Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!!!

…Ο κυρ-Φώτης ο Κόντογλου υπήρξε ένας από τούς γνησιότερους εκφραστές τής ελληνορδοδόξου παραδόσεώς μας, την οποία είχε ως κύριο δέμα στο συγγραφικό και καλλιτεχνικό του έργο, αγωνίστηκε όσο λίγοι για την προάσπιση και την αναβίωσή της στηλιτεύοντας την ξενομανία και τον μιμητισμό, άλλα κυρίως τήρησε πιστά τις αρχές και τις αξίες της στον προσωπικό του βίο μέχρι το τέλος τής ζωής του… 

Έγραφε, λοιπόν, με διορατικότητα, εδώ και μισό αιώνα περίπου, προφητεύοντας σχεδόν την σύγχρονη τραγική μας διολίσθηση και κρίση:

«Η ψευτιά και ο πνευματικός εκφυλισμός απλώνει μέρα με την ημέρα απάνω στους Έλληνες και τούς παραμορφώνει. Έναν λαό πού ξεχωρίζει ανάμεσα σ’ όλα τα έθνη και πού είναι γεμάτος πνευματική υγεία, πάμε να τον κάνουμε εμείς, οι λογής-λογής καλαμαράδες, κι οι άλλοι γραμματιζούμενοι, σαχλόν, χωρίς πνευματικό νεύρο, χωρίς πνευματική ανδροπρέπεια, χωρίς χαρακτήρα».

Είναι ή σύγχρονη λαίλαπα της υποτέλειας, της ξενομανίας, του ραγιαδισμού και του γραικυλισμού πού βιώνουμε στις μέρες μας. Το σύνδρομο, του δήθεν εκσυγχρονισμού και της ψευτοδιανόησης, πού έχει αλλοτριώσει την λεγόμενη «πνευματική ηγεσία» του τόπου μας και την οδηγεί στην άρνηση του ιστορικού μας παρελθόντος, στην απώλεια της ιστορικής μας μνήμης και τής εθνικής μας αυτοσυνειδησίας, στην απαξίωση των αρχών και των ιδανικών τής παραδόσεώς μας και τής φυλής μας.

Η ζωή του Έλληνα έχει ζυμωθεί με την πατρογονική πίστη του, την αγία Ορθοδοξία, την «περιβεβλημένη ως πορφύραν και βύσσον» τα αίματα των μαρτύρων προγόνων του. Έχει ζυμωθεί με την αγάπη για την πατρίδα του, το πάθος και τον πόθο του για την ελευθερία, την θυσία και την αυταπάρνηση για την κατάκτηση και την προάσπισή της.

Αυτός είναι και ο λόγος πού όλοι οι δαίμονες τής κολάσεως ξεχύθηκαν να ξεριζώσουν από την ψυχή του Έλληνα την ορθόδοξη πίστη του και την εθνική του συνείδηση. Πόλεμος κατά τής Εκκλησίας και του Κλήρου, ειρωνεία τής ευσέβειας, υποβάθμιση τής ελληνικής γλώσσας, εξάρθρωση τής ελληνορθόδοξης παιδείας, περιθωριοποίηση και αλλοίωση τής πνευματικής κουλτούρας και του πολιτισμού μας και κάδε άλλο αντίθεο και αντεθνικό σχέδιο μπήκε σ’ εφαρμογή.

Είναι γνωστές, άλλωστε, από πολύ παλιά οι πρακτικές και οι μέθοδοι αυτών πού κινούν τα νήματα τής ιστορίας του πλανήτη και παράγουν ιδεολογία και νοθευμένο τρόπο ζωής, των διαφόρων, δηλαδή, κλειστών ομάδων προωθήσεως και ελέγχου τής εξουσίας με πρωτοπόρους τον διεθνή σιωνισμό, την μασσωνία, τα οικονομικά λόμπυ των πολυεθνικών, τις λέσχες επιλεγμένων ατόμων, όπως η Μπίλντεμπεργκ, πού κατασκευάζουν ηγέτες μαριονέτες, πειθήνια εκτελεστικά όργανα δικά τους, πριν ακόμη οι λαοί τούς επιλέξουν και τούς ψηφίσουν. Προεπιλέγουν και προκατασκευάζουν, έτσι, το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό σύστημα, το σύγχρονο παγκόσμιο κατεστημένο πού επιβάλλουν στον κόσμο. Μέσω αυτών των εκλεκτών και δοτών ηγετών κυβερνά τον κόσμο μια πανίσχυρη πολιτική, οικονομική, κοινωνική και θρησκευτική ολιγαρχία.

Σε οικονομικό επίπεδο, πολυεθνικές εταιρείες, οικονομικοί κολοσσοί, εταιρείες κατασκευής οπλικών συστημάτων, πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα και νεόκοποι κροίσοι έχουν ήδη αναλάβει και διεκπεραιώνουν την οικονομική παγκοσμιοποίηση μέσω τής οικονομικής εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης των ασθενέστερων από τούς οικονομικά ισχυρούς. Χαρακτηριστικό και αντιπροσωπευτικό παράδειγμα η οικονομική ανέχεια στην οποία έχουν οδηγήσει την χώρα μας, με μια Ελλάδα υπό κατάρρευση, με μια κυβέρνηση υπό ξένη κηδεμονία και υπουργούς υπό επίβλεψη.

Ο σκοπός τους είναι ορατός και προδιαγεγραμμένος: πρόκειται για την σαφή και οργανωμένη επιδίωξη όχι για την απλή ένταξη, άλλα για την ολοκληρωτική υποδούλωση τής πατρίδος μας και του λαού μας στους σχεδιασμούς τής παγκοσμιοποίησης, τής Νέας Τάξης Πραγμάτων και τής Νέας εποχής, για την ένταξη και την δέσμευσή μας στην γιγαντιαία αυτή πολιτιστική, θρησκευτική, οικονομική, εθνική και οικονομική χοάνη πού ομογενοποιεί, νωθεύει, μεταλλάσσει, παραλύει, αποδυναμώνει και αποσυνθέτει θεσμούς, πιστεύματα, παραδόσεις, πολιτισμούς, ήθη, αρχές, αξίες, εθνότητες, λαούς και πατρίδες.

Για την βίαιη και άμεση υπαγωγή μας στον ηλεκτρονικό ολοκληρωτισμό πού παρακολουθεί, χαρακτηρίζει, στιγματίζει και ενοχοποιεί ό,τι και όσους επιθυμεί, ό,τι και όσους αντιδρούν και αντιτάσσονται στις επιταγές του. για τον βίαιο και άμεσο εγκλεισμό μας στην νέα παγκόσμια ηλεκτρονική φυλακή.

Με αιχμή του δόρατος τις ηλεκτρονικές κάρτες και κυρίως την κάρτα του πολίτη, πού συνιστά οξύτατη απειλή για τις ατομικές μας ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα μας οδηγούν ως αγέλη στο μεγάλο παγκόσμιο ηλεκτρονικό μαντρί.

Ας ξέρουν, όμως. οι αρχιτέκτονες τής Νέας Τάξης πραγμάτων, πού κρίνουν μόνο με το μυαλό και τα νούμερα, ότι «η τύχη μάς έχει πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μάς φάνε και δε μπορούνε. Τρώνε από μάς και μένει και μαγιά». (Μακρυγιάννης).
«Μακάριος» λοιπόν «ο λαός ο γινώσκων αλαλαγμόν», όπως λέγει ό Ψαλμός (Ψαλμ. Πη' (πδ'), 16). Χαρά δηλαδή στο λαό πού ξέρει να γιορτάζει τα μεγάλα γεγονότα τής Ιστορίας του. Να μεθά η ψυχή του από εθνική υπερηφάνεια. Να κάνει άσμα και παιάνα τούς ηρωισμούς και τις θυσίες τής ψυχής του. Να διδάσκει την ανδρεία και τη φιλοπατρία των προγόνων του και να φρονηματίζει τις γενεές πού έρχονται. Να εμπνέεται και να αναζωογονείται από τις παραδόσεις και τις παρακαταθήκες τους. Να τιμά και να διατηρεί τα ήθη και τα έθιμά τους. Ο λαός αυτός δεν χάνεται από το πρόσωπο τής γης. Διότι έχει προορισμό στη ζωή και έχει να επιτελέσει έργο στην Ιστορία.

Και είναι παρήγορο το γεγονός ότι ακόμη και μέσα από αυτή την τραγική κατάσταση των ήμερών μας, μέσα από τα σκοτεινά σύννεφα τού εφησυχασμού, τής ευμάρειας, τής ευδαιμονίας, τής άνεσης, τής ευζωίας και τής αυτάρκειας• μέσα από τα σκοτεινά σύννεφα τής λησμοσύνης, τής άρνησης και τής απαξίας, θερμαίνει ακόμη και φωτοδοτεί η ηλιαχτίδα τής ελπίδας και τής επιστροφής.
Το σύνθημα μάς το δίνει και πάλι ο κυρ-Φώτης ο Κόντογλου:

«Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα πού βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ' αυτούς πού θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά».

…Ας κάνουμε τα σπίτια μας κρυφά και νέα σχολειά κι ας γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με τις παραδόσεις του γένους μας υποκαθιστώντας εμείς την πλημμελή σχολική εκπαίδευση πού τούς παρέχεται. Να προβάλουμε στα παιδιά μας τα πρότυπα των άγιων και των ηρώων μας, να τούς εμπνεύσουμε την φιλοπατρία, να τούς διδάξουμε σωστά την γλώσσα μας και την ιστορία μας.

