Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥ ΠΡΟΜΠΟΝΑ.wmv

Κερδίζεις όταν δίνεις











Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια την γυναίκα του που έτρεχε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας θεόφτωχος.



-Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;



-Αμ΄ τίνος να ‘ναι;



-Και δεν τα τρως;



-Βρε φύγε από δω!



-Δος μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.



-Φύγε σου είπα, παράτα με.



-Αφεντικό!



-Φεύγεις ἤ δεν φεύγεις;



-Αφεντικό! παρακαλούσε ο φτωχός.



Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης εκσφενδονίζει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το πελεκάει. Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν φουρκισμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε. Ας τολμήσει να ξανάλθει!



Νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος, καταϊδρωμένος.



-Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φανέλα να αλλάξω και να σου πω… Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιός να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό. Οι διάβολοι επαναστάτησαν: Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού. Και απάντησαν οι Άγγελοι: Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του. Και που λες γυναικούλα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!



Επιτέλους το κατάλαβε και ο φούρναρης ότι κερδίζει όταν δίνει. Εμείς όμως; Το έχουμε καταλάβει; Μήπως φοβούμαστε να δώσουμε; Μήπως η “κρίση“ μάς βούλιαξε στην ολιγοπιστία; Καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε και λίγο χριστιανοί. Και να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε. Ας το αποδείξουμε εμπράκτως. Το Πάσχα έρχεται. Κάποιοι φτωχοί περιμένουν. Όσοι πιστοί, προσέλθετε!



πηγή: θησαυρός γνώσεων και ευσέβειας

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Τρείς αληθινές ιστορίες Ορθοδόξων Χριστιανών πού συνεχώς προσηύχοντο κι αγρυπνούσαν





Σήμερα χριστιανοί μου θα κάνουμε ένα διαφορετικό κήρυγμα από όσα μέχρι τώρα συνηθίζουμε να λέμε. Θα πούμε τρείς μικρές ιστορίες, από τις οποίες θα βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για τις μεγάλες γιορτές που έρχονται μεθαύριο. Βέβαια τις δύο τις είπα και σε μία βραδινή Λειτουργία, θα τις επαναλάβουμε με τις σωστές της λεπτομέρειες.



Μια κυρία μου διηγείτο, όταν ήτο επτά χρονών περίπου, συνέβη κάτι το συνταρακτικό την παραμονή των Χριστουγέννων.

Σε μια επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας, στη μαύρη και φοβερή Κατοχή του ’41 με ’42, όπου οι εκτελέσεις και οι σφαγές των αθώων ανθρώπων ήσαν ανελέητες και αθρόες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες φοβερές, το ξύλο και τα βασανιστήρια τρομακτικά, και η πείνα ως γνωστόν θέριζε τους πάντες. Σε όλα αυτά δυστυχώς έχω και γω προσωπική πείρα διότι πολλά είδαν τότε τα παιδικά μου μάτια.

Η οικογένεια της κυρίας αυτής όταν ήτο παιδούλα, ήτο πολύ ευσεβής και ακόμα ευσεβέστεροι ο παππούς και η γιαγιά. Άνθρωποι της πολλής προσευχής και της πολλής ελεημοσύνης.

Το βράδυ που ξημέρωνε Χριστούγεννα, η πεντάχρονη αδελφή της ξύπνησε και της ζήτησε να βγουν έξω στην αυλή, για να πάει στην τουαλέτα. Δυστυχώς εκείνη την εποχή οι τουαλέτες ήσαν έξω στις αυλές. Έξι παιδιά κοιμόντουσαν όλα κάτω στο πάτωμα, στρωματσάδα, - δεν υπήρχαν κρεβάτια και πούπουλα και παπλώματα σαν τα σημερινά.

Σιγά σιγά βγήκαν έξω στο μικρό διάδρομο. Απέναντί τους ήταν το δωμάτιο του παππού και της γιαγιάς.

Ξαφνιάστηκαν όμως γιατί είδαν, έντονο φως να βγαίνει από τις χαραμάδες και από τα πολλά ανοίγματα της σαραβαλιασμένης πόρτας. Πλησίασαν πιο κοντά και είδαν έντρομοι τη γιαγιά τους τυλιγμένη στις φλόγες. Άρχισαν να τσιρίζουν δυνατά, και η μεγάλη να φωνάζει:

- Φωτιά, φωτιά, η γιαγιά καίγεται!

Ξύπνησαν βέβαια όπως ήταν επόμενο όλοι, και πρώτοι έτρεξαν οι γονείς, οι οποίοι άνοιξαν την πόρτα, κοίταξαν μέσα, και ύστερα την έκλεισαν απαλά και σιγά σιγά. Γύρισαν στα παιδιά και τους είπαν:

- Μη φοβάστε, δεν είναι φωτιά.

Και με σιγανή φωνή είπε ο πατέρας στα παιδιά του:

- Αυτό που είδατε παιδιά μου, δεν είναι φωτιές. Είναι οι φλόγες του Αγίου Πνεύματος που μοιάζουν με φωτιές. Για κοιτάξτε τώρα… Σιγά σιγά σβήνουν. Έτσι γίνεται πάντοτε. Όταν η γιαγιά και ο παππούς προσεύχονται και μάλιστα τις πιο πολλές φορές όλη τη νύχτα. Διότι αν δεν ηπροσηύχονταν τόσο πολύ, ο παππούς και η γιαγιά, όπως και ποιος ξέρει, πόσοι άλλοι άγνωστοι χριστιανοί, δεν θα μας είχαν πετσοκόψει όλους τα Βουλγαρικά τότε στρατεύματα κατοχής. Από τέτοιες προσευχές και αγρυπνίες δεν θα αφήσει να χαθεί ποτέ η Ελλάδα η πατρίδα μας, ούτε και η Ορθοδοξία.

«Αυτά ήσαν τα λόγια του πατέρα μας, την αξέχαστη εκείνη νύχτα των Χριστουγέννων», μου είπε η κυρία και συνέχισε λέγοντας:

«Πολλές φορές από τότε, είδα τον παππού και τη γιαγιά να προσεύχονται όλη την νύχτα. Και όσες φορές επέτρεψε ο Θεός, στην παιδική μου τότε αθωότητα, έβλεπα να καίγονται σαν λαμπάδες από τις φλόγες της Πεντηκοστής. Έτσι μας έμαθαν να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα οι γονείς μας. Με προσευχή και με Δοξολογία. Με εκκλησιασμό και Θεία Κοινωνία».

Και η κυρία αναλύθηκε σε λυγμούς.



Και τώρα να σας ρωτήσω χριστιανοί μου.

Ποιος άραγε από μας τους σημερινούς χριστιανούς, περιμένει τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά το βράδυ με προσευχή;

Πόσοι και πόσοι από τους σημερινούς παππούδες και γιαγιάδες, σηκώνονται για να προσευχηθούν κατά την διάρκειαν της νύχτας; Να ανάψουν το καντήλι και να θυμιατίσουν;

Πόσοι γονείς και πόσοι πατέρες και μητέρες αγρυπνούν την νύχτα για να κάνουν μετάνοιες, σταυρωτά κομποσχοίνια, να κλάψουν, να συντριβούν και να προσευχηθούν πολύ;

Αλήθεια, πόσοι από τους σημερινούς Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς που έχουν άλλοι παιδιά, και άλλοι παιδιά και εγγόνια, πονάνε, κλαίνε και αγρυπνούν, έστω για μια ώρα, για το ηθικό κατρακύλισμα των παιδιών μας, για την διαφθορά και τις εκτρώσεις, για την αναρχία και τα ναρκωτικά, για τα εύκολα διαζύγια, και τα νόθα παιδιά, για τις αιρέσεις και τα σκάνδαλα, που κλονίζουν κάθε τόσο χιλιάδες αδύνατες ψυχούλες;

Πόσοι αλήθεια χριστιανοί αγρυπνούν σήμερα;

Όχι αδελφοί μου. Δυστυχώς σήμερα οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν προσεύχονται. Και όμως περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Άντρες, γυναίκες και παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες, όλοι χαζεύουν και αποβλακώνονται και διαστρέφονται μπροστά σ’ αυτό το διαβολοκούτι. Έτσι όχι μόνον δεν προσεύχονται και δεν αγρυπνούν οι Νεοέλληνες σήμερα Ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά ούτε και εγκρατεύονται. Δεν νηστεύουν! Και αν δεν μπορούν λόγω υγείας, δεν νηστεύουν τουλάχιστον στις αισθήσεις τους. Δε νηστεύουν με τη γλώσσα τους. Δε θυμιατίζουν το σπίτι πρωί και βράδυ, δεν μελετάνε Αγία Γραφή, δεν κάνουν προσευχή στο τραπέζι, δεν εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή τουλάχιστον ένας από κάθε οικογένεια. Δεν εξομολογούνται. Δε συμμετέχουν στην Θεία Κοινωνία. Δεν σέβονται τις παραδόσεις. Δεν τηρούν τις Ευαγγελικές εντολές και δεν πολεμούν τα πάθη και τόσα άλλα.

Και επειδή ακριβώς δεν σηκώνουμε τα χέρια μας κάθε βράδυ στο Χριστό με καθαρή καρδιά, γι’ αυτό και βλέπουμε τόσα ερείπια και τόσα ηθικά ναυάγια να συσσωρεύονται γύρω μας.

Πάμε δυστυχώς κάθε μέρα απ’ το κακό στο χειρότερο…

Ο Θεός να μας λυπηθεί.



Η δεύτερη ιστορία από την ίδια κυρία.

Η γιαγιά και ο παππούς όπως και οι γονείς των ήσαν πολύ ελεήμονες. Ελεούσαν τους πάντες, όσους ζητούσαν βοήθεια, στα μαύρα εκείνα χρόνια της Κατοχής. Ήσαν φτωχοί. Αλλά ελεούσαν όμως, όπως και όσο μπορούσαν.

Κάποτε πέρασαν από την γειτονιά τους δυο τρείς ρακένδυτοι ζητιάνοι. Φαινόντουσαν όμως πολύ καθαρά ότι ήσαν και άρρωστοι. Τα χέρια, τα πόδια και το πρόσωπό τους, ήταν γεμάτο πληγές και πύον. Ήσαν μάλλον λεπροί. Γι’ αυτό και όλοι τους έκλειναν τις πόρτες. Όπως και στη γειτονιά τους.

Εκείνη την ώρα έφτανε ο παππούς που ήταν κάπου έξω, και είδε και είχε ακούσει τι είχε γίνει. Τους φώναξε, τους έβαλε στην αυλή γιατί ήταν καλοκαίρι, και με τη βοήθεια της γυναίκας του, της γιαγιάς, έπλεναν τις πληγές και το πύον, κατόπιν τους τάισαν, με ψωμί και ελιές και τους έδωσαν και το λίγο τυράκι που είχε απομείνει. Φεύγοντας τους έδωσαν και ένα μπουκάλι λάδι, το τελευταίο που υπήρχε απομείνει στο φτωχό ράφι της κουζίνας.

Τα παιδιά του βέβαια μουρμούριζαν όλα. Τα παντρεμένα παιδιά εννοώ.

- Και τώρα τι θα γίνει; Πώς θα ταΐσουμε τα μωρά μας; Τι θα δώσουμε στα παιδιά μας;

Και η απάντησις του παππού.

- Έχει ο Θεός!... Έχει ο Θεός.

«Έχει ο Θεός». Το πίστευε αυτό. Εμείς το λέμε αλλά δεν το πιστεύουμε.

Και ξεπροβόδησε τους τρείς αυτούς λεπρούς.

Οι γείτονες βγήκαν στις πόρτες, και άρχισαν να τον κακίζουν και να τον κατηγορούν. Όχι μόνον για την αδιακρισία του, όπως έλεγαν, αλλά γιατί μπορούσε και αυτός να κολλήσει αρρώστιες …

- Και μας θα μας κολλήσεις, του έλεγαν συνεχώς. Φτάνει που θα αφήσεις και τα παιδιά σου νηστικά.

Μπροστά σ’ αυτή τη διαγωγή, και του παππού βέβαια, και της γιαγιάς, όλοι είχαν μείνει, όλοι, με ανοιχτό το στόμα. Ο παππούς δεν είπε τίποτα. Έκανε το σταυρό του και μπήκε μέσα στο σπίτι.

Και σε λίγο βγήκε τρέχοντας! Τρέχοντας και φωνάζοντας:

- Τρέξτε παιδιά μου, τρέξτε γείτονες! Όλα τα ράφια είναι γεμάτα και από ψωμιά!, και από τυρί!, και λάδια! … Ο Θεός έκανε το θαύμα Του. Ο Θεός ελεεί τους πιστούς του δούλους Του. Ελάτε να πάρετε όλοι σας.



Ναι χριστιανοί μου. Ο Θεός, έκαμε το θαύμα του, όπως το κάνει και κάθε μέρα σε όλους εκείνους που ελεούν με όλη τους την καρδιά. «Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός». Και άλλωστε βεβαιώνει και ο ίδιος ο Κύριος ότι μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται.

Και τώρα σας ρωτώ χριστιανοί μου:

Είμαστε εμείς ελεήμονες; Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους Νεοέλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς δεν είναι. Ελεήμονες σαν τον παππού και σαν τη γιαγιά, με αυτόν τον τρόπο εννοώ ελεήμονες. Δυστυχώς εμείς είμαστε οι κασιάρηδες. Άκαρδοι, άσπλαχνοι και τσιγκούνηδες. Και δεν ήσαν μόνο τα γερόντια αυτά, άνθρωποι της προσευχής, της αγρυπνίας και της ελεημοσύνης, αλλά ήσαν και σωστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, διότι τηρούσαν τις αργίες και τις νηστείες, έστω και στα γερατιά τους. Εκκλησιάζονταν κάθε Κυριακή και τις μεγάλες γιορτές. Εξομολογούντο και κοινωνούσαν των θείων μυστηρίων τακτικά. Έκαμαν πνευματικό αγώνα τη νύχτα και είχαν φόβον Θεού και πολλή αγάπη.



Τρίτη ιστορία από την ίδια κυρία.

