Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Η Κυρία Θεοτόκος εγγυάται τα σύνορα της Ελλάδος

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ - ΜΥΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ - 17/11/2012

Ἅγιος νεομάρτυς Φιλούμενος ἁγιοταφίτης (1913-1979).

Πηγή: http://www.freemonks.gr/index.php?page=news_info&lang=1&id=123 ΚΑΙ
http://vatopaidi.wordpress.com/2009/11/29/st-philoumenos/
29 Νοεμβρίου, 2009 — VatopaidiFriend


ΜΕΡΙΚΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟ



Ο Φιλούμενος έμεινε στην αγία γη για 46 έτη διακονώντας την εκεί αδελφότητα του Πατριαρχείου, ως φύλακας αγίων τόπων, αλλά εξαιρέτως αγίων τρόπων.


Τελευταίος σταθμός της διακονίας του ήταν το Φρέαρ του Ιακώβ, το οποίον έγινε τόπος του μαρτυρίου του.
 Μοναχός με υπακοή πηγαίνει, όπου η «Αγιοταφική Αδελφότης» τον στέλνει. Έτσι τον γνώρισε σχεδόν όλη η Παλαιστίνη. Βηθλεέμ, Άγιος Κωνσταντίνος Τιβεριάδος, Ιόππη, Ραμάλα, Άγιος Σάββας, Άγιος Θεοδόσιος, Προφήτης Ηλίας και τελευταία το φρέαρ του Ιακώβ τον αισθάνονται κοντά τους λειτουργό του Θεού του Υψίστου, που δεν παύει ν' απευθύνει στο Θεό του ελέους παρακλήσεις, δεήσεις, αίνους και δοξολογίες, ευχαριστίες ...; Και αυτά έως τις 29 του Νοέμβρη του 1979.

Στις 29 Νοεμβρίου 1979,ημέρα της ονομαστική του εορτής,φανατικοί σιωνιστές,που διεκδικούσαν το προσκύνημα ως δικό τους,τον κατέκοψαν την ώρα του εσπερινού.




Μια εβδομάδα πριν, μια ομάδα φανατικών σιωνιστών πήγε στο μοναστήρι του Φρέαρ του Ιακώβ, ισχυριζόμενοι ότι ήταν Εβραϊκός ιερός τόπος και απαιτώντας όπως όλοι οι Σταυροί και οι εικόνες να απομακρυνθούν. Βέβαια, ο άγιος επεσήμανε ότι το πάτωμα στο οποίο ήταν τώρα είχε κατασκευαστεί από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο πριν από το 331 μ.Χ. και ότι χρησιμοποιήθηκε ως ΟρθόδοξοςΧριστιανικός ιερός τόπος για δεκαέξι αιώνες πριν το ισραηλινό κράτος έχει δημιουργηθεί, και ότι ήταν στα χέρια των Σαμαρειτών οκτώ αιώνες πριν από αυτό, (το υπόλοιπο του αρχικού ναού είχε καταστραφεί κατά την εισβολή του Σάχη Χοσράν Παρνίς στον έβδομο αιώνα, κατά την οποία οι Εβραίοι είχαν ανική Πίστη.Το πρόσωπο του είχε χαραχθεί άγρια στη μορφή του Σταυρού. Η εκκλησία και ιερά σκεύη είχαν όλα καταστραφεί από την διάπραξη της ιεροσυλίας.

Το σκήνωμα του αγίου παραδόθηκε στους ορθοδόξους μετά από 6 μέρες, αλλά διατηρούσε την ευκα μιας χειμαρρώδης νεροποντής, μια ομάδα σιωνιστών γύρισε στο μοναστήρι. Ο άγιος είχε ήδη βάλει το πετραχήλι του για τον Εσπερινό. Η αποσπασματική κοπή των τριών δακτύλων με το οποίο έκανε το σημείο του Σταυρού του έδειξε ότι είχε βασανιστεί σε μια προσπάθεια να τον κάνουν να αρνηθεί την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.Το πρόσωπο του είχε χαραχθεί άγρια στη μορφή του Σταυρού. Η εκκλησία και ιερά σκεύη είχαν όλα καταστραφεί από την διάπραξη της ιεροσυλίας.
Γραφει ο φιλος του πατηρ Σωφρονιος.

Ο μακαρίτης ο πατηρ Φιλουμενος, μας έλεγε ότι κάθε Παρασκευη, πολλοί από τους θρησκευομενους Εβραιους πηγαιναν για να προσευχηθουν στο φρεαρ του Ιακωβ. Συνεχεια του ελεγαν να σηκωση ολες τις εικονες και τον Εσταυρωμενον ακόμα, να τις παρει και να φυγει διοτι το φρεαρ είναι δικο τους και όχι δικο μας. Ειδ’ αλλως θα το μετανοιωση πικρα αλλά θα είναι αργα.

Στις 16 Νοεμβριου ( 29 Νοεμβριου με το νέο ημερολογιο) ειχε μεγάλη βροχη, αστραπες, βροντες, χαλασμο Κυριου ολη μερα.
Βρηκαν ευκαιρια, που δεν υπηρχε κανενας λογω της κακοκαιριας, πηγαν και τον σκοτωσαν μέσα στο φρεαρ του Ιακωβ, μεταξυ του ναου και του θυσιαστηριου, οπως εκαναν και στον προφητη Ζαχαρια τον πατερα του Προδρομου. Την ωρα που εκανε εσπερινο, εκεινη την ωρα ωρμησαν, Κυριος οιδε πόσοι ησαν και τον σκοτωσαν με το τσεκουρι στα μουτρα και στο δεξι χερι, κοβοντας τα δακτυλα του. Επισης η σιαγονα του και το ένα ματι του βγαλμενο και το άλλο κτυπημενο.

Το πώς μπηκαν μέσα στο μοναστηρι, Κυριος οιδεν, διοτι ο φυλακας έφυγε στις 4 το απογευμα και εκλεισε το μοναστηρι. Ο φονος έγινε στις 5. 
Το πρωϊ πηγαινει ο φυλακας στις 7. Φωναζει, πατερ Φιλουμενε, ξαναφωναζει, στο δωματιο του δεν τον βρισκει. Πηγαινει στην εκκλησια και τον βλεπει σκοτωμενο, μέσα στα αιματα. Αμεσως ειδοποιησε την αστυνομια και η αστυνομια το Πατριαρχειο. Πηγαν οι πατερες, ο Καισαρειας Βασιλειος, ο Πετρας Γερμανος, ο π. Γρηγοριος, ο π. Μελιτωνας, ο π. Διονυσιος, και άλλοι.

Αλλά αφού τον σκοτωσαν ερριξαν και χειροβομβιδα εξω στην προσκομιδη και τα έκαμαν όλα κομματια. Ούτε μανουαλια άφησαν γερα, ούτε εικονες. Και αυτόν τον Εσταυρωμενον του εκοψαν το χερι του το αριστερο. Τα άγια ποτηρια χυμενα. Ήταν τοσο τρομερη η καταστασι σαν να μην κατοικουσε άνθρωπος μέσα από χρονια.

Τον πηγαν στο νεκροτομειο. Μετά τον εκαναν νεκροψια στο Τελ Αβιβ και στις 21 Νοεμβριου μας ειδοποιησαν. Εγώ πηγα μαζι με τρεις αλλους πατερες του Πατριαρχειου και μας τον εδωσαν γυμνον. Όταν τους ρωτησαμε που είναι τα ρουχα του, μας ειπαν είναι στη Νεαπολι. Ευτυχως που ειχαμε παρει μαζι μας όλα τα χρειαζουμενα για να τον ντυσουμε.
Αλλά δεν φανταζεστε, όταν μας το παρεδωσαν κομματιασμενο, το προσωπο του αγνωριστο, φερων τα στιγματα του Μαρτυριου, όπως οι Περσες εσφαξαν τους πατερες του αγιου Σαββα και λοιπων μονστηριων. Έτσι και σημερα. Ακολουθησε νέο μαρτυριο, στον πατερα Φιλουμενο.
Πεντε μερες τον ειχαν στο ψυγειο. Και όμως ηταν μαλακωτατος, σαν να μην ειχε πεθανει. Όταν αρχισα να τον ντυνω – διοτι οι άλλοι δεν μπορουσαν, δεν αντεχαν να τον βλεπουν από τις κακουχιες που ειχε.

Του λέγω, σαν να ήταν ζωντανος:

- Γεροντα μου, τώρα θα με βοηθησης να σε ντυσω, διοτι βλεπεις ειμαι μονος μου.
- Όταν αρχισα και του εβαλα την φανελλα, το πρωτο χερι αμεσως το κατεβασε μονος του. Όπως και το άλλο χερι. Και τα ποδια ομοιως. Του μαζευα τα ποδια να του φορεσω τα ρουχα και όταν τελειωνα τα απλωνε μονος του.
- Στο αριστερο ποδι από κατω ειχε χτυπημα με το τσεκουρι.
- Από το νεκροτομειο τον φεραμε στο πατριαρχειο. Στην άγια Θεκλα έγινε η νεκρωσιμος ακολουθια εν μεσω των αγιοταφιτων πατερων, των αδελφων του μακαριτη και άλλων πολλων. Ηλθαν μέχρι και πολλοί ξενων δογματων και μουσουλμανοι και χοτζαδες. Γιατί όμως όλοι αυτοί; Διοτι όλοι τον αγαπουσαν και ηλθαν να του δωσουν τον τελευταιον ασπασμον. Τι οδυρμος! Τι θρηνος! Τι κοπετος, ήταν αυτός!
- Η Κυβερνησι από το πρωϊ μέχρι και πριν τον ενταφιασμο στη Σιων, εστειλε αστυνομια κοντα στους αγιοταφιτας πατερας, φοβουμενη αντιποινα. Πηρε αυστηρα μετρα. Και νεκρον ακόμα τον εφοβουντο. Το αιμα του, οπως ειπα, να τους ευρη μέχρι τεταρτης γενεας, όπως λεει και το Ευαγγελιο.
- Το φρέαρ μενει ακόμα κλειστο. Κανενας δεν περνει αποφασι να παη εάν δεν ξεκαθαριση ο φονος του μακαριτη πατρος Φιλουμενου.
- Παντως το Πατριαρχειο διαμαρτυρηθηκε στην Κυβερνησι. Δοθηκαν υποσχεσεις πολλες. Όμως «στου κουφου την πορτα οσο θελεις βροντα», όπως λεει και η παροιμια.
- Η εκκλησια του φρέατος, νομιζει κανεις, πως ήταν σκοποβολειο. 
- Τον π. Φιλουμενο όλοι τον κλαψαμε, διοτι ήταν ένας καλος και αγιος πνευματικος. Ο Πατριαρχης τον αποκαλουσε «πρωχοπροδρομο». Και, όντως, ήταν. Οι τελειοι κληρονομουν την βασιλεια των ουρανων. 
- Υπέμεινε λιγο μαρτυριο και βρισκεται μεταξυ των ιερομαρτυρων και των οσιομαρτυρων. 
- Ων ταις πρεσβειαις, ειθε να αξιωθουμε και εμεις της Βασιλειας των Ουρανων.

- Ιερομοναχος ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Αγιοταφίτης
 

ΠΗΓΗ:http://filoumenos.com/index.php?option=com_content&view=article&id=251:2009-11-29-14-22-11&catid=67:2009-12-09-10-04-37&Itemid=99

Το νέο βιβλίο Γραμματικής και τι εξυπηρετεί

Το είδαμε ΕΔΩ



Η εξόντωση της ιστορικής μας εθνό-
τητας προωθείται μεθοδευμένα
και συστηματικά, ακόμη κι από την
εκπαίδευση των παιδιών του
δημοτικού

Στα σχολεία ήρθε πέρυσι το νέο βιβλίο Γραμματικής Ε'-ΣΤ' Δημοτικού.

Κάποιοι εκπαιδευτικοί που αντέδρασαν στην εκμάθηση των φθόγγων ιδιαίτερα, χαρακτηρίστηκαν αμέσως απ' τα...
φερέφωνα της αστικής τάξης (Τύπος, ακαδημαϊκοί κλπ.) σαν «άσχετοι», «για απόλυση» κ.λπ.


Μελετώντας το βιβλίο,
σε σχέση με παλαιότερες γραμματικές (Τριανταφυλλίδης κ.λπ.), διαπιστώνουμε ότι: δεν παραβιάζει γενικά τους κανόνες της νεοελληνικής γλώσσας, όμως ειδικά στην περίπτωση των φθόγγων εφαρμόζει μεθόδους που αφορούν παιδιά τα οποία δεν έχουν ως μητρική γλώσσα τα ελληνικά.

Το ίδιο πνεύμα χαρακτηρίζει όλο το βιβλίο,
αλλά και το σύνολο σχεδόν των βιβλίων που έχουν έρθει στα σχολεία τα τελευταία χρόνια. Τα περισσότερα μοιάζουν στη δομή τους με τα βιβλία εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας ή με τα βιβλία που δίνονται για τα Ελληνάκια του εξωτερικού, που τα ελληνικά τα διδάσκονται ως δεύτερη γλώσσα.

Δεν είναι εύκολο, βέβαια,
να αλλάξει η δομή και η λειτουργία μιας γλώσσας που έχει διαμορφωθεί στην πορεία αιώνων. Η λογική, όμως, του βιβλίου αυτού, όπως και των άλλων παρόμοιων, δείχνει ότι η αστική τάξη είναι αποφασισμένη και προχωράει αδίστακτα στο παράλογο και εγκληματικό της σχέδιο της αλλαγής του πληθυσμού της χώρας σε τριτοκοσμικό.

Δεν είναι τυχαίο
ότι αυτά συμβαίνουν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι το επίπεδο που φτάνουν συνήθως οι αλλοδαποί μαθητές. Και το χαρτί του δημοτικού είναι το πλέον απαραίτητο για την απόκτηση της ιθαγένειας με το νόμο του 2009 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, υπουργός Ραγκούσης).

Οι αλλαγές αυτές στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας δεν πρέπει να ξεγελάνε κανέναν όσον αφορά τους σκοπούς τους. Τη διδασκαλία της δημοτικής ο ελληνικός λαός την επέβαλε με την πάλη του.


Η αστική τάξη,
όταν είχε διαφορετικούς σκοπούς, ταλαιπώρησε γενιές Ελλήνων με μια γλώσσα υπερφορτωμένη απ' τη λόγια παράδοση (καθαρεύουσα). Τώρα που θέλει να απαλλαχτεί απο τον ενοχλητικό γι' αυτήν ελληνικό λαό αλλάζει κατά το δοκούν και τις μεθόδους διδασκαλίας της γλώσσας του. Το συγκεκριμένο βιβλίο απαξιοί να φέρει και το επίθετο "νεοελληνική".

Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος και εμείς οι εκπαιδευτικοί οφείλουμε να τη λέμε


Σωτήρης Κρόκος

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ο Γέροντας Νίκων στο ΑΝΤΙ-ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ (HD)

Ἅγιος Νίκων ὁ Μετανοεῖτε





Κόντογλου Φώτης 

Στὶς 26 Νοεμβρίου, γιορτάζεται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Νίκωνος "τοῦ Μετανοεῖτε". Τὸν εἴπανε "Μετανοεῖτε", ἐπειδὴ ἔλεγε συχνὰ στοὺς ἀνθρώπους νὰ μετανοήσουνε, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.

Πατρίδα του ἤτανε κάποια χώρα τοῦ Πόντου ποὺ τὴ λέγανε Πονεμωνιακή. Γεννήθηκε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς. Οἱ γονιοὶ του ἤτανε πλούσιοι, μὰ ὄχι μοναχὰ στὰ ὑλικὰ πλούτη μὰ καὶ στὰ πνευματικά. Γιὰ τοῦτο τὸν ἀναθρέψανε "ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου". Καὶ ἐνῷ τὰ ἄλλα τὰ ἀδέρφια του καὶ οἱ φίλοι του ἤτανε παραδομένοι στὶς διασκεδάσεις καὶ στὰ ἱπποδρόμια, ὁ Νίκων ἀγαποῦσε τὴ θρησκεία, κ' ἤτανε ταπεινὸς καὶ φρόνιμος σὲ ὅλα, λιγόφαγος, ἁπλὸς στοὺς τρόπους, σεμνολόγος, φυλάγοντας τὰ μάτια του νὰ μὴν μπεῖ μέσα του ὁ σαρκικὸς πειρασμὸς ποὺ χαλᾷ τὴν ἁγνότητα τῆς νεότητος. 

Μιὰ μέρα τὸν ἔστειλε ὁ πατέρας του, ποὺ εἶχε πολλὰ κτήματα, νὰ ἐπιστατήσει ἀπάνω στοὺς ἐργάτες ποὺ δουλεύανε σ' αὐτά, καὶ σὰν εἶδε τὸν κόπο καὶ τὸν ἱδρῶτα ποὺ χύνανε αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, τόσο λυπήθηκε ἡ ψυχή του, ποὺ παράτησε παρευθὺς καὶ τὰ κτήματά του καὶ τοὺς γονιούς του καὶ τὴν πατρίδα του κ' ἔφυγε χωρὶς νὰ γνωρίζει ποῦ πηγαίνει, ἀφοῦ γι' αὐτὸν ὅλη ἡ οἰκουμένη ἤτανε τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸ λόγο ποὺ λέγει "τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς". Ἀφοῦ πέρασε πολλοὺς τόπους ποὺ δὲν τὸν ἤξερε κανένας, ἔφταξε σ' ἕνα βουνὸ ποὺ ἤτανε τὸ σύνορο ἀνάμεσα στὸν Πόντο καὶ στὴν Παφλαγονία καὶ ποὺ εἶχε κ' ἕνα μοναστῆρι λεγόμενο Χρυσὴ Πέτρα. Σὰν εἶδε τὸ μοναστῆρι ὁ Νικήτας, ἔνοιωσε μεγάλη χαρά. Κι' ὁ Θεὸς φώτισε τὸ γέροντα ἡγούμενο, ποὺ ἤτανε ἅγιος ἄνθρωπος, καὶ βγῆκε στὴν πόρτα καὶ καλωσόρισε τὸν Νικήτα καὶ τὸν ἀγκαλίασε σὰν πατέρας τὸ γυιό του καὶ τὸν κάλεσε μὲ τόνομά του. O Νικήτας σὰν ἄκουσε τὸ γέροντα νὰ τὸν φωνάζει μὲ τόνομά του χωρὶς νὰ τὸν ἔχει δεῖ ποτέ, φτεροκόπησε ἡ καρδιά του καὶ μπῆκε μαζὶ μὲ τὸν ἡγούμενο στὴν ἐκκλησία, καὶ τὴν ἴδια ὥρα τὸν κούρεψε μοναχὸ μὲ τόνομα Νίκων. 

Ἀπὸ κείνη τὴν ἡμέρα ξέχασε ὁλότελα πιὰ πὼς ζεῖ σὲ τοῦτον τὸν κόσμο. Τὴ μέρα δούλευε στὴν ὑπηρεσία ποὺ τὸν ἔβαλε ὁ γέροντάς του, καὶ τὴ νύχτα δὲν κοιμότανε, ἀλλὰ ἀγρυπνοῦσε μὲ προσευχὴ καὶ μὲ δάκρυα, γιὰ νὰ μὴν ἀφήσει νὰ μολευθεῖ ἡ νεανικὴ ψυχή του ἀπὸ κανέναν ἄσχημο διαλογισμὸ κι' ἀπὸ τὴν πονηριὰ ποὺ μπαίνει τόσο εὔκολα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ ἄλλοι ἀδελφοί της μονῆς τὸν ἀγαπήσανε πολύ, γιατί ἤτανε ἀπερηφάνευτος, πρᾶος καὶ καλοκάγαθος. 

Δώδεκα χρόνια ἔζησε μέσα στὸ μοναστῆρι τῆς Χρυσῆς Πέτρας. Στὸ μεταξὺ ὁ πατέρας του χάλασε τὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν βρεῖ, πλὴν μάταια κοπίασε. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἔπαψ νὰ τὸν ψάχνει, ὁ ἅγιος παρακάλεσε τὸ γέροντά του νὰ τὸν ἀφήσει νὰ φύγει ἀπὸ τὸ μοναστῆρι, ὅπως κ' ἔγινε. Μὰ σὰν πέρασε τὸ ποτάμι Παρθένι, γύρισε κ' εἶδε στὴν ἀντικρινὴ ἀκροποταμιὰ τὸν πατέρα του μὲ τὰ ἄλλα παιδιά του καὶ μὲ τὴ συνοδεία του, καὶ σὰν τὸν γνώρισε ὁ γέρος, ἄρχισε νὰ κλαίγει καὶ νὰ φωνάζει στὸν Νικήτα νὰ τὸν λυπηθεῖ καὶ νὰ γυρίσει στὸ σπίτι τους, κ' ἤθελε νὰ πέσει στὸ ποτάμι. Μὰ τὸν μποδίσανε οἱ δικοί του, γιατί εἶχε φουσκώσει τὸ ρεῦμα του ἀπὸ τὰ πολλὰ νερὰ ποὺ κατέβασε. Κι' ὁ μακάριος Νίκων, σφίγγοντας τὴν καρδιά του, γύρισε κατὰ τὸν πατέρα του καὶ γονάτισε καὶ τὸν προσκύνησε, κ' ὕστερα ἔστριψε πάλι καὶ τράβηξε τὸ δρόμο του. 

Πέρασε ἀπὸ βουνὰ ἔρημα, ἀπὸ κρεμνοὺς καὶ καταβόθρες. Τὰ ροῦχα του ἤτανε λερὰ καὶ τριμμένα, τὰ πόδια του ξυπόλητα. Βαστοῦσε μοναχὰ ἕνα ραβδὶ κ' ἕνα σταυρό. 

Τρία χρόνια γυροβολοῦσε ἔτσι στὰ βουνὰ ποὺ ἤτανε λημέρια τῶν λῃστῶν, κ' ἔτρωγε χορτάρια. Πολλὲς φορὲς τὸν συναπαντούσανε αὐτοὶ οἱ φονηάδες καὶ τὸν κλωτσούσανε. Μὰ σὰν εἴδανε πὼς στὴν κακία τους ἀποκρινότανε μὲ ἀγάπη καὶ μὲ ταπείνωση, τὸν ἀγαπήσανε κι' αὐτοὶ καὶ τὸν τιμούσανε σὰν ἅγιο. 

Σὰν περάσανε τρία χρόνια ποὺ ἔζησε ἀπάνω στὰ βουνά, ἀποφάσισε νὰ κατέβει στὶς πολιτεῖες καὶ νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴ μετάνοια. Ἤτανε τότε ὡς 36 χρονῶν, κατὰ τὰ 959 μ.X. Ἀφοῦ πέρασε βιαστικὰ τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς, μπαρκάρησε σ' ἕνα καράβι γιὰ νὰ πάγη στὴν Κρήτη, στὰ 961 μ.X., ἐπειδὴ οἱ Ἄραβες εἴχανε ἀλλαξοπιστήσει τοὺς χριστιανοὺς μὲ τὸ σπαθί. 

Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ μπόρεσε καὶ τοὺς γύρισε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, κ' ὕστερα ἀπὸ ἑφτὰ χρόνια ἔφυγε ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ πῆγε στὴν Ἐπίδαυρο στὰ μέρη τοῦ Δαμαλᾶ, κ' ἐκεῖ κήρυξε τὴ μετάνοια κ' ἔσωσε ψυχές. 

Ἀπὸ τὸν Δαμαλᾶ μπῆκε σ' ἕνα καΐκι γιὰ νὰ πάγη στὴν Ἀθῆνα. Μαζὶ μὲ τὸ καΐκι ποὺ μπῆκε ὁ ἅγιος, ταξίδευε κ' ἕνα ἄλλο γιὰ τὴν Ἀθῆνα, καὶ περνώντας ἀπὸ τὴ Σαλαμῖνα βγήκανε οἱ ναῦτες νὰ πάρουνε νερό. Αὐτὸ τὸ νησὶ ἤτανε ἔρημο ἀπὸ τοὺς κουρσάρους. O ἅγιος εἶπε στοὺς καπετάνιους νὰ μὴ φύγουνε ἀκόμα ἀπὸ τὴ Σαλαμῖνα, γιατί θὰ πάθουνε. O ἕνας καπετάνιος ποὖχε τἄλλο τὸ καΐκι δὲν τὸν ἄκουσε κ' ἔφυγε, μὰ κεῖνος ποὖχε μέσα τὸν ἅγιο ἀπόμεινε. Μὰ τὸ καΐκι ποὺ ἔκανε πανιὰ τὸ πιάσανε οἱ κουρσάροι πρὶν φτάξει στὴν Ἀθῆνα. 

Σὰν ἔφτασε ὁ ἅγιος σ' αὐτὴν τὴν ἀρχαία πολιτεία, ποὺ ἦταν ἄλλη φορὰ φημισμένη στὸν κόσμο πλὴν τότε ἤτανε καταντημένη ἕνα χωριό, ἄρχισε τὸ κήρυγμα κ' ἔφερε πολὺν καρπό, γιατί οἱ Ἀθηναῖοι ἤτανε θεοφοβούμενοι. Ἀπὸ τὴν Ἀθῆνα πῆγε στὴν Εὔβοια, καὶ μαζεύθηκε κόσμος πολὺς νὰ τὸν ἀκούσει. Καὶ μὲ τὴν ὀχλοβοή, ἕνα παιδὶ ποὺ εἶχε ἀνεβεῖ στὸ κάστρο μαζὶ μὲ τὸν ἄλλον κόσμο, παραπάτησε κ' ἔπεσε, καὶ βάλανε τὶς φωνὲς κ' ἔγινε μεγάλη σύγχυση κ' οἱ γονιοὶ τοῦ παιδιοῦ καταριόντανε τὸν ἅγιο. Μὰ ἐκεῖνος δὲν ταράχθηκε, ἀλλὰ τοὺς εἶπε ἥσυχα: "Τὸ παιδὶ ζεῖ, δὲν πέθανε". Κι' ἀλήθεια τὸ παιδὶ σηκώθηκε ἀπάνω γελαστὸ σὰν νὰ πήδηξε ἀπὸ τὸ μπιντένι, κι' οἱ γονιοί του κι' ὅλος ὁ κόσμος πέσανε καὶ προσκυνούσανε τὸν ἅγιο, καὶ τὸ παιδὶ τοὺς ἔλεγε πὼς σὰν γλύστρησε καὶ βρέθηκε στὸν ἀγέρα, εἶδε ἐκεῖνον τὸν καλόγερο ποὺ φώναζε "Μετανοεῖτε" νὰ πετᾶ καὶ νὰ τὸ πιάνει στὴν ἀγκαλιά του ὡς ποὺ τὸ κατέβασε μαλακὰ στὴ γῆ. 

Ὕστερα ἀπὸ τὸν Εὔριπο, πῆγε στὶς Θῆβες, κι' ἀπὸ κεῖ στὸ βουνὸ Κιθαιρῶνα, ποὺ τὸ λέγανε τότε ὄρος τῆς Μυουπόλεως, κ' ἐκεῖ ἀσκήτεψε μέσα σ' ἕνα σπήλαιο, κοντὰ στὸ μέρος ποὺ βρίσκεται τὸ μοναστῆρι, ποὺ ἔχτισε ὁ ὅσιος Μελέτιος ὕστερα ἀπὸ χρόνια, κι' αὐτὸς Ἀνατολίτης. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὴν Κόρινθο, στὸ Ἄργος, στὸ Ναύπλιο, κι' ἀπ' ὅπου περνοῦσε ἄναβε στὶς καρδιὲς τὸν πόθο τῆς θρησκείας κ' ἔκανε πολλὰ θαύματα, προπάντων ἔγιαινε ἀρρώστους ἀνθρώπους. 

Ἀφοῦ πέρασε ὅλον τὸν Μωριά, κ' ἔφταξε ὡς τὴ Μάνη, πῆρε πάλι τὸ δρόμο γιὰ νὰ γυρίσει στὴ Σπάρτη, ἀπ' ὅπου εἶχε περάσει. Μὰ πρὶν πάγει στὴ Σπάρτη, μπῆκε σ' ἕνα σπήλαιο ποὺ βρισκότανε σὲ κάποιο ἔρημο μέρος ποὺ τὸ λέγανε "Μῶρον" καὶ κειτότανε ἄρρωστος καὶ θερμιασμένος. Σὲ λίγες μέρες μαθεύτηκε τὸ καταφύγιό του καὶ μαζεύθηκε κόσμος πολὺς σὲ κεῖνο τὸ σπήλαιο γιὰ νὰ πάρει τὴν εὐλογία του, καὶ πολλοὶ ἄρρωστοι περιμένανε τὴ γιατρειά τους ἀπὸ τὸν ἄρρωστον. 