Να τούς διδάξουμε το αληθινό νόημα και τον σκοπό τής ζωής μας, πού είναι ο ουρανός, η πραγματική δηλαδή και μόνιμη πατρίδα μας. Σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή είμαστε, άλλωστε, οδίτες και όχι κάτοικοι και ένοικοι τής γης. Γι’ αυτό και θα πρέπει να πορευόμαστε εδώ με την προοπτική τής αιωνιότητος…

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Δημήτρης Νατσιός, «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής»


«Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής»
«Κάλλιο γνώση παρά γρόσι». Από τα χρόνια της δουλείας μας έρχεται η σοφή παροιμία του λαού μας, που εξεικονίζει τον ζήλο των προγόνων μας για τα γράμματα. Αλλά για ποια γράμματα; Εκείνο το φαινομενικώς απλοϊκό τραγουδάκι του «Κρυφού Σχολειού», το «φεγγαράκι μου λαμπρό», μας λέει ότι τα σκλαβόπουλα, «μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά», άκουγαν από το στόμα τού παπά για γράμματα και σπουδάματα, αλλά, κυρίως, θέριευαν την αποσταμένη ελπίδα με «του Θεού τα πράματα».
Όπως γράφει ο ακαδημαϊκός Σίμος Μενάρδος, στα χρόνια της φρικτής Οθωμανοκρατίας «…η ψυχή του Έθνους αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν, διηγούντο εις τα Ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους εδίδασκαν δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία». (αρχ. Ιω. Αλεξίου, «Η Παιδεία στην Τουρκοκρατία», εκδ. «Ζωής», σελ. 181). Από εκείνα τα σχολεία και με τέτοιους δασκάλους «αποφοίτησαν» τα λιοντάρια του ’21. Μα και ο άγιος των σκλάβων, ο Πατροκοσμάς, τα ίδια δεν κανοναρχούσε στο Γένος; «Το σχολείον ποτίζει την ψυχή και ανοίγει τες εκκλησιές» κήρυττε, γιατί γνώριζε ο άγιος ότι τα προσανάμματα της εθνικής ελευθερίας τα προσφέρει του Χριστού η πίστη η αγία. 
Ο πρώτος και τελευταίος ίσως Ρωμηός Κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είχε συλλάβει εναργέστατα ότι για να «σταθεί» το αρτιγενές κράτος στην χορεία των «πεπολιτισμένων» εθνών της Εσπερίας πρέπει η Παιδεία του να αρδεύεται από τις αείχλωρες πηγές της ρωμαίικης παράδοσης, ειδάλλως καταντά «παλιόψαθα των εθνών». Γράφει σε επιστολή του προς τον Μουστοξύδη μεταξύ άλλων. «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής». (Ι. Καποδίστρια, «Κείμενα», εκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 75).
Αυτά τα τρία είναι τα ψηλώματα, οι κορυφές με τις οποίες φτερούγιζε ο λαός για τόσους αιώνες: η πίστη (η χριστιανική αγωγή), η πατρίδα (η εθνική αγωγή) και η οικογένεια (η ηθική αγωγή), που τα πρώτα ανεξίτηλα μαθήματά της τα λαμβάνει ο άνθρωπος από την κατ’ οίκον Εκκλησία. Και αν επί επταετίας διαπομπεύτηκε το τρίπτυχο των ελληνοσώτειρων αρετών, λόγω της μετατροπής τους σε ιδεολόγημα, δίδοντας ταυτόχρονα και μια ουρανόπεμπτη πρόφαση στους ψευτοπροοδευτικούς να επιπέσουν αργότερα και να μαγαρίσουν και την πατρίδα και την «θρησκεία» και την οικογένεια, εν τούτοις πάντοτε στην ιστορία μας πολεμούμε γι’ αυτά τα τρία πολυτίμητα. Δεν ήταν εφεύρημα των Απριλιανών,. Η ημιμάθειά τους τα αμαύρωσε. Θυμίζω. Τον παιάνα που διασώζει ο Αισχύλος στο έργο του «Πέρσαι» (Στιχ. 402-5).
«Ω παίδες Ελλήνων, ίτε
ελευθερούτε πατρίδ’ (η πατρίδα),
ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας (η οικογένεια), θεών τε πατρώων έδη (η θρησκεία), θήκας προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών».
Την Δευτέρα 28 Μαϊου του 1453 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μιλά στον λαό ως «ο ποιμήν ο καλός», που «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». «Όσοι συνάχθηκαν και τον άκουσαν, ήταν σαν να κάθισαν γύρω από το τραπέζι του Μυστικού Δείπνου», γράφει ο Παν. Κανελλόπουλος. Διέσωσε ο πιστός του συμβουλάτορας Σφραντζής τα λόγια του ήρωα βασιλέα: «Καλώς ουν οίδατε αδελφοί, ότι… οφειλέται κοινώς εσμέν ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν… υπέρ της πίστεως ημών… (η θρησκεία) υπέρ της πατρίδος… υπέρ του βασιλέως ως Χριστού του Κυρίου… υπέρ συγγενών και φίλων…». (η οικογένεια). («Ελληνορθόδοξη Πορεία» επιμ. Κ. Χολέβας, σελ. 126).
Αυτά τα τρία τιμαλφή λαμπρύνουν το Συναξάρι του Γένους – οι ήρωες της πατρίδος – και κοσμούν το Εικονοστάσι της Εκκλησίας – οι άγιοι και οι μάρτυρες.
Όταν έλεγε ο Μακρυγιάννης «γι’ αυτά πολεμήσαμεν» αυτό εξυπονοούσε…
Αυτή η Παιδεία, η βαπτισμένη στην κολυμπήθρα της Ελληνορθοδοξίας, βαστούσε, παρ’ όλο που η λεγόμενη πνευματική ηγεσία του τόπου πάλευε για την νεκρανάσταση της αρχαίας Αθήνας (Κοραής), μήπως και μας αποδεχθεί η Ευρώπη. Ο Κολοκοτρώνης, ο αγράμματος αυτός άνθρωπος, ο μόλις γνωρίζων να συλλαβίζει, είχε σαφέστατη αντίληψη του σκοπού της μορφώσεως. Αποτεινόμενος τον Νοέμβριο του 1838 από τον λόφο της Πνύκας προς τους συγκεντρωμένους εκεί μαθητές των Αθηνών, τους είπε επιγραμματικότατα: «Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γίνη σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, αλλά να κυττάξη το καλό της κοινότητος και μέσα εις το καλόν αυτό βρίσκεται και το δικό σας», λόγια που υπενθυμίζουν την ρήση του μεγάλου Περικλή στους Αθηναίους: «Καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ το καθ’ εαυτόν διαφθειρόμενης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλληται, κακοτυχών δε εν ευτυχούση πολλώ μάλλον διασώζεται». (Θουκυδ. Β’ 60). Μεταφράζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος «διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή».
Αυτό δεν είναι το «είμαστε στο εμείς» του Μακρυγιάννη. Παιδεία χωρίς το ευλογημένο «εμείς», είναι μια «Παιδεία», «μία βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος», γράφει ο Σεφέρης (Δοκιμές, τ. Α’, σελ. 236, εκδ. «Ίκαρος»). (Τι ωραία το διατύπωσε αυτό ο οσιακής μνήμης Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, όταν έλεγε: «Κλείνουμε λάθος την αντωνυμία. Λέμε εγώ, εσύ, αυτός, αντί να λέμε αυτός, εσύ, εγώ»).
Ο τύπος αυτός του ελληνορθόδοξου σχολείου βαστούσε ως την εποχή που άρχισε να δρουν και να το επηρεάζουν οι πειραματισμοί, οι αλχημείες που ονομάστηκαν πομπωδώς εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Φαινόμενο που παρουσιάστηκε στην αυγή του 20ου αι. και εντάθηκε κατά την μεταπολίτευση.
Μέχρι τότε το σχολείο με τον κακοπληρωμένο, αλλά ψυχωμένο εκείνο δάσκαλο, στάθηκε θεματοφύλακας των τιμαλφών αξιών του Γένους, της ρωμαίικης παράδοσης, από τον Τρωικό πόλεμο και τον Όμηρο έως τον Παλαιολόγο και την Επανάσταση του ’21. Οι «παλιοί» οι δάσκαλοι δεν ήξεραν πολλά πράγματα από το τι γινότανε έξω από τα σύνορα του κράτους, δεν κατείχαν μεταπτυχιακά και «ντοκτορά», γνώριζαν όμως αρχαία Ελληνικά και την ιστορία μας και μετέδιδαν την φλόγα της ψυχής τους, πολλές φορές με πολλή ρητορική, αλλά πάντοτε με πνευματική εντιμότητα και ευθύνη. Και ξεσκόλιζαν εκείνα τα σχολεία «δασκαλούδια», οπλισμένα με τον γερό πολιτισμό του Γένους, που έβγαζαν ασπροπρόσωπες τις κοινωνίες που τα ανέθρεφαν.
Αυτό το σχολείο όμως το κλόνισε στην ψυχή του Έθνους η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ό,τι δεν είχε πρόσφατη ημερομηνία λήξεως θεωρήθηκε αντιδραστικό, συντηρητικό και εξοβελίστηκε. Η γλώσσα, αμυντήριο αήττητο του λαού, κατακρεουργήθηκε, η παράδοση διαπομπεύτηκε, η πίστη περιθωριοποιήθηκε, η φιλοπατρία ποινικοποιήθηκε. Και έτσι από το σχολείο των «ιερών γραμμάτων», φτάσαμε στα «άθεα γράμματα».
«Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τα άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και το αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του» έλεγε ο «Παπουλάκος» του Κ. Μπαστιά.
Τέτοια «άθεα γράμματα που υφαίνουνε το σάβανο του Γένους» διδάσκονται σήμερα στα σχολεία μέσω των επικίνδυνων σχολικών βιβλίων.
Παράδειγμα: Έχω μπροστά μου, «τρεις γενιές» θα έλεγα, βιβλίων γλώσσας Στ’ Δημοτικού, που παλαιότερα τα ονομάζαμε «Αναγνωστικά», γιατί μέσω αυτών γινόταν και ανάγνωση του πολιτισμού μας. Του 1964, 1983 και 2006 αντίστοιχα. Το πρώτο ξεκινά με βυζαντινή εικόνα «Ο Χριστός ευλογών τα παιδιά», το δεύτερο, μ’ ένα απόσπασμα της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, στο τρίτο, το νεοταξικό, θα βρεις άσκηση με την οποία οι μαθητές καλούνται να γράψουν μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούν ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καραγκιόζης και η… Κοκκινοσκουφίτσα. Στα παλιά βιβλία μοσχοβολούσαν τα κείμενα για ήρωες και αγίους, σμίλευε ο δάσκαλος ψυχές. Στα νέα, του Νέου Σχολείου, περισσεύουν τα μίζερα, τα καταθλιπτικά, τα σχιζοφρενικά κείμενα. Παιδεία χωρίς Χριστό, εκπαίδευση ξέψυχη, που ετοιμάζει τους αυριανούς Γενίτσαρους, εκπαίδευση που «γέμισε τα παιδιά με μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα».
Και θα κλείσω με τη φωνή που μας έρχεται από το περιβόλι της Παναγίας μας. Το 1984 οι Αγιορείτες Πατέρες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Κυκλοφορήθηκε ένα συγκλονιστικό κείμενό τους με τίτλο «το Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους μας».
Λόγος αδελφικός βγαλμένος από την πείρα ενός μεγάλου σχολείου ζωής, υπεύθυνος και αναγκαίος, παρήγορος και αυστηρός συνάμα.
Αποσπώ ένα κείμενο, γραμμένο από την κιβωτό του Γένους: <<Γιατί να υποσιτίζονται πνευματικά τα παιδιά; Γιατί να τρέφονται με ακαθαρσίες; Γιατί να βασανίζονται; …Ποιος μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να μείνουν «αγράμματα», σαν τον Μακρυγιάννη, να μάθουν, να πάρουν τη χάρι του λαού του Θεού και τότε να γίνουν οι αγράμματοι οι καλύτεροι πεζογράφοι μας…
Ποιος μπορεί να μας κρατήση στο ύψος , στο ήθος, στην ελευθερία της «αγραμματοσύνης» του «καθυστερημένου» λαού, που βλάστησε από το χώμα του τα Δημοτικά τραγούδια, τις παροιμίες, τους σκοπούς, τα ήθη και τα έθιμα των Αρματολών και Κλεφτών>>. Την απάντηση την βρίσκουμε στο ίδιο το κείμενο: μόνο η Εκκλησία του Χριστού μπορεί… 

