Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Δημήτρης Νατσιός, «Οι κουζουλοί την κάνανε αθάνατη την Κρήτη»





 
 
      Σ’ ένα παλιό τεύχος του πάντα εξαιρετικού περιοδικού «Ο ΣΩΤΗΡ» εντόπισα ένα κείμενο, από αυτά που δεν τα αφήνεις ύστερα από την πρώτη ανάγνωση, αλλά, σκέφτεσαι ότι πρέπει να μοιραστείς και με άλλους την συγκίνηση και το μεγαλείο που αναβλύζει από τα φυλλώματά τους.
Πρωτίστως, έχω την συνήθεια, να τα «δωρίζω» στους μαθητές μου, διότι τούτες οι γενεές δεν γνωρίζουν την Πατρίδα τους - ως προσανάμματα πατριδογνωσίας - αλλά και για να αναπληρώσω τις νερόβραστες και άνοστες τιποτολογίες που περιέχουν τα εν χρήσει σχολικά εγχειρίδια.
Το κείμενο στο οποίο αναφέρομαι είναι «η διαθήκη του οπλαρχηγού Αντωνίου Ζωγράφου-Ξανθουδίδη». (Το πρωτότυπο φυλάσσεται στο ιστορικό μουσείο Ηρακλείου).
Ο Αντώνιος Ξανθουδίδης (1819-1896), γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στην Κρήτη. Μεγάλη μορφή, «γενναίος μετά φρονήσεως, αφιλοκερδής, τύπος χρηστού και μεγαλοψύχου πατριώτου», λεβέντης οπλαρχηγός, έλαβε μέρος στους ηρωικούς αγώνες της Κρήτης για απελευθέρωση και ένωση με την Πατρίδα. Διακρίθηκε κυρίως στην Μεγάλη Επανάσταση του 1866-1869, «αρχαίος άνθρωπος» που θα έλεγε και ο Κόντογλου, από αυτούς που «μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο».
Ασχολήθηκε με την πολιτική, με την πρωταρχική σημασία του όρου και όχι με την κατεστημένη λωποδυσία της εποχής μας- «ήταν τότε που οι άνθρωποι έζων δι’ εν έπαινον και πέθαινον δι’ ένα τραγούδι», όπως έλεγε ο Ανδρέας Καρκαβίτσας. Υπήρξε ακόμη και αγιογράφος. Παραθέτω την διαθήκη του – υποθήκη για την Πατρίδα, για να κατανοήσουμε τι λογής ήταν οι Έλληνες, οι προκομμένοι εκείνοι άνθρωποι, που μας χάριζαν λευτεριές και προίκιζαν τους απογόνους «ηθική, αρετή, σέβαση εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκείαν μας… για να έχουν την ευλογία του Θεού».
(Μακρυγιάννης)
«Α) Αποθνήσκων τέκνον γνήσιον της Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού εντέλλομαι τους αγαπητούς μου υιούς, εμά τέκνα, ίνα διατελώσι πιστά και αφωσιωμένα εις την πάτριον αυτών θρησκείαν, παραγγέλλω επομένως αυτών ίνα ακριβώς εκπληρώσωσι τα χριστιανικά καθήκοντά των και διαφυλάττουν άμεμπτα τα χριστιανικά έθιμα της Πατρίδος. Συνιστώ δε ενθέρμως προς παντός άλλου την ελεημοσύνην… παραγγέλλω εις τα τέκνα μου να βοηθώσι τους πτωχούς, παραδειγματιζόμενα από τους γονείς αυτών.
Β) Εντέλλομαι… ν’ αφοσιωθώσιν εις την δικαίωσιν της Πατρίδος, απωθούντες τας εγωϊστικάς ιδέας του συμφέροντος και του ατομισμού…
…Ας έχωσιν υπ’ όψιν το συμφέρον της Πατρίδος, όντες ήπιοι προς τους αντιθέτους και αμνησίκακοι, διότι η μνησικακία αρμόζει μόνον εις τα θηρία…
Δ) Παραγγέλλω τους υιούς μου να οδηγήσουν τον εισέτι άγαμον αδελφόν των, Στέφανον, να συζευχθή μετά Ελληνίδος Ορθοδόξου…
ΣΤ) Παρακαλώ την σύζυγόν μου, και μετά τον θάνατον αυτής, τα τέκνα μου, να τελούν τα ετήσια μνημόσυνα κατά τα έθιμα της Πατρίδος…
Ζ) Συνιστώ εις τα τέκνα μου να αποφεύγουσι την σπατάλην και την φιλαργυρίαν, διότι αμφότερα τα ελαττώματα αυτά είναι μισητά».
Οσμήν ευωδίας πνευματική αναδίδει η διαθήκη του Κρητικού καπετάνιου. Ξεκινά με ομολογία πίστεως, όπως πράττουν όλοι όσοι ζουν, αναπνέουν και γεύονται τα καθάρια νάματα της αγίας μας Ορθοδοξίας.
Η φράση «τέκνον γνήσιον της Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού», παραπέμπει σε μία παρόμοια του Αλ. Παπαδιαμάντη, όταν απαντούσε στον αιρετικό Μακράκη και τους οπαδούς του, οι οποίοι τον εγκαλούσαν περί αθεΐας-ποιόν; Τον Παπαδιαμάντη! Έγραφε ο κυρ-Αλέξανδρος: «Αλλά πού ανακαλύψατε ότι εγώ είμαι άθεος; Έχετε λοιπόν και πνεύμα Πύθωνος, ολόκληρον λεγεώνα έχετε; Εξωρκισμένοι να είσθε. Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της». (εκδ. «Γιοβάνης», τομ. 5ος, σελ. 365).
Πρώτη εντολή και παραγγελία του μεγάλουΚρητός προς τα αγαπητά του τέκνα-πέντε αγόρια- είναι η αφοσίωση εις την «πάτριον» πίστη, ήθος κολοκοτρωναίικο «να φυλάξετε την πίστιν σας και να την στερεώσετε» καταπώς κανοναρχούσε τους νέους των Αθηνών και ο Γέρος του Μωριά. Δεν απαριθμεί χρήματα, χωράφια, βιός και λοιπά δολώματα αμαρτίας και κωλύματα αρετής. «Αυτή-η των χρημάτων περιουσία- κώλυμα προς την αρετήν γίνεται… Αι γαρ τρυφαί και οι άτυποι ηδοναί και τα μυρία κακά εντεύθεν τίκτεται». Η χρηματική περιουσία, κατά τον άγιο Χρυσόστομο, γεννά μύρια κακά στους νέους. (ΕΠΕ, 5, 60-54). Ο λαός μας, όσο ζούσε την έντιμον πενίαν του, πριν την ολέθρια ανάμειξή του με τους Φράγκους και τα δολοφονικά δάνεια, ήθελε πρώτα το μέτωπο καθαρό και «καλή καρδιά». («Καρδίαν καθαρά κτίσον εν εμοί ο Θεός»).
Η φτώχεια κρατούσε την ψυχή του σε κατάσταση υγείας. Από τότε που έμαθε ότι η αφοσίωση «εις την πάτριον θρησκείαν» και η διαφύλαξη «των χριστιανικών εθίμων της Πατρίδος» δεν συνάδουν με τον εξευρωπαϊσμό του, απαρνήθηκε «τιμημένα πρωτοτόκια» και ενδύθηκε τις παρδαλές κουρελούδες του γραικυλισμού, της υποτέλειας. και της ξενολατρίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεπουλήθηκε η Πατρίδα μας, μέσω των εγκληματικών «μνημονίων», επί των ημερών μας, αφού προηγήθηκε η ψευτοευημερία των ευρώ, αλλά κυρίως ο πνευματικός υποσιτισμός του λαού μας. «Η υποτέλεια και η διαφθορά παύουν το αίσθημα του πατριωτισμού και τον υπέρ του κοινού συμφέροντος ζήλον, και φέρουν αναποφεύκτως την ιδιοτέλειαν και (καθιστούν τους ανθρώπους) επιρρεπείς εις τας κοινάς προδοσίας», έγραφε ο σπουδαίος Κοσμάς Φλαμιάτος. (Κ. Σαρδελή, «Η προδομένη παράδοση», α’ τόμος, σελ. 15, εκδ. «ΤΗΝΟΣ»).
Γι’ αυτό και ο Κρητικός ήρωας «συνιστά ενθέρμως» στα παιδιά του, να αποφεύγουν την σπατάλη και την φιλαργυρία, να είναι αμνησίκακοι, ταπεινοί, ήπιοι και ελεήμονες «παραδειγματιζόμενοι από τους γονείς αυτών». Σπουδαία παραγγέλματα, ορθόδοξα, πατερικά. «Παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν», προέτρεπε ο ιερός Χρυσόστομος, η βασιλική οδός για μία σωστή και αρχοντική ανατροφή των παιδιών.
Εντύπωση προκαλεί η Δ, η τέταρτη παραγγελία του αγωνιστή προς τους υιούς του.
Να συζευχθεί, ο άγαμος Στέφανος-λαμπρός αρχαιολόγος αργότερα- μεθ’ Ελληνίδος Ορθοδόξου. Σήμερα, ένα «γνήσιον τέκνον» του ευρωπαϊκού μας προσανατολισμού, αυτό θα το χαρακτήριζε ρατσισμό. Κάτι παραπάνω ήξερε ο λαός όταν θυμόσοφα έλεγε «παπούτσι απ’ τον τόπο σου και ας είναι μπαλωμένο».
Αξιοσημείωτη και η εντολή διαφύλαξης «αμέμπτως», και μάλιστα δύο φορές στο κείμενο των χριστιανικών εθίμων της Πατρίδος. Αυτό το ξέρουμε από τον Ηρόδοτο. Μετά το ομόθρησκον και το ομόγλωσσον, ακαταγώνιστο φυλακτήριο της εθνικής συνείδησης είναι το ομότροπον τα ήθη και τα έθιμα που δροσίζουν και ευκλεΪζουν τον βίο του λαού.
Στην Κρήτη λένε μία ωραία μαντινάδα
«Νοικοκυριοί και φρόνιμοι
δεν ζουν στον Ψηλορείτη
οι κουζουλοί την κάνανε
αθάνατη την Κρήτη». Αυτή η κουζουλάδα, η «παλαβή φλέβα» που έλεγε και ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, μας λείπει. Οι Τουρκοκρατίες όμως και οι Φραγκοκρατίες δεν φεύγουν με φρονιμάδα και «άψογη στάση». Άνθρωποι σαν τον Κολοκοτρώνη, τον Παύλο Μελά και τον Αντ. Ξανθουδίδη αφυπνίζουν, με την «τρέλλα» τους, τους λαούς.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