Σὰν σηκώθηκε ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, πῆγε στὸ Ἀμύκλι, κ' ἐπειδὴ ἐκείνη ὅλη τὴν περιφέρεια τὴ ρήμαξε τὸ θανατικὸ ἀπὸ λοιμικὴ ἀρρώστια κ' εἶχε πιάσει τὸν κόσμο φόβος καὶ τρόμος, μαζεύθηκε πολὺς λαὸς καὶ πήγανε καὶ τὸν παρακαλέσανε νὰ πάγει στὴ Σπάρτη. Ὁ ἅγιος τοὺς εἶπε πὼς θὰ παρακαλέσει τὸ Θεὸ νὰ πάψει τὴν ὀργή του, καὶ πὼς θὰ καθίσει στὴ Σπάρτη ὡς ποὺ νὰ πεθάνει. 

Σηκώθηκε λοιπὸν καὶ πῆγε στὴ Σπάρτη, καὶ σὰν ἐμπῆκε στὴν πολιτεία, πὼς σὰν φανερωθεῖ ὁ ἥλιος σκορπᾷ καὶ χάνεται ἡ ἀντάρα, ἔτσι καὶ σὰν φάνηκε ὁ ἅγιος ἔπαψε τὸ θανατικό, κι' ὁ κόσμος ξεκουράσθηκε ἀπὸ τὴν ἀγωνία καὶ ἔπεσε σὲ μετάνοια. 

Ἀπὸ τότε δὲν ἔφυγε πιὰ ἀπὸ τὴ Σπάρτη ὁ ἅγιος, κ' ἡ πολιτεία τούτη ἔγινε ἡ δεύτερη πατρίδα του. Ἔχτισε μία μεγάλη ἐκκλησία στόνομα τοῦ Σωτῆρος, ποὺ βρεθήκανε τὰ θεμέλιά της κοντὰ στὸ κάστρο τῆς ἀρχαίας Σπάρτης, κι' αὐτὴ ἡ διαβόητη πολιτεία ποὺ ἤτανε ξακουσμένη στὸν κόσμο γιὰ τὴν παλληκαριά της, καταστάθηκε ἡ καθέδρα τῆς Χριστιανοσύνης μὲ ἄρχοντά της τὸν πρᾶον κ' ἤμερον μαθητὴ τοῦ Κυρίου ποὺ δίδαξε στὸν κόσμο τὴν πνευματικὴ ἀνδρεία καὶ τὴν εἰρήνη. Στὸ μεταξὺ βαφτιζόντανε οἱ Ἑβραῖοι, ποὺ ὑπήρχανε πολλοὶ σ' αὐτὰ τὰ μέρη, καὶ πλήθαινε ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλὰ ἦρθε καὶ γιὰ τὸν ἅγιο Νίκωνα ἡ μέρα νὰ πληρώσει, σὰν ἄνθρωπος κι' αὐτός, τὸ "κοινὸν χρέος τοῦ θανάτου", κι' ἀρρώστησε. Μάζεψε λοιπὸν γύρω στὸ κλινάρι του τὰ πνευματικὰ τέκνα του, καὶ τὰ εὐλόγησε καὶ τοὺς εἶπε πὼς σιμώνει τὸ τέλος του, κι' ἀφοῦ τοὺς ἔδωσε πολλὲς συμβουλὲς καὶ τοὺς στερέωσε στὴν ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ, εἶπε "Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, εἰς χεῖρας σου παρατίθημι τὸ πνεῦμα μου" καὶ παρέδωσε τὴν καθαρὴ ψυχὴ του σ' Ἐκεῖνον ποὺ γι' αὐτὸν ὑπόφερε τόσους κόπους. Κοιμήθηκε στὰ 998 μ.X., στὶς 26 Νοεμβρίου, σὲ ἡλικία 75 χρονῶν. 

Τὸ σκήνωμα γίνηκε προσκύνημα. Ὁ λαὸς τὸ τριγύρισε καὶ βούιζε ὅπως κάνουνε οἱ μέλισσες γύρω στὸ κουβέλι. Ὅλοι θέλανε νὰ πᾶνε κοντὰ στὸ λείψανο, καὶ πολλοὶ παίρνανε ἀπὸ εὐλάβεια κάποιο πρᾶγμα ἀπὸ πάνω του, ἄλλος ἕνα κομμάτι ροῦχο, ἄλλος λίγες τρίχες, ἄλλος ἔκοβε ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὴ ζώνη του νὰ τάχουνε γιὰ φυλαχτό. Ὁ δεσπότης μὲ ὅλο τὸ ἱερατεῖο κηδέψανε τὸ τίμιο σκῆνος, ποὺ ἤτανε βαλμένο μέσα σὲ θήκη ἀκριβῆ κι' ἀναβρυσε ἅγιο μύρο, καὶ πολλοὶ ἄρρωστοι γιάνανε, τυφλοί, στηθικοί, ὑδρωπικοί, παράλυτοι κι' ἄλλοι ποὺ βασανιζόντανε ἀπὸ διάφορες ἀρρώστιες. Γι' αὐτὸ καὶ τὸ ἀπολυτίκιό του λέγει:
"Χαίρει ἔχουσα ἡ Λακεδαίμων
θείαν λάρνακα τῶν Σῶν λειψάνων
ἀναβρύουσαν πηγὰς τῶν ἰάσεων
καὶ διασῴζουσαν πάντας ἐκ θλίψεως 
τοὺς Σοὶ προστρέχοντας, Πάτερ ἐκ Πίστεως.
Νίκων ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε
δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος". 

Ἕνας εὐσεβὴς ἄρχοντας, λεγόμενος Μαλακηνός, τόσον ἀγαποῦσε τὸν ἅγιο Νίκωνα, ποὺ δὲν ἤθελε νὰ ζήσει χωρὶς νὰ βλέπει τὴν ὄψη του. Φώναξε λοιπὸν ἕνα ζωγράφο καὶ τοῦ παράγγειλε νὰ ζωγραφίσει τὸν ἅγιο, μὰ ἐπειδὴ ὁ ζωγράφος δὲν τὸν εἶχε δεῖ ποτέ, ὁ Μαλακηνὸς ἱστόρησε μὲ λόγια ὅσο μποροῦσε στὸ ζωγράφο τί λογῆς ἤτανε ἡ φυσιογνωμία του. Ὁ ζωγράφος πῆγε στὸ ἐργαστῆρι του κ' ἔπιασε νὰ κάνει τὴν εἰκόνα, ἀλλὰ κοπίασε πολὺ χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ τὸν ἐπιτύχει τὸν ἅγιο ὅπως ἤτανε. K' ἐκεῖ ποὺ καθότανε στενοχωρημένος, βλέπει νὰ μπαίνει ἕνας καλόγερος κοντός, νηστεμένος, μὲ μαλλιὰ μαῦρα κι' ἀνακατεμένα, μὲ μαῦρα ἀχτένιστα γένια, μ' ἕνα κουρελιασμένο παλιοράσο καὶ νὰ βαστᾷ ἕνα ραβδὶ μ' ἕνα σταυρὸ στὴν ἄκρη, ποὺ τὸν ἔδωσε στὸ ζωγράφο νὰ τὸν φιλήσει. Ὕστερα τὸν ρώτησε γιατί εἶναι στενοχωρημένος. Σὰν τοῦ εἶπε ὁ ζωγράφος τὴν αἰτία, τοῦ λέγει ὁ καλόγερος: "Κοίταξε μέ, ἀδελφέ, καὶ ζωγράφισε τὴν εἰκόνα, γιατί αὐτὸς ποὺ ἱστορίζεις μοιάζει μὲ μένα σὲ ὅλα". Σὰν τὸν κοίταξε καλὰ ὁ ζωγράφος ἀπόρησε, ἐπειδὴ ἤτανε ἴδιος ὅπως τὸν εἶχε περιγράψει ὁ Μαλακηνός. Γύρισε λοιπὸν τὸ πρόσωπό του κατὰ τὸ σανίδι ποὺ ζωγράφιζε νὰ δεῖ ἂν μοιάζει μὲ τὸ πρόσωπο, ποὺ ἔκανε, καὶ βλέπει πὼς εἶχε τυπωθεῖ ὁ καλόγερος ποὺ τοῦ μιλοῦσε. Τὸν ἔπιασε φόβος καὶ φώναξε "Κύριε ἐλέησον", καὶ σὰν γύρισε νὰ τὸν ξαναδεῖ, δὲν εἶδε τίποτα.

Ὅπως τὸν εἶδε ὁ ζωγράφος, ἔτσι εἶναι ζωγραφισμένος ὁ ἅγιος Νίκων στὶς εἰκόνες ποὺ βρεθήκανε κανωμένες ἀπὸ παλιοὺς ἁγιογράφους. Ἡ πιὸ παλιὰ εἰκόνα του βρίσκεται στὸ μοναστῆρι τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ τῆς Λειβαδιᾶς ἱστορημένη μὲ ψηφιά, μὰ τὸν παριστάνει μὲ μαλλιὰ χτενισμένα. Φαίνεται ὅμως πὼς πιὸ σωστὰ παραστήσανε τὴ φυσιογνωμία του οἱ ζωγράφοι ποὺ τὸν ζωγραφίσανε σὲ ἐκκλησίες ποὺ βρίσκονται κοντὰ στὰ μέρη τῆς Σπάρτης, ὅπως εἶναι στὸ Παληομονάστηρο τῆς Κρίτσοβας, ζωγραφισμένος στὰ 1267, στὴν Παναγία τὴ Χρυσαφίτισσα στὰ Χρύσαφα, στὸν ἅγιο Νικόλαο τῆς Ἀναβρυτῆς, στὴν ἐκκλησιὰ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου στὸ χωριὸ Περπαινή, κι' ἀλλοῦ. 

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ παλαιὲς καὶ μαστορικὲς εἰκόνες του εἶναι καὶ κείνη ποὺ βρῆκα στὴν Περίβλεπτο τοῦ Μυστρᾶ τὸν καιρὸ ποὺ δούλευα γιὰ νὰ καθαρίσω καὶ νὰ στερεώσω τὶς παλιὲς τοιχογραφίες. Βρίσκεται κοντὰ στὴ μικρὴ τὴν πόρτα ποὺ μπαίνει κανένας στὴν ἐκκλησιά. Ὁ ἅγιος εἶναι ζωγραφισμένος ὅπως τὸν ἱστορίζει τὸ συναξάρι του, μὲ βουλιασμένα τὰ μάγουλά του ἀπὸ τὴν κακοπάθηση, μὲ ζωηρὰ μάτια, μὲ μαῦρα μαλλιὰ ἀνακατεμένα κι' ἀχτένιστα καὶ μὲ μαῦρα γένια. Ἔτσι τὸν γράφει κι' ὁ Διονύσιος ὁ ἐκ Φουρνᾶ στὴν "Ἑρμηνεία τῶν ζωγράφων": "Νέος στρογγυλογένης, μακρότριχος, ἔχων τὰς τρίχας ἠγριωμένας". Λέγοντας "νέος" θέλει νὰ πεῖ μαυρομάλλης. 

πηγή

Θαῦμα στὴν Αἴγυπτο!



Ἕνας Μουσουλμάνος στὴν Αἴγυπτο σκότωσε τὴ γυναίκα του καὶ τὴν ἔθαψε μὲ τὰ δύο κοριτσάκια τους: τὸ ἕνα ἦταν μωρὸ καὶ τὸ ἄλλο 8 ἐτῶν. Τὰ κορίτσια τὰ ἔθαψε ζωντανά!Ὕστερα κατήγγειλε στὴν ἀστυνομία ὅτι τὰ κορίτσια τὰ σκότωσε ἕνας θεῖος τους. Μετὰ ἀπὸ 15 μέρες πέθανε ἕνα ἄλλο μέλος ἀπὸ τὸ σόι τους. Οἱ δικοί του ἀποφάσισαν νὰ τοποθετήσουν τὴ σορὸ στὸν τάφο ὅπου βρισκόταν ἡ μητέρα καὶ τὰ δύο κοριτσάκια. Ὅταν ἄνοιξαν τὸν τάφο γιὰ τὴν κηδεία, οἱ παρευρισκόμενοι δὲν πίστευαν στὰ μάτια καὶ στὰ αὐτιά τους: βρῆκαν κάτω ἀπὸ τὸ χῶμα τὰ δύο κοριτσάκια ΖΩΝΤΑΝΑ!!!
Τὸ ἐκπληκτικὸ γεγονὸς διαδόθηκε σὰν ἀστραπὴ σ’ ὅλη τὴ χώρα καὶ ὁ πατέρας τῶν παιδιῶν ἑτοιμάστηκε γιὰ τὴ θανατικὴ ποινή. Ὅπως ἦταν φυσικό, οἱ ἐρωτήσεις ἔπεσαν βροχὴ πάνω στὸ μεγαλύτερο παιδὶ προκειμένου νὰ τοὺς διαφωτίσει γιὰ τὸ πῶς ἐπέζησαν.
- Ἕνας ἄνδρας, ὁ ὁποῖος φοροῦσε λευκὰ ροῦχα ποὺ ἔλαμπαν σὰν τὸν ἥλιο, μὲ χέρια ματωμένα ἀπὸ πληγές, ἐρχόταν καὶ μᾶς ἔδινε...
φαγητό, ἦταν ἡ ἀπάντηση τῆς μικρῆς. Ἀκόμη, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ξυπνοῦσε καὶ τὴ μαμά μου γιὰ νὰ περιποιηθεῖ τὴν ἀδελφή μου.
Τὸ ἐθνικὸ αἰγυπτιακὸ κανάλι, τὸ ὁποῖο πῆρε τὴ συνέντευξη, μετάδωσε μέσω τῆς (μουσουλμάνας) δημοσιογράφου: «Ὁ ἄνδρας αὐτὸς δὲ μπορεῖ νὰ ἦταν ἄλλος ἀπὸ τὸν ΙΗΣΟΥ, διότι κανεὶς ἄλλος δὲν κάνει τέτοιου εἴδους πράγματα!».
Μπορεῖ μὲν οἱ μουσουλμάνοι νὰ δέχονται ὅτι ὁ «ISA» (Ἰησοῦς) τὰ ἔκανε ὅλα αὐτά, ἀλλὰ οἱ πληγὲς δείχνουν ὅτι πραγματικὰ σταυρώθηκε, ὅπως ἐπὶσης εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ὁ Ἰησοῦς ΖΕΙ. Ἐξάλλου, κανεὶς δὲ διανοήθηκε νὰ μὴ βασιστεῖ στὰ λόγια του κοριτσιοῦ, γιατί οὔτε αὐτὴ οὔτε ἡ ἀδελφούλα του θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ ἐπιζήσουν ἂν δὲ συνέβαινε ἕνα πραγματικὸ θαῦμα.
Οἱ ἡγέτες τῶν μουσουλμάνων βρίσκονται ἀντιμέτωποι μ’ ἕνα ἀδιέξοδο, καθὼς οὔτε τὴν αὐθεντικότητα τοῦ θαύματος μποροῦν νὰ ἀμφισβητήσουν οὔτε καὶ νὰ περιορίσουν τὴν ἔκταση ποὺ πῆρε ἡ δημοσιότητα τῆς ὅλης ἱστορίας. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ἄλλωστε ὅτι ἡ Αἴγυπτος ἀποτελεῖ κέντρο τῶν ΜΜΕ καὶ τῆς ἐκπαίδευσης στὴ Μέση Ἀνατολή.
«Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ΖΩΗ» (Ἰω. 14,6)
(Ἀπὸ τὸ Βιβλίο τοῦ Ἐλλογιμωτάτου Καθηγητοῦ κ. Γεωργίου Κρίππα, Διδάκτορος Συνταγματικοῦ Δικαίου) Ἀπὸ Μαρία Τούμπα
Ἁγίασμα

