Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΚΑΡΑΚΙΤΣΑΡΙΟ», ΑΘΛΙΕ ΜΠΟΥΤΑΡΗ; ΟΙ ΕΥΖΩΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ Ή Η...ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΩΜΑΛΩΝ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕΣ;



Το θράσος του υποϋυποκειμένου που παριστάνει τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, δεν έχει όρια: Χαρακτήρισε "καρακιτσαριό" που...προσέβαλε την αισθητική του τους Εύζωνες, τους στρατιώτες και όσους συμμετείχαν στις εκδηλώσεις αναπράστασεις για τα 100 χρόνια ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ της πόλης από τους φίλους του Τούρκους!

Επειδή εμείς δεν ανήκουμε σε καμιά ρεπουσο - νουδούλα για να του φέρνουμε "ελαφριές αντιρρήσεις", όπως κάποιοι άλλοι, θα φροντίσουμε να φρεσκάρουμε τη μνήμη του με ορισμένα φωτογραφικά στιγμιότυπα από το "φεστιβάλ" των κίναιδων ανώμαλων που έγινε τον Ιούνιο και στο οποίο συμμετείχε και ο ίδιος, σε αντίθεση με τις πρόσφατες εορταστικές εκδηλώσεις.

ΟΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ, ΘΛΙΒΕΡΕΣ: 
ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΑΡΑΓΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ;

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΡΑΚΙΤΣΑΡΙΟ;

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, ΔΙΚΑ ΣΑΣ!

Υ.Γ. Ξεχάσαμε: Πού υπάρχει χούντα, μιας και την ανέφερε κι αυτή ο κεμαλολάγνος; Μα φυσικά, ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΑΤΟΥ, που έκλεισε με το έτσι θέλω - και την ευγενική χορηγία Μπουτάρη - τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, προκαλώντας την αποστροφή και αηδία των περαστικών που είχαν την ατυχία να τους συναντήσουν!
πηγή :hellas-orthodoxy

Έλεγε ο Παπα-Τύχων: Το "Κύριε ελέησον" έχει εκατό δραχμές, το "δόξα σοι ο Θεός" έχει χίλιες δραχμές



Το "Κύριε ελέησον" έχει εκατό δραχμές...

...το "δόξα σοι ο Θεός" έχει χίλιες δραχμές· είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό.

Το "δόξα σοι ο Θεός" να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το "δόξα σοι ο Θεός" έχω για χάπι του πόνου· τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το "δόξα σοι ο Θεός" είναι ανώτερο και από το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με".
Έλεγε ο Παπα-Τύχων: Το "Κύριε ελέησον" έχει εκατό δραχμές, το "δόξα σοι ο Θεός" έχει χίλιες δραχμές· είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό". Ήθελε να πη ότι ο άνθρωπος ζητάει το έλεος του Θεού από ανάγκη, ενώ δοξολογεί τον Θεό από φιλότιμο, και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Συνιστούσε μάλιστα να λέμε το "δόξα σοι ο Θεός", όχι μόνον όταν είμαστε καλά, αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες, γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της ψυχής.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, 
Λόγοι ΣΤ΄, Περί Προσευχής, 
έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", 
Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σσ. 235-236.
πηγή :trelogiannis

Oι μετανάστες και όχι οι Αυστραλοί ....Πρέπει να προσαρμοστούν!


Ηχηρή και κατηγορηματική άρνηση εισέπραξαν οι ισλαμιστές μουσουλμάνοι της Αυστραλίας από την πρωθυπουργό Τζούλια Γκίλαρντ, όταν εξέφρασαν την επιθυμία να... ζήσουν σύμφωνα με τον Ισλαμικό νόμο, τη «σαρία».

Οι σχετικές δηλώσεις είχαν καταγραφεί στα διεθνή ΜΜΕ το περσινό καλοκαίρι, αλλά όσο περνάει ο καιρός στην Ελλάδα, όσα αναφέρθηκαν γίνονται όλο και πιο επίκαιρα…

Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν, οι Ισλαμιστές ενημερώθηκαν ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν την Αυστραλία. Η δε πρωθυπουργός διευκρίνισε για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, ότι υποστηρίζει πλήρως τις ενέργειες των μυστικών υπηρεσιών της χώρας στην παρακολούθηση των τζαμιών σε όλη την επικράτεια!

Η δήλωσή της όμως δεν σταματούσε απλώς εκεί… «ΟI ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΟΙ ΑΥΣΤΡΑΛΟΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜOΣΤΟΥΝ» ξεκαθάρισε σε όλους, προσθέτοντας μάλιστα το «είτε αυτό αρέσει είτε όχι»… «Έχω κουραστεί από την ανησυχία αυτού του έθνους μήπως ενοχλούμε μερικούς ανθρώπους ή την κουλτούρα τους… Η κουλτούρα μας έχει εξελιχθεί για περισσότερο από δύο αιώνες με αγώνες, προσπάθειες και επιτυχίες από εκατομμύρια ανδρών και γυναικών που κατέκτησαν την ελευθερία…

»Μιλάμε κυρίως ΑΓΓΛΙΚΑ, όχι Ισπανικά, Λιβανέζικα, Αραβικά, Κινέζικα, Γιαπωνέζικα, Ρωσικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Οπότε, αν επιθυμείτε να γίνετε μέρος της κοινωνίας μας να μάθετε την γλώσσα μας.

»Οι περισσότεροι Αυστραλοί πιστεύουν στο Θεό. Αυτό δεν είναι κάποια Χριστιανική, δεξιά πολιτική προπαγάνδα, αλλά ένα γεγονός, επειδή Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες βασισμένοι στα Χριστιανικά ιδεώδη, ίδρυσαν αυτό το έθνος, και αυτό είναι πλήρως εξακριβωμένο. Εάν ο Θεός σας ενοχλεί, τότε σας προτείνω να σκεφτείτε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη σαν την νέα σας πατρίδα, γιατί ο Θεός είναι μέρος της κουλτούρας μας.

»Θα αποδεχτούμε τις πεποιθήσεις σας, και δεν θα τις αμφισβητήσουμε. Αυτό που επιθυμούμε εκ μέρους σας είναι να αποδεχτείτε τις δικές μας πεποιθήσεις και να ζήσετε σε αρμονία και χαρούμενη ειρήνη μαζί μας.

Αυτή είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ και Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ και θα σας επιτρέψουμε κάθε ευκαιρία να τα απολαύσετε όλα. Αλλά, αφού τελειώσετε με τις διαμαρτυρίες σας και τις γκρίνιες σας για την Σημαία μας, τα Χριστιανικά μας πιστεύω ή τον τρόπο ζωής μας, σας συνιστώ ολόθερμα να εκμεταλλευτείτε μια άλλη μεγάλη Αυστραλιανή ελευθερία: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ.»

Για να καταλήξει: «Αν δεν είστε ευτυχείς εδώ τότε ΦΥΓΕΤΕ. Δεν σας υποχρεώσαμε να έλθετε. Εσείς επιλέξατε να έλθετε εδώ. Επομένως ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΤΕ την χώρα που ΕΣΕΙΣ επιλέξατε.» 

πηγή

Ο Δήμαρχος Μεσολογγίου για το όνειδος Ρεπούση !





Είχε δηλώσει νωρίτερα η δαιμονόπληκτος και ανιστόρητος Ρεπούση: Να καταργηθεί η... έξοδος του Μεσολογγίου, η ανατίναξη της Αρμάτας στις Σπέτσες, η αναπαράσταση στο Κούγκι, οι εκδηλώσεις για το Λάβαρο της Αγίας Λαύρας, ζητά η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, η οποία χαρακτηρίζει όλες αυτές τις αναπαραστάσεις, περιλαμβανομένης και της αναπαράστασης της εισόδου των ελληνικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη ως... «εθνικιστικά κιτς». Δεν προσφέρουν τίποτα αναπαράγουν την εθνικιστική έξαρση, επαναλαμβάνονται συνεχώς και δεν γίνεται κανένας ιστορικός στοχασμός, είπε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ.  

Όλα κάτω κυρία Ντρεπούση; Με τι να τονώσουμε την ψυχή των παιδιών μας; Με τις παρελάσεις των τικιτάκα μήπως και άλλα συναφή; Nτροπή "κυρία" μου γι΄ακόμη μια φορά.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Ἡ Θεσσαλονίκη καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς εὐχαριστοῦν τὸν ἅγιο Δημήτριο






Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικὸς Ἐπιστήμων
Ἡ ἐπέτειος τῶν 100 χρόνων ἀπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης καθιστᾶ ἐπιτακτική τήν ἀπόδοση τῆς ὀφειλομένης τιμῆς στή μνήμη τοῦ πολιούχου Ἁγίου Δημητρίου. Ἡ πόλη εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τον Ἅγιο. Ἐκεῖ διοίκησε ὡς Ρωμαῖος Ἀνθύπατος, ἐκεῖ μαρτύρησε τό 305 μ.Χ., ἐκεῖ βρισκόταν καί βρίσκεται μετά ἀπό περιπέτειες καί καταστροφές ὁ περικαλλής Ναός του, ἐκεῖ σήμερα προσκυνοῦμε τά λείψανά του.
Εἶναι συμβολικό τό γεγονός ὅτι τήν ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, στίς 26 Ὀκτωβρίου 1912, ὑπεγράφη ἡ συνθηκολόγηση ἀπό τόν Τοῦρκο στρατηγό Ταχσίν πασᾶ. Πάλι 26 Ὀτωβρίου ἦταν ὅταν τό 1944 ἔφυγε καί ὁ τελευταῖος Γερμανός στρατιώτης ἀπό τήν πόλη. Καί στίς 20 Ἰυυνίου 1978, τήν ἥμέρα τοῦ φονικοῦ σεισμοῦ στή Θεσσαλονίκη, μία Ἑλληνίδα Ἀρχαιολόγος ἐντόπισε σέ ἰταλική Ἐκκλησία τά λείψανα τοῦ Ἁγίου πού....
εἶχαν μεταφέρει στή Δύση οἱ Σταυροφόροι.
Κατά τή διάρκεια τῆς Βυζαντινῆς περιόδου τό κράτος τῆς Ρωμανίας, ὅπως ἦταν τό πραγματικό ὄνομα τῆς Αὐτοκρατορίας, ὑπέστη πολλές ἐπιδρομές πανταχόθεν καί ἡ Θεσσαλονίκη ἀμυνόταν ἐπί αἰῶνες. Σλάβοι, Βούλγαροι, Σαρακηνοί, Νορμανδοί καί πολλοί ἄλλοι προσπάθησαν νά τήν καταλάβουν γιατί ἦταν ἠ συμπρωτεύουσα, ἡ Συμβασιλεύουσα, ἡ πρώτη μετά τήν πρώτην, τήν Κωνσταντινούπολη. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού οἱ ἀμυνόμενοι εἶδαν πάνω στά τείχη τῆς πόλης τόν νεαρό μάρτυρα ἔφιππο πάνω σέ κόκκινο ἄλογο νά ἐκδιώκει τούς εἰσβολεῖς. Τά Θαύματα τοῦ Ἁγίου, πολιουχικά (ὑπέρ τῆς πατρίδος) καί ἰαματικά (θεραπεῖες ἀσθενῶν) καταγράφονται σέ δύο βιβλία, τά ὁποῖα ἔχουν κυκλοφορηθεῖ μεταφρασμένα στήν ἐποχή μας. Γιά τή δράση του ὑπέρ τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ἐπί Βυζαντίου/Ρωμανίας ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας τίμησε τόν Μυροβλήτη Ἅγιο με πολυάριθμους ὕμνους. Τόν ὀνόμασαν Φιλόπολιν, Σωσίπολιν, Σωσίπατριν καί «Θεσσαλονίκης Μέγαν Φρουρόν» Στήν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου πού συνετέθη ὑπό τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου Κοκκίνου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ψάλλουμε ὡς ἑξῆς:
Ὁ μέγας φρουρός Θεσσαλονίκης, ὡς μέγας Κυρίου ποταμός, τέρπεις λαμπρῶς τήν πόλιν σου, τοῦ μύρου τοῖς ὁρμήμασιν, ὡς Θεῖα δέ σκηνώματα, καθαγιάζεις τά σύμπαντα. (1)
Τό Μῦρο τοῦ Ἁγίου ἐξήρχετο ἐπί αἰῶνες ἀπό τόν Τάφο του καί εἶχε ἰαματική δράση. Τό Βυζαντινό Χρονικό «Τιμαρίων» περιγράφει τήν μεγάλη Πανήγυρη τῶν Δημητρίων , ἡ ὁποία ἐτελεῖτο κάθε Ὀκτώβριο στήν Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ συνέρρεαν γιά νά προσκυνήσουν τόν Ἅγιο καί γιά νά ἀνταλλάξουν ἐμπορεύματα χιλιάδες προσκυνητές ἀπό ὅλη τή γνωστή Οἰκουμένη. «Ἕλληνες, Σκῦθες, Ἴβηρες, Λυσιτανοί (σ.σ. Πορτογάλοι) καί ἐντεῦθεν τῶν Ἄλπεων Κέλται»! Ὅλοι αὐτοί ἔπαιρναν μάζί τους ἕνα Κουτρούβιο, δηλαδή φιαλίδιο μέ μῦρο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.
Μεγάλες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὕμνησαν τόν Ἅγιο Δημήτριο γιά τό μαρτύριό του ὑπέρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν μαχητική παρουσία του στά τείχη τῆς πόλεως κατά τῶν βαρβάρων. Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος, πού μόνασε στήν περίφημη Ἐγκλείστρα κοντά στήν Πάφο τῆς Κύπρου, ἔγραψε τόν 13ο αἰῶνα ἐξαιρετικό ἑγκώμιο πρός τόν Ἅγιο Δημήτριο. Μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει:
«Χαῖρε μάρτυρα Δημήτριε μαζί μέ τόν Γεώργιο καί τόν Θεόδωρο, τούς συναθλητές καί συμμετόχους σου, τό τρισευτυχισμένο ὅπλο τῶν εὐσεβῶν βασιλιάδων μας, τό ξίφος τους μέ τίς τρεῖς αἰχμές ἐναντίον τῶν ἀθέων βαρβάρων, τό τριπλό τεῖχος τῆς βασιλικῆς αὐλῆς, τό τρίσπαθο κάρφωμα στήν καρδιά τῶν σκληρῶν ἐχθρῶν,... «(2).
Τόν 14ο αἰῶνα ἐλάμπρυνε τή Θεσσαλονίκη μέ τήν ἀσκητική ἀλλά καί ἀγωνιστική παρουσία του ὁ Ἡσυχαστής Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς. Ὁ λόγιος Ἱεράρχης ἔγραψε καί αὐτός Ἑγκωμιαστικόν Λόγον πρός τόν Ἅγιο Δημήτριο, ὅπου μεταξύ ἄλλων διαβάζουμε καί τά ἑξῆς σχετικά μέ τήν προσφορά τοῦ Μυροβλήτου στήν πόλη καί γιά τήν κατάργηση τῆς εἰδωλολατρίας:
«Καί ὁ μάρυρας αὐτός , ὁ μεγαλομάρτυρας Δημήτριος... ἔτρεξε τόν δρόμο μέχρι τό τέρμα, διαφύλαξε τήν πίστη και γιά τή διατήρηση τῆς εὐσέβειας ἀντιστάθηκε μέχρι θανάτου . Καί ἀπεῖχε πάρα πολύ ἀπό τό νά ἐκδικηθεῖ αὐτούς πού τόν ἀπειλοῦσαν, γιατί προσευχήθηκε ἀκόμη καί γι’ αὐτούς στόν Θεό καί ἄλλων σταμάτησε τήν κακία, ἄλλους μεταμόρφωσε, μέ ἀποτέλεσμα τό νά μήν ὑπάρχει σ’αὐτήν τήν πόλη οὔτε ἀπομεινάρι ἐκείνης τῆς ἀσέβειας, ἀλλά ἡ πόλη, ὅπου καί ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ὑπέστη βίαιο θάνατο νά εἶναι ἑνωμένη καί νά παραμένει σταθερή μέ τίς ποικίλες φροντίδες του καί μέ τίς κάθε εἴδους εὐεργεσίες καί συνεχεῖς παρακλήσεις του στόν Θεό» .(3)
Δέν τιμᾶ τόν Ἅγιο Δημήτριο μόνον ἡ Θεσσαλονίκη. Σύμπας ὁ Ἑλληνισμός καί εὐρύτερα ἡ Ὀρθόδοξη Οἰκουμένη τόν ἀναγνωρίζει ὡς σωτῆρα σέ δύσκολες στιγμές. Γιά τήν πνευματική του παρουσία κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 διαβάζουμε τά ἑξῆς σέ βιβλίο πού ἐγράφη ἀπό τό Ἁγιορείτικο Κελλί Ἁγίου Νικολάου Μπουραζέρη:
«Ἦλθε ὅμως ἡ μεγάλη ὥρα τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ 1821. Ἀπό τήν πρώτη ἐξέγερση στήν Μολδαβία τό λάβαρο πού ἀνύψωσαν στό Βουκουρέστι ἔφερε τήν μορφή τοῦ Ἀγίου Δημητρίου. Αὐτόν ἀτένιζαν στό «μπαϊράκι» τους τά παλληκάρια στόν δύσκολο ἀγῶνα τους. Ἀλλά καί στήν κυρίως Ἑλλάδα, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἱστορικός Σπυρίδων Τρικούπης, ἡ φράση «βοήθειά σου, ὁ Ἅγιος Δημήτριος μετά σοῦ» ἐνθάρρυνε τούς μαχητάς. Καί ὁ μεγάλος ἥρωας τῆς Ἐθνεγερσίας Γεώργιος Καραϊσκάκης ἔλεγε ὅτι «περισσότερη βοήθεια γνώρισα εἰς τούς πολέμους ἀπό τόν Ἅγιο Δημήτριο παρά ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο» μολονότι εἶχε τό ὄνομά του...». (4)
Τήν εὐγνωμοσύνη τοῦ συγχρόνου Ἑλληνισμοῦ πρός τόν Ἅγιο ἀνέλαβε νά ἐκφράσει τό 1927 ἕνας ἄλλος Παλαμᾶς. Ὄχι ὁ Γρηγόριος, ἀλλά ὁ Κωστῆς, ὁ μεγάλος ποιητής μας. Ἐπισκέφθηκε τήν Θεσσαλονίκη, προσκύνησε στόν τάφο τοῦ Πολιούχου και ἐκφώνησε ἕναν μνημειώδη λόγο καταγράφοντας τίς ἐντυπώσεις του. Παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα:
«Καί μέ τήν ἀφορμή πού μοῦ δίνει ἡ παρουσία μου ἀνάμεσά σας, ὅσο κι ἄν πέρασε ἡ ἡμέρα πο΄ύ πανηγυρίζεται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου, ἁρμονισμένη μέ τό μέγιστο ἐθνικό γεγονός πού εἶναι ἡ ἀνάκτηση τῆς Θεσσαλονίκης, δέ μοῦ φαίνεται παράκαιρο ἤ παράφωνο νά σημειώσω τούς λόγους τοῦ Κωνσταντίνου Σάθα: «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν τῶν Ἑλλήνων ἥρως. Ἐνῷ ἐν τοῖς ἄλλοις ἁγίοις πᾶσα ἰδέα πατρίδος ἐνεπνίγη ἐν τῇ μυστικῇ Σιών , ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐκπροσωπεῖ τόν ἀληθῆ τοῦ Ἑλληνισμοῦ φοίνικα, ἀπό τοῦ τάφου ἀπαντῶν καί εἰς τούς πανηγυρίζοντας ἐπί Τουρκοκρατίας Ἕλληνας ὅτι αὐτός θά τούς ἐλευθερώση».
Πρός τόν μεγαλομάρτυρα πού καθώς τόν ὑμνολογοῦν τά τροπάριά του, σά φοίνικας ἀνθίζει, φοίνικα σφίγγει στό πλευρό του, φοίνικα στή γλῶσσα του καί φοίνικα στά πόδια του, ἀφιέρωσα κι ἐγώ στά πατριωτικά μεθύσια περασμένων ἡμερῶν, τόν στίχο μου, λιτό φοινικόκλαδο σ’ ἐκεῖνον, τό σύντομο τραγοῦδι πού ἀρχίζει μέ τά λόγια αὐτά:
ἘΣύ, πού θρόνος σου ἡ Θεσσαλονίκη
Μακεδονίτη Ἀκρίτα καβαλλάρη
Φώτισέ μας τόν δρόμο πρός τή Νϊκη
Τόν μῆνα πού γιορτάζω σε εἶν’ ἡ χάρη.
Μά τό βαρβαροφάγο σου κοντάρι
Χίλιασέ του κι ἁρμάτωσε τή χώρα». (5)
Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐκφράζει τήν συνύπαρξη πατριωτισμοῦ καί Οἰκουμενικότητας, ὁπως αὐτή ἀποκρυσταλλώνεται μέσα στήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Αὐτή ἡ παράδοση διαφύλαξε τόν πραγματικό χαρακτῆρα τῆς Θεσσαλονίκης μας πού δέν εἶναι πολυπολιτισμικός, ὅπως ψευδῶς τόν παρουσιάζουν, ἀλλά δημιουργικά Ἑλληνικός καί πνευματικά Χριστιανικός. Ἅγιε Δημήτριε σῶζε τήν πόλιν σου!
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης, ἔκδοση Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Δήμου Ἁγίου Δημητρίου Ἀττικῆς, σελ. 53.
2. Ἅγιος Δημήτριος- Ἐγκωμιαστικοί Λόγοι Ἐπιφανῶν Βυζαντινῶν Λογίων, ἔκδοση ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 143 (μετάφραση Πέτρου Βλαχάκου).
3. Ὅπως ἀνωτέρω, σελ. 349-351.
4. Ἅγιος Δημήτριος Μυροβλήτης, ἔκδοση Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Δήμου, Ἁγίου Δημητρίου Ἀττικῆς, σελ. 114.
5. Θεσσαλονίκης Ὑμνολόγιο, Ἐπιμ. Ἰωάννου Κ. Χολέβα, Ἔκδοση Συνδέσμου Θεσσαλονικέων Ἀθηνῶν, 2007, σελ. 72.
«Πειραϊκή Εκκλησία», τεύχος Οκτωβρίου 2012
θρησκευτικά

Οι Λοκατζήδες τραγουδούν το ¨Μακεδονία ξακουστή¨

Σύνθημα των ΟΥΚ στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης

Ο Μυροβλήτης και Μεγαλομάρτυς Άγιος Δημήτριος

Γέροντας Παΐσιος: «Ἂν δὲν ὑπάρχει ἡρωισμός, δὲ γίνεται τίποτε. Καὶ νὰ ξερετε, ὁ πιστὸς εἶναι καὶ γενναῖος»





Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο "Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, Τόμος Β, Πνευματικὴ Ἀφύπνιση" σέλ. 204-205  