* Σόρος, ΣΥΡΙΖΑ, Δολάριο και Διαμελισμός Ελλάδος


Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ θα θεσμοθετήσει τον εφιάλτη του Όργουελ;;;


Έχουμε περιγράψει και αναλύσει πολλές φορές ότι η «Κάρτα του Πολίτη» είναι το πιο εφιαλτικό «εργαλείο» ακτινογραφικού και ολοκληρωτικού φακελώματος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο εφιάλτης του Όργουελ ωχριά μπροστά σε αυτήν τη μακάβρια μοχθηρία της νεοταξικής κακουργίας: Ο Άνθρωπος μετατρέπεται σε ηλεκτρονικό σύμβολο!!!
Και σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η φρικώδης μοχθηρία της πλανητικής χρηματιστηριακής εξουσίας (Νέα Τάξη):

Στο να αφανίσει και της έννοια «Άνθρωπος», επιβάλλοντας την παγκόσμια διακυβέρνηση, μέσω των ψηφιακών συμβόλων (της μετατροπής του Ανθρώπου σε ηλεκτρονικό ψηφίο).

Μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού («εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) είχαν ως στρατηγικό στόχο την προώθηση και επιβολή της «Κάρτας του Πολίτη».

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις  προώθησαν, με μεγαλύτερο ζήλο, αυτόν το νεοταξικό στρατηγικό στόχο, αλλά δεν κατάφεραν να τον επιβάλουν ολοκληρωτικά, κάτω από το εσωτερικό βουητό των κοινωνικών αντιδράσεων εναντίον του ηλεκτρονικού φακελώματος…

Φαίνεται, όμως, ότι το αποτρόπαιο αυτό έργο του οργουελικού σκοταδισμού θα ολοκληρώσει η σημερινή κυβέρνηση: Μια «αριστερή» κυβέρνηση…


Η ιστορία παίζει παράξενα παιχνίδια και τιμωρεί τους κάλπικους παράδες, τους μεταμφιεσμένους «αριστερούς»: Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, ο «υπέρμαχος» των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», να επιβάλει την «Κάρτα του Πολίτη» που καταργεί όχι απλώς κάθε «ανθρώπινο δικαίωμα», αλλά την ίδια την ύπαρξη του Ανθρώπου…
Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ να θεσμοθετεί μια ρουφιανιά ασύλληπτης, αποτρόπαιης και θηριώδους καπιταλιστικής κακουργίας.

Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ που έκλεινε σε όλες τις πτώσεις τα «ανθρώπινα δικαιώματα», που κραύγαζε για τα «δικαιώματα» των ποικίλων ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ (κοινωνικών, πολιτικών και ψυχολογικών), που ωρυόταν για τα «προσωπικά δεδομένα», έρχεται τώρα ως κυβέρνηση, να επιβάλει την «Κάρτα του Πολίτη», αυτόν τον ΕΦΙΑΛΤΗ του ολοκληρωτικού φακελώματος του λαού, της χαφιεδίστικης βαρβαρότητας, της κατάργησης ακόμα και της έννοιας «Άνθρωπος»: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ…

Φυσικά τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία της Νέας Τάξης εναντίον των δικαιωμάτων και ελευθεριών του Ανθρώπου, εναντίον του Ανθρώπου, είναι εκείνα τα κόμματα που ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ υπέρ του Ανθρώπου και των δικαιωμάτων…

Σήμερα είναι η νεοταξική «αριστερά». Η «Αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η «αριστερά» του κεφαλαίου και του χρήματος…

Γι αυτό και ο εφιάλτης της «Κάρτας του Πολίτη» αναγγέλθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και από τον ίδιο τον Τσίπρα, με το «πρόσχημα» της εξυπηρέτησης του χρήματος, των «συναλλαγών», της «συντόμευσης των διαδικασιών» (των χρηματιστηριακών διαδικασιών), της ιδιωτικοποίησης των «προσωπικών δεδομένων» κ.λπ, κ.λπ…

Βεβαίως και ένας άλλος καμβάς «προσχημάτων» είναι αυτός του ελέγχου της «εγκληματικότητας», της «τρομοκρατίας» κ.λπ: Άλλη μεγάλη ΑΠΑΤΗ, και αυτή υποταγμένη στην εξουσία του ΧΡΗΜΑΤΟΣ…

πηγή

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Δημήτριος Νατσιός, “Διδακτικές στρεβλώσεις και παρανοήσεις”

 

Θέμα της ανάρτησης: Προς τα που βαδίζει η εκπαίδευση σήμερα; ποιός ο χαρακτήρας του σχολείου;
“ Η παράδοση με την παιδαγωγική της εξοχότητα αποτελεί, για μας τους Έλληνες, πνευματικό θησαυρό αδαπάνητο και αείχλωρο, ο οποίος μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά, σαν μία πνευματική σκυταλοδρομία. Η παράδοση προσφέρει τα ηθικά πρότυπα, που τόσο λείπουν σήμερα, ως βιωμένες αξίες, τον άγιο και τον ήρωα, τον άγιο Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη, και όχι ως άνωθεν επιταγές.”

