Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς -Δάσκαλος Κιλκὶς
"Τ' ἄθεα γράμματα κόψανε τὸ δρόμο τοῦ ἔθνους καὶ τ' ἀμποδᾶνε νὰ χαρεῖ τὴ λευτεριά του (Παπουλάκος).
Ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ ἔσχατη μάχη γιὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδος διεξάγεται μὲς στὸ Κοινοβούλιο ἢ στὰ ἔγκατα τοῦ Μαξίμου. Λάθος. Στὰ σχολεῖα, στὶς αἴθουσες διδασκαλίας κρίνεται ἡ τύχη τοῦ Γένους. Ἂν ἐπικρατήσει ἡ «ἑλληνοκτόνος παιδαγωγία» καὶ ἐκλείψει διὰ παντὸς ἡ ἑλληνορθόδοξη Παιδεία, «ἡ ροδοχρους ἐλπίδα τοῦ Ἔθνους» (Καποδίστριας), τότε ἂς θυροκολλήσουμε τὸ ἀγγελτήριο θανάτου, πλησιάζει ἡ ἱστορικὴ εὐθανασία. Ἂν δὲν ἀπομείνει ἡ εὐλογημένη «μαγιὰ» τοῦ Μακρυγιάννη, τότε «κάλλιον νὰ μὴν ὑπάρχει Ἕλλην εἰς τὸν κόσμον, παρὰ νὰ ἀτιμάζει τὸ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ὁμοίωσιν, ὑπάρχων ἀνδράποδον τὸν ἀναισθήτου Τούρκου, ἐνῶ ἐπλάσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐλεύθερος» ὅπως θεσπίζουν, στὶς 5 Μαΐου τοῦ 1827, στὴν Τροιζήνα, οἱ ἐλευθερωτὲς πατέρες μας.
Καὶ σίγουρα στὴν θέση τοῦ «ἀναισθήτου Τούρκου», μπορεῖ νὰ μποῦν καὶ ἄλλα ἀναίσθητα καὶ ἄπληστα θηρία-φανερὰ καὶ νοητὰ-ποὺ μᾶς ἐξανδραποδίζουν. Καὶ τὸ κακὸ γίνεται ἀπὸ τοὺς ὕπουλους, τοὺς «προβατόσχημους λύκους» ποὺ....
ζεσταίνουμε στὸν κόρφο μας καὶ μαγαρίζουν παιδεία καὶ παιδιά...
Τὸ 1984 τὸ ἠσύχιο καὶ ταπεινὸ «περιβόλι τῆς Παναγίας» μας, τὸ σπουδαιότερο πνευματικὸ κέντρο τῆς ἀνθρωπότητας, ἐπισημαίνει τὴν ὀλέθρια πορεία τῆς Παιδείας, ἐν ὀνόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμοῦ καὶ ἀβασάνιστου ἐξευρωπαϊσμοῦ καὶ ὁμιλεῖ ἀπερίφραστα καὶ εὐθαρσὼς γιὰ τὴν ἀδίστακτη καταστροφὴ τῶν ἐθνικῶν μας ριζῶν καὶ τὸν ἐπελαύνοντα ἀντιχριστιανισμὸ καὶ ἀφελληνισμό.
Ἀντιγράφω τὸ ἀπόσπασμα: «Ἀπὸ πολλὰ χρόνια τώρα γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια, διαρκῶς αὐξανομένη, νὰ πολεμηθεῖ ἡ πίστη. Νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ὁ Χριστός. Νὰ διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νὰ εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα, ποὺ τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νὰ παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους μας. Νὰ καταντήσουν τὰ παιδιὰ εὔκολη λεία κάθε νοητοῦ ἢ φανεροῦ θηρίου».