Γέρων Παΐσιος - Ρωσική Ταινία ΠΡΕΜΙΕΡΑ 5 Νοε 2012

Πατὴρ Παΐσιος: «Προσευχὴ μὲ Νηστεία»



Γέροντα, ὅταν ἔχουμε ἕνα αἴτημα γιὰ κάποιο σοβαρὸ θέμα, μήπως πρέπει ἡ προσευχὴ νὰ συνοδεύεται μὲ νηστεία;
Αὐτὸ δὲν χρειάζεται συζήτηση· εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο ἐπιβάλλεται. Ἡ νηστεία, ἡ ἄσκηση, εἶναι προϋποθέσεις. Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνει σωστὴ προσευχή, πρέπει νὰ πονάει κανεὶς γιὰ τοὺς ἄλλους. Γιατί εἶναι καὶ τυπικὸ πολλῶν χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς μας νὰ μὴ θέλουν νὰ στενοχωρηθοῦν.
Καὶ συνταξιοῦχοι ἀκόμη ποὺ ὅλη μέρα κάθονται, δὲν πᾶνε νὰ πλησιάσουν ἕνα παιδὶ ἐγκαταλελειμμένο, γιατί αὐτὸ ἔχει φασαρία. Θὰ φᾶνε, θὰ πιοῦν τὸν καφέ τους καὶ θὰ κάνουν ἕναν περίπατο, θὰ πᾶνε σὲ ἕνα νοσοκομεῖο ποὺ ἔχει νοσοκόμους, σὲ κάτι ὀργανωμένο, γιὰ νὰ δοῦν ἕναν ἄρρωστο, γιατί αὐτὸ εἶναι πιὸ εὔκολο. Πάλι δηλαδὴ γιὰ νὰ εὐχαριστηθοῦν, ὅποτε ἀναπαύουν καὶ τὸν λογισμό τους ὅτι ἔκαναν τὸ καθῆκον τους. Πόσους ἔχω στριμώξει νὰ βοηθήσουν κάτι παιδάκια ἐγκαταλελειμμένα! Αὐτοὶ τίποτε.
Στὸ Ἅγιον Ὅρος ἔκαναν κάπου Λιτανεία γιὰ τὴν ἀνομβρία καί, ἀντὶ νὰ βρέξει, ἐπίασε πυρκαγιά! Δὲν γίνεται λιτανεία σὰν νὰ κάνουμε περίπατο. Θέλει νὰ πονέσουμε.
Μπορεῖ νὰ παραμείνει πειρασμὸς ἢ μία δύσκολη κατάσταση, ἂν κάνουν καρδιακὴ προσευχὴ οἱ καλόγεροι; Παρ' ὅλα τὰ δύσκολα χρόνια βλέπω στὰ μοναστήρια νὰ ἐπικρατεῖ ἕνα πνεῦμα...Νὰ εἴμαστε χαρούμενοι! Ἐδῶ καίγεται ὁ κόσμος!
Μᾶς ζητοῦν νὰ κάνουμε μία ἀγρυπνία, ἂς ὑποθέσουμε, γιὰ ἕναν ἄρρωστο, καὶ ψάλλουμε «Ἀνοιξαντός Σοὺ τὴν χείρα» καὶ χαιρόμαστε. Ἐμεῖς περνᾶμε εὐχάριστα τὴν ὥρα μας καὶ ὁ ἄλλος ἐν τῷ μεταξὺ πεθαίνει. «Κάνουμε, λέει, ἀγρυπνία γιὰ τὸν ἄρρωστο». Τί ἀγρυπνία; Ἐσεῖς κάνετε διασκέδαση. Αὐτὸ εἶναι πνευματικὴ διασκέδαση.
Μερικὲς φορές, οὔτε ὅταν ὁ ἱερέας λέει «Ὑπὲρ τῶν ἐν ἀσθενειαις κατακείμενων», προσευχόμαστε γιὰ τὸν ἄρρωστο. Θὰ βοηθούσαμε πιὸ θετικά, ἂν κάναμε καὶ λίγη εὐχὴ μὲ τὸ κομποσχοίνι. Δὲν λέω νὰ καταργήσουμε τὶς πανηγυρικὲς ἀγρυπνίες ποὺ προβλέπει τὸ τυπικό, ἀλλὰ σὲ τέτοιες περιπτώσεις νὰ διαθέτουμε καὶ λίγη ὥρα, γιὰ νὰ κάνουμε τουλάχιστον ἕνα-δύο κομποσχοίνια λέγοντας «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον τὸν δοῦλο σου».
Ὅλη ἡ βάση εἶναι ἡ ποιότητα τῆς προσευχῆς. Ἡ προσευχὴ πρέπει νὰ εἶναι καρδιακή, νὰ γίνεται ἀπὸ πόνο. Γιὰ τὸν Θεὸ δὲν μετράει τόσο ἡ ποσότητα τῆς προσευχῆς ὅσο ἡ ποιότητα. Ἡ προσευχὴ ποὺ γίνεται στὰ μοναστήρια ἔχει ποσότητα, ἀλλὰ δὲν φτάνει αὐτό· πρέπει νὰ ἔχει καὶ ποιότητα. Τόσες ὧρες προσευχὴ ποὺ γίνεται ἀπὸ τόσα ἄτομα, ἂν ἦταν καρδιακὴ θὰ εἶχε ἀλλάξει ὁ κόσμος. Γι' αὐτὸ σκοπὸς εἶναι οἱ Ἀκολουθίες νὰ γίνονται ἀπὸ τὴν καρδιά.
Ἡ καρδιακὴ προσευχὴ βοηθάει ὄχι μόνον τοὺς ἄλλους ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, γιατί βοηθάει νὰ ἔρθει ἡ ἐσωτερικὴ καλοσύνη. Ὅταν ἐρχόμαστε στὴν θέση τοῦ ἄλλου, ἔρχεται φυσιολογικὰ ἡ ἀγάπη, ὁ πόνος, ἡ ταπείνωση, ἡ εὐγνωμοσύνη μας στὸν Θεὸ μὲ τὴν συνεχῆ δοξολογία, καὶ τότε ἡ προσευχὴ γιὰ τὸν συνάνθρωπό μας γίνεται εὐπρόσδεκτη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν βοηθάει
π.Παΐσιος
agioritis.pblogs.gr

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Έτσι εξηγείται γιατί μείναμε σκλάβοι 300 χρόνια στους Φράγκους και 400-500 χρόνια στους Οθωμανούς ! 800 ευρώ η μαντίλα, 400 ευρώ το γαϊδούρι, 15 ευρώ το παιδί !



Την ώρα που η πλειοψηφία των βουλευτών ψήφισε και ψηφίζει ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΑ μέτρα ( κατάργηση αφορολογήτου για παιδιά, κατάργηση φοροαπαλλαγών, κατάργηση-ουσιαστικά- των τριτεκνικών και πολυτεκνικών επιδομάτων, κατάργηση δώρων ακόμα και στις Πολύτεκνες Οικογένειες, βαρύτατοι φόροι στην ακίνητη περιουσία χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο αριθμός των παιδιών κάθε οικογένειας, εξαίρεση από το επίδομα θέρμανσης των περισσότερων πολυμμελών οικογενειών ) η γείτονα χώρα, σύμφωνα με δημοσιεύματα,επιδοτεί με 800 ευρώ ( χώρια τις άλλες επιδοτήσεις που δίνει σε πολλές χιλιάδες οικογένειες ) τη χρήση μαντίλας στα κορίτσια της μουσουλμανικής μειονότητας στη Δυτ. Θράκη !
Αντίθετα το Ελληνικό Κράτος – ουσιαστικά- καταργεί κάθε κίνητρο στις χριστιανικές Οικογένειες όλης της Επικρατείας για να τεκνοποιήσουν πάνω από ένα ( 1 ) παιδί, ενώ και η Εκκλησία από του χρόνου θα βρεθεί σε οικονομική αδυναμία να χρηματοδοτεί το 3ο παιδί για τις χριστιανικές Οικογένειες της Δυτικής Θράκης ! Το επίδομα που θα λαμβάνουν ( όσοι το λαμβάνουν ) για ένα παιδί θα κυμαίνεται από 13 ευρώ (!!!) έως 40 ευρώ το κεφάλι !!! Την ίδια ώρα οι περισσότεροι Υπουργοί και βουλευτέςξοδεύουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ποσά σε ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ και πανάκριβα ιδιαίτερα και μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε ακριβά Πανεπιστήμια του εξωτερικού και βολεύουν τα παιδάκια τους σε προνομιούχες θέσεις, εντός και εκτός Ελλάδας ! Ψίχουλα για τα παιδιά των υπόλοιπων Ελλήνων, παντεσπάνι και υψηλές παροχές ( κάθε είδους ) για τα δικά τους παιδιά που είναι ανώτερης κατηγορίας πολίτες !
Την Παρασκευή, σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, αποκαλύπτεται ότι το Ελληνικό Κράτος επιδοτεί με 400 ευρώ το κάθε γαϊδούρι ( είδος προς εξαφάνιση στην Ελλάδα ), αλλά – μόλις – με 13 ευρώ ( μικτά ; ) το κάθε παιδί, ενώ – μόνο – σε ελάχιστους δίνει κάτι περισσότερο ! Γι’ αυτό και στα επόμενα δέκα χρόνια, θα γίνουν και τα παιδιά είδος προς εξαφάνιση στην Ελλαδίτσα των πολιτικών τζακιών ! Και καλά, είναι λογικό οι βουλευτές να κοιτάζουν το προσωπικό τους συμφέρον που τους εξασφαλίζει το “κόμμα” ! Αλλά η επίσημη Εκκλησία γιατί σιωπά ; Γιατί οι Ιεράρχες δεν βγαίνουν να προστατεύσουν τα πνευματικά τους παιδιά ;  Δεν ακούνε τη φωνή τους ;  Δεν είδαν και δεν άκουσαν τη φωνή της 34χρονης πολύτεκνης μάνας από τη Πάτρα ; Δεν άκουσαν τη φωνή του 33χρονου πατέρα ενός ανήλικου παιδιού που αυτοκτόνησε ; 
Μήπως υπάρχει εκβιασμός Επισκόπων μέσω διαφόρων “αποκαλύψεων” για οικονομικά ή άλλα θέματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη σιωπή τους ;  Ο σκανδαλισμός των πιστών είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ από τη συνεχιζόμενη στάση ΣΙΩΠΗΣ και ΑΝΟΧΗΣ που δείχνει η επίσημη Εκκλησία !
Φυσικά τεράστιες είναι και οι ευθύνες των “πατριωτών”, “θρησκευόμενων” βουλευτών που ανέχονται αυτά τα μέτρα, υπερψηφίζοντάς τα ! Βάζουν ταφόπλακα στο Ελληνορθόδοξο Γένος των Ρωμιών, προδίδοντας τον Ιησού Χριστό και την Εκκλησία Του !
Για κάθε αυτοκτονία, για τα χιλιάδες ορφανά του ακήρυχτου πολέμου, έχουν τεράστιες ηθικές ευθύνες όσοι συναινούν και συνεργάζονται και επικροτούν αυτές τις ενέργειες και αυτά τα μέτρα ! Αλλά φαίνεται ότι η συνείδηση κάποιων έχει παγώσει, μπροστά στις καρέκλες, την εξουσία, τα διάφορα πολιτικά ή οικονομικά οφέλη ! Οι Ερινύες δεν τους καταδιώκουν ;  Δεν φοβούνται τη Νέμεση ;  Δεν φοβούνται τον Θεό ;  Πως πλησιάζουν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ;
Μεγάλη είναι και η ευθύνη ημών των πολιτών και των μελών της Ορθόδοξης Εκκλησίας που δεν αντιδρούμε ( πέρα από τη προσευχή και τα άλλα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας μας ) ! Η σιωπή μας, η αδιαφορία μας, δημιουργεί καταστάσεις ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ και υποτέλειας, κατάσταση που μας κράτηση  8 αιώνες, ΝΑΙ – 8 ΑΙΩΝΕΣ- ΣΚΛΑΒΟΥΣ ! Συνενοχή η συμμετοχή μας σε κόμματα που στηρίζουν αυτή τη γενικευμένη ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ !
Το μήνυμα  που στέλνε το Ελληνικό Κράτος είναι απλό : “φορέστε μαντίλα στα κορίτσια σας ( αφού “αλλαξοπιστήσετε”- Θεός φυλάξοι!!!), εκτρέφετε γαϊδούρια, αλλά όχι νέα Ελληνόπουλα που αποτελούν ΤΕΚΜΗΡΙΟ” !