Από τους τελευταίους δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ έναν μύθο: Τον μύθο του χταποδιού, ο οποίος περιέχεται στο περίφημο βιβλίο του, «Μυστικά Άνθη» και με υπότιτλο «χαμογελαστοί εχθροί». Τον παραθέτω: «Κάθεται η χταπόδα με το χταποδάκι στον πάτο της θάλασσας. Όπου με την απόχη πιάνουνε το χταποδάκι και τ’ ανεβάζουνε απάνω. Το μικρό φωνάζει στην μάνα του: «Με πιάσανε, μάνα!». Εκείνη τ’ αποκρίνεται: «Μη φοβάσαι, παιδί μου!» Το χταποδάκι φωνάζει πάλι: «Με βγάλανε από το νερό, μάνα!» -«Μη φοβάσαι παιδί μου!» -«Με κόβουνε με το μαχαίρι!» -«Μη φοβάσαι!» -«Με βράζουνε στο τσουκάλι!» -«Μη φοβάσαι!» -«Με τρώνε, με μασάνε!» -«Μη φοβάσαι, παιδί μου!» -«Με καταπίνουνε!» -«Μη φοβάσαι!». -«Πίνουν κρασί μάνα!» -«Αχ! Σ’ έχασα παιδί μου!» (σελ. 11, έκδ. «Αστήρ»).
Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να την φάνε, τρώνε, αλλά πάντοτε έμενε μαγιά», καταπώς θα ‘λεγε ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. Η χταποδομάνα είναι η μοίρα, η ιστορία αυτού του τόπου. «Περάσανε από την πλάτη μας άγριες ανεμοζάλες κάθε λογής, αγριανθρώποι σκληροί, φονιάδες με σπαθιά, με κοντάρια και μ’ άρματα κάθε λογής, Πέρσες, Αλαμάνοι, Φράγκοι, Αραπάδες, Τούρκοι κι άλλοι.
Μας σφάζανε, μας κομματιάζανε, μας σουβλίζανε, μα δεν πεθάναμε, γιατί μας ατσάλωνε ο αγώνας, δίναμε φωτιά στη φωτιά, είχαμε να κάνουμε με οχτρούς φανερούς και σκληρούς. Τώρα όμως, στον σημερινό καιρό, οι εχθροί αλλάξανε όψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες, με το χαμόγελο στα χείλια, φίλοι δολεροί, που φαίνονται άβλαβοι, μάλιστα κι ευεργέτες και καλόβουλοι» (Κόντογλου).
Το κρασί συμβολίζει «τα φώτα» του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους τετυφωμένους, τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης «πού έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος», γράφει ο Σεφέρης («Δοκιμές Α’τ., σελ. 236, έκδ. «Ίκαρος»). Με το κρασί ξεχνάς ποιός είσαι...
Έγραφε ο Μ. Χουρμούζης, αγωνιστής του ’21, βουλευτής αργότερα και συγγραφέας, για τους τότε ψευτολογίους- «ψαλιδόκωλους», όπως υπέροχα τους χλεύαζε ο λαός, λόγω του φράγκου-που κατέφθαναν σωρηδόν από την Δύση, μετά την Επανάσταση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησις των πατριών ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιοδεστάτη δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή.
Έμαθε και ξένην γλώσσαν κι όταν ομιλεί κυττάζω./Είναι Έλλην; Είναι Φράγκος; Απορώ και τον θαυμάζω» (Τ.Λιγνάδης «Το μυστήριο το κάλλος και η ιθαγένεια του τοπίου», σελ. 200, έκδ. «Ακρίτας»). Θυμίζω και τον επιτυχή νεολογισμό του Κ. Ζουράρι «ευρωλιγούρηδες», «γυρολόγοι της αμερικανικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, εξυπνάκηδες, δηθενάδες που βούλιαξαν στο τίποτε του δήθεν τους και στο δήθεν του τίποτέ τους», όπως τα αραδιάζει στο αιχμηρό πόνημά του «Βέβηλα και Κίβδηλα» (έκδ. «Αρμός», σελ. 38).
Αυτό το σάπιο κρασί, το νεοταξικό αφιόνι, ποτίζει και μολύνει ύπουλα, κυρίως το σχολείο. Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις σχετικά με την διδασκαλία και όχι με τα διδακτήρια. Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας στις μεγάλες πόλεις για διδακτικό προσωπικό, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο. Ποιό είναι αυτό;
Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιό λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιό λόγο είναι δάσκαλος, η λεγόμενη πολιτεία τι θέλει από το σχολείο, ποιόν τύπο ανθρώπου οραματίζεται για το αύριο της κοινωνίας.
Επειδή τα θέματα αυτά είναι μεγάλα, θα περιοριστώ σε δύο τρέχοντα ιδεολογήματα ή καλύτερα όροι-γλειφιτζούρια ευρείας κατανάλωσης-τα οποία κυριαρχούν στα σχολεία αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας τα αποκρυπτογραφήσει και κυρίως οι νέας κοπής σύμβουλοι της διά βίου μάθησης.
Πρώτον ότι κέντρο του σχολείου είναι ο μαθητής και όχι ο δάσκαλος και, δεύτερον, ότι το σχολείο πρέπει να είναι ανοιχτό στη ζωή.
Εν πρώτοις το... πρώτο. Σήμερα η ιδέα ότι το παιδί είναι το κέντρο του σχολείου, όποια κι αν είναι η γενεαλογία της και όσοι κι αν είναι οι επιστημονικοί της καρποί, έχει αποβεί ένα ολέθριο εφεύρημα, καταστρεπτικό της ίδιας της υπόστασης του σχολείου.
Ιδρυτική συνθήκη του σχολείου είναι ότι υπάρχει κάποιος που γνωρίζει (ο δάσκαλος) και κάποιος που δεν γνωρίζει (ο μαθητής) και ότι ο δεύτερος προσέρχεται στον πρώτο για να διδαχτεί και να μάθει. «Ο μαθητής πηγαίνει στο σχολείο για να μάθει γράμματα, σπουδάματα (και του Θεού τα πράματα), για να μάθει, δηλαδή, συγκεκριμένα περιεχόμενα και όχι «για να μαθαίνει πώς να μαθαίνει», όπως λέει ένα τρέχον ευφυολόγημα, το οποίο είναι μια πελώρια ανοητολογία-«κέλυφος έρημο εννοίας»  όπως θα έλεγε και ο  Ροΐδης-για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο μαθαίνοντας συγκεκριμένα περιεχόμενα μαθαίνει κανείς τελικά να μαθαίνει.
Η περιβόητη κριτική ικανότητα, η ανάπτυξη της οποίας έχει αναχθεί σε πρωταρχικό στόχο της εκπαίδευσης προϋποθέτει μαθητεία, σπουδή, κοπιαστική μελέτη. (Παιδεία σημαίνει, εξάλλου, παιδεμός). Το σχολείο δεν είναι χώρος επικοινωνίας ζωής ανέμελης, εξουδετέρωσης κοινωνικών αδικιών, ταξικών ανισοτήτων, ενσωμάτωσης παιδιών μεταναστών, λαθραίων και μη.
Είναι κατ’ αρχήν χώρος διδασκαλίας και μάθησης, είναι θεσμός μετάδοσης. Όλα τα μορφωτικά αγαθά και καλούδια τα προσφέρει ο αφοσιωμένος και φιλότιμος δάσκαλος, έχει μεταδοτικότητα, έλεγαν παλιά, σήμερα τον θέλουμε «επικοινωνιακό», ευχάριστο στους μαθητές και όχι εργατικό. Μεταδίδει ο δάσκαλος την γνώση, «σμιλεύει ψυχές» (Παλαμάς) και τότε εισπράττει κι αυτός, ως αντίδωρο, την ευλογημένη αγάπη των μαθητών του.
Σήμερα, δυστυχώς, καταστρέψαμε τον δάσκαλο, την ψυχή του σχολείου, για να τον μεταβάλλουμε σε συνδικαλιστή και φροντιστή, σε μίζερο πενταροκυνηγό, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και να κομματί(α)ζεται, κατά παράλειψιν υποχρεώσεων. Και βέβαια όλα ακυρώνονται, αν ο δάσκαλος δεν επιστέφει την διδασκαλία του διά του προσωπικού του παραδείγματος. Κατά τον Μέγα Βασίλειο ο δάσκαλος πρέπει να είναι «αρχέτυπον βίου και νόμος έμψυχος και κανών αρετής». «Η μη δίδασκε ή δίδασκε διά του παραδείγματος», αναφωνεί επιγραμματικότατα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Όπως οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, χωρίς να έχουν στόμα και λαλιά, αλλά δια του εκπάγλου κάλλους τους, έτσι και ο δάσκαλος, πρέπει να έχει ζωή φωτεινή, για να φωτίζει. («Γενέσθαι φως και είτα φωτίσαι», γράφει ο υπέροχος αυλός της θεολογίας, άγιος Γρηγόριος).
