντερνισμού. Ο νους κι’ ο λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στις μοντέρνες ανοησίες. Την Ελλάδα δεν θέλουνε μήδε να την ακούσουνε, την Ψωροκώσταινα! Δεν υπάρχει πιο αντιπαθητικό και πιο μικρόμυαλο πλάσμα από τον ξιπασμένο άνθρωπο, που αρνήθηκε το γάλα της μάνας του και ρεμπεύεται κι’ όλας γι’αυτό το κατόρθωμα.



Λοιπόν από τέτοιους δασκάλους τι θα μάθουνε τα παιδιά μας, τα κακόμοιρα τα παιδιά μας; Θα μάθουνε πώς για να γίνει κανένας σπουδαίος και για να φαίνεται πως είναι έξυπνος, πρέπει να μην έχει τίποτα το Ελληνικό απάνω του. Ακόμη και το μόρτικο ύφος, που είναι σήμερα της μοντέρνας μόδας, πρέπει να είναι ξενικό, τεντιμποϊκό.



Είτε βιβλίο, είτε τραγούδι, είτε παιδικό θέαρτο, είτε χορός, είτε προσευχή, ‘ολανπρέπει να μην είναι Ελληνικά, για να είναι καλά για τους μαθητές των σχολειών μας … Λοιπόν θαρρώ πως άνθρωπος που έχει έστω και μια στάλα ελληνικό αίμα μέσα στις φλέβες του ,ή και μονάχα λίγη φυσική ευαισθησία, θαρρώ, λοιπόν, πως δεν μπορεί ν’ αντέξει τέτοια παράσταση, τόση αηδία, τόση βλακεία, τόση ασυναρτησία, ,ακαλαισθησία, προχειρότητα, χοντράδα, κακομοιριά κάθε λογής θα δει και θ’ακούσει, που θα πάρει τα βουνά.



—Τέτοια λοιπόν μασκαραλίκια βλέπουνε κι’ακούνε τα παιδιά μας, κι’ η ψυχή τους πλάθεται ελληνοπρεπώς. Φτάνει που τραγουδάνε με ευρωπαϊκή μουσική ( όχι με ελληνική), για τα’ όνομα του Θεού!), πως η Ελλάδα δεν θα πεθάνει!



Τι κάνει άραγε το Υπουργείο Παιδείας;



Κακόμοιρη Ελλάδα! Άλλες φορές παίδευες τον κόσμο κι’ έκανες παιδιά σου τους ξένους. Μα τώρα απόμεινες άκληρη,γιατί και τα δικά παιδιά δεν θέλουνε να σε ξέρουνε»



(« Η πνευματική Ξενοδουλεία μας»)

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1904 ΕΝΟΠΛΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ - MACEDONIAN STRUGGLE

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

O θάνατος του είναι ζωή στους κουρασμένους από τη μετριότητα του κόσμου. Ο Θάνατος του ανασταίνει τους κοιμισμένους, ταράζει τούς μαργωμένους, δυναμώνει τους αδύνατους, δροσίζει τους διψασμένους, ο θάνατος του Νέου, ο θάνατος του Ωραίου ο θάνατος του Αντρείου.......Ψυχή, ψυχή ωραία, γλυκιά πενταπάρθενη που ερωτεύτηκες το θάνατο δίδαξε μας, ω, μάθε μας να μη πονει και να μην καίει το αντίκρισμα της αγωνίας σου, ψυχή ωραία πενταπάρθενη. (Ιων Δραγούμης)

Εμβατηριο Παυλου Μελα

Αν ζούσε σήμερα ο Παύλος...








Σε κάποια δημόσια υπηρεσία στο κέντρο, μπαίνοντας μέσα τις προάλλες, βίωσα μία ευχάριστη έκπληξη, όταν σε σημείο κοντά στην είσοδο είδα έναν πίνακα του ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα, Παύλου Μελά.
Δεν περίμενα ότι στην καθημερινότητα της Αθήνας του 2010, θα έβλεπα τον αγαπημένο μου ήρωα Παύλο Μελά, σε κεντρικό σημείο.
Ο Παύλος Μελάς έπεσε πολεμώντας για την Μακεδονία μας. Ο ηρωικός καπετάν Μίκης Ζέζας, ψευδώνυμο που αποτελείται από τα ονόματα των δύο του παιδιών του, ήταν από τους πρωτοπόρους για τον αγώνα για την Μακεδονία μας, αφού πριν ακόμα ανεβεί στα βουνά της, είχε κινητοποιήσει φορείς και άτομα, υποστηρίζοντας αυτό που και ο Ίωνας Δραγούμης έλεγε: πως πρέπει να βοηθήσουμε την Μακεδονία μας. Το οικογενειακό του περιβάλλον θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίζαμε σήμερα «κατεστημένο» της εποχής.

Ήταν γιος του Μιχαήλ Μελά και σύζυγος της Ναταλίας Δραγούμη. Οικογένεια αριστοκρατών, με την ουσιαστική έννοια του όρου και όχι με την ψεύτικη και κενή έννοια που της δίνουμε σήμερα. Αν όπως έλεγε ο λαός μας «καθόταν στα αυγά του, θα ζούσε μία ζωή άνετη, θα ζούσε πλουσιοπάροχα και θα εξελισσόταν στην ιεραρχία του στρατεύματος, αφού ήταν αξιωματικός του Πυροβολικού. Όμως οι τύχες των ανθρώπων, πολλές φορές καθορίζονται από αποφάσεις και επιλογές. Ο Παύλος Μελάς δεν προτίμησε την ηρεμία, δεν θέλησε να γίνει ζευγολάτης, όπως λέει και ο ποιητής. Με το όπλο στον ώμο και με τις σφαίρες σταυρωτά, ανέβηκε με τους άντρες του να πολεμήσουν, όταν οι περισσότεροι από τους συνομήλικούς του προτίμησαν την άνεση και την ασφάλεια του αστικού περιβάλλοντος της εποχής. Άντεξε κακουχίες, κρύο, παγωνιά, περπατούσε αυτός και οι άντρες του δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά για να φέρει εις πέρας την αποστολή του, γνωρίζοντας ότι ο θάνατος παραμονεύει κάθε στιγμή. Παρ' όλα αυτά συνέχισε, δεν υπολόγισε τίποτα και όπως είναι η μοίρα κάθε ήρωα, συνάντησε το θάνατο τον Οκτώβριο του 1904, στο χωριό Στάτιστα, περνώντας στο Πάνθεον των Ηρώων αυτού του τόπου..

Αν ζούσε σήμερα ο Παύλος... Αν είχαμε το ίδιο σκηνικό όπως και τότε... Αν έπαιρνε την ίδια ηρωική απόφαση όπως πήρε τότε... Αν έφευγε πάλι να πάει να πολεμήσει για το ιδανικό του... Το σύστημα θα τον αντιμετώπιζε σαν τρελό, σαν περιθωριακό. Θα του έβαζε την ταμπέλα του φασίστα, θα τον κατηγορούσαν ότι θέτει σε κίνδυνο τις διεθνείς σχέσεις της χώρας μας.

Κατά πάσα πιθανότητα θα τον έδιναν οι ίδιοι στους κομιτατζήδες και τους τούρκους, όπως έδωσαν τον Οτσαλάν πριν κάποια χρόνια, όπως θέλουν να δώσουν τους εθελοντές πολεμιστές που πολέμησαν στο πλευρό των Σέρβων στην πρώην Γιουγκοσλαβία, παρουσιάζοντας τους σαν σφαγείς και δολοφόνους. Θα ήταν ο κακός της υποθέσεως, ο επικίνδυνος. Που αντί να ζήσει στην άνεση και στην ηρεμία, προτιμά να πολεμήσει...

Ίσως και να τον χαρακτήριζαν και τρομοκράτη... Γιατί δυστυχώς, οι πλειοψηφίες των ανθρώπων που ζουν και κινούνται δίπλα μας, δεν έχουν ψυχή, δεν έχουν καρδιά. Δεν είναι σε θέση να κάνουν κάτι άλλο, κάτι πιο τρανό και πιο μεγάλο... Όπως και να 'χει το ζήτημα, ο Παύλος Μελάς, ο καπετάν Μίκης-Ζέζας, το παλικάρι που πολέμησε και έπεσε για την Μακεδονία μας, ζει και θα ζει πάντα στις ψυχές και στις συνειδήσεις μας. Για μας δεν έφυγε ποτέ. Γιατί απλά «του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται».

Τάσος Δημητρακόπουλος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Εκατό και πλέον χρόνια πέρασαν από το θάνατο του Μακεδονομάχου αγωνιστή Παύλου Μελά.
Ενός ήρωα, ο οποίος άφησε την γυναίκα του που αγαπούσε με μοναδικό τρόπο και το παιδί του και έτρεξε εκεί που η Πατρίδα μας είχε ανάγκη, εκεί που η Πατρίδα χανόταν.
Έτρεξε, γιατί ήξερε ότι αν η Πατρίδα χαθεί δεν υπάρχει μέλλον ούτε για τον ίδιο, ούτε για την οικογένειά του.
Γι’ αυτό το τόσο απλό και συνάμα τόσο σημαντικό, αγωνίστηκε και θυσιάστηκε.
Δεν πολέμησε για δόξα, δεν πολέμησε για χρήματα, πολέμησε γι’ αυτό που ο ίδιος περιέγραψε ξεψυχώντας:


«Το Σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου, είπε στον συναγωνιστή του, και το τουφέκι, όπως σου είπα, του Μίκη(του γιου του).