Δυστυχῶς ἐπαληθεύτηκαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες. Τὸ ποῦ ἔχει καταντήσει ἡ Παιδεία μας ἐξ αἰτίας τῆς παρατεταμένης κρίσεως ταυτότητας, τὸ βλέπει κανεὶς στὰ πλεῖστα ἐν χρήσει σχολικὰ ἐγχειρίδια. Δὲν πρόκειται μόνο γιὰ τὸ ἐλεεινὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα στὸ ὁποῖο εἶναι γραμμένα, γιὰ τὴν προχειρότητα καὶ ἀνεπάρκεια ποὺ τὰ χαρακτηρίζει, πρόκειται κυρίως γιὰ τὴν ψυχικὴ μιζέρια στὴν ὁποία καταδικάζουν τὸ παιδί, τὰ πρότυπα ποὺ τοῦ προβάλλουν, ἤτοι ἕναν πληροφορημένο, ὑπολογιστικό, ἀνταγωνιστικὸ καὶ συναισθηματικὰ νεκρὸ ἄνθρωπο. Καί, κυρίως, χωρὶς τὸν Θεάνθρωπο, τὴν χαρὰ τοῦ κόσμου.
Περισσεύει στὰ τρισάθλια βιβλία ἡ ἐκκλησιομαχία, ἡ κατασυκοφάντηση καὶ ὁ ἐμπαιγμὸς τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας, ποὺ «μᾶς λευτέρωσε καὶ βγήκαμε εἰς τὴν κοινωνίαν τοῦ κόσμου», ὅπως βροντοφωνάζει ὁ Μακρυγιάννης. Καὶ ὅλα αὐτὰ κατὰ παράβασιν τῆς συνταγματικῆς ἐπιταγῆς. (Ἐξαιρετικὴ ἡ μελέτη καὶ ἡ ἀρθρογραφία γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ τοῦ σεβαστοῦ προέδρου, ε.τ., τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασιλείου Νικόπουλου, μὲ τίτλο: «Τὸ προοίμιον τοῦ Συντάγματος καὶ ἡ νομική του ἀξιολόγηση», ἔκδοση τῆς «ἑταιρείας τῶν φίλων του λαοῦ»).
Καὶ γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς μία σύντομη περιδιάβαση στὰ σχολικὰ βιβλία Γλώσσας Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου τεκμηριώνει τὰ προαναφερθέντα:
Ἀνθολόγιο Α’ Δημοτικοῦ: Κείμενο μὲ τίτλο: «Δῶσε τὴν ἀγάπη». Διαδραματίζεται ὁ ἑξῆς διάλογος στὴν τάξη. «Αὔριο θὰ κάνουμε γιορτούλα μέσα στὴν τάξη», λέει ἡ δασκάλα. «Τί γιορτή; Ποιὸς ἅγιος γιορτάζει» ρωτοῦν τὰ παιδιά. «Αὐτὸς ὁ ἅγιος δὲν ὑπάρχει. Εἶναι ὁ ἅγιος της φιλίας», ἀπαντᾶ ἡ κυρία. «Μὰ δὲν ἔχει ὄνομα;». «Νὰ τὸν ποῦμε... Φιλάγιο» λέει ὁ Μάνος, τὸ Πολωνεζάκι καὶ συμφωνεῖ ἡ δασκάλα. (Τὸ σχολεῖο εἶναι διαπολιτισμικό). Ἐρώτηση: Δὲν ἔχει ἁγίους ἡ Ἐκκλησία μας; (σέλ. 107). Στὴ σέλ. 110 ὑπάρχει μία προσευχή της... Θέτιδος Χορτιάτη. (Μία νερόβραστη τιποτολογία). Στὴ σέλ. 113 κείμενο γιὰ τὴν Ἀϊ-Βασίλη. Ὄχι βέβαια γιὰ τὸν ἀσκητικὸ καὶ φιλανθρωπότατο ἅγιο, ἀλλὰ γιὰ τὸ γνωστὸ ξωτικὸ τῶν δώρων. Διαβάζω: «Ὁ Ἰβᾶν καὶ ἡ οἰκογένειά του ἐγκαταλείπουν τὸν τόπο τους, μαζὶ καὶ ἡ Εὐτυχού, ἡ γάτα τους, ἐξ αἰτίας μίας καταστροφῆς...».