Να προστρέξουμε, παρενθετικά, σ’ ένα λαμπρό παράδειγμα από την νεότερη ιστορία μας και δη από το έπος του Μακεδονικού Αγώνα. Ξεχωριστή θέση στο «Συναξάρι του Γένους» κατέχουν οι ηρωικές δασκάλες-οι δασκαλίτσες, όπως τις ονόμασαν- νεαρά κορίτσια 17 και 18 ετών, βγαλμένες από το ανώτερο Παρθεναγωγείο Θεσσαλονίκης, το φυτώριο ηρώων, στο οποίο μεταμορφώθηκαν σε πραγματικές εθναποστόλους.
Η Λίλη Βλάχου, η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, η Βελίκα Τράικου, η Αγγελική Φιλιππίδου και άλλες, πολλές θύματα των Κομιτατζήδων. Τον Δεκέμβριο του 1906 οι Βούλγαροι, που σφάζουν ανελέητα παπάδες και δασκάλους-πίστη και γλώσσα, δηλαδή, τα δύο απόρθητα αμυντήρια του Γένους-περικυκλώνουν και πολιορκούν το σπίτι στο οποίο βρίσκεται η Αγγελική Φιλιππίδου και ο σύζυγός της δάσκαλος κι αυτός, στην Αγριανή Σερρών. Οι δύο σύζυγοι αμύνονται με τα περίστροφα και τα όπλα τους. Η Αγγελική πληγώνεται στο πόδι. Οι Κομιτατζήδες βάζουν φωτιά και το ηρωικό ζευγάρι κατορθώνει να περάσει σε γειτονικό σπίτι.
Παραδίδω την πένα στην Αθηνά Τζινίκου-Κακούλη, στο εξαίρετο βιβλίο της «Η Μακεδόνισσα στο θρύλο και στην ιστορία», σελ. 336. «Έδωσε ο Θεός τη μέρα κι οι Βούλγαροι εγκατέλειψαν την Αγριανή (τότε λεγόταν Κλεπούσα). Όταν έφτασε ο πρόξενος Σερρών Σαχτούρης, η Αγγελική, παρά τους πόνους, παρακάλεσε να μην μεταφερθεί απ’ ευθείας στο νοσοκομείο Σερρών, αλλά να την τοποθετήσουν σε φορείο και να σταματούν στην πλατεία κάθε χωριού, να συγκεντρώνονται οι κάτοικοι και να τους μιλά. Οι χωρικοί την σήκωσαν και κίνησαν να την σώσουν. Το αίμα της, στην τραγική εκείνη πορεία, σταγόνα σταγόνα έβαψε τη μακεδονική γη και γινόταν αρραβώνας με τη λευτεριά…
Πέρασαν έτσι από πολλά χωριά. Οι άνθρωποι ξεμύτιζαν τρομαγμένοι από τα σπίτια τους, να δούνε τι συμβαίνει. Κι άκουγαν από το στόμα της ηρωίδας να τους λέει, με όση δύναμη της έμεινε, πώς είναι υπερήφανη γιατί προσφέρει το αίμα της για την πατρίδα και να τους καλεί όλους, άντρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά να πάρουν όπλα, τσεκούρια και πέτρες και να εγερθούν κατά των Κομιτατζήδων. Στις Σέρρες τα πλήθη συνέρρεαν στο νοσοκομείο και μ’ ευλάβεια της ασπάζονταν το χέρι, που όλο και πάγωνε, καθώς ο Αρχάγγελος κοντοζύγωνε. Έπειτα την μετάφεραν στο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Οι προσπάθειες των γιατρών δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο. Εκεί η ηρωίδα δασκάλα άφησε την τελευταία της πνοή με το όραμα της λευτεριάς στα βασιλεμένα της μάτια. Ήταν μέσα Ιανουαρίου του 1907».
Μετά το μεγαλείο, ας γυρίζουμε στα τωρινά χθαμαλά, στο δεύτερο ιδεολόγημα που μας ταλανίζει το: «σχολείο ανοιχτό στη ζωή». Όσοι μιλούν για ζωή σίγουρα υπονοούν ότι ζωή σημαίνει διασκέδαση, γλέντι, διακοπές, κοκκινοσκουφίτσες που τραγουδούν και λοιπά χαζοχαρούμενα πράγματα, κάτι, τέλος πάντων, απεριόριστα θετικό,.
Στη ζωή όμως ανήκουν ο ανταγωνισμός, η βία, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία, ο δόλος, η ψευτιά και η απάτη, η χυδαιότητα και η βλακεία. Σε ποιά ζωή ανοίγουμε το σχολείο; (εξαιτίας αυτής της άλογης… λογικής εισχώρησαν στα βιβλία γλώσσας τόσες απρέπειες. Επειδή ο κόσμος σήμερα «τηγανίζεται» από την αθεΐα, πρέπει να καταργήσουμε τα θρησκευτικά; Ξεχνάμε ότι στο σχολείο, πρωτίστως, καλλιεργούμε χαρακτήρες και μορφώνουμε άνθρωπο).
Τουναντίον μάλιστα το σχολείο πρέπει να κλείσει τα πορτοπαράθυρά του σ’ αυτήν την χαμοζωή που σήμερα βιώνουμε. Το σχολείο πρέπει να γίνει κάστρο συντήρησης, απροσπέλαστο στις ανθρωποβόρες ιδέες του αιώνος τούτου του απατεώνος. Και χρησιμοποιώ την λέξη συντήρηση με την πρωταρχική κυριολεκτική της σημασία. Να συντηρεί, δηλαδή, ό,τι παρέλαβε και να το παραδίδει στους νεότερους. Αυτό λέγεται παράδοση και πάνω σ’ αυτό το «ριζιμιό λιθάρι» πρέπει να εδράζεται το σχολείο.
Η παράδοση με την παιδαγωγική της εξοχότητα αποτελεί, για μας τους Έλληνες, πνευματικό θησαυρό αδαπάνητο και αείχλωρο, ο οποίος μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά, σαν μία πνευματική σκυταλοδρομία. Η παράδοση προσφέρει τα ηθικά πρότυπα, που τόσο λείπουν σήμερα, ως βιωμένες αξίες, τον άγιο και τον ήρωα, τον άγιο Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη, και όχι ως άνωθεν επιταγές.
Έτσι, αφού προσλάβουν οι νεότεροι τα τιμαλφή του Γένους και τις αξίες της Πονεμένης Ρωμηοσύνης, όταν αποφοιτήσουν και βγουν στη ζωή, όταν απλώσουν τα φτερά τους και πετάξουν σαν περήφανα θαλασσοπούλια πάνω από το πέλαγος, θα καινοτομήσουν (Η λέξη «αξίες», προέρχεται από τον μέλλον του ρήματος «άγω», «άξω». Άρα η αγωγή οφείλει να οδηγεί, να άγει, σε αξίες).
Έλεγε η Χάννα Άρεντ, ήδη από το 1958, στο απροσπέραστο δοκίμιό της «η κρίση της εκπίδευσης». «Μου φαίνεται ότι ο συντηρητισμός νοούμενος ως συντήρηση αποτελεί την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης, η οποία έχει πάντοτε ως έργο της να περιβάλλει και να προστατεύει κάποιο πράγμα-το παιδί έναντι του κόσμου, τον κόσμο έναντι του παιδιού, το καινούργιο έναντι του παλαιού, το παλαιό έναντι του καινούργιου. Ακόμη και η ίδια η απέραντη ευθύνη για τον κόσμο συνεπάγεται ασφαλώς μία συντηρητική στάση». (Ν.Πολονύ, «τα χαμένα παιδιά μας», έκδ. «Πόλις», σελ. 23).
Σήμερα όμως όχι μόνο δεν προστατεύουμε το σχολείο από την τύρβη και την αφροσύνη του κόσμου, αλλά το μετατρέψαμε και σε κακέκτυπό του. (Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι καταλήψεις και οι βιαιοπραγίες). «Σχολείον ίσον δάσκαλος», μας κανοναρχεί ο Παλαμάς. Οι σακατεμένοι καιροί μας, απαιτούν δασκάλους, συντηρητές της Παράδοσής μας, μεταλαμπαδευτές αξιών, με «ψυχή και Χριστό», που θα διδάσκουν σε σχολειά κλειστά στον αφόρητο, έξω κόσμο. Κι ας τσιρίζει ο κάθε νηπιόφρων.
Το «πρώτα ο μαθητής», όπως διατυμπανίζει το υπουργείο Απαιδευσίας, υπονομεύει, την ουσία της Παιδείας. Πρώτα ο δάσκαλος και «καλών των διδασκάλων και οι μαθηταί καλοί καγαθοί γίγνονται» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Ἡ Μεταπατερικὴ Θεολογία.