Και να τους πεις, ότι το καθήκον μου έκαμα».

Χάρις στους ήρωες που γέννησε αυτός ο τόπος σαν τον Παύλο Μελά, ζούμε και αναπνέουμε ελεύθερα.

Εμείς όμως σήμερα το μόνο που καταφέραμε είναι να ξεπουλάμε την Μακεδονία μας, την Ιστορία μας, την Πίστη μας, τις Αξίες μας και μαζί τους και ολόκληρη την Πατρίδα μας.

Ας ελπίσουμε ότι αυτό που πέτυχε τότε «με τη σπίθα που άναψε στον καθένα, πολλοί, που ήταν τυφλοί ως τότε, είδαν» να το πετύχει και σήμερα στις τυφλωμένες καρδιές μας.





Γραφείο Τύπου

Πολιτικής Παράταξης ΚΟΙΝΩΝΙΑ






13 Οκτωβριου του 1904 Ο Μακεδονομάχος Παύλος Μελάς (Μίκης Ζέζας) κυκλώνεται από τουρκικό απόσπασμα στο χωριό Στάτιστα (Μελάς) και τραυματίζεται θανάσιμα

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, αλλά θεραπευτική αγωγή

π. Ιωάννου Ρωμανίδη (καθηγητή του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Μπαλαμάντ [Λίβανος])

Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του π. Ι. Ρωμανίδη «Πατερική Θεολογία» (απομαγνητοφωνημένες παραδόσεις του στο παν/μιο Θεσσαλονίκης). Το παίρνουμε από το Ζωντανό Ιστολόγιο.









Σε πολλούς επικρατεί η αντίληψις ότι η Ορθοδοξία είναι μία από τις πολλές θρησκείες, που έχει σαν κύρια μέριμνά Της την προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας για την ζωή μετά θάνατον, να εξασφάλιση δηλαδή μία θέση στον Παράδεισο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό. Έτσι θεωρείται ότι το Ορθόδοξο δόγμα προσφέρει μία επί πλέον εξασφάλισι, επειδή είναι Ορθόδοξο, και ότι, αν κανείς δεν πιστεύη στο Ορθόδοξο δόγμα, αυτό είναι ένας επί πλέον λόγος για να πάη στην Κόλασι ο άνθρωπος αυτός, εκτός δηλαδή από το ότι ενδεχομένως θα τον στείλουν εκεί τα προσωπικά του αμαρτήματα.

Όσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι αυτό το πράγμα είναι η Ορθοδοξία, αυτοί έχουν συσχετίσει την Ορθοδοξία αποκλειστικά με την μέλλουσα ζωή. Και αυτοί δεν κάνουν και πολλά πράγματα σ’ αυτήν την ζωή, αλλά περιμένουν να πεθάνουν, για να πάνε στον Παράδεισο, επειδή, όταν ζούσαν, ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί!

Μια άλλη μερίδα Ορθοδόξων δραστηριοποιείται μέσα στον χώρο της Εκκλησίας ενδιαφερομένη όχι για την άλλη ζωή, αλλά κυρίως γι’ αυτήν εδώ την ζωή. Δηλαδή για το πως θα τους βοηθήση η Ορθοδοξία να ζήσουν καλά σ’ αυτήν την ζωή. Τέτοιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί προσεύχονται στον Θεό, βάζουν τους παπάδες [i] να κάνουν προσευχές, κάνουν αγιασμούς, παρακλήσεις ευχέλαια κλπ., για να τους βοηθάη ο Θεός να περνάνε καλά σ’ αυτήν την ζωή, να μην αρρωσταίνουν, να αποκαθίστανται τα παιδιά τους, να εξασφαλίσουν στα κορίτσια τους μία καλή προίκα και έναν καλό γαμπρό, τα αγόρια τους να βρουν καλές κοπέλλες με καλή προίκα για να παντρευτούν, οι δουλειές τους να πηγαίνουν καλά, το εμπόριο, με το οποίο ασχολούνται, να πηγαίνει καλά, ακόμη και το χρηματιστήριο ή η βιομηχανία τους, κλπ. Οπότε βλέπομε ότι αυτοί οι Χριστιανοί δεν διαφέρουν κατά πολύ από τους πιστούς των άλλων θρησκειών, που κάνουν και εκείνοι τα ίδια περίπου πράγματα [ii].





Δηλαδή βλέπει κανείς από τα παραπάνω την Ορθοδοξία να έχη αυτά τα δύο κοινά σημεία με όλα τα άλλα θρησκεύματα: Πρώτον, το να προπαρασκευάζη τους πιστούς για την ζωή μετά θάνατον, ώστε να πάνε στον Παράδεισο, όπως ο καθένας τον φαντάζεται, και δεύτερον, το να φροντίζη, ώστε οι Χριστιανοί να μην περνούν θλίψεις, στενοχώριες, καταστροφές, αρρώστιες, πολέμους κλπ. σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, δηλαδή ο Θεός να τα τακτοποιή όλα κατά τις ανάγκες ή τις επιθυμίες τους. Έτσι γι’ αυτούς τους δεύτερους, η θρησκεία παίζει μεγάλο ρόλο σ’ αυτήν την ζωή και μάλιστα σ’ αυτήν την καθημερινή τους ζωή.

Κατά βάθος όμως απ’ όλους τους παραπάνω Χριστιανούς ποιος ενδιαφέρεται αν υπάρχη ή δεν υπάρχη Θεός; Ποιος Τον αναζητά; Γι’ αυτούς δεν τίθεται θέμα αν υπάρχη Θεός ή όχι, εφ’ όσον καλύτερα θα ήταν να υπήρχε Θεός για να μπορούμε να τον επικαλούμεθα και να του ζητούμε να ικανοποιή τις ανάγκες μας, ώστε να πηγαίνουν καλά οι δουλειές μας και να έχωμε κάποια ευτυχία σ’ αυτή την ζωή.

Οπότε βλέπομε ότι ο άνθρωπος έχει μια ισχυρότατη τάσι να θέλη να υπάρχη Θεός, να πιστεύη ότι υπάρχει Θεός, διότι είναι μία ανάγκη για τον άνθρωπο να υπάρχη Θεός, για να εξασφαλίζη τα όσα είπαμε. Ε, και εφ’ όσον είναι λοιπόν μία ανάγκη για τον άνθρωπο το να υπάρχη Θεός, άρα Θεός υπάρχει!

Αν ο άνθρωπος δεν είχε την ανάγκη ενός Θεού και αν μπορούσε να εξασφαλίση αυτάρκεια των προς το ζην σ’ αυτήν την ζωή με κάποιον άλλο τρόπο, τότε δεν ξέρει κανείς πόσοι άνθρωποι θα πίστευαν στον Θεό. Αυτό, γίνεται, εν πολλοίς στην Ελλάδα.

Έτσι βλέπομε, πολλοί άνθρωποι, ενώ πριν ήταν αδιάφοροι ως προς την θρησκεία, προς το τέλος της ζωής τους να θρησκεύουν, μετά ίσως από κάποιο γεγονός που τους φόβισε. Διότι πλέον δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να επικαλούνται να τους βοηθήση κάποιος Θεός, από δεισιδαιμονική δηλαδή πρόληψη. Γι’ αυτούς τους λόγους η φύσις του ανθρώπου βοηθά στο να θρησκεύη ο άνθρωπος. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ισχύει για τους πιστούς όλων των θρησκειών. Παντού η φύσις του ανθρώπου είναι η ίδια. Έτσι ο άνθρωπος μετά την πτώση του – εσκοτισμένος όπως είναι κατά φύσιν – μάλλον, παρά φύσιν – ρέπει προς την δεισιδαιμονία.





Τώρα το ερώτημα που ακολουθεί είναι: Που σταματάει η δεισιδαιμονία και που αρχίζει η αληθινή πίστις;

Σ’ αυτά τα θέματα οι Πατέρες έχουν σαφείς θέσεις και διδασκαλία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ακολουθεί ή μάλλον νομίζει ότι ακολουθεί την διδασκαλία του Χριστού και απλώς πηγαίνει στην Εκκλησία κάθε Κυριακή, που κοινωνεί κατά τακτά διαστήματα, που χρησιμοποιεί τους παπάδες για να του κάνουν αγιασμούς , ευχέλαια κλπ [iii], χωρίς να εμβαθύνη σ’ αυτά, παραμένοντας στο γράμμα του νόμου και όχι στο πνεύμα του νόμου, αυτός ωφελείται ιδιαίτερα από την Ορθοδοξία; Μετά ένας άλλος, ο οποίος προσεύχεται αποκλειστικά για την μέλλουσα ζωή για τον εαυτό του και για τους άλλους και αδιαφορεί τελείως γι’ αυτήν την ζωή, αυτός πάλι ωφελείται ιδιαίτερα από την Ορθοδοξία; Η μία τάσις εκπροσωπείται από τον παπά της ενορίας και όσους μαζεύονται γύρω του με το παραπάνω πνεύμα και η άλλη εκπροσωπείται από έναν Γέροντα σε μοναστήρι, συνήθως κάποιον αρχιμανδρίτη, που βρίσκεται σε σύνταξι και περιμένει να πεθάνη, με μερικούς μοναχούς γύρω του [iv].