Ἐρωτῶ: γιατί τέτοια μαῦρα, καταθλιπτικὰ κείμενα σὲ 6χρονα παιδιά; Διευκρινίζω: Ὅτι ἡ ἀτομικὴ καὶ κοινωνική μας ζωὴ εἶχε, ἔχει καὶ θὰ ἔχει ἕνα μεγάλο μέρος τῆς βουτηγμένο στὸ σκοτάδι, δὲν σημαίνει πὼς λόγω ρεαλισμοῦ πρέπει νὰ τὸ προβάλλουμε στὰ βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ καὶ νὰ φαρμακώνουμε τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν. Ὄχι γιὰ νὰ κρυβόμαστε ὑποκριτικά, ἀλλὰ γιατί ὁ νοῦς τῶν μικρῶν παιδιῶν δὲν χωράει τὸ κακό, ὅποτε τὸ μόνο ποὺ ἀποφέρει μία τέτοια προσπάθεια εἶναι νὰ διαταράσσεται ἡ πνευματική τους ἰσορροπία.
Γλώσσα Α’ Δημοτικοῦ. Ἀφιέρωμα στὸ Πάσχα. Περιέχονται δύο ποιήματα. Τὸ πρῶτο μὲ τίτλο «Πασχαλινὸ» στὸ ὁποῖο περιγράφονται «οἱ φοῦρνοι ποὺ μοσχοβολοῦν» καὶ «τὰ τραπέζια ποὺ κοκκινίζουν ἀπ’ τὰ αὐγά». Τὸ δεύτερο μὲ τίτλο «Πασχαλινὰ κουλούρια». (σέλ. 56 τ. Β’).
Πουθενὰ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» στὴν κρισιμότερη τάξη ὅλων τῶν βαθμίδων. Μὴ θιγεῖ ὁ πολυπολιτισμός τους...
Στὴ Β’ καὶ Γ’ Δημοτικοῦ θὰ βροῦμε 4-5 σελίδες γιὰ προσκλήσεις σὲ γενέθλια. Πουθενὰ στὸ Δημοτικὸ δὲν ἀναφέρεται ἡ ὀνομαστικὴ γιορτή.
Στὸ Ἀνθολόγιο Γ’ καὶ Δ’ Δημοτικοῦ. Σέλ. 79. Κείμενο μὲ τίτλο «Τότε ποὺ πήγαμε βόλτα τὸν Ἐπιτάφιο». Ἔχουμε περιφορὰ καὶ ὄχι βόλτα τοῦ Ἐπιταφίου. Καὶ στὸν ἐπίλογο: « Ὅταν φτάσαμε στὴν Ἐκκλησία οἱ ψάλτες σήκωσαν τὸν Ἐπιτάφιο ψηλὰ πάνω ἀπὸ τὴν πόρτα κι ὅλοι ἐμεῖς περάσαμε ἀπὸ κάτω. Νά, ὅπως τὸ περνᾶ περνᾶ ἡ μέλισσα». Διακωμώδηση τῆς κατανυκτικότερης ἀκολουθίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὴ σέλ. 74 ὁ μουσουλμάνος Νορντίν, ἐπισκέπτεται τὴν «Ἐκκλησία τοῦ χριστιανοῦ Ἀλλὰχ» καὶ βλέποντας τὶς ἁγιογραφίες στοὺς τοίχους δυσφορεῖ μὲ τοὺς «ἄσχημους γέρους μὲ τὶς μακριὲς γενειάδες», δηλαδή, μὲ τοὺς ἁγίους μας. Στὴν σέλ. 143 σὲ ἕναν ποδοσφαιρικὸ ἀγώνα, ἕνας παπὰς καὶ ἕνας δάσκαλος εἶναι τερματοφύλακες καὶ ἀλληλοϋβρίζονται.