Θυμᾶμαι στὸν στρατὸ τὸ σύνολο εἶχε ἕναν κοινὸ σκοπό. Προσπαθοῦσα ἐγώ, ἀλλὰ ἡ θυσία υπῆρχε καὶ στοὺς ἄλλους, ἄσχετα ἂν πίστευαν ἢ ὄχι στὴν ἄλλη ζωὴ "Γιατί νὰ σκοτωθῆ ὁ ἄλλος; Εἶναι οἰκογενειάρχης", ἔλεγαν καὶ πήγαιναν αὐτοὶ σὲ μία ἐπικίνδυνη ἐπιχείρηση. Ἡ θυσία ποὺ ἔκαναν αὐτοὶ εἶχε μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὴν θυσία ποὺ ἔκανε ἕνας πιστός. Ὁ πιστὸς πίστευε στὴν θεία δικαιοσύνη, στὴν θεία ἀνταπόδοση, ἐνῶ αὐτοὶ δὲν γνώριζαν ὅτι δὲν πάει χαμένη ἡ θυσία ποὺ ἔκαναν καὶ ὅτι θὰ ἔχουν νὰ λάβουν γι' αὐτὴν στὴν ἄλλη ζωή. Στὴν κατοχή, τότε μὲ τὸν Δαβάκη, οἱ Ἰταλοὶ εἶχαν κάνει συλλήψεις νέων ἀξιωματικῶν, τοὺς ἔβαλαν σὲ ἕνα καράβι καὶ τοὺς βούλιαξαν. Ὕστερα, τοὺς πρώτους τους ἐπίασαν, τοὺς βασάνισαν, γιὰ νὰ μαρτυρήσουν ποιοὶ ἔχουν ὄπλα. Ἐκεῖ νὰ δεῖτε κοσμικοὶ ἄνθρωποι τί θυσία ἔκαναν! Στὴν Κόνιτσα, κοντὰ στὸ σπίτι μας, ἐκεῖ ποὺ ἔχτισαν τώρα τὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πρῶτα ἦταν τζαμί. Τοὺς ἔκλειναν μέσα στὸ τζαμὶ καὶ τοὺς ἔδερναν ὅλη τὴν νύχτα μὲ βούρδουλα ποὺ εἶχε ἐπάνω κολτσίδες ὅλο ἀγκάθια ἢ μὲ καλώδια γδαρμένα. Ἔβγαιναν ἔξω τὰ σύρματα, ἔδεναν καὶ στὴν ἄκρη μολύβια καὶ μ' αὐτὰ τοὺς χτυποῦσαν. Κι αὐτὸ τὸ ἀτσαλένιο σύρμα πήγαινε καὶ....
 ἔγδερνε τὸ δέρμα. Γιὰ νὰ μὴν ἀκούγονται οἱ φωνές, τραγοδοῦσαν ἢ ἔβαζαν μουσική. Ἀπὸ 'δω βγῆκε τὸ "ξύλο μετὰ μουσικῆς". Τοὺς κρεμοῦσαν καὶ ἀνάποδα καὶ ἔβγαζαν οἱ καημένοι αἷμα ἀπὸ τὸ στόμα, ἀλλὰ δὲν μιλοῦσαν, γιατί σκέφτονταν: "Ἂν μαρτυρήσουμε ἐμεῖς -ἤξεραν ποιοὶ εἶχαν τὰ ντουφέκια- ὕστερα θὰ χτυποῦν τὸν καθέναν, γιὰ νὰ μαρτυρήσει". Γι' αὐτὸ οἱ πρῶτοι εἶπαν: "Ἂς πεθάνουμε ἐμεῖς, γιὰ νὰ τοὺς ἀποδείξουμε ὅτι δὲν ἔχουν οἱ ἄλλοι ντουφέκια". Καὶ ἦταν μερικοὶ ποὺ γιὰ μία ὀκὰ ἢ γιὰ πέντε ὀκάδες ἀλέυρι ἔλεγαν ὅτι ὁ τάδε π.χ ἔχει δύο ντουφέκια. Πεινοῦσε ὁ κόσμος καὶ προδιδαν τοὺς ἄλλους. Ὅποτε καὶ μερικοὶ Ἰταλοὶ ἀπὸ ἕνα τάγμα ποὺ ἦταν νόθα παιδιὰ καὶ ἦταν βάρβαροι μὲ ὅλα τὰ κόμπλεξ ποὺ εἶχαν, ἔβγαζαν τὸ ἄχτι τους. Ἔπαιρναν τὰ μικρὰ παιδιά, τὰ ἔβαζαν τὰ καημένα γυμνὰ πάνω στὴ μασία ποὺ ἔκαιγιε καὶ τὰ πατούσαν νὰ κανού. Τὰ ἔκαιγαν, γιὰ νὰ μαρτυρήσουν οἱ γονεῖς ποὺ ἔχουν τὸ ντουφέκι. "Δὲν ἔχω, δὲν ἔχω", ἔλεγαν οἱ μεγάλοι καὶ ἐκεῖνοι ἔκαιγαν τὰ παιδάκια. Θέλω νὰ πῶ, ἐκεῖνοι προτίμησαν νὰ πεθάνουν, ἂν καὶ ἦταν κοσμικοὶ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ μὴ φάνει καὶ ἄλλοι ξύλο ἢ γιὰ νὰ μὴν τοὺς σκοτώσουν. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἔσωσαν πολὺ κόσμο. Ἔτσι ἀπὸ μερικὰ παλληκάρια κρατήθηκε τὸ Ἔθνος! Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δὲν πεθαίνουν. Ἂν δὲν ὑπάρχει ἡρωισμός, δὲ γίνεται τίποτε. Καὶ νὰ ξερετε, ὁ πιστὸς εἶναι καὶ γενναῖος. Ὁ Μακρυγιάννης ὁ καημένος τί τράβηξε! Καὶ σὲ τί χρόνια!
πηγή

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ



 
  Μυροβλύτης και Υπέρμαχος
Αρχιμανδρίτου
Δανιήλ Γούβαλη

    Σε διάφορα διαμερίσματα μιας χριστιανικής χώρας υπάρχουν κατά κανόνα προστάτες άγιοι. Έτσι στον χώρο των Κυκλάδων δεσπόζει η Μεγαλόχαρη Μητέρα του Χριστού με κέντρο την Τήνο. Στον χώρο της Δωδεκανήσου γύρω στην Ρόδο δεσπόζει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο περίφημος Πανορμίτης, με καθέδρα την Σύμη. Και στον χώρο της Μακεδονίας δεσπόζει ο μεγαλομάρτυς Δημήτριος με έδρα την ένδοξη Θεσσαλονίκη.

Η υπερβολική καθαρότητα και αγνότητα του Δημητρίου, καθώς και ο ένθεος ζήλος του για την διάδοση των χριστιανικών αληθειών, τον ανέδειξαν σε αστέρα πρώτου μεγέθους μέσα στο αγιολογικό στερέωμα. Κατοίκησε μέσα του η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Από την ύπαρξη του αγίου Δημητρίου εκτοξεύονταν δέσμες πνευματικών ακτίνων πού σκόρπιζαν γύρω του το θείο φως και την θεία δύναμη. Τα υπερφυσικά σημεία πού συνδέονται με την δράση του Αγίου δεν μετρούνται. Είναι αναρίθμητα και ιδιαιτέρως θαυμαστά.

Το πιο εξαίσιο υπήρξε αυτό πού παρατηρήθηκε στον τάφο του. Κατέστη πηγή από την οποία έτρεχε μύρο.
 Σημειώνει ο Μέγας Συναξαριστής:
«Μετά τον θάνατον του Αγίου, θέλων ο Θεός να τον δοξάσει εις όλον τον κόσμον, οικονόμησε και εξήρχετο μύρον από το σώμα του τόσον πολύ, ώστε αν και οι εντόπιοι και οι από άλλα μάκρυνα μέρη ερχόμενοι ελάμβανον, ουχί μόνον δεν εξηντλείτο, αλλά μάλλον ηύξανε πρεσβείας του Άγιου. Είχεν όμως το μύρον τούτο και την δύναμιν να προξενή μεγάλας ιατρείας, και δια τούτο ελάμβαναν αυτό μετά μεγάλης πίστεως και το έπινον».
Οι υμνογράφοι της Εκκλησίας δεν παραλείπουν να εξαίρουν την υπερφυή μυροβλυσία από τον τάφο του Μεγαλομάρτυρας:
«Δέξαι μου τον ύμνον, στεφηφόρε, κροτούντα του μύρου σου την χάριν σήμερον» -«τω μύρω σου, λαμπρώς ευωδιάσας, Χριστού μύρου ποίησον άξιον σκήνωμα»- «τα μύρα σου, σοφέ, την νέαν κτίσιν συνάγει προς ένωσιν μύρου του κρείττονος»- «ως μέγας Κυρίου ποταμός τέρπει λαμπρώς την πόλιν σου του μύρου τοις ορμήμασιν». Δηλαδή: «Ας δεχθής, στεφανωμένε Δημήτριε, το υμνολογικό τραγούδι μου, καθώς σήμερα εξυμνώ πανηγυρικά την χάρι του μύρου σου»- «Εσύ, Άγιε Δημήτριε, πού με το μύρο σου γέμισες από λαμπρή ευωδία, κάνε με κι έμενα άξιο σκήνωμα και κατοικητήριο του μύρου του Χριστού» - «Τα μύρα σου, σοφέ Δημήτριε, συγκεντρώνουν τον χριστιανικό λαό και τον βοηθούν ενωθεί με το ανώτερο Μύρο, δηλαδή με τον Χριστό»- «Είσαι σαν ένα μεγάλο ποτάμι του Κυρίου πού σκορπίζεις χαρά και τέρψι στην πόλη σου την Θεσσαλονίκη, με τις ορμητικές ροές του μύρου».
Να θυμηθούμε εδώ και κάποιο περιστατικό πού σχετίζεται μ' έναν ασκητή του όρους Σολομώντος, στον οποίο έδειξε ο Θεός την μυροβλυτική χάρη του Αγίου, διαλύοντάς του έτσι κάποιες αμφιβολίες.
      Μία νύχτα που κοιμόταν ο ερημίτης αυτός στο κελλί του, του φάνηκε πώς βρέθηκε στον ναό του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη. Αντίκρισε εκεί τον φύλακα. Ζήτησε να του ξεκλειδώσει τον τάφο του Αγίου. Μόλις προσκύνησε, είδε τον τάφο βρεγμένο από μύρο. Μοσχοβολούσε ο τόπος. Κατόπιν λέει στον άνθρωπο να σκάψουν να δουν από που ακριβώς βγαίνει το άγιο αυτό άρωμα. Άρχισαν να σκάβουν μέχρι που έπεσαν επάνω σε μία μαρμάρινη πλάκα. Την ανασήκωσαν με δυσκολία και τι να δουν; Το σώμα του Αγίου ήταν λαμπρό και ωραίο και από τις τρύπες που είχε επάνω του, διότι θανατώθηκε με τις λόγχες των ακοντίων, έρεε το ευωδιαστό υγρό. Τόσο πολύ μύρο έβγαινε, ώστε να ραντισθεί ολόκληρο το σώμα του φύλακα. Από την υπερβολή του μύρου και από την ένταση της ευωδιάς ο ασκητής άρχισε να δυσκολεύεται στην αναπνοή και κινδύνευε να πνίγη. Στον φόβο πού δοκίμασε, έβγαλε μία ισχυρή κραυγή: «Άγιε Δημήτριε, βοήθει μοι». Με την δυνατή αυτή φωνή συνήλθε από την έκσταση και από την κατάσταση που βρισκόταν. Δεν άργησε να συνειδητοποίηση, ότι τόσο ο ίδιος όσο και τα ρούχα του ήταν μουσκεμένα από το μύρο. Μόλις ξεπρόβαλε η καινούργια μέρα, ο ερημίτης με πλήρη βεβαιότητα για την μεγάλη αγιοσύνη του αγίου Δημητρίου ξεκίνησε για την Θεσσαλονίκη. Παρέμεινε για αρκετές ημέρες μέσα στο ναό κηρύττοντας και ανακηρύττοντας τα πνευματικά ύψη της αγιότητος, στα οποία ανήλθε ο Δημήτριος.

Με το μύρο γιατρεύονταν ασθενείς. Σιγά-σιγά σχηματίσθηκε ένα βιβλίο, οπού καταχωρούνταν τα θαύματα πού γίνονταν με το αγιασμένο αυτό υγρό. Αργότερα, κατά τους 7ο, 9ο και 10ο αιώνα, συντάχθηκαν τρία βιβλίαθαυμάτων του Αγίου.
Όσο δόξασε ο άγιος Δημήτριος τον Θεό με την ενάρετη και ολοκάθαρη ζωή του, τόσο ετίμησε και ο Θεός τον άνθρωπό του με την επιτέλεση αναρίθμητων θαυματουργιών. Ο υμνογράφος -εδώ πρόκειται για τον Ανδρέα Κρήτης- τον χαρακτηρίζει ως «θαύμασιν εκλάμψαντα πάση τη οικουμένη»- έλαμψε με τα θαύματα του σ' όλο τον κόσμο.
   Μία σειρά θαυμάτων αναφέρεται στην προστασία της πόλεως του, της Θεσσαλονίκης, από ασθένειες, από θανατικό, από αιχμαλωσία, από επιδρομές έχθρων. Δικαίως χαρακτηρίσθηκε σαν «φιλόπολις, φιλόπατρις, σωσίπολις και σωσίπατρις» και σαν «πύργος Θεσσαλονίκης ο απόρθητος». Σ' ένα εγκωμιαστικό κείμενο του 14ου αιώνος διαβάζουμε τα εξής: «Γίνεται σ' εμάς τους Θεσσαλονικείς ο Δημήτριος προστάτης, βοηθός, αρχηγός σωτηρίας, βοηθός σε κάθε ζήτημα. Και δεν ξεχνάει την κληρονομιά του, και όλο βέβαια τον κόσμο και τους ανθρώπους, αλλά ιδιαίτερα τούτη την δική του περιώνυμη και περίφημη πόλη, (δηλαδή την Θεσσαλονίκη), την πόλη οπού γεννήθηκε, οπού έγινε λαμπρός και ένδοξος, οπού υπέστη μαρτύρια και γνώρισε το μακάριο τέλος του».