Ο χειμώνας βαρύς. Το χιόνι πολύ, και το κρύο τσουχτερό. Τα περισσότερα σπίτια ήσαν παγωμένα από την έλλειψη φωτιάς – και αυτό το έζησα παιδί.

Στο σπίτι για το οποίο μιλάμε είχε πέσει μεγάλη αρρώστια. Αφενός μεν από δυσεντερία, αφετέρου δε από ελονοσία. Μικροί και μεγάλοι στρωματσάδα, οι μόνοι όρθιοι που είχαν μείνει ήταν ο παππούς και η γιαγιά.

Ένα πρωί λέγει ο παππούς:

- Θα πάω να φέρω ξύλα από το απέναντι δάσος.

- Που θα πας ευλογημένε, του λέει η γιαγιά, γέρος άνθρωπος; Το δάσος απέχει δύο ώρες, εσύ θα κάνεις τρείς. Και πόσα ξύλα μπορείς να φέρεις εσύ, γέρος άνθρωπος; Ύστερα θα σε πιάσουν και οι Βούλγαροι.. Πού πάς;

- Όχι, θα πάω.

Έκανε την προσευχή του, αφού την είχε κάνει και όλη τη νύχτα. Έκανε το σταυρό του, και ξεκίνησε.

Πέρασε το μεσημέρι, κόντευε έτσι απόγευμα, τρείς – τέσσερεις, και δεν είχε φανεί. Έβγαινε η γιαγιά κάθε τόσο και κοίταζε στο βάθος του χωραφόδρομου.

Σε λίγο περνάει ένας γείτονας φορτωμένος στην πλάτη με λίγα ξύλα.

- Έρχεται, της λέγει, ο μπάρμπα Μήτσος. Τον βοήθησε πολύ και ένας ξένος.

Τελικά βλέπει η γιαγιά τον παππού μαζί με τον ξένο, να σέρνουν με σχοινιά δυο μεγάλα δένδρα.

Πώς τα είχαν κόψει; Μάλλον ο ξένος θα τάκοψε.

Πλησίασαν, τα έβαλαν εκεί έξω από την αυλή, τους καλωσόρισε η γιαγιά και τους κάλεσε μέσα. Εκείνη θα έκοβε μερικά κλαδιά και θα άναβε την σόμπα, για να ζεσταθούν, και οι άρρωστοι, και ο ξένος, και ο κατάκοπος παππούς.

Μπήκε μέσα ο παππούς, έκατσε σε ένα σκαμνί και λέγει:

- Άντε βρε γυναίκα κάνε λίγο τσάι ζεστό και φέρε λίγο ψωμί.

-Περίμενε, του λέει, ώσπου νάρθει ο ξένος.

- Ποιος ξένος;

- Να, αυτός που έσερνε μαζί σου τα δένδρα.

- Κανένας ξένος δεν ήταν μαζί μου. Μόνος μου έσερνα τα δένδρα.

- Πώς δεν ήταν, του λέει. Αφού σε είδε ο γείτονας. Και μάλιστα να κόβει τα δένδρα. Να τα φορτώνεται μαζί σου, να τα σέρνετε μαζί. Μα σε είδα και γω. Και τον καλωσόρισα και έξω απ’ την αυλή.

- Τι λές βρέ γυναίκα. Μόνος μου ήμουνα.

Και στάθηκε για λίγο.

Ξαφνικά φωτίστηκε το πρόσωπό του και φωνάζει:

- Άγγελος θα ήταν γυναίκα! Άγγελος θα ήταν! Γι’ αυτό λοιπόν τόσο γρήγορα τα τελείωσα και τάσερνα λές και ήταν πούπουλα. Άγγελος θα ήταν! Δόξα Σοι ο Θεός! Δόξα Σοι ο Θεός! Δόξα Σοι ο Θεός! Έλα τώρα γυναίκα να κάνουμε και εκατό μετάνοιες για να ευχαριστήσουμε τον Θεόν.

Και εκατό μετάνοιες, για να πουν ευχαριστώ στο Θεό. Μάλιστα.

Αυτές είναι οι ζωντανές ιστορίες των αληθινών Ορθοδόξων Χριστιανών.

Αυτή ήταν η Τρίτη ιστορία.

Ιστορίες γεμάτο πίστη! Και αγάπη, και προσφορά και θυσία αλλά και σκέπη αγία του Αγίου μας Θεού.



Χριστιανοί μου, ο Θεός τα πιστά Του παιδιά δεν τα εγκαταλείπει. Τα βοηθάει ποικιλοτρόπως. Τα βοηθάει κάθε μέρα με θαύματα ανεξήγητα. Άλλη φορά φανερά και άλλη φορά κρυφά. Διότι Αυτός είναι η σκέπη μας, η βοήθειά μας, το καταφύγιό μας. Αυτός είναι το φώς, είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι η Ανάστασις. Αυτός είναι ο Άρτος της Ζωής ο εκ του Ουρανού καταβάς. Αυτός είναι το Ύδωρ το ζον, που ξεδιψάει τη διψασμένη ψυχή μας. Αυτός είναι ο Πλάστης και Δημιουργός μας. Αυτός είναι ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός, ο Σωτήρας του καθενός από μας χωριστά, ο οποίος εγεννήθη εν Βηθλεέμ τη πόλη για την ημών σωτηρία. Τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι λοιπόν που μας τρέφει με το Σώμα Του και το Αίμα Του. Αυτός που συγχωρεί τις αμαρτίες μας. Κάθε φορά που αμαρτάνουμε αλλά και μετανοούμε, που μας ελεεί, που μας αγαπά μέχρι Σταυρού.

Και που θα Τον βρούμε αυτόν τον Χριστόν; Που θα Τον βρούμε; Μα στην Εκκλησία! Στην Ορθόδοξη πίστη, στον εκκλησιασμό και στην Θεία Κοινωνία, στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση. Στην Ιερά Εξομολόγηση και στα υπόλοιπα των Αγίων Μυστηρίων. Στην προσευχή, στις Ευαγγελικές εντολές, στην ελεημοσύνη, στην αγάπη προς τους εχθρούς, στην ήσυχη συνείδηση, στην ήρεμη καρδιά… Ναι, τον Χριστό θα Τον βρούμε μέσα στις καρδιές μας, διότι η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί.



πηγή: κυρήγματα του πατρός Στεφάνου

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Γέροντας Γαβριήλ(1926-1995)-Ο γεωργιανός μοναχός που έκαψε τα πορτραίτα των Στάλιν και Λένιν!






O π.Γαβριήλ ο Γεωργιανός γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1926 στην Τυφλίδα.Ο πατέρας του ήταν φανατικός κομμουνιστής.Η μητέρα του ,η οποία αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Άννα,εκοιμήθη στις 26 Απριλίου 2000 και είναι θαμμένη δίπλα στον γιο της.Οι γείτονές του τον θυμούνται από μικρό παιδί να νηστεύει και παρόλη την αθειστική ανατροφή που έλαβε,στα 12 του χρόνια ήξερε το ευαγγέλιο απέξω.Έγινε μοναχός το 1955 επί κομμουνιστικού καθαστώτος.Για σαράντα χρόνια έζησε σε νεκροταφεία,φυλακές και ψυχιατρεία.Επί δεκαπέντε χρόνια ζητιάνευε ταπεινωμένος,λοιδωρούμενος και περιφρονημένος απ'όλους.

Η ''σαλότητά''του αρχισε να εκδηλώνεται στις 1 Μαίου 1965.Σ'αυτήν την επίσημη για τους κομμουνιστές ημέρα,παρουσία των αρχών,είχε συγκεντρωθεί μεγάλο πλήθος στην κεντρική πλατεία της Τυφλίδας.Πίσω από τους επίσημους δυο τεράστια πορτραίτα του Στάλιν και του Λένιν κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος ενος κτιρίου.Ξαφνικά,και ενώ στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο πλατεία οι εκδηλώσεις είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους,η 12μετρη φωτογραφία του Στάλιν έπιασε φωτιά.Τι είχε γίνει;Ο μοναχός Γαβριήλ καταφέρνοντας να φτάσει στον πρώτο όροφο του κυβερνητικού κτιρίου,ανοιξε το παράθυρο και περιέλουσε το πίσω μέρος των πορτραίτων με βενζίνη βάζοντας φωτιά.Μετά από λίγο κάηκε και το πορτραίτο του Λένιν.Ο τρόμος είχε απλωθεί πάνω από το πλήθος και επικρατούσε νεκρική σιγή.Όσο τα πορτραίτα καιγόνταν ο μοναχός Γαβριήλ φώναζε από το παράθυρο τα παρακάτω λόγια:

«Ο Κύριος είπε να μη φτιάχνουμε είδωλα.Να μην έχετε άλλους θεούς εκτός από εμένα.Καλοί μου άνθρωποι συνέλθετε!Όσοι έζησαν σ'αυτήν τη γη ήταν πάντα χριστιανοί!Εσείς γιατί προσκυνάτε τα είδωλα;Η δόξα ανήκει μόνο στο Θεό.Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε...Τα είδωλά σας όμως δε θα αναστηθούν ποτέ.Ακόμη και όταν ζούσαν ήταν νεκροί»!





Αμέσως τον κατέβασαν κάτω με ένα πυροσβεστικό όχημα του οποίου ύψωσαν την σκάλα.Επειτα το πλήθος όρμησε επάνω του.Τον χτύπησα με κλωτσιές,με τις κάνες των όπλων,με τους πυροσβεστικούς σωλήνες,φωνάζοντας:«Αφήστε με να αποτελειώσω αυτήν την ψείρα!...» Όλοι ήθελαν να πατήσουν αυτόν τον ''εχθρό του λαού''για να δείξουν τον ζήλο τους.Με δυσκολία τον έβγαλαν οι πυροσβέστες από τα νύχια του πλήθους.Ο λόγος που δεν τον πυροβόλησαν ήταν ότι μετά απ'όλα αυτά έδειχνε ακριβώς σαν ένα πτώμα.Το κεφάλι του ήταν ανοιγμένο και του είχαν σπάσει 17 κόκκαλα.Για έναν μήνα ήταν στο νοσοκομείο αναισθητος.Μετά από πολλά χρόνια τον έβγαλαν από τη φυλακή αφού του έδωσαν ένα ''πιστοποιητικό τρέλλας''.Ζούσε μαζί με τη μητέρα του.Κανείς δεν τον δεχόνταν σπίτι του,ούτε σε καμία δουλειά.Όλοι τον ήξεραν και τον φοβόνταν.Ούτε αυτός ούτε η μάνα του μπορούσαν να βγούν έξω κατά τη διάρκεια της ημέρας.Εαν έβγαιναν οι γείτονες αμόλουσαν τα σκυλιά επάνω τους

Για πολύ καιρό ο μοναχός Γαβριήλ ζούσε περιφρονημένος και διωκόμενος από τους ανθρώπους.Μυστικά αποτραβιόνταν σε μια μικρή σπηλιά που είχε σκάψει σ'έναν βράχο και προσευχόνταν με δάκρυα.Την εποχή εκείνη οι εκκλησίες ήταν κατεστραμμένες και οι άνθρωποι φοβούνταν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.Ο γέροντας Γαβριήλ είχε φτιάξει στην αυλή του μια μικρή εκκλησία με τέσσερις τρούλους.Του την κατέστρεψαν πολλές φορές,αυτός όμως την ξαναέφτιαχνε με μεγαλύτερο ζήλο.



Το εκκλησάκι του γέροντα Γαβριήλ

Όταν ο καιρός των διωγμών πέρασε,πολλοί άνθρωποι άρχισαν να αναζητούν στο πρόσωπό του έναν πνευματικό καθοδηγητή.Είχε το προορατικό χάρισμα ενώ υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για θαύματα που έχει επιτελέσει.Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αποτραβήχθηκε στη Μονή Mtskheta όπου έγινε αρχιμανδρίτης και όπου και τον κήδεψαν.

Πριν πεθάνει του πήραν αίμα για κάποιες αναλύσεις.Αυτό το αιμα δεν χάλασε.



Το αίμα του γέροντα

Ο Θεός της αληθείας εδοξάσθη σ'αυτόν.Η μορφή του γέροντα Γαβριήλ έδειχνε ξεκάθαρα ότι ο Χριστός κατοικεί στην ψυχή του.Εκοιμήθη στις 2 Νοεμβρίου 1995



«Ότι είναι κακό στον άνθρωπο είναι συμπτωματικό.Να μην περιφρονείτε κανέναν,ακόμη κι αν βλέπετε πόσο ανήθικοι,μέθυσοι και βλάσφημοι είναι.Η Εικόνα του Θεού υπάρχει και σ'αυτούς κάπου,χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιούν..Είναι φυσιολογικό ο εχθρός να θέλει να λερώσει αυτήν την Εικόνα.Δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπεις την εικόνα του Θεού σε εκείνους που σε ονειδίζουν και σου συμπεριφέρονται σαν θηρία.Αυτούς όμως πρέπει να τους λυπάσαι ακόμη πιο πολύ επειδή η ψυχή τους έχει παραμορφωθεί,χωρίς ίσως να μπορεί να επανορθωθεί ποτέ,καταδικάζοντας τη ψυχή τους σε αιώνια βάσανα...Πόσο δύσκολο είναι αυτό:Ν'αγαπήσει κάποιος τους εχθρούς του!(Γέροντας Γαβριήλ)

πηγή: προσκυνητής

Να καταργηθεί ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου








του Σπύρου Κομίνη







Επικίνδυνα φαινόμενα αναχρονισμού στην ελληνική κοινωνία



Η 25η Μαρτίου είναι μια επέτειος που πρέπει να ξεχαστεί.Ο βασικός λόγος είναι ότι πρόκειται για επέτειο άσκησης βίας.Όπως ξέρουμε, η βία, χωρίζεται σε νόμιμη και παράνομη. Ε αυτό ήταν παράνομη βία. Δηλαδή Επανάσταση.