Στὴ Γλώσσα Δ’ Δημοτικοῦ (β’ τ. Σέλ. 52) ὁ Ἀϊ-Βασίλης «βγαίνει στὴν αὐλὴ νὰ ἁπλώσει τὴ μπουγάδα του, τὶς κάλτσες του, τὴ φανέλα του καὶ τὸ μακρύ του σώβρακο...». Στὴν Ἐ’ Δημοτικοῦ, στὴν ἑνότητα γιὰ τὰ Χριστούγεννα ἔχουμε πάλι μία «οἰκογένεια προσφύγων, τοῦ Ἀντυ, ποὺ ζεῖ σὲ ἀντίσκηνα καὶ ξεπαγιάζει» (πάλι μαυρίλα).
Στὴν ἑπόμενη σελίδα 26 «ἡ Φρικαντέλα ἡ μάγισσα ποὺ μισοῦσε τὰ κάλαντα» καὶ ἐδίωχνε τὰ παιδιὰ μὲ φράσεις ὅπως «Σκασμός, σκουπιδόπαιδα! Ἂν δὲν σταματήσετε νὰ λέτε τὰ κάλαντα θὰ τὸ μετανιώσετε πικρά!». Στὴ δὲ σέλ. 29 τὰ ἅγια Θεοφάνεια εἶναι γιὰ τὰ ἔντυπα σκύβαλα ἀγώνας κολύμβησης. (Στὸ βιβλίο «Θεατρικὴ Ἀγωγὴ» ἐ’ καὶ στ’ Δημοτικοῦ, στὴ σέλ. 81 τὰ παιδιὰ καλοῦνται νὰ ὑποδυθοῦν τὸ δαιμόνιο). Στὴ Γλώσσα Στ’ δημοτικοῦ (ἃ’ τ. Σέλ. 90) θὰ βρεῖς τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπου ὁ Χριστιανισμὸς ἐξισώνεται μὲ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου καὶ ὑποτιμᾶται σαφῶς τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Στὸ Ἀνθολόγιο Στ’ δημοτικοῦ, σέλ. 166, συγκρίνονται τὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ μὲ τὰ μάτια μίας γάτας.
Στὸ Γυμνάσιο τὰ ἴδια καὶ χειρότερα. Στὸ τετράδιο ἐργασιῶν Ἃ’ Γυμνασίου (σέλ. 76) κείμενο «Μ. Παρασκευὴ στὴν Ἐκκλησία» τοῦ Καζαντζάκη, στὸ ὁποῖο διαβάζουμε: «...μία φορὰ τὸν ἔλεγαν Ἄδωνη, τώρα Χριστὸ» καὶ λοιπὲς νεοπαγανιστικὲς βλασφημίες.
Στὰ «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» Ἃ’ Γυμνασίου (σέλ. 222) θὰ βροῦμε μία γάτα, ἡ ὁποία εἰσχωρεῖ στὸ «Ἱερὸ Βῆμα» καὶ ἀφήνει τὶς ἀκαθαρσίες της στὴν «Ἁγία Πρόθεση». (Τί ἀλήθεια νὰ διδαχτοῦν οἱ μαθητὲς ἀπὸ τέτοιο κείμενο;)
Στὴν Α’ Γυμνασίου στὴ «Γλώσσα», σὲ κείμενο μὲ τίτλο «Παράπονο σκύλου», ἕνας ἀδέσποτος σκύλος κάθεται ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ περιμένει,"προσεύχεται" «νὰ βγεῖ ὁ Κύριος», «μὰ ὁ Κύριος δὲν βγαίνει». (Μὲ κεφαλαῖο τὸ "κάπα" ἄρα ἀναφέρεται στὸ Χριστό).