Εφ’ όσον οι δύο αυτές τάσεις δεν είναι επικεντρωμένες γύρω από την κάθαρσι και τον φωτισμό, από πατερικής απόψεως, είναι λανθασμένες ως προς εκείνο που επιδιώκουν. Όσο όμως είναι επικεντρωμένες γύρω από την κάθαρσι και τον φωτισμό και εφαρμόζουν την Ορθόδοξη Πατερική ασκητική αγωγή για την απόκτησι της νοεράς προσευχής, τότε μόνον τα πράγματα τίθενται πάνω σε ορθή βάσι. Αυτές οι δύο τάσεις είναι υπερβολές προς τα δύο άκρα. Δεν έχουν αυτές οι τάσεις κοινόν άξονα. Ο κοινός άξονας που διακρατεί την Ορθοδοξία και διατηρεί την συνοχή της, ο ένας και μοναδικός της άξονας επάνω σε όλα τα θέματα που την απασχολούν και ο οποίος τοποθετεί τα πράγματα πάνω σε ορθή βάσι, όταν λαμβάνεται υπ’ όψιν, είναι ο άξονας: Κάθαρσις – φωτισμός – θέωσις.





Οι Πατέρες δεν ενδιαφέρονται για το τι θα συμβή στον άνθρωπο μετά θάνατον αποκλειστικά, αλλά εκείνο κυρίως που τους ενδιαφέρει είναι το τι θα γίνη ο άνθρωπος σ’ αυτήν τη ζωή. Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός, οπότε πρέπει σ’ αυτήν τη ζωή να αρχίση η θεραπεία, διότι «εν τω Άδη ουκ εστι μετάνοια». Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι υπερκοσμική ούτε μελλοντολογική ούτε εσχατολογική, αλλ’ είναι καθαρά ενδοκοσμική. Διότι το ενδιαφέρον της Ορθοδοξίας είναι για τον άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν την ζωή, όχι μετά θάνατον.

Τώρα η κάθαρσις και ο φωτισμός για ποιον λόγο χρειάζονται; Για να πάη ο άνθρωπος στον Παράδεισο και να αποφύγη την Κόλασι; Γι’ αυτό χρειάζονται; Εις τι συνίσταται η κάθαρσις και ο φωτισμός και για ποιον λόγο επιδιώκονται από τους Ορθοδόξους; Για να βρη κανείς τον λόγο και να δώση απάντησι στην ερώτησι αυτή, πρέπει να κατέχη το βασικό κλειδί, το οποίο είναι τούτο: Όλοι οι άνθρωποι επάνω στην γη έχουν το ίδιο τέλος από Ορθόδοξη θεολογική άποψη. Είτε είναι κανείς Ορθόδοξος είτε είναι Βουδδιστής είτε Ινδουϊστής είτε αγνωστικιστής είτε άθεος, ο,τιδήποτε και αν είναι, δηλαδή κάθε άνθρωπος επάνω στην γη, είναι προωρισμένος να δη την δόξα του Θεού. Θα δη την δόξα του Θεού κατά το κοινό τέλος της ανθρωπότητος κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Όλοι οι άνθρωποι θα δουν την δόξα του Θεού, και από αυτής της απόψεως έχουν το ίδιο τέλος. Όλοι βέβαια θα δουν τη δόξα του Θεού, αλλά με μία διαφορά: Οι μεν σεσωσμένοι θα δουν την δόξα του Θεού ως Φως γλυκύτατον και ανέσπερον, οι δε κολασμένοι, θα δουν την ίδια δόξα του Θεού ως πυρ καταναλίσκον, σαν φωτιά που θα τους καίη. Αυτό, το ότι όλοι θα δούμε την δόξα του Θεού, είναι ένα αληθινό και αναμενόμενο γεγονός. Το να δη κανείς τον Θεό, δηλαδή την δόξα Του, το Φως Του, αυτό είναι κάτι που θα γίνη είτε το θέλομε είτε όχι. Η βίωσις όμως αυτού του Φωτός θα είναι διαφορετική στους μεν από τους δε.





Οπότε το έργο της Εκκλησίας και των παπάδων δεν είναι να μας βοηθήσουν να δούμε αυτήν την δόξα, διότι αυτό θα γίνη οπωσδήποτε. Το έργο της Εκκλησίας εστιάζεται στο πως θα δη ο κάθε άνθρωπος τον Θεόν. Όχι στο αν θα δη τον Θεόν. Δηλαδή το έργο της Εκκλησίας είναι να κηρύττη στους ανθρώπους ότι υπάρχει Θεός αληθινός, ότι ο Θεός αποκαλύπτεται είτε ως Φως είτε ως πυρ καταναλίσκον, ότι όλοι οι άνθρωποι κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα δούμε τον Θεόν [v], και να προετοιμάζη τα μέλη της, ώστε να δουν τον Θεόν όχι σαν φωτιά, αλλά σαν Φως [vi].

Αυτή η προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας, καθώς και όλων των ανθρώπων, που θέλουν να δουν τον Θεόν ως Φως, είναι στην ουσία της μία θεραπευτική αγωγή, η οποία πρέπει να αρχίση και να τελειώση σ’ αυτήν τη ζωή. Πρέπει σ’ αυτήν τη ζωή να γίνη η θεραπεία και να περατωθή. Διότι μετά θάνατον ουκ εστι μετάνοια. Αυτή η θεραπευτική αγωγή είναι η ουσία και το κύριο περιεχόμενο της Ορθοδόξου Παραδόσεως ως και η κύρια μέριμνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Συνίσταται δε και αποτελείται από τα ακόλουθα τρία στάδια πνευματικής αναβάσεως: Την κάθαρσι από τα πάθη, τον φωτισμό από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, και την θέωσι, πάλι από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Συμβαίνει δε και τούτο: Αν δεν φθάση κανείς τουλάχιστον σε κατάστασι μερικού φωτισμού, σ’ αυτήν την ζωή, δεν μπορεί να δη τον Θεόν σαν Φως ούτε σ’ αυτήν την ζωή, αλλά ούτε και στην άλλη ζωή [vii].





Έτσι είναι φανερό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο όπως είναι σήμερα, αυτήν την στιγμή. Και εκείνος, που χρειάζεται θεραπεία, είναι ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος έχει και την ευθύνη ενώπιον του Θεού να αρχίση αυτό το έργο σήμερα, σ’ αυτήν την ζωή, διότι σ’ αυτήν την ζωή μπορεί. Όχι μετά θάνατον. Και αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος είναι εκείνος, που θα αποφασίση για το αν θα ακολουθήση αυτόν τον δρόμο της θεραπείας ή όχι.

Ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμί η οδός» [viii]. Η οδός προς τι; Όχι μόνον προς την άλλη ζωή. Ο Χριστός είναι πρώτα η οδός σ’ αυτήν την ζωή. Ο Χριστός είναι η οδός προς τον Πατέρα Του και Πατέρα μας. Ο Χριστός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο πρώτα σ’ αυτήν την ζωή και του δείχνει τον δρόμο προς τον Πατέρα. Αυτός ο δρόμος είναι ο ίδιος ο Χριστός. Αν ο άνθρωπος δεν δη τον Χριστόν σ’ αυτήν την ζωή τουλάχιστον με την νοερά αίσθηση, δεν θα δη τον Πατέρα, δηλαδή το Φως του Θεού ούτε στην άλλη ζωή [ix].





ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[i] Η χρήση του όρου αυτού από τον π. Ιωάννη δεν είναι υποτιμητική. Είχε συνηθίσει ήδη από τις Η.Π.Α., όπου έζησε από ηλικίας τριών μηνών, εμεγάλωσε, εσπούδασε και ανδρώθηκε, να χρησιμοποιεί έτσι αυτόν τον όρο. Στο Άγιον Όρος επίσης χρησιμοποιείται κατά κόρον η λέξη παπάς, χωρίς καθόλου μειωτικό περιεχόμενο. Το αντίθετο μάλιστα.

[ii] Ο λόγος του π. Ιωάννου, όπως αναφέραμε ήδη στον Πρόλογο, είναι μερικές φορές καυστικός.

[iii] Τα οποία βέβαια κάνουν και οι πραγματικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και δεν είναι κακό το να θέλη να κάνη κανείς αυτά· κακό είναι το να μένη μόνο σ’ αυτά.

[iv] Που είναι δηλαδή ο πνευματικός τους πατέρας και οι μοναχοί του είναι άσχετοι με τον Ησυχασμό.

[v] Βέβαια μερική εμπειρία της θέας αυτής του Θεού έχουν όλοι οι άνθρωποι αμέσως μετά την έξοδο της ψυχής τους από το σώμα, δηλαδή μετά τον βιολογικό θάνατο.

[vi] Βλ. Νικήτα Στηθάτου, Φιλοκαλία, Δ’, έκδ. Αστέρος, 1976, σ. 134, § 79.

[vii] Βλ. Αγίου Συμεών νέου θεολόγου, Ευρισκόμενα, Λόγος 75ος. Εκεί διαβάζουμε: «Τοσούτον της Εκείνου θέας εκπέσομεν, κατά την αναλογίαν της εκάστου ημών απ’ εντεύθεν αμβλυωπίας, καθ’ όσον του φωτός αυτού εκουσίως εαυτούς υστερήσαμεν εν τη παρούση ζωή».

[viii] Κατά Ιωάννην, 14, 6.

[ix] Βλ. Μητρ. Ιεροθέου (Βλάχου), Το Πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση, έκδοσις Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου, Λεβάδεια, 1994, σ. 162. «… Με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα αναστηθούν όλοι οι άνθρωποι και θα κριθούν για τα έργα τους. Οι αμαρτωλοί που δεν απέκτησαν πνευματικό οφθαλμό, δεν θα εξαφανισθούν. Θα παραμείνουν ως πρόσωπα οντολογικά, αλλά όμως δεν θα έχουν μέθεξη Θεού. Οι δίκαιοι θα έχουν μέθεξη και κοινωνία με τον Θεό. Όπως λέγει ο άγιο Μάξιμος ο Ομολογητής, οι αμαρτωλοί θα ζήσουν το ‘’αεί φευ είναι’’, ενώ οι δίκαιοι το ‘’αεί ευ είναι’’.

Πνευματική Αντιμετώπιση της Οικονομικής Κρίσης

B’ μέρος της πνευματικά αιχμηρής εισήγησης του δικαστή Βαγγέλη Κωστακιώτη για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ως χριστιανοί. Το α’ μέρος ήταν η Πνευματική Ανατομία της Οικονομικής Κρίσης.












Και πρέπει τώρα να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση αυτού του μοντέλου. Που όπως είπα όμως δεν αφορά μόνο τους άλλους αλλά και μένα. Μέρος του προβλήματος είμαι. Ατομιστής, ωφελιμιστής, κυνηγός της ευδαιμονίας. Αλήθεια τι να πω; Και το κυριότερο, λέγοντας τα, γιατί όλοι εδώ μέσα τις απαντήσεις αφού τις μάθαμε από μικροί και άρα λίγο πολύ τις ξέρουμε, είμαι υπόλογος απέναντι στο Θεό μου, απέναντι σ’ αυτούς που με μεγάλωσαν και απέναντι στον εαυτό μου.



Η απάντηση στο πρόβλημα νομίζω ότι είναι μια. Εγώ δεν ξέρω άλλη. Αλλαγή νοηματοδότησης της ύπαρξης μας. Που πάει να πει:



Το πρώτον Μνήμη θανάτου. Και ξαφνικά ανατρέπεται το σύμπαν. Ολόκληρη η μέχρι τώρα κοσμοθεωρία καταρρέει. Και όλα παίρνουν τις σωστές τους διαστάσεις. Υπάρχει ένα δεδομένο: το βιολογικό τέλος. Όλα όσα πρεσβεύει το παραπάνω μοντέλο, όλα αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε, χάνουν τη λάμψη τους. Μάταια και εφήμερα. Καταλαβαίνεις ότι αυτή η ζωή της αγωνίας, του άγχους, είναι μια τρέλα άσκοπη. Θα έρθει το βιολογικό τέλος. Για ποιο λόγο περνάμε την ελάχιστη ζωή μας μέσα σ’ αυτή την τρέλα; Έχω ακούσει πολλούς να αυτοκτονούν, αδελφοί μου, γιατί έπαθαν οικονομική καταστροφή και έχασαν όλα τα σπίτια και τα υλικά αγαθά που είχαν. Και θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό από τους πολλούς ακόμη και από μας. Η τρέλλα θεωρείται φυσιολογικό. Να αυτοκτονούμε επειδή χάσαμε τα χρήματα! Μα δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να καταρρέει επειδή μίσησε το συνάνθρωπο, ούτε επειδή πέθανε ο διπλανός του από τη δική του αδιαφορία. Πολύ, δε, περισσότερο επειδή έχασε το Χριστό, δηλαδή το Αιώνιο και Αληθινό. Η απόλυτη τρέλλα.



Αλλά, για να επανέλθω, όταν μιλάμε για μνήμη θανάτου δεν μιλάμε για παθητική μνήμη που φέρνει αδράνεια, απελπισία και απόγνωση. Ούτε μιλάμε για νιρβάνα. Μιλάμε για ενεργητική κατάσταση που κινητοποιεί κάθε σημείο του μυαλού, της καρδιάς και του κορμιού μας. Έρχεται η επίγνωση και πάλλεται η ύπαρξη σου. Αλλά το πάθος για ζωή τρέπεται στην όντως ζωή. Θέλω να πω προς αυτόν που είναι ο ίδιος η Ζωή. Και ποιος είναι αυτός; Αυτός που δεν είναι εφήμερος αλλά αιώνιος. Αυτός που δεν γεννά αγωνία, αλλά χαρά.



Να σας πω κάτι προσωπικό. Όταν ήμουνα αποτυχημένος οικογενειακά, επαγγελματικά και οικονομικά, τότε που δεν είχα τίποτα και ήμουν το απόλυτο τίποτα για τα κριτήρια αυτής της κοινωνίας, απέκτησα μόνο ένα. Μνήμη θανάτου. Και ήμουν πιο γεμάτος από ποτέ. Γιατί είχα Αυτόν που πληρώνει τα πάντα. Και έφευγα από τη γκαρσονιέρα που έμενα χωρίς να κλειδώνω και χωρίς να έχω κανένα άγχος, γιατί δεν είχα τίποτα. Αυτόν που είχα δεν μπορούσε κανείς να μου τον κλέψει κανείς. Και κυκλοφορούσα στο δρόμο, συναντούσα γνωστούς που πολλοί από αυτούς έκαναν ότι δεν με έβλεπαν. Εμένα όμως δεν με ένοιαζε. Γιατί με γνώριζε ο Γνώστης των πάντων. Και μετά έγινα δικαστής και απέκτησα αναγνωρισιμότητα, δόξα, τίτλους, χρήματα, υλικά αγαθά. Και έχασα τη μνήμη θανάτου. Και έχασα τα πάντα. Γιατί έχασα τον Κύριο των πάντων. Πότε είχα χαρά; Τότε ή τώρα; Πότε περνούσα κρίση; Τότε που δεν είχα τίποτα ή τώρα που έχω;



Ας επανέλθω λοιπόν. Ποιος είναι η Ζωή; Ποιος δίνει νόημα στην ελάχιστη ζωή μου;

Για να απαντήσουμε αρκεί μια μόνο ερώτηση: Ποιος ο νικητής του θανάτου; Αυτός που νίκησε το θάνατο είναι ο μόνος που μπορεί να μας δείξει και το δρόμο της αληθινής ζωής. Κανείς άλλος. Και αρνούμαι πια τα υποκατάστατα.

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας… Έρχεται λοιπόν ο Χριστός και νικά το θάνατο. Και τι μας λέει;



Εγώ ειμί η Αλήθεια και η Ζωή.

Και τι μας λέει η Ζωή;

Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν…. και ακολουθήτω μοι.



Άρα πρώτη προϋπόθεση: Απαρνησάσθω εαυτόν. Το απόλυτο εγώ του πολιτισμικού μας συστήματος, γίνεται η πλήρης απάρνηση του εαυτού μας, στο δρόμο του Χριστού.

Και Ακολουθήτω μοι. Χωρίς εξηγήσεις. Μας ζητά πλήρη παράδοση. Μας ζητά να τον εμπιστευτούμε. Ή εμπιστεύεσαι και ακολουθείς ή τράβα το δρόμο σου, το δρόμο της ατομικής αγωνίας στον οποίο προσκαλεί ο πολιτισμός μας.

Και αναρωτιέμαι αδελφοί μου: Προς τι τόση αγωνία; Εδώ τάισε τα πετεινά του ουρανού και θα αφήσει εμάς; Μήπως τελικά η αγωνία αυτή υποδηλώνει εγωισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης; Μα τότε θα μου πείτε γιατί να πεθαίνουν από την πείνα οι άνθρωποι; Εκείνοι δεν τον εμπιστεύονταν;



Κύριοι, απαντήσεις για όλα δεν έχουμε. Αλλά εμπιστοσύνη ή έχουμε ή δεν έχουμε. Πάει και τελείωσε. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά και ο πατέρας μας μας έλεγε ότι κάτι πρέπει να γίνει έτσι, δεν ξέραμε γιατί μας το έλεγε, αλλά αυτός ήξερε. Και τον εμπιστευόμασταν, γιατί ξέραμε ότι μας αγαπά. Η έχουμε λοιπόν τη βαθιά πεποίθηση ότι ο Χριστός μας αγαπά και δεν θα μας αφήσει και πως οτιδήποτε και να μας συμβεί Αυτός που είναι η Αγάπη το επιτρέπει, οπότε καλοδεχούμενο, ή τραβάμε το δρόμο της δικής μας αυτάρκειας. Και η εμπιστοσύνη σημαίνει ότι παραδίδουμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν. Είπε κάποιος άγιος « Κύριε εγώ θέλω να μαι μαζί σου ακόμη και στη κόλαση». Αυτό τα λέει όλα. Εναποθέτω την ύπαρξη μου σ’ αυτόν που είναι η Ζωή και ας κάνει αυτός ότι θέλει. Και έρχεται μια απίστευτη ηρεμία. Η αγωνία που κυριαρχεί στον πολιτισμό μας γίνεται χαρά συνάντησης, διότι συναντήθηκα και σχετίστηκα μ’ Αυτόν που είναι η Ζωή.



Εκτός από την εμπιστοσύνη, τι άλλο μας λέει;



Ακτημοσύνη. Τίποτα να μην αποκτούμε. Γιατί η θέληση για ατομική ιδιοκτησία μας διαφοροποιεί οντολογικά από Αυτόν που τίποτα δεν κρατά για τον εαυτό του.