         Ας παρουσιάσουμε τώρα αυτό που έγινε τότε πού ενοχλείτο η Βυζαντινή αυτοκρατορία από τις απειλές των Αβάρων ή για την ακρίβεια των Αβαροσλάβων. Το περιστατικό συνέβη τον Σεπτέμβριο του 597 μ.Χ., επί αυτοκράτορος Μαυρικίου.
Οι Άβαροι είχαν αποφασίσει να πολιορκήσουν και να κυριεύσουν την Θεσσαλονίκη. Είχαν κατορθώσει τον αποκλεισμό της πόλεως και τα πράγματα δεν φαίνονταν αισιόδοξα. Τότε, στον ναό του άγιου Δημητρίου, συνέβη το επόμενο εντυπωσιακό περιστατικό.
Κάποια φορά βρισκόταν μέσα στον ναό μόνο ένας πρωτοσπαθάριος, πολύ ενάρετος, πού του άρεσε να προσφέρει χρόνο και υπηρεσία στον ναό του Αγίου. Αυτός είδε δύο λαμπρούς κι επιβλητικούς νέους, σαν αυτούς πού υπηρετούν στα ανάκτορα ως υπασπιστές του Βασιλέως, οι οποίοι ζήτησαν να τους παρουσιάσει στον Κύριο του οίκου. Εκείνος τους άνοιξε τις πόρτες του διαμερίσματος του τάφου του Αγίου. Φάνηκαν σαν γνώριμοι στον Άγιο. Αφού εκείνος τους χαιρέτησε, περίμενε να του μεταφέρουν το βασιλικό μήνυμα. Κι εκείνοι του είπαν: «Ο Βασιλεύς διατάσσει την αγιοσύνη σου να εγκατάλειψης την πόλη και να κατευθυνθείς προς αυτόν, διότι θέλει να παραδώσει την πόλη στα χέρια των Αβάρων». Τότε ο άγιος Δημητριός χλώμιασε, έσκυψε κάτω το κεφάλι, δάκρυσε και για πολλή ώρα έμεινε άφωνος. Τότε ο πρωτοσπαθάριος είπε: «Αν ήξερα ότι ο ερχομός σας θα προξενούσε τόση θλίψη, δεν θα σας παρουσίαζα στον κύριο μου». Μετά από ώρα ο Άγιος άνοιξε το στόμα του και είπε περίλυπος: «Μα πώς γίνεται να αρέσει στον Βασιλέα του παντός μία τόσο μεγάλη πόλη πού την εξαγόρασε με το αίμα του να την παραδώσει στους απίστους»;
Εκείνοι αποκρίθηκαν: «Έτσι μας προσέταξε ο Βασιλεύς». Τότε ο άγιος Δημήτριος τους ζήτησε να μεταφέρουν στον Βασιλέα του παντός τα επόμενα λόγια του: «Γνωρίζω ότι οι οικτιρμοί σου, φιλάνθρωπε Κύριε, νικούν την δικαία αγανάκτηση πού σου προξενούν οι αμαρτίες μας. Γνωρίζω ότι έδωσες και την ζωή σου για τους αμαρτωλούς και έχυσες γι' αυτούς το αίμα σου, και αυτό δεν το παρεμπόδισαν οι αμαρτίες μας. Εμένα με τοποθέτησες φύλακα αυτής εδώ της πόλεως. Κι εγώ λοιπόν θα μιμηθώ εσένα τον Δεσπότη, θα θυσιάσω κι εγώ γι' αυτούς την ζωή μου και η δική τους απώλεια θα είναι και δική μου. Μην ξεχνάς ότι ονομάζονται με το όνομά σου και ότι παρά τις αμαρτίες τους δεν σε απαρνήθηκαν και ότι εσύ είσαι Θεός των μετανοούντων».

Αυτά είπε ο Άγιος, και οι δύο βασιλικοί απεσταλμένοι αποκρίθηκαν: «Αυτά θα τα πούμε σ' Αυτόν πού μιας απέστειλε. Αυτά θα τα μεταφέρουμε στον Βασιλέα. Αλλά φοβόμαστε μήπως και δεν σε λυπηθεί». Και πάλι ο Άγιος τους λέει: «Αυτά να τα πείτε στον Βασιλέα». Τότε εκείνος επέστρεψε μέσα στο κιβούρι του, πού ευθύς έκλεισε μπροστά στα μάτια των δυο αγγελιοφόρων, ενώ και αυτοί την ίδια ώρα έγιναν άφαντοι.
Στην συνέχεια ο πρωτοσπαθάριος συγκινημένος άφησε τον ναό και άρχισε να γυρίζει μέσα στην πόλη. Εύρισκε τους ανθρώπους τρομαγμένους και αδρανοποιημένους. Εκτός από την πολιορκία των εχθρών είχε προηγηθεί και λοιμώδης ασθένεια. Όλοι τους έμοιαζαν σαν χαμένοι. Διηγείτο σε όλους το δράμα και τους βεβαίωνε ότι ο Άγιος είναι μαζί τους και με τις πρεσβείες του θα σωθούν.
Οι Άβαροι που πολιορκούσαν την πόλη ήταν υπερβολικά πολυάριθμοι, εκατό χιλιάδες στρατιώτες! Είχαν φτιάξει κλίμακες και είχαν ανεβεί στα τείχη της πόλεως. Το φρούριο της πόλεως το είχαν περιζώσει απειλητικά. Αλλά η ημέρα αυτή (22 Σεπτεμβρίου του 597 μ.Χ.) επεφύλασσε κάτι το φοβερό. Βλέπουν έναν τρομερό στρατιώτη με λαμπρά όπλα να επιτίθεται εναντίον τους και να τους σφάζει. Το αιφνίδιο και ασυνήθιστο του πράγματος τους γέμισε φόβο και πανικό. Δεν είδαν την ώρα να κατέβουν από τα τείχη. Το φρούριο της πόλεως πού το πολιορκούσαν άγρια, το εγκατέλειψαν. Απομακρύνθηκαν κι έστησαν πιο πέρα σκηνές. Δεν εννοούσαν όμως να εγκαταλείψουν τον σκοπό τους. Σκέφθηκαν τώρα να χτίσουν ψηλούς πύργους, πιο ψηλούς από αυτούς του φρουρίου της πόλεως. Επάνω σ' αυτούς θα τοποθετούσαν ειδικά μηχανήματα, από τα οποία θα εκσφενδονίζονταν μεγάλες πέτρες εναντίον του φρουρίου και των τειχών. Έτσι και έγινε. Υψώθηκαν οι πύργοι, στήθηκαν τα μηχανήματα και κουβαλήθηκαν εκεί αμέτρητες πέτρες αρκετά μεγάλες. Άρχισε καταιγισμός πετροβολητού με αποτέλεσμα να πέφτουν κάτω οι προμαχώνες των τειχών. Οι πολιορκούμενοι μέσα στο φρούριο άρχιζαν να τρέμουν σαν φύλλα δένδρου που το δέρνει ο άνεμος. Όλοι οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης καταλάβαιναν ότι τίποτε δεν τους έσωζε από την καταστροφή. Μοναδική τους ελπίδα στάθηκε ο προστάτης τους Άγιος. Όλων τα στόματα είχαν γίνει ένα «Άγιε Δημήτριε, σώσε την πόλη σου», παρακαλούσαν ακατάπαυστα. Εν τω μεταξύ είχε διαδοθεί και το δράμα του πρωτοσπαθάριου και οι ελπίδες της σωτηρίας ζωντάνευαν.
Και πράγματι ο Άγιος ήταν αποφασισμένος ν' αποσόβηση τον όλεθρο. Οφθαλμοφανώς παρουσιαζόταν κι έδινε εντολές. Με την δική του καθοδήγηση πολλοί θεσσαλονικείς ανέβηκαν στα πιο ψηλά σημεία του φρουρίου και στάθηκαν απέναντι στους πολιορκητές. Κάποια στιγμή φάνηκε ολόλαμπρος ανάμεσα τους ο Άγιος και προέβη σε μια ασυνήθιστη ενέργεια. Πήρε μια μικρή αλλά θαυμαστή πέτρα και χάραξε επάνω της κάποια λόγια προσευχής.
Κατόπιν ετοιμάσθηκε να την ρίξει ενάντια στους εχθρούς. Έδωσε συγχρόνως εντολή στους δικούς του να ετοιμασθούν όλοι να πετούν πέτρες στους εχθρούς, όχι μεγάλες, αλλά μικρές, αυτές πού μπορούσαν να πετάξουν με το χέρι, αφού δεν διέθεταν μηχανές. Μόλις πέταξε ο Άγιος την δική του πέτρα, μια πέτρα πού φαινόταν σαν να λάμπει, αυτή πήγε και χτύπησε επάνω στους σωρούς των πετρών πού είχαν συγκεντρώσει πάνω στον πύργο τους οι Άβαροι, για να τις εκσφενδονίζουν. Αμέσως όλες αυτές οι πέτρες διασκορπίστηκαν και έπεσαν κάτω, ενώ συγχρόνως οι μηχανές έγιναν συντρίμμια.
Οι Άβαροι κατελήφθησαν από τρόμο. Οι Θεσσαλονικείς από το τείχος του φρουρίου αναθάρρησαν. Έπαιρναν μικρές πέτρες, έγραφαν πάνω σ' αυτές κάποια λόγια προσευχής και τις πετούσαν εναντίον των έχθρων. Δεν σταματούσαν καθόλου το πετροβόλημα. Και το μεγάλο θαύμα συνεχιζόταν. Αυτές οι μικρές πέτρες έκρυβαν παραδόξως πολύ μεγάλη δύναμη. Οι Άβαροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι γίνεται. Μόλις πήραν στα χέρια τους κάποιες από αυτές τις πέτρες, αντίκρισαν με έκπληξη γράμματα επάνω τους. Δεν γνώριζαν όμως ελληνικά και δεν καταλάβαιναν την σημασία τους. Βρέθηκε όμως ανάμεσα τους ένας αιχμάλωτος από την περιοχή των περιχώρων της Θεσσαλονίκης. Αυτός διάβασε την φράση !«Εν τω ονόματι Ιησού του Θεού ημών, άγιε Δημήτριε, βοήθει». Έτσι έγινε κατανοητό ότι η Θεσσαλονίκη βρίσκεται κάτω από την προστασία ενός αγίου πού λέγεται Δημήτριος και πού μόνη η επίκληση του ονόματός του κάνει θαύματα. Αύτη η ανέλπιστη εξέλιξη των πραγμάτων έκανε τους εχθρούς να σταματήσουν για λίγο καιρό την πολιορκία.

Δεν το έβαλαν όμως κάτω. Ετοιμάζονταν πάλι για μεγαλύτερη και αγριότερη επίθεση. Έτσι, αφού συγκέντρωσαν περισσότερα στρατεύματα, ξεκίνησαν νέα επίθεση κατά της πόλεως. Μόλις όμως πλησίασαν προς τα τείχη της πόλεως, συνέβη αυτό που ποτέ δεν περνούσε από το μυαλό τους. Είδαν να εξέρχεται από το φρούριο της Θεσσαλονίκης πάνοπλος και μεγαλοπρεπής ο άγιος Δημήτριος συνοδευόμενος από αναρίθμητο στράτευμα. Μπροστά σ' αυτό το θέαμα, κόπηκε το αίμα ιούς. Αυτομάτως γύρισαν προς τα πίσω και ετράπησαν σε φυγή. Από την φοβερή σαστιμάρα πού δοκίμασαν ούτε καν σκέφθηκαν να πάρουν μαζί τους τις διάφορες αποσκευές τους. Όλα, τρόφιμα, σκηνές, άρματα εγκαταλείφθηκαν έξω από τα τείχη της πόλεως. Η υπόθεση της πολιορκίας είχε πια λήξει. Η πόλη γλίτωσε από βέβαιο όλεθρο. Χιλιάδες Άβαροι έπεφταν να κοιμηθούν κι αν στο όνειρό τους άκουγαν την λέξη ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ξύπναγαν κατατρομαγμένοι. Κατάλαβαν ότι όλες τις πόλεις του κόσμου θα μπορούσαν να τις κυριεύσουν, αλλά αυτήν πού προστάτευε ο άγιος Δημήτριος ήταν εντελώς αδύνατο. Και όσοι Άβαροι ήταν καλοπροαίρετοι καταλάβαιναν ότι ο αληθινός θεός ήταν αυτός των Χριστιανών, ότι (ορισμένες περιοχές τις προστατεύουν άγιοι άνθρωποι που με την ζωή τους ευαρέστησαν τον Θεό, και ότι μερικοί από αυτούς τους αγίους είναι πολύ δυνατοί και υπερβολικά τρομεροί και είναι μάταιος κόπος να εκστρατεύσεις εναντίον της πόλεως πού αυτοί προστατεύουν.
     Αλλά την κατακλείδα της εκστρατείας των Αβάρων κατά της Θεσσαλονίκης ας την παρακολουθήσουμε και από τον Συναξαριστή: «Πλην μετά παρέλευσιν ολίγου καιρού, συνάξαντες και πάλιν οι βάρβαροι εκείνοι περισσότερα στρατεύματα ήλθον κατά της Θεσσαλονίκης. Αίφνης όμως εφάνη και ο μεγαλομάρτυς Δημήτριος ως να εξήρχετο από το φρούριον με στρατεύματα αναρίθμητα. Αυτοί δε άμα τον είδον έφευγον εις τα οπίσω και χωρίς να τους διώκη κανείς. Άφησαν δε τας τροφάς των, τας σκηνάς των και τα άρματά των και ούτως ελυτρώθη η πόλις από τον μέγαν και φρικτόν εκείνον κίνδυνον και εδόξασαν άπαντες τον Θεόν και εμεγάλυναν τον μεγαλομάρτυρα Δημήτριον δια το θαύμα το οποίο έδειξε».*

Ο άγιος Δημήτριος κατά την φράση του απολυτίκιου του είναι ο «αθλοφόρος ο τροπούμενος τα έθνη» είτε αυτά είναι Άβαροι είτε οποιοιδήποτε άλλοι. Κάθε φορά πού ένα βάρβαρο και άδικο στράτευμα ξεκινήσει για να καταλάβει την Θεσσαλονίκη και την περιοχή της, πρέπει να ξέρη ότι έχει να κάνη και με τον άγιο Δημήτριο.