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΤΗΣ Α' ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ: ΟΤΑΝ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΗΤAΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΩΥΣΗΣ: «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ, ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ»


Ο πλούτος της πενίας
Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Είναι μεγάλο λάθος να έχει καταντήσει η Εκκλησία παράρτημα του υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας, φιλανθρωπικό σωματείο. Σε τούτο συντείνουν και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, των οποίων το έργο διαφημίζεται εύκολα σε πόσες μερίδες φαγητό μοιράζουν καθημερινώς στους φτωχούς.

Δεν τηρείται η ευαγγελική μυστικότητα της φιλανθρωπίας. Δεν λέμε, ότι στα έργα της Εκκλησίας δεν είναι και η φιλανθρωπία, την οποία και άλλοι μπορούν να προσφέρουν, αλλά η Εκκλησία δίνει αυτό που κανείς άλλος δεν μπορεί να δώσει: βαθύ νόημα ζωής, αφοβία θανάτου, υπομονή στις θλίψεις, λύτρωση και σωτηρία.


Μερικοί αναγνωρίζουν μόνο το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας. Ελπίζω, όχι και ρασοφόροι. Δεν λέω, ότι δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη σήμερα, αλλά ο κόσμος δεν παύει να διψά για αλήθεια και παραμυθία. Αφέθηκε η αγία τράπεζα και δόθηκε μεγαλύτερη σημασία στα συσσίτια. Η αξία μιας μητροπόλεως μετριέται με το πόσα πιάτα δίνει καθημερινά. Κάποιοι, θεωρούν μοναδικό έργο της Εκκλησίας αυτό. Άλλοι πάλι, λέγουν, ότι θα πρέπει να το διακόψει, για να επαναστατήσουν οι φτωχοί κατά του κράτους.


Την κρίσιμη αυτή ώρα, εκπρόσωποι της Εκκλησίας ανοίγουν διάλογο με την Αριστερά. Δεν θα πρέπει να φοβάται κανείς τον διάλογο. Θα πρέπει όμως, νομίζουμε, να υπάρχει σεβασμός, εκτίμηση και σύνεση. Δεν μπορεί η Εκκλησία να εξομοιώνεται με ένα κόμμα. Δεν μπορεί ένα κόμμα, με γνωστή ιστορία, να κάνει μαθήματα στην Εκκλησία, να της λέει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει. Δεν μπορεί λευκανθέντες ιεράρχες να υπακούν νεαρούς αριστερούς. Αύριο να γίνει συνέδριο και με τη Δεξιά.


Αισθανόμεθα μειονεκτικά απέναντι στους θεωρούμενους και λεγόμενους προοδευτικούς; Εξισώνουμε την ύλη με το πνεύμα; Λησμονάμε την ιστορία; Πάσχουμε να λεγόμαστε προοδευτικοί; Συνεργαζόμαστε με εκείνους που εργάζονται συστηματικά στην αποχριστιανοποίηση της πατρίδος μας; Να χωρισθεί βίαια και άμεσα το κράτος από την Εκκλησία; Να γίνει καθαρά θρησκειολογικό το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία; Να μισθοδοτούνται οι κληρικοί μας από φόρους των πιστών; Συνεργασία μετά εκκλησιομάχων έχει νόημα;


Δεν γνωρίζω πόσο ικανοποιημένοι και ευχαριστημένοι είναι οι καθηγητές θεολόγοι που διοργάνωσαν το συνέδριο. Πολλοί πάντως, διερωτήθηκαν και αντέδρασαν. Δεν ήταν καιρός για κάτι τέτοιο. Ας ενισχύσουμε τον ταλαιπωρημένο λαό. Μπορεί να εκφράσαμε ένα διαφορετικό λογισμό για την εκκλησιαστική φιλανθρωπία, αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν πρέπει να συνεχισθεί. Ο δε διάλογος χριστιανισμού και Αριστεράς δεν γνωρίζουμε αν ήταν απαραίτητος τώρα. Μπορεί ο καθένας να ψηφίζει ό,τι θέλει, αλλά δεν επιτρέπεται να το ωραιοποιεί και να το βαφτίζει ό,τι θέλει.


Έχουμε ξαναπεί, πως η παρούσα σοβαρή κρίση ήταν μία σημαντική ευκαιρία να πλησιάσει πιο πολύ τον λαό η Εκκλησία μας. Όχι μόνο με ένα ξαναζεσταμένο πιάτο φαΐ και δύο ευρώ από το φιλόπτωχο ταμείο, αλλά με ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα λόγο παραμυθίας κι ελπίδος. Λόγο για τον πλούτο της πενίας, τη χάρη της εγκράτειας, τη δύναμη της δοκιμασίας και της διέξοδης θλίψης. Λόγο για ένα Θεό παιδαγωγό και όχι τιμωρό, πατέρα και ιατρό και όχι εκδικητή. Για Χριστιανό λιτό, απλό, σεμνό, με εμπιστοσύνη και ελπίδα. Ο πλούτος της πενίας είναι ένα εντελώς άγνωστο κεφάλαιο σε πολλούς.
ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ: Όλα τα κόμματα - μηδενός εξαιρουμένου - που καταδυναστεύουν την Ελλάδα, θέλουν μια Εκκλησία στα μέτρα τους, υποταγμένη και αδύνατη, που να ταϊζει αφειδώς τους φτωχούς, να δέχεται αδιαμαρτύρητα την καταπάτηση της περιουσίας της και να έχει έναν ρόλο γραφικό, περιθωριακό, σχεδόν φολκλορικό που παραπέμπει σε άλλες εποχές. 
Ε λοιπόν, δεν θα τους περάσει! Η Εκκλησία οφείλει να κάνει ΕΡΓΟ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟ για να ανακουφίζει τον λαό, που εμπιστεύεται Αυτήν και όχι τα κόμματα. Οφείλει να συμβουλεύει, να νουθετεί και να καθοδηγεί τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς σε κάθε στιγμή της ζωής τους.
Αν το κάνει αυτό, πολλά πράγματα θ' αλλάξουν προς το καλύτερο στην κοινωνία μας!