πηγή:ierapostoli

"Ὁ νεοέλληνας πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι ἡ προδοσία του αὐτὴ εἶναι ὁ ὕψιστος πατριωτισμὸς"

Τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη
Τὸ ρωμαΐικον φιλότιμον μετετράπη εἰς γραικυλιστικὴν ἀφέλειαν ἐξ αἰτίας τῆς ἐσφαλμένης ὑψηλῆς ἐκτιμήσεως καὶ τῆς ἀβασίμου ἐμπιστοσύνης τοῦ Γραικοῦ εἰς τὸν δυτικὸν πολιτισμόν. Ὁ νεοέλληνας μὲ τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ εἰς τὸ ἀνύπαρκτον φιλότιμον τῶν ξένων ἔχει τὴν πνευματικὴ δομὴ τοῦ προδότου. Ἀρκεῖ νὰ τοῦ δοθῆ ἡ εὐκαιρία νὰ συνάψη φιλίαν μὲ «φιλότιμον φιλέλληνα». Ἀπὸ πατριωτικὸν ἐνθουσιασμὸν θὰ θελήση νὰ ὠφελήση καὶ νὰ σώση τὴν Ἑλλαδίτσα του καὶ νὰ ἐξασφαλίση τὴν ὑποστήριξιν τοῦ φιλέλληνος τούτου, τοῦ τὰ λέγει ὅλα. Ἀλλὰ ἀντὶ νὰ ἀποκτήση ὄργανον, γίνεται ὄργανον. Δὲν ἀρκεῖ τούτου, ἀλλὰ καὶ πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι ἡ προδοσία τοῦ αὐτὴ εἶναι ὁ ὑψιστὸς πατριωτισμὸς. Οἱ ἔχοντες σχέσεις μὲ τοὺς Γραικύλους Εὐρωπαῖοι καὶ Ἀμερικάνοι βλέπουν σαφῶς τὸ φιλότιμον, ἀλλὰ δυστυχῶς στὴ δουλοπρεπῆ του μορφή, καὶ τὸ ἐκλαμβάνουν ὀρθῶς ὡς δουλοπρέπεια ἀδυνάτου καὶ ὡς μορφὴν φαινομενικῆς μεγαλοψυχίας. Εἰς τὴν οὐσίαν ὁ Γραικὸς καὶ ὁ Ρωμηὸς ἔχουν τὸν ἴδιον φιλότιμον καὶ ἑπομένως τὸν ἴδιον ἡρωισμὸν καὶ τὴν ἴδιαν ἀνδρείαν. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῶν εἶναι ὅτι....

ὁ Γραικὸς ἔχει αἰσθήματα κατωτερότητος ἔναντι τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ἀμερικάνων, διότι ὑπεδουλώθη πολιτιστικῶς δεχόμενος τὸν Γραικισμόν, ἐνῶ ὁ Ρωμηὸς τουναντίον γνωρίζει τὴν ἀνωτερότητα τῆς Ρωμηοσύνης του καὶ οὐδέποτε ἐδέχθη νὰ γίνη ὁ Γραικύλος ξένου πολιτισμοῦ.


Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π Ἰωάννη Ρωμανίδη "Ρωμηοσύνη"

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΑ ΚΥΒΙΚΑ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΕΠΙ ΤΡΕΙΣ (τουλάχιστον) ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ; ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΦΑΡΑΩΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ



Ὅλα τὰ παρακάτω, ἐπειδή,
«ἀκόμα κι ἂν δὲν μποροῦμε νὰ κατευθύνουμε τοὺς ἀνέμους,

μποροῦμε ὅμως νὰ προσαρμόσουμε τὰ πανιά…»

.         Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες ὑγιεῖς ἑλληνικὲς βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) καὶ ἔκαψαν σὲ διάστημα δύο μηνῶν μεγάλα ἑλληνικὰ πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ);
–Γιὰ νὰ βροῦν ἄνετα χῶρο, χωρὶς προσπάθεια, τὰ δικά τους μεγαλομπακάλικα, ποὺ διαφορετικὰ δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ παρεισφρύσουν στὴν ἑλληνικὴ ἀγορά…

.         Κατάλαβες  τώρα γιατί  σοῦ δίνανε τζάμπα κάρτες οἱ τράπεζες;
–Γιὰ νὰ χρεώνεσαι καὶ νὰ ἐξαρτᾶσαι ἀπὸ αὐτὲς ὅλο καὶ περισσότερο. Γιὰ νὰ σὲ βάλουν στὸ χέρι, νὰ σὲ κάνουν ὑποχείριό τους καὶ νὰ σοῦ πάρουν τελικὰ τὸ πατρικό σου, τὸ σπίτι, τὸ χωράφι, τὸ μαγαζί.

.         Κατάλαβες τώρα γιατί σὲ χώσανε στὸ χρηματιστήριο;
–Γιὰ νὰ γίνουν οἱ γνῶστες τοῦ παιχνιδιοῦ πάμπλουτοι σὲ μία νύχτα ἀνταλλάσσοντας τὸν πλοῦτο σου, τὸν ἱδρώτα σου, μὲ ἀέρα. Γιὰ νὰ χάσεις ἐσὺ τὸ κομπόδεμά σου στὸ στημένο παιγνίδι τοῦ τζόγου καὶ νὰ ἀναγκαστεῖς τὰ ἑπόμενα χρόνια νὰ δανειστεῖς πέφτοντας στὰ νύχια τῶν τοκογλύφων τραπεζῶν.

.         Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο τὴν… “ἐλεύθερη ἀγορά”;
–Γιὰ νὰ κλείσει ὁ μπακάλης τῆς γειτονιᾶς καὶ νὰ στέλνεις τὸν κόπο σου φτηνὰ στὰ μεγαλομπακάλικα τῆς Γερμανίας. Σὲ βγάλανε, ψαράκι, ἀπὸ τὴν γυάλα σου καὶ στὴν συνέχεια σὲ πέταξαν στὸν ὠκεανὸ μὲ τὰ σκυλόψαρα, ποὺ ἔχουν τοὺς δικούς τους κανόνες …διατροφῆς.

.         Κατάλαβες τώρα γιατί ἀγαπᾶνε τοὺς “μὴ νόμιμους μετανάστες” τόσο πολὺ οἱ ἐκλεγμένοι «ἀλῆτες» μας;
–Γιὰ νὰ κάνουν μὲ τὴν δυστυχία ἐκείνων καὶ ἐμᾶς δυστυχισμένους. Καὶ φυσικά, γιὰ νὰ τοὺς προσλάβουν στὴν “ἐλεύθερη ζώνη” ποὺ ζητᾶνε, νὰ τοὺς κοιμίζουν σὲ ἕνα κοντέινερ, νὰ τοὺς πληρώνουν ἕνα συσσίτιο γιὰ νὰ παράγουν ἐντὸς Εὐρώπης τὰ γερμανικὰ προϊόντα ποὺ παράγονται τώρα στὶς μακρινὲς χῶρες τους…

.         Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο ἀξίζει ἡ γυάλα σου;
–Αὐτὴ εἶναι ἡ καλύτερη γωνιὰ στὸν κόσμο – τὸ καλύτερο οἰκόπεδο- καὶ τὴν κοστολογοῦν μόλις 300 δισ. συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν …ἀρχαιοτήτων.

 .         Κατάλαβες τώρα γιατὶ σοῦ πουλᾶνε φθηνὰ τὰ χαζοκούτια;
–Γιὰ νὰ μὴν μείνει οὔτε ἕνας Ἕλληνας ἀτάϊστος τὸ κουτόχορτο τῶν λιβαδιῶν τῶν στημένων πάνελς, τῶν προσβλητικῶν ριάλιτυς, τῶν ἠλίθιων καὶ τουρκικῶν σήριαλ.  Γιὰ νὰ σὲ πετᾶνε μπαλάκι ἀπὸ τὴ μεσημεριανὴ χαζοβιόλα στὸν ἀπογευματινὸ πληρωμένο. Ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ μία θλιβερὴ παρέλαση ὑπερεκτιμημένων “τίποτα”, μὲ καμιὰ εἰδικότητα, νὰ σοῦ κάνουν πλύση ἐγκεφάλου στὸν ἀέρα.

.         Κατάλαβες τώρα γιατί σ᾽ ἔδιωξαν ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ ἀπὸ τὴν γῆ σου, δίνοντάς σου μία ζηλευτὴ θέση στὸ “δημόσιο”;
–Γιὰ νὰ μὴν παράγουμε τίποτα, νὰ ἀγοράζουμε καὶ νὰ χρωστᾶμε τὰ πάντα, νὰ ἔχουν πολλὰ νὰ δώσουν, ἔναντι μιᾶς δραχμῆς, στοὺς νέους… “ἐποίκους”.

 .         Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει τὸ ζευγάρι νὰ δουλεύει σὲ δύο δουλειές, ἐνῶ ὁ παπποὺς θὰ πρέπει νὰ δουλεύει ἀκόμα καὶ στὰ 70 του;
–Γιὰ νὰ μεγαλώνουν τὰ παιδιὰ μόνα τους χωρὶς προσανατολισμὸ καὶ ἀρχές. Γιὰ νὰ χαθεῖ ἡ «καταραμένη» φυλή σου μὲ τὴν περηφάνια της. Αὐτὴ ἀποτελεῖ ἐμπόδιο στὰ γερμανόφιλα σχέδιά τους, τὸ ξέρουν πολὺ καλά, καὶ γι᾽ αὐτὸ προωθοῦν τὴν ὑπογεννητικότητα καὶ τὸν ἀφελληνισμό.

 .         Κατάλαβες τώρα γιατί στὴν Βουλὴ δὲν μπαίνει κανένας σοβαρὸς ἄνθρωπος;
–Ἐπειδὴ κανένας σοβαρὸς ἄνθρωπος δὲν καταδέχεται νὰ ἀνήκει στὸν θίασο τῶν 300 ποὺ προδιαγράφουν οἱ κομματικὲς λίστες, τὶς ὁποῖες συντάσσουν οἱ ντόπιοι τοποτηρητὲς τῆς παγκοσμιοποίησης μαζὶ μὲ τὶς “ἅγιες οἰκογένειες” τοῦ τόπου. Ἔτσι, στὸ θέατρο ποὺ λέγεται Βουλή, δὲν θὰ βρεῖτε σήμερα σχεδὸν κανέναν ἀπὸ τοὺς λαμπροὺς Ἕλληνες διανοητὲς καὶ ἐπιστήμονες, ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν εἶναι θεατρίνοι.

.            Κατάλαβες τώρα γιατί τὰ κάνουν ὅλ᾽ αὐτά;
–Γιατί δὲν θέλουν Ἕλληνες σ᾽ αὐτὸν τὸν τόπο. Οὔτε στὸ γένος, οὔτε στὴν σκέψη.


.         Κατάλαβες τώρα γιατὶ τόση φασαρία γιὰ τὴν διδασκομένη στὰ σχολεῖα Ἱστορία καὶ Γλῶσσα;
– Γιὰ νὰ σὲ κρατᾶνε ξεκρέμαστο, “χωρὶς ἑαυτό”, στὰ χέρια τους καὶ νὰ σὲ χειρίζονται χωρὶς νὰ τοὺς ἀντιστέκεσαι.

.         Κατάλαβες τώρα γιατὶ τέτοιος πόλεμος κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τῆς Οἰκογενείας, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ Ἱ. Κλήρου, τοῦ Ἰδίου τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ; – Γιὰ νὰ μείνεις φυτὸ στὴν συνείδηση, νὰ μὴ ἔχεις ἐλπίδα, προοπτική, ὄνειρα, νόημα, περιεχόμενο. Νὰ εἶσαι μιὰ φούσκα, ἕνας σκλάβος κούφιος καὶ στραπατσαρισμένος, ποὺ θὰ δουλεύεις ἀνόητα καὶ ἀνενόχλητα γιὰ τὰ φαραωνικὰ σχέδιά τους.

.         Κατάλαβες τώρα γιατὶ ΤΟΣΑ ΚΥΒΙΚΑ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΕΠΙ ΤΡΕΙΣ (τουλάχιστον) ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ;

.          Ἂς προσαρμόσουμε λοιπὸν τὰ πανιά μας καὶ ἂς πᾶμε κόντρα στὰ σχέδιά τους, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, ἀλλὰ ὅλοι μαζὶ μὲ τὴν ἐπίγνωση τοῦ τί πᾶνε νὰ μᾶς κάνουν καὶ μὲ ποιὸν τρόπο.

 πηγή

Ανθολόγια ή πανέρια με οχιές;