Αγράμματοι, άπλυτοι, κτηνοτρόφοι και σκαφτιάδες, που δεν ήξεραν γρι από μόδα, ντιζάϊν και ομόλογα, υποκινούμενοι από Ρώσους πράκτορες, άρχισαν ξαφνικά να σφάζουν φιλήσυχους Τούρκους. Υπηκόους της αυτοκρατορίας, που με τον ανώτερο πολιτισμό της και τον υπέροχο στρατό της, είχε αποκαταστήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα στα Βαλκάνια. Τα δικαιώματα αυτά, τα προστάτευαν οι κατακτητές επιτυχώς, επί σχεδόν 400 χρόνια.



Πρέπει λοιπόν να γιορτάζουμε μόνο τον Αγίο Βαλεντίνο, το Δόγμα Τρούμαν, τα Χριστούγεννα, τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, το Σχέδιο Μάρσαλ και άντε και καμιά μεγάλη επένδυση...



Αλλά είναι και το άλλο: Η βία είναι κάτι εντελώς άγνωστο στα παιδιά μας. Δεν την έχουν δει ποτέ. Ούτε στο σινεμά, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στην καθημερινή τους ζωή. Αν όμως γίνουν θαυμαστές αυτών των αιμοσταγών μουστακαλήδων, θα αυξηθεί κατακόρυφα η εγκληματικότητα. Άσε που μπορεί να καταληφθούν και τηλεοπτικοί σταθμοί με το αίτημα να βάζουν προγράμματα για τον Καραϊσκάκη, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα, τον Αθανάσιο Διάκο και άλλους ήρωες του οργανωμένου εγκλήματος του ΄21, αντί για τον Μικρούτσικο και τα μεγάλα παζάρια. Οπότε μπορεί να μας επιτεθεί - προληπτικά πάντα - η Τουρκία. Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι και οι σημερινές της παραβιάσεις του έθνικού μας χώρου, οφείλονται στο γεγονός ότι δεν έχουμε αλλάξει όλα τα βιβλία της Ιστορίας μας και δεν έχουμε καταργήσει την επέτειο της αιματηρής αυτής επανάστασης;



Αν ξαναγεννηθεί ένα κύμα θαυμασμού για τους οπλαρχηγούς των αγράμματων και ακαλλιέργητων αγροτοκτηνοτρόφων, υπάρχει και ένας άλλος κίνδυνος. Να εξοργισθούν οι ομοφυλόφιλοι ιδεολογικοί καθοδηγητές της κοινωνίας μας, φοβούμενοι ότι θα χάσουν την ηγεμονία τους. Διότι θα θεωρήσουν ότι πρόκειται για κίνημα, ανώμαλων, δηλαδή ετεροφυλόφιλων, το οποίο απειλεί ευθέως την κυριαρχία τους. Μπορεί να υποκινήσουν αντικίνημα και να έχουμε εμφύλια σύρραξη, η οποία ίσως ξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.



Και αν είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορούμε να ξέρουμε όσο υπάρχουν τέτοιες γιορτές, τι μνήμες μπορεί να ξυπνήσουν. Τι προβλήματα μπορούν να δημιουργήσουν στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας. Στον σεβασμό των σεξουαλικών προτιμήσεων. Στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Στο δικαίωμα να τρως ληγμένα. Σάπια. Χιλιοτηγανισμένα...
 
 
πηγή: τρελογιάννης

Ο στάρετς Γαβριήλ μιλά για τους έσχατους καιρούς







Δίδασκε ο στάρετς : “Στους εσχάτους καιρούς τους ανθρώπους θα τους σώσουν η αγάπη, η ταπείνωση και η καλοσύνη. Η καλοσύνη ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου, η ταπείνωση οδηγεί μέσα σ’ αυτόν, αλλά η αγάπη εμφανίζει τον Θεό”.



Όλους όσους πήγαιναν σ΄αυτόν για ευλογία, τους παρακαλούσε κλαίγοντας: < Νά κάνετε το καλό για να σας σώσει η καλοσύνη σας. Η γη κατά το ήμισυ έγινε Άδης. Ο Αντίχριστος στέκεται στην πόρτα και δεν τη χτυπά απλώς, αλλά ορμά μέσα. Εσείς θα τον δείτε τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήσει να βασιλεύσει σε όλον τον πλανήτη. Παντού θα γίνονται διωγμοί… Μη μένετε χώρια. Κρατηθείτε μαζί, δέκα- δεκαπέντε μαζί. Βοηθείτε ο ένας τον άλλο.

Στους έσχατους χρόνους να μην κοιτάτε τον ουρανό : Μπορεί να πλανηθείτε από τα ψευδοσημεία πού θα παρουσιάζονται εκεί. Θα εξαπατηθείτε και θα απωλεσθείτε… Θα βάλουν τό χάραγμά του Αντιχρίστου στο χέρι και το μέτωπο. Τα διάφορα προϊόντα δεν μπορούν να σας προκαλέσουν βλάβη. Έστω κι αν βάζουν σ’ αυτά τον αριθμό του Αντιχρίστου, αυτό δεν είναι ακόμη το χάραγμα. Πρέπει να λέτε το “Πάτερ ημών¨, να κάνετε το Σταυρό σας και η τροφή σας θα αγιάζεται.



Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του Διαβόλου. Η ανθρωπότητα θα ζητεί βοήθεια απότους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες>.



Ρώτησαν το στάρετς αν μπορεί κανείς να κλέψει τροφή, όταν δε θα μπορεί να την αγοράσει. Απάντησε έτσι : < Αν κλέψεις, θα παραβείς μία από τις δέκα εντολές. Όποιος ενεργεί έτσι, ακόμη κι έτσι δέχεται τον Αντίχριστο. Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να ελπίζει στο Θεό.



Ο κύριος στους εσχάτους χρόνους θά ενεργεί τέτοια θαύματα, ώστε ένα φυλλαράκι από το δέντρο θα φθάνει για τροφή ενός μηνός. Στ΄αλήθεια. Ο πιστός άνθρωπος θα σταυρώνει τη γη και εκείνη θα του δίνει ψωμί. Αν βιάσουν ένα κορίτσι, το διακορεύσουν χωρίς τη θέλησή του, αυτό ενώπιον του Θεού θα παραμείνει παρθένος. Έτσι θα γίνει και με το χάραγμα του Αντιχρίστου.



Αν δώσουν το χάραγμα ενάντια στη θέληση του ανθρώπου, αυτό δεν θά ενεργεί πάνω του. Στο Ευαγγέλιο ειναι γραμμένο ότι παντού θα γίνονται διωγμοί αλλά και θλίψη σε όποιον προδίδει το Ευαγγέλιο. Θα έρθει καιρός που θα είναι απαραίτητο να φύγετε στα βουνά, μόνο να μην το κάνετε ένας-ένας. Ομαδικά να φεύγετε στα βουνά και τα δάση. Για τους πιστούς χριστιανούς η μεγαλίτερη θλίψη θα είναι ότι αυτοί θα φεύγουν στο δάσος αλλά οι κοντινοί τους άνθρωποι θα δέχονται το χάραγμα του Αντιχρίστου.



Στους εσχάτους χρόνους οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Ομως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό χριστιανό>.



Όσα γράφει ο Γέροντας δεν πρέπει να μας δημιουργούν άγχος και υπερβολική ανησυχία αλλά να μας οπλίζουν με πίστη και υπομονή να μας ενθαρύνουν σέ περισσότερη προσευχή και προσοχή στη ζωή μας. Και, εννοείται, δεν πρέπει να παραιτηθούμε, όσο ακόμη μας παίρνει, από τα δικαιώματά μας, την εργασία μας και τη φροντίδα των παιδιών μας.



πηγή: οι φίλοι της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου

ΜΕΘ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ-GOD WITH US-KABARNOS PSALMODY

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ 1821 Π.Γ.ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, Κ.ΧΟΛΕΒΑΣ

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

ΞΥΠΝΑ ΡΑΓΙΑ

Ευγενία Ξεφτέρη: Το τραγούδι του Καραϊσκάκη

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ






"Εις δόξα του δίκιου και μεγάλου Θεού

ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΕ. Εσύ, Κύριε, θα σώσης αυτό το έθνος. Είμαστε αμαρτωλοί, είσαι Θεός! Ελέησέ

μας, φώτισέ μας, ένωσε μας και κίνησέ μας αναντίον του δόλου και της απάτης, της συστηματικής

τυραγνίας της πατρίδος και θρησκείας. Εις δόξας σου, Κύριε, σηκώνεται απόψε η σημαία της

λευτεριάς αναντίον της τυραγνίας!



Πατριώτες! Πεθαίνω διά την πατρίδα, Στέκω εις τον όρκον μου τον πρώτον. Δεν μπορώ, πατρίδα, να σε βλέπω τοιούτως και των σκοτωμένων τα παιδιά και οι

γριγές να διακονεύουν και να τις βιάζουν διά κομμάτι ψωμί εις την τιμή τους οι απατεώνες της πατρίδος.



ΓΙΟΜΑΤΕΣ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ από αγωνιστές και στα σοκάκια σου διακονεύουν αυτοίνοι οι αγωνισταί, οπού

χύσανε το αίμα τους διά να ξαναειπωθή «πατρίδα Ελλάς». Είτε ελευτερία κατά τους αγώνες μας

και θυσίες μας, είτε θάνατος σ' εμάς. Πεθαίνω εγώ πρώτος απόψε. Έχετε γειά, πατριώτες, και

εις την άλλη ζωή σμίγομε, εκεί οπούναι και οι άλλοι οι συναγωνισταί μας, εις τον κόρφον του

αληθινού βασιλέως, του μεγάλου Θεού, του αληθινού.



Πατρίδα, σ' αφήνω ανήλικα παιδιά και

γυναίκα αν τ' αφήσουνε ζωντανά, τ' αφήνω εις την προστασίαν σου. Κοίταξε οτ' είναι παιδιά του

τίμιου αγωνιστή Μακρυγιάννη. Ποτέ αυτός δεν σε ψύχρανε εις τα δεινά σου και τώρα πρόθυμος να

πεθάνη διά σένα για να σε ιδούνε τα παιδιά σου ελεύτερη Ελλάδα και όχι παλιόψαθα της

τυραγνίας και των κολάκωνέ της.





ΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΩ κηδεμόνες τον κύριο Μιχαήλ Σκινά, Μελά, Δόσιον, Καλλεφουρνά,

γυναικάδελφόν μου Σκουζέ και την γυναίκα μου. Και ν' ακολουθήσετε κατά την παλιά μου διαθήκη

ό,τι διαλαβάνει κι αν αμελήσετε εις την άλλη ζωή θα μου δώσετε λόγον. Βιαστικός γράφω και με

την σημαία μου εις το χέρι, Έχετε γειά όλοι και τυραννίαν να μην αφήσετε να φωλιάση εις την

πατρίδα, να μην ντροπιάσετε τόσα αίματα που χύθηκαν.



1843 Σεπτεμβρίου 2 μεσάνυχτα ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ".

ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ:"ΕΚΛΑΙΓΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΣ".






«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς...Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ' ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. - Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. - Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια...Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρη πίσω την υπογραφή του».

ανάγνωση επιστολής Γρηγορίου Ε΄ από τον Αρχιεπίσκοπο

Απολυτίκιο Ευαγγελισµού της Θεοτόκου - 25 ΜΑΡΤΙΟΥ

Ώστε οι Έλληνες Παπάδες και οι Καλόγεροι έκυπτον πάντοντε την κεφαλήν εις τους τυράννους;;;










Κράτησα για σήμερα να δημοσιεύσω μιά ΑΤΡΟΜΗΤΗ απαντησι του ηγουμένου του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ τον Ιούνιο του 1827προς τον Ιμπραήμ πασά όταν με τις ορδές του βρίσκονταν κάτω ακριβώς από το μοναστήρι έτοιμες γιά να το πολιορκήσουν.



Ακούστε και θαυμάστε τον ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΕΪΚΟ ηρωϊσμό των Ελλήνων καλογήρων και κλείστε τα απύλωτα στόματα σε όλους τους ψεύτες, τους άδικους και τους χυδαίους υβριστές, που ξέρουν μόνο να κατηγορούν τους καλογήρους και τους παπάδες, ότι πάντοτε έκυπταν την κεφαλήν των εις τους τυράννους.





Υψηλότατε αρχηγέ



των Οθωμανικών αρμάτων,



Χαίρε.



Ελάβαμεν το γράμμα σου και είδομεν τα όσα γράφεις.

Ηξεύρομεν πώς είσαι εις τον κάμπον των Καλαβρύτων πολλάς ημέρας και ότι έχεις όλα τα μέσα του πολέμου.



Ημείς διά να προσκυνήσωμεν είναι αδύνατον, διότι είμεθα ωρκισμένοι εις την πίστιν μας ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν πολεμούντες και κατά το αϊνι μας, δεν γίνεται να χαλάση ο ιερός όρκος της πατρίδος μας.



Σε συμβουλεύουμε όμως να υπάγης να πολεμήσης σε άλλα μέρη, διότι άν έλθεις εδώ να μας πολεμήσης και μας νικήσης, δεν είναι μεγάλον κακόν, διότι θα νικήσης παπάδες.



Αν όμως νικηθής, το οποίον ελπίζομεν άφευκτα, με την δύναμιν του Θεού, διότι έχομεν και θέσιν δυνατήν και θα είναι εντροπή σας και τότε οι Ελληνες θα εγκαρδιωθούν και θα σε κυνηγούν πανταχού.



Ταύτα σε συμβουλεύομεν και ημείς, κάμε ως γνωστικός το συμφέρον σου, έχομεν και γράμματα από την βουλήν και από τον αρχιστράτηγον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ότι εις πάσαν περίπτωσιν πολλήν βοήθειαν θα μας στείλη, παλληκάρια και τροφάς και ότι ή θα ελευθερωθώμεν τάχιστα ή θα αποθάνωμεν κατά τον ιερόν όρκον της Πατρίδος μας.





ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ο ηγούμενος

και συν εμοί παπάδες και καλόγεροι



τη 22Ιουνίου 1827 , Μέγα Σπήλαιον.





Mετά από αυτήν την σθεναρή απάντησι του ηγουμένου, η ώρα της αναμέτρησης έφθασε. Ο Ιμπραήμ με τον στρατό του Δελή Αχμέτ έφτανε τους 20000μαχητές.