Στα τροπάρια των αίνων της εορτής του Αγίου διαβάζουμε και τα εξής: «Τείχος ωχυρωμένον ημίν τας ελεπόλεις των εχθρών μη πτοούμενον εδόθης, τας των βαρβάρων επιδρομάς καταργών». Και πιο κάτω: «Πολιούχος οικιστής και υπέρμαχος εχρημάτισας τη ση πόλει, Δημήτριε». Δηλαδή «εσύ, άγιε Δημήτριε, δόθηκες από τον Θεό στην Θεσσαλονίκη σαν τείχος οχυρό πού δεν φοβείται τα πολιορκητικά μηχανήματα των βαρβάρων επιδρομέων. Εσύ αυτές τις επιδρομές τις εξουδετερώνεις. Για την πόλη σου την Θεσσαλονίκη είσαι πολιούχος, οικιστής και υπέρμαχος».

Κατάλληλα προς το θέμα μας είναι αυτά πού αναγράφονται στον 4° τόμο της Θρησκευτικής και Ηθικής Εγκυκλοπαίδειας: «Ο μάρτυς αγωνίζεται μετά του λάου του κατά των βαρβάρων Σλάβων, Δραγουβιτών, Σαγουδατών, Βεργιτών, Βουλγάρων, Σέρβων, Αβάρων, Αράβων, Νορμανδών και Φράγκων. Σπανίως Άγιος συνέδεσε τόσον πολύ το όνομα του με τας περιπετείας της πατρίδος του όσον ο Δημήτριος... Δεν είναι δε τυχαίον το γεγονός, ότι και η απελευθέρωσις της Θεσσαλονίκης κατά τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912 συνέπεσε την ημέρα της εορτής του».
Όταν η Θεσσαλονίκη, η περιφέρεια της και γενικά η Μακεδονία αντιμετωπίζει κάποιους απειλητικούς εχθρούς, ας κοιτάξει προς τα πίσω και ας θυμηθεί τις προστατευτικές ενέργειες του μυροβλύτου και θαυματουργού Αγίου. Μπορεί κάποιοι μεγάλοι της γης να σχεδιάζουν να βλάψουν την Θεσσαλονίκη, την Μακεδονία και τον Ελληνισμό της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και θα γίνει. Η σοφία των αρχαίων Ελλήνων μας άφησε ωραίες παροιμίες και ρητά. «Αλλαι μεν αι βουλαί των ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει», λέει ένα αρχαίο ρητό.

Κατά τα έτη της Γερμανικής κατοχής, εδώ στην πατρίδα μας, πολλές φορές οι κατακτητές απεφάσιζαν να κάψουν κάποιο χωριό ή κάποια πόλη και να σφάξουν ή σχεδίαζαν να ρίξουν βόμβες, και όμως παρουσιάζονταν απρόβλεπτοι παράγοντες και έδιναν άλλη τροπή στα γεγονότα. Λ.χ. παρενέβαινε ο πολιούχος Άγιος, ο προστάτης της πόλεως κι έκανε τον Γερμανό διοικητή να ανακαλέσει την διαταγή του. Ή - άλλη περίπτωσις - μόλις ο πιλότος ετοιμαζόταν να ρίξει τις βόμβες, εμφανίζονταν νέφη, θόλωναν τα μάτια του και έβλεπε τα πράγματα διαφορετικά.

Όπως είπαμε, η Θεσσαλονίκη έπεσε στα χέρια των Ελλήνων στις 26 Οκτωβρίου του 1912. Η υπογραφή της παραδόσεως έγινε ανήμερα στην εορτή του Αγίου Δημητρίου. Τα ελληνικά στρατεύματα μπήκαν μέσα στην πόλη στις 27 Οκτωβρίου. Πολλοί Έλληνες στρατιώτες, καθώς προχωρούσαν τα στρατεύματα προς την Θεσσαλονίκη, έβλεπαν κι έναν περίλαμπρο έφιππο αξιωματικό επικεφαλής της πομπής να προχωρεί προς την πόλη.

482 χρόνια βρισκόταν ο άγιος Δημήτριος σε στενοχώρια, διότι η πόλη του βρισκόταν υπό Τουρκική κατοχή. Και το 1912, στην γιορτή του, χαμογέλασε διότι η νύμφη του Θερμαϊκού ανέκτησε την ελευθερία της.
Βέβαια η ιστορία έχει και τα γαυγίσματα του αγέρωχου Λυαίου, αλλά στην ιστορία του αγίου Δημητρίου, μαθαίνουμε ότι ο αδύνατος Νέστορας με την ευχή του αγίου Δημητρίου έριξε κάτω τον μεγάλαυχο γίγαντα. Κι εμείς Έλληνες και Χριστιανοί πού κάθε τόσο ακούμε γαυγίσματα επηρμένων Λυαίων, ψάλλουμε στον πολιούχο της συμπρωτεύουσας: 
«Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως άγιε μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος»

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Περίεργα πράματα..


Θερμοί ασπασμοί Βαρθολομαίου-Τσίπρα
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να είναι απολύτως και αποδεδειγμένα άθεος ("βάφτισε" το γιό του χωρίς παπά), αλλά είχε εγκάρδια συνομιλία με τον οικουμενικό Πατριάρχη Βαρολομαίο, υπό το συγκαταβατικό βλέμμα της Ρένας Δούρου και σήμερα ζήτησε νέα συνάντηση με τον Πατριάρχη, στο Ησυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου, στο Ακριτοχώρι Σερρών.

πηγή
μήπως είναι κρυπτοχριστιανός;;;;

Το Πάτερ ημών χωρίς αριθμό,την Ευχή χωρίς αριθμό,μετάνοιες χωρίς αριθμό...!





ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΟΛΑΡΟΥ

«Κάθε προσευχή είναι ένα δώρο από το Θεό.Εμείς όμως είμαστε αδύναμοι.Προσευχήσου παιδάκι μου όπως μπορείς.Το πηγάδι είναι βαθύ το σχοινί όμως και ο κουβάς είναι πιο κοντά.

Διάβασε το πρωί τον Ακάθιστο της Παναγίας,ενώ το βράδυ την Παράκλησή της.Οπωσδήποτε το Πιστεύω μία φορά την ημέρα και τον 50ο Ψαλμό τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα.

Από εκεί και πέρα ο κανόνας σου λεει:''Το Πάτερ Ημών,χωρίς αριθμό.Το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με,χωρίς αριθμό.Μετάνοιες,χωρίς αριθμό.

Ο καθένας όσο μπορεί.Και η μέλισσα δεν μπορεί να συλλέξει το νέκταρ απ'όλα τα λουλούδια.Είναι όμως πολύ καλό να έχεις έναν κανόνα προσευχής...Να κάνεις κάθε μέρα μετάνοιες στην Παναγία λέγοντας όπως οι γριούλες: ''Παναγία μου μη με αφήσεις.Μη με αφήνεις Παναγίτσα μου.


www.proskynitis.blogspot.gr/πηγή

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Μοναχός Μωυσής, Οι κουλτουριάρηδες υποστήριξαν την αριστερά, την ομοφυλοφιλία και την αντιεκκλησιαστικότητα



Επαναλαμβανόμενες διαπιστώσεις
Γράφει ο μοναχός ΜΩΥΣΗΣ, Αγιορείτης
Η εποχή που διανύουμε δεν πάσχει μόνο από σοβαρή οικονομική κρίση αλλά και από κρίση αξιών. Αμφισβητούνται ιστορικές, παραδοσιακές και θεμελιώδεις αρχές. Αρκετοί ενοχλούνται από τη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων. Δεν υπάρχει θαρρετή ομολογία, υπεύθυνη αντίσταση, λόγος ζωηρός και βαθύς, που θα αναπαύσει όσους δακρύζουν, για το ξεθεμελίωμα της αγαπητής πατρίδος, τον ευτελισμό της Εκκλησίας, το ξερίζωμα της Παραδόσεως. Η λήθη του παρελθόντος νοσεί το παρόν.

Μοσχοθυμίαμα δεν οσφραίνεται, το ευαγγέλιο αργεί, η ευλάβεια ειρωνεύεται, οι γιαγιάδες δεν λένε παραμύθια και συναξάρια στα εγγονάκια τους, αλλά παρακολουθούν εναγώνια τουρκικά σίριαλ στην έγχρωμη τηλεόραση. Η Αγιά Σοφιά έφυγε από τους τοίχους, που γέμισαν από ημίγυμνους, αλυσοδεμένους τραγουδιστές. Οι Μικρασιάτες λησμόνησαν και λησμονήθηκαν. Οι Πόντιοι χορεύουν στα πανηγύρια και οι Κρητικοί με τους Κύπριους βαστούν μία λύρα. Η ευμάρεια, η εκκοσμίκευση, η καλοπέραση, ο ευδαιμονισμός επηρέασαν τους πάντες και έφεραν ολέθρια αποτελέσματα. Βάλανε πολλοί τακούνια και νόμισαν ότι ψήλωσαν. Φόρεσαν μάσκες και θεώρησαν ότι ομόρφυναν. Ο πλούτος, η νεότητα, η ομορφιά πουλά σήμερα. Οι κουλτουριάρηδες υποστήριξαν την αριστερά, την ομοφυλοφιλία και την αντιεκκλησιαστικότητα.
Είναι καιρός για επιστροφή, για μετάνοια, για βάθεμα, για αυτοκριτική και ξαναζωντάνεμα της πίστης. Αναθέρμανση των ιερών παραδόσεων, της αγάπης στην πατρίδα, της τιμιότητας, της αλήθειας, της σοβαρότητας και του ήθους. Η παράδοση είναι ζωοδόχος πηγή, κολυμβήθρα Σιλωάμ, Ιορδάνης ποταμός. Φυλάει αξίες, αρχές, τα τίμια και τα ιερά. Θεοποιήθηκαν η οικονομία, η επιστήμη, η τεχνολογία, η τέχνη, ο πολιτισμός, η πολιτική. Όποιος αντιστέκεται και δεν υποτάσσεται στην προσκύνηση αυτών των θεοτήτων κακοχαρακτηρίζεται και κυνηγιέται. Η ειδωλολατρία στο νεοελληνικό βίο έλαβε κυρίαρχη θέση και ιδού τα καθημερινά αποτελέσματα. Η αξιοπρέπεια του ελεύθερου ανθρώπου δεν πρέπει επ’ ουδενί να δέχεται κάθε καταπίεση. Η σιωπή και το βόλεμα δεν επιτρέπεται να επικρατήσουν. Ένα δυνατό κατεστημένο παρακινεί και προκαλεί σε συνεχείς εκπτώσεις. Τίποτε όμως δεν είναι αξεπέραστο.
Γνωρίζουμε καλά την αδυναμία του ανθρώπου και τον εύκολο παρασυρμό του. Όμως πρέπει να επαναλάβουμε τη διαπίστωση πως η αληθινή χαρά δεν κρύβεται στα πολλά κτήματα και τα χρήματα. Η χαρά πηγάζει από την αληθινή αγάπη και ταπείνωση, τη συγχώρηση και τη μετάνοια. Οι θεοποιήσεις του κόσμου δεν ελευθερώνουν, δεν αναπαύουν και δεν λυτρώνουν, δεν θερμαίνουν και δεν ανασταίνουν τον πεσμένο άνθρωπο. Δεν χρειάζεται συνεχώς να λέμε τα ίδια και τα ίδια και να κουράζουμε. Όμως κάποιες επαναλαμβανόμενες διαπιστώσεις χρειάζονται. Η πατρίδα μας από καιρό πάσχει. Ελπίζουμε και ευχόμαστε τη σύντομη θεραπεία και έγερσή της. Φαίνεται ότι πληρώνει τον κανόνα της αποστασίας της. Όταν ήμασταν καλά οικονομικά, δεν ήμασταν πνευματικά. Μάλλον δεν ήμασταν καλά και όταν ήμασταν καλά...
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 21/10/2012

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Ξεμείναμε από ήρωες ή περί της ψυγείσης αγάπης και της χαμένης "τρέλας"


η αγία "τρέλα" είναι η μοναδική απάντηση στην ασφυκτική και ελεεινή, παράλογη εποχή μας!