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Τώρα θὰ παλέψουμε Ἑλληνορωμαίικα



Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας 
Παρακολουθεῖτε τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, ἀδιάψευστη εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ Κύριου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητὲς καὶ Ἀποστόλους καὶ κατὰ ἐπέκταση σὲ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους σήμερα. Μὲ τὴν μόνη διαφορὰ ἄλλη εἶναι ἡ σημειολογία  ποὺ ἐπιδέχεται  ὁ νεοεποχίτικος  νοῦς καὶ ἄλλη αὐτὴ τῆς Ὀρθόδοξης φρόνησης καὶ ματιᾶς. Ἡ Ἐσχατολογία ποὺ προέκυψε λόγω παραίτησης τοῦ Πάπα συνέχεια τῶν φανταστικῶν σεναρίων καταστροφῆς τοῦ κόσμου ἐν ἔτει 2012 εἶναι  κατασκεύασμα ἐργαστηρίων καὶ ψυχολογικὸς προγραμματισμὸς τῆς ἀνθρωπότητας πάνω σὲ  κατευθυνόμενα σενάρια. Οὐσιαστικὰ ὅμως συνιστᾶ καὶ αὐτὸ παράλληλο σημεῖο τῶν καιρῶν ἀποκαλύπτοντας  τὸ ἐπίπεδο διαστροφῆς τοῦ κόσμου. Ἂν ξαφνικὰ λοιπὸν μᾶς ἐπίασε ἡ μανία τῆς καταστροφῆς, ἂς ξεκινήσουμε πρῶτα νὰ χαλᾶμε τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη καὶ τότε θὰ ἀνοίξουν αὐτόματα τὰ μάτια γιὰ νὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητα ποὺ μᾶς ἀποκρύπτουν ἐπιμελημένα, δηλ. τὸν ἀνηλεῆ πόλεμο ποὺ διεξάγεται σὲ κάθε τί ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸν Ἑλληνοχριστιανικὸ πολιτισμό. Τὸ μεγαλύτερο κάρφος σήμερα τῶν κέντρων δεξαμενῆς σκέψης  εἶναι τὸ Ἁγιοτόκο συνταίριασμα τῆς Ἑλληνικῆς διανόησης μὲ τὸ Χριστιανικὸ στοιχεῖο ποὺ μᾶς χάρισαν σὰν αἰώνια παρακαταθήκη  ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. 
 Εἶναι πλέον πασιφανὲς ὅτι ὅταν σήμερα κάποιοι διαφημίζουν τὴν καταστροφὴ τοῦ κόσμου στὸ πίσω μέρος τοῦ διεστραμμένου ἐγκεφάλου τοὺς σχεδιάζουν τὴν ἐξαφάνιση τῆς Ἑλληνορωμαίικης ἱστορίας, πολιτισμοῦ καὶ....

 διανόησης ἐπειδὴ αὐτὰ τὰ θεωροῦν ὡς ἀποτρεπτικὰ στοιχεῖα τῶν ἀνόμων σχεδιασμῶν σὲ βάρος τῆς ἀνθρωπότητας. Πρέπει σήμερα κάποιος νὰ κοιμᾶται μὲ τὰ τσαρούχια γιὰ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ δεῖ τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας ποὺ ἐντείνεται καὶ ἀποκορυφώνεται στὶς μέρες μας.

Τί φοβοῦνται λοιπὸν τὰ κέντρα τῆς ἀνομίας;

Μήπως φοβοῦνται  καὶ τρέμουν τὴν αἰώνια Εὐλογία καὶ Τιμὴ ποῦ ἔλαβαν οἱ Ἕλληνες ἔμποροι ποῦ βρέθηκαν στὰ Ἱεροσόλυμα λίγο πρὶν τὰ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ μᾶς;

 «Ἤσαν δὲ Ἕλληνες τινὲς ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἴνα προσκυνήσωσιν ἐν τὴ ἑορτή. Οὗτοι οὒν προσῆλθον Φιλίππω τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες• κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν. Ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέα, ἔρχεται Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος καὶ λέγουσι τῷ Ἰησοῦ. Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀποκρίνεται αὐτοῖς λέγων ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἴνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου».

Μὲ αὐτὴ τὴν εὐλογία ξεκίνησε καὶ ξεκινάει  κάθε στιγμὴ νέα πορεία  τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὰ Ἔθνη γιὰ νὰ γίνεται πραγματικότητα τὸ ρηθὲν " ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ Ο ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ".

Μήπως ἀνατριχιάζουν μὲ τὴν λέξη καὶ τὴν ἔννοια ΡΩΜΗΟΣ; Μία ἔννοια ποὺ εἰσήγαγε σὰν τύπο καὶ μάλιστα πρὶν τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ποὺ σὰν Ρωμαῖος Πολίτης καὶ Χριστιανὸς μὲ Ἑλληνικὴ  Παιδεία ἐνσάρκωνε τὰ θεμέλια στοιχεῖα τῆς μελλοντικῆς Ρωμαίικης Αὐτοκρατορίας (Νέας Ρώμης) τὴν ὁποία καὶ ὁριοθετοῦσε πλέον μὲ τὶς Ἀποστολικὲς διαδρομές του.

Μήπως φοβοῦνται τὸν ΕΛΛΗΝΑ-ΡΩΜΗΟ; Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν τὸν ἔχουνε σήμερα πατημένο "νὰ τρώει χῶμα στὸ ἔδαφος";

Μήπως φοβοῦνται  καὶ τὴν ὀνοματολογία  τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς πάλης; Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ κάποιοι ἐπιθυμοῦν νὰ τὴν καταργήσουν;

Τί νὰ καταργήσουν οἱ ἀνιστόρητοι παγκοσμιοποιητές; Τὸ ἀρχαιότερο καὶ καλύτερο ἄθλημα ποὺ γύμναζε τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα, ὁ δὲ νικητὴς ἐθεωρεῖτο ὁ σπουδαιότερος ὅλων. Αὐτὸς ἦταν καὶ ὁ λόγος ποὺ στὸ ἀρχαῖο ὀλυμπιακὸ πένταθλο, ὁ τελικὸς νικητὴς  ἦταν ὁ νικητὴς τοῦ 5 οὐ κατὰ σειρὰ ἀγωνίσματος τῆς πάλης.

Ὁ Ἕλληνας ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἔμαθε νὰ παλεύει. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ χρησιμοποιεῖ μὲ ἱεροπρέπεια τὴν λέξη ΒΙΟΠΑΛΗ ποὺ συμπυκνώνει ὄχι μόνο τὸν καθημερινὸ πόνο τοῦ ἀλλὰ καὶ τὴν διαχρονικότητα τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τὰ νάματα τῆς παράδοσής του.

Ἡ λέξη Ἕλληνας ταυτίσθηκε μὲ τὴν λέξη Πάλη γιατί ὁ Ἕλληνας παλεύει αἰώνια μὲ τὰ θεριὰ τοῦ κόσμου τούτου. Παλεύει γιὰ τὴν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του καὶ τὴν ΛΕΥΤΕΡΙΑ τοῦ αἱματοβαμμένου τόπου του.

Ὅτι καὶ νὰ κάνουν δὲν πρόκειται νὰ μᾶς στερήσουν τὸ Ὀλυμπιακὸ Ἄθλημα τῆς Ἑλληνορωμαικῆς  Πάλης  διότι σὲ λίγο καὶ ἐκ τῶν πραγμάτων στὸν πνευματικὸ πλανητικὸ στίβο οἱ ἄνθρωποι "θὰ παλεύουν ἑλληνορωμαίικα" ἀναδεικνύοντας καὶ ἀξιοποιώντας τὰ θησαυρίσματα τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ γιὰ τὸ καλό της Ἀνθρωπότητας. Πρέπει κάποια στιγμὴ νὰ ξεμαυρίσει ἡ Ἑλληνικὴ Ψυχὴ καὶ νὰ δείξει στὴν οἰκουμένη πὼς χαίρεται καὶ πανηγυρίζει  ὅταν σέρνει τοὺς ἀρχοντικοὺς ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΕΙΚΟΥΣ ΧΟΡΟΥΣ στὰ πνευματικὰ ἁλώνια τῆς διανόησης καὶ τῆς σκέψης.

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ  

ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ.

Βοηθῆστε μας Ἅγιοι, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια…

Γράφει ὁ Δρ. Βαρδάκας Κωνσταντῖνος
Βλάπτει τὸ κεφάλαιον τῆς θρησκείας μας;
Μοῦ λέγει, ἕνα θὰ σᾶς βλάψη ἐσᾶς, τὸ κεφάλαιον τῆς Θρησκείας, ὅπου αὐτείνη ἡ ἰδέα εἶναι σὲ ἐσᾶς πολὺ τυπωμένη (Ἀπομνημονεύματα Μακρυγιάννη).
 Ἀδιάψευστος ὁ Στρατηγὸς  Μακρυγιάννης ἀκούει ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Γάλλου περιηγητῆ Μαλὲρμπ τὴν αἰτία τῆς διαχρονικῆς κακοδαιμονίας τῆς ράτσας μας ποὺ ρίζωσε καὶ κακοφόρησε ἔχθρες, ἐπιβουλές, δολοπλοκίες ἀκόμα καὶ γενοκτονίες στὸ σύγχρονο Νεοελληνικὸ κράτος γιομίζοντας τὸ μὲ πόνο καὶ κλάμα μέχρι τὶς μέρες μας. Ἂς ὄψονται οἱ "φίλοι" ποὺ πρῶτα ἦρθαν σὰν Σταυροφόροι μετὰ σὰν φιλέλληνες καὶ στὸ τέλος σὰν Ἑταῖροι, πάντα γιὰ νὰ μᾶς "σώζουν", λὲς καὶ κάτι τοὺς τραβοῦσε μετὰ μανίας ἐπάνω μας γιὰ νὰ ξεχύνουν  σὲ αὐτὸ τὸ ὄμορφο ἁλωνάκι τὴν χολὴ τῆς μειονεξίας τους. Μὲ τὰ ψυχωμένα λόγια του ὁ κολλυβογράμματος  θεῖος Μακρυγιάννης  πιάνει καὶ  δίνει τὸ νόημα τῆς οὐσίας αὐτῶν ποὺ ὑποφέρουμε  σήμερα. Ὅταν διάβαζα τὰ Ἀπομνημονεύματά του καὶ τὸ βιβλίο του Ὁράματα καὶ Θάματα κατάλαβα πολὺ καλὰ γιατί φρόντιζαν νὰ μὴν μᾶς μάθουν ἱστορία καὶ ἀντὶ  αὐτῆς νὰ διδάσκουν μέχρι σήμερα αὐτὸ ποὺ ράψαν στὰ δικά τους μέτρα.
Ὅλοι ὅμως αὐτοὶ ἔστω καὶ ἂν φαίνεται ὅτι πέτυχαν τὸν σκοπό τους, οὐσιαστικὰ  ἀπέτυχαν,  μάλιστα καὶ μὲ πάταγο γιατί δὲν κατάλαβαν ποτὲ τοὺς ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἱστορία εἶναι γραμμένη στὸν Οὐρανὸ καὶ στὶς καρδιές, ἐνῶ ἡ δικιά τους ἡ νοθευμένη  νοσεῖ καὶ  φαντάζει προβληματικὴ  ὥστε....

