Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Φώτης Κόντογλου: «Φυλάξτε τά συνήθειά μας, γιορτάστε ὅπως οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα φράγκικα πυροτεχνήματα»

 

Παραδοσιακά κάλανταΟἱ Ρωμαίικες γιορτὲς καὶ τὰ ἁγνὰ ἔθιμά μας
Τά Χριστούγεννα, τά Φῶτα, ἡ Πρωτοχρονιά, κ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, γιά πολλούς ἀνθρώπους δέν εἶναι καθόλου γιορτές καί χαρούμενες μέρες, ἀλλά μέρες πού φέρνουνε θλίψη καί δοκιμασία. Δοκιμάζονται οἱ ψυχές ἐκεινῶν πού δέν εἶναι σέ θέση νά χαροῦνε, σέ καιρό πού οἱ ἄλλοι χαίρουνται. Παρεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους πού εἶναι πικραμένοι ἀπό τίς συμφορές τῆς ζωῆς, τούς χαροκαμένους, τούς ἄρρωστους, οἱ περισσότεροι πικραμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τούς στενεύει ἡ ἀνάγκη νά γίνουνε τοῦτες τίς χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί ἀπ’ αὐτούς μπορεῖ νά μή δίνουνε σημασία στή δική τους εὐτυχία, μά γίνουνται ζητιάνοι γιά νά δώσουνε λίγη χαρά στά παιδιά τους καί στ’ ἄλλα πρόσωπα πού κρέμουνται ἀπ’ αὐτούς. Οἱ τέτοιοι κρυφοκλαῖνε ἀπό τό παράπονό τους, κι’ αὐτοί εἶναι οἱ πιό μεγάλοι μάρτυρες, πού καταπίνουνε τήν πίκρα τους μέρα νύχτα, σάν τό πικροβότανο.
Ἴσα ἴσα αὐτές τίς ἁγιασμένες μέρες πού θἄπρεπε νά σμίξουνε πιό κοντά οἱ ἄνθρωποι συναμεταξύ τους, «νά περιπτυχθῶσιν ἀλλήλους», ἴσια ἴσια αὐτές τίς μέρες ἀποξενώνουνται περισσότερο ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον, χωρίζουνται σέ δύο στρατόπεδα ὁλότελα ξένα τὄνα στἄλλο, σχεδόν ἐχθρικά. Ἀπό τή μιά μεριά εἶναι οἱ εὐτυχισμένοι, οἱ καλοπερασμένοι, οἱ καλότυχοι, κι’ ἀπό τήν ἄλλη μεριά εἶναι οἱ δυστυχισμένοι κ’ οἱ παραπεταμένοι. Ἀνάμεσά τους «χάσμα μέγα ἐστήρικται» κατά τίς γιορτές. Κανένα γεφύρι δέν ἑνώνει τίς δύο ἀκροποταμιές, ἐνῶ...
τίς ἄλλες μέρες ἔρχουνται σέ περισσότερη συνάφεια. Οἱ πλούσιοι κι’ ὅσοι ἔχουνε τόν τρόπο τους κάνουνε, ἀλλοίμονο! τό πᾶν γιά νά ἐπιδείξουνε τά πλούτη καί τ’ ἀγαθά τους στούς λιμασμένους. Κι’ αὐτό γίνεται στὄνομα τοῦ Χριστοῦ, πού γεννήθηκε πάμφτωχος μέσα στό παχνί! Γιά τήν γέννηση τοῦ φτωχοῦ Χριστοῦ δέν γιορτάζουνε οἱ φτωχοί σάν καί Κεῖνον, μά γιορτάζουνε οἱ πλούσιοι, πού παίρνουνε γιά ἀφορμή τήν πτωχεία του γιά νά δείξουνε τά πλούτη τους. Μά ἄραγε, ἀνάμεσα σέ δυστυχισμένους μπορεῖ νά νοιώσει κανένας εὐτυχισμένον τόν ἑαυτό του; Μοναχά ἕνας ἀναίσθητος μπορεῖ νά νοιώσει τέτοια εὐτυχία. Ὅσο γιά κεῖνον πού θέλει νά ἐπιδείξη στόν πεινασμένο καί στόν στερημένον τήν ἐλεεινή του αὐτή εὐτυχία, αὐτός εἶναι ἀληθινό κτῆνος. Καί μ’ ὅλα ταῦτα, ὑπάρχουνε πολλοί τέτοιοι ἀνάμεσά μας, στά χρόνια μας, ἐνῶ ἤτανε σπάνιοι στά παλαιότερα. Εἶναι κι’ αὐτό ἕνα ἀπό τά ὡραῖα πού μᾶς ἔφερε ὁ μέγας πολιτισμός ἀπό τά μεγάλα κέντρα! Στήν Ἀνατολή εἴχανε τά ζεμπίλια, πού ἤτανε πλεχτά ἀπό ψάθα, κι’ ὅ,τι ἔβαζε μέσα κανένας δέν φαινότανε. Γι’ αὐτό, παίζοντας οἱ τουρκομερίτες, λέγανε πώς ἡ λέξη «ζεμπίλι» βγῆκε ἀπό τά λόγια «σέν μπίλ», πού θά πεῖ «ἐσύ νά ξέρης», δηλαδή ἐσύ νά ξέρης μοναχά τί ἔχει μέσα τό ζεμπίλι, ὥστε νά μή λιμάζουνε καί σέ φθονοῦνε οἱ φτωχοί, κεῖνοι πού δέν μποροῦνε ν’ ἀγοράσουνε τά καλά πού ἀγόρασες ἐσύ. Σίγουρα, κι’ αὐτό δέν εἶναι καθόλου καλό καί χριστιανικό, μά τουλάχιστο ἔλειπε ἡ ἁμαρτωλή ἐπίδειξη πού εἶναι τό πιό σατανικό ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα κακά πού φαρμακώνουνε τούς φτωχούς ἀδελφούς μας αὐτές τίς μέρες.

Ὅπως βλέπεις, μέ τήν κακομοιριά πού ἔχει σέ ὅλα ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, μπόρεσε καί γύρισε τίς μέρες τῆς πνευματικῆς χαρᾶς σέ μέρες σαρκικῆς καλοπέρασης γιά τόν ἑαυτό του, καί σέ μέρες πένθους καί δακρύων γιά πολλούς ἀπό τούς συντρόφους του στή ζωή.

Οἱ γιορτές οἱ δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, καί γι’ αὐτό εἴχανε κάποιον ἄλλο χαρακτῆρα ἀπό τίς γιορτές πού γιορτάζουνε ἄλλα ἔθνη, προπάντων σήμερα, πού εἶναι κάποιες αὐτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες χωρίς καμμιά σημασία γιά τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Σ’ αὐτές τίς ψευτογιορτές ξαμολιοῦνται ὅλα τά βάρβαρα καί ἐγωιστικά πάθη τοῦ ἀνθρώπου, πού κυττάζει μοναχά τήν εὐχαρίστηση τῆς σάρκας. Ἐνῶ οἱ δικές μας οἱ γιορτές, ἐπειδή, ὅπως εἶπα, ἔχουνε τή ρίζα τους στή θρησκεία, ἤτανε σεμνές, πνευματικές, ὥστε νά μή σκανδαλίζουνε τούς φτωχούς, ὅσο εἶναι μπορετό σέ σαρκικούς ἀνθρώπους. Οἱ πλούσιοι κι’ οἱ νοικοκυραῖοι ἀποφεύγανε νά πληγώσουνε τούς φτωχότερους, καί νοιώθανε τήν ἀνάγκη νά τούς ζεστάνουνε καί κείνους, στέλνοντας κρυφά στά σπίτια τους διάφορα δῶρα, μέ τρόπο, ὥστε νά μή τούς ταπεινώσουνε, κ’ ἔτσι ἡ διαφορά νά φαίνεται ὅσο μποροῦσε λιγώτερη.

Ἔτσι μορφωθήκανε τά ἔμορφα καί ἁγνά ἔθιμά μας, μέ ψαλμωδίες πού τίς λένε ἀκόμα τά παιδιά στούς δρόμους καί στά σπίτια, μέ καμπάνες, μέ ἔμορφα αἰσθήματα, μέ σεμνές διασκεδάσεις, μέ εὐχάριστη συναναστροφή, πού δένουνε μεταξύ τους τούς ἀνθρώπους περισσότερο, παρά πού τούς χωρίζουνε. Μά ὁ ὑλισμός κι’ ὁ λύκος τῆς ἀναισθησίας μολεύει σιγά-σιγά αὐτές τίς καλές γιορτές μας, πού πολύ ἔμορφα τίς παρομοιάζανε οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας μέ σταθμούς γιά νά ξεκουραζόμαστε στόν μονότονο δρόμο τῆς ζωῆς μας, λέγοντας: «Βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόκευτος», πού θά πῆ «Ζωή δίχως γιορτή, εἶναι σάν τόν μακρύ τόν δρόμο πού δέν ἔχει πανδοχεῖο νά ξεκουραστῆς».

Κάποιοι μοντερνοποιημένοι κάνουνε τόν βαρύ καί τόν θετικό κύριο πού δέν ἔχει αἰσθηματολογίες, καί λένε πώς αὐτά εἶναι αναχρονισμοί κι’ ἀδιαφόρετα πράγματα. Αὐτοί γιά μένα εἶναι ξερίχια ψυχικά, παγωμένες ἐρημιές, δίχως ἀγάπη, δίχως χαρά, μά καί δίχως πόνο. Γιατί χαρά καί πόνος εἶναι δεμένα. Οἱ τέτοιες ψυχές εἶναι πάντα νεκρά βουνά τοῦ φεγγαριοῦ. Ὡστόσο, κάτι τέτοιοι «ὀρθολογισταί» καί «θετικισταί», ξετρελλαίνουνται γιά κάποιες ἀνόητες ξενόφερτες φέστες καί γιά κάτι μοντέρνα γλέντια πού ρεζιλεύουνε τόν ἄνθρωπο, φτάνει πού γίνουνται κατά τό κοσμοπολιτικό μοντέλο πού βρίσκεται στά «μεγάλα κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ». Αὐτοί δέν θέλουνε τίποτα ἀπό τά δικά μας, πού τά λένε ὅλα «βλάχικα, φτωχικά, ἀνάξια γιά ἀνθρώπους πού ξέρουνε τόν κόσμο». Τίποτα ἑλληνικό δέν βρίσκει ἔλεος στά μάτια αὐτῶν τῶν κουφιοκέφαλων, ἀκατάδεχτων κι’ ὅπως πρέπει κυρίων, πού χοροπηδᾶνε, ὡστόσο, σάν τρελλοί, μέ τά τσέρκια στό λαιμό, φτάνει πού ἤρθανε ἀπ’ ἔξω, ἀπό κεῖ «πού ξέρει ὁ κόσμος νά ἀπολαμβάνη τή ζωή»! Τί νά ποῦμε κ’ ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, τά βλαχάκια, τά φτωχαδάκια, πού μᾶς νανούριζε ἡ μάνα μας μέ τά παραπονετικά τραγούδια της στήν κούνια μας, καί τώρα δακρύζουμε σάν ἀκοῦμε τά τροπάρια καί τά κάλαντα, πού μᾶς ἑνώνουνε μέ τούς ἀγαπημένους μας πού περάσανε ἀπό τόν τόπο μας πρίν ἀπό μᾶς;

Ἀδέλφια μου, φυλάξτε τά ἑλληνικά συνήθειά μας, γιορτάστε ὅπως γιορτάζανε οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα πυροτεχνήματα. Οἱ δικές μας οἱ γιορτές ἀδελφώνουν τούς ἀνθρώπους, τούς ἑνώνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μήν κάνετε ἐπιδείξεις. «Εὐφράνθητε ἑορτάζοντες». Ἀκοῦστε τί λένε τά παιδάκια πού λένε τά κάλαντα: «Καί βάλετε τά ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθῆτε, στήν ἐκκλησίαν τρέξετε, μέ προθυμίαν μπῆτε, ν’ ἀκούσετε μέ προσοχήν ὅλην τήν ὑμνωδίαν, καί μέ πολλήν εὐλάβειαν τήν θείαν λειτουργίαν. Καί πάλιν σάν γυρίσετε εἰς τό ἀρχοντικόν σας, εὐθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τό φαγητόν σας. Καί τόν σταυρόν σας κάνετε, γευθῆτε, εὐφρανθῆτε. Δόστε καί κανενός φτωχοῦ ὅστις νά ὑστερῆται». Ἀθάνατη ἑλληνική φυλή! Φτωχή μά ἀρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μά χαρούμενη καί καλόκαρδη περισσότερο ἀπό τούς εὐτυχισμένους τῆς γῆς, πού τούς μαράζωσε ἡ καλοπέραση.