 Γεμίσαμε "πνευματικά ξερίχια" πού θα έλεγε και ο Κόντογλου και "χάρτινα είδωλα νεκρά", πού λέει και το τραγούδι.Περαστικά μας! 
Όσο για τους ηγέτες; 
Δεν διαφέρουν ποσώς από την εποχή του Ιερεμία και του Ιωάννου του Βαπτιστή.Αν και νομίζω πώς οι τοτινοί ήταν πιό ηθικοί και άξιοι από αυτούς. Αναλογιστείτε λοιπόν τα μέτρα... 



Δεν ξέρω γιατί καταθέτω τις παρακάτω σκέψεις. Ίσως γιατί μέρες τώρα με κατατρώει ο λογισμός πώς χάθηκαν οι άνθρωποι του Θεού από ανάμεσα μας ή είμαι τόσο στενόφθαλμος, πού δεν μπορώ να τους διακρίνω. 

Αλήθεια, πού είναι όλες αυτές οι εντυπωσιακές κινήσεις και αποφάσεις-στάσεις ζωής που προβλημάτιζαν και εδίδασκαν τον καθένα μας; Και δεν αναφέρομαι σε ιάσεις ασθενών και πυρ εξ ουρανών, αλλά σε πράγματα φρικτά και θαυμαστά, πού έλεγες πώς αυτοί οι άνθρωποι που κρατάν μέσα τους αγία φωτιά είναι "από άλλο ανέκδοτο". Πού είναι όλοι αυτοί οι σαλεμένοι του Θεού, οι ευλογημένοι τρελοί για τον κόσμο, οι θαυμαστοί μονότροποι πού έκαναν όλη την ζωή τους πίστη και αφιέρωμα; Θλίβομαι , Χριστέ μου, γιατι είμαι και εγώ ένας ιερέας ανάξιος και χριστιανός της συνήθειας. Οι χριστιανοί της σήμερον είναι κλεισμένοι στα καβούκια τους και όταν θρησκεύονται, ακόμα και αν είναι ειλικρινείς και όχι λάτρεις του θεαθήναι, έχουν μια μικράδα στις κινήσεις τους και ζουν βίο συμβατικό και συμβιβασμένο. Λείπει το σπάνιο και το καινοφανές. Μας λείπει το παρακάθισμα παρά τους πόδας αγίων και το ξάφνιασμα , η έγερση από τον τάφο της μικρόνοης ζωής μας, από ανθρώπους που μας έδιναν χαστούκια, αλλά και το σιωπηλό, το βλογημένο τους παράδειγμα. Μας λείπει η τρελή πίστη και η παιδική εμπιστοσύνη, ο έρωτας πού κατακαίει και ο διακριτικός ζήλος, η άσβεστη ιερή φωτιά, η ζωή του παραδομένου χειροπόδαρα στον Θεό. Μας λείπουν οι "καβαλημένοι" από νόσο απίθανη, από τρέλα αγιοτικιά, από πίστη πρωτόφαντη. Πού είναι ο "τρελός" ο Νώε που "πίστευε σε φωνές" και έστησε ένα τεράστιο κιβώτιο στην μέση του πουθενά, επειδή κάποιος άγνωστος Θεός του το υπαγόρευσε; Πού είναι ο Αβραάμ , πού στα γεράματα του θυσίασε πατρίδα, περιουσία και υπόληψη και ξεσηκώθηκε να φύγει , παίρνοντας μαζί του την γριά του και την οικοσκευή του, για να πορευτεί σε άγνωστη πατρίδα; Και μετά πάλι πίστεψε σε φωνές , πώς γέρων κεκμηκώς θα μπορούσε να γίνει πατέρας εθνών. Αμ μετά πού ξεκίνησε να σφάξει το μονάκριβο του γιο; Πού είναι ο νέος και όμορφος Ιωσήφ πού παρέμεινε αγνός και ακέραιος μπροστά στην αιγυπτια και μετά υπέμεινε την συκοφαντία του σάτυρου αγόγγυστα; Πού είναι ο Μωσής , πού στιγμή δεν έπαψε να πιστεύει πώς μια φλεγόμενη βάτος σε έρημο βουνό δεν ήταν παραίσθηση αλλά θεοφάνεια; Πού είναι ο Δαβίδ πού παρακαλούσε να τιμωρηθεί εκείνος αντί των εναντίον του ανταρτών, γιατί ήταν λέει ο Βοσκός του λαού και έτσι ο μόνος φταίχτης; Πού είναι ο Ωσηέ πού δεν λογάριασε την οβραίικη στενομυαλιά και κατάκριση και παντρεύτηκε πόρνη γυναίκα; Πού είναι ο φτωχούλης του Θεού ο Αμώς, που έβοσκε τα προβατάκια του ήσυχα και καλά και τον καβάλησε θεία τρέλα ώστε να προφητεύει άφοβα μπροστά στα αρχιερατικά τα μούτρα; Πού είναι ο Ηλίας πού έμεινε μονώτατος στον Ισραήλ και βίωσε για χάρη του Θεού την υπέρτατη μοναξιά, την αμέσως λίγο μικρότερη από την μοναξιά της Γεθσημανή;Πού είναι ο Ιεζεκιήλ πού έφαγε κόπρανα(ναι) για να συμβολίσει την αθεΐα και βρωμιά και πρόστυχη ειδωλολατρεία των ιουδαίων;


Πού είναι εκείνοι πού μαδούσαν τα γένια τους και δένοταν με αλυσίδες και ο παπάς ο προφήτης Ιερεμίας πού τά'βαλε με τον εθνικισμό ενος ολόκληρου λαού, γιατί έτσι του είπε και αυτουνού μια φωνή; Πού είναι ακόμα ο Συμεών που ζούσε πάνω σε ένα στύλο μέχρι να σκουληκιάσει; Και ο άλλος Συμεών που για να μην τον τιμήσουν οι ανθρώποι του χωριού, έδεσε ένα ψόφιο σκυλί στο πόδι του και έτσι μπήκε μέσα στο χωριό, υποκρινόμενος τον τρελό. Πού είναι ο Αλέξιος, πού παράτησε την νύφη στην παστάδα του πόθου και μπάρκαρε για να βρει τον μεγάλο και αόρατο Εραστή σε μέρη αφιλόξενα και μακρυνά; Πού είναι ο Βατάτζης πού έβρισκε χρόνο για το δικέλι και την πορφύρα, για το σπαθί και το κομποσχοίνι, με το παράστημα αρχιερέα, τον πόνο της Ρωμηοσύνης, την ταπεινότητα την ασκητική, πού όμως ξεστόμιζε λεωνίδεια λόγια στον σατράπη πάπα; Πού είναι ο μακάριος Θεόδωρος πού ζώστηκε έναν βαρύ σταυρό και γυρνούσε να βρει την βασιλεία των ουρανών, πιστεύοντας στις κοροϊδίες-υποδείξεις των ...λογικών ανθρώπων;

Πού είναι ο τρίχρονος ο Κήρυκος να φτύσει τον βλάστημο βασιλιά και ο απλούς Σεραπίων , πού γυρνούσε φορεμένος ένα σεντόνι και πουλήθηκε σκλάβος για την αγάπη του Χριστού;

Πού είναι ο Μάξιμος, πού κάθε τρεις και λίγο έκαιγε την καλύβα του και έστηνε άλλη λίγο παρακάτω και ο Παχώμιος πού τον βάραινε ακόμα και ένα πήλινο λαγήνι για το λιγοστό νεράκι του, οι γενναίως καταπτύσαντες την ιδιοκτησία; 

Και πού είναι ο Βιτάλιος, να μπεί σε ένα σπίτι απωλείας και πληρώνοντας την πόρνη ταπεινά να παρακαλέσει:"Μην αμαρτήσεις απόψε, για την αγάπη του Χριστού"; Μήπως κατελείφθη ο οίκος ημών έρημος; Πιστεύω Κύριε, πιστεύω και ομολογώ!

Μα η αδύναμη και θρασύδειλη καρδιά μου έχει βαρύ λογισμό, πώς ξεμείναμε από ήρωες και είμαστε πρόβατα χωρίς κάποιον δικό σου, επίγειο,επίμονο,"τρελό", άγιο ποιμένα και οδηγό... 
 π.Παντελεήμων


ΔΥΟ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ 

Ταχείαν και σταθηράν δίδου παραμυθίαν τοις δούλοις σου,
 Ιησού, εν τω ακηδιάσαι τα πνεύματα ημών. 
Μη χωρίζου των ψυχών ημών εν θλίψεσι, 
μη μακρύνου των φρενών ημών εν περιστάσεσιν, 
αλλ’ αεί ημάς πρόφθασον. Έγγισον ημίν, έγγισον ο πανταχού, 
ώσπερ και τοις Αποστόλοις σου πάντοτε συνής, 
ούτω και τοις σέ ποθούσιν ένωσον σαυτόν, οικτίρμον, 
ίνα συνημμένοι σοι υμνώμεν και δοξολογώμεν το πανάγιόν σου Πνεύμα
 Ἔκτεινόν σου τὴν χεῖρα, ἧς πάλαι ἔλαβον πεῖραν Αἰγύπτιοι πολεμοῦντες,
 καὶ ῾Εβραῖοι πολεμούμενοι· μὴ καταλίπῃς ἡμᾶς, καὶ καταπίῃ ἡμᾶς θάνατος,
 ὁ διψῶν ἡμᾶς, καὶ σατὰν ὁ μισῶν ἡμᾶς· ἀλλ᾿ ἔγγισον ἡμῖν, καὶ φεῖσαι τῶν ψυχῶν ἡμῶν,
 ὡς ἐφείσω ποτὲ τῶν Παίδων σου, τῶν ἐν Βαβυλῶνι ἀπαύστως ἀνυμνούντων σε, καὶ βληθέντων ὑπὲρ σοῦ εἰς τὴν κάμινον, καὶ ἐκ ταύτης κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον ὁ οἰκτίρμων, καὶ σπεῦσον ὡς ἐλεήμων, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, ὅτι δύνασαι βουλόμενος.

πηγή:trelogiannis

Όταν η βλακεία και η μ@λ@κία δεν έχουν όρια...



Μνημονεύουν ένα πρόσωπο σαν τον Κεμάλ, σφαγέα των Ελλήνων του Πόντου και των Χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής, θέλοντας με αυτό το ατυχές παράδειγμα να αντιπαραλληλίσουν και να καυτηριάσουν τη σημερινή, δραματική, κατάσταση του Ελληνικού κράτους, αυτής για την οποία μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και η σύγχρονη ελληνική "διανόηση"!
Επάγγελμα: συγγραφέας / Διαβάστε παρακάτω!

Πού είσαι, Κεμάλ;
Τι άθλο έκανε ο άνθρωπος! Πήρε ένα κράτος από τα βάθη του Μεσαίωνα και το έφερε στη νεωτερικότητα.
του Νίκου Δήμου
Τις τελευταίες μέρες σκέπτομαι τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Τι άθλο έκανε ο άνθρωπος! Πήρε ένα κράτος από τα βάθη του Μεσαίωνα και το έφερε στη νεωτερικότητα. Πήρε ένα κράτος από τα βάθη της Ασίας και το έφερε στην Ευρώπη. Μέσα σε ούτε δυο δεκαετίες. Και τώρα το κράτος αυτό είναι στους G20 κι εμείς στα Τάρταρα.
Ξέρω, στους Έλληνες δεν αρέσει να μνημονεύεται ένας Τούρκος – και μάλιστα ο Κεμάλ. Και γνωρίζω ήδη όλες τις αντιρρήσεις που θα μου φέρουν: πως ήταν εχθρός μας, ότι ήταν δικτάτορας, πως οι μεταρρυθμίσεις του αλλοιώθηκαν από τους διαδόχους του, κ.λπ. Τα ξέρω όλα και, παρ’ όλα αυτά, θεωρώ το έργο του τεράστιο. Και οι Έλληνες καλά θα έκαναν, αντί να ρουφάνε τα τούρκικα σίριαλ και να μαθαίνουν τα πάντα για τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, ν’ ασχοληθούν λίγο με αυτόν το Μεγάλο Μεταρρυθμιστή, τώρα που έχουμε απόλυτη ανάγκη από μεταρρυθμίσεις.
Στις δεκαετίες του είκοσι και του τριάντα, ο Κεμάλ έκανε στην Τουρκία πράγματα που στην Ελλάδα δεν έγιναν ποτέ (π.χ. χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας) ή έγιναν είκοσι χρόνια αργότερα (ψήφος στις γυναίκες). Εκσυγχρόνισε την παιδεία και τη διοίκηση, αναδιοργάνωσε τα πάντα, χτίζοντας από το μηδέν. Γιατί στο μηδέν –και κάτω από το μηδέν– βρισκόταν η παρακμασμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Κι εμείς έχουμε εδώ τον κύριο Βρούτση, που θεωρεί εκσυγχρονιστικό επίτευγμα το να στέλνει τον κόσμο στους συμβολαιογράφους για να κάνουν (επί πληρωμή!) τη δουλειά των ληξίαρχων. Έχουμε το τερατούργημα του ΕΟΠΥΥ που χρωστάει παντού και δεν κάνει τίποτα, αφήνοντας τους ασφαλισμένους στο έλεος του Θεού. Έχουμε ξοδέψει δεκάδες εκατομμύρια για ηλεκτρονικό εξοπλισμό κι εφαρμογές Πληροφορικής που θα μπορούσαν να μας λύσουν όλα τα προβλήματα διαφθοράς, φοροδιαφυγής, εισφοροδιαφυγής, πιστοποίησης, γραφειοκρατίας – και τον αφήνουμε να σαπίζει στις αποθήκες.
Ναι, έχουμε τα πάντα, εκτός από έναν ισχυρό ηγέτη με πολιτική βούληση που θα πιάσει το κράτος και θα το ξετινάξει, όπως μια νοικοκυρά τινάζει το χαλί από το μπαλκόνι. Να φύγουν όλα τα άχρηστα και τα βρόμικα.
-Τι; Δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους οι ληξίαρχοι; Να τους στείλουν στα σπίτια τους και χωρίς αποζημίωση. –Τι; Δεν φταίνε αυτοί; Να πάνε σπίτι τους αυτοί που φταίνε! Όχι που έχουν απολυθεί ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα (που δεν φταίνε σε τίποτα) και δεν έχει φύγει ΕΝΑΣ δημόσιος υπάλληλος…
Τις τελευταίες μέρες σκέπτομαι πολύ τον Κεμάλ Ατατούρκ.