Στο πλευρό του Ιμπραήμ πολεμούσαν δύο χιλιάδες ένοπλοι ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ Ελληνες με επικεφαλής τον Νενέκο...



Τι έγινε στη συνέχεια;

Το συγκλονιστικό θέαμα που παρουσίαζε η εμφάνισι των ετοιμοπόλεμων μεγαλοσπηλαιωτών μοναχών το περιγράφει ο Φωτάκος:



"...Εξαφνα βλέπω να εξέρχωνται από το μοναστήριον, ο είς κατόπιν του άλλου μοναχοί.

Ησαν δε όλοι όταν εξήλθον έως εκατόν, και καπετάνιον είχον τον γνωστόν μοναχόν Γεράσιμον.

Ούτοι όλοι έβγαλαν τα καλογερικά και ενδύθησαν στρατιωτικά Ελληνικά, έβαλαν φουστανέλες και εφόρεσαν φέσια, εξάπλωσαν κάτω τα πλούσια μαλλιά της κεφαλής των, και είχον οπλισθή κατά τον τρόπον των ατάκτων στρατιωτών"...



Οι Τούρκοι ταπεινωμένοι τρέπονται σε φυγή, ενώ τους καταδιώκουν οι μέχρι πρό τινος αμυνόμενοι υπερασπιστές του μοναστηριού...

Λίγους μήνες μετά την ταπεινωτική αποτυχία του Ιμπραήμ να καταλάβει το απόρθητο μοναστήρι, τον Οκτώβριο του 1827οι Μεγάλες Δυνάμεις, αποφασισαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Ελληνικού Κράτους από την Οθωμανική Τυραννία.

πηγή: αποτείχιση

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Τον συμβούλευαν πώς να ζει για να είναι τέλειος...













Αρχιμανδρίτου Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΝΗΨΕΩΣ - ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΝΔΙΚΤΟΣ 2007

(ΚΕΦ. Α', σελ.46)



Θυμάμαι κάποιον, που από μικρό παιδάκι τον συμβούλευαν πώς να ζή, για να γίνη τέλειος χριστιανός.

Του απαριθμούσαν όσα ώφειλε να αποφεύγη, και τα τεκμηρίωναν με παραδείγματα από την ιστορία και απο τους αγίους, για να τα εφαρμόση.

Εκείνος ο καημένος στενοχωριόταν, διότι όλα αυτά ήταν πολλά και δεν μπορούσε να τα θυμηθή.

Του είπαν τότε ότι θα του κάνουν ένα περιληπτικό σχέδιο, και συμφώνησε με χαρά.

Το έμαθε γρήγορα κατακόρυφα, το συνδύασε μετά και οριζόντια, το έλεγε από έξω.

Προσπαθούσε να το εφαρμόση. Περνούσαν όμως τα χρόνια και έβλεπε ότι τίποτε δεν πετύχαινε.

Πήγε τότε στον Πνευματικό του και του λέγει: Πάτερ μου, εγώ δεν μπορώ να τα εφαρμόσω αυτά, έχω πλέον κουρασθή. Πες μου κάτι πιο εύκολο.

Και εκείνος του απαντά: Να σιωπάς. Να σιωπά η γλώσσα σου και το μυαλό σου, και να μην αφήνης τον νου σου να πάη αλλού, παρά μόνον στον Χριστόν. Πονάς; Μην πης πονώ, διότι θα φεύγη ο νους σου από τον Χριστόν. Το στόμα και το μυαλό σου θα μιλούν μόνον διά τον Χριστόν.

Στην αρχή απόρησε εκείνος: Μα, πώς είναι δυνατόν να γίνη αυτό;

Αλλά προσπαθούσε, όσο μπορούσε να το εφαρμόση.

Πέρασαν δύο χρόνια, και τότε θυμήθηκε την αγωνία που είχε για να εφαρμόση το σχέδιο που του έλεγαν. Τί παράξενο όμως! Διαπίστωσε ότι όσα δεν μπορούσε να κάνει τότε, είχαν γίνει τώρα από μόνα τους!

Πώς; Από το Άγιο Πνεύμα. Τον επισκέφθηκε το Άγιον Πνεύμα, του λάλησε στην καρδιά, του φώτισε την ύπαρξι, και η κατάστασίς του αλλοιώθηκε από μόνη της. Όπως, όταν μπαίνη σε αυτόν τον χώρο το φώς, φεύγει το σκοτάδι, και τότε βλέπω το χαμόγελό σας, τα καθάρια μάτια σας και διορώ τις αγνές και καθαρές καρδιές σας, έτσι ακριβώς και τα πάντα μέσα μας φωτίζονται και παίρνουν θέσι ενώπιον του Θεού.

Να τα αποτελέσματα της νήψεως. Έρχεται το Άγιον Πνεύμα και ανακαλύπτεις ότι κατέχεις τα πάντα.

πηγή : τρελογιάννης

Καποδίστριας: “ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης”








11 Ιανουαρίου 1828 ο Καποδίστριας απεβιβάσθη στην Αίγινα. Ο Γ. Τερτσέτης στα «Απόλογα για τον Καποδίστρια» περιγράφει συνομιλία του Κυβερνήτη με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη:



«Είναι καιροί πού πρέπει να φορούμε όλοι ζώνη δερματένια και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο. Είδα πολλά είς την ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα δεν είδα τί παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδή… «Ζήτω ο κυβερνήτης ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας!» εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά κατεβασμένα από τις σπηλιές. Μαυροφορεμένες γυναίκες, γέροντες μου εζητούσαν να αναστήσω τους πεθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και μου έλεγαν να τα ζήσω και ότι δεν τους απέμειναν παρά εκείνα κι εγώ και μεδίκαιο μου εζητούσαν όλα αυτά, διότι εγώ ήλθα και σεις με προσκαλέσατε να οικοδομήσω, να θεμελιώσω κυβέρνησιν και κυβέρνησις και ως πρέπει ζει, ευτυχεί τους ζωντανούς, ανασταίνει και αποθαμένους διατί διορθώνει την ζημία του θανάτου και της αδικίας. Δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του, καρποφορεί, αν ο διοικητής είναι δίκαιος, αν το κράτος έχη συνείδησι, ευσπλαχνία, μέτρα σοφίας.

“…Ώς ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει είς πολλούς κινδύνους ακόμη ή ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε είς τα δάκτυλα την επικράτειάν μας. Τ’ Ανάπλι, την Αίγιναν, Πόρο, Ύδρα, Κόρινθο, Μέγαρα, Σαλαμίνα. Ο Ιμπραΐμης κρατεί τα κάστρα και το μεσόγειο της Πελοποννήσου, ο Κιουτάγιας την Ρούμελη, πολλά νησιά βασανίζονται από αυτεξούσιο στρατό καί από πειρατείαν, τα δύο μεγάλα πολεμικά καράβια μας είναι αραγμένα ξαρμάτωτα εις τον Πόρο, η Αθήνα έφαγε πέρυσι τους ανδρειότερους των Ελλήνων. Που το θησαυροφυλάκιον του έθνους; Ακούω επουλήσατε και την δεκατία του φετεινούέτους πρίν σπαρθή ακόμα το γέννημα, ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι; σκόρπιοι είς τα βουνά και εις τα σπήλαια. Το δημόσιο είναι πλακωμένο από δυο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη είς τους Άγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσωμε με την ίδιααπόφασι ως την ελευθερώσαμε καί από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου. Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου καί των δακρύων παρά άλλο. Ο θεός μου τάδωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάση. Είμαι από τη φυλή σας, είς ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή,περιουσία, φιλίες είς την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματασυμβάντων του κόσμου είς τάς ημέρας μου, τα αφιερώνω είς την κοινήν πατρίδα… Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίωνπού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, τοφιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.



πηγή: απόψεις για την μονή Βατοπεδίου ( και όχι μόνο)

Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ,ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ:ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΔΕΣ ΚΟΠΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ.





Ο Καποδίστριας, και όταν ήταν υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας και μεσουρανούσε στην ευρωπαϊκή διπλωματία αλλά και στη διεθνή -εφόσον είχε επί χρόνια ασχοληθεί και με τις πολιτείες της Αμερικής και με την Περσία και με άλλες ασιατικές χώρες-, έστελνε συνεχώς στην αγωνιζομένη Ελλάδα πολεμοφόδια και τρόφιμα και σπούδαζε με δικές του δαπάνες πολλούς Ελληνόπαιδες στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, για να προετοιμάζει τους μορφωμένους επιστήμονες σε όλους τους κλάδους που θα επάνδρωναν τις διάφορες υπηρεσίες του ελληνικού κράτους μόλις θα ελευθερωνόταν από την τουρκική καταδυνάστευση.



Όταν το 1822 υπέβαλε την παραίτησή του από το υπουργείο, ο τσάρος Αλέξανδρος δεν τη δέχθηκε και του έδωσε άδεια επ΄ αόριστον με όλα όμως τα προνόμια του αξιώματός του, εφόσον τυπικά το διατηρούσε. Στη Γενεύη που εγκαταστάθηκε έπρεπε να κατοικήσει σε «ένα μέγαρο, να έχει τέσσερις άμαξες και ικανόν υπηρετικόν προσωπικόν». Ο Καποδίστριας κατοικούσε σε «δύο πτωχικά δωμάτια, είχε μόνο μία άμαξα και έναν υπηρέτη». Όταν οι πάντες, διπλωμάτες, αριστοκράτες και απλοί άνθρωποι τον ρωτούσαν κατάπληκτοι, εκείνος απαντούσε:



«Όταν αφού εκτύπησα πρώτον τας θύρας των μεγάρων των πλουσίων ηναγκάσθην κατόπιν να κτυπήσω και τας θύρας των πτωχών ζητώντας τον οβολόν τους προκειμένου να στείλω τρόφιμα και πολεμοφόδια εις τον αγωνιζόμενον ελληνικόν λαόν έπρεπε να ημπορώ να τους λέγω: Έδωσα πρώτος εγώ τα πάντα. Κανόνισα να μη εξοδεύσω δια τον εαυτό μου και δια τον υπηρέτην μου περισσότερα, από 60 φράγκα τον μήνα. Όλον τον άλλον μισθόν μου τον στέλνω στην Ελλάδα…».



Όταν έφτασε στην Ελλάδα ως κυβερνήτης του ελληνικού κράτους προσφέρθηκαν να του δώσουν ανάλογο οίκημα ως κατοικία. Ο Καποδίστριας δεν το δέχτηκε. Ήθελε να ζει απλά συμμεριζόμενος την κατάσταση που επικρατούσε τότε στη χώρα. Με δικά του έξοδα διόρθωσαν απλές οικίες στην Αίγινα και στον Πόρο, «χωρίς καμιάν επιβάρυνση των ιδιοκτητών». Έδωσε εντολή να μην ανοίξουν τις αποσκευές που έφερε από τη Γενεύη και επίπλωσε το σπίτι που έμενε με «σιδηράν κλίνην και ξύλινον τραπέζιον». Γι΄ αυτό ο αντικαποδιστριακός Γερμανός ιστορικός Μέντελσον-Μπαρτόλντι, όταν επισκέφτηκε τον Καποδίστρια έγραψε: «Ο μόνος στολισμός του κυβερνητικού… «μεγάρου» είναι ο λαμπρός ήλιος της Ελλάδας και η λατρεία των Ελλήνων, με την οποία δικαίως τον περιβάλλουν».



Όλα τα επίσημα ενδύματα δεν τα φόρεσε ποτέ. Ο γραμματέας του, Νικόλαος Δραγούμης, διηγείται το περιστατικό που συνέβη κατά την πρώτη περιοδεία που έκανε στην Κόρινθο, αμέσως μετά την άφιξή του.

Της όλης κυβερνητικής πομπής προηγούνταν ο ταχυδρομικός διανομέας Καρδάρας, που ήταν ενδεδυμένος με βελούδινο χρυσοκέντητο σεγκούνι. Ακολουθούσε έφιππος ο Κυβερνήτης, ντυμένος απλούστατα και κάτισχνος από την ταλαιπωρία και την κακήν διατροφή. Ο λαός που είχε παραταχθεί αυθόρμητα, νομίζοντας ότι ο Κυβερνήτης του ήταν ο λαμπροφορεμένος διανομέας, τον χειροκροτούσε με αμέτρητες εκδηλώσεις αγάπης. Στην αρχή όλοι διασκέδασαν. Ο Κολοκοτρώνης, όμως, δεν το άντεξε. Πλησίασε τον Καποδίστρια και του είπε ότι ο λαός έπρεπε να γνωρίσει τον Κυβερνήτη του.



- Και τι θέλεις να κάμνω, Θεοδωράκη; απήντησε ο Καποδίστριας.

- Η υπερεξοχότης σου να ενδυθεί την κυβερνητική της στολή.

Και ο Δραγούμης προσθέτει: «Οδήγησαν τον Κυβερνήτη εις τι παρακείμενον χάνιον και τον ηνάγκασαν να ενδυθεί την στολή ήτις ουδαμώς διέφερεν της των δασονόμων της αντιβασιλείας!…».



Ο γιατρός του, βλέποντας τον τόσον καταβεβλημένο από τους αδιάκοπους μόχθους και αγώνες, του συνέστησε αυστηρά ότι έπρεπε να βελτιώσει την τροφή του. Και ο Καποδίστριας απάντησε: «Ουδέποτε θα επιτρέψω στον εαυτό μου βελτίωση της τροφής, παρά μόνον τότε όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει…».



Το Πανελλήνιο και η Γερουσία δύο φορές ψήφισαν τον μισθό που έπρεπε να δίνεται στον Κυβερνήτη. Και τις δύο φορές ο Καποδίστριας αρνήθηκε να δεχθεί μισθό.