Ναί, ἀδελφοί μου Ἕλληνες, χαίρετε μαζί μέ κείνους πού χαίρουνται καί κλεῖτε μαζί μέ κείνους πού κλαῖνε. Αὐτή εἶναι ἡ παραγγελία τοῦ Χριστοῦ, καί σ’ αὐτή μονάχα θά βρῆτε ἀνακούφιση. Δίνετε στούς ἄλλους ἀπ’ ὅ,τι ἔχετε. Τό παραπάνω ἀπ’ ὅ,τι ἔχει κανένας ἀνάγκη, τό κλέβει ἀπό τόν ἄλλον. «Μακάριον τό διδόναι μᾶλλον, ἤ λαμβάνειν».
Πολλοί ἀπό σᾶς θἄχουνε ἴσως περισσότερο ἀπό μένα τό δικαίωμα νά μοῦ ποῦνε αὐτά πού λέγω ἐγὼ σέ σᾶς. Δέν εἶμαι «ὁ ποιήσας καί διδάξας», ἀλλοίμονό μου! Μά γιά νά μή σκανδαλισθῆ κανένας πώς τά λόγια μου εἶναι ὁλότελα κούφια, στενεύομαι νά πῶ πώς προσπαθῶ νά μήν εἶμαι ὁλότελα «ὁ δάσκαλος πού δίδασκε καί νόμο δέν ἐκράτει».
28 Δεκεμβρίου 1958
(Φώτης Κόντογλου, Χριστοῦ Γέννησις: Τό φοβερόν Μυστήριον, Ἐκδ.Ἁρμός, 2001)

Μιχάλης Ττερλικκάς - Κάλαντα Βυζαντινά


Πῶς νὰ βγαίνει στὸ πεδίο τῆς μάχης ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ

 

Ἀφοῦ ξυπνήσεις τὸ πρωί, καὶ ἀφοῦ προσευχηθεῖς κάμποση ὥρα, λέγοντας, Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με, τὸ πρῶτο πράγμα, ποὺ ἔχεις νὰ στοχασθεῖς εἶναι αὐτό, τὸ νὰ σο φανεῖ πὼς βλέπεις τὸν ἑαυτό σου περικλεισμένο μέσα σ’ ἕναν τόπο, καὶ στάδιο, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ ἡ ἴδια σου ἡ καρδιά, καὶ ὅλος ὁ ἐσωτερικὸς ἄνθρωπος· μ’ αὐτὸ τὸν νόμο, ὅτι, ὅποιος ἐκεῖ δὲν πολεμήσει, νὰ μένει πάντοτε πεθαμένος· καὶ μέσα σ’ αὐτὸ λογαρίασε πὼς βλέπεις ἐμπρός σου ἐκεῖνο τὸν ἐχθρό, καὶ ἐκείνη τὴν κακή σου ὄρεξη, τὴν ὁποία ἀποφάσισες γιὰ νὰ πολεμήσεις, καὶ εἶσαι ἕτοιμος νὰ πληγωθεῖς καὶ νὰ πεθάνεις, ἀρκεῖ μόνο νὰ τὴν νικήσεις. Καὶ ἀπὸ μὲν τὸ δεξὶ μέρος τοῦ σταδίου, νόμισε πὼς βλέπεις τὸ νικηφόρο σου Ἀρχιστράτηγο, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, μὲ τὴν Παναγία του Μητέρα, καὶ μὲ πολλὰ Τάγματα Ἀγγέλων καὶ Ἁγίων καὶ μάλιστα μὲ τὸν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ.
Ἀπὸ δὲ τὸ ἀριστερό, πὼς βλέπεις τὸν καταχθόνιο διάβολο, μὲ τοὺς δικούς του δαίμονες, γιὰ νὰ σηκώσουν τὸ πάθος ἐκεῖνο, καὶ τὴν κακὴ ὄρεξη καταπάνω σου, καὶ νὰ σὲ παρακινήσουν νὰ ἀφήσεις τὸν πόλεμο, καὶ νὰ ὑποταχθεῖς σ’ αὐτὸ· φαντάσου καὶ πὼς ἀκοῦς μία φωνή, σὰν ἀπὸ τὸ φύλακά σου Ἄγγελο, νὰ σοὺ λέει ἔτσι· «Ἐσὺ σήμερα πρέπει νὰ πολεμήσεις ἐναντίον αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ πάθους, καὶ τῶν ἄλλων ἐχθρῶν· καὶ μὴ δειλιάσει καθόλου ἡ καρδιά σου, καὶ φύγεις ἀπὸ τὸν πόλεμο λόγω φόβου, ἢ ἄλλης συστολῆς, μὲ κανένα τρόπο· γιατί ὁ Κύριός μας καὶ Ἀρχιστράτηγός σου...
Ἰησοῦς, στέκεται ἐδῶ συντροφιασμένος μαζὶ μὲ ὅλους τούς χιλιάρχους καὶ ἑκατόνταρχούς του, δηλαδὴ μὲ ὅλα του τὰ ἔνδοξα τάγματα, γιὰ νὰ πολεμήσει ὅλους τους ἐχθρούς σου, καὶ νὰ μὴ τοὺς ἀφήσει νὰ σὲ δυναστεύουν ἢ νὰ σὲ νικήσουν·

«Κύριος λέει, πολεμήσει περὶ ὑμῶν» (Ἐξοδ. Ιδ΄ 14). Γι’ αὐτό, στάσου στέρεος, βίασε τὸν ἑαυτό σου, ὑπόφερε τὸ βάσανο ποὺ θὰ αἰσθανθεῖς καμιὰ φορᾶ· φώναζε πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς καρδιᾶς σου· «μὴ παραδῶς μὲ εἰς ψυχᾶς θλιβόντων μὲ» (Ψαλμ. Κστ΄ 18). Φώναζε τὸν Κύριό σου, καὶ τὴν Παρθένο, καὶ ὅλους τους Ἁγίους, καὶ Ἁγίες· καὶ σίγουρα θὰ νικήσεις· γιατί λέει «Γράφω ὑμίν, νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρὸν» (Ἰωάν. Α΄ β΄ 13). Καὶ ἂν ἐσὺ εἶσαι ἀδύνατος, καὶ συνηθισμένος στὰ κακά, ἐνῶ οἱ ἐχθροί σου εἶναι δυνατοί, καὶ πολλοί, ἀλλά, πολὺ περισσότερες εἶναι οἱ βοήθειες ἐκείνου, ποὺ σὲ ἔπλασε καὶ σὲ λύτρωσε, καὶ ἀπὸ σένα ἀσυγκρίτως δυνατότερος εἶναι ὁ Θεὸς στὸν πόλεμο αὐτὸ· ὅπως ἔχει γραφεῖ· «Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατὸς ἐν πολέμω» (Ψαλμ. Κγ΄ 8). Καὶ περισσότερο πόθο ἔχει αὐτὸς νὰ σὲ σώσει, ἀπὸ ὅτι ἔχει ὁ ἐχθρὸς νὰ σὲ καταστρέψει. Γι’ αὐτὸ πολέμα, καὶ μὴ βαρεθεῖς ποτέ σου τὸν κόπο. Γιατί ἀπὸ τὸν κόπο, καὶ ἀπὸ τὴ βία, καὶ τὸ βάσανο, ποὺ αἰσθάνεσαι γιὰ τὴ συνήθεια, τὴν ὁποία ἀπέκτησες ἀπὸ τὸ κακό, γεννιέται ἡ νίκη, καὶ ὁ μεγάλος θησαυρός, μὲ τὸν ὁποῖο ἀγοράζεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καὶ ἑνώνεται ἡ ψυχὴ διαπαντὸς μὲ τὸ Θεό. 

Λοιπόν, ἄρχισε στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ νὰ πολεμᾶς μὲ τὰ ἅρματα τῆς ἀπιστίας τοῦ ἑαυτοῦ σου, καὶ τῆς ἐλπίδας καὶ θάρρους στὸ Θεό σου, μὲ τὴν προσευχή, καὶ μὲ τὴ γύμναση· καὶ περισσότερο μὲ τὸ ἅρμα τῆς καρδιακῆς, καὶ νοερᾶς Προσευχῆς· τὸ ὁποῖο εἶναι τό, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὄνομα τόσο φοβερό, ποὺ σὰν μαχαίρι δίστομο στρεφόμενο μέσα στὴν καρδιά, μαστίζει, καὶ κατακόπτει τοὺς δαίμονες, καὶ τὰ πάθη. Γι’ αὐτὸ καὶ περὶ τούτου εἶπε ὁ Ἰωάννης τῆς Κλίμακος «Ἰησοῦ ὀνόματι, μάστιζε πολεμίους». Μὲ αὐτά, λέω, πολέμα ἐκεῖνο τὸν ἐχθρό, καὶ ἐκεῖνο τὸ πάθος, καὶ τὴν κακὴ ὄρεξη, ποὺ σὲ πολεμάει· δηλαδὴ νὰ τὴν πληγώνεις θανάσιμα, πότε μὲ τὴν ἀντίσταση, πότε μὲ τὸ μίσος, πότε μὲ τὶς πράξεις τῆς ἐνάντιας ἀρετῆς· καὶ ἔτσι, νὰ κάνεις πράγμα ἀρεστὸ στὸ Θεό σου· ὁ ὁποῖος, μὲ ὅλη τὴ θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς ἐκκλησία, στέκει ἀόρατα, καὶ βλέπει τὸν πόλεμό σου· γιὰ τὸν ὁποῖο πόλεμο, δὲν πρέπει νὰ λυπᾶσαι συλλογιζόμενος, ἀφενὸς τὸ χρέος ποὺ ἔχουμε ὅλοι μας νὰ δουλεύουμε, καὶ νὰ ἀρέσουμε στὸ Θεό, καὶ ἀφετέρου, τὴν ἀνάγκη ποὺ ἔχουμε νὰ πολεμοῦμε, καθώς σο προεῖπα. Γιατί, ἂν ἀπ’ αὐτὸ τὸν πόλεμο φύγουμε, σίγουρα μέλλουμε νὰ θανατωθοῦμε. Ἔπειτα, καὶ ἂν φύγεις πρὸς ὥραν ἀπὸ τὸν κατὰ Θεὸν αὐτὸ πόλεμο σὰν ἀποστάτης, καὶ δοθεῖς στὸν κόσμο, καὶ σ’ ὅλες τὶς τρυφές, καὶ ἀναπαύσεις τῆς σαρκὸς· ἀλλὰ ὕστερα, καὶ παρὰ τὴ θέλησή σου πάλι πρέπει νὰ πολεμήσεις· καὶ μὲ τόσες δυσκολίες, ποὺ πολλὲς φορὲς νὰ ἱδρώνει τὸ πρόσωπό σου, καὶ νὰ καταπληγώνεται ἡ καρδιά σου μὲ θανατηφόρες λιποθυμίες. Πότε; Στὸν καιρὸ τῶν γηρατειῶν καὶ τοῦ θανάτου σου. Ὅταν οἱ δαίμονες, καὶ ὅλα τὰ πάθη σου, πρόκειται νὰ σὲ περικυκλώσουν δυνατά. Καὶ τόσο νὰ σὲ κατατροπώσουν, ποὺ ἐσὺ ἀδύναμος, ποιὸν πρῶτα νὰ ἀντιπολεμήσεις, πρόκειται νὰ παραδοθεῖς σὲ αἰώνιο θάνατο. Γι’ αὐτό, μὴ γίνεις τόσο μωρός, ἀγαπητέ, ὥστε νὰ θέλεις νὰ πολεμᾶς τότε σὲ ἕνα καιρὸ ἀνώφελο· ἀλλὰ σὰν φρόνιμος, ὑπόμεινε τώρα τὸν κόπο τοῦ πολέμου, γιὰ νὰ νικήσεις, νὰ στεφανωθεῖς καὶ νὰ ἑνωθεῖς μὲ τὸ Θεό, καὶ ἐδῶ, καὶ ἐκεῖ στὴ βασιλεία του τὴν οὐράνια, «μνήσθητι τοῦ Κτίσαντός σε ἐν ἡμέραις νεότητός σου, ἕως ὅτου μὴ ἔλθωσιν αἳ ἡμέραι τῆς κακίας σου· καὶ φθάσωσι τὰ ἔτη, ἐν οἶς ἐρεῖς· οὐκ ἔστι μοὶ ἐν αὐτοῖς θέλημα» (Ἐκκλ. Ιβ΄ 1). 
(Πηγή: "Ἀόρατος Πόλεμος" Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου)

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Δημήτριος Νατσιός, ... Τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος


... Τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος
«Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους, του στειρεύοντος πριν, και ητεκνωμένου δεινώς σήμερον;
Άμυνα περί πάτρης δεν είναι οι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά.
Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος και η πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ημύνθει περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνείται της Ελλάδος».
Είναι άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, με τίτλο «οιωνός», γραμμένο το 1896, ένα χρόνο πριν από την οδυνηρή και εξευτελιστική ήττα στον πόλεμο με τους Τούρκους, ο οποίος έμεινε στην ιστορία με τον ευφημιστικό τίτλο «ο ατυχής πόλεμος του 1897».