  ἡ μόνη σίγουρη ἐξέλιξή της νὰ  διαγράφει πορεία  πρὸς τὸ παγκόσμιο κενοτάφιο τῆς λήθης.
Αὐτὸ  ποὺ καταλαβαίνουμε σήμερα  εἶναι ὅτι ὁ  κὺρ-Γιάννης τῆς καρδιᾶς τοῦ Γένους μας δηλ. ὁ Μακρυγιάννης ἀναδεικνύεται ὁ γνησιότερος ἱστορικὸς ποὺ φρόντισε νὰ δέσει μὲ γερὲς γέφυρες ὀρθόδοξης  ἁγιοπνευματικὴς  ζωῆς  τὴν ἄρρηκτη  συνέχεια τῶν ναμάτων τῆς καθαρῆς ἱστορικῆς παράδοσης καὶ διαδρομῆς ἀπὸ τὰ χρόνια του χιλιόχρονου  Ρωμαίικου μέχρι καὶ σήμερα. Ἔτσι ἔχουμε  ἀπὸ κάπου νὰ πιασθοῦμε καὶ νὰ παρηγορηθοῦμε.
Τώρα   μάλιστα ποὺ ἀπέκαμε  καὶ ἡ ψύχη μας ἀπὸ τὰ  τεχνητὰ ἀδιέξοδα ποὺ τῆς στήσανε οἱ χαλκευτὲς τῶν ἀνθρώπινων ἀξιῶν, ἂς θωροῦμε  ἐκεῖ ψηλὰ στὸν Οὐρανὸ τὸν Μακρυγιάννη  νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ πάντα ἔκανε καὶ τώρα μάλιστα πρεσβευτικὰ γιὰ ἔμας.
"Καὶ ἐπῆγα πάλιν εἰς τοὺς φίλους μου τοὺς Ἁγίους. Ἄναψα τὰ καντήλια καὶ ἐλιβάνισα λιβάνιν καλὸν ἁγιορείτικον. Καὶ σκουπίζοντας τὰ δάκρυά μου τοὺς εἶπα: «Δὲν βλέπετε ποῦ θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθῆστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια…"
Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ ὁ Μακρυγιάννης ἔφυγε μὲ πολλὰ παράπονα γιατί κατάλαβε τὴν ἀδικία ποὺ ἔγινε στὸ λαό του καὶ δυστυχῶς συνεχίζεται νὰ γίνεται ἀμείωτα.  Αὐτὸ ἄλλωστε μᾶς  περιγράφει καὶ  ἄλλο ἐπίγραμμα τῶν σκέψεών του .    "Ὅταν ὁ φτωχὸς ὁ Ἕλληνας τὸν Τοῦρκο καταπολέμησε ξυπόλητος καὶ γυμνός, τότε καταπολέμαγε καὶ μὲ σένα τὸν χριστιανόδυτικο μὲ τὶς ἀντενέργειές σου, καὶ τὸν δόλο σου καὶ τὴν ἀπάτη σου κι ἐφοδίασμα τὶς πρῶτες χρονιὲς τῶν τούρκικων κάστρων. Ἂν δὲν τὰ ἐφοδίαζες ἐσὺ ὁ Εὐρωπαῖος ἤξερες  ποὺ θὰ πηγαίναμε  μὲ ἐκείνη τὴν ὁρμή".  Κατὰ τὸν Μακρυγιάννη ἐκείνη ἡ ὁρμὴ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγοῦσε παρὰ στὸ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ τοῦ Γένους μας.
 Ὁ γνήσιος λόγος τοῦ γίνεται ὁ καλύτερος ἐκφραστὴς τῆς Ἑλληνικῆς  Ψυχῆς  ποὺ ἀποστρέφεται τὴν ἀτιμία τῶν ἡγετῶν "τῶν μεγάλων δυνάμεων" καὶ θεμελιώνει  στήριγμα ἐμπιστοσύνης στὴν Δικαιοσύνη τοῦ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ. "Ὅμως τοῦ κακοῦ κοπιάζεται. Ἂν δὲν ὑπάρχει σὲ ἐσᾶς ἀρετή, ὑπάρχει ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Βασιλέα. Ὅτι ἐκείνου ἡ δικαιοσύνη μᾶς ἔσωσε καὶ θέλει μᾶς σώσει, ὅτι ὅσα εἶπε αὐτὸς εἶναι ὅλα ἀληθινὰ καὶ δίκαια-καὶ τὰ δικά σας ψέματα δολερά. Καὶ ὅλοι οἱ ΤΙΜΙΟΙ Ἕλληνες δὲν θέλει  κανένας οὔτε νὰ σᾶς ἀκούσει, οὔτε νὰ σᾶς ἰδῆ, ὅτι μᾶς φαρμάκωσε ἡ κακία σας, ὄχι τῶν φιλανθρώπων  ὑπηκόων σας, ἐσᾶς  τῶν ἀνθρωποφάγων απ' ὅλους ζωντανοὺς τρῶτε τοὺς ἀνθρώπους καὶ περασπίζεται  τοὺς ΑΤΙΜΟΥΣ καὶ παραλυμένους καὶ καταντήσατε τὴν κοινωνία παραλυσία".
Μήπως ὁ Μακρυγιάννης ζεῖ στὶς μέρες μας καὶ δὲν τὸ ξέρουμε;  Γιατί αὐτὰ ποὺ προφητικὰ προδιετύπωσε ἀφοροῦν τὴν οἰκτρὴ καθημερινότητα ἐν ἔτει 2013. Φοβερὸς ὁ λόγος του. Χωρὶς περιστροφὲς  παρασημοφορεῖ  μὲ τὸ παράσημο τῆς ΑΤΙΜΙΑΣ ὅσους χωρὶς ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια ἀσπάζονται  τὰ ξενόφερτα ἤθη ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἠθικὴ παραλυσία.
Ἂν ζοῦσε ὁ Μακρυγιάννης στὶς μέρες μας θὰ καθόταν στὸ καναπὲ τοῦ σπιτιοῦ του; Σίγουρα ὄχι. Αὐτὲς τὶς μέρες  ὁ ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΑΝΝΗΣ κυκλοφορεῖ στὸ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ἄλλωστε τοῦ ἀνήκει τὸ τοπωνύμιο, ὄχι φυσικὰ ὁ ἴδιος ἀλλὰ ἡ φωνή του ποὺ διαπερνᾶ εἰρηνικὰ τὰ αὐτιὰ τῶν Νεοελλήνων μὲ τὸν ἱκετευτικὸ ψίθυρό της "ὅταν οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νὰ πεθάνουν καὶ ὅταν κάνουν αὐτείνη τὴν ἀπόφασιν, λίγες φορὲς χάνουν καὶ πολλὲς κερδαίνουν".
Φυσικὰ καὶ δὲν βλάπτει τὸ Κεφάλαιο τῆς Θρησκείας  ὅπως διατυπώθηκε στὴν ἐπικεφαλίδα γιατί εἶναι  ἡ Χρυσὴ Κορῶνα  τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματός μας καὶ ἡ Δωρεὰ  Σφραγὶς τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ποὺ συνέχει καὶ συγκρατεῖ  τὴν αἱματοβαμμένη πορεία τοῦ Γένους ἀνάμεσα σὲ λύκους καὶ προβατόσχημους τέτοιους. Αὐτὸ μας λέει  καὶ ὁ ΘΕΙΟΣ Μακρυγιάννης "Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν καὶ ὡς τώρα, ὅλα τὰ θεριὰ πολεμοῦν  νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε, τρῶνε ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μένει καὶ μαγιά".
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΑΞΙΟΜΑΚΑΡΙΣΤΕ ΑΔΕΛΦΕ ΗΜΩΝ.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ ὁ ἀναγνώστης σου παιδιόθεν.

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, Γιατί τόσος "ντόρος" αλλά και θλίψη μερικών εκκλησιαστικών ανδρών για την παραίτηση του Πάπα;


Παραιτήθηκε ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ´ ἀπό τήν παπωσύνη του. Ἀλλά γιατί τόσος «ντόρος» καί στόν χῶρο μας, ἀλλά καί θλίψη μερικῶν, ἐκκλησιαστικῶν μάλιστα ἀνδρῶν, γιά τήν παραίτησή του; Εἴμαστε στά «καλά» μας;
Ἀκόμη δέν ἔχουμε καταλάβει ὅτι ὁ παπισμός εἶναι αἵρεση καί ὁ Πάπας λοιπόν εἶναι αἱρεσιάρχης; Γιά νά παραλείψω τά ἄλλα καί πολλά, λέγω μόνο αὐτά τά τρία βασικά γιά μᾶς: Οἱ παπικοί ἔχουν ἄλλη Ἁγία Τριάδα (μέ τό «φιλιόκβε» τους), πιστεύουν ἄλλη Παναγία καί κάνουν διαφορετικά τόν σταυρό τους. Αὐτοί εἶναι κομμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία μας καί γι᾽ αὐτό δέν μποροῦμε νά κάνουμε μαζί τους τήν Θεία Λειτουργία καί νά κοινωνήσουμε μαζί τους τά Ἄχραντα Μυστήρια. Δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, λυποῦμαστε δέ γιά τήν χρήση ἀπό μερικούς τοῦ ὅρου «Ρωμαϊκή Ἐκκλησία».