Δημήτριος Νατσιός, Ουδείς μεθ’ ημών και πάντες με... θυμόν

  

 



Ουδείς μεθ’ ημών και πάντες με... θυμόν
«Αυτείνοι, οι Ευρωπαίγοι, είναι άνθρωποι χωρίς ηθική και πίστη και κρίμα στα φώτα τους, ότι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα και όχι τα φώτα τον άνθρωπο».
Μακρυγιάννης
Εδώ και 20 χρόνια που γράφω-δημοσίευσα το πρώτο μου άρθρο σε τοπική εφημερίδα του Κιλκίς με τίτλο «οι φαυλότητα της πολιτικής και οι πολιτικοί της φαυλότητας»- δεν έκρυψα ποτέ την απέχθεια και την περιφρόνηση που νιώθω γιά τα καθάρματα τους Ευρωπαίγους, όλο αυτό το μνημονιακό σκυλολόι, τους δημίους του λαού μας.

Απ’ όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, εμείς οι Έλληνες, βιώσαμε και ζήσαμε τις μεγαλύτερες καταστροφές εξ αιτίας της κακουργίας τους. Κατάπιαμε την μεγαλειώδη απάτη του «δυτικού πολιτισμού», πως δήθεν εδράζεται στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, τις κοραϊκές ονειροφαντασίες περί «μετακένωσης των φώτων», και την μόνη «μετακένωση» που γνωρίσαμε ήταν του αίματος και της καταστροφής της πατρίδας μας. Ξεκίνησε το «ματοβαμμένο» κρατίδιό μας ελπίζοντας από την Ευρώπη προστασία και αλληλεγγύη.
Καρτερούσαμε «οι πάντοτ’ ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι» (Σολωμός), από την «πολιτισμένη Ευρώπη» βοήθεια και συναντίληψη. Από ποιά Ευρώπη; Από την «πολιτισμένη Ευρώπη» των Κογκισταδόρες που εξόντωσαν είκοσι εκατομμύρια ιθαγενείς της Αμερικής και εξαφάνισαν εν ψυχρώ τον πολιτισμό τους; Την Ευρώπη της Ιεράς Εξέτασης, των Σταυροφοριών και του Αγίου Βαρθολομαίου; Την «προοδευτική» Ευρώπη του κατακτητή με την τιάρα, του θηρίου της Ρώμης, του Πάπα; Την Ευρώπη του δουλεμπορίου, της Ιεράς Συμμαχίας και των δύο παγκοσμίων ανθρωποσφαγών του εικοστού αιώνα;
Ανέφερα πριν τον Σολωμό. Σαν χθες, 9 Φεβρουαρίου του 1857, έκλεινε τα μάτια του ο μεγάλος μας ποιητής. Και επειδή τούτη την κρίσιμη στιγμή,«αδελφοί μας βρίσκει το κακό και θολώνει ο νους μας», υπακούοντας και στην ποιητική προτροπή του Ελύτη, τον μνημονεύουμε, γιατί έγραψε τον Ύμνον όχι εις την Ελλάδα, αλλά «εις την Ελευθερίαν», ήθελε να μας πει ότι Ελλάς και ελευθερία είναι όπως η ψυχή με το σώμα. Η Ελλάδα χωρίς την λευτεριά, δεν μπορεί να ζήσει. Και, επαναλαμβάνω, οι δυτικές δυνάμεις προκάλεσαν όλες τις συμφορές του νεότερου Ελληνισμού.
Δεν υποδούλωσαν οι Οθωμανοί τον βυζαντινό Ελληνισμό. Είχε εξουθενωθεί, λεηλατηθεί, κατακερματισθεί από τις άγριες επιδρομές της παπικής ψευτοεκκλησίας. Αποφράς ημέρα του Γένους δεν είναι η 29 Μαΐου 1453, αλλά η 13 Απριλίου 1204. Τότε «εάλω η Πόλις», όχι από τους Τούρκους, αλλά από τις ορδές των σταυροφόρων-συμμοριών. Τα χρόνια της δουλείας επέπεσαν όλοι οι αρχαιοκάπηλοι και εγκληματίες αρπάζοντας τις αρχαιότητες, καταστρέφοντας Παρθενώνες, μία Πνευματική Γενοκτονία, όπως προσφυώς ονομάστηκε. Κατά την Επανάσταση μας έστελναν αλιτήριους, τυχοδιώκτες τύπου Τσώρτς και Κόχραν, μην ξεφύγουν τα σύνορα, ώστε  να περιοριστούμε στο υποτελές, λυμφατικό κρατίδιο της Μελούνας. Από την εισβολή του Ιμπραήμ και τη γενοκτονία που ακολούθησε, από τον ακρωτηριασμό του ελεύθερου έθνους, τις επεμβάσεις των κανονιοφόρων, τους αποκλεισμούς και τις κατοχές ως την ατίμωση του 1897, από την μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο ως και την κυπριακή τραγωδία, πάντοτε μπροστά μας οι Ευρωπαίοι. Οι Τούρκοι ήταν και είναι πειθήνια ενεργουμένα τους. Και πάντοτε έβρισκαν πέντε δέκα ημέτερα καθάρματα-Γραικύλους της σήμερον, για να κάνουν την βρόμικη δουλειά. «Υπακοή στην Τρόικα» τσιρίζουν οι μνημονιακοί λακέδες. «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης» τους απαντά ο Καποδίστριας.
Είμαστε λαός πληγωμένος. Και όποιος πληγώνεται αντιστέκεται. Και η καλύτερη αντίσταση είναι η αντεπίθεση. «Να χτυπήσουμε» και τον επιχειρούμενο «εξευρωπαϊσμό» της πίστεώς μας». «Εντολή γάρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε ότε περί Πίστεως ο λόγος, ούκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κεκράξονται, και συ σιωπηλός και άφροντις», πάντες ευθυνόμαστε και πάντες θα λογοδοτήσουμε για τυχόν ολιγωρία και αμέλεια, κατά τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη. Ο οικουμενικός θρόνος κηρύσσει, δεκαετίες τώρα, γυμνή τη κεφαλή, και προσπαθεί να παρασύρει και τοπικές εκκλησίες, στην αίρεση του Οικουμενισμού. Να φύγει και η Εκκλησία από αυτή την απαίσια φραγκοσφηκοφωλιά, το Π.Σ.Ε.
«Να χτυπήσουμε» τους ψευτομορφωμένους που λυμαίνονται την παιδεία μας. Τα σύγχρονα δεινά της πατρίδας μας σε τέτοιους «ευρωλιγούρηδες» (Ζουράρις) οφείλονται. Αυτοί οι ημιμαθείς, οι ανθρωποκάμπιες που λέει ο Κόντογλου, περιφρόνησαν τον λαό μας με το πάθος κάθε πεμπτοφαλαγγίτου.
Κατακρεούργησαν την γλώσσα μας, περιφρόνησαν την παράδοσή μας, την πίστη μας για να γίνουμε δήθεν Ευρωπαίοι. Ας το χωνέψουμε: Εξασθένιση της Ορθοδοξίας σημαίνει πλήγμα στα θεμέλια του Ελληνισμού. Φτάνει τόσα χρόνια το μπούκωμά μας με τα ξυλοκέρατα, τις γουρονοτροφές των Φράγκων. Λύκοι είναι προβατόσχημοι που θέλουν να μας εξαφανίσουν ως λαό ιστορικό.
Τέτοιοι ήταν πάντα και τώρα είναι χειρότεροι, γιατί στις μέρες μας, αποθηριώθηκαν.
Κλείνωμε δύο επεισόδια από την πρόσφατη ιστορία μας.Τα έχω ξαναγράψει, αλλά τα επαναλαμβάνω για να μην ξεχνούμε ποιοι ήταν και είναι οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας.
«Στις αρχές της Κατοχής, και στην πλατεία του Κλαυθμώνος, που την είχανε μεταβάλει οι Γερμανοί σε χώρο στάθμευσης, ένας Γερμανός σωφέρ, έτρωγε απ’ την καραβάνα του το φαϊ του, καθισμένος στο σκαλοπάτι του αυτοκινήτου του.Έτρωγε μ’ αχορταγιά, ενώ γύρω του, οι άλλοι πείναγαν.Τότε ένα παιδάκι, ίσια με εφτά-οχτώ χρονών, άπλωσε το χεράκι του, με την ιδέα ότι κάτι θα του έδινε για να ρίξη στο πεινασμένο στομάχι του, ο Γερμανός στρατιώτης.
Αντίς όμως ο στρατιώτης να κάνη τότε μία ανθρώπινη χειρονομία, έκανε αυτή την ελεεινή και βάρβαρη πράξη.
Άφησε στο σιδερένιο σκαλί τη γιομάτη καραβάνα του, σηκώθηκε απάνου, άρπαξε το με πνεύμα ικεσίας τεντωμένο χέρι του παιδιού, το στήριξε πάνω στο γόνατό του, και μπροστά στα μάτια του κόσμου, το έσπασε στα δύο σαν ξερό κλαδί».
Κι ενώ τα μάτια του Αρμένη δακρύζουν στη θύμηση της σκληρής αυτής εικόνας, μου προσθέτει:
-Ήμουνα αυτόπτης μάρτυς. Κι έφυγα από κει φτύνοντας αυτόν και τη φυλή του ολόκληρη».
Το γεγονός περιέχεται στο βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, βιβλίο «Οι σφαγές του Καλαβρύτων», του Κώστα Καλαντζή .(Αθήνα 1962, σελ. 26).
Το δεύτερο από το βιβλίο του Χρ. Αγγελομάτη «Το χρονικόν της Μεγάλης Τραγωδίας».

«Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τας αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέραν του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον  ‘Ζάν’, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων της Μικράς Ασίας, από τα Μουδανιά εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους». Τα πήγαιναν τα κόκκαλα τα ιερά των σφαγιασθέντων Ελλήνων για «σαπούνι Μασσαλίας». Οι Τούρκοι τα πούλησαν, οι Γάλλοι τα αγόρασαν, οι Άγγλοι διευκόλυναν και οι Γερμανοί αργότερα μιμήθηκαν. Όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή.

Ξεκίνησε η πρώτη επίσημη δίωξη του αντιοικουμενιστή ιερέα π. Νικόλαου Μα...


Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Δημήτριος Νατσιός, Ο Κολοκοτρώνης ως παιδαγωγός του Γένους

 

 
                                     Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος
 
  «Κολοκοτρώνης πέθανε στο γάμο του Κολίνου  
το θάνατό γνώρισε, που ‘θελε ν’ αποθάνη
και του Γενναίου μίλησε, και του Κολίνου λέγει:
Πού είσαι, Γενναίε στρατηγέ, Κολίνο σπουδασμένε!
Ελάτε, πάρτε την ευχή, με τριγυρίζει ο Χάρος.
Σώπα, πατέρα, μην το λες, μη λες πως θα πεθάνης
κι έχουμ’ οχτρούς και χαίρονται και φίλους και λυπάνται.
Ελάτε, πάρτε την ευχή, και να ‘στε μονοιασμένοι»
«Άπαντα Κολοκοτρωναίων, τόμ. Α’ σελ. 74, εκδ. ΙΔΕΒ»
    Στις Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου του 1843, κλείνει τα μάτια του στην Αθήνα, το ζωντανό Εικοσιένα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Έλληνας ήρωας με την σημαντικότερη θέση στο εικονοστάσι του Γένους. Το να θέλεις να πλέξεις «τον επιτάφιον στέφανον αυτού ανάγκη να περιλάβης τον μέγαν Ελληνικόν Αγώνα», όπως αναφώνησε ο Σούτσος κατά το ξόδι του.
 Θα συλλέξουμε, στο παρόν κείμενο, όσο σπουδαία και τιμαλφή είπε ο Γέρος του Μοριά για την Παιδεία και τα παιδιά. Θα σκύψουμε κάτω, όχι από την πένα, αυτήν δεν την κάτεχε, αλλά από το απροσκύνητο σπαθί του.
«Κάλλιο για την πατρίδα
κανένας να χαθεί
ή να κρεμάσει φούντα
για ξένον στο σπαθί», έλεγε ο Ρήγας και σημειώνει ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του, διά χειρός Τερτσέτη.
 «Εφύλαξα πίστην εις την παραγγελίαν του Ρήγα. Και ο Θεός με αξίωσε και κρέμασα φούντα εις το Γένος μου ως στρατιώτης του. Χρυσή φούντα δεν εστόλισε ποτέ το σπαθί μου, όταν έπαιρνα δούλευσιν εις ξένα κράτη».
Από το εξαίσιο λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, το 1838, ενώπιον όλης της τότε Αθήνας, θα ερανιστούμε τις περισσότερες σκέψεις του. Ξεκινώ από τον επίλογο όπου διαβάζω τούτα τα λόγια: «Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη εξ αιτίας των περιστάσεων έμεινα αγράμματος, και διά τούτο σας ζητώ συγχώρησι, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας». Τι μεγαλειώδες μάθημα, ελεγκτικό πολλές φορές για μας τους δασκάλους! Τα παιδιά τα διδάσκεις με ταπείνωση και όχι ταπεινώνοντάς τα. Πόσες φορές μπαίνουμε στην τάξη, παραφουσκωμένοι από έπαρση και αλαζονεία, εξουδενώνοντας τους μαθητές μας, γιατί αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις υψηλόφρονες φλυαρίες μας. Και όμως «η γνώσις φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί» κατά τον απ. Παύλο. Και χωρίς να το γνωρίζει ο ανυπερήφανος ήρωας επαναλαμβάνει λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, γιατί τα λιοντάρια του Εικοσιένα ήταν πνευματικοπαίδια του.
Το τρομερό καριοφίλι ευλογήθηκε από το πετραχήλι, γι’ αυτό η Επανάσταση του ’21, ήταν αγιασμένη, όπως γράφει ο Κόντογλου.
Έλεγε ο άγιος όταν έστηνε τον σταυρό του σ’ έναν τόπο: «Και όχι μόνον δεν είμαι άξιος να σας διδάξω, αλλά μήτε τα ποδάρια σας να φιλήσω. Διότι ο καθένας από λόγου σας είναι τιμιώτερος απ’ όλον τον κόσμον». (επ. Αυγουστίνου Καντιώτη, «Κοσμάς ο Αιτωλός», σελ. 101).
«Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, όπου ημείς ελευθερώσαμεν, και, διά να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία και την φρόνιμον ελευθερία». Ποια είναι τα θεμέλια της πολιτείας, πώς ισάζετε και στολίζετε; Με τα μεγάλα έργα, τις πανάκριβες επαύλεις και τις τενεκεδοκρόταλες δόξες και λόξες; Όχι, με την ομόνοια, γιατί ακόμη και σήμερα δεν επουλώθηκαν και είναι «θυμωμένες» οι πληγές των εμφυλίων.
Βλέποντας ο Κολοκοτρώνης το μεγάλο κακό που γινόταν από την «δολερή διχόνοια», το 1824 - αφού σκοτώθηκε ο σπουδαίος γιός του Πάνος-παραδόθηκε και τον «έκλεισαν» στην Ύδρα. Ήρθε ο Ιμπραϊμ και τον αναζήτησαν. Στο Ανάπλι που επέστρεψε είπε: «Πριν έβγω στο Ανάπλι έριξα στη θάλασσα τα πικρά τα περασμένα, κάνετε κι εσείς το ίδιο! Στο δρόμο που περνούσαμε να ‘ρθουμε στην εκκλησιά, είδα να σκάβουν κάτι άνθρωποι. Ρώτησα και μου ‘πανε πως για να βρούνε κρυμμένο θησαυρό. Εκεί, στο λάκκο μέσα, ρίχτε κι εσείς τα μίση τα δικά σας. Έτσι θα βρεθεί κι ο χαμένος θησαυρός!».
Η θρησκεία, η πίστη των πατέρων ημών, η αγία μας Ορθοδοξία, είναι λιθάρι ριζιμιό του Γένους διότι «όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος», όπως κανοναρχεί τους νέους λίγο ενωρίτερα. Αν ο τωρινός πρωθυπουργός της Ελλάδας, διάβαζε στα εφηβικά του χρόνια τον Κολοκοτρώνη ή τον Μακρυγιάννη και όχι τις μαρξιστικές τιποτολογίες και... οζωδίες, θα είχε άλλη γνώμη για την Εκκλησία και την πίστη μας. Αλλά «τις εκ των αρχόντων (σσ. των τελευταίων δεκαετιών) επίστευσε» ποτέ στο Χριστό; Την πατρίδα μας την απελευθέρωσαν ήρωες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όταν του Κολοκοτρώνη του διάβασαν την απόφαση θανάτου στο δικαστήριο της ντροπής των Βαυαρών, είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Το είπε με φωνή άτρεμη και έκαμε το σταυρό του.
Στη μάχη του Σαραβαλίου, το 1821, ο Ανδ. Ζαΐμης είχε καταφύγει στη μονή Ομπλού. Ο Κολοκοτρώνης τον ονείδιζε με τις λέξεις: «κυρ Ανδρέα, κυρ Ζαΐμη, τοις ελάφοις όρη τα υψηλά και πέτρα τοις λαγωοίς καταφυγή». Αγράμματος μεν, αλλά γνώριζε το Ψαλτήρι, γιατί λειτουργούνταν συχνά και όρθρου βαθέος και όχι δύο λεπτά πριν από την απόλυση, όπως οι σημερινές ποικιλώνυμες ασημαντότητες.
Μιλά ο Γέρος του Μοριά για την «φρόνιμον ελευθερίαν», γιατί υπάρχει και η άφρων, η ασυδοσία, η ατιμωρησία.
Πολύτιμες, μεταξένιες και οι παρακάτω παραινέσεις του γερο-Κολοκοτρώνη, η άγρυπνη συνείδηση του Γένους. Ούτε Ευρωπαίους παιδαγωγούς διάβασε ούτε γνώση των σύγχρονων του «ρευμάτων» είχε. Γνώριζε όμως την ελληνορθόδοξη παράδοση και βίωνε τα καθαρά ήθη του Γένους, την ηθική του Ευαγγελίου που ζούσε από μικρός. Ο λόγος του μας θυμίζει τους δικαίους στρατηγούς της Παλαιάς Διαθήκης, που ήσαν στην υπηρεσία του λαού του Θεού.
Διαβάζω και αγαλλιώ: «Παιδιά μου να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθήτε εις τας σπουδάς σας, και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθήτε εις τα γράμματά σας. Να ακούετε τα συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και, κατά την παροιμία, μύρια ήξευρε και χίλια μάθανε. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνη σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κυττάζη το καλό της Κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό  ευρίσκεται και το δικό σας». Η μόνη σκλαβιά που μας  αρμόζει, λέει ο Κολοκοτρώνης, είναι στα γράμματα.  Σε ποιό όμως γράμματα; «Στα γράμματα που διαβάζουνε/οι αγράμματοι κι αγιάζουνε» (Ελύτης), τα γράμματα των Πατέρων, των αγίων, των μεγάλων φιλοσόφων της αρχαιότητας, τους οποίους ζωγράφιζε η Εκκλησία στους νάρθηκες.
Να κλείσω μ’ αυτό που εντόπισα στις υποσημειώσεις της «Διηγήσεως Συμβάντων» του Τερτσέτη. Ένας Ιταλός περιηγητής ονόματι Πέκιο, συναντά τον φυλακισμένο στην Ύδρα, στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία, Κολοκοτρώνη. Η συζήτηση έφτασε στις νίκες του Μπραΐμη. Του λέει ο στρατηγός: «Ηξεύρεις τι έφερε την νίκη των Αιγυπτίων; Η ενότης της πολεμικής δυνάμεως, ενώ οι Έλληνες αφανίζονται από την μανίαν του να θέλουν να καπιτανεύουν, χωρίς την απαιτούμενην εμπειρίαν». Θα φθάναμε σε κρίσεις, αν «καπιτάνευαν» έμπειροι και όχι  μνημονιακοί λακέδες και πειθήνια ενεργούμενα του Βερολίνου;

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Πάντα έβρισκαν τα γρόσια του σουλτάνου ένα καθίκι να (εξ)αγοράσουν...πότε Μέτερνιχ, πότε Φαλμεράϊερ, πότε "Ράσελ Κρόου"..."α, και γ@&Ι*)υ απόγονε καταδίκων που θα παρουσιάσεις τους Έλληνες νεκρούς του '22 ως καθάρματα!!!....τους ιστορικούς κατοίκους της Ιωνίας ως εισβολείς!!!σιχαμένο αγορασμένο τομάρι!!!

 

Για τον τρόπο που παρουσιάζει τους Έλληνες

Την οργή των Ελλήνων της Αυστραλίας προκαλεί η νέα ταινία του Ρ.Κρόου


Μελβούρνη, Αυστραλία

Αντιδράσεις προκαλεί στις τάξεις της ομογένειας της Αυστραλίας η νέα ταινία του Ράσελ Κρόου. Ο λόγος είναι ότι η ταινία του The Water Diviner που αναφέρεται στην εκστρατεία των ΑΝΖΑΚ (ακρωνύμιο του εκστρατευτικού σώματος Αυστραλών και Νεοζηλανδών) στην Καλλίπολη, παρουσιάζει τους Έλληνες ως βάρβαρους και αιμοβόρους κατακτητές.

Ο ηθοποιός έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία, η οποία έκανε την πρεμιέρα Χριστούγεννα στην Αυστραλία.
Ο Κρόου ερμηνεύει τον κεντρικό χαρακτήρα, έναν αυστραλό αγρότη, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του '20, αφήνει την πατρίδα του και ταξιδεύει στην Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας τα ίχνη των τριών αγοριών του που χάθηκαν στη μάχη της Καλλίπολης.



Εκεί θα ακούσει από Τούρκους κυρίως αξιωματούχους τι συνέβη στους ΑΝΖΑΚ, όταν τους απέκρουσαν οι τουρκικές δυνάμεις υπό τον Κεμάλ, συνεπικουρούμενες από γερμανικά και αυστριακά στρατεύματα.


Σύμφωνα με τον Δρ. Παναγιώτη Διαμαντή, Καθηγητή Ιστορίας (ειδικευόμενο στις γενοκτονίες) στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, ο Κρόου και ο σεναριογράφος του Άντριου Αναστάσιος (στο βιβλίο του οποίου στηρίζεται η ταινία), στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα αντιπολεμικό μήνυμα «κατέληξαν να εμφανίζουν τα θύματα ως θύτες και τους σφαγιαζόμενους ως βαρβάρους».


Κι αυτό γιατί τόσο οι Αρμένιοι της περιοχής, όσο και οι ντόπιοι Έλληνες απεικονίζονται ως βάρβαροι κι αιμοβόροι κατακτητές, κι όχι ως ιθαγενείς που αμύνθηκαν στην εκστρατεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του 1914.


Σύμφωνα με το δημοσίευμα που υπογράφει ο Δρ. Διαμαντής στην αγγλική έκδοση του «Νέου Κόσμου», οι Έλληνες στην ταινία χαρακτηρίζονται ως «Ο Στρατός του Σατανά», ως εχθροί και προδότες των Αυστραλών και οι ορθόδοξες εκκλησίες απεικονίζονται ως στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές.


Ο Ράσελ Κρόου είχε δικαιολογήσει την απόφασή του να πει την ιστορία της Καλλίπολης αλλιώς, θέλοντας να δικαιώσει τους γηγενείς κατοίκους που αμύνθηκαν εναντίον των ΑΝΖΑΚ.


«Νομίζω ότι 100 χρόνια μετά, οι Αυστραλοί έχουν την ωριμότητα να ακούσουν και την αντίθετη γνώμη για το πώς έγιναν τα γεγονότα».


Σύμφωνα με τον Δρ. Διαμαντή όμως, τα «γεγονότα» του Κρόου είναι διαστρεβλωμένα.


«Πρώτα από όλα κανένας Αυστραλός δε θα μπορούσε να περιηγηθεί στην Ανατολία το 1921, όταν η Τουρκία ήταν ένας εξαιρετικά εχθρικός κι επικίνδυνος τόπος για τους ξένους. Δεύτερον, ποιος είπε ότι οι Έλληνες των περιοχών αυτών δεν ήταν ιθαγενείς;

Ο κύριος Κρόου θα πρέπει να ξεκινά την ταινία ζητώντας συγγνώμη από τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες καθώς ξεκάθαρα δεν γνωρίζει ότι κατοικούσαν εκεί επί χρόνια. Τρίτον, οι Έλληνες ήταν σύμμαχοι των Αυστραλών και Νεοζηλανδικών δυνάμεων. Πάρα πολλοί επιζώντες έχουν ομολογήσει ότι κρύφτηκαν σε σπίτια Ελλήνων, φυγαδεύτηκαν από Έλληνες…»
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
 

Άγιος Παΐσιος - Ρωσική Ταινία ΠΡΕΜΙΕΡΑ 5 Νοε 2012


Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Δημήτριος Νατσιός: Η Ρωμηοσύνη στον καιρό της παγκοσμιοποίησης


Η Ορθόδοξη ηθική ως ασκητική

 

***
Άλλο είναι να διδάξει κανείς ηθικολογικά τα θέματα και άλλο να προσφέρει κανείς την θεραπεία
 
τού π. Ι. Ρωμανίδη
Σε αντίθεση με τον δυτικό Χριστιανισμό, στους Πατέρες της Εκκλησίας δεν γίνεται λόγος για μία αυτόνομη ηθική, για μια ηθικολογία, που συνδέεται με μια εξωτερική βελτίωση της ζωής, αλλά κυρίως για ασκητική.
Κατ' αρχάς, όπως προαναφέρθηκε, η λεγόμενη ηθική συνδέεται με την δογματική, δεν στηρίζεται δηλαδή σε φιλοσοφικές και μεταφυσικές ιδέες, αλλά στις αποκαλυφθείσες αλήθειες.
«Εδώ φαίνεται σαφώς, ότι εξ επόψεως ανθρωπολογικής δομής ότι υπάρχει μια ειδική αντίληψη της λειτουργίας της ανθρώπινης προσωπικότητας που βέβαια έχει έναν χαρακτήρα που ομοιάζει με την ηθική, αλλά δεν είναι καθόλου ηθική, διότι είναι ασκητική».
Διαβάζοντας τα πατερικά κείμενα, διακρίνουμε καθαρά ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν δέχονταν την ηθική, όπως νοείται σήμερα. Όταν χρησιμοποιούσαν αυτόν τον όρο στα συγγράμματα τους, τα λεγόμενα ηθικά, στην πραγματικότητα εννοούσαν την ασκητική. Έδιναν μεγάλη σημασία στον νου του ανθρώπου, που διαφοροποιείται από την λογική και είναι ο οφθαλμός της ψυχής.
«Οι Πατέρες δεν δέχονται ηθική, δεν υπάρχει ηθική στους Πατέρες της Εκκλησίας. Δεν εννοώ ότι οι Πατέρες διδάσκουν την ανηθικότητα, αλλά αυτό που σήμερα λέμε ηθική, στους Πατέρες λέγεται ασκητική.
Λοιπόν, για τους Πατέρες της Εκκλησίας υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: Είναι άνθρωποι που έχουν εσκοτισμένον τον νουν και, επειδή έχουν εσκοτισμένον τον νουν, έχουν την όψη ανήθικων ανθρώπων, αυτό που λέμε σήμερα είναι κακοί άνθρωποι, ανήθικοι άνθρωποι· αλλά οι Πατέρες το εννοούν ως σκοτασμό του νοός. Και είναι οι άνθρωποι που έχουν φωτισμό νοός».
Επομένως, το κέντρο της ασκητικής είναι ο φωτισμένος η εσκοτισμένος νους και όχι απλώς μια εξωτερική συμπεριφορά του ανθρώπου.
«Και ποιος είναι ο σκοπός της ασκητικής; Ο σκοπός της ασκητικής είναι απλούστατος. Διαβάστε όλα τα τροπάρια, διαβάστε την ακολουθία του Βαπτίσματος, διαβάστε τα τροπάρια της Εκκλησίας, την Μεγάλη Εβδομάδα, όλη την περίοδο από το Πάσχα μέχρι την Πεντηκοστή, διαβάστε όλα τα λειτουργικά βιβλία προσεκτικά. Ποιος είναι ο σκοπός; Ο σκοπός είναι η κάθαρση και ο φωτισμός του νοός.
Και κάτι άλλο. Ο Χριστιανισμός υπάρχει με μοναδικό σκοπό να περνάει τους ανθρώπους από την κάθαρση και να τους οδηγεί στον φωτισμό. Υπάρχει κανένας άλλος σκοπός του Βαπτίσματος; Αυτός είναι ο σκοπός. Δεν υπάρχει άλλος σκοπός».
Κάθε ηθικό σύστημα έχει διαφορετικά κριτήρια που καθορίζουν το ηθικό και το ανήθικο. Στην Ορθοδοξία συμβαίνει κάτι διαφορετικό.
«Δεν μπορείς να βασίσεις ένα ηθικό σύστημα σε αυτό, ότι δηλαδή αυτό είναι ηθικό και αυτό είναι ανήθικο. Δεν έχει καμία σχέση με την ηθική από αυτής της απόψεως. Ορθόδοξη ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνον ασκητική».
Τα κριτήρια στην Ορθόδοξη παράδοση είναι ασκητικά. Έτσι δικαιολογούνται οι ξαφνικές αλλαγές πόρνων και τελωνών. Στην ακολουθία της Μ. Τρίτης λέγεται για την πόρνη γυναίκα: «Η πρώην άσωτος γυνή εξαίφνης σώφρων ώφθη, μισήσασα τα έργα της αισχράς αμαρτίας». Πρόκειται για αλλαγή που γίνεται με την Χάρη του Θεού.
«Υπάρχει, ας πούμε, μια αίσθηση ιστορική μέσα στην παράδοσή μας, η οποία δεν βασίζεται πάνω σε ηθικά κριτήρια, αλλά βασίζεται σε ασκητικά κριτήρια. Διότι, εκείνος ο οποίος μπορεί να είναι βουλιαγμένος, ας πούμε, μέσα σ' αυτού του είδους την αμαρτία κλπ., άξαφνα, με μία αλλαγή, γίνεται άγιος της Εκκλησίας.
Έχουμε τέτοια παραδείγματα αρκετά στην Ορθοδοξία. Εδώ για να δη κανείς μια διαφορά βλέπει ότι στην δική μας Εκκλησία μπορεί μία πόρνη να γίνει καλόγρια σ' εμάς, δηλαδή, και μάλιστα κι ευπρόσδεκτη κιόλας».
Άλλωστε, και αυτή η πτώση του ανθρώπου δεν είναι ηθική, αλλά πραγματική, που συνετέλεσε στην διαφθορά όλου του ανθρώπου, επηρέασε ακόμη και την κτίση. Η πτώση εκφράζεται ως σκοτασμός του νου, ως στέρηση «της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ', 23).
«Πολλοί εννοούν την πτώση σήμερα ως ηθική πτώση, ενώ όταν μιλάει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος για πτώση δεν εννοεί ηθική πτώση, διότι δεν έχει ηθική ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος.
Ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος είναι ασκητής. Διδάσκει ασκητική κι όχι ηθική και σκέφτεται ασκητικά και όχι ηθικά. Εννοεί ότι έχουν γίνει τώρα Επίσκοποι άνθρωποι που δεν έχουν νοερά προσευχή. Αυτό εννοεί. Γι’ αυτό είναι σαν τους παλαιοτέρους λαϊκούς, που δεν είχαν ακόμα νοερά προσευχή, που ήσαν νεοφώτιστοι, αλλά όχι φωτισμένοι ακόμα».
Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος ομιλεί για θέωση και όχι για μια ηθική.
«Ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, λέει, για να γίνει κανείς Δεσπότης, έπρεπε την θεολογία να την κάνη βίωμα. Τώρα το διαβάζουμε αυτό και νομίζουμε ότι θέλει να πη ότι κάνοντας βίωμα την θεολογία, σημαίνει ότι γινόμαστε καλά παιδιά. Όσοι τα βλέπουν σήμερα αυτά ταυτίζουν το βίωμα της θεολογίας με την ηθική. Ναι, αλλά το βίωμα δεν είναι ηθική. Το βίωμα της θεολογίας είναι η νοερά προσευχή και η θέωση, όχι η ηθική».
Επίσης, όταν κάνη λόγο ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος για το ότι οι Κληρικοί έχουν εκπέσει, δεν εννοεί απλώς τα ηθικά παραπτώματα, αλλά ότι έχασαν αισθητώς την Χάρη του Θεού.
«Δεν εννοεί ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος ότι οι παπάδες και οι δεσποτάδες έχουν γίνει ανήθικοι, παλιάνθρωποι, μουντζουρωμένοι κ.ο.κ.».
Έτσι, η ηθική δεν χωρίζεται από το δόγμα της Εκκλησίας και είναι καθαρά ασκητική. Γι’ αυτό διαφέρει σαφέστατα η Χριστιανική ηθική, όπως επικράτησε στην Δύση, από την ασκητική.
«Κανένας από τους Πατέρας της Εκκλησίας δεν ήταν φιλόσοφος και ο τρόπος της θεολογίας τους ήταν καθαρά αντιορθολογικός, δηλαδή νοερά προσευχή κλπ. Η άσκηση δεν ήταν ηθική. Υπάρχει διαφορά μεγάλη μεταξύ ηθικής και ασκητικής. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Διότι η άσκηση είναι θεραπευτική, ενώ η ηθική δεν βοηθά σε τίποτα. Η ηθική οδηγεί στην κόλαση στο τέλος τέλος. Δεν εννοώ, να είναι κανείς ανήθικος, όχι υπό αυτή την έννοια.
Η Ορθόδοξη ηθική είναι ασκητική, αλλά δεν έχει τα θεμέλια της φιλοσοφίας. Δεν έχει καμία σχέση με την φιλοσοφική ηθική. Ούτε με την θρησκευτική ηθική των δυτικών Χριστιανών, σχολαστικών, προτεσταντών κλπ. Καμιά σχέση με αυτό το φαινόμενο. Στην Ορθοδοξία, ο χειρότερος άνθρωπος μπορεί να καθαρισθεί και να φθάσει στην φώτιση».
Η ασκητική δεν μπορεί ποτέ να μετατραπεί σε ηθική, αφού στην βάση της είναι θεραπευτική της όλης προσωπικότητος του ανθρώπου. Η Ορθόδοξη ασκητική ομοιάζει περίπου με την μέθοδο της συγχρόνου ψυχιατρικής, διαφέρει, όμως, ως προς τον τρόπο και τον σκοπό.
«Άλλο είναι να διδάξει κανείς ηθικολογικά τα θέματα και άλλο να προσφέρει κανείς την θεραπεία της Ορθοδόξου παραδόσεως. Γι’ αυτό τον λόγο τονίζω πολλά χρόνια τώρα ότι δεν υπάρχει Ορθόδοξη ηθική, υπάρχει μόνο ασκητική.
Και ότι η Ορθόδοξη ασκητική μπορεί κάλλιστα να περιγραφή ως πνευματική ψυχιατρική, απλούστατα διότι η ενέργεια του νοός ή η καρδιά όπου προσεύχεται το Πνεύμα το Άγιο κ.ο.κ., είναι μια φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου, δηλαδή είναι φυσιολογικό μέρος της προσωπικότητος του ανθρώπου, δεν είναι ξένο προς την προσωπικότητα του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος φυσιολογικά έχει την ικανότητα να δέχεται αυτήν την προσευχή μέσα στον χώρο της καρδιάς».
Εφ’ όσον ο σκοπός του ανθρώπου είναι να φθάσει στην ανιδιοτελή αγάπη, αφού απαλλαγή από την φιλαυτία, αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν είναι ηθικό, αλλά θεραπευτικό.
«Ο προορισμός του ανθρώπου, καθαρά από την Αγία Γραφή, φαίνεται ότι είναι πώς θα φθάσει στην ανιδιοτελή αγάπη. Το πρόβλημα είναι ηθικό ή θεραπευτικό; Φθάνει με άσκηση ηθική ή άσκηση θεραπευτική;».
Ασφαλώς το πρόβλημα είναι θεραπευτικό και όχι ηθικό, όπως εννοούν οι άνθρωποι σήμερα την ηθική.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ανευρίσκει κανείς απλώς ηθικά συστήματα, αλλά θεραπευτική αγωγή, δηλαδή εκτίθενται τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι θεραπεύονται. Βεβαίως, δεν πρόκειται για εξωτερικούς τρόπους, αλλά για συνεργεία Θεού και ανθρώπου, αφού η Χάρη ενεργεί και ο άνθρωπος συνεργεί.
Πρόκειται για την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Αλλού θα γίνει ανάλυση αυτής της θεραπευτικής πορείας, αλλά εδώ θα εντοπισθεί επιγραμματικά για να προσδιορισθεί με συντομία πώς εννοούμε την ασκητική, η οποία ταυτίζεται με την θεραπευτική αγωγή και είναι το αντίθετο της Χριστιανικής ηθικής, την οποία μπορεί να βρει κανείς και σε άλλες Χριστιανικές ομολογίες.
Οι άνθρωποι, κατά τους Πατέρες, δεν χωρίζονται σε ηθικούς και ανήθικους, σε ευσεβείς και ασεβείς με κριτήρια ανθρωποκεντρικά και ηθικολογικά.
«Αντιμετωπίζουμε διαρκώς το πρόβλημα πως υπάρχουν πολλοί ευσεβοθεληταί, αυτοί που ή κάνουν τον ευσεβή ή ομιλούν για την ευσέβεια ή την ηθική, που χωρίζουν τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς.
Στην Ορθόδοξη παράδοση η ανθρωπότητα δεν χωρίζεται σε καλούς ή κακούς ανθρώπους, σε ηθικούς και ανήθικους. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν στάδια τελειότητας. Όχι ηθικός-ανήθικος, καλός-κακός».
Μερικοί μετέτρεψαν, όμως, την Ορθοδοξία σε ένα ηθικό σύστημα για την βελτίωση και την συγκρότηση της κοινωνίας, που συνεργάζεται με την αστυνομία για την βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών.
«Πήγαν να μεταβάλουν την Ορθοδοξία σε μια ηθική θρησκεία. Αυτό είναι η ουσία του θέματος. Έλεγαν ότι το έργο της Εκκλησίας είναι να βοηθάει προληπτικά. Προμηθεύς ήταν η Εκκλησία και επιμηθεύς η Αστυνομία. Η Εκκλησία προσπαθεί να φτιάξη καλούς πολίτες και η Αστυνομία κάθεται να ελέγχει αν έγιναν πράγματι καλοί πολίτες κ.ο.κ.
Έτσι, δημιουργήθηκε μια Ορθοδοξία που ομοιάζει πολύ με την Ορθοδοξία της Ρωσίας, που μπορεί να σταθεί μόνο με την βοήθεια του στρατού και της αστυνομίας».
Γενικά, το δόγμα συνδέεται με την ηθική και κατά ακριβολογία με το ήθος του ανθρώπου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει απλώς ηθική, όπως το βλέπουμε στα φιλοσοφικά, θρησκευτικά και δυτικά Χριστιανικά συστήματα, αλλά έχει ασκητική. Δια της Ορθοδόξου ασκητικής που απορρέει από το Ορθόδοξο δόγμα και είναι η κάθαρση και ο φωτισμός, ο άνθρωπος βιώνει το δόγμα, δηλαδή το δόγμα γίνεται βίωμα και ο άνθρωπος φθάνει στην θέωση. Η Ορθόδοξη ασκητική είναι συνεργεία του ανθρώπου στην άκτιστη ενέργεια του Θεού.

Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου: "Εμπειρική Δογματική".