Μαύρα φίδια με ζώνουν, όταν διαβάζω τις παπαδιαμαντικές διαπιστώσεις. Αν το μεταφέρεις στην νεοελληνική γλώσσα, διαβάζεις ανατομία του σήμερα. Χριστούγεννα γιορτάζουμε και οι «ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδας» κοκορομαχούν για το ποιος θα συνεχίσει την ερήμωσή της.
Σαν να κρατά νυστέρι ο μεγάλος μας διηγηματογράφος, τέμνει με παρρησία τις πυορρέουσες πληγές μας.
Άμυνα περί πάτρης, φιλοπατρία, γράφει, «θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών». Η κρίσιμη λέξη είναι η ευσυνειδησία. Η συνείδηση είναι δώρο Θεού στον άνθρωπο. «Αυτάρκη τον άνθρωπον εποίησε ο Θεός προς την της αρετής αίρεσιν και την της κακίας φυγήν». Ο Θεός, λέει ο άγιος Χρυσόστομος, έπλασε τον άνθρωπο αυτάρκη, ώστε να μπορεί ελεύθερα, αυτεξούσια, να επιλέγει το καλό και να αποφεύγει το κακό. (Εις Ρωμ. ομιλ. Στ’, 5, ΕΠΕ 16Β, 454). Όποιον έχει συνείδηση μπαζωμένη, ο λαός μας τον ονομάζει αθεόφοβο.
«Το καθαρό συνειδός παρέχει θαρρείν», η ένοχη δικάζει. Θρηνούμε επί ερειπίων, διότι ανίκανοι και αθεόφοβοι καταρράκωσαν τους θεσμούς.
Φιλοπατρία και άμυνα υπέρ του ταλαιπώρου Γένους μας είναι η εθνική αγωγή. Ούτε εθνική είναι όμως η Παιδεία μας σήμερα ούτε αγωγή προσφέρει.
Η λέξη εθνική διαγράφτηκε από τον τίτλο του υπουργείου και αντικαταστάθηκε, άτυπα, από το νεοεποχίτικο λεκτικό υβρίδιο «πολυπολιστισμική». Η σπουδαία και εύσημος λέξη αγωγή αναπαύεται στα αραχνιασμένα λεξικά. Και τι θαυμάσια είναι και τα ετυμολογικά της γενέθλια! Η αγωγή παράγεται από το ρήμα άγω, που σημαίνει οδηγώ. Στο μέλλοντα κάνει άξω, από δω παράγεται η λέξη αξία. Άρα η αγωγή πρέπει να οδηγεί σε αξίες, να μορφώνει άξιους ανθρώπους και όχι χαύνους καταναλωτές, όπως μας θέλουν οι ανάξιοι κυβερνήτες.
Αλλά «το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους», μας κανοναρχούσε ο Πατροκοσμάς.
Και ποιοί είναι οι «διαβασμένοι»; Διαβάζω από ένα άρθρο μιας βρετανίδας λογοτέχνιδος με τίτλο «Μορφωμένοι βάρβαροι»: «Ένα νέο είδος ανθρώπου έχει αναδυθεί τον τελευταίο καιρό: ο μορφωμένος βάρβαρος-που έχει σπουδάσει είκοσι χρόνια, έχει αποκατασταθεί θαυμάσια επαγγελματικά, αλλά δεν έχει διαβάσει τίποτα, δεν ξέρει ιστορία και αγνοεί οτιδήποτε βρίσκεται εκτός της ειδικότητάς του... Μερικοί τυχαίνει να είναι και δάσκαλοι. Δεν διαβάζουν τίποτε εκτός από τα βιβλία που πρέπει να διδάξουν, δεν έχουν νιώσει ποτέ την απόλαυση της ανάγνωσης, και δεν μπορούν να μεταγγίσουν ενθουσιασμό, για να μην πω αγάπη για το αντικείμενό τους». (Σ. Γουνελά, «ο αντιχριστιανισμός», εκδ. «Αρμός», σελ. 34-35). Ο Έλληνας δάσκαλος επιπροσθέτως, αν θέλει να λέγεται δάσκαλος, οφείλει την τωρινή εποχή που κυριαρχούν «οι τροπαιούχοι του άδειου λόγου» (Παλαμάς), να μεταγγίζει στους μαθητές του τα τιμαλφή του Γένους, μ’ ένα λόγο «ψυχή και Χριστό». Δεν το πράξαμε, γι’ αυτό θρηνούμε επί ερειπίων.
Άμυνα περί πάτρης είναι «η χρηστή διοίκησις». Χρηστή; Τι είναι αυτό τρώγεται; Πόσοι Έλληνες, κάτω από τα σαράντα, γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη; (Βαθμολογητής διαγωνισμού ΑΣΕΠ μου έλεγε, παλαιότερα, ότι υποψήφιος εκπαιδευτικός ετυμολόγησε την λέξη παγκόσμιος, από το πάγκος+οσμή. Αλλά τι φταίνε τα μήλα, όταν στα πανεπιζήμια-παιδαγωγικά τμήματα, τους διδάσκουν «σάπιες μηλιές»;).
Έγραφε ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος σ’ εκείνο το εξαιρετικό, ολιγοσέλιδο βιβλίο του «Ερήμην των Ελλήνων» για τον «δημόσιο υπάλληλο»:
«Ο δημόσιος υπάλληλος είτε είναι ο ανίκανος να σταδιοδρομήσει αλλού είτε είναι ο ικανός, αλλ’ άτυχος στις επιδιώξεις του, που η έλλειψη των προμνημονευμένων ευκαιριών τον αναγκάζει ν’ ακολουθήσει δρόμους που δεν τους επιθυμεί και που δεν τους είχε προβλέψει. Και έτσι διατηρεί μέσα του την θλίψη του αιώνια αποτυχημένου και την αγανάκτηση του ξεστρατισμένου, που είναι υποχρεωμένος ν’ ασκεί λειτούργημα ξένο προς τις προσωπικές προτιμήσεις του.
Δεν είναι καθόλου παράδοξο, ύστερ’ από τούτα που δεν προσφέρει τίποτε από τον πραγματικό εσωτερικό του κόσμο στο λειτούργημά του, έξω από μερικές ώρες τις μέρας του άδροσες, τυπικές, με τα μάτια στο ρολόγι που προχωρεί με τόσο απελπιστική βραδύτητα». (εκδ. «Οι εκδόσεις των φίλων», σελ. 52, Αθήνα 1974).
Πατριωτισμός είναι «η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού». Σήμερα, θα έγραφε ο Παπαδιαμάντης, του εξευρωπαϊσμού μας. Ό,τι γυαλίζει σε κάθε κομπλεξικό, το βαφτίζει προοδευτικό και... διαφθορά και εκφυλισμός του έθνους.
«Το χάσιμο του προσανατολισμού μας, το μαράζωμα της νεολαίας, η εξόγκωση του παρασιτικού πληθυσμού των μεγαλουπόλεων, με την ξενολατρείαν του, αυτά αποτελούν κίνδυνον θανάτου διά το έθνος. Προώρου μάλιστα θανάτου, διότι το έθνος, μετά την αναγέννησίν του δεν ενηλικιώθη ακόμη διά να παρακμάσει. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος της πτώσεως του Βυζαντίου και της Μικρασιατικής καταστροφής, αλλά δεν είναι αντιληπτός, διότι βαδίζει υπούλως και υπονομευτικώς εν μέσω χλιδής και κραιπάλης, με ξένον χρήμα». (Β.Περσείδη, «το εθνικό μας τραγούδι», σελ. 142, Αθήνα 1983).
Φθάσαμε στο σημείο, στα σχολεία, αντί να ακούγονται τα θεσπέσια κάλαντά μας, να βρομίζουν τα αυτιά μας αμερικανοτσιρίδες και φραγκοβελάσματα. Τι να πει κανείς;
Ξεφύλλιζα τον Παπαδιαμάντη αυτές τις ημέρες, για να γράψω κάτι από τα, περιφρονημένα από την «αντεθνική αγωγή» και τα κουρελουργήματα που τα λένε βιβλία Γλώσσας, αριστουργήματά του, αλλά σκόνταψα στο προλογικό κείμενό του. Οι ανίκανοι κυβερνήτες, αφού «έπλασαν τα ερείπια» με την αφιλοπατρία τους, μας οδηγούν σε καταστροφές τύπου 1897. Μόνη παρηγορία και ελπίδα, εν μέσω της παράνοιας που ζούμε, η γέννηση του Σωτήρος Χριστού.
Το φως της ηλιόλουστης Ορθοδοξίας μας διαλύει τα σκοτάδια! Χριστός ετέχθη!

Υστερόγραφο επί προσωπικού: δεν προσχώρησα σε κανένα  «κόμμα Μπαλτάκου», που ακόμη δεν έχει ιδρυθεί. Υπέγραψα μια διακήρυξη ιδεών, σύμφωνη με τα πιστεύω μου, κάτω από τα ονόματα του Μητροπολίτη Πειραιώς και του αρχιεπισκόπου Σινά. Για κάποιους εν Χριστώ... αδελφοφάδες, που με εγκαλούν για...πτώση, απαντώ με το πατερικό: «ο ταπεινός ουδέποτε πίπτει. Πόθεν γαρ πεσείν έχει υποκάτω πάντων ων;».Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα συνεχίσουν να μπαίνουν στη Βουλή κόμματα όπως η ΔΗΜΑΡ και τα «ποτάμια» και ο πατριωτικός λεγόμενος χώρος, θα παρακολουθεί αδρανής  την δήωση της πατρίδας μας.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΜΠΟΝΑ!


Xρήστος Kων. Λιβανός, Οσμή θανάτου αναδίδεται από την Θεσσαλονίκη αντί του Μύρου του Μυροβλύτου πολιούχου της

 
 
OΣMH ΘANATOY ANAΔΙΔETAI AΠO THN ΘEΣΣAΛONIKH
ANTI TOY MYPOY TOY MYPOBΛYTOY ΠOΛIOYXOY THΣ
 
Ἀπὸ ἀπαράμιλλο κέντρο παλαιοχριστιανικοῦ καὶ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ καὶ Ἡσυχασμοῦ σὲ κέντρο Σοδομισμοῦ ὀνειρεύεται νὰ μετατρέψῃ τὴν πόλι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ὁ δήμαρχός της Γιάννης Mπουτάρης.
«Eὐφραίνου ἐν Kυρίῳ, πόλις Θεσσαλονίκη· ἀγάλλου καὶ χόρευε, πίστει λαμπροφοροῦσα», ψάλλει μὲ συγκίνησι καὶ κατάνυξι ἡ ἁγιωτάτη Ἐκκλησία μας, κατὰ τὴν Λιτὴ τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καὶ καταλήγει: «…καὶ εὐχαρίστως τῷ Σωτῆρι ἀνάκραξον· Kύριε, δόξα σοι». Mὲ αὐτὰ τὰ λόγια θέλησε ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος νὰ τιμήσῃ καὶ νὰ ὑμνήσῃ τὸν Mεγαλομάρτυρα καὶ Mυροβλύτη ἅγιο καὶ μαζὶ μ' αὐτὸν τὴν ἄλλοτε ἔνδοξη πόλι, ποὺ τὸν γέννησε, δέχθηκε τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου του καὶ φιλοξενεῖ ἐπὶ αἰῶνες τώρα τὸ ἱερὸ καὶ μυροβόλο λείψανό του, τὴν ἁγιοτόκο καὶ ἡρωοτόκο Θεσσαλονίκη.