Γιατί, ἄν καί οἱ παπικοί ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ποιά, τελοσπάντων, εἶναι αὐτή ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία, πού ὁμολογοῦμε στό «Πιστεύω» μας, στήν ὁποία πρέπει νά ἀνήκουμε γιά νά σωθοῦμε; Ἀφοῦ λοιπόν ὑπάρχουν τόσες μεγάλες δογματικές διαφορές τῶν παπικῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας, καί τόσες ἄλλες πολλές, πέστε μου, εἶναι ἤ δέν εἶναι αἱρετικοί οἱ παπικοί; ΕΙΝΑΙ!
Κι ἄν μερικοί ἤ πολλοί δέν θέλουν νά τό παραδεχτοῦν αὐτό, ἔχουμε νά τούς παρουσιάσουμε πολλές-πολλές πατερικές μελέτες καί ὁμιλίες, οἱ ὁποῖες ὁμιλοῦν καθαρά περί τῶν αἱρέσεων τῶν παπικῶν. Ἀφοῦ λοιπόν οἱ παπικοί εἶναι αἱρετικοί, γιατί, ξαναλέμε, τόσος θόρυβος καί θλίψη γιά τήν παραίτησή του; Πραγματικά, δέν μποροῦμε νά τό καταλάβουμε!
Λέγεται ὅτι ὁ παραιτηθείς Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ´ εἶναι φιλορθόδοξος. Ὅμως, καταλάβαμε καί ἐννοήσαμε καί αὐτοῦ, ὅπως καί ἄλλων προκατόχων του, τό σχέδιο, μέ τόν πόθο τῆς ἑνώσεως, νά ὑποτάξει τήν Ὀρθοδοξία στόν παπισμό. Τήν ἕνωση μέ τούς Καθολικούς τήν θέλουμε καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καί εὐχόμαστε γι᾽ αὐτήν. Θέλουμε ὅμως ἕνωση χωρίς στό ἐλάχιστο νά ξεφύγουμε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας καί νά προσχωρήσουμε στά παπικά δόγματα καί στίς παπικές ἀπαιτήσεις (ἀλάθητο τοῦ Πάπα). Ἕνωση σάν κι αὐτή τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας δέν θά τήν δεχθεῖ ποτέ ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας, γιατί ποιμαίνεται ἀπό Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐμπνέονται ἀπό τό πνεῦμα τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ.
Ἀλλά καί ἄν μερικοί ἐκκλησιαστικοί ταγοί ξεφύγουν καί ζητήσουν ἕνωση μέ τόν Πάπα ἐπί προδοσίᾳ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὁ εὐσεβής Ὀρθόδοξος λαός δέν θά τό ἐπιτρέψει αὐτό, ἀλλά θά τούς κυνηγήσει μέ τά ξύλα καί μέ γιουχαΐσματα, ὡς προδότες τῆς πίστεως, ὅπως ἀκριβῶς ἔτσι συνέβηκε μέ τήν ψευδοένωση τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας. Γιατί, ὅπως τό γράφει ἡ παλαιά διακήρυξη τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, ὁ Ὀρθόδοξος λαός εἶναι ὁ φρουρός τῆς πίστεώς του, τήν ὁποία θέλει ἀπαρασάλευτη καί ἀμετακίνητη ἀπό τά δόγματα τῶν ἁγίων Πατέρων.
Τέλος πάντων, ἐκφράζοντας καί τό Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ πού ποιμαίνω, τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, εὐχόμαστε ἀπό καρδίας στόν παραιτηθέντα Πάπα Βενέδικτον ΙΣΤ´ νά τόν φωτίσει ὁ Θεός νά γνωρίσει τήν ἀλήθεια, ἡ ὁποία εἶναι ΜΟΝΟ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί, ἀφοῦ χαρακτηρίζεται ὡς φιλορθόδοξος, νά ἀρνηθεῖ, ἔστω τώρα στό γῆρας του, τά παπικά δόγματα, καί νά προσέλθει στήν Ὀρθόδοξη πίστη, γενόμενος καί αὐτός Ὀρθόδοξος, ΑΜΗΝ!

πηγή

Liberation: Μετὰ τὸν Πάπα, Θεὲ παραιτήσου (κι ἐσύ)!

«META ΤΟΝ ΠΆΠΑ, ΘΕΕ ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ ΚΙ ΕΣΥ!» Ὁ καταποντισμὸς τῆς ἀνθρωπολογίας εἰς τὴν ζῳολογίαν προκαλεῖ εἰς τὸν Διάβολον χαρὰν καὶ γέλωτα. [Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς]

 ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»

  Ἰδοὺ τὰ τρία Νέα Τοτέμ ποὺ θὰ ἀνακηρυχθοῦν, μόλις «παραιτηθεῖ» ὁ …Θεός: Ὁμοφυλοφιλία, Ἔκτρωση καὶ Προφυλακτικά. Μ᾽ αὐτὰ τὰ τρία συγκροτεῖται ὁ παραδεισένιος κόσμος τοῦ 21οῦ μετὰ ΧΡΙΣΤΟΝ αἰώνα στὴν «Λευκὴ Δαιμονία»! Ὁ «παράδεισος», ὁ ὁποῖος θεμελιώθηκε πάνω στὸ ἀντεστραμμένο εὐαγγέλιο τοῦ Παπισμοῦ. «Διὰ τοῦτο τοὺς παρέδωσεν ὁ Θεὸς εἰς αἰσχρὰς ἡδονὰς καὶ πάθη, ὥστε νὰ εὑρίσκουν τὴν ἱκανοποίησιν μόνον εἰς ὅ,τι εἶναι ἐπίγειον καὶ ὄχι οὐράνιον, καὶ μόνον εἰς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον προκαλεῖ εἰς τὸν Διάβολον χαρὰν καὶ γέλωτα. Αἱ ἀπολαύσεις των κεῖνται εἰς τὴν τέρψιν τῆς σαρκός, εἰς τὴν ἁρπαγὴν τοῦ ἀλλοτρίου, εἰς τὴν αὔξησιν τῶν ἐπιγείων ἀγαθῶν καὶ τὴν ἐπέκτασιν τοῦ κράτους καὶ τῆς ἐξουσίας των, εἰς τὴν πονηρὰν κατάκτησιν ΤΗΣ ΞΕΝΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ…, εἰς τὴν ἄρνησιν τοῦ Θεοῦ, εἰς τὸν καταποντισμὸν τῆς ἀνθρωπολογίας εἰς τὴν ζῳολογίαν» (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἐν Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, “Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός”, σελ. 237, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974).
.             Ἐφ᾽ ὅσον “σκότωσαν” τὸν Θεάνθρωπο δὲν ἔμεινε παρὰ νὰ ἐξολοθρεύσουν καὶ τὸν Ἄνθρωπο.

 a554993893540cd88f42f1aa5be93e17_XL.         Στὰ μυστικά, τὶς ἴντριγκες καὶ τὶς ἀντιδραστικὲς ἰδέες τοῦ Βατικανοῦ ἀναφέρεται ἡ γαλλικὴ ἐφημερίδα «Liberation», μὲ ἀφορμὴ τὴν παραίτηση τοῦ Πάπα Βενέδικτου.  Μὲ τὸ προκλητικὸ πρωτοσέλιδο, «Μετὰ τὸν Πάπα, Θεὲ παραιτήσου!», ἡ Liberation ὑπενθυμίζει ὅτι οἱ πιστοὶ μειώνονται, γιατί τὰ κηρύγματα τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας γίνονται ὅλο καὶ περισσότερο ἀντιδραστικὰ καὶ ἀναχρονιστικά.
.           «Οἱ πιστοὶ καὶ οἱ ἱερεῖς μειώνονται θεαματικά. Τὸ Βατικανό, μετὰ τὴν ἐκλογὴ νέου Πάπα θὰ συνεχίσει τὴν πορεία του, γεμάτη μυστικὰ καὶ ἴντριγκες. Τὸ μόνο βέβαιο αὐτὴ τὴ στιγμὴ εἶναι ὅτι θὰ ὑπάρξει διάδοχος καὶ ὅτι ὁ διάδοχος θὰ εἶναι ἄνδρας. Ὅμως, παρὰ κάποιες νύξεις ἐκσυγχρονισμοῦ, ὅπως ὁ λογαριασμὸς τοῦ Πάπα στὸ Twitter ἢ στὸ facebook, ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἀπειλεῖται ἀπὸ τὶς ἀντιδραστικές της ἰδέες.
.          Ἡ ἐπιθυμία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας νὰ εἶναι παροῦσα στὸ δημόσιο διάλογο ποτὲ δὲν ἦταν τόσο ζωηρή, παρὰ τὰ σκάνδαλα πίσω ἀπὸ τὶς βαριὲς κουρτίνες. Ἕνα μέρος τῶν ἱερέων της ἀλλὰ καὶ ἑκατοντάδες χιλιάδες πιστοὶ ἔλαβαν μέρος στὶς διαδηλώσεις ἐναντίον τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων. Μὲ τὸ ἴδιο πάθος ποὺ πολεμοῦν τὸ δικαίωμα στὴν ἔκτρωση καὶ στὴ χρήση προφυλακτικῶν.
.             Ὅποιο κι ἂν εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ νέου Πάπα, θὰ πρέπει ἡ κοινὴ γνώμη νὰ εἶναι κατηγορηματικὴ καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέψει αὐτὴ τὴ στροφὴ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας στὸν φονταμενταλισμό. Εὐτυχῶς ποὺ ἡ γαλλικὴ Βουλὴ ψήφισε ὑπὲρ τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, εἶναι κι αὐτὸ μία ἀπάντηση» καταλήγει τὸ δημοσίευμα.