Και τι άλλο μας λέει;

Αυτός που έχει δυο χιτώνες να δώσει τον ένα. Ο πολιτισμός μας μας λέει αυτός που έχει δυο καράβια να αποκτήσει 1000. Ποιος έχει αγωνία και ποιος χαίρεται πραγματικά; Έχετε δει τους πολύ πλουσίους, που αποτελούν το κοινωνικό πρότυπο, να είναι γαλήνιοι και ήρεμοι; Ή μήπως τους βλέπετε μονίμως σκυθρωπούς πάνω από αριθμούς; Και στον αντίποδα. Σκέφτεστε ποτέ τον Παίσιο ή τον Πορφύριο και τους άλλους καλόγερους αυτού του διαμετρήματος να έχουν αγωνία γιατί είχαν μόνο ένα φαγωμένο ράσο; Εμείς που έχουμε όλα αυτά, πόση αγωνία να αποκτήσουμε και άλλα….Και χάνουμε και την χαρά της προσφοράς.



Και τι άλλο μας λέει ο νικητής του θανάτου;



Τον άρτο ημών τον επιούσιο δως ημίν σήμερον…

Ποιος από μας αδελφοί δεν έχει τον άρτο; Για αυτό αγωνιούμε; Ας είμαστε ειλικρινείς… Δεν μας νοιάζει ο άρτος κι ας βροντοφωνάζουμε κάθε Κυριακή το Πάτερ ημών… Μας νοιάζει οτιδήποτε υλικό μας σερβίρει το κοινωνικό μοντέλο. Όμως τελικά αν ακολουθούσαμε το Χριστό, θα χαμε κάποια αγωνία;

Αυτός που νίκησε το θάνατο μας λέει και άλλα πολλά, που φυσικά δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια σύντομη εισήγηση.

Όλα όσα μας λέει, όμως, συνοψίζονται κατά τη γνώμη μου σ’ ένα και μοναδικό: Αγάπα τον πλησίον σου και το συνταρακτικότερο της ιστορίας: αγάπα τον εχθρό σου.



Αδελφοί, γράφουν οι ιστορίες που διδασκόμαστε στο σχολείο ένα σωρό επαναστάσεις. Και δεν αναφέρουν ούτε μια λέξη για την συγκλονιστικότερη επανάσταση. Αγάπα τον εχθρό σου.

Αλήθεια, σκέφτεστε έναν κόσμο που απλά θα άκουγε αυτό που μας είπε αυτός που είναι η Χαρά και η Ζωή; Σκέφτεστε έναν κόσμο που ο καθένας θα αγαπούσε τον άλλον; Όλα αυτά που περιγράψαμε σαν κρίση παραπάνω θα υπήρχαν; Η θα μιλάγαμε για έναν άλλον κόσμο;



Αδελφοί, το πολιτισμικό μας μοντέλο δεν επιδέχεται διορθώσεις. Το πρόβλημά του είναι οντολογικό. Όπως προείπα, όλα τα προβλήματα που γεννά το σύστημα που ζούμε δεν οφείλονται σε παθολογία, αλλά είναι η φυσιολογία του. Απαιτείται άλλος τρόπος συ-νύπαρξης. Και τον δρόμο αυτό μας τον έχει δείξει ο νικητής του θανάτου.



Και είναι ο τρόπος που υπάρχει Αυτός. Ο Τριαδικός αγαπητικός τρόπος ύπαρξης. Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος, που πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού και μπορεί να γίνει κατά χάρη Θεός, για να νικήσει το θάνατο ( όχι το βιολογικό τέλος αλλά τον όντως θάνατο) και όλες αυτές τις αγωνίες, πρέπει να αποπειραθεί να βιώσει στο μέτρο του ανθρωπίνου εφικτού την αγαπητική τριαδική κοινωνία. Να επιχειρήσει, δηλαδή, ως μυριουπόστατος με τους άλλους συνανθρώπους του να υπάρξει αγαπητικά με όλους, φίλους και εχθρούς. Η απόλυτη πληρότητα.



Και σ’ αυτόν τον άλλο τρόπο ύπαρξης είμαστε όλοι καλεσμένοι, άξιοι και ανάξιοι. Γιατί ο Θεός αγάπη εστί. Ο Θεός δεν διαλέγει. Ο άνθρωπος επιλέγει εν ελευθερία: ή αποπειράται το ίδιο και όντως ζει ή επιλέγει να είναι νεκρός και ας επιβιώνει βιολογικά. Φυσικά επειδή ο άνθρωπος, επέλεξε να είναι πεπτωκώς, τόσο ως πρόσωπο όσο και ως μέλος μιας θεσμοθετημένης συλλογικής ομάδας, αδυνατεί να φτάσει τέλεια στον τρόπο αυτό ύπαρξης. Αν όμως αυτό δεν είναι απόλυτα εφικτό, σίγουρα είναι εφικτός ο τρόπος ζωής των Αγίων, όταν αναφερόμαστε σε προσωπικό επίπεδο και της Εκκλησίας όταν αναφερόμαστε σε συλλογικό επίπεδο. Εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ίδιοι με μας ήταν και οι Άγιοι. Αφού, επομένως, αυτοί μπόρεσαν να ζήσουν μια άλλη ζωή, μπορούμε και μεις. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμά τους και το παράδειγμα της Εκκλησίας.



Και στο τέλος τέλος, ας επιστρατεύσουμε τη μεγαλύτερη δυνατότητα που μας χάρισε για να σχετιστούμε μαζί του και με τους συνανθρώπους μας. Την προσευχή.



Ακούμε στην ιερότερη στιγμή της Θείας Λειτουργίας και της ζωής του ανθρώπου:



« Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».



Αυτό είναι όλο το νόημα. Κύριε όλα είναι δικά Σου. Τίποτα δικό μας. Και Εσύ μας τα χάρισες όλα. Όπως χάρισες και τον Εαυτό Σου. Χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς διακρίσεις. Και στον φτωχό και στον πλούσιο, στον όμορφο και στον άσχημο, στο νέο και στο γέρο. Και μεις σου προσφέρουμε τώρα τα δικά σου. Δηλαδή την ύπαρξη μας. Κάνε την ότι Εσύ θες γιατί Δική σου είναι. Γιατί Εσύ είσαι η Αγάπη, η Ζωή και η Χαρά και μεις θέλουμε να μετέχουμε στην Αγάπη, στη Ζωή και στη Χαρά.



Πηγή: Άρωμα Ασίας π. Ιωνά

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Προεπαναστατική Ρωσία και σύγχρονη Ελλάδα

Παράλληλοι καιροί



Ρωσία 1911 –Ελλάδα 2010











Ο διωγμός της Εκκλησίας



Πλησιάζει η ώρα εκείνη που δεν θα είμαστε σε θέση να πηγαίνουμε άφοβα στην εκκλησία, που δεν θα έχουμε δικαίωμα να παιδαγωγούμε τα παιδιά μας με το ορθόδοξο πνεύμα… Η βεβήλωση της εκκλησίας προ πολλού ήδη άρχισε… Οι δολοφόνοι στις εκκλησίες ανιχνεύουν τα θύματά τους. Οι τοίχοι των ναών βάφονται με αίμα διαμελισμένων παιδιών και μητέρων. Ακούγονται ήδη και σε μας οι κακόβουλες φωνές που απαιτούν να φύγουν τα Θρησκευτικά από τα σχολεία, επειδή η διδασκαλία του Χριστού δήθεν εξάπτει την εχθρότητα μεταξύ των παιδιών!



Αρκετοί πολιτικοί, διανοούμενοι, εργάτες, μαθητές, ακόμοι και μερικοί ιερείς συστρατεύονται ανοικτά στην παράταξη των διωκτών του Χριστού.



Κοινωνική διαφθορά



Εμείς βλέπουμε πως το γκρέμισμα συντελείται σ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις: γκρεμίζεται κάθετι θρησκευτικό και πατριωτικό, οι αφόρητοι εμπαιγμοί των ιερών και οσίων αποτελούν συνήθη φαινόμενα… Τα μικροσκοπικά πορνογραφικά βιβλιαράκια που διανέμονται από ρακένδυτα παιδιά στις πόλεις, οι πορνογραφικές φωτογραφίες που τοποθετούνται στις βιτρίνες των χαρτοπωλείων, όλα συντελούν στη διαφθορά του ρωσικού λαού. Κάποιος ιατρός, ο Σ.Σ. Γκολοούσεφ, ανοικτά διακηρύσσει σε εφημερίδα ότι είναι απαραίτητες η πορνεία και οι εκτρώσεις!



Εμφανίζονται οργανώσεις όπου διαπράττονται όργια και βακχικές τελετές χωρίς καμία αιδώ! Οι ευσεβείς άνθρωποι διώκονται και εμπαίζονται, εάν τολμήσουν να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας εναντίον της κοινωνικής διαφθοράς.



Μέσα σ’ αυτό το άγριο ξεφάντωμα οι σκοτεινές δυνάμεις προωθούν τους σκοπούς τους με ασφαλή βήματα πίσω από τα συνθήματα «πρόοδος», «αλληλεγγύη», «πολιτισμός».



Η ψυχή του λαού



«Πολλοί νομίζουν ότι μια χώρα μπορούν να την κατακτήσουν μόνο με την δύναμη των όπλων», γράφει ο Κοπέν Αλμπανσέλι. Και συμπληρώνει: «Αυτό είναι τραγικό λάθος, υπάρχουν κτυπήματα πολύ πιο καίρια από εκείνα που χύνουν το αίμα του λαού. Είναι αυτά που στρέφονται κατά της ψυχής του λαού»!