Στὰ Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας τῆς Β’ Γυμνασίου, μετὰ τὸν «φιλάγιο» τοῦ Δημοτικοῦ, οἱ μαθητὲς θὰ γνωρίσουν κι ἕναν «νέο» ἅγιο, ποὺ αὐτὴ τὴν φορὰ λέγεται... Ἀϊ-Λαὸς (σέλ. 62), ἐνῶ στὸ ἴδιο βιβλίο θὰ συναντήσουμε πάλι τὸν Καζαντζάκη ποὺ «τὴν ὥρα ποὺ χτυποῦσαν οἱ καμπάνες κι οἱ χριστιανοὶ πήγαιναν στὸν Ἀϊ-Μηνᾶ», αὐτὸς «κίνησε γιὰ ἄλλο προσκύνημα, νὰ χαιρετήσει τὴν Ἅγια Κρήτη» (Σέλ. 113).
Στὴν «Γλώσσα» Γ’ Γυμνασίου «φιλοξενεῖται» ὁ Σημίτης ποὺ δυσφορεῖ γιὰ τὴν «διαστρεβλωμένη καὶ γι’ αὐτὸ χωρὶς ἀπήχηση ἑλληνικὴ καὶ χριστιανικὴ παράδοση» τῆς πατρίδας μᾶς (σέλ. 65) καὶ ἡ γνωστὴ ἀνθρωποκάμπια τῆς Νέας Τάξης, ὁ Νίκος Δήμου, ὁ ὁποῖος ἐπαίρεται γιατί «ἀνήκει σὲ πολλὲς Μ.Κ.Ο.» καὶ κατηγορεῖ τὴν πατρίδα μας γιὰ «καταπίεση τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά, τῶν σλαβοφώνων καὶ Μουσουλμάνων».
Στὸ «τετράδιο ἐργασιῶν» τῆς ἴδιας τάξης θὰ "σκοντάψουμε" στὸ μέγα πνευματικὸ ἀνάστημα ποὺ λέγεται Κώστας Λεφάκης, ὁ γνωστὸς τηλεαστρομπουρδολόγος ποὺ συμβουλεύει τοὺς μαθητὲς νὰ προβοῦν σὲ ἐρωτικὲς σχέσεις, διότι ὁ Ἄρης καὶ ἡ Ἀφροδίτη (τὰ ζώδια) τὶς εὐνοοῦν (σέλ. 73). Λεφάκη ἢ Σημίτη θὰ βρεῖς στὰ κουρελουργήματα αὐτά. Κόντογλου, Κάλβο ἢ Παλαμά, γιὰ παράδειγμα, δὲν συναντᾶς. Ἂς μὴν ἀποροῦμε γιὰ τὰ ξινὰ μῆλα. Οἱ μηλιὲς εἶναι σάπιες. Καὶ ἐπαναλαμβάνω: ἡ τύχη τοῦ Γένους κρίνεται στὶς σχολικὲς τάξεις.
Κλείνω μὲ μία ἔκκληση πρὸς τοὺς ποιμένες, τοὺς ἐπισκόπους του λαοῦ: Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, κάποτε οἱ Ἐπίσκοποί του δούλου Γένους, ἐπίαναν τὰ καριοφίλια καὶ στέκονταν στὴν πρώτη γραμμή, ὑπερασπιζόμενοι τὸ ποίμνιό τους, χύνοντας καὶ τὸ αἷμα τους γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν Ἐλευθερία.
Τώρα καὶ πάλι τὸ ποίμνιό σας, τὸ πιὸ εὐάλωτο καὶ ἀνυπεράσπιστο, τὰ παιδιὰ τοῦ λαοῦ, τὰ παιδιά σας, κατασπαράσσεται καὶ μαγαρίζεται ἡ ψυχή του ἀπὸ «φανερὰ καὶ νοητὰ θηρία». Τὰ παιδιὰ φωνάζουν: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Σταθεῖτε Κυρηναῖοι τοῦ πολύπαθου λαοῦ μας. Οἱ ἀνίκανοι Κυβερνῆτες μᾶς ἐξαφανίζουν ὡς λαὸ ἱστορικό. Ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐκλείπει ἡ κοσμικὴ ἐξουσία ἢ προδίδει τὸν λαό, καθίσταται ἑλληνοσώτειρα. Ἡ ὥρα ἦλθεν…
anabaseis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου