Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

AΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟΣ ΕΔΩ ΑΛΛΟΣ ΕΚΕΙ - ΚΑΤΑΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ !









«Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε την Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά.» Φώτης Κόντογλου -

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Ἡ ζωὴ στὶς ὀμορφιές της







Πώς πάει η δουλειά ;











Πώς απαντούν οι επαγγελματίες, σε περίοδο αναδουλειάς, στην ερώτηση :

Φούρναρης: ψίχουλα

Μανάβης: κολοκύθια

Αγρότης: ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι

Ανθοπώλης: μαρασμός

Υφασματέμπορος: πανί με πανί

Ψαράς: ούτε λέπι

Φαρμακοποιός: με το σταγονόμετρο

Ηλεκτρολόγος: δεν βλέπω φως

Υδραυλικός: μούφα η δουλειά

Mηχανικός αυτοκινήτων: στο ρελαντί

Εμπορος χαλιών: χάλια

Κομμωτής: τρίχες

Ψιλικατζής: ψιλοπράγματα

Νεκροθάφτης: ψόφια πράγματα

Ο απέναντι νεκροθάφτης: μεγάλη νέκρα

Tυπογράφος: ούτε φύλλο

Ναυτικός: πιάσαμε πάτο

Στρατιωτικός: βήμα σημειωτόν

Χρηματιστής: δεκάρα τσακιστή

Πρωθυπουργός: παραλάβαμε χάος

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ







Όπως έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές, το ζήτημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι κομβικό. Η υπεράσπιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των αξιών της «κοινοτικής ζωής» αποτελούν σήμερα καθήκοντα πρώτης προτεραιότητας.

Έχουμε γράψει πολλά επάνω σε όλα αυτά και ετοιμάζουμε και νέο πιο αναλυτικό κείμενο.

Αυτό που δεν μπορεί να δουν πολλοί είναι τούτο: Η Ορθόδοξη πρωτοπορία έχει αναλύσει από τους πρώτους τον εφιάλτη της Νέας Τάξης και έχει διαμορφώσει ένα ισχυρό μετερίζι Αντίστασης «κόντρα» στην εξουσία της ιεραρχίας.

Πολλοί αγωνιστές της μοναχικής πράξης, της ποιμαντικής λειτουργίας και της πνευματικής δημιουργίας έχουν εμβαθύνει στα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας και έχουν περιγράψει με αναλυτικό βάθος τους κινδύνους που μας απειλούν…

Παραθέτουμε ένα εξαιρετικό κείμενο του μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, δημοσιευμένο στο ΡΕΣΑΛΤΟ, το Μάρτιο του 2006, Τεύχος-4






Γράφει ο μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης
Δημοσιευμένο στο Ρεσάλτο, τεύχος-4, Μάρτιος 2006

Χωρίς να ξεχνούμε καθόλου ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο και μέλη όλους τους βαπτισμένους στο όνομά του Ορθοδόξως και Ανατολικώς -για να θυμηθούμε τον Μακρυγιάννη- και συγχρόνως αγωνιζομένους να ζουν όπως θέλει ο Χριστός, όμως για τις ανάγκες αυτού του άρθρου θα δώσουμε βαρύτητα στην άλλη διάσταση της Εκκλησίας, την πραγμάτωση και πορεία της δηλαδή στον ιστορικό χώρο και χρόνο για να μπορέσουμε να δούμε την Εκκλησία σε σχέση με τη λεγομένη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Είναι γεγονός ότι για τη Νέα Τάξη, τη Νέα Εποχή και την Παγκοσμιοποίηση έχουν γραφεί και λεχθεί πολλά από πολλούς.
Αυτό που εμείς επισημαίνουμε εδώ είναι, η διπλή στοχοθεσία της Νέας Εποχής: Αφ' ενός μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, με κατάληξη μια παγκόσμια κυβέρνηση, και αφ' ετέρου μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο.

Το δεύτερο έρχεται ως επακόλουθο του πρώτου, διότι αυτοί που έχουν δρομολογήσει την παγκόσμια ενοποίηση για την καλύτερη εκμετάλλευση από τους ίδιους του πλανήτη και των ανθρώπων του, έχουν αντιληφθεί ότι το γκρέμισμα των γεωγραφικών και οικονομικών συνόρων θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ακυρωθεί, αν δεν ενοποιήσουν και θρησκευτικά-πολιτισμικά τον πλανήτη.

Αυτό προσπαθούν να το κάνουν μέσω μιας νέας θρησκείας ή πανθρησκείας, πού θα προκύψει από το συγκρητιστικό ανακάτεμα των διαφόρων θρησκειών και της όποιας το βασικό δόγμα θα είναι η αυτοθεοποίηση του ανθρώπου.

Νέα Τάξη λοιπόν σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο και σε θρησκευτικό επίπεδο. Αυτοί είναι οι δύο στόχοι της Νέας Εποχής.

Το πρόβλημα όμως για τη Νέα Εποχή είναι ότι κάποιοι αντιστέκονται στην προώθηση αυτών των στόχων. Ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους πού αντιστέκονται είναι η Εκκλησία. Η αρνητική αυτή τοποθέτηση της Εκκλησίας απέναντι στη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη δεν είναι ευκαιριακή, αλλά πηγάζει από την ίδια την πίστη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία τονίζει την αξία του ανθρωπίνου προσώπου και της ελευθερίας με την οποία ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός επροίκισε τον άνθρωπο. Έτσι όμως αποτελεί εμπόδιο στη Νέα Τάξη που επιθυμεί υπάκουα ρομπότ και όχι ελεύθερους ανθρώπους και πολίτες.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία επίσης υπήρξε κυρίως στην Ελλάδα -αλλά και σε άλλες χώρες- ένας θεσμός πού βοήθησε τα μέγιστα στη διατήρηση και της εθνικής ιδιοπροσωπίας, επειδή σέβεται εκτός από το ανθρώπινο πρόσωπο και τις ρίζες, την Ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό του. Έτσι Εκκλησία και Γένος συμπορεύθηκαν και σχεδόν ταυτίσθηκαν στη συνείδηση του λαού μας, ιδιαίτερα στους δύσκολους αιώνες της τουρκικής σκλαβιάς. Λόγω αυτής της εναντιώσεως της Εκκλησίας στα νεοταξικά-νεοεποχίτικα σχέδια, ευρίσκεται και στο στόχαστρο της Νέας Τάξης ως εχθρός.

Οι παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την Εκκλησία-εχθρό με δύο τρόπους.

Ο ένας είναι ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας από έξω. Την πολεμούν συκοφαντώντας την ως φορέα τάχα αντιδραστικότητος, συντηρητισμού, φανατισμού κ.ο.κ. Βγάζουν στο φως υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα εκκλησιαστικών ταγών, τα οποία σχεδόν πάντα μεγαλοποιούν. Αυτή η απ’ ευθείας πολεμική εκτός του ότι στο βάθος ωφελεί και δυναμώνει την Εκκλησία, σύμφωνα και με τον λόγο του ιερού Χρυσοστόμου, δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ύπουλη τακτική πού χρησιμοποιείται για τη διάβρωση της Εκκλησίας από μέσα.

Αυτός είναι ο δεύτερος τρόπος πολέμου εναντίον της Εκκλησίας. Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εβεβαίωνε ότι η Νέα Εποχή δεν επιθυμεί να αδειάσουν οι Ορθόδοξοι ναοί, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο.

Η Νέα Τάξη δεν επιθυμεί τόσο να γκρεμίσει την Εκκλησία και τις εκκλησίες (ναούς) -αυτό εξ άλλου απεδείχθη ανέφικτο και από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης- όσο επιθυμεί να μεταλλάξει την Εκκλησία σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στην ουσία της.

Δεν επιθυμεί η Νέα Τάξη να κάνει απλώς την Εκκλησία να μην αντιδρά στα σχέδιά της· επιθυμεί να την κάνει θεραπαινίδα και χειροκροτητή της. Δεν επιδιώκει να εξοβελίσει την Εκκλησία αλλά να την μεταλλάξει σε έναν άνευρο οργανισμό, ο όποιος θα ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και θα δουλεύει, για λογαριασμό του, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας κάποιους σκοπούς, πιο αποτελεσματικά απ' ότι το κράτος και απορροφώντας κραδασμούς πού προκαλούν ενέργειες της κοσμικής εξουσίας σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο1.

Πολλοί διερωτώνται μήπως η καθιέρωση από τη διοικούσα Εκκλησία (Διαρκής Ιερά Σύνοδος) της 26ης Δεκεμβρίου ως «ημέρας του μετανάστη», αποτελεί τρόπον τινά ευθυγράμμισή της με το πολυφυλετικό, πολυθρησκευτικό και πολυπολιτισμικό μοντέλο, που η Νέα Τάξη θέλει να επιβάλει παγκοσμίως.

Η διάβρωση, εκτός από τον προσεταιρισμό ανθρώπων της Εκκλησίας σε υψηλές θέσεις, περιλαμβάνει πρωτίστως την χειραγώγηση της Εκκλησίας στην υιοθέτηση του πανθρησκειακού νεοταξικού μοντέλου, ότι δηλαδή δήθεν όλες οι θρησκείες είναι εξ ίσου θεμιτοί δρόμοι, που οδηγούν τον άνθρωπο στην Αλήθεια, δηλαδή στον Θεό, και στην προσωπική του καταξίωση.

Ο νεοεποχίτικος αυτός πανθρησκειακός συγκρητισμός (όλες οι θρησκείες είναι καλές και αληθινές) -ή ο διαχριστιανικός συγκρητισμός περισσότερο γνωστός ως οικουμενισμός- προωθείται από τη Νέα Τάξη κυρίως με το σύρσιμο σε διαθρησκειακούς διαλόγους και συμπροσευχές, οι οποίες ρητώς απαγορεύονται από τους ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όποιοι αρνούνται να μπουν σ' αυτή τη διαδικασία στιγματίζονται από το «προοδευτικό» ιερατείο της Νέας Τάξης ως φανατικοί, φονταμενταλιστές, ρατσιστές κ.ο.κ.

Στον νεοταξικό προγραμματισμό, ο ρόλος του αρχηγού αυτής της προσπάθειας θρησκευτικής ομογενοποίησης έχει ανατεθεί ήδη από τη δεκαετία του '60 στον πάπα της Ρώμης. Δικαίως τα Μ.Μ.Ε. γι' αυτό το λόγο τον αποκαλούν θρησκευτικό πλανητάρχη.

Μετά την πτώση των διδύμων πύργων στη Νέα Υόρκη το 2001 είχαμε μία επιδημία διαθρησκειακών συναντήσεων και συμπροσευχών προκειμένου -όπως έλεγαν- οι θρησκείες να συνεργασθούν για την προώθηση της ειρήνης και την πάταξη της τρομοκρατίας.

Ήταν χαρακτηριστική η κολακευτική ομολογία του Εβραίου αρχιραββίνου στη διαθρησκειακή συνάντηση της Ασσίζης, που συνεκάλεσε ο πάπας το 2002: «Μόνον εσείς μπορούσατε να μας συγκεντρώσετε εδώ· και το κάνατε», είπε ο αρχιραββίνος απευθυνόμενος στον πάπα.

Το λάθος είναι ότι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, με συντονιστή της δράσεώς της το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέχει σ’ αυτές τις συναντήσεις και τις συμπροσευχές. Μερικές φορές μάλιστα παίρνει και την πρωτοβουλία για παρόμοιες διοργανώσεις.

Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι θιασώτες και απολογητές των οικουμενιστικών ανοιγμάτων και συμπροσευχών είναι ότι έτσι πραγματοποιούν μια «αγαπητική έξοδο προς τους άλλους» και δίδουν μαρτυρία Χριστού.

Όμως, όπως εύκολα αποδεικνύεται από τα πράγματα, οι διαθρησκειακοί διάλογοι και οι συμπροσευχές δεν ανταποκρίνονται σε μια αυτοφυή αναζήτηση του εκκλησιαστικού σώματος αλλά αποτελούν πρακτική που επιβάλλεται έξωθεν και άνωθεν.

Το ότι καταβάλλεται προοπάθεια να χρησιμοποιηθούν οι θρησκείες για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες (πολιτικές, γεωστρατηγικές, νεοταξικές) και συγκεκριμένα να αστυνομευθεί ο πλανήτης σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών της γης, φαίνεται καθαρότερα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μία διαπλοκή και με άλλες παράλληλες δραστηριότητες και με άλλους οργανισμούς και φορείς (π.χ. διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια και άλλα όμοια)2.

Υπάρχει επίσης μια διαπλοκή εκκλησιαστικών ανδρών και φορέων με την πολιτική εξουσία σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι επί των ημερών του κ. Γιώργου Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών ήταν έντονη η συμμετοχή του υπουργείου στη διοργάνωση και στη χρηματοδότηση διαθρησκειακών συναντήσεων.

Επίσης τα τρία διαθρησκειακά οικολογικά συνέδρια που έλαβαν χώρα και τελούσαν υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ, Βαρθολομαίου, ευρίσκοντο συγχρόνως και υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Αναφέρουμε επίσης την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στις Βρυξέλλες «μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ρομάνο Πρόντι για τη συζήτηση της πορείας του διαθρησκειακού διαλόγου μεταξύ Χριστιανών, Ιουδαίων και Μουσουλμάνων, καθώς και της συνέχισης του»3.

Το καλό είναι ότι το σώμα της Εκκλησίας κρατάει ακόμη καλά. Η μεγάλη πλειοψηφία κλήρου και λαού δεν έχει διαβρωθεί από το πνεύμα της Νέας Εποχής και, της Νέας Τάξης. Αυτό το διαπιστώνουμε κάθε μέρα συναναστρεφόμενοι με τους απλούς ανθρώπους του λαού μας.

Αντιθέτως μάλιστα, συνεχώς αυξάνει η συνειδητοποίηση του τί γίνεται και πού θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα. Αυξάνει και το ρεύμα της αντίστασης στη Νέα Τάξη και τη Νέα Εποχή. Στόχος, το κάθε μοναστήρι και η κάθε ενορία να γίνει ένα μετερίζι αντίστασης. Οδηγούς, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλούς. Πατροκοσμάδες και Μακρυγιάννηδες πολλοί στην ιστορία της Ρωμιοσύνης.

Αγοράζουμε Ελληνικά, τρώμε Ελληνικά, ζούμε Ελληνικά
















































——————————————————————————————————————


Τα 3 πρώτα ψηφία των bar codes δείχνουν την χώρα προέλευσης. Τα ελληνικά προϊόντα έχουν κωδικό 520.

Όταν αγοράζεις Ελληνικά προϊόντα, το χρήμα επιστρέφει σε σένα. Όταν αγοράζεις εισαγώμενα, ταΐζεις τον Τούρκο, τον Γερμανό, τον Κινέζο, τον Ινδό παραγωγό και κλείνεις το σπίτι του Έλληνα παραγωγού, δηλαδή του εαυτού σου.. Πόσο κορόιδα μπορούμε να είμαστε επιτέλους;

γ.Παΐσιος : «Αν τα υλικά πράγματα δε μοιράζονται με το Ευαγγέλιο, θα μοιραστούν με το μαχαίρι.»












...Μία φορά σκανδαλισμένος με έναν πνευματικό που ήθελε να επιβάλει τις πολιτικές του πεποιθήσεις σ' ένα πνευματικοπαίδι του, πήγα να ρωτήσω σχετικά το γέροντα.

Για μένα χέρι που δεν κάνει το σταυρό, είτε «δεξιό» είτε «αριστερό»... το ΙΔΙΟ είναι. Δεν έχουν καμία διαφορά.

...Να κοιτάτε να μαθαίνετε ποιοι είναι τίμιοι άνθρωποι, δίκαιοι και αυτούς να ψηφίζετε. Σήμερα έχουμε ανάγκη όχι από έξυπνους αλλά από τίμιους ανθρώπους.

Εγώ, αν οι κομμουνιστές δεν ήταν άθεοι, και δεν κυνηγούσαν τον Χριστό, θα συμφωνούσα μαζί τους.

Καλό είναι τα χωράφια, τα εργοστάσια να ανήκουν σε όλους...

Όχι κάποιος να πεινάει και κάποιος να πετάει.

Αν τα υλικά πράγματα δε μοιράζονται με το Ευαγγέλιο, στο τέλος θα μοιραστούν με το μαχαίρι.

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

ORTHODOXY AROUND THE WORLD. THE ORTHODOX CHURCH

Αγιώρ' Αγιώρ' αφέντη μου / St. George and the dragon / Greek Cappadocian...

ΑΓΙΑ ΡΩΣΙΑ

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ

Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, Μη κλίνετε γόνυ εις τον αντίχριστον Πάπα





"Μη κλίνετε γόνυ εις τον αντίχριστον Πάπα"

* ...Πιστεύω και ελπίζω ότι ο ιδρυτής της Εκκλησίας, ο Αρχηγός της σωτηρίας ημών, ο κραταιός και δυνατός εν πολέμοις, πάντας τους πολεμούντας την Νύμφην Αυτού Εκκλησίαν, την καθαράν και άσπιλον, την οποίαν περιποιήσατο με το Τίμιον Αίμα Του, θα τους σύντριψη ως σκεύη κεραμέως και θα διαφύλαξη και διάσωση Αυ­τήν καθαράν. Υμείς δε οι εναπολειφθέντες στήτε καλώς, στήτε μετά φόβου, στήτε ανδρείως και μη κλίνετε γόνυ εις τον αντίχριστον Πάπα και εις τους οπαδούς αυτού φιλοπαπιστάς οικουμενιστάς, και λοιπούς δειλούς και προδότας. Στήτε μέχρι τέλους, μέχρι θανάτου, δια να λά­βετε τον άφθαρτον στέφανον εις τους ουρανούς....

Κρατείτε την πίστιν στερεάν

* Αφήνω συμβουλήν εις τους πιστούς και πνευματικά μου τέκνα να ακολουθούν την Εκκλησίαν... Εάν ενω­θούν, τότε, να χωρήσουν, να αποχωρήσουν τελείως ακολουθούντες εκείνο το οποίον παρελάβομεν και τους α­γίους Πατέρας.

* Εάν ο ποιμήν είναι αληθής, οφείλετε να ακολουθήτε τον αληθή ποιμένα. Εάν δεν είναι αληθής, ακολουθήτε τον Χριστόν, ο Οποίος είναι αληθής.

* Οι Άγιοι Πατέρες δεν επλανήθησαν διότι είχον ταπείνωσιν, είχον το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον τους ωδήγει και δεν τους άφηνε να πλανηθούν.

* Πως είναι δυνατόν, να τιμήση κάποιος τους τοιού­τους (νεωτεριστάς Αρχιερείς), οι οποίοι συνετάραξαν την Εκκλησίαν, εκλόνισαν τας πεποιθήσεις των Ορθοδόξων Χριστιανών, και να υπακούση εις αυτούς, όταν αυτοί με πλατύ το στόμα κηρύττουν εναντίον των Αγίων Αποστόλων;....

* Ως γέρων πνευματικός λέγω εις τα πρόβατα του Χριστού προσέξατε, μη δεχθήτε φιλίαν και ένωσιν με τον Πάπαν, διότι ο Πάπας, εάν και την όψιν του προσώ­που του άλλαξε εναντίον της εντολής του Θεού (Λευϊτ. Α'9)..., εάν και ήλλαξε την μορφήν του σώματος και μετεμορφώθη εις γυναίκα, την γνώμην του δεν την άλλαξε.

* Δια να γίνη ένωσις με τους παπιστάς και τον Πάπα, πρέπει ο Πάπας να μετανοήση και να επιστρέψη εις την μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν, την οποίαν μας παρέδωκε ο Χριστός, δια των Αγίων Απο­στόλων και των Αγίων Πατέρων των επτά Οικουμενι­κών Αγίων Συνόδων. Ο Πάπας απεσχίσθη και οφείλει να επιστρέψη εις την μίαν πίστιν, την οποίαν παραχάρα­ξαν εις το εν βάπτισμα, το όποιον κατήργησαν και το α­ντικατέστησαν με ράντισμα και επίχυσιν ύδατος, και εις τα δόγματα και ιεράς παραδόσεις, τας οποίας τελείως κατεφρόνησαν. Και εάν θέλουν διάλογους και συζητή­σεις αυτά πρέπει να γίνουν επάνω εις το σύμβολον της πίστεως εις δέκα λεπτά της ώρας. Συμφωνείτε; αποπτύετε την πλάνην και τας αιρέσεις σας; επιστρέφετε εις τον Θεόν και την Αγίαν Εκκλησίαν; Σας δεχόμαστε. Δεν δέχεσθε; πηγαίνετε εκεί που σας στέλλουν οι Άγιοι Από­στολοι, οι Άγιοι Πατέρες και αι επτά Οικουμ. Σύνοδοι, εις το ανάθεμα....

* * *

* Εάν ημείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εφυλάττωμεν ό­σα η πίστις ημών υπαγορεύει, όλα τα έθνη, ως λέγει ο θείος Χρυσόστομος, θα εγένοντο Χριστιανοί. Διότι ο­ποία πίστις ανέδειξεν Αποστόλους, Μάρτυρας, Ομολογητάς, Οσίους και δικαίους; Η Ορθόδοξος. Οποία πίστις ετέλεσε μεγάλα ένδοξα και θαυμαστά σημεία; Η Ορθόδοξος. Δίκαιον είναι να είπωμεν τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών και οποία πίστις ως η ημετέρα πίστις, η Ορθόδοξος;....

Τίποτε δεν είναι ισάξιο της Ορθοδοξίας

* Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει να διακρατή απα­ραχάρακτα όσα ο Κύριος έδωσε, οι Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν. Όποιος αποκόπτεται από αυτά δεν μπορεί να λέγεται Χριστιανός.

* Είναι προδοσία της αληθείας το να αποδεχόμεθα αι­ρετικές διδασκαλίες και να μη ομολογούμε με ακρίβεια όσα διδαχθήκαμε από τους θεοφόρους Αγίους Πατέρας της Εκκλησίας μας. Καλούμεθα να αρέσουμε όχι εις τον κόσμον αλλά εις τον Κύριον και να συμφωνούμε με τις άγιες Γραφές και με όσους δεν αντιμάχονται με όσα μας λέγουν οι Πατέρες.

* Ο Χριστός, δεν θα αφήση την Εκκλησίαν Του, αλ­λά και εμείς ότι μπορούμε να κάνουμε. Μακάριοι εκεί­νοι οι όποιοι μέχρι θανάτου θα μείνουν πιστοί εις την ορθόδοξον πίστιν και ομολογίαν... Να αγωνισθήτε κατά των θεοκαπήλων προδοτών της Ορθοδοξίας και των πα­τρικών παραδόσεων.

Η προσευχή ως μέσον διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών







Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, π. Ιεροθέου

Tο θέμα της διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών είναι πάντοτε επίκαιρο και σημαντικό, ιδιαίτερα στην ταραγμένη και εικονοκλαστική εποχή μας. Η πραγμάτευση, που θα επιχειρήσουμε, θα επισημάνει δυσκολίες και θα προτείνει τρόπους αντιμετωπίσεως. Ξεκινούμε με το περίφημο «χάσμα των γενεών», το οποίο σε κάποιο βαθμό πάντοτε υπήρχε, διότι «... σε ένα βαθμό οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων λόγω ηλικίας, χαρισμάτων, πείρας και πνευματικής καταστάσεως είναι φυσικές», όπως σημειώνει και ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος σε αξιόλογη παλαιότερη μελέτη του (1989) με θέμα «Σχέσεις γονέων και παιδιών»1.
Σήμερα όμως, εποχή γενικοτέρας κρίσεως αξιών, θεσμών, ηγεσίας, προσώπων, διέρχονται και οι σχέσεις γονέων και παιδιών μία πολύπλευρη κρίση.
Για να ξεπερασθούν αυτές οι δυσκολίες και διαφορές χρειάζεται ψυχραιμία, σοβαρότητα και κυρίως αγάπη. Χρειάζεται επίσης ένα σταθερό πλαίσιο προσανατολισμού και κριτηρίων στη ζωή, κάτι που τόσο σπανίζει σήμερα, στην εποχή της μεγάλης συγχύσεως που ζούμε. Τι να μεταδώσουν οι γονείς στα παιδιά τους και πως να συνεννοηθούν μαζί τους όταν είναι οι ίδιοι μπερδεμένοι και χρειάζονται πρώτοι αυτοί βοήθεια;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Το θέμα μας είναι «Η προσευχή ως βίωμα των γονέων και μέσον διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών».
Τι είναι λοιπόν η προσευχή;
Ας δούμε τι λέγει γι΄ αυτόν ένας έμπειρος ασκητής, ένας άνθρωπος της προσευχής, ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, συγγραφεύς της «Κλίμακος» που έζησε και ασκήτεψε στο Σινά τον 6ον αιώνα, όπου διετέλεσε και ηγούμενος της ομωνύμου Μονής.«Η προσευχή, μας λέγει στον εικοστό όγδοο λόγο του βιβλίου του, που αναφέρεται στο θέμα αυτό, είναι ως προς την ποιότητά της ένωση του ανθρώπου με
τον Θεό, και ως προς την ενέργειά της σύσταση και διατήρηση του κόσμου... γέφυρα που σώζει από τούς πειρασμούς, τοίχος που προστατεύει από τις θλίψεις, συντριβή των πολέμων (που εγείρει κατεπάνω μας ο διάβολος), ... εργασία που δεν τελειώνει, πηγή των αρετών, πρόξενος των χαρισμάτων, ... φωτισμός του νου, πέλεκυς που κτυπά την απόγνωση, απόδειξη της ελπίδος, διάλυση της λύπης, μείωση του θυμού, ...»2 .
Θα μπορούσαμε αναλύοντας αυτόν τον ορισμό να βγάλουμε πλούσιο υλικό για συζήτηση και χρήσιμα συμπεράσματα-διδάγματα για τον τρόπο διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών μας.
Η προσευχή και μάλιστα η λεγομένη καρδιακή (το να προσευχόμαστε δηλαδή με την καρδιά μας, να το νοιώθουμε, να μην είναι η προσευχή μας ξερή και διανοητική), προϋποθέτει αγάπη και ενδιαφέρον γι? αυτόν που γίνεται (για τα παιδιά μας στη συγκεκριμένη περίπτωση) και εμπιστοσύνη ότι αυτός στον οποίο απευθυνόμαστε (ο Θεός) έχει την αγάπη και τη δύναμη να μας βοηθήσει.
Όταν μιλούμε για την προσευχή ως βίωμα των γονέων, εννοούμε οι γονείς να τη ζουν την προσευχή, να είναι άνθρωποι προσευχής, άνθρωποι του Θεού, άνθρωποι της Εκκλησίας, με πνευματικό πατέρα, με μυστηριακή ζωή, με πνευματική προσοχή στη ζωή τους.Όπως είναι γνωστό, η αποτελεσματικότερη αγωγή είναι αυτή που δίνεται όχι με πολλά λόγια, αλλά με το παράδειγμά μας. Όπως αναφέρει ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος στις « Επιστολές»3 του: «Μακάριοι οι γονείς που δεν χρησιμοποιούν τη λέξη ''μη'' στα παιδιά τους, αλλά τα φρενάρουν από το κακό με την αγία ζωή τους, την οποία μιμούνται τα παιδιά και ακολουθούν τον Χριστό με πνευματική λεβεντιά χαρούμενα».
Έτσι, όταν οι γονείς είναι άνθρωποι της προσευχής, βιώνουν την προσευχή, ζουν εν Χριστώ και συνεπώς ζει μέσα τους ο Χριστός, μπορούν και να μεταδώσουν τον Χριστό στα παιδιά τους. Αλλιώς, μόνο με τα λόγια χωρίς το ζωντανό παράδειγμα, λίγα πράγματα μπορούν να κατορθώσουν. Διαβάζουμε στις «Διδαχές»4 του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού « Ένα δέντρο, ωσάν το κόψεις, ευθύς ξεραίνονται τα κλαριά, αμή ωσάν ποτίζεις την ρίζαν, στέκονται δροσερά τα κλωνάρια.
Ομοίως είστενε και οι γονείς ωσάν το δέντρο και όταν ποτίζεται ο πατέρας και η μητέρα, όπου είστενε η ρίζα των παιδιών με νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες, με καλά έργα, φυλάγει ο Θεός τα παιδιά σας. Όταν ξεραίνεστε οι γονείς με τις αμαρτίες, θανατώνει ο Θεός τα παιδιά σας (σημ. δική μας: εννοεί ότι ξεραίνονται σιγά σιγά και τα παιδιά πνευματικά) και σας βάζει εις την κόλασιν μαζί τους».
Πραγματικοί γονείς λοιπόν, είναι όχι αυτοί που απλώς γεννούν, αλλ΄ αυτοί που -κυρίως- ανατρέφουν σωστά. Οι γονείς αυτοί έχουν σαφή προσανατολισμό στη ζωή τους.
Γνωρίζουν τι θέλουν και ποιο δρόμο να ακολουθήσουν για να το πετύχουν. Έχουν ορθόδοξες προϋποθέσεις και κριτήρια. Γνωρίζουν ότι ο σκοπός που ήρθαμε στον κόσμο είναι να γίνουμε θεοί κατά χάριν, και αυτό επιτυγχάνεται με τον τρόπο που ορίζει η ορθόδοξη πατερική μας παράδοση της καθάρσεως της καρδιάς από τα πάθη, του φωτισμού του νοός από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και της θεώσεως. Όταν λοιπόν οι γονείς βλέπουν το παιδί τους -όπως και κάθε άνθρωπον- «ως Θεόν κεκελευσμένον» (προσκεκλημένον να γίνει Θεός), καθώς λέγει ο Μέγας Βασίλειος, τότε όλα μπαίνουν στη σωστή τους θέση και αποκτούν το πραγματικό τους νόημα.
Όσον αφορά στα παιδιά τώρα, πρέπει να κάνουμε τις απαραίτητες διαφοροποιήσεις. Αλλιώς θα μιλήσουμε σ? ένα παιδί προσχολικής ηλικίας κι αλλιώς σ? έναν έφηβο. Η διαφορά είναι τεράστια.
Επίσης πρέπει να έχουμε πάντα υπ? όψιν μας ότι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες έχουν μία διαβάθμιση από το βαμβάκι μέχρι το σίδερο, αν θέλουμε να μιλήσουμε μεταφορικά. Τόσο πολύ μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους. Και αυτό βέβαια ισχύει και για τα παιδιά.
Έτσι, το να βλέπουν οι γονείς κάθε παιδί υποστατικά, δηλαδή, ως ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο πρόσωπο, μέσα στη δική του κατάσταση και στην ιδιαιτερότητά του, είναι πολύ σπουδαίο. Ακούστε τι γράφει παιδί του Δημοτικού σε γράμμα που ζητήθηκε να γράψουν τα παιδιά προς τον πατέρα τους στα πλαίσια έρευνας που έγινε σε Δημοτικά Σχολεία: «Σταμάτα πια να με συγκρίνεις με τα αδέλφια μου η με του γείτονα το παιδί. Δεν ξέρεις πως το κάθε παιδί είναι ο εαυτός του;»5 .
Και τα μεγάλα όμως παιδιά, ευχής έργο θα ήταν να μπορούσαν να βλέπουν τούς γονείς τους υποστατικά, ως πρόσωπα δηλαδή, μοναδικά και ανεπανάληπτα. Αυτό όμως είναι κάτι που προϋποθέτει ωριμοτητα και αγάπη. Το να μπει κανείς στη θέση του άλλου είναι πολύ σημαντικό και χρήσιμο. Μας βοηθά να καταλάβουμε τον άλλο και να ξεπεράσουμε δυσκολίες -από μικροπαρεξηγήσεις μέχρι σοβαρότερα προβλήματα. Δυστυχώς όμως, όπως έλεγε ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος, αντί να μπούμε δια της αγάπης στη θέση του άλλου για να τον καταλάβουμε, συνήθως προσπαθούμε να πάρουμε («να φάμε») τη θέση του άλλου.
Ο γονεύς, πατέρας η μητέρα, που είναι άνθρωπος της προσευχής, αγωνίζεται πρώτα στον εαυτό του να κόβει τα πάθη του και τις αμαρτωλές επιθυμίες, αλλά και αυτό το «ίδιον θέλημα». Έτσι σιγά-σιγά, βαδίζοντας την οδό της καθάρσεως, από τα πάθη όπως την ονομάζουν οι Άγιοι Πατέρες, φθάνει από εμπαθής λίγο η πολύ που ξεκίνησε, να γίνει ολιγοπαθής, χαλιναγωγώντας τα πάθη, τα οποία πλέον δεν τον εξουσιάζουν, και βαδίζει και προς την κατάσταση της απαθείας, την κατάσταση του φωτισμού, οπότε γίνεται δοχείο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, νεκρώνοντας τα πάθη και μετασχηματίζοντας την εμπαθή-ιδιοτελή αγάπη σε αγάπη η οποία «ου ζητεί τα εαυτής» (Α? Κορ. 13, 5).
Ένας τέτοιος άνθρωπος προσευχής, αγωνιζόμενος τον καλόν αγώνα της αρετής, είναι σε θέση, με τη βοήθεια του Θεού, να παράσχει πραγματική αγωγή στα παιδιά του, δηλαδή όπως το δηλώνει και η λέξη να τα «αγάγη», να τα οδηγήσει σ΄ ένα δρόμο που και ο ίδιος τον βάδισε και τον βαδίζει.
Ένας τέτοιος άνθρωπος σιγά-σιγά στολίζεται με τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (βλ. Γαλ. 5, 22) με κορυφαία την αγάπη και την ταπείνωση.
Βλέπει τον άλλο ως πρόσωπο. Σέβεται την ελευθερία του. Γράφει ο Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου στη μελέτη του με τίτλο «Σχέσεις γονέων και παιδιών»: «... η σχέση μας με τα παιδιά πρέπει να διακρίνεται από την αγάπη και την ελευθερία, και μάλιστα αυτά πρέπει να πηγαίνουν και να εκφράζονται μαζί: Η αγάπη να εκφράζεται ως ελευθερία και η ελευθερία να εκφράζεται ως αγάπη. Μια αγάπη χωρίς τον σεβασμό της ελευθερίας είναι δικτατορία, και μία ελευθερία χωρίς να υπάρχει πραγματική αγάπη είναι αναρχία» (ενθ? αν., σ. 282).
Και παρακάτω: «Συνήθως οι γονείς δικαιολογούν κάθε ενέργειά τους με το ότι αγαπούν τα παιδιά. Βέβαια το θέμα της αγάπης είναι πάρα πολύ μεγάλο και, όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες, η αγάπη στην πραγματικότητα είναι καρπός απαθείας, δηλαδή προϋποθέτει την καθαρότητα της καρδιάς» (ενθ΄ αν., σ. 283). Και λίγο παρακάτω: « Επίσης, συνήθως τα παιδιά δικαιολογούν κάθε ενέργειά τους λέγοντας ότι είναι ελεύθερα να κάνουν ο,τι θέλουν, ότι είναι ελεύθερες προσωπικότητες. Έτσι δεν μπορούν λέει να δεχθούν καθοδήγηση εκ μέρους των γονέων τους. Αλλά ελευθερία δεν σημαίνει κάνω ο,τι θέλω. Δεν είναι απλώς μία ελεύθερη επιλογή. Η πραγματική ελευθερία εκφράζεται ως αγάπη» (ενθ΄ αν., σ. 283).
Ο ταπεινός άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του χειρότερο από όλους. Δεν είναι εύκολος κριτής των σφαλμάτων των άλλων και αν θα χρειαστεί να ελέγξει στην περίπτωση της αγωγής, θα το κάνει με σκοπό να οικοδομήσει, όχι να πληγώσει τον άλλον η να προβάλει και να δικαιώσει το εγώ του. «Παιδεύσει με δίκαιος εν ελέει και ελέγξει με» καθώς λέγει η Γραφή. Ο δίκαιος, ο άνθρωπος του Θεού δηλαδή, παιδαγωγεί και ελέγχει όταν χρειάζεται, αλλά με έλεος, με αγάπη, πατρικά, για το καλό μας. Και τον έλεγχο αυτόν τον δεχόμαστε, γιατί η καρδιά πληροφορείται εσωτερικά ότι αυτό γίνεται από αγάπη.
Ο άνθρωπος της αγάπης και της ταπεινώσεως ξέρει να συγχωρεί. Και αυτή η συγχώρηση είναι απαραίτητη για την συγ-χώρηση με την ετυμολογική και αρχαία σημασία της λέξεως. Συγ-χώρηση πάει να πει εν αγάπη αλληλοπεριχώρηση. Πόσο αλήθεια ωφέλιμη και παιδαγωγικά σωστή είναι η ευλογημένη συνήθεια πολλών χριστιανικών οικογενειών να διαβάζουν όλοι μαζί στο τέλος της ημέρας το Απόδειπνο, το οποίο τελειώνει με μια εδαφιαία μετάνοια και αίτηση από καρδίας συγχωρήσεως από τούς άλλους και παροχής συγχωρήσεως από τη δική μας πλευρά. Έτσι η ημέρα κλείνει χωρίς κρατούμενα για την επομένη.
Ο άνθρωπος της προσευχής έχει υπομονή. Μεγάλη υπόθεση αυτό για την εποχή μας τη γεμάτη άγχος και βιασύνη.
Ο άνθρωπος του Θεού ξέρει να ακούει τον άλλο. Κι αυτό δυστυχώς μας λείπει πολύ. Διαλεγόμεθα συνήθως μονολογούντες εκ παραλλήλου.
Ακούστε τι λέγει μαθητής του Δημοτικού σε έρευνα που έγινε για το πως βλέπουν τα παιδιά τούς γονείς τους και τι θέλουν απ? αυτούς: «Θα ήθελα από τούς γονείς μου να διαθέτουν κάθε μέρα η τουλάχιστον μέρα παρά μέρα μια ώρα για να συζητώ μαζί τους τα προβλήματά μου. Έτσι θα μπορώ να τούς λέω τα προβλήματά μου και να μου δίνουν μία σωστή λύση» (στο ωραίο βιβλίο του Ιωάννου Γεωργούλα «Γράμματα σ΄ έναν πατέρα» σ. 321).
Ο άνθρωπος της προσευχής δεν οργίζεται εύκολα· είναι πράος και ειρηνικός. Ξέρει να μακροθυμεί. Ο άνθρωπος αυτός είναι χαρούμενος. Δεν έρχεται στο σπίτι κατσούφης -κάτι που είναι μεταδοτικό.
Ο άνθρωπος του Θεού έχει πίστη, δηλαδή εμπιστοσύνη στον Θεό και όχι στις δικές του μόνο δυνάμεις. Θεέ μου, λέγει, τα παιδιά δικά σου είναι. Εσύ μου τα εμπιστεύθηκες. Βοήθησέ με λοιπόν να τα διαπαιδαγωγήσω σωστά. Φώτισε κι΄ αυτά κι΄ εμάς τούς γονείς τους.
Και σε ακραίες περιπτώσεις προβληματικής διαγωγής των παιδιών, αντί να απελπιστεί -καρπός της υπερηφανείας η απελπισία και η απόγνωση κατά τούς Αγίους Πατέρας- αυτός, επειδή είναι ταπεινός, δεν διστάζει να πει «Θεέ μου, εγώ απέτυχα ως πατέρας· Εσύ τώρα σώσε τα παιδιά μου». Όπως έλεγε ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος, «όταν εμείς αναθέτουμε τα πάντα σ΄ Αυτόν, ο Θεός υποχρεώνεται (μιλούμε ανθρωποπαθώς) να μας βοηθήσει».
Βέβαια εμείς πρέπει να κάνουμε ανθρωπίνως αυτό που πρέπει· και θα έχουμε ευθύνη, αν παραλείψουμε να το κάνουμε. Αλλά να μη νομίζουμε ότι εμείς με τις ικανότητές μας θα σώσουμε την κατάσταση. «Ας αφήσουμε να κάνει κάτι κι ο Θεός», όπως έλεγε πάλι ο μακαριστός Γέροντας, δηλαδή, ας μην έχουμε μόνο στον εαυτό μας την ελπίδα.
Ο ώριμος πνευματικά γονεύς, ο άνθρωπος του Θεού, ο άνθρωπος της προσευχής, δεν είναι εγωκεντρικός, καταπιεστικός, υπερπροστατευτικός. Έχει κατανοήσει ότι τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία μας· δεν μας ανήκουν· δεν τα δημιουργήσαμε μόνοι μας· είμαστε συνδημιουργοί τους με τον Θεό. Εκείνος έβαλε την ψυχή, εμείς το σώμα.
Δυστυχώς, η αγωγή που παίρνει συνήθως το παιδί, από την κούνια του ακόμη, είναι τέτοια, ώστε η πρώτη λέξη που μαθαίνει είναι η προσωπική αντωνυμία Εγώ και μάλιστα με κεφαλαίο το Έψιλον.
«Τι καλό παιδί που έχω εγώ» η «έχω το καλύτερο παιδί του κόσμου», ακούμε να λέει συνήθως η μητέρα στο παιδί, ενώ ακόμη είναι στην κούνια. Και η εσφαλμένη αυτή παιδαγωγική, που γεμίζει το παιδί εγωισμό, συνεχίζεται και γεμίζει όλους άγχος. «Να γίνεις πρώτος να σε καμαρώνουμε», είναι μια έκφραση που δηλώνει αυτό το πνεύμα.
Όταν όμως ο πρώτος στόχος είναι ο αγιασμός, τότε και οι υπόλοιποι στόχοι μπορούν να αξιολογηθούν και να ιεραρχηθούν σωστά.
Ο ώριμος γονεύς φροντίζει να μη δίνει υποσχέσεις που δεν θα τις τηρήσει. Παρατηρεί ένας μαθητής, στην έρευνα που αναφέραμε νωρίτερα, απευθυνόμενος στους γονείς του: «Μη μου δίνετε επιπόλαιες υποσχέσεις. Νιώθω πολύ περιφρονημένος όταν δεν τις κρατάτε» ( Ιω. Γεωργούλα, ενθ. αν.).Ο ώριμος γονεύς έχει διάκριση (την «μείζονα πασών των αρετών» κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο), δεν είναι μικρολόγος η μίζερος, δεν γίνεται φορτικός, έχει αρχοντική αγάπη για να θυμηθούμε πάλι τον Γέροντα Παΐσιο. «Καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν» διαβάζουμε στον « Εκκλησιαστή» (γ΄ 7-8) ένα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. «Μη μου κάνετε συνεχώς παρατηρήσεις» γράφει ένας μαθητής Δημοτικού στην έρευνα που προαναφέραμε.
Γράφει σχετικώς ο Αββάς Δωρόθεος στα «Ασκητικά Έργα»6 του αναφερόμενος στις σχέσεις γέροντος-υποτακτικών, αλλ΄ αυτά ισχύουν και για τις σχέσεις γονέων-παιδιών: «Να μην επιμένεις στα μικρά σφάλματα, σαν ακριβοδίκαιος κριτής και να μην ελέγχεις συνεχώς, διότι τούτο είναι φορτικό και με το συνήθισμα στον έλεγχο οδηγεί σε αναισθησία και καταφρόνηση». Επίσης «Να μη διατάσσεις αυταρχικώς, αλλά να συζητείς ταπεινώς το θέμα... διότι ο τρόπος αυτός γίνεται προτρεπτικός και πείθει περισσότερο και αναπαύει τον πλησίον».
Ο άνθρωπος του Θεού, ο άνθρωπος της προσευχής, δεν μιλά μόνον για τον Θεό στα παιδιά, αλλά -κυρίως- μιλά στον Θεό για τα παιδιά. Γι΄ αυτόν η προσευχή δεν είναι κούραση αλλά ξεκούραση («τοίχος που προστατεύει από τις θλίψεις, πέλεκυς που κτυπά την απόγνωση, διάλυση της λύπης», καθώς είδαμε στον ορισμό που δίνει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος). Γι΄ αυτό και καταλαβαίνει ότι το μεγαλύτερο βάρος του αγώνος πρέπει να δοθεί στην προσευχή, η οποία όμως δεν θα περιορίζεται μόνο στα λόγια.
Όταν οι γονείς είναι άνθρωποι του Θεού, θα έχουν «κοινή γραμμή» στο θέμα της αγωγής των παιδιών, κάτι πολύ σημαντικό. Θα έχουν επίσης, κατά προτίμηση, τον ίδιο πνευματικό και θα προσπαθήσουν με το παράδειγμά τους να εισαγάγουν τα παιδιά στην λειτουργική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και να τα κάνουν να την αγαπήσουν.
Αλλά και το παιδί από την πλευρά του ωριμάζοντας θα πρέπει να καταλάβει ότι «Δεν πρέπει να έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στην καρδιά του (στα συναισθήματά του) και στην κρίση του, να επιδιώκει να δέχεται τις συμβουλές από τούς μεγαλυτέρους του, να μη γίνεται εξεταστής των έργων, γιατί πολλές φορές αποδεικνύεται πεπλανημένος εξεταστής, να υποτάσσεται με ελευθερία και ευχαρίστηση, να αγωνίζεται για να περικόπτει το θέλημά του, να υπομένει ατάραχα ο,τι του συμβαίνει...». Αυτά λέγει ο Αββάς Δωρόθεος περιγράφοντας τα καθήκοντα του υποτακτικού και εδώ συγκεκριμένα του παιδιού προς τούς γονείς του.
Πάντως πρέπει να καταλάβουμε ότι οι νέοι «δεν ζητούν απλώς έναν κόσμο όπου θα υπάρχη πληθώρα οικονομικών αγαθών αλλά κυρίως έναν κόσμο χωρίς ανία» (Μητρ. Ναυπάκτου, ενθ΄ ανωτ. σ. 280). Και η ανία, η πλήξη δημιουργείται από την μη εύρεση νοήματος ζωής. Οι νέοι με πνευματικές ανησυχίες ψάχνουν για απάντηση στα λεγόμενα υπαρξιακά ερωτήματα: Ποιός είμαι; Από που έρχομαι; Που πηγαίνω; Υπάρχει ζωή μετά θάνατον; Ποιός είναι ο σκοπός της υπάρξεώς μου; Η σημερινή κοινωνία με την κρίση που τη μαστίζει δεν βοηθά τούς νέους να δώσουν απαντήσεις σ΄ αυτά τα ερωτήματα.
Οι έγκυρες και δοκιμασμένες απαντήσεις της Εκκλησίας περιφρονούνται συνήθως, είτε από άγνοια, είτε από προκατάληψη και οπωσδήποτε και επειδή ο εχθρός της σωτηρίας μας διάβολος ωθεί τούς ανθρώπους να ασχολούνται και να διαβάζουν ένα σωρό πράγματα, εκτός από αυτά που θα συντελέσουν στη σωτηρία τους. Αντιθέτως, προβάλλονται οι απαντήσεις των αιρέσεων και της παραθρησκείας που οδηγούν σε φοβερά αδιέξοδα, όπως π.χ. η πλάνη της μετενσαρκώσεως και τα μηνύματα της «Νέας Εποχής» για μια ζωή με σεξ, βία και μαγεία.
Όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του αμερικανού ψυχιάτρου Victor Frankl, ιδρυτού της λεγομένης λογοθεραπευτικής ψυχιατρικής: «Το Παναμερικανικό Εκπαιδευτικό Συμβούλιο έκαμε έρευνα (σφυγμομέτρηση) σε 171.500 φοιτητές. Το 68,1% απάντησαν ότι ο υψηλότερος σκοπός της ζωής τους είναι να βρουν μία φιλοσοφία για τη ζωή που να έχει νόημα.
Μια άλλη στατιστική επισκόπηση που έκανε το Πανεπιστήμιο Χόπκινς υπό την αιγίδα του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας ανάμεσα στους φοιτητές του είχε τα εξής αποτελέσματα: Ένα 16% απάντησε: Θέλω να κάνω χρήματα. Ένα 78% εδήλωσαν ότι ο στόχος της ζωής του είναι να βρουν ένα σκοπό και ένα νόημα στη ζωή τους».
Κάτι ανάλογο εκφράζει και ένα φυλλάδιο που έπεσε στα χέρια μου και σας το διαβάζω: «Μην καταπιέζετε τα παιδιά σας. Σκεφθείτε ότι έχουν δίκιο. Μεγαλώνουν σ΄ έναν κόσμο απάνθρωπο.
Εσείς μεγαλώσατε σ' έναν κόσμο όπου τα είχατε όλα. Είχατε και πείνα και ανέχεια και δυστυχία και φτώχεια, επομένως, μπορούσατε να ελπίζετε.
Σήμερα τα παιδιά σας δεν έχουν τίποτε. Σε τι να ελπίσουν, όταν έχουν προ πολλού και του πουλιού το γάλα, χάμπουργκερ και χρήματα και έγχρωμη τηλεόραση και μηχανάκια και ωραία ρούχα; Είναι τα φτωχά μπουχτισμένα. Λυπηθείτε τα».
Αυτά τα μπουχτισμένα από τον καταναλωτισμό και την ανία παιδιά, που είναι εύκολα θύματα των ναρκωτικών και των ψυχοναρκωτικών, δηλαδή των συγχρόνων αιρέσεων, εμείς καλούμεθα να τα οδηγήσουμε, κυρίως με το παράδειγμά μας, στον Χριστό. Το έργο δεν είναι εύκολο. Αλλά η Χάρις του Θεού έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει τούς ανθρώπους, εκεί που ανθρωπίνως φαίνεται ότι δεν γίνεται τίποτε.
Και για να κλείσουμε, θα αναφέρω κάποιες ευγενείς επιθυμίες που θα μπορούσαν να αποτελούν αιτήματα προσευχής γονέων προς τον Θεό για τα παιδιά τους. Την επιλογή έκανα από το βιβλίο «Γράμματα σ΄ έναν πατέρα», το οποίο ήδη αρκετές φορές εμνημόνευσα.


«Κύριε, κάνε μας καλύτερους γονείς.
Δίδαξε μας να καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας.
Να ακούμε υπομονετικά ο,τι έχουν να μας πουν και να απαντάμε ευγενικά, όταν μας ρωτούν.
Προφύλαξέ μας από τον κίνδυνο να φερόμαστε απότομα.
Βοήθησέ μας να μην πληγώνουμε τα αισθήματά τους, να μην τραυματίζουμε τη φιλοτιμία τους, να μην τα τιμωρούμε σε ώρες εξάψεως και θυμού.
Φώτισε μας να τα νουθετούμε με ηρεμία και πραότητα και σε κάθε στιγμή να τα εμπνέουμε με το παράδειγμά μας.
Κάνε μας να παραβλέπουμε τα μικρά και ασήμαντα σφάλματα των παιδιών μας και βοήθησέ μας να κοιτάζουμε τα προτερήματά τους και τα καλά έργα που κάνουν.
Δώσε μας την κατάλληλη λέξη για έναν δίκαιο έπαινο.
Βοήθησέ μας να τα συμπαραστεκόμαστε, να τα φερόμαστε όπως ταιριάζει στην ηλικία τους και να μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από αυτά.
Να τα βοηθάμε στην πραγμάτωση όλων των καλών τους επιθυμιών.
Κάνε μας καλούς και δίκαιους, συνετούς και κοινωνικούς.
Κάνε μας να είμαστε αγαπητοί και να τα προσφέρουμε ένα αληθινό χριστιανικό παράδειγμα.
Κάνε τέλος με τη ζωή μας και όλες τις εκδηλώσεις μας, να τα δείχνουμε τον δρόμο που οδηγεί σε ΣΕΝΑ».
Αμήν.

Βιβλιογραφία
1. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, κ. Ιεροθέου, «Ορθόδοξος και δυτικός τρόπος ζωής», Ανατολικά, τόμος β?, σ. 288)
2. Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, «Κλίμαξ», μετάφραση Ιερά Μονή Παρακλήτου
3. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, « Επιστολές», έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σ. 232, 11ον
4. Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, «Διδαχές»
5. Ιωάννου Γεωργούλα, «Γράμματα σ? έναν πατέρα», Θεσσαλονίκη, 1993, σ. 341
6. Αββά Δωροθέου, « Ασκητικά Έργα», εκδόσεις « Ετοιμασία» Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 1983
* Πρόκειται για ομιλία που εκφωνήθηκε το 1999 στο «Σεμινάριο Ορθοδόξου Πίστεως», του οποίου εμπνευστής ήταν ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος και το οποίο εξακολουθεί και σήμερα να λειτουργεί στο προάστιο της Αγίας Παρασκευής Αττικής
Γράφει: ο Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτη, Δρ Θ.-Πτ. Φ
Πηγή: Περιοδικό Παρακαταθήκη, τ.29, Μάρτιος-Απρίλιος 2003

Ἐὰν ἔχεις φόβο Κυρίου, ἔμαθες Θεολογίαν, Ἐὰν δὲν ἔχεις φόβον Κυρίου τέχνην ἔμαθες διὰ νὰ ζήσης. (Γέρων Ἱερώνυμος τῆς Αἴγινας)





"Τα πάντα μπορούν να σας τα πάρουν. Τα πάντα μπορεί να σας τα ζητήσουν και να τα πάρουν. Δώστε τα μην φοβάστε. Μόνο ΧΡΙΣΤΟΣ και ΨΥΧΗ σας χρειάζονται. Αυτά μην τα δώσετε. Ακόμη και όλος ο κόσμος να πέσει επάνω σας για σας τα πάρει μην τα δώσετε, γιατί μόνο με την θέληση σας μπορούν να σας τα πάρουν."





ΚΑΠΟΥ ΝΥΧΤΩΝΕΙ

Η επίσκεψη Πάπα σκανδαλίζει τους πιστούς.



ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ:

Αρνήθηκα να παραστώ στις εκδηλώσεις υποδοχής του.

Με την Αντιγόνη Σολομωνίδου Δρουσιώτου

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος διαχωρίζει τη θέση του από την επίσημη θέση της Κυπριακής Εκκλησίας για την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου στην Κύπρο. Δηλώνει ευθαρσώς ότι είναι εναντίον, με επιχείρημα ότι ο Παπισμός είναι αίρεση και ότι η εδώ επίσκεψη του Προκαθημένου της Καθολικής Εκκλησίας θα σκανδαλίσει τις ψυχές αθώων ευσεβών χριστιανών. Την ίδια ώρα τονίζει πως καμία ασχημία δεν πρέπει να γίνει, καμία αγένεια, καμία κακή διαγωγή. Ο ίδιος πάντως δηλώνει ότι δεν θα παραστεί στις εκδηλώσεις υποδοχής.

Γιατί σκανδαλίζει την Εκκλησία και το ποίμνιό της η επικείμενη επίσκεψη στο νησί του Πάπα Βενέδικτου 16ου;

Νομίζω ότι η επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο θα προκαλέσει αρκετά προβλήματα στις συνειδήσεις πολλών ευσεβών χριστιανών. Θα ήταν καλύτερα να μην ερχόταν διότι πιστεύω ότι δεν θα μας ωφελήσει σε τίποτα, μια που δεν είδα μέχρι τώρα κάποια θετική παρέμβαση του Βατικανού όσον αφορά τα εθνικά μας θέματα. Ήδη έχει προκληθεί μεγάλη ανησυχία που δεν μας χρειαζόταν σ’ αυτές τις ώρες.

Κινδυνεύουμε από κάτι;

Δεν λέω ότι κινδυνεύουμε με την έλευση του Πάπα, δεν θα προδώσουμε την πίστη μας ή θα αλωθεί η ορθόδοξη Εκκλησία. Απλώς έδωσε αφορμή σε διάφορους κύκλους παλαιοημερολογιτών να μας κατηγορούν ότι είμαστε ενδοτικοί, ότι έχουμε υποχωρήσει από τις αρχές της ορθοδόξου πίστεως και έχουν δημιουργηθεί αρκετά ερωτηματικά σε αρκετό κόσμο. Βέβαια ο Πάπας προσκλήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε τη συγκατάθεσή του.

Το συζητήσατε στην Ιερά Σύνοδο;

Στην τελευταία Ιερά Σύνοδο τέθηκε το θέμα της παρουσίας μας ή μη στις εκδηλώσεις με τον Πάπα. Εγώ αρνήθηκα να παραστώ και είπα ότι δεν γνωρίζαμε τίποτε. Μάθαμε για την έλευση του Πάπα από τις εφημερίδες.

Συνήθως μαθαίνετε τα νέα από τις εφημερίδες;

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου έχει αυξημένα προνόμια και σίγουρα δεν θέλουμε να μπει στα δικά μας δεδομένα. Διατηρούμε, όμως, το προσωπικό μας δικαίωμα να λέμε ότι δεν γνωρίζαμε ότι θα ερχόταν ο Πάπας και ότι αν μας ρωτούσε, εγώ προσωπικά θα δήλωνα όχι, διότι θα δημιουργείτο σκάνδαλο στις ψυχές αθώων ευσεβών χριστιανών ορθοδόξων, όπως και βλέπουμε να γίνεται.

Δεν πρέπει να υπάρχει μια επικοινωνία μεταξύ των Εκκλησιών, ζούμε στον 21ον αιώνα, είμαστε την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Διαλόγους μπορούμε να κάνουμε με οποιονδήποτε άνθρωπο πολύ δε περισσότερο με τους ετεροδόξους και αλλοθρήσκους. Άλλο είναι να γίνεται διάλογος και άλλο να υποδέχεσαι τον Πάπα ως κανονικό Επίσκοπο, ο οποίος για μας τους ορθοδόξους είναι αιρετικός, αποκομμένος από την Εκκλησία και άρα ούτε Επίσκοπος.

Λόγω του σχίσματος;

Έχει αποκοπεί εδώ και δέκα αιώνες από την Εκκλησία, δεν είναι κανονικός Επίσκοπος, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. Άλλο να τον υποδέχεσαι ως κανονικό Επίσκοπο και άλλο να διαλέγεσαι μαζί του ως ετερόδοξον προκειμένου να του αποκαλύψεις την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης συναντήθηκε με τον Πάπα και ξεκίνησε ένας διάλογος μεταξύ των Εκκλησιών. Όπως είπα, ο διάλογος δεν είναι κακό πράγμα όταν γίνεται με τις σωστές προϋποθέσεις, αλλά είναι λάθος να λέμε σε αυτούς τους ανθρώπους ότι τους αναγνωρίζουμε ως Εκκλησία, ότι αναγνωρίζουμε τον Πάπα ως Επίσκοπο, ως εν Χριστώ αδελφό μας στην ιεροσύνη και στην πίστη. Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ διότι λέμε ψέματα, αφού όλοι οι Άγιοι Πατέρες διδάσκουν ακριβώς το αντίθετο. Ο Παπισμός είναι αίρεση και πηγή πολλών άλλων αιρέσεων που σήμερα ταλαιπωρούν την οικουμένη. Ένας σύγχρονος Άγιος, ο Άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς είπε ότι στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους υπήρξαν τρεις τραγικές πτώσεις: του πρωτοπλάστου Αδάμ, του μαθητή του Χριστού του Ιούδα και του Πάπα, ο οποίος ως πρώτος Επίσκοπος της Εκκλησίας όπως ήταν, εξέπεσε από την αποστολική πίστη, αποκόπηκε από την κανονική Εκκλησία και συμπαρέσυρε μαζί του πλήθη ανθρώπων μέχρι σήμερα.

Ο Πάπας τι λέει για τους Ορθοδόξους;

Ο Πάπας είπε για μας τους ορθοδόξους ότι είμαστε ελλιπής Εκκλησία. Ο Θεός ένας είναι.

Ναι, ο Θεός είναι ένας και η Εκκλησία του Θεού είναι μια, γι’ αυτό λέμε στο σύμβολο της πίστεως «εις Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Αυτή η μια είναι η ορθόδοξη Εκκλησία, δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες.

Δεν είναι εγωιστικό να θεωρούμε ότι μόνο εμείς είμαστε;

Δεν είναι εγωιστικό. Όταν για παράδειγμα λες ότι οι Ιταλοί δεν είναι Έλληνες που είναι η αλήθεια, δεν προσβάλεις τον άλλο. Με το να λέω του άλλου ότι δεν πειράζει που είσαι καθολικός και ότι ανήκουμε όλοι στην ίδια Εκκλησία, τον εμπαίζω από τη στιγμή που όλοι οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν ότι μία είναι η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.

Γιατί είναι η δική μας αυτή η Εκκλησία και όχι η Παπική;

Διότι η ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί την πίστη των Αποστόλων και την εμπειρία των προφητών απαρασάλευτη μέχρι σήμερα. Οι Παπικοί, δυστυχώς, μετά που αποκόπηκαν από την Εκκλησία έβαλαν πολλά αιρετικά δόγματα μέσα στην πίστη τους, άλλαξαν το σύμβολο της πίστεως και πάνω από όλα ανύψωσαν τον Πάπα σε κατ’ εξοχήν και μοναδικό αντιπρόσωπο του Θεού επί της γης. Ο Πάπας λένε ότι είναι αλάθητος, όποιος δεν έχει κοινωνία με τον Πάπα δεν έχει κοινωνία με τον Θεό. Επισήμως τα διδάσκουν αυτά, μέσα από τις Συνόδους τους.

Όταν προσθέτεις στο σύμβολο της Πίστεως πράγματα που οι Άγιοι Πατέρες δεν τα έγραψαν και πολλές άλλες κακοδοξίες, είναι αίρεση. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία πώς αντιμετωπίζει τους αιρετικούς;

Με πολλή αγάπη. Αγαπούμε τον Πάπα, αγαπούμε τους παπικούς όπως αγαπούμε κάθε άνθρωπο, δεν τους περιφρονούμε, δεν τους απορρίπτουμε ως πρόσωπα, αλλά δεν δεχόμαστε την αίρεση, δεν δεχόμαστε την κακοδοξία, δεν δεχόμαστε τις πλάνες. Επειδή τους αγαπούμε πρέπει να τους λέμε την αλήθεια.

Βέβαια ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια.

Γι’ αυτό γίνεται ο διάλογος για να αποδειχτεί βάσει των πηγών της ιστορίας ποια Εκκλησία έχει διαφυλάξει την αποστολική πίστη και την αποστολική εμπειρία των Αγίων.

Πιστεύετε ότι μπορεί να φέρει αποτέλεσμα ο διάλογος;

Μπορεί, αν γίνει σωστά και με σωστές προϋποθέσεις. Όμως δυστυχώς, όπως γίνεται σήμερα, δεν αποδίδει, γι’ αυτό διαλέγονται τόσα χρόνια και δεν έχουμε καταλήξει σε τίποτα.

Ο καθένας ακούει τον εαυτό του;

Πρέπει να διαλέγονταν κατοχυρωμένοι από την Αγία Γραφή με ταπείνωση και με αγάπη και με σκοπό να αποδειχθεί η αλήθεια του Χριστού. Τότε όλα μπορούν να γίνουν εύκολα.

Δεν γίνεται με ταπείνωση και αγάπη ο διάλογος;

Δεν ξέρω, δεν συμμετέχω στους διαλόγους αλλά από τις αποφάσεις που βγαίνουν, δεν έχω δει σημαντικά αποτελέσματα.

Επειδή διαφωνώ δεν σημαίνει ότι ατακτώ και είμαι εκτός Εκκλησίας

Υπάρχει μια κίνηση που κυκλοφορεί βιβλία εναντίον του Πάπα και ετοιμάζουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Όλα αυτά δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Καμία ασχημία δεν πρέπει να γίνει, καμία αγένεια, καμία κακή διαγωγή. Αλλά το να πούμε τη γνώμη μας, αλίμονο, ζούμε σε δημοκρατικό πολίτευμα και άλλο να κάνω άσχημες ενέργειες. Ευθαρσώς και ενώπιον πάντων εγώ διαφωνώ με την έλευση του Πάπα στην Κύπρο και λέω με όλη μου την ψυχή ότι ο Πάπας είναι αιρετικός, δεν είναι Επίσκοπος, δεν είναι ορθόδοξος χριστιανός και αυτά τα λένε οι Άγιοι Πατέρες. Αν έχω λάθος είμαι έτοιμος να δεχτώ έλεγχο αλλά βάσει των Αγίων Πατέρων, όχι βάσει της νοοτροπίας της παγκοσμιοποίησης. Δεν σημαίνει ότι επειδή διαφωνώ κάνω αταξία και είμαι εκτός Εκκλησίας.

Με τις δηλώσεις σας δεν ανάβετε φωτιά σε αυτούς που ήδη σκανδαλίζονται με την έλευση του Πάπα;

Εμείς ό,τι έχουμε να πούμε το λέμε με πάσαν ευθύνη και ειλικρίνεια, δεν ανάβουμε φωτιές, διότι δεν θέλω και να με παρουσιάζουν ότι συμφωνώ και με ελαφριά συνείδηση αποδέχομαι την παπική παρουσία στην Κύπρο. Ο Αρχιεπίσκοπος στη Σύνοδο με πολύ δημοκρατικό τρόπο αντιμετώπισε τις διαφωνίες μας.

Συμφωνήσατε με την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στο Βατικανό;

Δεν ρωτηθήκαμε αλλά δεν είναι υποχρεωμένος να μας ρωτήσει. Το πληροφορηθήκαμε από τις εφημερίδες. Τι απέφερε η επίσκεψή του στο Βατικανό;

Δεν ξέρω. Δεν σας ενημέρωσε;

Μας ενημέρωσε, αλλά εγώ προσωπικά δεν έδειξα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Πάπας πάντοτε λέει τυπικά και εθιμοτυπικά λόγια, όπως θα πει και τώρα που θα έλθει στην Κύπρο, αλλά τίποτα ουσιαστικό δεν θα κάνει , διότι δεν είναι ηγέτης Εκκλησίας, αλλά ένα πολιτικό πρόσωπο που δεν μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με πολιτικά καθεστώτα και κατεστημένα. Πότε ο Πάπας υπεράσπισε την Ορθόδοξο Εκκλησία; Είχαμε τόσους κατακτητές πότε μας υπεράσπισε; Για να μην πω ότι στη φραγκοκρατία υποφέραμε από τους Πάπες και από τις παπικές βούλες, οι οποίες ήθελαν να μας αφανίσουν. Απόψε γιορτάσαμε τους δεκατρείς οσιομάρτυρες της Καντάρας, οι οποίοι σκοτώθηκαν με διαταγή του Βατικανού. Περάσαμε 400 χρόνια στυγνής δουλείας στη φραγκοκρατία. Ήταν χειρότερη από την τουρκοκρατία. Αλλά δεν επιστρέφω πίσω, οι λόγοι που αντιδρώ σήμερα είναι καθαρά θεολογικοί. Όταν χειροτονηθήκαμε Επίσκοποι ορκιστήκαμε να διαφυλάξουμε την ορθόδοξη πίστη.

Οι ιερείς που θα υποδεχτούν τον Πάπα δεν διαφυλάσσουν την ορθόδοξη πίστη;

Ο Απόστολος Παύλος είπε αυτός που τρώει ειδωλόθυτα να μην κατακρίνει εκείνο που δεν τρώει. Και εγώ δεν κατακρίνω αυτούς που θα παραστούν αλλά ούτε και θέλω να κατακρίνομαι επειδή δεν θα παραστώ.

Το Βατικανό δεν κάνει τυχαίες ενέργειες

Την περασμένη Κυριακή διαβάστηκε στις εκκλησίες μια εγκύκλιος από την Ιερά Σύνοδο και έκανε εντύπωση στον κόσμο ότι διάβαζαν ένα – ένα τα ονόματα των Συνοδικών.

Όλοι μας αποφασίσαμε να εκδοθεί μια εγκύκλιος προς τον λαό για να μείνει ενωμένος με την Εκκλησία του, να μην ακούει τους παλαιοημερολογίτες οι οποίοι θέλουν να τον αποσπάσουν από την κανονική Εκκλησία. Εκείνο το οποίο δεν διασαφηνίστηκε στην εγκύκλιο είναι το ότι δεν είμαστε όλοι ενήμεροι και σύμφωνοι με την πρόσκληση προς τον Πάπα.

Γιατί νομίζετε ότι έρχεται ο Πάπας στην Κύπρο;

Όπως καταλαβαίνετε, οι Παπικοί περνούν μια μεγάλη κρίση με όλα αυτά τα σκάνδαλα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Παιδεραστίας ;

Δεν θέλω να τα ονομάσω, αλλά κάθε μέρα ο Τύπος δημοσιεύει θλιβερά πράγματα. Δεν κατακρίνω, αλλά ο Πάπας έχει την εντύπωση ότι είναι ο πρώτος και ο μοναδικός Βικάριος του Χριστού στη γη γι’ αυτό κάνει τέτοιες αποστολές.

Είπε ότι θέλει να κάνει ένα οδοιπορικό ακολουθώντας τα βήματα του Αγίου Παύλου.

Μόνο που ο Απόστολος Παύλος δεν περπατούσε με αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο των 500 χιλιάδων ευρώ, όπως διαβάσαμε ότι θα αγοραστεί από την κυπριακή Κυβέρνηση για να κυκλοφορήσει ο Πάπας δύο μέρες στην Κύπρο. Εγώ προσωπικά σκανδαλίστηκα με αυτή την είδηση και είπα ότι το αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο δεν αρμόζει σε Βικάριο του Χριστού. Μέσα στην οικονομική κρίση να επωμιστεί ο λαός αυτό το κόστος.

Η ανακοίνωση των εκπροσώπων του Πάπα λέει ότι έρχεται στην Κύπρο για προώθηση των ανθρώπινων και χριστιανικών αρχών και αξιών, κι ότι θέλει να περπατήσει στα βήματα του Αποστόλου Παύλου και σε ένα πνεύμα αδελφικότητας να συναντήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία με καλή πρόθεση.

Δεν αμφισβητούμε την καλή του πρόθεση, μακάρι να είναι έτσι, μακάρι να μοιάσει του Αποστόλου Παύλου και να συναντήσει τον πλούτο της ορθόδοξης Εκκλησίας. Ευχόμαστε να επιστρέψει στην ορθόδοξη Εκκλησία και να ξαναγίνει ορθόδοξος Επίσκοπος όπως ήταν πριν από το σχίσμα. Αυτός και μόνο είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ένωσης.

Τι νομίζετε ότι κρύβεται από πίσω;

Το Βατικανό δεν κάνει τυχαίες ενέργειες ούτε αφελείς κινήσεις. Όλοι οι έξοδοι του εκάστοτε Πάπα σκοπό έχουν να τον παρουσιάσουν ως παγκόσμιο ηγέτη του χριστιανισμού. Αυτή τη στιγμή ούτε κανονικός Επίσκοπος είναι, ούτε ορθόδοξος, άρα δεν έχει καμία θέση να θέλει να εμφανίζεται ότι έχει την πρώτη θέση ως Επίσκοπος.

Μπορεί να κρύβονται πολιτικά συμφέροντα;

Δεν ξέρω, πιστεύω ότι δεν θα έχουμε κανένα πολιτικό όφελος από την επίσκεψη του Πάπα, αλλά μόνο αρκετά έξοδα και μεγάλη αναταραχή στις συνειδήσεις των πιστών.

Ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι όσοι διαφωνήσουν θα θέσουν εαυτόν εκτός Εκκλησίας. Δεν έχω υπόψη μου τις δηλώσεις του Μακαριότατου αλλά δεν νομίζω ότι όποιος διαφωνεί με την έλευση του Πάπα θέτει εαυτόν εκτός Εκκλησίας. Εγώ διαφωνώ και το λέω ευθαρσώς και δεν είμαι εκτός Εκκλησίας.

Περιμένετε!

Η Εκκλησία, όπως ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος τονίζει, έχει δημοκρατικό πολίτευμα, άλλο να διαφωνούμε ευπρεπώς και άλλο να κάνουμε ασχημίες.

Ο Αρχιεπίσκοπος ξέρει πολύ καλά τα όριά του

Η Ιερά Σύνοδος αποδέχεται την άλλη άποψη;

Ο Αρχιεπίσκοπος είναι δημοκρατικός άνθρωπος και σέβεται τις απόψεις μας, με πολλή αγάπη μας αντιμετωπίζει όλους.

Μα πώς μπορεί να είναι δημοκρατικός ένας άνθρωπος που έχει εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος με τον τρόπο που όλοι ζήσαμε; Τυπικά έχει εκλεγεί με πλειοψηφία κανονικά. Ουσιαστικά δεν ήταν δημοκρατικός ο τρόπος εκλογής του.

Δεν θα επιστρέψω εκεί, η προσωπική μου θέση είναι λεπτή και δεν θα σχολιάσω το θέμα. Μπορώ όμως να πω ότι μέσα στη Σύνοδο ο Αρχιεπίσκοπος μάς συμπεριφέρεται δημοκρατικά, δεν αισθάνομαι ότι δεν σέβεται τις απόψεις μας. Μας ακούει.

Και στο τέλος κάνει αυτό που θέλει;

Όχι, πολλές φορές υποχωρεί στην άποψη της Συνόδου έστω κι αν ο ίδιος είχε άλλη άποψη.

Ο νέος Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας έγινε με δημοκρατικό τρόπο;

Δεν τον έκανε ο Αρχιεπίσκοπος αλλά μια επιτροπή Συνοδικών και τέθηκε σε επανειλημμένες συνεδριάσεις της Ιεράς Συνόδου. Οι αποφάσεις λαμβάνονται κατά πλειοψηφία.

Η αίσθηση που δίνεται είναι ότι έγινε με στόχο να σας αποκλείσει από μια ενδεχόμενη διεκδίκηση του αρχιεπισκοπικού θρόνου.

Εύχομαι ο Θεός να δώσει πολλά χρόνια στον Αρχιεπίσκοπο και να μη γίνουν σύντομα αρχιεπισκοπικές εκλογές.

Ο ίδιος είπε ότι θα μείνει στον αρχιεπισκοπικό θρόνο για πέντε χρόνια, δηλαδή μέχρι τέλος Νοεμβρίου του ’11.

Η Αγία Γραφή λέει ότι χίλια χρόνια είναι ως ημέρα μια! Για το τι θα κάνει, πρέπει να το απαντήσει ο ίδιος. Εγώ εύχομαι να μην μπούμε σύντομα στην περιπέτεια των αρχιεπισκοπικών εκλογών. Ο κάθε Αρχιεπίσκοπος εκλέγεται μέσα από την πρόνοια του Θεού και όχι μέσα από ανθρώπινες προοπτικές. Αν ο Θεός θέλει να γίνει ο Α ή ο Β Αρχιεπίσκοπος, αύριο θα γίνει έστω και αν εμείς οι άνθρωποι θελήσουμε να τον εμποδίσουμε. Ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι να γίνουμε Αρχιεπίσκοποι.

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σας;

Να σωθούμε, να είμαστε κοντά στον Θεό, να αγαπούμε τον Θεό και τους αδελφούς μας. Νιώθετε να προσπαθεί ο Αρχιεπίσκοπος να κάνει εθναρχικό τον ρόλο της Εκκλησίας;

Δεν νομίζω να έχει αυτή την τάση, εξάλλου ο ίδιος προσωπικά απάλειψε από τον τίτλο του τον ρόλο του εθνάρχη. Ξέρει πολύ καλά τα όριά του, αλλά νοιάζεται και αγαπά την πατρίδα του.

Ο ίδιος πρόσφατα δήλωσε ότι οργανωμένα καταβάλλεται προσπάθεια να πληγεί το κύρος και η αξιοπιστία της Εκκλησίας με πρόσχημα τις πεπαλαιωμένες οφειλές προς το κράτος και αποδίδει πολιτικά κίνητρα.

Αν έχει μιλήσει με αυτό τον τρόπο, είναι μια πολύ σοβαρή δήλωση που χρήζει μελέτης και πρέπει να ληφθεί υπόψη από όλους.

Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με το ότι πρέπει να πληρώσει η Εκκλησία τις πεπαλαιωμένες οφειλές της προς το κράτος, τα 163 εκατομμύρια;

Δεν ήμουν στην επιτροπή που ασχολήθηκε με το θέμα αυτό. Αν πράγματι, βάσει του νόμου, η Εκκλησία οφείλει στο κράτος, τότε πρέπει να πληρώσει. Αν όμως δεν οφείλει βάσει του νόμου, τότε μπορεί να χειριστεί το θέμα διακριτικά, όπως η ίδια κρίνει ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο που διανύει ο λαός μας με την οικονομική κρίση. Η Εκκλησία οφείλει να είναι πάρα πολύ προσεκτική σε δηλώσεις και ενέργειες που τυχόν να προκαλούν το κοινό αίσθημα.

Αλλά και από την άλλη πλευρά, οφείλει και η Πολιτεία να είναι ξεκάθαρη και να μην παραπλανεί τον λαό λέγοντας ότι η Εκκλησία δεν πληρώνει τους φόρους.

Παραπλανεί τον λαό;

Όταν λέει ότι η Εκκλησία δεν πληρώνει είναι λάθος, διότι η Εκκλησία πληρώνει.

Η Μητρόπολη Λεμεσού αρνείται ή όχι τη φορολόγηση κεφαλαιουχικών κερδών;

Εγώ δεν γνωρίζω αυτούς τους οικονομικούς όρους. Όταν πωλήσουμε κάποια κτηματική περιουσία, πληρώνουμε κανονικά όλους τους φόρους μας. Εμείς δεν έχουμε επιχειρήσεις που μας αποφέρουν κέρδη, δεν έχουμε ξενοδοχεία και εργοστάσια, δεν έχουμε επενδύσεις, γι’ αυτό τα οικονομικά μας είναι χάλια.

Από πού προέρχονται τα έσοδά σας;

Έχουμε ένα ακίνητο από το οποίο παίρνουμε κάποια ενοίκια, από δωρεές ανθρώπων που αγαπούν την Εκκλησία και από πώληση κάποιων τεμαχίων γης.