«…Είμαι ευτυχής διότι ηδυνήθην να προσφέρω… διά την εθνικήν ανεξαρτησίαν και ελευθερίαν, δι΄ αυτό το τόσον θεάρεστον έργον, τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μου εις το θυσιαστήριον της πατρίδας… Διά τον αυτόν τούτον λόγον θέλη αποφεύγει και ήδη να δεχθή την προσδιοριζόμενην ποσότητα διά τα έξοδα του αρχηγού της Επικρατείας, απεχόμενος, εν όσω τα ιδιαίτερά μου χρηματικά μέσα μου επαρκούν από το να εγγίσω μέχρι οβολού τα δημόσια χρήματα προς την ιδίαν μου χρήσιν… Αποστρέφομαι το να προμηθεύω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν… Ελπίζω ότι όσοι εξ΄ υμών συμμετάσχουν εις την κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μετ΄ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς ανάλογους με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ΄ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της». (Ο Καποδίστριας προς την Δ’ Εθνικήν Συνέλευση, Άργος 4 Αυγούστου 1829).



Αυτό το συγκλονιστικό μήνυμα του Μεγάλου Ηγέτου και Ανθρώπου δεν έπρεπε άραγε να αναρτηθεί μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο;…



ΠΗΓΗ: Ελένης Κούκκου, Καθηγήτριας Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιωάννης Καποδίστριας –Το υψηλό του ήθος, Νεανικό & Μαθητικό Περιοδικό «Ο Πυρσός» των Εκπαιδευτηρίων «Απόστολος Παύλος», σελ. 188-189, τεύχος 30, περίοδος β΄, Ισθμός Κορίνθου, Νοέμβριος 2009.

ΣΤΟΛΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ














Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν,

για της πατρίδος την ελευθερίαν,

γι’ αυτά τα δύο πολεμώ,

γι’ αυτά να ζήσω επιθυμώ,

κι αν δεν τα αποκτήσω

τι μ’ ωφελεί να ζήσω;



Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είνε σαν συναξάρι. Η Ελλάδα μπορεί να παρασταθεί σαν τη μητέρα των Μακκαβαίων που είδε να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά της τα παιδιά της ένα-ένα. Από τον καιρό που χάθηκε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα· οι άνδρες ήτανε σαν ασκητές, οι γυναίκες σαν καλογρηές, τα τραγούδια μας γεμάτα πόνο και ελπίδα, τη λεγόμενη «χαρμολύπη», σαν χερουβικά, σαν τροπάρια.



Μια αγιωσύνη τα τύλιγε όλα. Οι καρδιές ήτανε, με όλη την παληκαριά τους, συντετριμμένες και ταπεινωμένες. Γι’ αυτό κι η θρησκεία μας ήτανε αληθινή, επειδή η πίστη του Χριστού δεν ταιριάζει σε ανθρώπους απίκραντους και καλοπερασμένους, κατά τα λόγια του Χριστού που λέγει: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε», και στενή και τεθλιμμένη η οδός».



Μα όσα χάνει ο άνθρωπος σε καλοπέραση, τα κερδίζει «εκατονταπλασίονα» σε βάθος πνευματικό. Και το έθνος μας που στάθηκε κακότυχο και βασανισμένο, από την άλλη μεριά στάθηκε ευλογημένο, κατά τον λόγο που λέγει ο Σολομών για όσους μαρτυρούνε για την αλήθεια: «και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης· και ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται». Και ποια είνε αυτή η αντάμειψη; Η αντάμειψη ήτανε πως ντυθήκανε με κάποια στολή αφθαρσίας αυτοί που ζούσανε «υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, εν ερημίαις πλανώμενοι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης».



Για τούτο, όποιος άνθρωπος έχει καρδιά καθαρή, και νιώσει την Ελληνική Επανάσταση, σαν να τραβιέται από κάποιον μαγνήτη, ας είνε κι άλλης φυλής άνθρωπος, χωρίς να γνωρίζει καλά- καλά από πού βγαίνει αυτή η γλυκύτητα και η κατανυκτική αγάπη, μ’ όλο που ακούει σκοτωμούς, μαρτύρια και μοιρολόγια, που σε άλλη περίσταση αγριεύουνε τον άνθρωπο. Θαρρεί πως δεν γινήκανε στ’ αληθινά αυτά που ακούει, αλλά πως είνε κάποιο έμορφο παραμύθι.



Τα πιο σκληρά πράγματα χάνουνε τη σκληρότητά τους, καν φονικά, καν αγωνίες κάθε λογής, φτώχια, κρύο, πείνα, αρρώστεια, ορφάνια. Κάποιος μυστικός πλούτος τα χρυσώνει όλα, ο της αφθαρσίας ο Παράκλητος (ο Παρηγορητής), το Πνεύμα το Άγιον. Αυτή είναι που λέγω στολή Αφθαρσίας κι ελπίδα Αθανασίας.



Η Ελληνική Επανάσταση είνε σαν το χάλκινο μοσχάρι που έκανε ένας τεχνίτης για τον τύραννο Φάλαρη και που το πύρωνε με φωτιά και σφαλούσε στην κοιλιά του όσους ήθελε να βασανίσει για να ψηθούνε ζωντανοί. Μα αντί ν’ ακούγονται βογκητά και φρικτοί θρήνοι από το στόμα του βοδιού, έβγαιναν τραγούδια χαρούμενα, επειδή ο τεχνίτης είχε βάλει επιτήδεια στο λαρύγγι του βοδιού κάποιο όργανο που άλλαζε τους θρήνους σε χαρούμενη μουσική. Ο



Αθανάσιος Διάκος τραγουδούσε περασμένος στη σούβλα, κι οι γυναίκες του Ζαλόγγου χορεύανε και πέφτανε στον γκρεμνό. Κι όλοι οι Έλληνες, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, δεσποτάδες, παπάδες, λαϊκοί, ψέλνανε σαν να τραγουδούσανε και τραγουδούσανε σαν να ψέλνανε, όπως οι τρεις Παίδες της καμίνου που δοξολογούσανε τον Θεό χορεύοντας μέσα στη φωτιά σαν να δροσολογιότανε.



Απ’ όλη την αιματοβαμμένη Ελλάδα ακουγότανε «ήχος καθαρός εορταζόντων», κι οι Έλληνες τρέχανε στον θάνατο «αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον». Γι’ αυτό μαγεύθηκε ο κόσμος, χωρίς να ξέρει γιατί. Εκείνο που τους μάγευε ήτανε η Ελπίδα της Αθανασίας που βγαίνει από την Ορθοδοξία και που τα σκεπάζει όλα με την χαρούμενη πνοή της.



Η χαρά του Χριστού είνε ένα άνθος που φυτρώνει μοναχά στις καρδιές που πονούν. Για τούτο ο Δαυΐδ έλεγε: «Κύριε εν θλίψει επλάτυνάς με». Κι οι ασκηταί της Ορθοδοξίας τη λέγανε «Χαρμολύπη» ή «Χαροποιόν πένθος», αυτή τη χαρά που βγαίνει από τη συντριμμένη καρδιά. Η Ελληνική Επανάσταση ήτανε τα χαρούμενα ορμήματα του Ποταμού της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό τη μισήσανε και την πολεμήσανε οι «ψευδάδελφοι», εκείνοι που ιδρύσανε στ’ όνομα του Χριστού ένα σύστημα εγκόσμιας ευδαιμονίας, κάποιον «αριστοκρατικό χριστιανισμό» που τραβά τις ματαιόδοξες ψυχές, και τις ξεραίνει από τη χαρά του Χριστού, από τη «χαρμολύπη»[1].



Οι Έλληνες του καιρού εκείνου ήτανε «πτωχοί τω πνεύματι», κατά τους έξυπνους του κόσμου. Ήτανε απλοί και φυσικοί, κι η όψη τους, τα λόγια τους, οι συνήθειές τους, τα φερσίματά τους ήτανε αληθινά, δηλαδή Ελληνικά. Η ψυχή τους ήτανε δεμένη με τη φύση και τη θρησκεία τους. Λεοντόκορμοι άνδρες που βαστούσανε από αρχαία αίματα, ζούσανε στον ανοιχτόν αγέρα όπως τους έπλασε ο Θεός, με γένεια, με μουστάκια, με μακρυά μαλλιά σαν το Χριστό, γοργοπόδαροι, λιγόφαγοι, θρήσκοι, ταπεινοί μπροστά στους γεροντότερους και στους παπάδες, με ψυχή γεμάτη κρυφά πλούτη.



Απάνω απ’ όλα ήτανε η Θρησκεία, η Πίστις των Πατέρων μας. Κι οι λειτουργοί της ήτανε οι πνευματικοί τους, οι δάσκαλοί τους, οι προστάτες τους, οι παρηγορητές τους, οι δικαστές τους, οι εξομολόγοι τους. Ο πιο αγαπημένος αρματωλός για το λαό, ο πιο αγνός πολεμιστής, ο καινούριος άγιος Γιώργης, στάθηκε ένας παπάς, ο Αθανάσιος Διάκος, που σουβλίσθηκε για την Πίστη του Χριστού.



Άλλοι τέτοιοι αγιασμένοι που αγωνισθήκανε για την Πίστη, είνε ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, ο Ησαΐας Σαλώνων, ο Ρωγών Ιωσήφ, ο Κυπριανός στην Κύπρο· τι λέγω; Νέφος ολόκληρο ρασοφορεμένοι, Ορθόδοξον Ιεράτευμα. Πριν να γίνει η Επανάσταση, χιλιάδες Νεομάρτυρες μαρτυρήσανε για την Πίστη, κι ύστερα ήρθανε οι αρματωλοί. Οι δεσποτάδες, οι παπάδες κι οι καλόγεροι είχανε γίνει σαν τους προφήτες που οδηγούσανε τον νέον Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας.



Οι αρματωλοί γινήκανε σαν ασκητές και ψέλνανε απάνω στο μετερίζι, και ξεστηθίζανε το Ψαλτήρι για παρηγοριά, με τα χαϊμαλιά στο στήθος που παριστάνανε τον Χριστό, την Παναγία, τον άη Γιώργη, τον άη Δημήτρη. Για φυλαχτό είχανε ή τίμιο ξύλο, ή άγιο λείψανο, ή ένα κομμάτι από το παλιόρασο του άγιου Κοσμά. Πολλοί αρματωλοί ήτανε ζωγραφισμένοι στα ερημοκκλήσια μαζί με τους αγίους. Η ζωγραφιά του Μεϊντάνη βρισκότανε στην εκκλησιά της Κατούνας, του Ανδρούτσου στο Μεγάλο Μετέωρο, του Διαμαντή Σπατούλη στην εκκλησιά στ’ Αλεποχώρι Μπότσαρη. Και τους σκοτωμένους τους θάβανε κοντά στην εκκλησιά.



Λοιπόν, δεν είνε αγιασμένη η Επανάστασή μας, δεν είνε η Ορθοδοξία ματωμένη για να φυλάξη την πίστη μας; Η Ορθοδοξία έγινε ένας λόγος άδειος στα στόματα των σημερινών φραγκοδασκαλευμένων δασκάλων. Μα η αληθινή Ορθοδοξία που είνε πλούτος και ρίζα αθανασίας, είνε φυτρωμένη βαθειά στην καρδιά του ορθοδοξώτατου λαού μας, που όσο δεν ήθελε να τουρκέψει, άλλο τόσο δεν θέλει να φραγκέψει.





Φώτης Κόντογλου





ΚΙΒΩΤΟΣ

ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ

ΕΤΟΣ Β’ ΜΑΡΤΙΟΣ 1953 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ १५



Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Απαντήσεις Γέροντα Εφραίμ









Σε μια πεντάωρη μαραθώνια ραδιοφωνική εκπομπή στο Ρ/Σ Libero 107,4 στη Θεσσαλονίκη, από 17.00-22.00, ο φωτισμένος και τόσο αγαπητός Γέροντας Εφραίμ, Δικαίος της Ιεράς Σκήτης του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές Αγίου Όρους, πρώην Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, έδωσε αμέτρητες απαντήσεις, σε αμέτρητες ερωτήσεις και απορίες!



Μέσα από ένα τέτοιο δημοσιογραφικά ογκώδες υλικό, προσπαθήσαμε παρακάτω να δώσουμε μια επιγραμματική μορφή, με τον κίνδυνο να έχουμε απλοποιήσει ή παραλείψει κάτι ουσιώδες :



Σημείωση : για την καλύτερη παρουσίαση κι οργάνωση του υλικού ομαδοποιήσαμε και τιτλοφορήσαμε τα σημεία του αρχικού κειμένου





Νηστεία



•Η νηστεία που δεν αποτελεί νηστεία από την αμαρτία, είναι δίαιτα!

•Νηστεύουμε Τετάρτη ενθυμούμενοι την προδοσία του Χριστού!

•Νηστεύουμε Παρασκευή ενθυμούμενοι τη Σταύρωση του Χριστού!

•Η νηστεία δεν είναι καταναγκασμός. Πρέπει να είναι γίνεται από αγάπη για το Χριστό.

•Τα παιδάκια καλό είναι να πάρουν την καλή συνήθεια της νηστείας από 5 χρονών, ανάλογα και με την κατάσταση του καθενός.

•Ο Χριστός έτρωγε από όλα. Η Παναγία μάλιστα του έφερνε γάλα με μέλι. Έτρωγε ψάρια ψητά μαζί με τους μαθητές Του. Δεν έφαγε όμως κρέας. Ήταν πολύ φτωχός. Οι ξυλουργοί και οι ψαράδες ήταν οι πλέον φτωχοί.

Πρωτόπλαστοι και δημιουργία



•Ο Αδάμ και η Εύα βίωναν πνευματικά τον Παράδεισο. Πλάστηκαν στη γη από γη. Στη Μεσοποταμία, ανάμεσα στους δύο ποταμούς (Τίγρης-Ευφράτης). Έζησαν 930 χρόνια!

•Δεινόσαυροι υπήρξαν στη γη. Για κάποιο λόγο θέλησε ο Θεός να σταματήσουν να υπάρχουν, όπως και άλλα μεγάλα ζώα, σαν τα μαμούθ.

•Δεν υπάρχει φωτιά Κολάσεως και καζάνια. Η απομάκρυνση της Χάριτος του Θεού από τον άνθρωπο είναι η Κόλαση.

Γέννηση Χριστού, Τρεις Μάγοι ως ιστορικά γεγονότα



•Ο Χριστός σταυρώθηκε Παρασκευή 23 Μαρτίου 33 μ.Χ.!