20121120-213018.jpg Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς

«Ένα βράδυ η γιαγιά μου κάπνιζε το μαύρο της πούρο, ενώ εγώ μισοκοιμόμουν μακάρια στη ζεστή αγκαλιά της». (Ανθολόγιο Ε’-Στ’ Δημοτικού, σελ. 85).
Βεβαίως, όσοι τουλάχιστον είμαστε πάνω από τα σαράντα και «προλάβαμε» εκείνες τις ολοζωής μαυροντυμένες γριούλες, τις μανάδες ή τις κυρούλες των περισσοτέρων από μας, που ανάβανε-ακούραστες-τα καντήλια στα ταπεινά ξωκλήσια και στα ερημομονάστηρα της Ελλάδας, αυτήν την εικόνα φυλάξαμε στην μνήμη μας: Να μας νανουρίζουν, καπνίζοντας
μαύρα πούρα, από την Κούβα, γιατί δεν καταδέχονταν τα παρακατιανά…
«-Μπορεί η γερόντισσα που πέθανε να πήγε στην Κόλαση.
-Λες; Η Κλάρα έγνεψε με το κεφάλι της.
-Το δίχως άλλο θα πήγε στην Κόλαση, γιατί μάλωνε όλα τα παιδιά της πολυκατοικίας. Κι επειδή πρέπει να πάει στην Κόλαση, κλαίνε όλες οι φίλες της. Έτσι θα είναι. Κι εγώ αυτό το νομίζω πολύ σωστό. Και όταν έκανα να ρωτήσω, αν οι διάβολοι θα ψήσουν στην Κόλαση τη γριά, μας είπε χαμηλόφωνα ο πατέρας:
-Σιωπή! Πολλά λέτε!»(Ανθολόγιο, Ε’-Στ’ Δημοτικού, σελ. 134). Ούτε το «φοβερόν μυστήριον» του θανάτου δεν σέβονται οι «καντιποτένιοι», που αποφασίζουν το τι θα διδάσκονται τα παιδιά του προδομένου λαού μας. Και υποτίθεται ότι στο «Ανθολόγιο», το λέει και η λέξη, βάζεις τα άνθη της λογοτεχνίας, ό,τι καλύτερο ιστόρησε ο κάλαμος των μαϊστόρων του λόγου, το ακροθίνιον.
Γιαγιάδες με πούρα, που ψήνονται στην κόλαση, «διαβόλια και τριβόλια», μαγαρισιές και δαιμονολογίες, τι δουλειά έχουν με 11χρονα παιδιά;
Στο παλιό «Ανθολόγιο-προ του 2006-εξαιρετικό και όντως ανθο-λογία (η λέξη «λογία», στην εκκλησιαστική γλώσσα σημαίνει συλλογή, έρανο… «περί δε της λογίας…», γράφει ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους, Α’ επ., στο 16,1), διδάσκαμε κείμενα με ιθαγένεια και οσμήν ευωδίας πνευματική. Κόντογλου (Βασίλειος ο Μακεδών), Ναταλία Μελά (για τον αετό της Μακεδονίας, Παύλο), Βενέζης, Πετσάλης (για τον Ρήγα), Βαλαωρίτης, Μόντης, Πηνελόπη Δέλτα («τα μυστικά του Βάλτου), Ελύτης, Μυριβήλης, Ψαθάς, «του νεκρού αδελφού», «ο Διγενής», «της Άρτας το γιοφύρι». Όλα τα πέταξαν, διότι τα κρυμμένα στα κελάρια του πατρογονικού μας σπιτιού, καλούδια της ρωμαίικης παράδοσης, εξαίσια και άφθονα, οι ιθύνοντες τα βλέπουν με φθόνο και όχι «α-φθόνως». (Να προσεχθεί η στάση του πατέρα στο προαναφερθέν κείμενο). «Τα μάτια του Χριστού ήταν γλυκά. Τα μάτια του γατιού ήταν γλυκά. Ο Χριστός και ο δράκος». (σελ. 166). Ένα Κινεζάκι, ο Τα Κι Κο, «γιορτάζει» τα Χριστούγεννα στην Ευρώπη (μάλλον στην Ελλάδα). Την ημέρα της γιορτής, επειδή «ο αξιότιμος κύριος Χριστός δεν φαινόταν πουθενά», του έδωσαν μία εικόνα του Χριστού. Την πήρε στο δωμάτιό του, ζωγράφισε έναν κινέζικο δράκο, μάζεψε κι ένα γατί, που ήταν στο παράθυρό του και ξεκινά η βλάσφημη σύγκριση. Τα μάτια «του αξιότιμου κυρίου Χριστού» με «τα μάτια του γατιού». (Ο εισαγγελέας καλώς άσκησε ποινική δίωξη στην βλάσφημη συμμορία του «Coprus Christi». Mε την κατ’ εξακολούθησιν όμως βλασφημία που «εγκαταβιώνει» στα σχολικά βιβλία και δηλητηριάζει αθώες παιδικές ψυχές, τι θα γίνει; Ως πότε θα ανεχόμαστε την Πνευματική Γενοκτονία»;).
«Συνθέστε και σεις ένα νανούρισμα για χταπόδια» (Ανθολόγιο Γ’-Δ’ Δημοτικού, σελ. 22). Εδώ ξεπερνάμε την ανοησία και αγγίζουμε τα όρια της σχιζοφρένειας. Στην παγκόσμιο λογοτεχνία ουδείς νανούρισε χταπόδια, σουπιές, καλαμαράκια και λοιπά μαλάκια.
Ερώτηση: Γιατί δεν ζήτησαν, από τους εμβρόντητους μαθητές, να βρουν ένα παραδοσιακό νανούρισμα, από τα εξοχότερα δείγματα της δημοτικής μας ποίησης-«το τελεσφορώτατον όργανον της Εθνικής αγωγής, η εκτρέφουσα και συντηρούσα το εθνικόν φρόνημα», όπως γράφει ο μεγάλος μας λαογράφος Νικόλαος Πολίτης στον πρόλογο του βιβλίου του «Δημοτικά Τραγούδια»;
Η απάντηση είναι απλή: αν κόψεις τις ρίζες (την Παράδοση) τα κλαδιά ξεραίνονται και οι καρποί σαπίζουν και γίνονται «οι πολιτείες λημέρια των ακαθάρτων και ταμπούρια των κιοτήδων». (Παλαμάς).
Στα παλιά Ανθολόγια υπήρχε ένα νανούρισμα, που έλεγαν οι γιαγιάδες μας, οι παλιές, «οι καθυστερημένες» και όχι οι ψιμυθιωμένες, οι προοοδευμένες «εσχατόγριες» των ημερών μας, που θέλουν να τις προσφωνούν με τα «μικρά» τους ονόματα-μην τις θυμηθεί ο Χάρος-και «νανουρίζονται» με τον Σουλεϊμάν…
«Κοιμήσου συ, μωράκι μου, σε κούνια καρυδένια
Σε ρουχαλάκια κεντητά και μαργαριταρένια
Έλα, Χριστέ και Παναγιά, και παρ’ το στους μπαξέδες
Και γέμισε τους κόρφους του λουλούδια μενεξέδες.
Κοιμήσου συ, παιδάκι μου, κι η μοίρα σου δουλεύει
Και το καλό σου ριζικό, σου κουβαλεί και φέρνει
Κοιμάται νιο, κοιμάται νιο, κοιμάται νιο φεγγάρι
Κοιμάται το παιδάκι μου στ’ άσπρο το μαξιλάρι.
Ο ύπνος τρέφει τα παιδιά κι η γεια τα μεγαλώνει
Και η Κυρά η Παναγιά τα καλοξημερώνει».
Θα άφηναν οι «γραικύλοι της σήμερον» τραγούδι-νανούρισμα που μιλά για τον Χριστό και την Παναγιά; Πλήττεται η πολυπολιτισμικότητά τους και δεν προσιδιάζει με τις αρχές του Ολυμπισμού, για να θυμηθούμε και την αβάσταχτη θερινή ελαφρότητα.
Τέλος πάντων. Να μην συνεχίσω, γιατί μαυρίζει η ψυχή μας. Το ερώτημα που συνεχώς εγείρεται είναι «τι κάνετε εσείς οι δάσκαλοι;». Σωστό. Δάσκαλος με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα δεν διδάσκει τέτοια ρυπαρογραφήματα. Φοβάμαι όμως, τώρα που έρχεται η αξιολόγηση από διευθυντή και σχολικό σύμβουλο-πλην λαμπρών εξαιρέσεων, οι περισσότεροι είναι φερέφωνα της κυρίαρχης, νεοταξικής ιδεολογίας-οι δάσκαλοι θα συμμορφώνονται με τις άνωθεν οδηγίες και υποδείξεις, θα αυτολογοκρίνονται ή θα σιωπούν. Θα δεχόμουν ευχαρίστως την αξιολόγηση, αλλά πρέπει πρώτα να αξιολογηθεί και να κατεδαφιστεί το κράτος της ανομίας και της αναξιοκρατίας που μολύνει και την Παιδεία. Δεν δέχομαι καμμιά αξιολόγηση, γιατί τώρα αξιολογώ εγώ- ο λαός- το υπουργείο και εισηγούμαι την απόλυση όλων των ανίκανων που διέλυσαν τα σχολεία.
Και για να κατανοήσουμε και εμείς οι δάσκαλοι του καινού (ή κενού) σχολείου, που ευαγγελιζόταν η πρώην «δελφίνα» του ΠΑΣΟΚ, τι σημαίνει δάσκαλος, με τόλμη και αρετή, που θυσίαζε, όχι μισθούς και δώρα, αλλά την ίδια του τη ζωή για την πατρίδα, παραπέμπω σε μια «δασκαλίτσα» του Μακεδονικού Αγώνα: την Αγγελική Φιλιππίδου. Το 1906 οι Κομιτατζήδες επιτίθενται στο χωριό Κλεπούσνα των Σερρών, στο οποίο υπηρετεί η Αγγελική και ο σύζυγός της, ως δάσκαλοι. Πολιορκούν και το σπίτι τους. Οι δύο σύζυγοι αμύνονται. Η Αγγελική τραυματίζεται στο γόνατο. Αφήνω τον λόγο στην Αθηνά Τζινίκου-Κακούλη, στο βιβλίο της «Η Μακεδόνισσα στο θρύλο και την ιστορία» (σελ. 336).
«Έδωσε ο Θεός τη μέρα κι οι Βούλγαροι εγκατέλειψαν την Κλεπούσνα. Όταν έφτασε ο Πρόξενος Σερρών Σαχτούρης, η Αγγελική παρά τους πόνους παρακάλεσε να μη μεταφερθεί απ’ ευθείας στο νοσοκομείο Σερρών, αλλά να την τοποθετήσουν σε φορείο και να σταματούν στην πλατεία κάθε χωριού, να συγκεντρώνονται οι κάτοικοι και να τους μιλά. Οι χωρικοί τη φορτώθηκαν και κίνησαν να τη σώσουν. Το αίμα της στην τραγική εκείνη πορεία σταγόνα σταγόνα έβαφε την μακεδονική γη και γίνονταν αρραβώνας με τη λευτεριά… Πέρασαν έτσι πολλά χωριά. Οι άνθρωποι ξεμύτιζαν τρομαγμένοι από τα σπίτια τους να δούνε τι συμβαίνει. Κι άκουγαν από το στόμα της ηρωίδας να τους λέει με όση δύναμη της έμενε, πως αισθάνεται ευτυχής, που προσφέρει το αίμα της για την πατρίδα και να τους καλεί όλους, άντρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά, να πάρουν όπλα, τσεκούρια και πέτρες και να εγερθούν κατά των Κομιτατζήδων.
Στις Σέρρες τα πλήθη συνέρρεαν στο νοσοκομείο και μ’ ευλάβεια της ασπάζονταν το χέρι, που όλο και πάγωνε, καθώς ο Αρχάγγελος κοντοζύγωνε. Έπειτα τη μετέφεραν στο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Οι προσπάθειες των γιατρών δεν μπόρεσαν ν’ αποτρέψουν το μοιραίο. Εκεί η ηρωίδα άφησε την τελευταία της πνοή με το όραμα της λευτεριάς στα βασιλεμένα της μάτια».
 
πηγή: το κάλλος θα σώσει τον κόσμο

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

ΞΥΠΝΑ ΡΑΓΙΑ

«Νεοστηλίται καὶ ὄνοι πολιτικοὶ»




Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκὶς
Ἂν ζοῦσε ὁ Νικόλαος Πλαστήρας, θὰ τοὺς εἶχε ἐκτελέσει αὐθημερόν! Ὄχι ἔξι ἀλλὰ ἑκατὸν ἔξι. Ὁ Πλαστήρας ὅμως δὲν ζεῖ καὶ Μαῦρος Καβαλάρης γεννιέται κάθε διακόσια χρόνια. Ἔτσι οἱ δειλοὶ καὶ ἄνανδροι, οἱ προδότες δὲν κινδυνεύουν. Πρὸς τὸ παρόν. Ὅμως φοβοῦνται, ὅταν ξεμυτίζουν ἀπὸ τοὺς σιδερόφρακτους πύργους τους, τρέμουν...
Τοὺς εἴδαμε στὴν παρέλαση, νὰ προσέρχονται δορυφορούμενοι ἀπὸ κουστωδία ἀστυνομικῶν, ἔνοχοι, κατηφεῖς, ἀποκομμένοι ἀπὸ τὸν λαό. Κάποτε οἱ ζητωκραυγαστὲς λακέδες τους, τοὺς ὑποδέχονταν μὲ χειροφιλήματα καὶ γλοιώδεις ὑποκλίσεις, τώρα ποὺ ἀποκαλύπτεται ἡ σαπίλα καὶ ἡ τρισαθλιότητά τους, ὁ κόσμος τοὺς φτύνει. Ἂν καὶ «πτυόμενοι σπογγίζονται• οὐδόλως δὲ θεωροῦνται προσβεβλημένοι, ἂν οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες φρονούσι, γράφουσι καὶ κηρύττουσι περὶ αὐτῶν, ὡς οἱ Γάλλοι περὶ τοῦ Μαζαρίνου, ὅτι γνωρίζουσι εἰκοσιτέσσαρας τρόπους νὰ προμηθεύοναι χρήματα, ἐξ ὧν ὁ τιμιώτερος εἶναι ἡ κλοπὴ» γράφει ὁ δηκτικὸς καὶ σκωπτικὸς Ροϊδης στὸ ἄρθρο τοῦ «ὄνοι πολιτικοί». (Ἀσμοδαῖος, 29 Ἰουνίου 1875).
Ὅμως δὲν συμβαίνουν πρώτη φορὰ τέτοια γεγονότα στὴν Ἑλλάδα. Ὑπάρχει....
ἱστορικὸ προηγούμενο. Τὸ 1874, ἡ κυβέρνηση Δ. Βούλγαρη, ποὺ κατέκτησε τὴν ἀρχὴ μὲ ἐκλογικὸ πραξικόπημα καὶ τὴν συντηροῦσε μὲ ἀλλεπάλληλες συνταγματικὲς ἐκτροπές, δωροδόκησε βουλευτὲς καὶ πέτυχε τὴν ἀποστασία τους μὲ χρηματικὰ ἐντάλματα τοῦ δημοσίου ταμείου καὶ σωρεία χαριστικῶν παροχῶν. Ἐπωφελήθηκαν τότε οἱ συμπολιτευόμενοι βουλευτὲς καὶ ἔσπευσαν νὰ ἐκβιάσουν τοὺς ὑπουργούς, μὲ τὴν ἀπειλὴ ἀπουσίας ἀπὸ τὸ κοινοβούλιο κατὰ τὶς κρίσιμες ψηφοφορίες, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς πιὸ ἀνήθικες ρουσφετολογικὲς ἀξιώσεις.
Τὸ σύνολο τῶν ἐκτάκτων πολιτικῶν γεγονότων καὶ ἀνωμαλιῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀναφέρονται στὴν πολιτικὴ ἱστορία μας, ὡς «Στηλητικά». Γιὰ τὰ γενέθλια της λέξης πρέπει νὰ πᾶμε στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ὑπῆρχε ἡ συνήθεια νὰ ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα τῶν «ἄτιμων» σὲ στῆλες, οἱ ὁποῖες, στήνονταν σὲ δημόσιο χῶρο, πρὸς διασυρμὸ τοῦ «ἄτιμου». Καὶ ἡ ἀτιμία, ἡ στηλίτευση, ἰσοδυναμοῦσε μὲ ἠθικὴ ἐκμηδένιση, παρεμφερῆ μὲ τὸν θάνατο. Ὁ Ἀνδοκίδης, ἐκθέτει ἀναλυτικά, ποιοὶ πολίτες καὶ γιὰ ποιὲς πράξεις στηλιτεύονταν ὡς «ἄτιμοι». Στὴν ἴδια μοίρα «οἱ ἀργύριον ὀφείλοντες τῷ δημοσίω» καὶ οἱ καταδικαζόμενοι γιὰ δωροδοκία. Μάλιστα ἡ «ἀτιμία» συνόδευε, ὄχι μόνο τοὺς δράστες, ἀλλὰ καὶ τὰ τέκνα τους. («Ὀπόσοι... δώρων ὄφλοιεν• τούτους ἔδει καὶ αὐτοὺς καὶ τοὺς ἐκ τούτων ἀτίμουν εἶναι». «Περὶ Μυστηρίων, 73-74). Τὸ ἴδιο ἀναφέρει καὶ ὁ Δημοσθένης στὸν «κατὰ Μειδίου» λόγο τοῦ (21, 113). Ἀντιγράφω τὸ ἀρχαῖο κείμενο πρὸς γλωσσικὴν τέρψιν:
«Ἐὰν τὶς Ἀθηναίων λαμβάνη παρὰ τινὸς ἢ αὐτὸς διδῶ ἐτέρω ἢ διαφθείρει τινὰς ἐπαγγελόμενος (=ὑποσχόμενος) ἐπὶ βλάβη τοῦ δήμου ἢ ἴδια τινὸς τῶν πολιτῶν, τρόπω ἢ μηχανὴ (=τέχνασμα) ἠτινιοῦν, ἄτιμος ἔστω καὶ παῖδες καὶ τὰ ἐκείνου». Θὰ πεῖ κάποιος: Εἶναι λογικὸ καὶ δίκαιο νὰ ἀτιμάζονται καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ διεφθαρμένου πολιτικοῦ ἢ ἰδιώτη; (Ἀπὸ πόσα δεινὰ καὶ ἀπὸ πόσους «ἄτιμους» τζιτζιφιόγκους καὶ πορφυρογέννητους κοπρίτες θὰ γλίτωνε ἡ Ἑλλάδα ἂν ἴσχυε καὶ σήμερα τὸ ἀρχαῖον ἔθος;).
Ὁ ἀρχαῖος νομοθέτης ἐναποθέτει τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἠθικὴ ἀκεραιότητα τοῦ πολίτη σὲ δύο παράγοντες. Στὴν Παιδεία καὶ στὴν οἰκογενειακὴ ἀγωγή. Οἱ πολίτες εἶχαν δικαίωμα καὶ χρέος νὰ καταγγέλουν, νὰ στιγματίζουν καὶ νὰ «στηλιτεύουν» τοὺς φαύλους ἄρχοντες. Ἀκόμη, ἡ ἀπειλὴ τῆς «ἀτιμίας» γι’ ὁλόκληρη τὴν οἰκογένεια, χαλιναγωγοῦσε τοὺς φαύλους γεννήτορες, μὲ ἀποτέλεσμα, κύριε Ἄκη καὶ λοιποὶ τῶν... λιστῶν, οἱ γονεῖς νὰ μὴν ἐπιδίδονται σὲ ἁμαρτίες καὶ ἀπατεωνιὲς ποὺ παιδεύουσι τέκνα.
Ἐπιπροσθέτως, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τί σημαίνει ἀληθινὴ Δημοκρατία, καὶ ὄχι κοινοβουλευτικὴ λωποδυτοκρατία, στὶς στῆλες τῆς ἀτιμίας ἀναγράφονταν καὶ τὰ ὀνόματα τῶν λιποτακτῶν, καὶ ὅσων κακομεταχειρίζονταν τοὺς γονεῖς τους.
Αὐτὰ τῷ καιρῶ ἐκείνω. Τῷ καιρῶ ἐτούτω, τῆς νεότερης ἱστορίας μας, ἔχουμε λοιπόν, τὴν φαύλη διακυβέρνηση τοῦ Βούλγαρη, τοῦ ἐπονομαζόμενου καὶ «Τζουμπέ». (Ὁ Βούλγαρης, παλιὸς Κοτζάμπασης, φοροῦσε ἕναν μακρὸ ποδήρη μανδύα τοῦ «τζουμπέ»). Ὁ λαὸς ὅμως ἀντιδρᾶ κατὰ τῆς φαυλοκρατίας καὶ τῶν ἀργυρώνητων βουλευτῶν, τοὺς ὁποίους ὀνομάζει «στηλίτες». (Ὁ Τύπος τῆς ἐποχῆς ἀνέγραψε τὰ ὀνόματά τους σὲ ἀτιμωτικὴ «στήλη», ὅπως στὴν ἀρχαία Ἀθήνα).
Ὅπου ἐμφανιζόταν «στηλίτης» βουλευτής, τὰ λαμόγια ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα, ὁ κόσμος τοὺς προπηλάκιζε. Διαβάζουμε στὴ ἔφ. «Νεολόγος», στὶς 29 Μαρτίου τοῦ 18775, τὴν περιπέτεια τοῦ βουλευτῆ Πειραιῶς Παπαγεωργίου, ποὺ προσχώρησε, τὸ 1875, στὸ κυβερνητικὸ στρατόπεδο – κάτι σὰν ἄδωνι ἢ βοριδομάκη – γιὰ τὸ καλό της πατρίδας «βεβαίως βεβαίως», τὸν ὁποῖο ὁ λαὸς ἀποκαλοῦσε Ἰούδα Ἰσκαριώτη.
«Περὶ ὥραν 4μ.μ. τοῦ Σαββάτου, ἄνθρωπος τὶς πελιδνὴν ἔχων τὴν ὄψιν, τὰς τρίχας ἀνωρθωμένας, τὴν γλώσσαν ἔξω του στόματος κρεμαμένην καὶ τὸ στόμα χαῖνον καὶ ἀφρίζον, διέσχιζε δρομαῖος τρέχων τὰς ὁδοὺς τοῦ Πειραιῶς. Φωναὶ μακρόθεν ἐρχόμεναι – εἶναι λυσσασμένος, εἶναι λυσσασμένος – παρηκολούθουν τὸν φεύγοντα... Ἰδοὺ τί εἶχε συμβεῖ: Ὁ προδρότης εἰσῆλθεν εἰς κατάστημα ζητῶν ν’ ἀγοράση ἄλευρον, ὄτε ἐξαίφνης ἔξωθεν ἠκούσθη:
- Μὴ δίνετε ἀλεύρι στὸν Ἰούδα! Ἀφῆστε τὸν νὰ ψοφήση ἀπὸ τὴν πείνα! Εἶναι ὁ προδότης Παπαγεωργίου!
Ὁ στηλίτης προδιατεθειμένος, ὡς φαίνεται, νὰ ἴδη τοιαύτας ὑποδοχᾶς, δὲν τὰ ἔχασε καὶ ἀποφάσισε ν’ ἀπαρνηθεῖ ἑαυτόν.
- Δὲν εἶμαι ἐγώ, ρὲ παιδιά, ὁ Παπαγεωργίου. Ἀφῆστε μέ, ρὲ παιδιά, ἐμένα μὲ λένε Χατζηκωστή!
Ἡ θέσις ἀνθρώπου ἀπαρνουμένου ἑαυτὸν καὶ ἀλλάσσοντος ὄνομα, διότι τὸ ἰδικὸ τοῦ κατέστη ἀφόρητον εἰς αὐτὸν τὸν ἴδιον, ἐκίνησε εἰς οἶκτον τοὺς διώκτας του καὶ τὸν ἄφησαν πρὸς στιγμήν. Ἐπωφεληθεῖς τότε ἐτράπη εἰς φυγὴν καὶ ἀκολουθούμενος ὑπὸ τῶν φωνῶν καὶ τῶν ἀρῶν τῶν συρρευσάντων πολιτῶν, διέσχισε δρομέως τρέχων τὰς ὁδούς. Τί ἄραγε ἔγινε; Μήπως ἀπελθῶν ἀπήγξατο; (=μήπως κρεμάστηκε). Δὲν τὸ πιστεύομεν». (Κ. Σιμόπουλος, «ἡ διαφθορὰ τῆς ἐξουσίας», σέλ. 284). Τέτοιοι ἦταν πάντα, οἱ περισσότεροι, ἀπ’ αὐτοὺς ἀπαίδευτοι, ἀνυπόληπτοι καὶ ἐξαρτημένοι ἀπὸ τὶς διαθέσεις τοῦ ἀρχηγοῦ. (Θέαμα ἀηδὲς καὶ γελοῖο παρουσιάζει ἡ Βουλή, ὅταν ὁμιλεῖ ὁ φερόμενος ὡς πρωθυπουργός, τοῦ νῦν καιροῦ. Ἀμολάει μία καρυκευμένη ἀνοησία, ὁ κομματάρχης, καὶ ἐκτινάσσονται ἀπὸ τὰ ἕδρανα καὶ χειροκροτοῦν κάποιοι, ὡς ἀνδράποδα, μετὰ μανίας).
Καὶ θὰ κλείσουμε μὲ ἕνα κείμενο, τὸ ὁποῖο ἐξεικονίζει τὴ διαχρονικὴ ἀχρειότητα τῶν πολιτικάντηδων, τῶν «ὄνων πολιτικῶν» τῆς σήμερον.
«Ἦταν ἕνας καμηλιέρης, ὁ Ἐμὶν ἀγάς, ποὺ ἔζησε μία ζωὴ στὰ καραβάνια. Ἀρρώτησε στὰ 99 τοῦ, ἐνίωσε πὼς ζυγώνει τὸ τέλος καὶ κάλεσε κοντὰ τοῦ παιδιά, ἐγγόνια, συγγενεῖς καὶ φίλους καὶ ζήτησε συγχώρεση. Θυμήθηκε καὶ τὶς καμῆλες του καὶ παρακάλεσε νὰ τὸν πάνε στὸ παχνὶ γιὰ νὰ ἀποχαιρετήσει καὶ ἐκεῖνες. Τὶς χάιδεψε ὁ Ἐμὶν ἀγάς, ἔκλαψε καὶ εἶπε:
- Ἐγὼ πιὰ σᾶς ἀφήνω. Ἔφτασε ἡ ὥρα μου. Ἀλλὰ γιὰ νὰ πάω ἥσυχος θέλω νὰ μὲ συγχωρέσετε γιὰ ὅ,τι κακό σας ἔκανα. Τί νὰ γίνει, ἔτσι εἶναι ὁ ντουνιάς!
Καὶ μία καμήλα, γερασμένη, τοῦ λέει:
- Ποῦ μᾶς ἔδερνες καὶ ποὺ μᾶς ἄφηνες νηστικές, κακὰ πράγματα, ἁμαρτία ἀπὸ τὸ Θεό, μὰ στὸ συγχωρᾶμε. Ἕνα μόνο δὲν θὰ σοὺ συγχωρέσουμε ποτέ.
- Ποιό; Ρωτάει τρομαγμένος ὁ Ἐμὶν ἀγάς.
- Ποιό; Νὰ τ’ ἀκούσεις. Ὅλες εἴμαστε ὑπάκουες στὴ δούλεψή σου. Καὶ σύ, ἀντὶ νὰ μᾶς τιμᾶς, ἔβαζες ἕνα γαϊδούρι, νὰ μᾶς τραβάει ἀπὸ τὴ μύτη.
(Στὰ καραβάνια προπορευόταν πάντοτε ἕνας γαίδαρος).
Ὁ Ἐμὶν ἀγὰς ἀναστέναξε.
- Δίκιο ἔχετε! Μὰ ἔτσι εἶναι φτιαγμένος ὁ ντουνιάς. Γαϊδούρια νὰ τὸν ὁδηγοῦν καὶ νὰ τὸν σέρνουν ἀπὸ τὴ μύτη!».


aktines

Ένα και μοναδικό είναι το δίλημμα: Εξέγερση ή θάνατος...




Θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τη συντριβή μας, τον αργό και βασανιστικό μας θάνατο ή θα ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ; 
Αυτό είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ δίλημμα, το ένα και μοναδικό, που μπαίνει σήμερα μπροστά στον ελληνικό λαό…
 
Οι φιέστες των ΓΕΝΙΚΩΝ ΑΠΕΡΓΙΩΝ που οργανώνουν οι εργατοπατέρες και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες του ΚΚΕ πρέπει, απλώς, να αποτελέσουν την αφορμή, το «όχημα» απεγκλωβισμού της λαϊκής ΟΡΓΗΣ από τις ορειχάλκινες πλάκες των εργατοπατέρων και γραφειοκρατών, οι οποίοι έχουν ένα και μόνο στόχο:
 

Την εκτόνωση της λαϊκής αγανάκτησης, το «κλείδωμα» της λαϊκής οργής στα εκλογικά παιχνίδια των συνδικαλιστικών και κομματικών ηγεσιών… 

Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, πλέον, βαθιά:
 Οι ηγεσίες των δήθεν αριστερών κομμάτων και των πολύχρωμων, ελεεινών εργατοπατέρων (κρατικοί συνδικαλιστές) ΜΠΟΡΕΙ να κραυγάζουν για ΓΕΝΙΚΟ ξεσηκωμό, αλλά στην πράξη αυτό που επιδιώκουν (το ζούμε δραματικά τώρα χρόνια και χρόνια) είναι οι εκτονωτικές φιέστες παρελάσεων-διαδηλώσεων, είναι η δική τους συνδικαλιστική και κομματική επιβίωση και ΟΧΙ η ΕΞΕΓΕΡΣΗ και η ΟΡΓΑΝΩΣΗ (αυτό-οργάνωση) της κοχλάζουσας λαϊκής ΟΡΓΗΣ… 

Γι αυτό ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ και σήμερα 
σε συνθήκες ολοκληρωτικής λεηλασίας και καταστροφής μας, σε συνθήκες ΓΕΝΙΚΟΥ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ μας από τις πλανητικές φασιστικές ελίτ, να ΔΙΑΣΠΟΥΝ, ακόμα και αυτές τις κινητοποιήσεις-φιέστες, εξακολουθούν να παίζουν το διασπαστικό παιχνίδι-σώου των ξεχωριστών και «μαντρωμένων» (κομματικά και συνδικαλιστικά) απεργιακών κινητοποιήσεων… 

Εξακολουθούν οι αχρείοι ΟΧΙ μόνο να μην ΠΡΟΩΘΟΥΝ στοιχειωδώς πρωτοβουλίες ΕΝΟΤΗΤΑΣ και ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ του ελληνικού λαού, αλλά να επιχειρούν, με νύχια και με δόντια, να «μαντρώσουν» τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή στις στενές δικές τους συνδικαλιστικές και κομματικές στάνες…
 

Το ίδιο θα επιδιώξουν και σήμερα και αύριο, να εφαρμόσουν τη γνωστή συνταγή τους:
 Το «κλείδωμα» της λαϊκής οργής και ενεργητικότητας στο μπουκάλι των κομματικών και συνδικαλιστικών παρελάσεων. 

Χωρίς να σπάσει, ο ελληνικός λαός, αυτά τα «λουκέτα» των «κλειδοκρατόρων» της ΟΡΓΗΣ του, δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, ούτε ένα βήμα προς την ΕΞΕΓΕΡΣΗ…
 

Οι ίδιοι οι απεργοί ΠΡΕΠΕΙ να σπάσουν αυτούς τους ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΟΥΣ (συνδικαλιστικούς και κομματικούς) φράκτες και να πάρουν στα δικά τους χέρια την οργάνωση του ΑΓΩΝΑ… 


Αν γίνει αυτή η αρχή ΤΟΤΕ και μόνο τότε θα μπούμε στο δρόμο της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ:
 Μιας ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ που θα στηρίζεται στις ίδιες τις ΕΝΙΑΙΟ-ΜΕΤΩΠΙΚΕΣ αυτό-οργανωμένες δυνάμεις του λαού, δυνάμεις οι οποίες θα ανακαλύψουν οι ίδιες τον τρόπο και τα μέσα του αγώνα τους… 

Τότε και μόνο τότε θα ζωντανέψουνε ξανά το σύνθημα κάθε μεγάλης ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ: «Ελευθερία ή θάνατος»!!!
 