Η ψυχή του λαού τρέφεται με τις αιώνιες παραδόσεις και τα πατροπαράδοτα ήθη του. Αυτές είναι και οι πραγματικές πηγές της ζωής του λαού… Όπως τα δέντρα στο δάσος αναζητούν με τις ρίζες τους την κατάλληλη τροφοδοσία, έτσι και ο λαός ζει με εκείνα τα πνευματικά ερείσματα που διαμορφώθηκαν από την ανδρεία, τον ηρωισμό, τον αγώνα, τη θυσία και την ελπίδα των προγόνων του. Σ’ αυτά συνίσταται η ζωντανή δύναμη την οποία οι προηγούμενες γενιές κληροδότησαν στις επόμενες.



Απώλεια ιστορικής μνήμης



Γι’ αυτό, όποιος θέλει να φονεύσει την ψυχή ενός λαού, αρκεί να τον αποκόψει από το ζωντανό παρελθόν του, δηλαδή να εξαφανίσει από την μνήμη του την παράδοση και τις πνευματικές υποθήκες των προγόνων του, να του εμπνεύσει την περιφρόνηση και την αντιπάθεια προς αυτές, όπως ακριβώς θα έκανε κάποιος που θα έκοβε τις ρίζες ενός δένδρου, προκειμένου να το νεκρώσει. Έτσι ακούμε ότι πολλοί ρώσοι χαίρονται με κάθε κτύπημα που κάποιοι αόρατοι υλοτόμοι καταφέρουν στις ρίζες του αιωνόβιου ρωσικού δένδρου, κτύπημα που συνοδεύεται πάντοτε από δυνατές φωνές για πρόοδο, ελευθερία, ισότητα…



Μπροστά στον πνευματικό αφανισμό



Θα έλθει η ώρα, και ίσως είναι πλέον κοντά, που εμείς σωφρονισμένοι από την πικρή πείρα μας, θα μάθουμε να παλεύουμε κατά των δυνάμεων του σκότους… Ο κίνδυνος που μας απειλεί είναι πιο φοβερός από τον ζυγό των Τατάρων και πιο ορμητικός από την επιδρομή του Ναπολέοντα. Τώρα πλέον, ανθρωπίνως, όλα είναι εναντίον μας!



Η μάνα μας Εκκλησία



Πίσω μας όμως στέκει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή και μόνη μπορεί να περιμαζέψει το σκόρπιο ποίμνιο του Χριστού, να απαλείψει την κοινωνική αδικία και να ξαναδώσει στη Ρωσία το προηγούμενο πνεύμα της.





Αφυπνιστικός ημέτερος επίλογος



Ο προφητικός λόγος του Αλεξάνδρου Σελιανίνωφ σύντομα έγινε πραγματικότητα. Και η Ρωσία από το 1917 έζησε για εβδομήντα χρόνια μια συνεχόμενη νύχτα. Ζούμε κι εμείς σήμερα την δική μας τραγική πραγματικότητα. Θα παραμείνουμε αδιάφοροι και ασυγκίνητοι μπροστά στη σήψη και διαφθορά του λαού μας; Θα μείνουμε απαθείς μείνουμε απαθείς μπροστά στους αόρατους υλοτόμους του έθνους μας;


Έκδοση του Ιερού Ναού Θείας Αναλήψεως Δραπετσώνας

ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ Β΄ ΚΑΙ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!

Γράφει ο Τάσος Χατζηαναστασίου

Φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Ναυπλίου

Οι ανιστόρητοι νεοφιλελεύθεροι σχεδιαστές της εκπαιδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα έκαναν το θαύμα τους: στο σχέδιο προγράμματος για τη Β΄ και Γ΄ Λυκείου που είδε το φως της δημοσιότητας τις προηγούμενες μέρες έχει καταργηθεί το μάθημα της Βυζαντινής και Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας!





Στα αντικείμενα που προβλέπεται να διδαχθούν περιλαμβάνονται η Αρχαία Ιστορία, η Ιστορία των... Ιδεών και φυσικά η Ευρωπαϊκή Ιστορία και αυτά ως επιλεγόμενα και όχι υποχρεωτικά. Με την ίδια εθνοκτόνα λογική των δωσίλογων που μας κυβερνούν, τα θρησκευτικά γίνονται επιλεγόμενο μάθημα.



Έτσι λοιπόν ενώ οι προηγούμενες γενιές έκαναν αγώνες για δεκαετίες προκειμένου να διδάσκεται η νεότερη και σύγχρονη Ιστορία, αυτή σήμερα καταργείται εν μια νυκτί!.....



Η επιλογή αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι πλήρως εναρμονισμένη με τη γενικότερη πολιτική επιβολής των ορέξεων της διεθνούς συμμορίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στη χώρα μας που στην κυβέρνηση του ΓΑΠ βρίσκει έναν αξιόπιστο και συνεπή συνεργάτη.



Το διεθνές κεφάλαιο έχει έναν και μόνο αντίπαλο: τα εθνικά κράτη και την αντίσταση των λαών. Αλλά για να μπορέσουν να αντισταθούν τα κράτη και οι λαοί και να υπερασπίσουν την ανεξαρτησία τους, πρέπει να διατηρήσουν την ιστορική τους μνήμη και συνείδηση, την ιδιαίτερη πολιτισμική τους ταυτότητα, την αίσθηση του συνανήκειν.



Αλλιώς καταντούν άβουλοι ιδιώτες καταναλωτές, υποχείρια των παγκόσμιων μηχανισμών εξουσίας και χειραγώγησης που δεν έχουν ούτε Θεό ούτε πατρίδα. Γι’ αυτό, ειδικά η Ιστορία αποτελεί τα τελευταία χρόνια το κατεξοχήν πεδίο όπου δοκιμάζει το σύστημα τα αντανακλαστικά του λαϊκού κινήματος στο επίπεδο της συνείδησης και της συλλογικής του ταυτότητας.



Στη μετωπική αντιπαράθεση γύρω από το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού η εθελόδουλη ελίτ της χώρας και η διανόησή της υπέστησαν μία ταπεινωτική ήττα παρά τη συστηματική κατασυκοφάντηση («εθνικιστές», «ακροδεξιοί») όσων εναντιώθηκαν στο τερατούργημα εκείνο. Ένα είναι σίγουρο: ότι φοβούνται την Ιστορία.



Έτσι, σήμερα επιχειρείται η εξαφάνιση του προβλήματος μέσω της εξαφάνισης του ίδιου του αντικειμένου της Ιστορίας από το Λύκειο. Έτσι, οι δεκαεξάρηδες και δεκαεφτάρηδες μαθητές θα στερηθούν το δικαίωμα να αποκτήσουν ιστορική συνείδηση μέσα από την κριτική προσέγγιση ενός παρελθόντος που στη χώρα μας εξακολουθεί να επηρεάζει τις σύγχρονες εξελίξεις και τις πολιτικές επιλογές.



Τα προηγούμενα χρόνια, στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο, τουλάχιστον με βάση την Εξελικτική Ψυχολογία, τα παιδιά δεν διέθεταν την απαιτούμενη ωριμότητα προκειμένου να δουν κριτικά την Ιστορία και τώρα που τη διαθέτουν, καταργείται η Ιστορία!



Το ζήτημα της Ιστορίας δεν είναι το μοναδικό μειονέκτημα του σχεδίου προγράμματος για το «Νέο Λύκειο», είναι ωστόσο το πιο κραυγαλέο για τις προθέσεις των εμπνευστών του να μετατρέψουν το Λύκειο σ’ έναν παιδότοπο σούπερ μάρκετ με «καλάθια» απ’ όπου ψωνίζεις αποσπασματικές και ασύνδετες μεταξύ τους γνώσεις.



Η λογική των πολλών «επιλογών» ακούγεται ωραία στ’ αυτιά όσων δεν έχουν επαφή με το σχολείο. Το σχολείο όμως δεν είναι εμπορικό κέντρο. Η εμπειρία διδάσκει πως οι καθηγητές κάθε κλάδου θα καταντήσουν να κάνουν... προσφορές προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες - μαθητές αλλιώς θα μένουν χωρίς ωράριο και θα κινδυνεύουν οι οργανικές τους θέσεις. Θα ζήσουμε φαινόμενα που ευτελίζουν το λειτούργημα και καταρρακώνουν την αξιοπρέπειά μας όταν θα πλειοδοτούμε σε βαθμούς και χάιδεμα των παιδιών προκειμένου να επιλέγουν περισσότεροι το δικό μας αντικείμενο.



Επιστημονικές ενώσεις και κλάδοι ήδη εκδήλωσαν την αντίθεσή τους. Αυτό το σχέδιο όμως πρέπει να ανατραπεί συνολικά. Οι εκπαιδευτικοί από τη μεριά τους πρέπει να ξεπεράσουμε τις συντεχνιακές αντιλήψεις, που οδηγούν κάθε κλάδο να μετρά πόσες ώρες μάθημα θα έχει στο «Νέο Λύκειο» και ν’ αντιδρά αναλόγως θετικά ή αρνητικά, και να αντισταθούμε ενωμένοι.



Ειδικά, όμως η αντίδραση στην κατάργηση της ιστορικής μνήμης πρέπει να είναι καθολική και μαζική γιατί είναι ένα ακόμη βήμα για τον πλήρη εξανδραποδισμό μας ως έθνους, για τη διαιώνιση της μετατροπής της Ελλάδας σε «γλώσσα τυφλή στη γεωγραφία, σε οικόπεδο και αποικια>>.