•Το Άστρο της Βηθλεέμ ήταν Άγγελος Κυρίου εξ ουρανού, με μορφή αστέρος. Διότι τα άστρα δεν μετακινούνται. Ο Άγγελος είχε δέσμη φωτός σαν πυξίδα που καθοδηγούσε τους Μάγους.

•Το ταξίδι των Μάγων διήρκησε περίπου δύο χρόνια.

•Οι Μάγοι Μελκούμ, Ιάσπαρ και Βαλτάσαρ έγιναν Χριστιανοί. Όταν γυρίσαν πίσω στην πατρίδα τους, πέσαν όλα τα αγάλματα. Έπειτα μαρτύρησαν για το Χριστό.

•Τα λείψανα των Τριών Μάγων βρίσκονται σήμερα στην Κολωνία της Γερμανίας, σε λατινικό ναό. Μεταφέρθηκαν με τις σταυροφορίες.

•Ο Χριστός ήταν περίπου δύο χρονών όταν έφτασαν οι Μάγοι στη Βηθλεέμ. Τότε Παναγία ήταν 18 χρονών περίπου. Βρισκόταν με τον Χριστό σε σπίτι στη Βηθλεέμ τότε, όχι στο σπήλαιο της φάτνης.

666



•Το 666 όταν είναι αριθμητικό, π.χ. η σελίδα ενός βιβλίου, δε σημαίνει ότι η σελίδα εκείνη είναι του Αντιχρίστου. Όταν είναι συμβολικό, πρέπει να προσέξουμε! Τότε θα είναι χάραγμα, στο χέρι ή το μετωπό μας. Θα συμβολίζει κάτι. Π.χ. εάν πάρουμε ένα φεγγαράκι και ένα αστεράκι και τα βάλουμε μαζί, τότε συμβολίζουν μια σημαία…

Εξωτερική εμφάνιση



•Το τατουάζ είναι αμαρτία και βαρύνει τον άνθρωπο ψυχικά και σωματικά. Ο άνθρωπος πρέπει να μένει όπως τον έκανε ο Θεός. Τα τατουάζ είναι ανεξίτηλα και βγαίνουν μόνο με ιατρική επέμβαση. Να αποφεύγουμε να αφήνουμε τα παιδάκια να βάζουν αυτά τα τατουάζ που κρατούν μερικές ημέρες, επειδή συνηθίζουν σε αυτά.

•Δεν είναι σωστό να έχουν οι άντρες σκουλαρίκια. Να μείνουμε όπως μας έκανε ο Θεός.

Ξεμάτιασμα



•Κινδυνεύουν να χάσουν ακόμα και την ψυχή τους όσοι ή όσες «ξεματιάζουν»! Μόνο η Εκκλησία δια του Ιερέως μπορεί να διαβάσει ειδική ευχή, σε όποιον έχει βασκαθεί. Βασκαίνονται όσοι δεν εξομολογούνται!

Ταφή & καύση νεκρών, δωρεά οργάνων



•Να μην αφήνουμε να καούν τα οστά των κεκοιμημένων μας όταν τα βγάζουν από τον τάφο στην ανακομιδή! Μπορούμε να τα βάλουμε στο χωριό, σε κάποιο εκκλησάκι ή στο σπίτι.

•Δεν πρέπει να καίγονται οι αποθανόντες. Πρέπει να ταφόμαστε. Όπως θέλει ο Θεός.

•Οικουμενική Σύνοδος θα αποφανθεί για τη Δωρεά Σώματος μετά θάνατον. Μπορούμε να δώσουμε όργανα όσο είμαστε εν ζωή, όπως και αίμα, εάν δεν κινδυνεύει η δική μας υγεία.

«Σκάνδαλο» Βατοπαιδίου



•Το Βατοπαίδι δικαιώθηκε. Το λένε οι αποφάσεις… Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για ό,τι ακούμε και να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα…

Αρχαίοι Έλληνες Χριστιανοί



•Ο Σωκράτης, είχε σαν προπομπός, τη λεγόμενη Σπερματική Χάρη. Ήταν μερικά πνεύματα της παλαιάς εποχής, για την Αρχαία Ελλάδα μιλούμε, οι οποίοι, για εκείνα τα χρόνια που ήταν σκότος ψηλαφητό, να λέγουν, να το γράφουν και να κηρύττουν, ότι «ένας είναι ο Θεός, αΐδιος», δηλαδή που δεν έχει χρόνο και ηλικία, που είναι έξω από όλο το σύμπαν και τον χρόνο και τον αιώνα θα λέγαμε και πανταχού παρόν και Παντοδύναμος. Λέξεις που οι Άγιοι Πατέρες Θεολογικώς τοποθέτησαν… Πλησίασαν αρκετά. Από τους Πατέρες θεωρούνται σεσωσμένοι. Σε κάποια Μοναστήρια τους αγιογραφούν στον εξωνάρθηκα στους σεσωσμένους. Κυρίως τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη… Πρέπει να προσθέσουμε και τον Μέγα Αλέξανδρο, που τον χρησιμοποίησε ο Θεός να κηρύξει απανταχού την Ελληνική Γλώσσα, ώστε δια αυτής να κηρύξουν οι Απόστολοι απανταχού της γης. Ο σκοπός του ήταν ειρηνικός, δεν ήταν πολεμικός να φονεύσει τους λαούς της γης…

Ομοφυλοφιλία



•Η ομοφυλοφιλία είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Έφερε δύο παγκόσμιες καταστροφές, επί Νώε και στα Σόδομα και Γόμορα.

Προγαμιαίες σχέσεις



•Η ερωτική συνεύρεση πριν το γάμο είναι αμαρτία.

•Μέσα στο γάμο όταν γίνεται η συνεύρεση για ικανοποίηση είναι αμαρτία. Το παιδί που θα γεννηθεί, θέλει ο Θεός να είναι τέκνο προσευχής και όχι αμαρτίας.

•Ο Πολιτικός Γάμος είναι νόμιμη πορνεία, εάν δεν τελεστεί μετά Ορθόδοξος Γάμος. Ο μόνος σωστός Γάμος είναι ο Ορθόδοξος. Για να έχουν και τα παιδιά ευλογία Θεού.

Παλαιό/Νέο Ημερολόγιο



•Το θέμα του Ημερολογίου είναι αστρονομικό, δεν είναι Θεολογικό. Η προσθήκη των ημερών από πλευράς επιστήμης είναι σωστή. Ο τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε δεν ήταν σωστός!

Εξομολόγηση – προσευχή – ψυχές



•Δυσκολευόμαστε οικονομικά ή σωματικά, από αμετανόητα αμαρτήματα! Όταν φτάσουμε σε ταπείνωση και τα εξομολογηθούμε, τακτοποιούνται τα πράγματα!

•Όταν κάποιος ψυχορραγεί για μέρες, υπάρχει κάποιο ανεξομολόγητο αμάρτημα. Οι αγιασμένοι άνθρωποι δεν έχουν ψυχορράγημα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που αποθνήσκουν καθιστοί. Με το κομποσκοίνι στο χέρι.

•Το κομποσκοίνι έχει σε κάθε κόμπο εννέα σταυρούς, καθ΄ υπόδειξη αγίου Αγγέλου στον Άγιο Παχώμιο. Να μην τα έχουμε για επίδειξη. Το κομποσκοίνι μας θυμίζει το Χριστό, όπως το δαχτυλίδι μας θυμίζει το γάμο μας. Να μην ντρεπόμαστε να το φορούμε.

•Τα αμαρτήματα και τα πάθη δεν κληρονομούνται από γονείς σε παιδιά. Οι κακίες συνήθειες «κληρονομούνται», με την έννοια ότι τα παιδιά μιμούνται τους γονείς.

•Οι ψυχές που είναι ελεύθερες, μπορούν να κατεβαίνουν στη γη από την Ανάσταση ως την Πεντηκοστή. Και έχουν συμβεί θαυμαστά γεγονότα.

•Θέλει πολλές Λειτουργίες, Προσευχές, Ελεημοσύνες και από πολλούς, όλοι μαζί, για να βγει κάποιος κεκοιμημένος από την Κόλαση. Είναι σαν να δουλεύουμε εμείς και να κολλούμε τα ένσημα σε άλλον… Δεν μπορεί να βγει από εκεί όμως εάν έχει θανάσιμα αμαρτήματα αμετανόητα.

•Θα παρακαλέσουμε την Παναγία γονυπετείς, εάν είναι δυνατόν μετά δακρύων, να μας πάρει τη ντροπή που εμποδίζει την Εξομολόγηση. Πρόκειται για μεγάλη νίκη!

Ας έχουμε την ευχή του Γέροντα Εφραίμ.

πηγή: ενοριακό ιστολόγιο

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ 2011 π. Σπυρίδων Βασιλάκος

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Διάβημα αλβανικής και τούρκικης κυβέρνησης





Έντονο Διάβημα απέστειλε η Αλβανική Κυβέρνηση ( και κατόπιν ακολούθησε και η Τουρκική) προς την Ελληνική Κυβέρνηση με αίτημα να μεσολαβήσει στο Δ.Σ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ ούτως ώστε να μην σταματήσουν τα επεισόδια της διαφωτιστικής σειράς 1821.

Επίσης απαιτούν την συνέχιση της χρηματοδότησης , μέσω Εθνικής Tραπέζης, για να γυριστούν και άλλα επεισόδια που θα αναδεικνύουν την Αλβανική καταγωγή των σημερινών Ελλήνων καθώς και το “θείο” δώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

“Οι Έλληνες θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, να απεγκλωβιστούν από τους Εθνικούς τους μύθους και να νιώσουν ενοχές για την όποια φιλοπατρία τους” τόνισαν στο διάβημα οι φίλες και σύμμαχες Χώρες.

Τέλος προτρέπουν την Κυβέρνηση να τοποθετήσει τον κ.Τατσόπουλο Υπουργό Τύπου και τον κ.Βερέμη Υπουργό Παιδείας (αν και τους αρκούν οι ήδη υπάρχοντες
 
 
πηγή:www.olympia gr.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Δεν είναι Εκκλησία αυτό που νομίζουμε







π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΙΒΗΡΙΤΗΣ



Δεν είναι η Εκκλησία αυτό που νομίζουμε. Μας πήραν μωρά παιδιά από τον μαστό της μάνας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μας έμαθαν άλλα. Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας. Μας έκοψαν από τις ρίζες. Μας χώρισαν από την Παράδοση. Μας απομάκρυναν από το σπίτι μας. Μας έκαμαν αλλοδαπούς στον τόπο μας. Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη γλώσσα της Ορθοδοξίας, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου.



Ποιοι; Όσοι θέλησαν δια της βίας να μας σώσουν: οι διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί, μασόνοι... μέχρι σήμερα. Μαζί μ' αυτούς, όλοι όσοι θεωρήσαμε τα φώτα τους φώτα, τον πολιτισμό τους πρόοδο. Και έτσι, στα τυφλά, χωρίς διάκριση πνευματική, πήραμε το καθετί απ' αυτούς, σαν ανώτερο, καλύτερο, πολιτισμένο (σε τέχνη, δίκαιο, διοργάνωση ζωής, αρχιτεκτονική, μουσική...). Και βασανίζεται το είναι μας. Απορρίπτει ο οργανισμός μας ένα-ένα τα μεταμοσχευθέντα ξένα μέλη. Και συνέχεια μας μεταμοσχεύουν βιαίως νέα, τα οποία αποβάλλονται, και φανερώνεται με την προσωπική του συμπεριφορά ποιος είναι ο βαθύτερος χαρακτήρας του λειτουργημένου λαού μας.



Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που νομίζουμε. Δεν είναι αυτή που χτυπάμε, αυτή που βαλθήκαμε να καταστρέψωμε. Δεν έχει σχέση η Ορθοδοξία με «μεσαιωνισμούς», «μυστικισμούς», «κληρικαλισμούς», «σχολαστικισμούς» που ακούμε. Τόσοι δυτικοθρεμμένοι νομίζουν ότι σε Δύση και Ανατολή όλοι οι όροι έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Και προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε. Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους. Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.



Δεν αρνούμαστε ότι υπήρξαν ανθρώπινες αδυναμίες. Υπήρξαν και υπάρχουν αδύνατοι, με πτώσεις και ελαττώματα. Αυτό κάνει ακόμα πιο συμπαθή την ίδια την Ορθοδοξία, και αναδεικνύει την ανοχή της αγάπης της και την αλήθεια του μηνύματός της.



Το θέμα το μεγάλο είναι να γνωρίσουμε την Εκκλησία την Ορθόδοξη, που αγνοούμε. Τη μία, αμόλυντη, άφθορη, άχραντη καρδιά της. Αυτήν που αποτελεί το βαθύτατο και πιο αληθινό είναι μας. Αυτή με την οποία έχομε πολύ μεγαλύτερη σχέση απ' ό,τι νομίζουμε. Αυτή που ξέρομε βαθύτερα, χωρίς να το καταλαβαίνωμε. Αυτή που πάμε ασυνείδητα να βρούμε αρνούμενοί την, γιατί αγνοούμε την αλήθεια της, τη θεανθρωπία της, τη δόξα της ταπεινώσεώς της.



Ό,τι πολύτιμο ζητούν όλοι οι αληθινοί αναζητητές βρίσκεται μέσα εδώ. Όχι αποσπασματικά, επί μέρους ή φανταστικά, αλλά εν όλω έργω και αληθεία.



Αυτή είναι κατάλληλη για τα μικρά παιδιά, τις απλές γριούλες και τους πιο απαιτητικούς αναζητητές, που θέλουν να δουν τον Θεό όχι όσο μπορούν, αλλ' όπως ο Θεός είναι.



Υπάρχει μια θεολογία που φτάνει στην απόφαση (αποφατικότητα), την άρνηση, που δεν πάει παραπέρα, που άνθρωπος στη γη δεν μπορεί να ξεπεράσει. Και μια χάρη άκτιστη, αόρατη, ακατάληπτη, που έρχεται στον άνθρωπο, στην κτίση. Και νεουργεί και θεουργεί το ανθρώπινο.



Δεν είναι η θεολογία σχολαστικισμός, ούτε η πνευματική ζωή πουριτανισμός.