Ο αγώνας του ελληνικού λαού, σήμερα, είναι αγώνας ζωής και θανάτου και δεν μπορεί έναν τέτοιο ΑΓΩΝΑ να τον εμπιστευτεί στους κομματικούς και συνδικαλιστικούς, ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ κλειδοκράτορες: Στα δεκανίκια των εχθρών του… 


ΕΜΠΡΟΣ να σπάσουμε τα κιγκλιδώματα, ΟΛΑ τα κιγκλιδώματα: Της καθεστωτικής «νομιμότητας», τα συνδικαλιστικά, τα γραφειοκρατικά, τα κομματικά, αλλά και τα φυσικά, αυτά που περιχαρακώνουν τους δρόμους και την κατοχική Βουλή με σιδεριές και ΜΑΤ…
 

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ή ΘΑΝΑΤΟΣ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος…

resalto

Σε κλαίει λαός..., α΄ μέρος

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΒΑΤΑΤΖΗ, ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ


Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο.
Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού.

Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία όμως ως σώφρων εκείνος, μοίρασε στους φτωχούς, καθώς και σε αφιερώματα στους Ιερούς Ναούς και τις Εκκλησίες, διότι “μακάριοι οι αγαπώντες την ευπρέπειαν του οίκου Σου”…

Στη συνέχεια ο Ιωάννης, μια που η Κωνσταντινούπολη ήταν στα χέρια των Φράγκων, κατευθύνθηκε στο Νύμφαιο της Βιθυνίας, όπου και ήταν η έδρα της αυτοκρατορίας μας, αφού από το 1204 ο Πόλη είχε αλωθεί και κατακυριευθεί με δόλο από τους “Σταυροφόρους” και νέος αυτοκράτωρ είχε ανακηρυχθεί στη Νίκαια της Βιθυνίας ο ευσεβέστατος Θεόδωρος Λάσκαρης, ο ποιητής της Μεγάλης Παράκλησης στην Παναγιά, την οποία και ψάλλουμε εναλλάξ με την Μικρή, κάθε ημέρα, από την 1η έως τις 15 Αυγούστου!

Εκεί κατέφυγε λοιπόν ο Ιωάννης, για να βρει ένα θείο από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν Ιερεύς στα ανάκτορα του Θεοδώρου Λάσκαρη. Έτσι, γνωρίστηκε με τον καλό βασιλέα, αλλά ούτε στιγμή δεν υπερηφανεύτηκε για εκείνη τη συναναστροφή του, αλλά εξακολούθησε να είναι φιλικός και ταπεινός με όλους, ευπρόσιτος, πράος, άκακος, γαλήνιος, σεμνός και πάντα ήρεμος στο διάλογο. Έτσι, με όλα αυτά τα χαρίσματα, ήταν αξιαγάπητος τόσο, που η αρετή του έλαμψε μπροστά στα μάτια του Αυτοκράτορα Θεοδώρου, ο οποίος και του έδωσε ως σύζυγο τη θυγατέρα του Ειρήνη. Για να τη λάβει όμως γυναίκα του, χρειάστηκε να μονομαχήσει με το Λατίνο Κόραδο, που καυχιόταν για τη δύναμή του! Όμως ο Ιωάννης Βατάτζης τον νίκησε, λέγοντας “Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι”, σαν δεύτερος Νέστορας!

ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΝΙΚΑΙΑΣ

 
Όταν ο βασιλιάς-υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα κοιμήθηκε, ανέλαβε την Αυτοκρατορία ο ίδιος στα 1222 μ.Χ., ως Ιωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης. Και από τότε έδειξε για μια ακόμη φορά, πόσο σοφή ήταν η εκλογή του Θεόδωρου. Έγινε λοιπόν από τότε ο Ιωάννης, ο προστάτης των αδικουμένων, ο δικαιότατος κριτής, η πηγή η αστείρευτη της ελεημοσύνης, τόσο, που του δόθηκε το προσωνύμιο Ελεήμων!!!

Ήταν ακόμη ευσεβής και πιστός στην Ορθοδοξία βασιλεύς και όχι μόνο έδειξε, αλλά και κατάφερε με το ζήλο του να βαπτιστούν Χριστιανοί όλοι οι Ιουδαίοι της επικράτειάς του!!!

Επίσης, προσπάθησε τα μέγιστα, να γίνει η επανΕνωση των Εκκλησιών, δηλαδή να αναγνωρίσει η Δύση το ορθό Δόγμα. Κατάφερε μάλιστα να αποσταλούν πρέσβεις από τον Πάπα Γρηγόριο Θ’ και να αρχίσει διάλογος, προεξάρχοντος από τη δική μας πλευρά του τότε Πατριάρχου Γερμανού του νέου. Ο Ιωάννης θα κατάφερνε τότε το ευχόμενο, αλλά δυστυχώς οι Δυτικοί δεν θέλησαν στο τέλος να αφαιρέσουν την αντιορθόδοξη προσθήκη από το Σύμβολο της Ορθής Πίστεως, δηλαδή το “και εκ του Υιού εκπορευόμενον”…

Ο Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!!! Στάθηκε αληθινός “πατέρας των Ελλήνων”, πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια μας.

Μάλιστα τέτοια ήταν η πολιτική ποιότητά του, που όταν κάποτε συνάντησε το γιο του Θεόδωρο στο κυνήγι να φορά πολυτελή ρούχα, αρνήθηκε να τον χαιρετήσει! Και όταν το παιδί του τον ρώτησε σε τι είχε σφάλει, ο Ιωάννης απάντησε ότι εκείνα τα μεταξωτά και χρυσούφαντα που φορούσε ο γιος του ήταν από το αίμα του λαού του και πως θα έπρεπε να ξέρει ότι κάθε έξοδο, πρέπει να γίνεται για τον λαό, διότι ο πλούτος των βασιλέων, στο λαό ανήκει!!! (Σ.Σ. ΟΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ, ΘΛΙΒΕΡΕΣ...!)

Η πίστη του στο Θεό ήταν πολύ μεγάλη και τον βοήθησε αποφασιστικά σε κάθε του βήμα, όπως και τότε που χρειάστηκε να μονομαχήσει με τον σκληρό Αζατίνη, Σουλτάνο του Ικονίου, που συχνά πυκνά λεηλατούσε τις πόλεις μας που ήταν κοντά στον ποταμό Μαίανδρο. Άκουσε τότε νοερά θεία φωνή, που του έλεγε:

“Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται” και πήρε ευθύς τέτοια δύναμη, ώστε όρμησε και κατανίκησε τον τρομερό Σουλτάνο!!!

Η ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

 
Ποτέ ο Ιωάννης Βατάτζης δεν έβγαζε από το νου του το μεγάλο ποθούμενο, την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την ανασύσταση της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό εργάστηκε και προς την κατεύθυνση αυτή με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Σώφρων, συνετός και προνοητικός στην πολιτική του, αν και είχε εκλέξει ικανότατους στρατηγούς, επιδίωκε την αποφυγή των μαχών. Γνώριζε να μην αναλαμβάνει τίποτε πριν το προπαρασκευάσει κατάλληλα, ενώ είχε βαθιά ευσέβεια και έδειχνε σεβασμό και στον πιο απλοϊκό μοναχό. Ο λαός τον αγαπούσε και η Εκκλησία προσευχόταν με χαρά για αυτόν! Και εκείνος, ακόμη πιο πολύ προχωρούσε προς τον ιερό σκοπό της πατρίδας.

Νίκησε τους Λατίνους που κρατούσαν όμως ακόμα σκλαβωμένη την Πόλη και τους επέβαλε τη συνθήκη του 1225, με την οποία κατελάμβανε όλα τα Μικρασιατικά εδάφη, εκτός από αυτά που ήταν κοντά στη Νικομήδεια και απέναντι από την Κωνσταντινούπολη.

Κατασκεύασε κατόπιν ισχυρό στόλο και ελευθέρωσε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Κω και άλλα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, υπολογίζοντας σωστά ότι κουμάντο στο Αιγαίο κάνει όποιος έχει στόλο και άρα οι Λατίνοι χωρίς πολεμικά πλοία και βάσεις, δεν θα κρατούσαν για πολύ ακόμη τη Θεοφύλακτη. Έπιασε λοιπόν και τα Στενά της Έλλης (Ελλήσποντος) και επιχείρησε τις πρώτες επιθέσεις στα περίχωρα της Βασιλίδας, πετυχαίνοντας στα 1225 να απελευθερώσει τη στρατηγικά σημαντική Αδριανούπολη! Ο δρόμος πια για την Πόλη του Κωνσταντίνου ήταν ανοιχτός!

Στα ανατολικά προελαύνουν εκείνο τον καιρό οι Μογγόλοι, που νικούν το Σουλτάνο του Ικονίου, ο οποίος αναγκάζεται να ζητήσει συνθήκη με τη Νίκαια, παύοντας προς το παρόν να αποτελεί κίνδυνο, λύνοντας τα χέρια του Βατάτζη, που κατατροπώνει τώρα και τους Βουλγάρους στα 1246 και ελευθερώνει το κομμάτι Αξιός - Έβρος ποταμός, ενώ οι καμπάνες κοντεύουν να σπάσουν από τη χαρά τους όταν ο Ιωάννης Βατάτζης, ο Άγιος Βασιλιάς, μπαίνει με συγκίνηση στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας, στην Πόλη του Αγίου Δημητρίου, στη Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο της ίδιας ευλογημένης χρονιάς!

Όμως, η καλή του σύντροφος, η Ειρήνη Λάσκαρη, κλείνει για πάντα τα μάτια της και κείνος θα κρατήσει για πάντα μέσα του ανεξίτηλη τη γλυκιά μνήμη της. Όμως ξέρει πως ο εαυτός του δεν του ανήκει, αλλά αξίζει να το κάνει κάθε μέρα θυσία για το λαό του και την πατρίδα! Έτσι ο Ιωάννης, έχοντας αναπτύξει μια φιλία με το Γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β’, δέχεται να γίνει ο γάμος του με την κόρη του Φρειδερίκου Κωνσταντία, ως επισφράγηση μιας πανίσχυρης συμμαχίας, που θα τρομάξει την Ευρώπη και ιδίως τους Λατίνους, που πιέζονται τώρα πανταχόθεν.

Αλλά, ενώ ο Ιωάννης Βατάτζης έφτιαξε ένα πανίσχυρο κράτος από τις στάχτες του Βυζαντίου και είχε σφίξει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη, στις 4 Νοεμβρίου του 1254 αφήνει την τελευταία πνοή του, επάνω στο δρόμο για το όνειρο, επάνω στο δρόμο για το καθήκον, την Πίστη του Θεού, το Χρέος για την Πατρίδα, την Αγάπη για το λαό…

Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

 
Το τίμιο σώμα του ευσεβεστάτου, δίκαιου, γενναίου και ελεήμονος βασιλέα, ενταφιάστηκε σε ένα Μοναστήρι που είχε κτίσει ο ίδιος και το είχε ονομάσει Σώσανδρα, ενώ αργότερα δια θαυμαστής αποκαλύψεως ο ίδιος ο Ιωάννης, ζήτησε να μετακομισθεί το λείψανό του στη Μαγνησία (της Μικράς Ασίας). Όταν όμως πήγαν να ανοίξουν τον τάφο για να εκτελέσουν τη μετακομιδή, αντί να βγει η γνωστή δυσωδία, μια γλυκιά ευδία απλώθηκε τριγύρω, σαν να είχε ανθίσει απότομα κήπος αρωματικός! Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό.

Ο νεκρός φαινόταν σαν να κάθεται επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να έχει καμιά μελανότητα, καμιά δυσωδία, κανένα απολύτως σημείο που να φανέρωνε πως ήταν νεκρός!!! ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ήταν μέσα στον τάφο και το χρώμα του σώματός του ήταν όπως κάθε φυσιολογικού εν ζωή ανθρώπου! Έμοιαζε πραγματικά σαν ένας ολοζώντανος, αλλά ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ!!! Και μάλιστα και αυτά ακόμη τα ρούχα του επίσης είχαν διατηρηθεί επί επτά χρόνια αδιάφθορα και έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις ραφθεί!!! Γιατί έτσι αντιδοξάζει ο Θεός εκείνους που Τον δοξάζουν στη γη!

Μάλιστα από τότε το τίμιο λείψανο του Αγίου βασιλέως Ιωάννη Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος έδωσε πάμπολλα θαύματα, γιατρεύοντας θαυματουργικά Χάρητι Θεού ασθένειες, διώκοντας δαίμονες και θεραπεύοντας ένα σωρό πάθη, με την κατοικούσα εν αυτώ Χάρη του Αγίου Πνεύματος!

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

 
Αναφέρεται -όπως σημειώνεται σε ημερολόγιο που εξέδωσε το 2001 η Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου- ότι μέχρι το 1992 “η μνήμη του αυτοκράτορα Ιωάννου του Ελεήμονος ετιμάτο κάθε χρόνο στην εκκλησία της Μαγνησίας, την οποία έκτισε ο ίδιος και στην οποία βρήκε την τελευταία ανάπαυσή του, καθώς και στο Νυμφαίον, την αγαπημένη του κατοικία” (Οστρογκόρσκυ).

Όμως τι απέγινε ο Ναός εκείνος; Τι απέγινε το άφθαρτο λείψανο του “Μαρμαρωμένου Βασιλιά”; Τι σχέση έχει με το “θρύλο” και ποια με τις προφητείες για ανάκτηση της Πόλης, που τόσο και ο ίδιος είχε πασχίσει;

ΣΗΜΕΡΑ, η μνήμη του Αγίου Ιωάννη Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος, τιμάται και εορτάζεται στο βυζαντινό Διδυμότειχο, επάνω στην Εκκλησιά του Χριστού Σωτήρα του κάστρου, όπου και υπάρχει σαν θησαυρός η φορητή εικόνα του Αγίου, δημιούργημα της λαϊκής τέχνης του 1958, που πάνω της έχει γραμμένο και το Απολυτίκιό του:

“ Τον λαμπρόν Βασιλέα και των πιστών μέγα καύχημα και των νυμφαίων το κλέος, Ιωάννην τιμήσωμεν, εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην επιτελούντες αυτού, συμφώνως ανακράζοντες. Δόξα τω σε Δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα των ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα”.


πηγή:noiazomai