Αγιορείτες Γεροντάδες




Ο Κατουνακιώτης ασκητής Γέρων Χρυσόστομος - ράπτης




Ο Ρουμανικής καταγωγής παπαΓιάννης στην απλωταριά του κελλιού του (Κολλιτσού)









Ο Βιγλιώτης ασκητής Γέρων Ευθύμιος, από ετών αόμματος και γηροκομούμενος στο


νοσοκομείο της Μεγίστης Λαύρας, σε στιγμή αναμονής προς Θεία Μετάληψι






Ο πατήρ Νικόλαος Λαυριώτης





Ο δάσκαλος, πρ. Καρακαλληνός, μοναχός Ιάκωβος, με τα «επίσημά του» (στο Φιλοθεΐτικο κελλί του Αγ. Δημητρίου)





Ο Καψαλιώτης ασκητής Γέρων Πολύκαρπος




Ο μακαριστός Καυσοκαλυβίτης Γέρων Συμεών, ο αόμματος









Οι φωτογραφίες δημοσιεύονται στο βιβλίο



του Επισκόπου Ροδοστόλου π. Χρυσοστόμου



«Ωδή στα αμάραντα, στον Άθωνα

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Η γάτα του παπά







«Χαρά που το’χουν τα βουνά

που βλέπουν διάκους με σπαθιά

παπάδες με ντουφέκια»



Δημοτικό







«Η Ορθοδοξία, όπως παρουσιάζεται στα μάτια του ελληνικού λαού, είναι θρησκεία εθνική, συνυφασμένη αξεδιάλυτα με τα ήθη και τον ομαδικό του χαρακτήρα, με το κλίμα και με το άρωμα του τόπου, με τα τοπία του με την οικογενειακή του ζωή και με τα γυρίσματα. Η οργάνωσή της είναι δημοκρατική, η γλώσσα της θερμή, η ηθική της ανθρώπινη, ταιριαγμένη με την ελληνική νοοτροπία, τα σύμβολά της οικεία και αναντικατάστατα στη λαϊκή συνείδηση. Οι μεγάλες γιορτές της, ο Ευαγγελισμός, το Πάσχα, ο Δεκαπενταύγουστος, τα Χριστούγεννα και τα Δωδεκάμερα και άλλες, είναι κάθε χρόνο οι μεγάλες μέρες της Ελλάδας, οι μέρες όπου το εθνικό σύνολο αισθάνεται περισσότερο από κάθε άλλην ώρα την ενότητά του, την αλληλεγγύη του, την αμοιβαία αγάπη των μελών του. Αυτή η θαλπωρή, αυτά τα ζεστά πνευματικά κύματα που μεταδίδονται ακατάπαυστα, σ ‘όλην την Ελλάδα, από τους ορθόδοξους ναούς κι από τις βυζαντινές τους ακολουθίες, αποτελούν στοιχείο συστατικό, εκ των ων ουκ άνευ, της ελληνικής ζωής. Για τούτο και δεν μπορεί να νοηθεί στην Ελλάδα χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας, ούτε και υπήρξε εδώ ποτέ αντικληρικό πολιτικό κίνημα, όπως συνέβη αλλού.



Επικρίνουμε συχνά την Εκκλησία – κάποτε μάλιστα με μεγάλη δριμύτητα – αλλά την επικρίνουμε από μέσα, σαν μέλη της που απαιτούμε απ’ αυτήν να γίνει καλύτερη. Δεν την πολεμούμε σαν να είναι ένα ξένο σώμα, από το οποίο ζητούμε να χωριστούμε».



(Γ. Θεοτοκάς, «Πνευματική πορεία», εκδ. Εστία», σελ. 134).



Το θέμα μου δεν είναι ο πολυσυζητημένος χωρισμός Εκκλησίας και κράτους. Για τον λαό εξάλλου τέτοιο θέμα δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στο μυαλό των γνωστών εκκλησιομάχων, που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι πίστη, Εκκλησία και πατρίδα είναι «σάρκα μία». Όντως, όπως ομορφότατα γράφει ο μεγάλος Θεοτοκάς, δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του Γένους μας, κίνημα αντικληρικό, αυτά είναι φράγκικα πράγματα. «Το ράσο στάθηκε η εθνική σημαία της Ελλάδας στα χρόνια της σκλαβιάς» (Μυριβήλης), απλοί και ταπεινοί παπάδες και καλόγεροι ανακαινίζουν, αναπαύουν και στηρίζουν πνευματικά το λαό μας κάτω από το πετραχήλι τους. Και ίσως ποτέ στην ιστορία το έργο του κληρικού να ήταν δυσκολότερο απ’ όσο είναι σήμερα.



Νέοι ιερείς, άνθρωποι με ζήλο, με διάθεση προσφοράς και θυσίας, που φόρεσαν το βαρύτατο ράσο, για να διακονήσουν φιλότιμα το λαό που τους εμπιστεύτηκε η Εκκλησία, πικραίνονται από την εχθρότητα, την καχυποψία και την άδικη σπίλωση της ιερωσύνης. Τέλος πάντων, αυτή είναι η εποχή μας, homo homini lupus, ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, λύκος.



Κι αν δεν υπήρξε αντικληρικό λαϊκό κίνημα στην πατρίδα μας, ύπουλα, λάθρα παρεισέφρησε στα σχολικά βιβλία γλώσσα. Παράδειγμα. Στο «Ανθολόγιο» Γ΄ και Δ΄ Δημοτικού, σελ. 143-144, διαβάζουμε εκτενές κείμενο του Π. Καλιότσου, με τίτλο «Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας». Το «αλλιώτικο» είναι οι δυο τερματοφύλακες των δυο παιδικών ομάδων. Ένας παπάς και ένας δάσκαλος. Τα παιδιά προτείνουν στον παπά να παίξει. «Κακό είναι;». Απαντά ο παπα – Μιχάλης: «Διόλου κακό! Απεναντίας μάλιστα, που είναι μια ωραία γυμναστική. Το ευλογημένο παιχνίδι, όπως είναι φυσικά και το ποδόσφαιρο, όχι μόνο το επιτρέπει αλλά και το συνιστά ο Πανάγαθος…Ας μην είχε ο κόσμος τέτοιες προκαταλήψεις και θα σου ‘λεγα εγώ. Κάθε μέρα θα έπαιζα».



Παίζει τελικά, αλλά επειδή «κατέφυγε σε ζαβολιές» μαλώνει, διαπληκτίζεται με τον δάσκαλο, ουρλιάζει οργισμένος «πίσω και σ’ έφαγα», τον κατηγορεί η αντίπαλη ομάδα του δασκάλου «ότι είναι πουλημένος», χαχανίζουν τα παιδιά που τον βλέπουν να ωρύεται και να «γίνεται ρεζίλι» και λοιπά φαιδρά και τελείως εξωπραγματικά.



Πλήρης απαξίωση της ιερωσύνης, μέσω νοσηρής φαντασίας που επιγράφεται ως λογοτεχνία. Όλα αυτά σε 9χρονα με ανομολόγητο σκοπό, την κατασυκοφάντηση του κλήρου, την πρόωρη ενστάλαξη της ασέβειας προς την Εκκλησία. (Σ’ όλα αυτά τα νεοταξικά και αντισυνταγματικά έντυπα χλευάζονται και γελοιοποιούνται κυρίως παπάδες και δάσκαλοι. Προφανώς γιατί είναι τα δυο λειτουργήματα που μπορούν, εφ’ όσον εκπροσωπούνται από αξίους, με «ψυχή και Χριστό» λειτουργούς, να αφυπνίσουν και να αρματώσουν πνευματικά τον λαό μας).



Στα «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Α΄ Γυμνασίου, σελ. 222- 226, εμπεριέχεται κείμενο του Γρ. Ξενόπουλου με τίτλο «Η γάτα του παπά». Τι είχε συμβεί; Την Κυριακή, την αυγή, πριν από τη Λειτουργία πηγαίνει στο σπίτι του παπα- Ζήσιμου ο Χρήστος ο κλαμπανάρος (κωδωνοκρούστης) και εκεί διαμείβεται ο εξής διάλογος:



«Πάλε τα ίδια, παπά μου!»



«Ε;»



«Η γάτα, πανάθεμά τη!»



«Ω, συμφορά μου!... Στο ίδιο μέρος;»



« Όχι, στην Αγία Πρόθεση..»



Μια γάτα μπήκε στην εκκλησία και έκανε τις ακαθαρσίες της, πού; Στην Αγία Πρόθεση, εκεί που τοποθετούνται τα Τίμια Δώρα για το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (Το είχε ξανακάνει). Ο παπάς στο τέλος συγχωρεί τη γάτα. Θα υποθέσει κάποιος τι παπάς είναι αυτός που δεν μπορεί να προστατεύσει το ναό από ζώα που τον μαγαρίζουν. (Πού ακούστηκε τέτοιο πράγμα, γάτες να μπαίνουν στο Άγιο Βήμα. Κι αν συνέβη κάποτε και το απαθανάτισε η πένα του Ξενόπουλου, έπρεπε να περάσει σε σχολικό βιβλίο;). Αλλού όμως είναι το πανούργευμα των συγγραφέων. Επιλέγουν από τον Ξενόπουλο, σπουδαίο κατά τα άλλα συγγραφέα, ένα από τα ατυχέστερα κείμενά του και μάλιστα προσβλητικότατο και βλάσφημο για την Ορθόδοξη Πίστη. Και τον παπά συκοφαντούν και τον Ξενόπουλο απομειώνουν. «Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι».