Γνωρίζοντας την Ορθοδοξία, αυτή που είναι, ισορροπούμε· μπορούμε όλους να δούμε με στοργή. Από όλους να βοηθηθούμε. Και όλους με τη χάρη του Θεού να βοηθήσωμε.



Το να γίνωμε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει κάπου να κλειστούμε, αλλά κάπου να αναχθούμε: να βγούμε στο ύψος του σταυρού της αγάπης.



Αν ήταν η θεολογία της Εκκλησίας μας αυτή που νομίζει ο πολύς κόσμος, αυτή που διδάχτηκε στα κρατικά πανεπιστήμια· ή αν ήταν η ευσέβειά της ο έξωθεν εισαχθείς στείρος πιετισμός, σας ομολογούμε ότι δεν θα σας λέγαμε τίποτε. (Δεν θα είχαμε καμιά ελπίδα· ίσως ούτε ευθύνη.)

Τώρα μπορούμε να σας πούμε λόγο παρήγορο και σκληρό (λέγεται μόνος του):

Η θέση μας είναι προνομιακή και επικίνδυνη. Έχει καθοριστεί απ' αυτούς που μας γέννησαν, και δεν μπορούμε να κάνωμε ότι μας κατέβει.



Δεν μπορούμε ατιμωρητί οι Ορθόδοξοι Έλληνες να παιδιαρίζωμε, στηριζόμενοι σ' οποιαδήποτε δικαιολογία ή, περισσότερο, να αυθαδιάζωμε.



Αν αυτοί που προηγήθηκαν ημών και έζησαν και τάφηκαν σε τούτα τα χώματα, αυτοσχεδίαζαν κάνοντας το κέφι τους, τότε θα μπορούσαμε και εμείς να συνεχίσωμε αυτοσχεδιάζοντας.



Αν όμως έζησαν διαφορετικά· αν αποφάσισαν να πεθάνουν, και έτσι έζησαν· αν ο τρόπος της ζωής τους ήταν απόφαση θανάτου· αν όλη τους η δημιουργία, το ήθος, ο λόγος, τα έργα, η μορφή, η χειρονομία, το ορατό και αόρατο εξ αυτών είναι γεννημένο εκ του θανάτου, από τη θυσία όλων, για να γεννηθεί κάτι καλύτερο, άλλης φύσεως, άλλης υφής, για τους άλλους, για μας όλους· τότε δεν μπορούμε ατιμωρητί να αυτοσχεδιάζωμε, να κάνωμε πρόβες, να παίζωμεν εν ου παικτοίς.



Αν δεν έχτιζαν την Αγια-Σοφιά όπως την έχτισαν, να χωρά τον κάθε άνθρωπο και την οικουμένη.



Αν δεν είχαν φτιάξει το Άγιον Όρος όπως το έφτιαξαν, για να σώζεται όλος ο άνθρωπος και να αδελφώνονται οι λαοί.



Αν δεν είχε θεολογήσει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς όπως θεολόγησε, ανακεφαλαιώνοντας την πείρα και τη ζωή της Ορθοδοξίας, σβήνοντας τη δίψα του σημερινού βασανισμένου νέου ανθρώπου.



Αν δεν είχαν αγωνιστεί, κλάψει, υπομείνει, προσευχηθεί, θυσιαστεί τόσοι άγνωστοι στα βουνά, στα νησιά και στις πόλεις. Αν δεν είχαν στα τραγούδια, στη ζωή και στα ήθη τους αυτή την ανθρωπιά που σε σφάζει.



Αν δεν ήσαν γενάρχες του νέου Ελληνισμού ένας άγιος Κοσμάς και ένας Μακρυγιάννης.



Αν δεν υπήρχαν όλα αυτά στο αίμα μας, τότε θα μπορούσαμε να κάνωμε ότι μας κατέβει.



Τώρα δεν είναι έτσι. Τώρα βρισκόμαστε εν τόπω και χρόνω αγίω. Δεν μπορούμε να είμαστε επιπόλαιοι. Δεν ανήκομε στον εαυτό μας. Ανήκομε σ' αυτούς που μας γέννησαν, και σ' όλο τον κόσμο. Είμαστε χρεωμένοι με πνευματική κληρονομιά. Δεν μας σώζει καμιά δικαιολογία. Και όλα να τα πετάξωμε από το σχολείο, τα αρχαία, τα νέα, τα ιερά και τα όσια, δεν μπορούμε να δικαιολογηθούμε σε κανέναν, να απαλλαγούμε, ούτε να ξεχάσωμε το χρέος μας. Δεν μπορούμε να στοιχειοθετήσωμε κανένα άλλοθι.

Θα έχωμε να αντιμετωπίσωμε αυτούς που προηγήθηκαν και αυτούς που έρχονται.

Τα ψεύτικά μας καμώματα θα μας πετάξουν κατά πρόσωπο. Γιατί κάποτε θα ξυπνήσουν αυτοί οι μικροί, που θα πούνε όχι στο ψέμα, στην επιπολαιότητα, στην παραχάραξη, στην πλαστογραφία, στην προδοσία, που χαλκεύεται εγκληματικά και θρασύδειλα με εκπαιδευτικά προγράμματα, αναγνωστικά βοηθήματα, οπτικοακουστικές εκπομπές.

Και αυτοί που θα πουν όχι θα έχουν απροσδιόριστες δυνάμεις που ξεπερνούν αυτούς τους ίδιους. Θα είναι μαζί τους τα πνεύματα των περασμένων και τα διψασμένα παιδιά όλου του κόσμου.

Αυτό που εδώ υπάρχει ανήκει σε όλους. Αυτό που κληροδοτήθηκε καθορίζει τη συμπεριφορά μας.

Η Αλήθεια, που εσαρκώθει δια της παναχράντου και αειπαρθένου Μαρίας, που απέθανε και ανέστη και συνανέστησε την οικουμένη και συνέστησε την Εκκλησία σώμα Χριστού. Η Χάρις που αγιάζει όλο το είναι του ανθρώπου. Η Εκκλησία που βαφτίζει όλο τον άνθρωπο εις τα απύθμενα βάθη του μυστηρίου της ζωής του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που αγιάζει όλες τις αισθήσεις.

Αυτή η Χάρις, που μπήκε μέχρι μυελού στα οστά του πιστού λαού μας, που υφαίνει τη ζωή μας και την κάνει άνωθεν υφαντή με τα στοιχεία της ύλης...

Όλο το πνευματικό σώμα της ζωής μας έχει μηνύματα που ανήκουν σ' όλους, που τα περιμένουν όλοι, μέχρις εσχάτου της γης. Και είμαστε χρεώστες προς όλους. Και μας έχουν κατ' ανάγκη βάλει αυτοί που μας γέννησαν κατά σάρκα και κατά πνεύμα σ' ένα ορισμένο επίπεδο. Και δεν μπορούμε να υποστείλωμε τη σημαία, να μετριάσωμε το χρέος, να ξεκουραστούμε σε άλλο χώρο, με άλλο τρόπο, παρά μόνο πάνω σε σταυρό θυσίας.

Απόσπασμα από το βιβλίο του «Το Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους μας
 
 
πηγή: τρελογιάννης

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011





Γιορτάζουμε τον αγώνα των αγίων ενάντια στη βούληση των βασιλιάδων και των εξουσιαστών του κόσμου τούτου...



Δόξα τω Θεώ που γεννηθήκαμε σε ορθόδοξη χώρα, σε ορθόδοξες οικογένειες, που είδαμε , γνωρίσαμε και αγγίξαμε ανθρώπους με ζωντανή και εμφανή τη Χάρη του Θεού στα ασκητικά σώματα τους....



«Ουκ αρνησόμεθα σε,φίλη Ορθοδοξία»...





πηγή: Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις...




Tή αυτή ημέρα, Κυριακή πρώτη τών Νηστειών, ανάμνησιν ποιούμεθα τής αναστηλώσεως τών αγίων καί σεπτών Εικόνων.












Tή αυτή ημέρα, Κυριακή πρώτη τών Νηστειών, ανάμνησιν ποιούμεθα τής αναστηλώσεως τών αγίων καί σεπτών Εικόνων, γενομένης παρά τών αειμνήστων Αυτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως, Μιχαήλ καί τής μητρός αυτού Θεοδώρας, επί τής Πατριαρχείας τού αγίου καί Ομολογητού Μεθοδίου.









Τάς ου πρεπόντως εξορίστους Εικόνας,





Χαίρω, πρεπόντως προσκυνουμε

ένας βλέπων.





Η απαράλλακτος Εικών τού Πατρός,

πρεσβείαις τών αγίων σου Ομολογητών, ελέησον

ημάς,

Αμήν.







Τούτο τό τής Οικονομίας μυστήριον, πάλαι Προφήται θειωδώς εμπνευσθέντες, δι' ημάς, τούς εις τά τέλη τών αιώνων καταντήσαντας, προκατήγγειλαν, τής τούτου τυχόντες ελλάμψεως. Γνώσιν ούν θείαν δι' αυτού λαβόντες, ένα Κύριον τόν Θεόν γινώσκομεν, εν τρισίν υποστάσεσι δοξαζόμενον, καί αυτώ μόνω λατρεύοντες, μίαν Πίστιν, έν Βάπτισμα έχοντες, Χριστόν ενδεδύμεθα, Αλλ' Ομολογούντες τήν σωτηρίαν, έργω καί λόγω, ταύτην ανιστορούμεν.





Σαρκός τό εκτύπωμα, αναστηλούντές σου Κύριε, σχετικώς ασπαζόμεθα, τό μέγα μυστήριον, τής Οικονομίας, τής σής εκδηλούντες, ου γάρ δοκήσει, ως φασίν, οι θεομάχοι παίδες τού Μάνεντος, ημίν ώφθης φιλάνθρωπε, αλλ' αληθεία καί φύσει σαρκός, δι' αυτού αναγόμε νοι, πρός σόν πόθον καί έρωτα.















Λαός: Τήν άχραντον Εικόνα σου προσκυνούμεν Αγαθέ αιτούμενοι συγχώρησιν τών πταισμάτων ημών Χριστέ ο Θεός βουλήσει γάρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν εν τώ Σταυρώ, ίνα ρύση ούς έπλασας εκ τής δουλείας τού εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν σοι, χαράς επλήρωσας τά πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις τό σώσαι τόν κόσμον.







Έτι δεόμεθα υπέρ μακαρίας μνήμης καί αιωνίου αναπαύσεως τών ψυχών τών

κεκοιμημένων δούλων σου βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων ιερομονάχων

ιεροδιακόνων μοναχών καί πάντων τών από περάτων έως περάτων τής οικουμένης

κεκοιμημένων ευσεβών καί ορθοδόξων χριστιανών πατέρων προπατόρων πάππων προπάππων γονέων αδελφών καί συγγενών ημών.









Ιερεύς: Έτι δεόμεθα καί υπέρ τού διαφυλαχθήναι τήν αγίαν Εκκλησίαν καί τήν πόλιν ταύτην, καί πάσαν πόλιν καί χώραν, από οργής, λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφύλων, εμφυλίου πολέμου καί αιφνιδίου θανάτου. υπέρ τού ίλεων ευμενή καί ευδιάλλακτον γενέσθαι τόν αγαθόν καί Φιλάνθρωπον Θεόν ημών, τού αποστρέψαι καί διασκεδάσαι πάσαν οργήν καί νόσον τήν καθ' ημών κινουμένην, καί ρύσασθαι ημάς έκ τής επικειμένης δικαίας αυτού απειλής, καί ελεήσαι ημάς.











(Ενταύθα αναγινώσκει ο Ιερεύς τάς εξής περικοπάς εκ τού Συνοδικού τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου.)









Ιερεύς: Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, τό ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν αληθινόν Θεόν ημών, καί τούς Αυτού Αγίους εν λόγοις τιμώντες, εν συγγραφαίς, εν νοήμασιν, εν θυσίαις, εν Ναοίς, εν Εικονίσμασι, τόν μέν ως Θεόν καί Δεσπότην προσκυνούντες καί σέβοντες, τούς δέ διό τόν κοινόν Δεσπότην ως Αυτού γνησίους θεράποντας τιμώντες καί τήν κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμονες. Αύτη η πίστις τών Αποστόλων, αύτη η πίστις τών Πατέρων, αύτη η πίστις τών Ορθοδόξων, αύτη η πίστις τήν Οικουμένην εστήριξεν. Επί τούτοις τούς τής ευσεβείας Κήρυκας αδελφικώς τε καί πατροποθήτως εις δόξαν καί τιμήν τής ευσεβείας, υπέρ ής αγωνίσαντο, ανευφημούμεν καί λέγομεν. Τών τής Ορθοδοξίας προμάχων ευσεβών Βασιλέων, αγιωτάτων Πατριαρχών, Αρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ομολογητών, Αιωνία η μνήμη.





Οι εξ ασεβείας, εις ευσέβειαν προβάντες, καί τώ φωτί τής γνώσεως ελλαμφθέντες, ψαλμικώς τάς χείρας κροτήσωμεν, ευχαριστήριον αίνον Θεώ προσάγοντες, καί τας εν τοίχοις καί πίναξι, καί ιεροίς σκεύεσιν εγχαραχθείσας ιεράς Χριστού Εικόνας, τής Πανάγνου, καί πάντων τών Αγίων, τιμητικώς προσκυνήσωμεν, αποβαλλόμενοι τήν δυσσεβή τών κακοδόξων θρησκείαν, η γάρ τιμή τής Εικόνος, ώς φησι Βασίλειος, επί τό πρωτότυπον διαβαίνει, αιτούμενοι ταίς πρεσβείαις τής αχράντου σου Μητρός, Χριστέ ο Θεός ημών, καί πάντων τών Αγίων, δωρηθήναι ημίν τό μέγα έλεος.





Αναρτήθηκε από PROSKINITIS

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Παράκληση Αγίου Γεωργίου

Η έξαρση της «αντιρατσιστικής» φρενοβλάβειας



Το «αντιδόγμα» είναι και αυτό δόγμα: δόγμα εναντίον του «δόγματος»!