 

πηγή


Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Ἡ πατρίδα μᾶς καλεῖ σὲ πνευματικὸ ἁρματολίκι


Γράφει Δημήτρης Νατσιὸς Δάσκαλος Κιλκὶς 
Τί ἦταν οἱ ἁρματολοί; Ἕλληνες, πολεμιστὲς ἀτρόμητοι, ποὺ δὲν «ἔκατσαν φρόνιμα, νὰ γίνουν νοικοκύρηδες», ἀλλὰ πολεμοῦσαν τὴν Τουρκιὰ «ψηλὰ στὰ κορφοβούνια». Καὶ ἐπειδὴ οἱ «μωχαμετάνοι» δὲν μποροῦσαν νὰ τοὺς ἐξοντώσουν, τοὺς ἀνέθεταν τὴν τήρηση τῆς ἀσφάλειας καὶ τῆς εἰρήνης σὲ δυσυπότακτες περιοχές. Λάμβαναν «μιστοὺς» καὶ δῶρα ἀπὸ τοὺς Τούρκους, συνεργαζόμενοι δῆθεν μαζί τους, ἀλλά, σὺν τῷ χρόνω, μαζὶ μὲ τοὺς Κλέφτες, (δυσδιάκριτοι οἱ ρόλοι, γι’ αὐτὸ Κλεφταρματολοί), χρησίμευσαν ὡς ἡ βάση τῆς ἐθνικῆς ἐναντίον τῶν τυράννων Ἐπανάστασης, στάθηκαν ἡ «μαγιὰ» τῆς λευτεριᾶς μας.
Ἁρματολοὶ ὑπῆρξαν τὰ λιοντάρια τοῦ Εἰκοσιένα, ὅπως τὸ ἐπιμαρτυρεῖ καὶ τὸ δημοτικὸ τραγούδι: «Τοῦ Ἀντρούτσου ἡ μάνα χαίρεται / τοῦ Διάκου καμαρώνει / γιατί ἔχουνε γιοὺς ἁρματολοὺς καὶ γιοὺς καπεταναίους…». 
 Σήμερα ζοῦμε μία νέα Τουρκοκρατία, ὕπουλη καὶ δολερή. Ἡ «οἰκονομία» τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ καριοφίλι τῶν Κλεφταρματολῶν, μᾶς λευτέρωσε καὶ νεκραναστήθηκε ἡ ματοκυλισμένη Πατρίδα μας. Ἡ οἰκονομία τῶν τωρινῶν προσκυνημένων στὶς διεθνεῖς συμμορίες, ἀκυρώνει στὴν οὐσία τὴν Εὐλογημένη Ἐπανάσταση. Ὑποδουλωνόμαστε, ὄχι ἐπειδὴ ἡττηθήκαμε σὲ πόλεμο, ἀλλὰ διότι....
προδίδουν τὴν Πατρίδα οἱ ἀνθρωποκάμπιες ποὺ ὑποδύονται τοὺς κυβερνῆτες. Παρένθεση: Ὅλα, μὰ ὅλα, ὀφείλονται στὴν ἔλλειψη φιλοπατρίας. «Ὄσω πλεονάζεις τῷ πλούτω, τοσοῦτο ἐλλείπεις τὴ ἀγάπη», ἔλεγε ὁ Μέγας Βασίλειος.
Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ σέβας πρὸς τὴν πατρίδα. Ἀπὸ τὴν μία ἔχουμε τοὺς μπουκωμένους ἀπὸ καταθέσεις «σωτῆρες» τοῦ κυβερνητικοῦ συνασπισμοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὰ ἀντιπολιτευτικὰ ναυάγια τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ καὶ τῆς κακολόγου ἐκκλησιομαχίας. Καὶ στὴ μέση ὁ λαὸς νὰ ἐπαιτεῖ, νὰ αὐτοκτονεῖ καὶ νὰ ἀφήνει τὰ καλύτερα παιδιά του νὰ λεηλατοῦνται ἀπὸ τὰ «ξένα»...

Γράφει στὰ ἀπομνημονεύματά του ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, σὲ στιγμὴ ποὺ ξεχείλιζε ἡ καρδιά του ἀπὸ πόνο γιὰ τὴν φτωχὴ μάνα μας, τὴν Πατρίδα. «Σύρε, πές του, ὅποιος εἶναι αὐτὸς ὁπού θὰ βάλη τὰ χρήματα, ὄχι ἀρχηγὸν τὸν κάνω καμπούλι (=τὸν δέχομαι), διὰ τὴν ἀγάπη τῆς πατρίδος μου, ἀλλὰ ὅπου κατουράγει νὰ μοῦ δίνη νὰ πίνω ἐγὼ τὸ κάτρο· τὸ κάνω αὐτὸ καὶ τοῦ τὸ δίνω ἐνγράφως». (σέλ. 483, ἔκδ. «Ζαχαρόπουλος»). Διαβάζεις καὶ δακρύζεις. Τὸ «κάτρο» τοῦ λαοῦ ἔπρεπε νὰ πίνουν ὅλα αὐτὰ τὰ καθάρματα, ποὺ πλούτισαν εἰς βάρος του...


Μίας καὶ σήμερα, ὅπως προεῖπα, βιώνουμε τὴν νέα Τουρκοκρατία, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ τόπος, γιὰ νὰ ἀπομείνει μαγιά, ἡ λύση εἶναι νὰ μιμηθοῦμε τοὺς ἡρωικοὺς ραγιάδες: Τὸ πνευματικὸ ἁρματολίκι. Καὶ ἀναφέρομαι στοὺς συναδέλφους καὶ ἀδελφοὺς ἐν Χριστῷ, δασκάλους.

Τί ἐννοῶ;  Ἔρχεται ἡ λεγόμενη ἀξιολόγηση. Ὅλοι συμφωνοῦν ὅτι πρέπει καὶ ὁ δάσκαλος, ὁ καθηγητής, νὰ ἀξιολογεῖται, νὰ κρίνεται, ὥστε νὰ ἀποπέμπονται ἀπὸ τὴν τάξη οἱ ἀκατάλληλοι καὶ ράθυμοι. Συμφωνῶ. Παρεισέφρησε πολλὴ μετριότητα, ἄνθρωποι κυριολεκτικῶς ἐπικίνδυνοι γιὰ σχολικὴ αἴθουσα. (Ἐπὶ ΠΑΣΟΚ, τὴν δεκαετία τοῦ ’80, περίπου 20.000 δάσκαλοι μετεγγράφησαν ἀπὸ πανεπιστήμια τῆς Γιουγκοσλαβίας, στὶς ἡμέτερες παιδαγωγικὲς ἀκαδημίες.

Θυμᾶμαι στὴν Θεσσαλονίκη «περάσαμε» τριακόσιοι, καὶ τὴν ἡμέρα τῆς ὀρκομωσίας ἤμασταν πάνω ἀπὸ χίλιοι πεντακόσιοι. Ἦταν ἡ ἐποχὴ τοῦ Ἀνδρέα, ὅπου θυσιάζονταν τὰ πάντα καὶ γίνονταν τὰ πάντα, ἀρκεῖ νὰ ἐξασφαλιζόταν ἡ παραμονὴ τοῦ ΠΑΣΟΚ στὴν ἐξουσία γιὰ μία ἀκόμη τετραετία.


Βεβαίως, ἀρκετοὶ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐπήλυδων, στὴν πορεία ἐξελίχθηκαν σὲ λαμπροὺς δασκάλους. Δὲν παύει ὅμως νὰ ἀποτελεῖ ἀδικία, δηλωτική της βορβορώδους εὐτέλειας καὶ τῆς αἴσθησης πὼς ὅλα ἐπιτρέπονταν ἄνω ὁρίων καὶ χαλινοῦ, μὲ λίγα λόγια τὸ κράτος ΠΑΣΟΚ).Ἡ ἀξιολόγηση, λοιπὸν καὶ κατ’ ἀρχήν, εἶναι σωστή.

Θὰ «κοσκινιστεῖ», θὰ ξεχωρίσει ἡ ἤρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, μὲ στόχο «τὴν βελτίωση τῆς ποιότητας καὶ τῆς ἀποτελεσματικότητας τῆς ἐκπαίδευσης», σύμφωνα μὲ τὶς ἀφόρητες κοινοτοπίες τοῦ σχεδίου ἀξιολόγησης τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμοῦ, Ἀθλητισμοῦ, Νέας Γενιᾶς, διὰ βίου Μάθησης, Ἀναρρήσεως τῶν Αἰχμαλώτων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς Γὴς καὶ λοιπὰ συνοδευτικά....


Ἀλλοῦ ὅμως εἶναι τὸ πρόβλημα.

Πρῶτον: Ὅλοι μας ὑποψιαζόμαστε, ὅτι ἡ ἀξιολόγηση, στὴν νῦν συγκυρία, εἶναι τὸ κέλυφος, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο κρύβεται ἡ ἀπαίτηση τῆς συμμορίας («τρόικας») γιὰ μαζικὲς ἀπολύσεις ἐκπαιδευτικῶν.