(Το ίδιο συμβαίνει με κείμενα του Παπαδιαμάντη. Στη «Νεοελληνική Γλώσσα» Α΄ Γυμνασίου, ο ασκητικός και ολιγοδεής Παπαδιαμάντης εμφανίζεται κοιλιόδουλος γλεντοκόπος. Σελ. 70). Να μην λησμονήσω, μια και είμαι στις εσωτερικές σελίδες του σχολικού έντυπου, να μεταφέρω κι ένα πρωτότυπο ορισμό της Ελλάδας.



Στη σελ. 124 διαβάζει ο 13χρονος μαθητής ότι «…η Ελλάδα ήταν μια γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά και απελπισμένα…». Μάλιστα. Αντικείμενο σεξουαλικού πόθου η πατρίδα μας. (Είπαμε «στον τόπο που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια»). Και στο ίδιο βιβλίο σελ. 239, κείμενο της Λιλής Ζωγράφου, με τίτλο «Στρίγγλα και καλλονή», οι μαθητές διαβάζουν ότι: «Η ελεημοσύνη είναι εκδήλωση εγωισμού. Σου την αναγνωρίζουν οι άλλοι και σε επαινούν για όσα προσφέρεις. Το ν’ αγαπάς όμως ένα ανυπεράσπιστο ζώο είναι…η πιο τέλεια μορφή αγάπης». (Όποιος διάβασε το «Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού» της μακαρίτισσας Λ. Ζωγράφου, ξέρει για τι είδους συγγραφή μιλάμε).



Επίλογος: τα βιβλία αυτά είναι αντισυνταγματικά. «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». (άρθρο 16, παρ.2). Τα κείμενα που παρέθεσα συμβαδίζουν με τις συνταγματικές επιταγές; Αναπτύσσουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση; Μήπως αντίθετα τις καταρρακώνουν;







( Δεν θα ησυχάσω. Θα συνεχίσω να γράφω για τις μαγαρισιές των «βιβλίων». Γονείς, δάσκαλοι και «όσοι ζωντανοί», πρέπει να αντιδράσουν δυναμικά για να σταματήσει το κακό).

















Νατσιός Δημήτρης



δάσκαλος-Κιλκίς

Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου «Έχουµε ευθύνη»








Είχε έρθει στο Καλύβι ένας άθεος µέχρι το κόκκαλο.

Αφού είπε διάφορα, µετά µού λέει: «Εγώ είµαι εικονοµάχος». Από εκεί πού δεν πίστευε τίποτε, ύστερα έλεγε ότι είναι εικονοµάχος.



«Βρε αθεόφοβε, τού λέω, εσύ αφού δεν πιστεύεις σε τίποτε, τι µού λες ότι είσαι εικονοµάχος;



Τότε, τον καιρό τής Εικονοµαχίας , µερικοί Χριστιανοί από υπερβολικό ζήλο έπεσαν σε πλάνη, έφθασαν στην άλλη άκρη, και µετά ή Εκκλησία τοποθέτησε το θέµα· δεν είναι ότι δεν πίστευαν». Υποστήριζε εν τω µεταξύ όλη την σηµερινή κατάσταση. Μαλώσαµε εκεί πέρα.



«Καλά, του λέω, κατάσταση είναι αυτή; ∆ικαστικοί να φοβούνται να δικάσουν, να κάνουν µηνύσεις για εγκληµατίες και να τους απειλούν ό ένας και ό άλλος και να αναγκάζονται να τις αποσύρουν; Και τελικά ποιοί κυβερνούν;

Σε αναπαύει αυτή ή κατάσταση; Υποστηρίζεις αυτούς;

Εσύ είσαι εγκληµατίας.

Γι' αυτό ήρθες;

Άντε, φύγε Από εδώ!».

Τον έδιωξα.

- Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι πού µιλάτε;



- Τι να φοβηθώ; Τον τάφο µου τον έχω ανοίξει. Αν δεν τον είχα ανοίξει, θα µε απασχολούσε πού θα κουραζόταν ό άλλος να σκάψει. Τώρα θα χρειασθεί να ρίξει µόνο λίγους τενεκέδες χώµα...

- 'Έχω ύπ' όψιν µου έναν άλλον άθεο, έναν βλάσφηµο, πού τον αφήνουν στην τηλεόραση και µιλάει, ενώ έχει πεϊ τά πιο βλάσφηµα λόγια για Τον Χριστό καί την Παναγία. ∆εν παίρνει καί ή Εκκλησία µιά θέση να άφορίση µερικούς. Αυτούς έπρεπε να τους άφορίζη ή Εκκλησία. Λυπούνται Τον αφορισµό!



- Γέροντα, τι θα καταλάβουν µε τον αφορισµό, αφού τίποτε δεν παραδέχονται;



- Τουλάχιστον να φανεί ότι ή Εκκλησία παίρνει µιά θέση.



- Ή σιωπή της, Γέροντα, είναι σαν να τά αναγνωρίζει;

Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εµείς τι κάνουµε γι' αυτήν; Ή Ελλάδα, ή Ορθοδοξία, µε την παράδοση της, τους Αγίους και τους ήρωες της, να πολεµήται από τους ίδιους τους Έλληνες και εµείς να µη µιλάµε! Είναι φοβερό!



Είπα σε κάποιον. «Γιατί δεν µιλάτε; Τι είναι αυτά πού κάνει ό τάδε;». «Τι να πεις, µού λέει, αυτός όλος βρωµάει». «Αν βρωµάει όλος, γιατί δεν µιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν.

Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, τού λέω, "δεν συµφωνώ µ' αυτό". Τίµια πράγµατα. Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ καί να ρηµάξουν όλα;». Αν οι Χριστιανοί δεν οµολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν. 'Αλλά και οι σηµερινοί Χριστιανοί δεν είναι για µάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια· άλλαξαν όλο τον κόσµο. Καί στην βυζαντινή εποχή µιά εικόνα έβγαζαν Από την Εκκλησία καί αντιδρούσε ό κόσµος.

Εδώ ό Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούµε εµείς, καί εµείς να αδιαφορούµε! Αν ή Εκκλησία δεν µιλάει, για να µην έρθει σε ρήξη µε το κράτος, αν οι µητροπολίτες δεν µιλούν, για να τά έχουν καλά µε όλους, γιατί τους βοηθάνε στα ιδρύµατα κ.λπ., οι Αγιορείτες πάλι αν δεν µιλούν, για να µην τους κόψουν τα επιδόµατα [3], τότε ποιος θα µιλήσει;

Είπα σε κάποιον ηγούµενο: «Αν σας πουν ότι θα σάς κόψουν τα επιδόµατα, να πείτε: "Θα κόψουµε καί εµείς την φιλοξενία", για να προβληµατισθούν». Οι καθηγητές της Θεολογίας κ.λπ. δεν φωνάζουν, γιατί λένε: «Είµαστε υπάλληλοι· θα χάσουµε τον µισθό µας, καί µετά πώς θα ζήσουµε;».

Τά µοναστήρια εν τω µεταξύ τά έπιασαν µε τις συντάξεις. Γιατί εγώ δεν θέλω να πάρω ούτε αυτήν την ταπεινή σύνταξη τού Ο.Γ.Α.; Ακόµη και ασφαλισµένο σε µιά ασφάλεια τού Ο. Γ. Α. να τον έχουν τον µοναχό, και αυτό δεν είναι τίµιο. Να τον έχουν ασφαλισµένο ως άπορο, Ναι· αυτό τον τιµά.

"Αλλά να τον έχουν ασφαλισµένο στον Ο.Γ.Α., γιατί; Ό µοναχός άφησε µεγάλες συντάξεις, έφυγε από τον κόσµο και ήρθε στο µοναστήρι, και να πάρει πάλι σύνταξη!

Και να φθάνουµε για την σύνταξη να προδώσουµε Τον Χριστό!



- ∆εν εννοείτε, Γέροντα, αν λ.χ. µιά µοναχή δούλεψε ως δασκάλα µερικά χρόνια καί δικαιούται κάποια σύνταξη;



- Καλά, αυτή τέλος πάντων. Τώρα όµως να σού πω, αν καί αυτήν την σύνταξη την διάθεση κάπου, θα πάρει µία γερή σύνταξη από Τον Χριστό.





1 Ειπωθήκαν το 1992





2 Θρησκευτική έρις που συντάραξε επί έναν αιώνα και πλέον την Βυζαντινή Αυτοκρατορία (726-843) και έληξε αρχικά µε την Ζ’ Οικουµενική Σύνοδο το 787. Την αναζωπύρωση της έριδος από τον Λέοντα Ε’ τον Αρµένιο κατέπαυσε ο Πατριάρχης Μεθόδιος το 843. Εικονοµάχοι ονοµάζονταν οι Χριστιανοί που αρνούνταν την απόδοση τιµής στις εικόνες.



3 Ο Γέροντας εννοεί την οικονοµική χορηγία (η τα µετοχιακά µισθώµατα), δηλαδή ένα ποσό χρηµάτων το οποίο το Ελληνικό κράτος ανέλαβε την υποχρέωση από το 1924 να δίνη κάθε χρόνο στις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους, επειδή οι Μονές έδωσαν στους πρόσφυγες τα µετόχια τους, από τα οποία είχαν το λάδι, το σιτάρι, το κρασί κ.λπ. της χρονιάς.









Λόγοι Β΄



ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