Το ίδιο και ο «αντιρατσισμός» είναι ρατσισμός: Ρατσισμός εναντίον του «ρατσισμού»!

Και τα δύο αυτά δόγματα (ρατσισμός-αντιρατσισμός) ανάγονται σε ιδεολογικό και πολιτικό θεώρημα ΠΑΝΤΑ από τις κυρίαρχες ελίτ της εξουσίας. Ιδιαίτερα σε εποχές κρίσεων και κοινωνικών αναστατώσεων τα ιδεολογήματα αυτά του μεγάλου κεφαλαίου και η ιμπεριαλιστική πολιτική αυτών των ιδεολογημάτων ανυψώνονται σε φρενοβλαβή, τρομοκρατική αυθάδεια.

Ο νεοταξικός, σήμερα, φασισμός έχει αναγάγει το ρατσισμό εναντίον του «ρατσισμού» («αντιρατσισμός) σε κυρίαρχο ιδεολόγημα και τρομοκρατική φρενολογία.



Στη θέση του «ρατσισμού» τοποθετούνται οι κοινωνίες, τα έθνη και οι λαοί, ιδιαίτερα οι αγωνιστικές, λαϊκές εκδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος και της Νέας Τάξης.



Στη θέση του «αντιρατσισμού» βρίσκονται: Το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, ιδιαίτερα το χρηματιστηριακό, τα καθεστώτα, τα πολύχρωμα ιερατεία της εξουσίας, τα επιδοτούμενα όργανα των μαφιών του χρήματος και οι ποικίλες παραλλαγές της ηττημένης και ενσωματωμένης «αριστεράς».



Γίνεται φανερό ότι ο «αντιρατσισμός» είναι η πομπώδης ιδεολογική και πολιτική φρενοβλάβεια της Νέας Τάξης κατά των εθνών και των λαών της υφηλίου.



Είναι δηλαδή ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ των ισχυρών και των οργάνων τους κατά των λαών, των Κινημάτων και των εθνικών και κοινωνικών τους υποστάσεων…



Στη Ελλάδα, ΑΠΑΣΤΡΑΠΤΕΙ αυτή η ρατσιστική («αντιρατσιστική») μοχθηρία της Νέας Τάξης κατά του ελληνικού λαού και της εθνικής του ιστορικής συγκρότησης.



Σήμερα και οι τυφλοί βλέπουν ότι στο όνομα του «ρατσισμού» έχει κηρυχθεί ένας ανελέητος ρατσισμός («αντιρατσισμός») κατά του ελληνικού λαού, κατά της ιστορίας του και της εθνικής του υπόστασης…



Αυτή η «αντιρατσιστική» υστερία (ρατσισμός κατά της ελληνικής κοινωνίας) του καθεστώτος, των μηχανισμών του και των επιδοτούμενων οργάνων του, σήμερα έχει ενταθεί:



α). Συστηματική, καθημερινή και διαρκώς παραληρηματική «αντιρατσιστική» πλύση εγκεφάλου από τις προπαγανδιστικές ύαινες του καθεστώτος (ΜΜΕ) και τα επιτελεία των κομμάτων.



Με μπροστάρηδες τις ποικίλες παραλλαγές της νεοταξικής «αριστεράς».



β). Άγρια και σκανδαλώδης οικονομική και πολιτική ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ των «δικτύων» και των «εστιών» του «αντιρατσισμού»



γ). Υπόθαλψη, ανοχή και ενθάρρυνση της αλλοδαπής αυθάδειας, βαρβαρότητας και του υστερικού φανατισμού τους.



Παράλληλα: Κατασκευή, οργάνωση και καθοδήγηση πλήθους αλλοδαπών «ομάδων κρούσης» και «συμμοριών».



δ). Τώρα επιχειρεί η κυβέρνηση να περάσει και τρόμο-νόμο για το «ρατσισμό και την ξενοφοβία» για να θωρακίσει ποινικά τον ΡΑΤΣΙΣΜΟ του καθεστώτος εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, των λαϊκών κινημάτων και της ελευθερίας του Λόγου!!!



ε). Τελευταίο ρατσιστικό καθεστωτικό κρούσμα «αντιρατσιστικό»: Μπήκαν φουριόζοι στο χορό και οι εργατοπατέρες.



Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Δημήτρης Πεππές και ο γενικός της γραμματέας, Νίκος Παπαχρήστος, προκλητικότατα ζήτησαν από την υφυπουργό Παιδείας κ. Εύη Χριστοφιλοπούλου- Κάλερ να οργανώσουν συζητήσεις στα Σχολεία εναντίον του «ρατσισμού», στις 21 Μαρτίου!



Οι εργατοπατέρες, αυτά τα παράσιτα του καθεστώτος θέλουν να διδάξουν τον «αντιρατσισμό» στους μαθητές, δίχως να έχουν την ελαχίστη ευαισθησία να αποφανθούν και στους γονείς των μαθητών- θυμάτων τους.



Τώρα το ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ δηλητήριο του καθεστώτος και της Νέας Τάξης, στο όνομα του «αντιρατσισμού» επιχειρείται να δοθεί, σε μεγαλύτερα δόσεις, και στους μαθητές.



Δίπλα στους εμπόρους ναρκωτικών που ανενόχλητοι πολιορκούν τα σχολεία, προστίθενται και οι εργατοπατέρες έμποροι της «αντιρατσιστικής» ηρωίνης…



Το γεγονός και μόνο ότι τα παράσιτα της καθεστωτικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τα οποία έχουν διαλύσει τα πάντα στα Εκπαιδευτικά ιδρύματα, αναλαμβάνουν το έργο της «αντιρατσιστικής» διαπαιδαγώγησης των μαθητών, λέει πολλά: Το πόσο καθεστωτικό είναι το εμπόριο του «αντιρατσισμού» και το πόσο τρέμουν την ελληνική κοινωνία, ώστε να κινητοποιούνται και οι εργατοπατέρες της ΟΛΜΕ (οι «μπράβοι» του καθεστώτος) για να μολύνουν τους μαθητές με τα νεοταξικά ναρκωτικά…



πηγή: resalto

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΤΗΡΩΝ. ΤΟ ΔΙΑ ΤΩΝ ΚΟΛΛΥΒΩΝ ΘΑΥΜΑ





O Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων ή Θεόδωρος Αμασείας είναι άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έδρασε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Μαξιμιανού και Μαξιμίνου Β΄ (286-305μ.Χ και 307- 313μ.Χ.) και ονομάστηκε Τήρων λόγω της ένταξής του στο σώμα των νεοσυλλέκτων της Ρωμαϊκής λεγεώνας (tiro στα λατινικά σημαίνει νεοσύλλεκτος). Η μνήμη του εορτάζεται στις 17 Φεβρουαρίου.


Ο βίος του


Νεανική ηλικία




Δεν γνωρίζουμε πολλά για τα νεανικά χρόνια του Αγίου. Γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε στην Αμάσεια, πόλη κτισμένη κοντά στον Ίρι ποταμό της προς Πόντου Καππαδοκίας. Ιδιαίτερη πατρίδα του ήταν το χωριό Χουμιάλα. Την εποχή που ο Διοκλητιανός επιχειρούσε με έδρα τη Νικομήδεια την αναδιοργάνωση του κράτους διενήργησε διωγμούς με αποτέλεσμα πολλοί Χριστιανοί να εγκαταλείπουν την περιοχή της Αμάσειας, να γίνονται κρυπτοχριστιανοί, να πιστεύουν στα είδωλα ή αν δεν μεταστρέφονταν να βασανίζονται ένεκα της πίστεως τους. Αλλά και ο Λικίνιος παρότι αρχικά τήρησε το σύμφωνο της Ανεξιθρησκείας εν συνεχεία άρχισε διωγμούς κατά των Χριστιανών. Έτσι ο Θεόδωρος, διαμόρφωσε την άποψη, πως ο Χριστιανός έπρεπε να δίνει τη ζωή του για την πίστη του και να μην τη κρύβει.


Τους λόγους που οδήγησαν τον Θεόδωρο να καταταγεί στο στρατό δεν τους γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως πως σύντομα ξεχώρισε στην λεγεώνα για την ανδρεία του. Αφορμή να γίνει γνωστός για τη ανδρεία του στάθηκε η βοήθεια που έδωσε σε κάποια πλούσια γυναίκα και τους κατοίκους μίας περιοχής εξαιτίας ενός γιγάντιου φιδιού

[1] το οποίο τους τρομοκρατούσε. Έτσι προσευχόμενος έψαξε το φίδι και όταν το συνάντησε εκτόξευσε εναντίον του ακόντιο, τραυματίζοντας το θανάσιμα.


Ομολογία της θρησκευτικής του ταυτότητας


Την εποχή του Θεοδώρου είχε αρχίσει να εφαρμόζεται το διάταγμα των Διοκλητιανού περί θυσιών στους εθνικούς Θεούς και λατρείας του Αυτοκράτορα. Ο Θεόδωρος ως χριστιανός όμως αρνήθηκε να λάβει μέρος σε αυτές. Ο Βρύγκας ως επικεφαλής του τάγματός του τον κάλεσε σε απολογία και τότε ομολόγησε πως είναι Χριστιανός.



Ο Βρύγγας βλέποντας ότι οι προσπάθειές του να τον μεταπείσει αποτύγχαναν, του έδωσε χρόνο να το ξανασκεφτεί. Ο ίδιος τον χρόνο που είχε τον χρησιμοποίησε για να ενισχύσει τους Χριστιανούς του τάγματος, ώστε να μην αλλαξοπιστήσουν ή φοβηθούν από τα βασανιστήρια που ανέμενε να περάσει, μετά τη δεύτερη ακρόαση. Όμως δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Ο ίδιος κατέστρεψε το ξύλινο είδωλο της Θεάς Ρέας που βρισκόταν στο ναό της πόλης. Ο Κρονίδης, ένας υπηρέτης του ναού, είδε το σκηνικό και το διεμήνυσε στον τοπικό άρχοντα Πόπλιο. Ο Θεόδωρος αμέσως κλήθηκε σε απολογία για τη μεγάλη ασέβεια. Ο Θεόδωρος απολογήθηκε πως το έκανε θέλοντας να διαπιστώσει αν όντως η θεά ήταν αληθινή. Αυτό που διαπίστωσε όμως ήταν ότι πρόκειται περί ενός απλού αψύχου πράγματος.


Το μαρτύριο του Θεοδώρου



Μετά τα γεγονότα αυτά ο τοπικός άρχοντας αμέσως διέταξε να τον μαστιγώσουν. Τον έφερε πάλι μπροστά του λέγοντας πως αν ασπασθεί τον θεό του όλα θα τελειώσουν. Ο Θεόδωρος άμεσα διεμήνυσε τη σταθερότητα της πίστης του και πως δεν φοβάται να μαρτυρήσει επειδή δεν είναι δειλός. Έτσι έδωσε εντολή να τον ρίξουν στη φυλακή χωρίς τροφή και νερό. Το βράδυ όμως ο

Χριστός εμφανίστηκε μπροστά του δίνοντας του τη δύναμη, ενώ άγγελοι, έψαλλαν μέσα από το κελί του, με αποτέλεσμα οι φύλακες να νομίσουν πως φίλοι του Θεοδώρου πήγαν να τον βοηθήσουν να δραπετεύσει.


Ο Πόπλιος τελικώς θέλησε να του ξαναδώσει μια ευκαιρία, όμως ο Θεόδωρος ήταν ανένδοτος. Έτσι διέταξε να τον κρεμάσουν με ανάποδη φορά και να κόψουν τις σάρκες του με κοφτερά σίδερα, ένα ιδιαίτερα γνωστό για την εποχή βασανιστήριο. Η προσπάθεια που κατέβαλαν από το βασανιστήριο απέτυχε. Ο Θεόδωρος δεν έσπασε και αντ'αυτού ο παρευρισκόμενος λαός έπαιρνε δύναμη από τη θάρρος και την αντοχή του Θεοδώρου. Βλέποντας αυτό ο Πόπλιος διέταξε να τον ρίξουν στο καμίνι, όπου και θανατώθηκε. Η ημερομηνία της κοίμησής του, ήταν 17 Φεβρουαρίου.



Το δια κολλύβων θαύμα


Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, πραγματοποίησε μεγάλο διωγμό κατά των χριστιανών. Γνωρίζοντας το τυπικό των χριστιανών για τη νηστεία και θέλοντας να ταλαιπωρήσει ακόμα περισσότερο τους Χριστιανούς κάλεσε τον έπαρχο της

Κωνσταντινούπολης και του είπε να αποσύρει από την πόλη τα τρόφιμα που ήταν νηστίσιμα, υποχρεώνοντας τους χριστιανούς είτε να μη νηστεύσουν, είτε να μείνουν νηστικοί. Έτσι και έγινε. Τότε σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση εμφανίστηκε μπροστά στον Ευδόξιο (360-370μ.Χ.), ο Θεόδωρος ο Τήρων και του είπε «σύναξε το ποίμνιο του Χριστού και δώσε εντολή, κανένας Χριστιανός να μην αγοράσει τίποτα από όσα πουλιούνται διότι όσα πωλούνται στην αγορά είναι μιασμένα αφού με εντολή του βασιλιά έχουν μιανθεί από αίμα ειδωλόθυτων ζώων, και αναπλήρωσε τις ελλείψεις αυτών, χορηγώντας κόλλυβα». Έτσι οι κάτοικοι της Πόλης όλη την εβδομάδα έφαγαν κόλλυβα. Από τότε μέχρι και σήμερα εορτάζεται την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής το θαύμα αυτό.



Εορτή


17 Φεβρουαρίου, κοίμηση

Α΄ Σάββατο μεγάλης Τεσσαρακοστής, Δια Κολλύβων Θαύμα

Αγιογραφία


Ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων εμφανίζεται σε τεσσάρων ειδών μορφές σε αγιογραφίες. Είτε μόνος με στρατιωτική στολή, είτε αντιμετωπίζοντας ένα φίδι-δράκο και μαζί με τον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη όρθιοι ή πάνω σε άλογα. Πάντα φέρει στρατιωτική στολή.




ORTHDOX WIKI
Αναρτήθηκε από ellinorthodoxos