Δεύτερον: σὲ συνάφεια μὲ τὸ προηγούμενο. Λιγότεροι δάσκαλοι σημαίνει λιγότερα σχολεῖα, ὁ ἀνομολόγητος στόχος τους. Θὰ κλείσουν καὶ ἄλλες ἐκπαιδευτικὲς μονάδες, ἰδίως σὲ ἀπομακρυσμένες καὶ ἀκριτικὲς περιοχές, οἱ ὁποῖες θὰ μεταβληθοῦν σὲ γηροκομεῖα, εὔκολη λεία ἀνεξέλεγκτων συμμοριῶν.


Τρίτον: Ἡ ἀξιολόγηση ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο σκέλη. Τὴν διοικητικὴ ἀπὸ τὸν διευθυντή, ἡ ὁποία, λίγο ἕως πολύ, γίνεται. Καὶ τὴν ἐκπαιδευτική, ἀπὸ τὸν οἰκεῖο σχολικὸ σύμβουλο· μὲ λίγα λόγια ὁ σχολικὸς σύμβουλος θὰ ἐλέγχει τί διδάσκεις στὴν τάξη. Εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ σχολικοὶ σύμβουλοι -πλὴν ἐλαχίστων τιμητικῶν ἐξαιρέσεων- εἶναι «προοδευτικῆς» κοπῆς, φερέφωνα τοῦ ὑπουργείου, ποὺ «παίρνουν γραμμὴ καὶ μπαίνουν στὴν γραμμή».

Ἄρα κραδαίνοντας τὸν πέλεκυ τῆς κακῆς βαθμολογίας, ἴσως καὶ ἀπόλυσης, θὰ ἐξαναγκάζουν τοὺς δασκάλους νὰ αὐτολογοκρίνονται, νὰ συμμορφώνονται μὲ τὶς ὁδηγίες τῆς ἐξουσίας καὶ νὰ σιωποῦν. Αὐτὸ ἀκυρώνει τὸ θεμέλιο, τὸ ὑπόβαθρο τῆς Παιδείας, τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου καὶ τῆς σκέψης.


Τέταρτον: Πολλοὶ ἐκπαιδευτικοί, τρομοκρατημένοι, θὰ ἀναπτύξουν γλοιώδη συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς ἀξιολογητές, θὰ καταστοῦν εὐάλωτοι καὶ ὑποχωρητικοὶ  στοὺς μαθητές, τὰ φαινόμενα ἀπειθαρχίας θὰ πολλαπλασιαστοῦν, ἀφοῦ κανεὶς δὲν θὰ θέλει νὰ δημιουργηθεῖ «ἐπεισόδιο» ἢ νὰ συγκρουστεῖ μὲ ἀνώριμους γονεῖς «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων».

Γιὰ παράδειγμα: Προσωπικῶς (φέτος ἔχω στ’ Δημοτικοῦ) δὲν διδάσκω τὰ βιβλία γλώσσας-περιοδικὰ ποικίλης ὕλης. Χρησιμοποιῶ κείμενα ἀπὸ τοὺς μεγάλους μάστορες τοῦ λόγου μας, Εὐαγγελικὲς Περικοπὲς (γιὰ τὰ Θρησκευτικά), κείμενα τῶν Πατέρων, Μακρυγιάννη, Κολοκοτρώνη (ἀπομνημονεύματα, τὸν λόγο στὴν Πνύκα), δηλαδὴ τὰ παλιὰ δικά μας πλούτη, τὰ καλούδια, ποὺ μᾶς περιμένουν στὸ πατρογονικὸ κελάρι. Προφανῶς μὲ τὴν ἀξιολόγηση θὰ χαρακτηριστῶ «ἐλλιπὴς» καὶ ἴσως ἀπολυθῶ. Τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ πολλοὺς δασκάλους, ποὺ διδάσκουν «ψυχὴ καὶ Χριστό». Βρισκόμαστε ἐνώπιον διωγμῶν, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν καὶ τὸ πρόσφορο, γιὰ τέτοια πράγματα, ἔδαφος. (Ἡ Τρόικα ἀλυχτεῖ καὶ πάλι ἀπαιτώντας κεφάλια...).


Τί κάνουμε; Πνευματικὸ ἁρματολίκι. (Ἡ φράση ἀνήκει στὸν μακαριστὸ Δάσκαλό μας στὴν Παιδαγωγικὴ Ἀκαδημία Θεσσαλονίκης Ἀπόστολο Ἰωαννίδη). Δὲν φοβόμαστε γιατί «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἠμὶν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως». (πρὸς Τιμ. Β’, 1,7).

Ὅταν θὰ κλείνει πίσω μας ἡ πόρτα τῆς τάξης θὰ διδάσκουμε «τί εἴχαμε, τί χάσαμε καὶ τί μᾶς πρέπει». Νὰ γνωρίσουν οἱ μαθητὲς τὴν Πατρίδα τους, τὴν ἀληθινὴ καὶ ὄχι τὸ ἄβουλο ἀπολειφάδι ποὺ τὴν κατάντησαν οἱ ἐλεεινοί.

Στὶς τάξεις θὰ θεριεύουμε τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Γένους, τῆς ἁλυσόδετης Πατρίδας, ἐνῶ τὸ αἰχμάλωτο κράτος, ὅπως οἱ ἁρματολοὶ μὲ τοὺς Τούρκους, θὰ νομίζει ὅτι εἴμαστε ὄργανά του. Ἔτσι διασώζεται ἡ μαγιά, ποὺ θὰ φέρει τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι τῆς αὐγῆς, τὴν λευτεριά μας.

Καὶ θέλει λίγο ἀπὸ τὴν «τρέλλα» τοῦ Κολοκοτρώνη. «Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελλούς. Ἐμεῖς, ἂν δὲν ἤμεθα τρελλοί, δὲν ἐκάναμεν τὴν Ἐπανάστασιν». «Ὅλα τὰ εἶχα προβλέψει, τὰ εἶχα σκεφτεῖ, ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τρέλλα τῶν Ἑλλήνων», μονολογοῦσε ὁ Νικόλαος Ἰβανώφ, ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν Βουλγάρων στὴν ἔνδοξη μάχη τοῦ Κιλκίς. Ἡ «τρέλλα» τῶν Κλεφταρματολῶν σώζει πατρίδες καὶ ὄχι ἡ ἠττοπάθεια καὶ ἡ δειλία τῶν «γνωστικῶν», ποὺ κυβερνοῦν γονατισμένοι.

Πρόσφατη ομιλία του π. Ελπίδιου για τα επερχόμενα

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Φωτογραφίες του Φιλοθεΐτη Μοναχού Γαβριήλ



Συλλογιέμαι πως όλος ο κόσμος είναι μια μεγάλη ζωντανή πολυσύνθετη εικόνα. Ένα ψηφιδωτό απειράριθμων ετερόκλητων και αεικίνητων ψηφίδων που αενάως ανασυνθέτουν εικόνες και γεγονότα, σαν κύτταρα ενός γιγάντιου οργανισμού που πορεύεται στην εσχατολογική του πορεία.

Κουκίδα απειροελάχιστη κι εγώ, όπως το καθετί που στροβιλίζεται μέσα σ’ αυτό το ψηφιδωτό που λέγεται δημιουργία, καταγράφω με τον τρόπο μου εικόνες άλλων καθώς οι πορείες μας συναντώνται εν χρόνω στον χώρο.

Χώρος μου βασικός είναι βέβαια το Άγιον Όρος∙ ένας χώρος στον οποίο ο χρόνος, καθώς είναι συγκερασμένος με τα υλικά του παρελθόντος, συνεχίζει να αναδημιουργεί εικόνες, συνθέτοντας τη συνολική του μορφή με ψηφίδες του παρόντος.

Από αυτό το μοναδικό μωσαϊκό διάλεξα ψηφίδες φυσικού κάλλους και χάριτος μοναστικής ζωής∙ τις ανέμιξα και σας τις παρουσιάζω.

Κάποιες ίσως τις συναπαντήσετε κι εσείς ερχόμενοι στο Άγιον Όρος ως προσκυνητές, διότι μεταμορφώνονται και χάνονται βραδέως∙ τις περισσότερες όμως τις έχει ήδη πάρει οριστικά και ανεπίστρεπτα το ποτάμι του χρόνου, αποταμιεύοντάς τες στο ταμείο της έσχατης ημέρας, τότε που οι ψηφίδες της ζωής μας, όμορφες ή άσχημες, θα συνθέσουν την τελική και αιώνια προσωπική μας εικόνα.

Μοναχός Γαβριήλ




 Οι φωτογραφίες είναι από το άλμπουμ:


Ο Μοναχός Γαβριήλ είναι μέλος της μοναστικής αδελφόητας της Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους. Η απαρχή της ενασχολήσεώς του με τη φωτογραφία είναι συγκυριακή. Συμπίπτει με τη διακονία του στη Μονή ως ξυλογλύπτου, με τη δημιουργία έργων εκκλησιαστικής τέχνης. Η φωτογραφική μηχανή ήταν το απαραίτητο εργαλείο απεικόνισης και αρχειοθέτησης των έργων του. Γρήγορα όμως, ο περιβάλλων χώρος, τα πρόσωπα και η εν γένει ζωή του Αγίου Όρους τον έκαναν να στρέψει προς τα εκεί τον φακό του, απεικονίζοντας με επιμονή, υπομονή και εφευρετικότητα στιγμιότυπα από τη ζωή στον μοναδικό αυτό τόπο. 

πηγή