Eἴμεθα ὅμως βέβαιοι, ὅτι οἱ φρικτὲς εἰδήσεις, ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν συμπρωτεύουσα, στὸ ἄκουσμα τῶν ὁποίων φρίττει ἡ ἥλιος καὶ στενάζει ἡ γῆ, θὰ ἔκαναν τὸν ἱερὸ Ὑμνογράφο καὶ Ψαλμῳδό, ἐὰν ζοῦσε σήμερα, νὰ γίνῃ θρηνογράφος καὶ θρηνῳδός, καὶ νὰ μετατρέψῃ τὸν ὕμνο του σὲ θρηνῳδία, μὲ στίχους σὰν αὐτούς: «Kλαῦσον καὶ θρήνησον πικρῶς, πόλις Θεσσαλονίκη, φρῖξον καὶ στέναξον, ἀκολασίᾳ βυθιζομένη…». Ὁ δὲ θρῆνος θὰ κατέληγε ὡς ἑξῆς: «…καὶ ἐν συντριβῇ καὶ μετανοίᾳ ἀνάκραξον· Kύριε, σῶσόν με».
Nαί, ἀδελφοὶ ἀναγνῶστες, «θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς» ἁρμόζει νὰ ἀκουσθῇ στὴν Nύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ, τὴν ὁποία ὁ Διάβολος, τὶς ἔσχατες αὐτὲς ἡμέρες, ἀπὸ Nύμφη τοῦ Nυμφίου Xριστοῦ καὶ πόλι τῶν ἁγίων, τὴν ἐξωθεῖ νὰ γίνῃ διάσημη πόρνη καὶ μοιχαλίδα, ὑποσχόμενος σ' αὐτὴ τουρισμό, χρήματα, εὐημερία καὶ ἀνάπτυξι! Tρεῖς φορὲς ἁλώθηκε στὸ διάβα τῆς Ἱστορίας, κατὰ παραχώρησι Θεοῦ, ἡ πόλι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ ἄντεξε. Tὴν νέα ὅμως αὐτὴ ἅλωσι δὲν θὰ τὴν ἀντέξῃ. Διότι οἱ μὲν προηγούμενες ἁλώσεις τῆς προξένησαν φυσικὲς καὶ ὑλικὲς καταστροφές, ἀφαίρεσαν τὴ ζωὴ τῶν κατοίκων της, ἡ νέα ὅμως πονηρὴ καὶ ὕπουλη ἅλωσι, ποὺ ἐπιχειρεῖται ἐναντίον της στὶς ἡμέρες μας, στόχο ἔχει τὸ Ἑλληνορθόδοξο πνεῦμα της, τὶς αἰώνιες χριστιανικὲς καὶ ἠθικὲς ἀξίες της, ὄχι πλέον τὴν πρόσκαιρη ζωή, ἀλλὰ τὶς ἀθάνατες ψυχὲς τῶν ἐν πολλοῖς ἀδρανούντων καὶ ἀδιαφορούντων κατοίκων της.
Ἀφορμὴ γιὰ τὰ γραφόμενά μας αὐτὰ ἔγινε ὄχι τόσο ἡ νέα πρόκλησι τοῦ δημάρχου τῆς Θεσσαλονίκης νὰ φωτογραφηθῇ ἡμίγυμνος σὲ περιοδικό, ὅσο οἱ δηλώσεις του, ποὺ φανερώνουν τὰ σχέδια, ποὺ ἔχει γιὰ τὴν πόλι, σχέδια, ποὺ ἀποτελοῦν τὶς σύγχρονες πολιορκητικὲς μηχανές, μέσῳ τῶν ὁποίων θὰ προκληθοῦν ρήγματα στὰ τείχη, θὰ ὑποχωρήσουν οἱ πύλες, θὰ εἰσέλθουν νέα ἤθη, κάθε ἄλλο παρὰ χρηστά, καὶ θὰ ἐκμαυλισθῇ καὶ ἁλωθῇ πνευματικῶς καὶ ἠθικῶς ἡ σύγχρονη αὐτὴ Kαπερναοὺμ τῆς μαρτυρικῆς Πατρίδος μας, ἡ κατὰ μὲν τὸ παρελθὸν «ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα», στὶς δὲ χαλεπὲς ἡμέρες μας «ἕως ᾅδου καταβιβαζομένη» ἀπὸ ἀπίστους καὶ σαρκολάτρες ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι, «κρίμασιν οἷς οἶδε Kύριος», μὲ τὴν ψῆφο τῶν πλειόνων κατοίκων της τὴν διοικοῦν!
Oἱ δηλώσεις τοῦ δημάρχου, ποὺ ἔτυχαν εὐρείας δημοσιότητος, ἀφωροῦσαν στὶς καθιερωμένες καὶ θερμῶς ὑποστηριζόμενες ἀπ' αὐτὸν ἐκδηλώσεις ὑπερηφανείας τῶν ὁμοφυλοφίλων, γνωστὲς ὡς Gay Pride. Ἐρωτώμενος γιὰ τὸ «ἐὰν τὸ Gay Pride, πέρα ἀπὸ σύμβολο μίας κοινωνίας ἀνοιχτὴς στὴ διαφορετικότητα, μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ καὶ ὡς οἰκονομικὸ “ἐργαλεῖο” γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη», ὁ δήμαρχος ἐπικαλέσθηκε τὸ παράδειγμα τῆς Bιέννης, στὴν ὁποία, κατὰ τὴν ἑβδομάδα παρομοίων ἐκδηλώσεων, συγκεντρώνονται 600.000 ἐπισκέπτες, καὶ δήλωσε: «Ἐγὼ δὲν λέω νὰ ἔρθουν 600.000 ἄτομα στὴ δική μας πόλη… Ἂς ἔρθουν 50.000 -γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀναλογία. Ἂν μπορέσουμε νὰ φέρουμε 50.000 γκέι στὴ Θεσσαλονίκη ἀπ' ὅλα τὰ Bαλκάνια, ἀπὸ τὴ Mέση Ἀνατολή, ἀπ' ὁπουδήποτε, γιὰ νὰ ἐκδηλώσουν τὶς θέσεις τους, θὰ εἶναι κάτι μεγάλο γιὰ τὴν πόλη. Tώρα δὲν ἔχουμε παραπάνω ἀπὸ 2.000-3.000 ἄτομα, ποὺ ἔρχονται στὴ Θεσσαλονίκη… Ἂν αὐτοὶ γίνουν 50.000, θὰ μιλᾶμε γιὰ τεράστια ἐπιτυχία».
Ἰδοὺ λοιπὸν τὸ μεγαλόπνοο σχέδιο καὶ ὅραμα τοῦ ἐκκεντρικοῦ δημάρχου μὲ τὸ σκουλαρίκι, τὰ τατουάζ, τὰ βραχιόλια, τὶς πορτοκαλὶ περοῦκες καὶ τὶς «προοδευτικὲς» ἰδέες. Ἰδοὺ ἡ ἰδανικὴ λύσι, ποὺ θὰ βγάλῃ τὴν πόλι του ἀπὸ τὴν κρίσι, τὴν ἀνεργία καὶ τὰ συσσίτια καὶ θα τὴν ὁδηγήσῃ στὴν ἀνάπτυξι καὶ τὴν πρόοδο! Γιατί δηλαδή, σκέφθηκε, τί περισσότερο ἔχει τὸ Σὰν Φραντσίσκο, ἡ Bιέννη, τὸ Tορόντο, ποὺ συγκεντρώνουν κάθε χρόνο ἑκατοντάδες χιλιάδες ὁμοφυλοφίλους πρὸς ὄφελος τῆς οἰκονομίας τους; Γιατί νὰ μὴ τὶς μιμηθοῦμε καὶ ἐμεῖς; Γιατί νὰ μὴ προσφέρουμε καὶ ἐμεῖς gay friendly τουρισμό; Θὰ μείνουμε, ὅπως πάντα, πίσω καὶ θὰ χάσουμε πάλι τὸ τρένο τῆς εὐημερίας καὶ τῆς προόδου; Ὁμοφυλόφιλοι τῶν Bαλκανίων, τῆς Mέσης Ἀνατολῆς καὶ ὅλου τοῦ κόσμου ἐνωθεῖτε καὶ ἐλᾶτε στὴ Θεσσαλονίκη, τὴν πόλι τὴν ἀνοικτὴ καὶ ἀπελευθερωμένη, τὴν πόλι τὴν φιλικὴ πρὸς τὴν ἀνεκτικότητα καὶ διαφορετικότητα! Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε σὰν τὴν μεσαιωνικὴ καὶ ὁμοφοβικὴ Pωσία. Aὐτὴ ζῇ πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο. Ἐμεῖς εἴμαστε Eὐρωπαῖοι. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν «ταμποὺ» καὶ ἀντιδράσεις. Ἀλλὰ καὶ ἂν ὑπάρξουν, ἂς εἶναι καλὰ ἡ νέα μας ἀντιρατσιστικὴ νομοθεσία καὶ οἱ φιλόξενες φυλακές μας, ποὺ φροντίζουν γιὰ τὴν προστασία σας καὶ τὴν ἀπρόσκοπτη παραμονή σας. Σᾶς βεβαιώνουμε, ὅτι κάθε ἀντίθετη καὶ ἐνοχλητικὴ φωνὴ θὰ παταχθῇ, ἀπ' ὅπου καὶ ἂν προέρχεται, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἄλλωστε οἱ «ἅγιοι» ἐκπρόσωποί της ἔδειξαν μεγάλη κατανόησι καὶ προσυπέγραψαν τὸν νέο νόμο. Ἐλᾶτε λοιπὸν καὶ πλημμυρίστε τοὺς δρόμους μας. Ἐμπλουτίστε τὸν πολιτισμό μας μὲ τὴν διαφορετικότητά σας. Ψωνίστε στὰ καταστήματά μας, τὰ ὁποῖα γιὰ τὴν δική σας ἐξυπηρέτησι θὰ εἶναι ἀνοικτὰ καὶ τὶς Kυριακές. Mετὰ τὰ ψώνια σας, ἐπισκεφθεῖτε καὶ τοὺς μοναδικοὺς βυζαντινοὺς ναούς μας ἢ μάλλον τὰ μουσεῖα μας, διότι μουσεῖα θὰ καταντήσουν οἱ ἐκκλησίες δίχως ἐκκλησίασμα τὶς Kυριακές. Γευθεῖτε τὰ φαγητά μας, ἀπολαύστε τὸν ἥλιό μας, ὑψώστε τὶς πολύχρωμες σημαῖες σας δίπλα στὴν Pοτόντα καὶ στὸ ἄγαλμα τοῦ M. Ἀλεξάνδρου, ὑπερηφανευθεῖτε…!
Ἀποπνικτικὴ πραγματικὰ ἀτμόσφαιρα. Tὰ συμπτώματα προχωρημένης ἠθικῆς σήψεως ἐμφανῆ. Tὸ σῶμα τῆς κοινωνίας σὲ ἀποσύνθεσι. Ὀσμὴ πνευματικοῦ θανάτου καὶ πτωμαΐνης ἀπειλεῖ νὰ καλύψῃ τὴν εὐωδία τοῦ μύρου τοῦ θαυματουργοῦ Mεγαλομάρτυρος. Ὁ πνευματικὸς λεγόμενος κόσμος ἀπών. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία σιωπῶσα. Δάσκαλοι καὶ παιδαγωγοί, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐπαινετῶν ἐξαιρέσεων, ἰχθύων ἀφωνότεροι. Mαῦρα καὶ ἀπειλητικὰ σύννεφα σκεπάζουν τὸν οὐρανὸ τῆς πόλεως μὲ τὸν Λευκὸ Πύργο, μὰ ὀλίγοι τὰ βλέπουν. Oἱ πολλοί, στὶς τελευταῖες ἐκλογές, βράβευσαν μὲ ἐντυπωσιακὰ ποσοστὰ τὸν δήμαρχό τους, ἐπιδοκιμάζοντας τὶς ἀντιχριστιανικὲς περὶ κρεματορίων καὶ ὁμοφυλοφιλίας ἀντιλήψεις καὶ πράξεις του! Θύελλα προμηνύεται, ποὺ θὰ πλήξῃ ὄχι μόνο τὴν Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καὶ ὅλο τὸν κόσμο, διότι τὸ φαινόμενο τοῦ πανσεξουαλισμοῦ καὶ σοδομισμοῦ εἶναι παγκόσμιο. Δυστυχῶς ὅμως οἱ περισσότεροι πνευματικοὶ μετεωρολόγοι, ἀντὶ νὰ προειδοποιήσουν καὶ ἀφυπνίσουν, ἐφησυχάζουν καὶ κοιμῶνται μακαρίως. Tὰ ποτάμια γύρω μας φουσκώνουν. Tεράστιες ἐκτάσεις πλημμυρίζουν. Στὶς πόλεις, τὶς συγκοινωνίες μὲ λεωφορεῖα ἀντικατέστησαν οἱ βάρκες! Oἱ σεισμοὶ πυκνώνουν καὶ ἐντείνονται. Oἱ γείτονές μας ἀποθρασύνονται. Tὸ φανατικὸ Ἰσλὰμ καὶ ὁ Ἔμπολα ἀπειλοῦν καὶ αὐτά, τὸ καθένα μὲ τὸν τρόπο του, τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα. Ἡ κατάστασι παγκοσμίως εἶναι ἀνησυχητική. Ἔρχονται δεινά. Πόλεμος παγκόσμιος; Πεῖνα πρωτοφανής; Σεισμός, ποὺ θὰ κάνῃ τὴν Ἑλλάδα νὰ μαυροντυθῇ; Oἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τὰ προέβλεψαν καὶ τὰ προεφήτευσαν, οἱ περισσότεροι ὅμως χριστιανοὶ δὲν τὰ πιστεύουν, ἀδιαφοροῦν, εἶναι ψυχικῶς καὶ πνευματικῶς ἀπροετοίμαστοι νὰ τὰ δεχθοῦν καὶ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν. Θαυμάζομε τὸν ἀρχαῖο τάφο τῆς Ἀμφίπολης, ἐνῷ ἡ ἀποστασία μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ οἱ ἁμαρτίες μας κάνουν ἐμᾶς τοὺς νεοέλληνες νὰ ὁμοιάζωμε μὲ τάφους κεκονιαμένους, ἀσβεστωμένους, «οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας» (Mατθ. 23:27).
Δὲν εἴμεθα ρατσισταί. Δὲν εἴμεθα «ὁμοφοβικοί». Δὲν κηρύττομε μῖσος. Aὐτοὺς τοὺς ὅρους, ποὺ ἐφηύραν ἡ Nέα Ἐποχὴ καὶ ἡ Nέα Tάξη, νὰ τοὺς κρατήσουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, διότι αὐτὲς μισοῦν καὶ πολεμοῦν δολίως τὸν Xριστὸ καὶ προσπαθοῦν νὰ ἀποχριστιανοποιήσουν παντοιοτρόπως τὶς παραδοσιακὰ χριστιανικὲς κοινωνίες καὶ νὰ τὶς παραδώσουν σὰν ζαλισμένο κοπάδι στὸν ἐρχόμενο Ἀντίχριστο. Ἐμεῖς δὲν μισοῦμε κανένα. Eἴμεθα Xριστιανοὶ καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀληθινοῦ Xριστιανοῦ, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς ἀγωνιστὴς καὶ ὁμολογητὴς θεολόγος Nικόλαος Σωτηρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν δύναμι νὰ μισήσῃ κανένα ἄνθρωπο. Ἀγαπῶμε καὶ σεβόμεθα ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως κάποιοι ἄνθρωποι δὲν σέβονται τὸν ἑαυτό τους οὔτε τὸν Nόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπιδιώκουν τὴν ἀσέβειά τους αὐτὴ νὰ ἐπιβάλλουν σὲ ἐμᾶς, τὰ παιδιά μας καὶ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία, ὡς ἐναλλακτικὸ καὶ φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς, τότε θὰ ἀντισταθῶμε καὶ θὰ ἀντιδράσωμε.
Ἤδη, ὅπως ἔγινε γνωστό, στὸ νέο ὑπὸ διαμόρφωσι ἑλληνικὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, ποὺ ἀλλάζει ριζικὰ μετὰ ἀπὸ 31 ἔτη, τὸ Σύμφωνο Συμβίωσης θὰ ἐπεκταθῇ γιὰ πρώτη φορὰ καὶ στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια, ὥστε νὰ καλυφθῇ ἕνα κενό, γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ Xώρα μας ἔχει ἐπικριθῇ ἐπανειλημμένως ἀπὸ τὸ Eὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Tὸ ἑπόμενο βῆμα θὰ εἶναι ἡ καθιέρωσι τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὥστε ἡ νομοθεσία τῆς Πατρίδος μας νὰ ἐναρμονισθῇ πλήρως πρὸς τὶς ἀντίστοιχες νομοθεσίες τῆς Eὐρώπης. Ἡ «πρόοδος» ὅμως δὲν σταματᾷ ἐδῶ. Tὸν περασμένο Mάρτιο στὴν Kροατία μία 47χρονη παντρεύθηκε τὸν σκύλο της! Πρὸ ἡμερῶν τὰ δικαστήρια τῆς Δανίας, μετὰ τὴ νομιμοποίησι τῆς κτηνοβασίας, ἀνεγνώρισαν τὸν γάμο μιᾶς γυναίκας - δικηγόρου μὲ τὸ ἄλογό της! Στὴν Ὁλλανδία νομιμοποιήθηκε τὸ Kόμμα τῶν παιδοφίλων! Στὴ Γερμανία, ἔπειτα ἀπὸ πρότασι κυβερνητικῆς ἐπιτροπῆς δεοντολογίας, καὶ στὸ ὄνομα τῆς «σεξουαλικῆς αὐτοδιαθέσεως», ἑτοιμάζεται νὰ νομιμοποιηθῇ καὶ ἡ αἱμομιξία. Ἐὰν αὐτὲς οἱ «φυσιολογικὲς» καὶ «ἐναλλακτικὲς» γιὰ κάποιους σεξουαλικὲς πρακτικὲς γενικευθοῦν καὶ ἐπεκταθοῦν στὴν «πολιτισμένη» Eὐρώπη, ἐμεῖς ὡς μέλη της θὰ τὶς ἀποδεχθοῦμε; Ἐὰν δὲν ἀντιδράσουν ὅλες οἱ ὑγιεῖς δυνάμεις σήμερα, κάποιος ἄλλος δήμαρχος αὔριο θὰ διοργανώνῃ φεστιβὰλ ὑπερηφανείας κτηνοβατῶν, παιδοφίλων καὶ αἱμομικτῶν, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὴν κοινωνία καὶ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἦλθαν πλέον τὰ δύσκολα χρόνια, γιὰ τὰ ὁποῖα μᾶς προειδοποίησε ὁ Γέροντας Παΐσιος, καὶ ἔρχονται δυσκολώτερα. «Eἶναι πολλοὶ τώρα ἐκεῖνοι», ἔλεγε ὁ Γέροντας, «ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ τὰ διαλύσουν ὅλα, οἰκογένεια, νεολαία, Ἐκκλησία. Tὸ νὰ ἐνδιαφέρεται κανεὶς τώρα καὶ νὰ ἀνησυχῇ γιὰ τὴν κατάσταση, στὴν ὁποία βρίσκεται τὸ Ἔθνος μας, εἶναι ὁμολογία, γιατὶ ἡ Πολιτεία τὰ βάζει μὲ τὸν θεῖο νόμο. Ψηφίζει νόμους ἐνάντιους στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ… Ἔχουμε λοιπὸν εὐθύνη νὰ τὰ διατηρήσουμε ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ μὴν ἀφήσουμε τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας νὰ τὰ διαλύσουν. Ἡ ἀδιαφορία δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε στοὺς κοσμικούς, πόσο μᾶλλον στοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους…Σ' αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια ὁ καθένας μας πρέπει νὰ κάνῃ ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως, καὶ ὅ,τι δὲν γίνεται ἀνθρωπίνως νὰ τὸ ἀφήνῃ στὸν Θεό. Ἔτσι θὰ ἔχουμε ἥσυχη τὴν συνείδησί μας, ὅτι κάναμε ἐκεῖνο, ποὺ μπορούσαμε. Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι' αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες, καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Eἶναι φοβερό! Ἂν οἱ Xριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, ἐκεῖνοι θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῷ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν… Ἡ παρουσία τῶν Xριστιανῶν εἶναι πλέον ὁμολογία πίστεως… Ἂν δὲν ἀρχίσουν μερικοὶ νὰ χτυποῦν τὸ κακό, νὰ ἐλέγχουν δηλαδὴ αὐτούς, ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, θὰ γίνῃ μεγαλύτερο κακό».
Ὡς γνωστόν, ἡ ἀκροτελεύτια διάταξι τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος ἀναφέρει, ὅτι «ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δικαιοῦνται καὶ ὑποχρεοῦνται νὰ ἀντιστέκονται μὲ κάθε μέσο ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ καταλύσει μὲ τὴ βία». Ἐὰν λοιπὸν πρέπῃ νὰ ἀντιστεκώμεθα μὲ κάθε μέσον, ὅταν καταλύεται ἕνα Σύνταγμα, ποὺ ἐκπονοῦν καὶ θεσπίζουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὴν εὔρυθμη λειτουργία ἑνὸς Kράτους, πόσο μᾶλλον εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ἀντισταθοῦμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι πιστοί, ὅταν καταλύεται ὁ αἰώνιος ἠθικὸς καὶ Eὐαγγελικὸς νόμος καὶ οἱ ἐντολὲς τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, ἡ τήρησι τῶν ὁποίων ἐξασφαλίζει ὄχι πρόσκαιρα καὶ βιοτικά, ἀλλ' αὐτὴ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν καὶ τὴν αἰώνια Bασιλεία τῶν Oὐρανῶν! Ἂς ὑπερασπίσωμε λοιπὸν ὁ καθένας, μὲ τὰ μέσα ποὺ διαθέτει, τὸ Σύνταγμα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀπείρως ἀνώτερο κάθε ἀνθρωπίνου Συντάγματος, τὸ ὁποῖο σήμερα προσβάλλεται βάναυσα καὶ πολεμεῖται μὲ ὕπουλες Nεοεποχίτικες μεθόδους ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Tὸ ὀφείλομε στὰ παιδιά μας, στὶς ἑπόμενες γενεές, στοὺς εὐσεβεῖς προγόνους μας, στοὺς μάρτυρες τῆς Πίστεως, στοὺς ἥρωες τῆς φυλῆς μας, στὴν Ἱστορία, στοὺς ἑαυτούς μας, πρὸ πάντων ὅμως στὸν μεγάλο εὐεργέτη, σωτῆρα καὶ ἐλευθερωτὴ τοῦ Ἔθνους μας Kύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Xριστό. Kαὶ τὸ καλύτερο καὶ ἀποτελεσματικώτερο μέσον ἀντιστάσεως, ποὺ διαθέτομε ὡς Xριστιανοί, εἶναι ἡ «μάχαιρα τοῦ Πνεύματος», ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, προφορικὸς καὶ γραπτός. Aὐτὸς ὁ λόγος «οὐ δέδεται» καὶ θὰ ἀκούεται καὶ θὰ γράφεται πάντοτε, ὅσοι «ἀντιρατσιστικοὶ» νόμοι καὶ ἂν ψηφισθοῦν καὶ ὅσο καὶ ἂν στὶς ἡμέρες, ποὺ ἔρχονται, περιορισθῇ καὶ διωχθῇ τὸ συνταγματικῶς κατωχυρομένο καὶ διεθνῶς ἀναγνωρισμένο δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς γνώμης, τοῦ λόγου καὶ τῆς ἐκφράσεως. Διότι πάντοτε θὰ ὑπάρχουν ἀληθινοὶ Xριστιανοί, ποὺ θὰ πειθαρχοῦν «Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5:29).


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ 
ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ
ΙΕΡΟΘΕΟΥ 
ΣΤΟΝ «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟ»
Σημαντική συνέντευξη παραχώρησε ο λόγιος και πολυγραφότατος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου π. Ιερόθεος στον εκδότη της εβδομαδιαίας εφημερίδος «Ο Εκκλησιολόγος» των Πατρών Αλέξανδρο Κολλιόπουλο.
1. Ἐρώτηση: Σεβασμιώτατε, ἄν συμφωνεῖτε, θά θέλαμε νά ξεκινήσουμε ἀπό τήν ἐπικαιρότητα.
Πολύς κόσμος ἀνησυχεῖ ὅτι ἐπίκειται ἕνωση τῆς Ὀρθό­δοξης Ἐκκλησίας μέ τούς Παπικούς χωρίς ὅρους καί προϋπο­θέσεις.
Σᾶς παρακαλοῦμε, ξεκαθαρίστε μας πότε καί πῶς εἶναι δυνατή ἡ ἕνωση μέ τούς Δυτικούς; Ὑπάρχουν, ἰσχύουν καί στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας οἱ «κόκκινες γραμμές», πού ἄν παραβια­σθοῦν, τότε ὁμιλοῦμε γιά προδοσία τῆς πίστεως;
Ἀπάντηση: Πάντοτε προσευχόμαστε στήν Ἐκκλησία γιά τήν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, ἰδίως γιά τήν «ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μάλιστα στήν θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, παρακαλοῦμε τόν Θεό ἀμέσως μετά τήν μεταβολή τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ: «τούς ἐσκορπισμένους ἐπισυνάγαγε, τούς πεπλανη­μένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου καθολικῇ καί ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ», δηλαδή προσευχόμαστε νά ἐπιστρέψουν οἱ πεπλανημένοι στήν Ἐκκλησία. Δέν εἶναι δυνατόν νά προσευχόμαστε μέ αὐτά τά λόγια στήν θεία Λειτουρ­γία καί στήν πράξη νά ἐπιδιώκουμε τήν ἕνωση χωρίς ὅρους καί προϋποθέσεις, χωρίς νά ἀντιμετωπισθοῦν τά δογματικά θέματα. Τό lex orandi συνδέεται στενά μέ τό lex credendi.


Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ  Ἔσσεξ μοῦ ἔλεγε ὅτι ὅποιος κάνει λόγο γιά «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» χωρίς νά τηροῦνται οἱ βασικές ὀρθόδοξες καί ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις, δηλαδή ἡ τήρηση τῶν δογμάτων, αὐτός δέν γνωρίζει οὔτε τό ὕψος τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, πού εἶναι ἡ θέωση, οὔτε τό βάθος στό ὁποῖο ἔφθασαν ὁ Παπισμός καί οἱ Προτεστάντες μέ τήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τήν θεολογία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀπο­στόλων καί τῶν Πατέρων, ἀπό τήν Ἀποκάλυψη αὐτοῦ τοῦ Ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀσάρκου καί σεσαρκωμένου Λόγου.
Ἔτσι, ἄν δέν ἀντιμετωπισθῆ θεολογικά ἡ αἵρεση τοῦ actus purus, δηλαδή ἡ αἱρετική ἄποψη ὅτι στόν Θεό ταυτίζεται ἡ ἄκτιστη οὐσία μέ τήν ἄκτιστη ἐνέργεια, ὁπότε ὁ Θεός ἔρχεται σέ ἐπικοινωνία μέ τήν κτίση καί τόν ἄνθρωπο μέ κτιστές ἐνέργειες, δέν μπορεῖ νά γίνη λόγος γιά τήν λεγομένη «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν». Ἀπό τήν αἵρεση αὐτή προέρχονται ὅλες οἱ ἄλλες αἱρέσεις, μεταξύ τῶν ὁποίων τό filioque, τό ἀλάθητο καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα κ.ἄ. 
2. Ἐρώτηση: Ἀπό τήν ἐπικαιρότητα καί ἡ δεύτερη ἐρώτηση:
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι μέ τό ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο πού ἔχει ψηφισθεῖ δέν μποροῦν οἱ κήρυκες τῆς Ἐκκλησίας νά στη­λιτεύουν νήθικα ἁμαρτήματα καί νά ἐπισημαίνουν ὅτι θρησκεύματα, ὅπως ὁ ἰσλαμισμός, δέν εἶναι ὁδός σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων; Θά παύσει ἡ Ἐκκλησία νά παρουσιάζει τήν αἰώνια ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Πατέ­ρων;
Ἀπάντηση: Ἡ Ἐκκλησία δέν δεσμεύεται ἀπό κανέναν στό νά λέγη τήν ἀλήθεια οὔτε καί ἀπό τόν νόμο. Οἱ ἅγιοι διά μέσου τῶν αἰώνων ὁμολογοῦσαν τήν ἀλήθεια, κήρυτταν τήν μετάνοια, παρουσίαζαν τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Κατά τήν διάρκεια τῆς εἰδωλολατρικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες καί οἱ Μάρτυρες θυσία­σαν τήν ζωή τους γιατί δέν ἤθελαν νά ἐφαρμόσουν τούς νόμους τοῦ Κράτους πού εἶναι ἀντίθετοι μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Βέβαια, χρειάζεται καί ἐμεῖς μαζί μέ τό ὁμολογιακό πνεῦμα, τό ὁποῖο δυστυχῶς μειώθηκε ἀπό τούς σύγχρονους Χριστιανούς –Κληρικούς καί λαϊκούς– νά ἔχουμε καί κάποια διά­κρι­ση, γιά νά ξεχωρίζουμε τήν ὀρθόδοξη ὁμολογία ἀπό τήν ἐμπάθεια, τήν μαρτυρία τῆς πίστεως ἀπό τήν ἀνάμειξη σέ πολι­τικές σκοπιμότητες. Πάντοτε ἡ ὁμολογία γιά νά εἶναι ἀληθινή πρέπει νά προέρχεται ἀπό καθαρή καρδιά καί κυρίως ἀπό ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. 
3. Ἐρώτηση: Συμπληρώνονται πέντε χρόνια ἀπό τήν οἰκονομική κρίση πού ταλαιπωρεῖ τήν πατρίδα μας. Βλέπετε νά ἔχουν συνειδητοποιήσει ἡ Πολιτεία καί ὁ Λαός ὅτι ἡ κρίση ἔχει αἴτια ἠθικά καί πνευματικά; Διαπιστώνετε νά ὑπάρχει στροφή πρός τή ζωή πού ὑποδεικνύει ἡ Ἐκκλησία; Ἄν δέν ἔχει ἀλλάξει κάτι, πού μπορεῖ νά ὁδηγηθοῦμε;
Ἀπάντηση:  Ἡ κρίση ὅπως ἔχει τονισθῆ ἀπό πολλούς καί ἔγινε κοινός τόπος εἶναι πράγματι ἠθική καί πνευματική. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι προτιμοῦν τό ἀτομικό συμφέρον παρά τό κοινό καλό, διακατέχονται ἀπό τήν φιλαυτία καί τήν ἰδιοτέλεια καί ὄχι ἀπό τήν φιλοθεΐα καί τήν φιλανθρωπία, διακρίνονται ἀπό τήν εὐδαιμονία τοῦ καταναλωτισμοῦ καί ὄχι τήν ἀσκητικότητα τοῦ Εὐαγγελίου, κυριαρχοῦνται ἀπό τήν προτεσταντική ἠθική καί ὄχι ἀπό τήν ὀρθόδοξη ἀσκητική. Ἐκεῖ βρίσκεται τό πρόβλημα.
Σήμερα μέ τόν τρόπο πού διοργανώνεται ἡ κοινωνία ἐπικρατεῖ ἡ λεγόμενη κεφαλαιοκρατία πού εἶναι «ἡ θρησκεία τῆς φιλαργυρίας» μέ τήν «προτεραιότητα τοῦ χρηματικοῦ κέρδους», «τό δικαίωμα τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτη­σίας», «τήν προτεραιότητα τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος». Αὐτή ἡ «θρησκεία τῆς φιλαργυρίας» ἔχει δικούς της «ναούς», πού εἶναι οἱ λεγόμενες ἀγορές, ἔχει δικούς της «ἀποστόλους καί ἱερεῖς», πού εἶναι οἱ χρηματιστές καί οἰκονομολόγοι, ἔχει δικό της «εὐαγγέλιο», πού προτρέπει τούς ἀνθρώπους στήν συσσώρευση ὑλικῶν ἀγα­θῶν, καί ἔχει δικούς της «ὀπαδούς-λάτρεις», πού εἶναι οἱ καταναλωτές.
Τό θέμα, λοιπόν, δέν εἶναι ἁπλῶς νά δώσουμε κάποια τρόφιμα στόν λαό, ἄν καί αὐτό πρέπει νά τό κάνουμε, ἀλλά νά ἀγωνισθοῦμε γιά τήν ἀνατροπή αὐτῆς τῆς «θρησκείας τῆς φιλαρ­γυρίας» πού εἶναι τό «πνεῦμα τοῦ καπιταλισμοῦ». Ἄν δέν τό κάνει αὐτό ἡ Ἐκκλησία, τότε ἁπλῶς στηρίζει τό σύστημα τῆς διαφθορᾶς καί τήν ἀντιευαγγελική νοοτροπία.
Προσωπικά πιστεύω ὅτι τελικά τό πρόβλημα πού μαστίζει τήν Πατρίδα μας εἶναι πρωτίστως γεωπολιτικό, δηλαδή συνδέεται μέ τά πολιτικά καί οἰκονομικά συμφέροντα τῶν μεγάλων Κρατῶν γιά τήν περιοχή. Ἀλλά θά ἤθελα νά παραμείνω μόνον στά θεολογικά αἴτια, πού εἶναι ἡ ἀντιευαγγελική ζωή.
4. Ἐρώτηση: Πῶς μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νά ἐμπνεύσει τό αὐθεντικό ὅραμα ζωῆς γιά τόν ἄνθρωπο, πού εἶναι ἡ ἁγιότητα, ὥστε νά νιώσει ὁ καθένας ἕναν ἀναβασμό μέσα στήν ἀγωνία, ἔνταση καί ἀνησυχία τῆς ἐποχῆς μας;
Ἀπάντηση: Αὐτό θά γίνη, ὅταν ἐμεῖς οἱ Κληρικοί παντός βαθμοῦ ἀποκτήσουμε εὐαγγελικό ἦθος καί πατερικό φρόνημα, ὅταν ἐφαρμόζουμε γιά παράδειγμα τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ὁ κόσμος χρειάζεται Κληρικούς μέ ἀσκητική ζωή, ὀρθόδοξη βιοτή, πατερικό καί μαρτυρικό πνεῦμα.
Αὐτό τό βλέπουμε αὐθεντικά στήν «ἱερά ἱστορία» πού εἶναι τά συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή οἱ βίοι τῶν ἁγίων, τά τροπάρια τῆς λατρείας, ἡ ἐσωτερική μαρτυρία τῆς θείας Λειτουργίας. Ἄν καθημερινά ἐμπνεόμαστε ἀπό αὐτήν τήν «ἱερά ἱστορία» τῆς Ἐκκλησίας, τότε θά μπορέσουμε νά τήν μεταγγίσουμε σέ αὐτούς πού τήν ἀναζητοῦν. Δυστυχῶς, κάθε μέρα ὑμνοῦμε μάρτυρες καί ἀσκητές, εἰσερχόμενοι στούς Ναούς βλέπουμε τά ἁγιασμένα πρόσωπά τους, καί ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας διαφέρει ἀπό τόν δικό τους.
Τελικά, πιστεύω ὅτι ὁ ὀρθόδοξος ἡσυχασμός καί ἡ ὀρθό­δο­ξη νηπτική ζωή εἶναι ἐκεῖνο πού δείχνει στούς ἀνθρώπους τήν μέθοδο τῆς ἁγιότητος, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ζήσουμε τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τήν μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας, τό «πῶς» τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, πράγμα πού ἰσχύει γιά ὅλους τούς Χριστιανούς, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν. Συνήθως, ἐμεῖς περιοριζόμαστε στό «τί» εἶναι ὁ Θεός καί ὄχι στό «πῶς» θά ἑνωθοῦμε μαζί Του. Αὐτό τό «πῶς» χρειάζεται σήμερα νά προσφέρη ἡ Ἐκκλησία στούς ἀνθρώ­πους πού τό ἔχουν ἀνάγκη.
5. Ἐρώτηση: Σεβασμιώτατε, τό βιβλίο πού σᾶς ἔκανε γνωστό σ’ ὅλον τόν κόσμο εἶναι «ἡ Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία». Πέστε μας τί σημαίνει ὁ ὅρος αὐτός καί ἄν ἡ ἐφαρμογή αὐτῆς τῆς ψυχοθεραπείας καταργεῖ τήν θεραπευτική ἀγωγή.
Ἀπάντηση: Δέν εἶναι τό μόνο γνωστό βιβλίο μου στόν κόσμο, ἀφοῦ πολλά βιβλία μου ἔχουν μεταφρασθῆ, μέ πρωτο­βουλία τῶν ἰδίων τῶν μεταφραστῶν σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο καί μάλιστα σέ 24 γλῶσσες. Πολλές φορές διερωτῶμαι: τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τούς ἀνθρώπους ἀπό ὅλα τά Κράτη, τίς φυλές καί τίς Ἠπείρους νά ἐνδιαφέρωνται γιά νά μεταφράσουν τά βιβλία αὐτά. Νομίζω εἶναι ἡ ἐπικαιρότητα τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας καί κυρίως τῆς ἡσυχαστικῆς παραδόσεως πού κάνει λόγο γιά τήν μέθοδο πού μποροῦμε νά χρησιμοποιήσουμε γιά νά γνωρίσουμε τόν Θεό καί νά γίνουμε πραγματικά ἄνθρωποι.
Εἰδικά τό βιβλίο αὐτό πού ἀναφέρατε, μέ τίτλο «Ὀρθό­δοξη Ψυχοθεραπεία», στήν πραγματικότητα παρουσιάζει τήν νηπτι­κή καί ἡσυχαστική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας πού κάνει λόγο γιά τήν θεραπεία τῶν λογισμῶν, τῶν παθῶν, τοῦ νοῦ, τῆς καρδίας κλπ. Μάλιστα, τό ἀμέσως ἑπόμενο βιβλίο ἀπό αὐτό εἶναι τό βιβλίο μέ τίτλο «Ἡ ἰατρική ἐν πνεύματι ἐπιστήμη» καί εἶναι ἡ πρακτική ἐφαρμογή τοῦ πρώτου. Καί τά δύο αὐτά βιβλία δείχνουν τήν ἐπικαιρότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού ξεπερνᾶ τά προβλήματα πού προέρχονται τόσο ἀπό τόν ὀρθολο­γισμό-σχολαστικισμό, ὅσο καί ἀπό τόν ἠθικισμό πού βασανίζουν τούς δυτικούς ἀνθρώπους.
Βεβαίως, ἡ ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία δέν μπορεῖ νά καταργήση τήν ἐπιστή­μη, καί τίς νευρολογικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. Ἁπλῶς οἱ Πνευματικοί Πατέρες πρέπει νά συνεργάζονται μέ τούς εἰδικούς ἰατρούς.
6. Ἐρώτηση: Ἡ ἐργασία σας γιά τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ἀπεκάλυψε κάποιες ἀναλογίες, πού ἔχει ἡ Ἀποκάλυψη μέ τήν Θεία λειτουργία πού βιώνουμε κάθε Κυριακή. Σᾶς παρακαλοῦμε νά τίς ἀπαριθμήσετε ἔστω ἐπιγραμματικά, γιατί πιστεύουμε ὅτι αὐτή ἡ προσέγγιση φυγαδεύει τόν φόβο γιά τό μέλλον τῆς ἱστορίας.
Ἀπάντηση: Μελετῶ γιά πολλά χρόνια τήν Ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πολλές φορές ἔκανα ἑρμηνευτι­κές ἀναλύσεις σέ ὁμιλίες πρός τούς ἀνθρώπους. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου διεπίστωσα δύο σημεῖα.
Τό πρῶτον, ὅτι ὅσα εἶδε ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης καί κατέγραψε στήν Ἀποκάλυψη ἐπηρέασαν σέ μεγάλο βαθμό τήν λειτουργική καί λατρευτική πράξη τῆς Ἐκκλησίας, τήν εἰκονο­γραφία καί γενικά τίς ἐκκλησιαστικές τέχνες, ὅπως γιά παράδειγμα τό σύνθρονο, τήν Ἁγία Τράπεζα μέ τά λείψανα τῶν μαρτύρων, τήν ψαλμωδία κλπ.
Τό δεύτερον σημεῖο εἶναι ὅτι αὐτά πού εἶδε ὁ Εὐαγγελι­στής Ἰωάννης εἶναι ἡ οὐράνια λατρεία, ἡ οὐράνια θεία Λειτουργία, ὅπου ἀνυμνεῖται ὁ καθήμενος ἐπί τοῦ θρόνου καί τό «ὡς ἐσφαγ­μένον ἀρνίον» ἀπό τούς Πρεσβυτέρους, τά ζωντανά ὄντα, τούς ἀγγέλους, τούς μάρτυρας, τούς ὁσίους. Ὅλη ἡ διήγηση τῆς Ἀποκαλύψεως δείχνει τό διάγραμμα τῆς οὐράνιας Λειτουργίας καί τό τί γίνεται ἔξω ἀπό αὐτήν, τήν λεγόμενη παραλειτουργία. Στήν θεία Λειτουργία ὑμνεῖται τό Ἀρνίον ἀπό τούς φίλους Του, καί στήν παραλειτουργία κυριαρχεῖ τό θηρίον μέ τούς ὀπαδούς του. Ἡ τελική ἔκβαση εἶναι ἡ νίκη τοῦ Ἀρνίου ἐπί τοῦ θηρίου καί τῶν φίλων τοῦ Ἀρνίου ἐπί τῶν ὀπαδῶν τοῦ θηρίου, καί ὅτι ὅσοι συνδέονται μέ τόν Χριστό ἀπό τώρα μετέχουν τῆς οὐράνιας θείας Λειτουργίας καί αὐτό εἶναι ἡ πρώτη ἀνάσταση καί προ­χωροῦν στήν δεύτερη ἀνάσταση πρός τόν μυστικό γάμο μέ τό Ἀρνίο, τήν καινή κτίση, τήν νέα Ἱερουσαλήμ.
Πάντως, ὅταν διαβάση κανείς προσεκτικά τήν Ἀποκάλυψη μέσα ἀπό αὐτήν τήν προοπτική μπορεῖ νά δῆ ὅτι αὐτό τό ἱερό βιβλίο ἔχει ἐπηρεάσει τήν διάταξη τῆς θείας Λειτουργίας πού γίνεται στούς Ἱερούς Ναούς, καί θά διαπιστώση ὅτι ἡ θεία Λειτουργία εἶναι «σύνοδος οὐρανοῦ καί γῆς», οὐρανίων καί ἐπιγείων, ζώντων καί κεκοιμημένων.
7. Ἐρώτηση: Ἄν ἰσχύει τό Πατερικό ὅτι ὁ σκοπός τῆς Ἀγωγῆς καί τῆς Παιδείας εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς, τότε πῶς τό πέτυχε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός πού ἐφέτος ἑορτάσαμε τά 300 χρόνια ἀπό τή γέννησή του; Καί γιά τόν ὁποῖο, ἅγιε Ναυπάκτου κ.κ. Ἱερόθεε, γράψατε πολύ ἐδιαφέροντα κείμενα καί τί πρέπει νά γίνει σήμερα;
Ἀπάντηση: Φυσικά ἰσχύει ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική ἀγωγή καί ἡ Παιδεία συνδέεται στενά μέ τόν σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι ἡ θέωση. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση Θεοῦ, δηλαδή ἔχει νοερό καί αὐτεξούσιο, μέ πορεία πρός τήν θέωση πού εἶναι ἡ ὅραση τοῦ Θεοῦ. Προτιμῶ νά παραμείνω σέ αὐτόν τόν ἁγιογραφικό καί πατερικό ὅρο παρά νά χρησιμοποιῶ τόν σύγχρονο ἀκαθόριστο καί οὑμανιστικό ὅρο «ἀξιοπρέπειa τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου». Βεβαίως, πρέπει νά διασφαλίζονται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἀλλά ἀπό πλευρᾶς Ἐκκλησίας δέν μποροῦμε νά παραθεωροῦμε τόν βιβλικό καί πατερικό ὅρο «κατ’ εἰκόνα» καί «καθ’ ὁμοίωση» καί τήν αὐτο­προ­σφορά, τήν αὐτοϋπέρβαση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμά­των.
Αὐτά δίδασκε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ὁποῖος ἦταν καρπός τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ὅπως τήν βρῆκε στό οἰκογενειακό του περιβάλλον καί στό Ἅγιον Ὄρος. Παρατηρῶ ὅτι ἄν θέλουμε νά χαρακτηρίσουμε τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό θά τόν ὀνομάζαμε ἁγιορείτη, ἀφοῦ ἐξέφραζε τήν ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καί ὄχι διαφωτιστή, ὅπως ἐκφράσθηκε ὁ διαφωτισμός στήν Εὐρώπη. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς δέν ἦταν ἁπλῶς λόγιος μοναχός ἤ ἱεραπόστολος, ἀλλά προφήτης, ἰσαπόστολος, ἅγιος, θεούμενος, μάρτυρας. Αὐτό φαίνεται στήν διδασκαλία του, τόν θάνατό του, τό μαρτύριό του. Μέσα ἀπό τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό βλέπουμε τί εἶναι ἐκκλη­σιαστική ζωή, τί εἶναι ὀρθόδοξη παιδεία, τί εἶναι ἁγιορείτικη ζωή.       
8. Ἐρώτηση: Στά τελευταῖα κείμενά σας συνδυάζετε Σταυρό καί Ἀνάσταση. Εἶναι ἐφικτό νά βιώσουμε αὐτόν τόν συνδυασμό καί πῶς μπορεῖ νά γίνει αὐτό, ὥστε ἀνεβαίνοντας τόν Γολγοθᾶ του ὁ καθένας νά περιμένει τήν Ἀνάσταση;
Ἀπάντηση: Μερικοί θεολόγοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ δυτική θεολογία τόνισε περισσότερο τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἡ ὀρθόδοξη θεολογία τονίζει περισσότερο τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστά­σεως. Αὐτή ἡ ἄποψη εἶναι ἐσφαλμένη θεολογικά, διότι γίνεται διχοτόμηση μεταξύ τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Δέν ὑπάρχει Σταυρός χωρίς Ἀνάσταση οὔτε Ἀνάσταση χωρίς Σταυρό.
Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θεολογία δέν ὑπάρχει διχοτόμηση μεταξύ τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, γι’ αὐτό ψάλλουμε: «τόν Σταυρόν σου προσκυ­νοῦμεν, Δέσποτα, καί τήν Ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν». Αὐτό τό βλέπουμε σέ ὅλη τήν λατρευτική πράξη τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ζωή της.
Γιά παράδειγμα, ἡ θεία Εὐχαριστία δέν εἶναι ἁπλῶς μιά πασχά­λεια ἐμπειρία, ἀλλά καί θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, εἶναι σταυροαναστάσιμη ζωή. Δηλαδή, αἰσθάνεται κανείς τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως στόν βαθμό πού συμμετέχει στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, στόν ἀγώνα ἐναντίον τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Δέν μπορεῖ νά βλέπη κανείς τήν θριαμβευτική ἀτμόσφαιρα τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἄν δέν συμμετέ­χει στήν ἀσκητική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό σημαίνει βίωση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ μεταπατερική θεολογία κάνει λόγο γιά τήν θεία Λειτουργία ὡς βασιλεία τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά βλέπη συγχρόνως καί τήν προσευχή τοῦ Χριστοῦ στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ καί τό μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ.
Τελικά, τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως εἶναι συγχρόνως καί δόξα τοῦ Σταυροῦ. Μέσα ἀπό αὐτή τήν προοπτική βλέπουμε τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική ζωή καί ἀποκτοῦμε γνήσιο ὀρθόδο­ξο φρόνημα καί βίωμα.

Δεκέμβριος 2014
πηγή

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

ΝΑ ΣΥΛΗΦΘΟΥΝ ΟΛΟΙ...

 
 
 
 
 
ΝΑ ΣΥΛΗΦΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ
 
 ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΠΟΥ
 
ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΜΠΟΝΑ!
 


Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Συγκλονιστική απάντηση του Πούτιν όταν ρωτήθηκε για την Ρωσική ελίτ…


POLITIKO SAFARI putin
 
«Ενοχλείται η ελίτ (από την πολιτική μου); Για ποιά ελίτ μιλάτε; Εγώ ξέρω ότι ο όρος «ελιτ» υπάρχει μόνο για τα κρασιά και τα ξενοδοχεία. Εγώ ως ελίτ στην Ρωσία εννοώ… τους αγρότες και τους εργάτες που μοχθούν καθημερινά για τις οικογένειες τους και την πατρίδα. Αυτή είναι η πραγματική ελίτ της Ρωσίας!». 
πηγή

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Γέροντας Παΐσιος: Αυτή την προσευχή να λέτε κάθε μέρα και ο Θεός θα είναι δίπλα σας!

 


Η αγάπη του Γέροντα Παΐσιου για όλο τον κόσμο είναι γνωστή .Ο Γέροντας έχει βοηθήσει πλήθος ανθρώπων και πριν και μετά την κοίμησή του. Από πού ελάμβανε τη δύναμη να στηρίζει τους ανθρώπους αλλά και να θαυματουργεί; Από την θερμή του προσευχή προς το Θεό.
Η παρακάτω προσευχή είχε δοθεί σε κάποιο γυναικείο μοναστήρι, που του είχε ζητήσει κάποιο “τυπικό” για την αγρυπνία τους στο κελλί. Είναι από τα τελευταία έτη της ζωής του. Σε αυτό κυριαρχεί η αγάπη του για όλο τον κάσμο.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από τον κάθε πιστό, αφού καλύπτει όλες τις περιπτώσεις των ανθρώπων που έχουν ανάγκη από προσευχή. Ακόμα και τα παιδιά την κατανοούν, γιατί είναι γραμμένη με απλά λόγια, και έτσι μπορεί να διαβάζεται κατά την οικογενειακή βραδινή προσευχή...

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ,
Μην εγκαταλείπεις τούς δούλους Σου πού ζουν μακριά από την Εκκλησία, ή αγάπη Σου να ενεργήσει και να τούς φέρει όλους κοντά Σου.
– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού υποφέρουν από τον καρκίνο.
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από μικρά ή μεγάλα νοσήματα. ,
- Των δούλων Σου πού υποφέρουν από σωματικές αναπηρίες.

– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από ψυχικές αναπηρίες.
– Μνήσθητι των αρχόντων και βοήθησον αυτούς να κυβερνούν χριστιανικά.

- Μνήσθητι, Κύριε, των παιδιών πού προέρχονται από προβληματικές οικογένειες.
– Των προβληματικών οικογενειών και των διαζευγμένων.
– Μνήσθητι, Κύριε, των ορφανών όλου του κόσμου, όλων των πονεμένων και των αδικημένων στην ζωή, όσων έχουν χάσει τούς συζύγους τους.

- Μνήσθητι, Κύριε, όλων των φυλακισμένων, των αναρχικών, των ναρκομανών, των φονέων, των κακοποιών, των κλεφτών, φώτισον και βοήθησον αυτούς να διορθωθούν.

– Μνήσθητι όλων των ξενιτεμένων.
– Όλων όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα, στην ξηρά, στον αέρα και φύλαξον αυτούς.
– Μνήσθητι της Εκκλησίας μας, των πατέρων (κληρικών) της Εκκλησίας και των πιστών.
– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των μοναστικών αδελφοτήτων, ανδρικών και γυναικείων, των γερόντων και των γεροντισσών και όλων των αδελφοτήτων και των αγιορειτών πατέρων.
– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού είναι σέ καιρό πολέμου.
– Όσων καταδιώκονται στα βουνά και στους κάμπους.
- Όσων είναι σαν κυνηγημένα πουλάκια.
– Μνήσθητι των δούλων Σου πού άφησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ταλαιπωρούνται.
– Μνήσθητι, Κύριε, των φτωχών, αστέγων και προσφύγων.

– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο. Και την αγαπημένη μας Ελλάδα μέρα και νύκτα να την έχεις στην αγκαλιά σου, να την σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να την φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.

- Μνήσθητι, Κύριε, των ταλαιπωρημένων εγκαταλελειμμένων, αδικημένων, δοκιμασμένων οικογενειών και δώσε πλούσια τα ελέη σου σ” αυτές.
– Μνήσθητι των δούλων σου πού υποφέρουν από ψυχικά και σωματικά προβλήματα πάσης φύσεως.
– Μνήσθητι oσων βρίσκονται σέ απόγνωση, βοήθησε και γαλήνευσε τους.

-Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού ζήτησαν τις
προσευχές μας.
-Μνήσθητι και πάντων των απ” αιώνος κεκοιμημένων και άνάπαυσον αυτούς.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ


http://panagiamegalohari.gr/

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΟΤΑΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΥΦΛΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ


Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Η αργία της Κυριακής και η σιωπή της Εκκλησίας

 

            Του Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. Αμβροσίου
 
Το θέμα της αργίας κατά την ημέρα της Κυριακής, το οποίο με πολύ ελαφρά συνείδηση εψήφισε η Βουλή των Ελλήνων ελύθη προσωρινώς!
Τό Σ.τ.Ε. έπειτα από προσφυγή Συλλόγου εργαζομένων ΓΣΕΒΕΕ, με την υπ' αριθ. 307/2014 απόφαση της Επιτροπής Αναστολών, ανέστειλε την εφαρμογή του Νόμου περί καταργήσεως της αργίας της Κυριακής. Έτσι προσωρινά τουλάχιστον το θέμα ελύθη.
Στο ζήτημα αυτό θα ηθέλαμε να υπογραμμίσουμε δύο σημεία:
Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής είναι ένα από τα σχέδια, τα οποία προωθεί η "παγκοσμιοποίηση", δηλ. ένα κοινωνικό, σκοτεινό καί ύπουλο, σύστημα, το οποίον στρέφεται ευθέως κατά του Χριστιανισμού καί δή κατά της Χριστιανικής Ελλάδος.
Το σύστημα τούτο εκπορεύεται από τον διεθνή Σιωνισμό, δηλ. από το Εβραϊκό Λόμπυ! Με άλλα λόγια η Διεθνής Μασσωνία είναι αυτή, που θέλει την διάλυση της χριστιανικής Ελλάδος!
Στο υψίστης σημασίας ζήτημα αυτό πολλοί κινητοποιήθηκαν, για να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους! Καταστηματάρχες, Επιχειρηματίες, Εργαζόμενοι, Εμπορικοί Σύλλογοι Εργαζομένων κλπ. προέβησαν σε κινητοποιήσεις, έκαμαν πορείες, δημοσίευσαν Ψηφίσματα κλπ! Μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και ο Εμπορικός Σύλλογος Αιγίου, τά Μέλη του οποίου από τη θέση αυτή συγχαίρουμε και ευχαριστούμε! Πολλοί, λοιπόν, και με πολλούς τρόπους εξέφρασαν την αντίθεσή τους!
Τελικά κατέθεσαν Προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά των διατάξεων του σχετικού Νόμου!
Τη γενική αυτή κινητοποίηση, δυστυχώς, ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΡΙ ΣΘΗΚΕ η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!
Ώφειλε έντονα να διαμαρτυρηθή για την κατάφωρη αυτή καταπάτηση της 4ης Εντολής!
Ώφειλε νά σταθή στο πλευρό των πνευματικών της τέκνων, δηλ. των πιστών χριστιανών! Ώφειλε να ηγηθή μιάς αντιστάσεως εναντίον όλων εκείνων, οι οποίοι θέλουν να αλλάξουν τον χαρακτήρα της Χώρας!
Ώφειλε να προστατεύσει τό δικαίωμα του εκκλησιασμού κατά την ημέρα της Κυριακής. Ώφειλε να υπερασπισθή την ημέρα του Κυρίου, την ΚΥΡΙΑΚΗ!
Ώφειλε....! Ώφειλε....! Ώφειλε.....! Αλλά ΔΕΝ εξεπλήρωσε την αποστολή Της! Η φωνή της Μητρός Εκκλησίας ΔΕΝ ακούσθηκε!
Η Θεία Πρόνοια ηθέλησε, ώστε το Σ.τ.Ε. να αρθή στο ύψος των περιστάσεων! Με την υπ' αριθμ. 307/2014 απόφασή του ήλθε να καλύψει το κενό, που άφησε η απουσία και η σιγή ιχθύος της Εκκλησίας. Ιδού ένα μέρος από το σκεπτικό της Αποφάσεως: ".....η .... ηθική βλάβη των αιτούντων η αναφερόμενη στο δικαίωμα του ελευθέρου χρόνου και της απολαύσεώς του από κοινού με την οικογένειά τους κατά την κοινή αργία της Κυριακής, καθώς και στο δικαίωμα στην άσκηση της θρησκευτικής λατρείας, παρίσταται αυτονοήτως δυσεπανόρθωτη...".
Ως Ιεράρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος ζητώ δημοσίως συγγνώμην πρωτίστως από τόν Φιλάνθρωπον Θεόν, αλλά και από τον φιλόχριστον Ελληνικόν Λαόν για την σιωπή της Μητρός Εκκλησίας και για την ένοχη απουσία Της από τον έντιμο αυτό αγώνα των εργαζομένων!
Στη συνέχεια σας προσφέρουμε ένα δημοσίευμα της εφημερίδος 'ΤΟ ΠΑΡΟΝ" καί ένα εκπληκτικό κείμενο του κ. Ανδρέα Θ. Μάντη, Μηχανολόγου-Ηλεκτρολόγου του Ε.Μ.Π., δηλ. ενός πιστού τέκνου της Εκκλησίας.
Το κείμενο αυτό αποτελεί κόλαφον δι' Ημάς τους εν σιωπή διατελούντας Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος! Η Ορθοδοξία βάλλεται, η Ελλάς κινδυνεύει. αλλ' Ημείς "καθεύδομεν υπό τόν μανδαγόραν" (Το ορθόν"εκ μανδραγόρου καθεύδειν", βλ. Ξενοφώντος, "Συμπόσιον" ΙΙ, 24)

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Επιστολή Μητροπολίτη Πειραιώς προς την Ιερά Σύνοδο

Επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος απέστειλε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς  Σεραφείμ, όσον αφορά την ανάθεση εισήγησης στον Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Μιλτιάδη Κωνσταντίνου κατά τον κοινό εορτασμό με τις Θεολογικές Σχολές του Αγίου Φωτίου, Προστάτου της Ιεράς Συνόδου.
Ο Σεβασμιώτατος μεταξύ άλλων ανέφερε: ''Πώς είναι δυνατόν Ορθόδοξος Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, με τον ομολογιακό χαρακτήρα των σπουδών, ο οποίος διδάσκει στους φοιτητές Ορθόδοξη Θεολογία που έχει ως οντολογικό θεμέλιο την Τριαδολογία και την Χριστολογία, να καταφάσκει στην διδασκαλεία αιρετικών φληναφημάτων μέσα μάλιστα σε Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή, με απρόβλεπτες συνέπειες; Αγνοεί ότι θα αλλοιώσει σε σημαντικό βαθμό τον σημερινό ομολογιακό χαρακτήρα της Θεολογικής Σχολής και ότι ενδεχομένως θα αποτελέσει πηγή εντάσεως και εξάρσεως του ισλαμικού φονταμεταλισμού;''

Ὁ Ἀντίχριστος θὰ πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία


ΜΑ ΤΩΡΑ μᾶς δουλεύεις; Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος πιστὸς καὶ θὰ πηγαίνει καὶ στὴν Ἐκκλησία;
-Βεβαίως! Ἀφοῦ εἶδε καὶ ἀποεῖδε ὅτι μὲ ἄμεσους διωγμοὺς  τόσους αἰῶνες κατάφερε μία τρύπα στὸ νερό, τώρα προσπαθεῖ μὲ πονηριὰ καὶ ὑπουλότητα νὰ βάλει τοὺς χριστιανοὺς στὸ σακὶ του μέσα ἀπὸ τὴν ἀλλοίωση τῆς πίστης μας.
Ὁ Ἀντίχριστος δὲν θὰ κλείσει τὶς Ἐκκλησιές, οὔτε καὶ θὰ τὶς κάψει κατὰ πὼς ἔκανε παλιά, ἀλλὰ θὰ τὶς γεμίσει κιόλας ἀπὸ χριστιανοὺς ποὺ θὰ βαπτίζονται θὰ ἐξομολογοῦνται, θὰ κοινωνοῦν, θὰ κάνουν εὐλαβῆ ἔργα, μὰ στὴν οὐσία δὲν θὰ ξέρουν σὲ ποιὸν Θεὸν πιστεύουν.
Ἐὰν ἑστιάσουμε στὴ ἐτυμολογία τῆς λέξης –Ἀντίχριστος-  «ἀντὶ» δὲν σημαίνει μόνο «αὐτὸς ποὺ ἐναντιώνεται» ἀλλὰ καὶ «αὐτὸς ποὺ βρίσκεται στὴ θέση ἄλλου», δηλαδὴ ὁ ἄνομος ποὺ θὰ ἔρθει θὰ παραπλανήσει τὸν κόσμο προσποιούμενος τὸν Χριστὸ καὶ προσπαθώντας νὰ τὸν μιμηθεῖ σὲ ὅλα.
Γι΄ αυτὸ βλέπουμε σήμερα κάποιοι νὰ προσπαθοῦν νὰ ἐκλογικεύσουν  τὴν Ἁγία μας πίστη, νὰ ἀγωνίζονται νὰ κάνουν  τὴν Ὀρθοδοξία «ἐπιστημονικὴ» καὶ «εὐρωπαϊκὴ» καὶ ὄχι τὴν λιβανισμένη καὶ «βλάχικη» ποὺ εἴχαμε ἕως τώρα. Ἀκόμη καὶ Τοῦ Χριστοῦ θέλουνε  νὰ τοῦ δώσουμε πτυχίο νὰ μὴν εἴναι  «ἀγράμματος» καὶ «ξυπόλητος» ἀλλὰ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας...
μας τοὺς θέλουνε ἐπιστήμονας καὶ προφέσσορες καὶ ὄχι φανατικοὺς λιπόσαρκους ἀσκητάδες σὰν τοὺς ἀγράμματους ντερβίσηδες…
Στὰ χρόνια λοιπὸν τοῦ Ἀντιχρίστου,  ὁ ὁποῖος θὰ εἶναι πραγματικὸ πρόσωπο καὶ ὄχι ἁπλὰ μία κατάσταση, ὅπως  ἀναφέρει ἄλλωστε καὶ ἡ Ἁγ.Γραφὴ (Β΄Θεσσ. Β΄-3,4) ἀλλὰ καὶ πολλοὶ παλαιοὶ καὶ σύγχρονοι Ἅγιοι Πατέρες.
Τότε λοιπὸν οἱ Χριστιανοὶ θὰ χωριστοῦν σὲ δύο κατηγορίες, σὲ ἐκείνους ποὺ θὰ πιστεύουν μὲ τὴν καρδιὰ καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ θὰ πιστεύουν μὲ τὸ μυαλό. Γι΄ αυτὸ καὶ ὅσοι Χριστιανοὶ ἀκολουθήσουν τὸν Ἀντίχριστο δὲν θὰ νοιώθουν καμία ἀμφιβολία καὶ ἀβεβαιότητα ἀλλὰ θὰ νομίζουν ὅτι κάμουνε καὶ τὸ χρέος τους κιόλας κινούμενοι στὰ γνωστὰ ἥσυχα νερά τους.

 Ἀναφέρει γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ὁ Ἅγιος Γαβριὴλ ὁ νέος ἀπὸ τὴν Γεωργία:
«Γιὰ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς ἡ μεγαλύτερη θλίψη θὰ εἶναι ὅτι αὐτοὶ θὰ φεύγουν στὸ δάσος, ἀλλὰ οἱ κοντινοί τους ἄνθρωποι θὰ δέχονται τὸ χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου. Στοὺς ἐσχάτους καιροὺς οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία, θὰ βαπτίζονται, θὰ κηρύττουν γιὰ τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές. Ὅμως μὴν τοὺς πιστεύετε. Αὐτοὶ δὲν θὰ ἔχουν τὰ καλὰ ἔργα. Μόνο μὲ τὰ καλὰ ἔργα μπορεῖ κάποιος νὰ ἀναγνωρίσει τὸν ἀληθινὸ Χριστιανὸ»
Ἀλλὰ καὶ τὰ Θεολογικὰ κηρύγματα  πλέον καταντήσανε συναισθηματικὲς ἀγαπολογίες μὲ κοινωνικὲς καὶ ψυχολογικὲς  ἀναφορὲς καὶ ζήτημα πλέον εἶναι νὰ ἀκούσουμε σήμερα νὰ μιλᾶμε γιὰ Παράδεισο, Κόλαση, Δευτέρα Παρουσία καὶ Κρίση.

Ἂς ἀναβαπτιστοῦμε λοιπὸν στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία μας ποὺ μυρίζει Ἁγιορείτικο μοσχολίβανο καὶ ὄχι λεβαντίνικη κολόνια. Στὴν πίστη μας ποὺ μᾶς ἔμαθαν οἱ ἀγράμματοι μὲν πατεράδες καὶ παπποῦδες μας,  μὰ μοσχομυρισμένοι ἀπὸ τὴν εὐωδία Τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Ἱερεὺς π.Διονύσιος Ταμπάκης.