πηγή

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Ερωτήματα εις ώτα μη ακουόντων


Από την πρόσφατη επίσκεψη του Πατριάρχη στην Κοζάνη

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΣΥΧΝΕΣ εἶναι πιὰ οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στὴν Ἑλλάδα. Φαίνεται ὅτι ἀνταποκρίνεται σὲ κάθε πρόσκληση, ποὺ λαβαίνει, ἰδίως ἀπὸ Μητροπολίτες. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ προκαλεῖ πολλὲς φορὲς σκανδαλισμὸ στοὺς πιστούς, γιατὶ κοντεύει νὰ γίνει ἐπιδημικό. Κάθε λίγο καὶ λιγάκι τὸ ἴδιο θεατρικὸ σκηνικό.
Ὁ Μητροπολίτης, ποὺ θὰ ὑποδεχτεῖ τὸν Πατριάρχη, κοπιάζει ἀφάνταστα. Προσεγγίζει τὰ ὅρια τοῦ παροξυσμοῦ ἡ ἀγχώδης προετοιμασία γιὰ τὴν ὑποδοχὴ καὶ φιλοξενία τοῦ Μεγάλου Ἐπισκέπτη.
Τὰ πράγματα θὰ ἦταν διαφορετικά, ἐὰν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀρνοῦνταν τὸν πολυδάπανο τρόπο ὑποδοχῆς καὶ φιλοξενίας καὶ ἀκολουθοῦσε τὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν ἐπιβάρυνε κανένα, καθὼς ἀδιάκοπα ἐπισκεπτόταν πόλεις καὶ χωριά. Θὰ μποροῦσε νὰ μείνει στὸ ἐπισκοπεῖο ἢ σὲ ἕνα μοναστήρι, χωρὶς νὰ ἔχει πολυμελῆ συνοδεία. Γιατὶ νὰ καταλύει στὸ πολυτελέστερο ξενοδοχεῖο τῆς πόλης, γιατὶ νὰ κινητοποιεῖται ἡ κοσμικὴ ἐξουσία (ἀλήθεια πόση σχέση εἶχε ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας τοῦ καιροῦ του;) καὶ προπαντός, γιατὶ νὰ δέχεται τὶς τιμητικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τὶς διακρίσεις, ποὺ τοῦ ἀπονέμουν, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμιὰ πνευματικὴ ἀξία.
Ἐπίσης, γιατὶ νὰ συνωστίζονται στὶς ἐξέδρες τῶν ἐπισήμων τριάντα καὶ σαράντα Μητροπολίτες καὶ νὰ παίζουν τὸ ρόλο τοῦ ἄφωνου κομπάρσου; Δὲν ἔχουν νὰ κάνουν κάτι καλύτερο στὶς Μητροπόλεις τους; Καὶ γιατὶ ἀγνοοῦν ὅτι ἡ συμμετοχή τους στὶς θορυβώδεις ὑποδοχὲς τοῦ Πατριάρχη σημαίνει ἔμμεση ἀποδοχὴ τῶν οἰκουμενιστικῶν δραστηριοτήτων του. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ σοβαρὸ θέμα.
Οἱ φιλοξενοῦντες Μητροπολίτες προσπαθοῦν νὰ ἐντυπωσιάσουν τὸν Πατριάρχη, νὰ τοῦ ἀποσπάσουν λόγους ἐπαινετικοὺς καὶ νὰ τροφοδοτήσουν τὴν ἐλπίδα τους ὅτι κάποτε θὰ τοὺς βοηθήσει, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν προσωπικές τους φιλοδοξίες. Στέλνουν ἐγκυκλίους στοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς μοναχοὺς τῶν Μητροπόλεών τους καὶ ἀπαιτοῦν πλήρη συμμόρφωση στὰ ὅσα τοὺς ζητοῦν, ἀπειλώντας ἐκείνους ποὺ δὲν θὰ ἀνταποκριθοῦν στὸ βαθμό ποὺ ἤθελαν ἢ θὰ ἀρνηθοῦν νὰ παραστοῦν στὶς ἐκδηλώσεις. Μετὰ τὸ πανηγύρι, κάθε ἀντιφρονῶν θὰ κληθεῖ νὰ δώσει ἐξηγήσεις καὶ ἐνδεχομένως θὰ τιμωρηθεῖ. Ἔτσι μὲ τὶς Πατριαρχικὲς ἐπισκέψεις δοκιμάζονται οἱ σχέσεις μεταξὺ Μητροπολιτῶν καὶ κληρικῶν καὶ ἀποκαλύπτεται τὸ χάσμα, ποὺ πολλὲς φορὲς
τοὺς χωρίζει.
Θὰ συνεχίσω τὸ θέμα μου μὲ τὴ διατύπωση μερικῶν εὔλογων ἐρωτημάτων πρὸς τοὺς Μητροπολίτες ἐκείνους, ποὺ διοργανώνουν φιέστες πρὸς τιμὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ἀλλὰ καί πρὸς ἐκείνους, ποὺ συμμετέχουν σὲ αὐτές. Δὲν περιμένω ὅτι θὰ μοῦ δώσει κανεὶς ἀπάντηση ἢ ὅτι κάτι θὰ ἀλλάξει. Πρὸς τὸ παρὸν ἡ ὁρατότητα εἶναι μηδενική! Ἴσως αὔριο νὰ ἀραιώσει ἡ ὁμίχλη καὶ κάτι νὰ φανεῖ.
α´. Στὴ βάση τοῦ δεσποτικοῦ θρόνου ὑπάρχουν λαξευτοὶ λέοντες, οἱ ὁποῖοι ὑπενθυμίζουν στοὺς Μητροπολίτες ὅτι πρέπει νὰ ἀγρυπνοῦν καὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, καταπολεμώντας τὸ κοσμικὸ φρόνημα. Δυστυχῶς πολλοὶ Μητροπολίτες ἀπὸ λέοντες ἔχουν γίνει ψοφοθεεῖς βάτραχοι! Γιατί;
β´. Γιατὶ εἶναι δειλοὶ καὶ αὐτά, ποὺ λένε μεταξύ τους, διαφωνώντας μὲ τὶς οἰκουμενιστικὲς δραστηριότητες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, διστάζουν νὰ τὰ ποῦν καὶ δημοσίως;
γ´. Γιατὶ ἔχουν χάσει τὴ φωνή τους; Τί φοβοῦνται; Δὲν γνωρίζουν ὅτι ἡ ὑπεράσπιση τῆς ἀλήθειας ἔξω βάλλει τὸν φόβο;
δ´. Γιατί, ἐπιτέλους δὲν ἀντιδροῦν μὲ τὴν σιωπῶσα ἀπουσία τους ἀπὸ τὶς φιέστες;
ε´. Ἡ συμμετοχή τους στὶς φιέστες ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀπωλείας τῆς παρρησίας καὶ τὴν πνευματική τους αἰχμαλωσία. Ὅταν συμπανηγυρίζεις μὲ τὸν Πατριάρχη, μπορεῖ μετὰ νά τὸν ἐλέγξεις γιὰ τὰ οἰκουμενιστικά του φρονήματα.
στ´. Γιατὶ δὲν εἶναι σταθεροὶ στὶς ἀπόψεις τους. Γιατὶ ἀλλάζουν ἀνάλογα μὲ τὸν ἄνεμο, ποὺ πνέει; Γιατὶ ἄλλοτε εἶναι ἀντιπαπικοὶ καὶ ἀντιοικουμενιστὲς καὶ ἄλλοτε ὑποκλίνονται μπροστὰ στοὺς οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι στὶς μέρες μας ἔχουν ὑπερβεῖ κάθε ὅριο καὶ εἶναι προκλητικοί.

πηγή

Μεσαίωνας είσαι και φαίνεσαι!



ΚΟ: Οι λέξεις έχουν δύναμη. 
Πάρτε για παράδειγμα τις πρόσφατες διαμαρτυρίες κατά της χυδαιότητας στο Χυτήριο. Οι πιο συχνοί χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν και γράφτηκαν από ταmedia και τους δημοσιογράφους για την στάση εκείνων των ανθρώπων που μαζεύτηκαν και δήλωσαν την αντίθεσή τους ποιες ήταν;  «Μεσαίωνας»,«παραθρησκευτικές οργανώσεις» και «ακροδεξιοί». Και τα τρία αυτά ηχούν αρνητικά, έτσι δεν είναι; Ηχητικά και εννοιολογικά δεν σου θυμίζει κάτι καλό. Ούτε καν ουδέτερο. Τι πάει να πει «παραθρησκευτικές» κανείς δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει. Ακούγεται πάντως σαν κάτι παράνομο, περιθωριακό, οπισθοδρομικό και πάντως μη «κανονικό», μη «επίσημο». Τώρα ποιος κανονίζει ποιοι είναι οι «σωστοί» και «νόμιμοι» χριστιανοί και ποιοι οι μη, είναι μεγάλη ιστορία. Όπως και το ποιοι είναι οι «παρά-θρησκευτικοί» και ποιοι οι… «θρησκευτικοί». Προφανώς στους δεύτερους ανήκουν όσοι δεν διαμαρτύρονται, δεν φωνάζουν, δεν μιλάνε, δεν λαλάνε, δεν κουνιούνται, αλλά μένουν σπιτάκι τους, κοιτάνε την δουλίτσα τους, κοιτάνε τις ειδήσεις τους και τα σήριαλ τους.
 
Επίσης, όταν ο μέσος πολίτης ακούει την λέξη «ακροδεξιοί» το μυαλό του πάει σε «εχθρούς της δημοκρατίας», νοσταλγούς του Χίτλερ, ανθρώπους τέλος πάντων, που έχουν «κακές» ιδέες, που θέλουν να σκοτώσουν όλο τον κόσμο.
Έτσι, όταν σε μια συγκέντρωση μαζεύονται «παραθρησκευτικοί» και «ακροδεξιοί», λογικά, θα πρέπει να γίνει Αρμαγεδδώνας. Τι έγινε στο Χυτήριο; Κάτι φωνές, κάτι βρισιές, κάτι σπρωξιές και τέλος. Ρουθούνι δεν άνοιξε, από ό,τι ξέρω. Και όμως και να οι δηλώσεις «αποτροπιασμού» και να οι καταγγελίες (για «Μεσαίωνα») και να οι κραυγές, οι θρήνοι και οι οδυρμοί. Άρθρα επί άρθρων και αναλύσεις επί αναλύσεων. Ξέρετε, αυτά τα μονότονα χιλιοειπωμένα περί «αυγών φιδιών» και «Δεξιάς του Κυρίου», γαρνιρισμένα με άφθονη «ανησυχία» και «προβληματισμό». 
Κι όμως όταν καίγεται επί μέρες η Αθήνα, όταν χάνονται ζωές, όταν καταστρέφονται περιουσίες, όταν καταλύεται κάθε έννοια νομιμότητας και κράτους και βασιλεύει ο φόβος, ο τρόμος και το χάος, εκεί ακούς να γίνεται λόγος για «αντιεξουσιαστές» ή ακόμα και «νεαρούς» (σκέτο), που βρίσκονται πίσω από τα επεισόδια. Όσο και να ψάξεις τίποτα για «αυγά» και «φίδια» δεν θα ακούσεις. Εάν επίσης, στίφη μουσουλμάνων λαθρομεταναστών έχουν κάνει τα πάντα «γης Μαδιάμ», μετά ευρηματικών συνθημάτων τύπου «η ελευθερία και η δημοκρατία στο εκτελεστικό απόσπασμα!» και υπό τους ήχους μελωδικών συνθημάτων τύπου «Αλλάχ Ακμπάρ», είναι απλώς…. «μουσουλμάνοι». Δεν είναι «κακοί», όχι. Δεν είναι επικίνδυνοι. Δεν είναι καν «παραθρησκευτικοί»!
Έτσι, οι μεν είναι «αντιεξουσιαστές», οι δε απλά «μουσουλμάνοι»! Και ας αφήσουμε τους ‘δε’ και ας δούμε τους ‘μεν’. Στο άκουσμα της λέξης «αντιεξουσιαστές» κανείς μέσος άνθρωπος δεν νιώθει απαίσια, γιατί κανείς δεν νιώθει κάποιο ιδιαίτερο ‘έρωτα’ με την «εξουσία». Οπότε, αν είσαι «νεαρός» και «κατά της εξουσίας», καλό ακούγεται. Τώρα, αν στην μάχη κατά της «εξουσίας» την πλήρωσε το περίπτερο του κυρ Φώτη που τυλίχτηκε στις φλόγες από την μανία του - εκ Ψυχικού και με πλούσιο μπαμπά - ορμώμενου «αντιεξουσιαστή», αυτό είναι μία λεπτομέρεια. Η τιβι μας πάντως θα συνεχίζει να μιλάει για «αντιεξουσιαστές». Δηλαδή, ιδεολόγους.
Και πάμε στον Μεσαίωνα. Εάν Μεσαίωνας είναι ο σκοταδισμός, η βαρβαρότητα, ο μη αμφισβητήσιμος «δογματισμός», η αποθέωση του «απόλυτου», η κυριαρχία του «δυνατού», η φίμωση του αντίθετου και το κάψιμο του αιρετικού, τότε καλώς ήρθατε στον Μεσαίωνα!
Για χρόνια τώρα παρακολουθούμε το ίδιο έργο, ανήμποροι να αντιδράσουμε και φοβούμενοι μην μας στιγματίσουνε και μας ρίξουνε στην «φωτιά» τους. Συνηθίσαμε, στην ιδέα ότι ο κάθε αυτοαναγορευόμενος «καλλιτέχνης» εάν «του’ρθει», μπορεί να έχει την «ελευθερία έκφρασης» να βγάζει όλο τον ανώμαλο ψυχικό του κόσμο ποδοπατώντας την πίστη (δηλ. τον τρόπο σκέψης και ζωής) και κάθε τι ιερό εκατομμυρίων συνανθρώπων του χριστιανών, οι οποίοι συνήθισαν να μην αντιδρούν, είτε γιατί…είναι χριστιανοί, είτε για να μην τους πουν ότι είναι «κακοί χριστιανοί». Έτσι, ο ένας βουτάει έναν εσταυρωμένο σε μπουκάλι με ούρα, ο άλλος ζωγραφίζει κάποιον να εκσπερματώνει πάνω σε ένα σταυρό, ο άλλος φτιάχνει την παναγία με κόπρανα, ο άλλος κάνει τον χριστό ομοφυλόφιλο και γερό στομάχι να έχεις να απολαύσεις «τέχνη». Γιατί αυτό δεν είναι βαρβαρότητα. Δεν είναι σκοτάδι. Δεν είναι μεσαίωνας. Αυτό το ονομάζουν «τέχνη». Μεσαίωνας είναι η άλλη άποψη. Το ΟΧΙ. Η διαφωνία. Και ναι, η αγανάκτηση!
Ανάποδα τα είπε η Παναγοπούλου. «Βιασμό» δέχονται χρόνια τώρα οι πιστοί. Που τους ποδοπατούν και τους ξεφτιλίζουν ότι ιερό και όσιο έχουν. Αλλά και η κραυγή ακόμα του βιασμένου ενοχλεί τον βιαστή. Και του λέει, με τον τρόπο του, «βούλωσέ το»! «Μου στερείς την ελευθερία…. έκφρασης». Ο «δυνατός» βλέπετε, ορίζει τους κανόνες, φτιάχνει τις λέξεις, παίζει με τις λέξεις και κολλάει τις ταμπέλες. Και στον σύγχρονο, μετά-χριστιανικό κόσμο μας, που ο άνθρωπος αποχαυνωμένος, αποξενωμένος, άδειος χωρίς ταυτότητα και αποστειρωμένος από «επικίνδυνες ιδέες» βαδίζει προς την «ενοποίηση» και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, ο δυνατός είναι το λόμπι της ‘νέας κουλτούρας’, του “politicalcorrect” και του οργουελικού ‘newspeak’. Media, τηλεαστέρες, διαμορφωτές γνώμης, «σύγχρονοι» πολιτικοί, «άνθρωποι του πνεύματος», χρηματοδότες, «προοδευτικά μυαλά» και «γερά πορτοφόλια», όλοι μαζί κολλάνε στον τοίχο όποιον τολμήσει να εκφράσει την απέχθειά του για αυτήν την βαρβαρότητα.
Λένε : «Εάν δεν σου αρέσει,  μη το βλέπεις»!  Και πασάρουν την επιλογή να δεις ή να μη δεις την κάθε αρρωστημένη χυδαιότητα κατά της πίστης σου, ως μία ακόμη ένδειξη του «ελεύθερου πνεύματος» που δήθεν, τους διακατέχει. Σα να μου λέει κάποιος εγώ θα κάθομαι έξω από το παράθυρό σου κάθε μέρα και θα αυνανίζομαι και εσύ αν θέλεις μη με βλέπεις! Εγώ θα μουντζώνω τα παιδιά σου κάθε φορά που θα περνάνε από μπροστά μου και εσύ αν θες, κάνε ότι δεν βλέπεις. «Έτσι εκφράζομαι». Όλοι αυτοί βέβαια, οι φαφλατάδες σαλτιμπάγκοι νομίζουν ότι ο Χριστός, (και η πίστη σε Αυτόν) για έναν χριστιανό είναι κάτι το νεκρό. Ένα σύμβολο, ένα κειμήλιο, ένα απομεινάρι μιας άλλης εποχής ή ένα απολίθωμα. Αλλά και έτσι να ήταν, πάλι δεν έχουν δικαίωμα να Τον υβρίζουν. Πως θα αισθανόταν κάποιος εάν στην πλατεία έβγαινε ένας και έβριζε τον παππού του ή την μακαρίτισσα τη μάνα του; Μήπως το «άσε ρε φίλε, αν δεν σου αρέσει μην ακούς», θα τον ηρεμούσε;  Πόσο μάλλον που για τον πιστό χριστιανό ο Χριστός είναι ένα πρόσωπο ζωντανό με το οποίο επικοινωνεί, νοερά, δια της προσευχής.
Λέει ο άλλος, «ποιοι είμαστε εμείς να υπερασπιστούμε τον Χριστό»; Οπότε κάτσε και μην μιλάς, γιατί δεν είσαι «ταπεινός». Όμως δεν τίθεται θέμα «προστασίας» του Χριστού. Αλλά τήρηση του νόμου! Εκτός εάν οι «πνευματικοί ταγοί» απαξιούν για το νόμο. Ο νομοθέτης όταν αναφέρεται στα άρθρα του Ποινικού Κώδικα περί «κακόβουλης βλασφημίας» και «καθύβρισης θρησκευμάτων» δεν ενδιαφέρεται να γίνει «υπερασπιστής του Θεού»! Ο νομοθέτης άλλωστε, νομοθετεί, δεν τοποθετείται επί θεμάτων πίστεως. Ποιος είναι ο σκοπός του; Σκοπός είναι η «διαφύλαξη της θρησκευτικής ειρήνης των πολιτών». Η οποία στα πρόσφατα επεισόδια, διασαλεύθηκε, ακριβώς επειδή ο νόμος δεν τηρήθηκε! Και αυτό ισχύει για κάθε θρησκεία. Ο νομοθέτης ενδιαφέρεται για την ειρήνη. Ενδιαφέρεται να αποτρέψει την διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης (εσωτερική ειρήνη), όσο και να αποτρέψει την διαταραχή των φιλικών σχέσεων με ένα ξένο κράτος (εξωτερική ειρήνη). Για αυτό υπάρχει το άρθρο 155 του Ποινικού Κώδικα που λέει ότι τιμωρείται «όποιος… αφαιρεί, καταστρέφει, παραμορφώνει ή ρυπαίνει την επίσημη σημαία ή έμβλημα της κυριαρχίας ξένου κράτους, που τελεί σε ειρήνη με την Ελλάδα και είναι αναγνωρισμένο από αυτήν….». Τι θα γινόταν εάν ένας «θίασος» μαζευόταν σε ένα «θέατρο» και καθόλη την διάρκεια του «έργου» οι «ηθοποιοί» έκαιγαν, έσκιζαν τη σημαία ενός κράτους (πχ. της Αλβανίας) και ουρούσαν πάνω της, γιατί έτσι ήταν η «υπόθεση του έργου» και έτσι «εκφραζόταν» ο δημιουργός; Τι θα έλεγαν όλοι αυτοί οι οπαδοί της «ελευθερίας της έκφρασης»; Δεν θα ξελαρυγγιάζονταν από τις αντιρατσιστικές τους κορώνες; Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για αυτούς.
 
Γιατί σκοπός τους είναι να ευνουχίσουν πνευματικά, ιστορικά και πολιτιστικά, τον λαό μας. Αφού πρώτα τον γεμίσουν ενοχές και σύνδρομα. Αφού τον φοβερίσουν και τον κάνουν να λουφάξει. Αλλά έχουν σχέδιο. Θέλουν να  φέρουν τον δικό τους Μεσαίωνα. Στον οποίον είναι «δικαίωμα» του καθενός να βρίζει με τον πιο χυδαίο τρόπο τον Χριστό και την Πίστη. Μια Πίστη που στήριξε την πατρίδα σε δύσκολους καιρούς και νοηματοδότησε τους εθνικούς μας αγώνες. Αγώνες οι οποίοι ανέδειξαν αναρίθμητες ηρωικές μορφές, που για «την ελευθερία της πατρίδας και του Χριστού την Πίστη την Αγία» θυσιάστηκαν για να μην φορούν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι θολοκουλτουριάρηδες φερετζέδες ή σαρίκια. Ένας Μεσαίωνας που η Ρεπούση, ο Τατσόπουλος και όλο αυτό το σινάφι θα «μάθουν ιστορία» σε εμάς και τα παιδιά μας από την αρχή. Θα μας περάσουν από το "καθαρτήριο πυρ" της νέας τάξης που θέλει τους λαούς χωρίς μνήμη, χωρίς ταυτότητα, χωρίς πίστη, χωρίς σύμβολα, χωρίς υπερηφάνεια (εκτός από την “gay pride” τους). Ένας Μεσαίωνας που όλα θα είναι σκοτεινά, όλα μαύρα, όλα θολά, όλα παραμορφωμένα. Και που μέσα από την θολούρα θα ξεπροβάλλει ο «δικός τους» άνθρωπος, «ο υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα».
Οι TXC δεν θα μπορούσαν να το πουν καλύτερα (στίχοι εδώ):
Προσπαθώ να μη χάσω την εθνική μου ταυτότητα / Μέσα σ' αυτό το πλήθος που του επιβάλανε το υδροχοϊκό ήθος / Φορείς της νέας εποχής που δουλεύανε στο ημίφως
Οι δήθεν πνευματικοί ταγοί τηρούν μια ένοχη ανοχή / Όλα μας ωθούν προς μια νέα εποχή ζόφου / Η πτώση γίνεται συνώνυμο της προόδου / Δε μας θέλουν Έλληνες αλλά πολίτες του κόσμου / Βλέπεις, κιμάς ανθρώπου η ιδεολογία βολεύει τα παγκόσμια εξουσιαστικά ιερατεία / Τα οποία εξάγουν ένα μοντέλο και προσπαθούν να μας το επιβάλουν με το έτσι θέλω / Δε θέλουν μια ειρηνική παγκόσμια κοινότητα που να αφήνει περιθώρια στην πολλαπλότητα / Κατ' αυτούς παγκοσμιοποίηση σημαίνει ισοπεδωτική μονομορφοποίηση / Γι' αυτό έχουν στο στόχαστρο το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο και το ομότροπο / Μας έχουν φτιάξει μια θηλιά για το λαιμό μας / Παραχαράζουν το παρελθόν μας προς όφελος του δικού τους μέλλοντος / Eτοιμάζουν το έδαφος για διέλευση ενός κυβερνομεσαίωνος.


πηγή