Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Mεταξωτοί άνθρωποι...




Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος:«Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...; Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα... Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

Του Γιαννη Τριάντη από την Πειραϊκή Εκκλησία, πρωτοδημοσιεύθηκε στα Επίκαιρα




πηγή ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Γειά σου κ. Τρεμόπουλε με τις εξυπνάδες σου




Για πες μας γιατί δεν καταλάβαμε…


Συμφωνείς να ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΟΥΝ και τα έσοδα των Εβραϊκών Συναγωγών ανά την Ελλάδα αλλά και το ΚΙΣ ;
Συμφωνείς να φορολογηθούν για την τεράστια ακίνητη περιουσία τους για να σωθεί η χώρα μας ;

Συμφωνείς να μπουν ΟΡΚΩΤΟΙ ΛΟΓΙΣΤΕΣ σε όλες τΙς..
 ΜΚΟ που χρηματοδοτήθηκαν με ποσά μεγαλύτερα των 10.000 ευρώ;

Να μας το διευκρινήσεις ρητά και ξεκάθαρα.

Να σε ακούσουμε να αναφέρεσαι και στην Εβραϊκή θρησκεία που επίσης απολαμβάνει ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ στη χώρα μας.

Επίσης θα μας πεις αν συμφωνείς να ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΑΥΣΤΗΡΑ οι Τράπεζες που καταφέρνουν να παρουσιάζουν κέρδη εν καιρώ χρεοκοπίας;

Συμφωνείς να ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΘΕΙ … η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ και να ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΤΟΚΟΙ που οφείλονται στους μετόχους της λόγω του ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΟΥ δικαιώματος που της δόθηκε να εκδίδει ΕΝΤΟΚΩΣ χαρτονομίσματα ;

Συμφωνείς να ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΟ ΜΕΤΟΧΟΛΟΓΙΟ της Τράπεζας της Ελλάδος μέχρι φυσικών προσώπων ;;;

Δεν ζητάμε τίποτα σπουδαίο. Απλές νομοθετικές ρυθμίσεις είναι , σαν αυτές που απαιτούνται να γίνουν για να αποκοπεί η Εκκλησία από το Κράτος.

Αλλά αν έχεις τα κότσια … να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ να αποκοπεί ΠΡΩΤΑ η ΤΡΑΠΕΖΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ από τις φλέβες των φορολογουμένων και να διαγραφούν τα χρέη του Δημοσίου προς αυτήν. Γιατί ξέρεις ότι οι Έλληνες δεν έχουν πρόβλημα να πληρώνουν τους μισθούς των ιερέων ακόμα κι αν αυτοί είναι καθολικοί ή μουσουλμάνοι.

Αλλά να πληρώνουν τους ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ που κρύβονται πίσω από δήθεν ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ οργανισμούς… σίγουρα ΔΕΝ το θέλουν.

Να πληρώνουν ψεύτες και κλέφτες πολιτικούς δεν θέλουν που ΔΕΝ τολμούν να πουν στους ψηφοφόρους τους ΠΟΙΟΙ κρύβονται πίσω από την ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ και την ΤΡΑΠΕΖΑ της ΕΛΛΑΔΟΣ και με ποιο δικαίωμα υποχρέωσαν το Δημόσιο αντί να ΕΚΔΙΔΕΙ …ΑΤΟΚΟ χρήμα … να το δανείζεται ΕΝΤΟΚΩΣ από ιδιωτικά ιδρύματα… που έφεραν ψευδείς τίτλους δήθεν Κρατικού οργανισμού με σκοπό την πλάνη και την εξαπάτηση του κόσμου.

Τι έγινε; Ανατρίχιασες;

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

πηγη  ταχαλια

Επιστολή στον κ. Ψαριανό



Αξιότιμε κύριε βουλευτά,
Συγκινήθηκα ιδιαιτέρως για τις πρόσφατες ερωτήσεις σας στη Βουλή, όπου ζητήσατε την κατάργηση του αγιασμού και της προσευχής στα Σχολεία και την κατάργηση του σώματος των στρατιωτικών ιερέων. Είναι παρήγορο ότι άτομα οξυδερκή σαν και εσάς αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι δυνατόν τον ελληνικό λαό να τον απασχολούν θέματα ήσσονος σημασίας, όπως η οικονομική κρίση, οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων, η ανεργία, οι απολύσεις και λοιπά ανούσια, μικρά και ασήμαντα πράγματα, την στιγμή που το καυτό πρόβλημά μας σήμερα, είναι η αδικαιολόγητη εμμονή των Ελλήνων σε αναχρονιστικά και παρωχημένα μοντέλα που καθιστούν την σύγχρονη πολυπολιτισμική Ελλάδα ένα ‘θεοκρατικό καθεστώς’, όπως πολύ σωστά είπατε.
Θα σας ήθελα όμως πιο ριζοσπαστικό. Πιο αποφασισμένο. Πιο φάιτερ. Διότι με την κατάργηση του αγιασμού και των στρατιωτικών ιερέων δεν λύνεται το πρόβλημα. Χρειάζονται δυναμικά μέτρα, αποφασιστικές αλλαγές και ριζικές λύσεις.
Προτείνω λοιπόν σειρά μέτρων, που θα βγάλουν την χώρα μας από τον Μεσαίωνα του σκοταδισμού και της θρησκευτικότητας και θα την οδηγήσουν στην φωτισμένη εποχή του εκσυγχρονισμού και της πολυπολιτισμικότητας.
Ιδού τα μέτρα:
- Αφαίρεση όλων των εικόνων και των σταυρών από δημόσιους χώρους.
- Κατάργηση του παρωχημένου και διχαστικού τρόπου χρονολόγησης ‘προ Χριστού’ και ‘μετά Χριστόν’.
- Απαγόρευση χρήσεως σε δημόσιους χώρους, φράσεων όπως ‘Θεός Φυλάξοι’, ‘Χριστός και Παναγιά’, ‘Χριστός και Απόστολος’ ‘τραβώ τα πάθη του Χριστού’, ‘Δόξα τω Θεώ’ και ‘(με βάρεσε στο) Δόξα πατρί’.
- Απαγόρευση δημόσιου στολισμού χριστουγεννιάτικων δέντρων, φατνών, τραγουδίσματος καλάντων, μασήματος κουραμπιέδων και λοιπών μισαλλόδοξων εθίμων.
- Κατάργηση όλων των παρωχημένων χριστιανικών εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, Αγ. Πνεύματος, των Φώτων, του Θωμά, της Τυροφάγου κλπ. Στην θέση τους θα μπορούσαν να μπουν νέου ύφους γιορτές που θα αντιπροσωπεύουν τη νέα πολυπολιτισμική ζωή μας. Θα μπορούσε να θεσπιστεί η γιορτή του χαλάλ, του Κεμάλ, του Αχμέντ, του Πανούση, του Ραγκούση, του Αμπντουλάχ, του ταμ ταμ, της αφγανικής μπούρκας, της κινέζικης παντόφλας, της αραβικής πίτας, της ινδικής καρύδας, της αλβανικής φούντας, του βρεγμένου σφουγγαριού, της τσάντας μαϊμού και του (κλεμμένου) πορτοφολιού.
- Κατάργηση του σταυρού από την ελληνική σημαία, ως συμβόλου αναχρονιστικού, παλαιολιθικού, και σαφώς διχαστικού. Στο κενό που θα μείνει, θα μπορούσε να μπει ένα σύμβολο πρωτότυπο, μοντέρνο, επαναστατικό και ολίγον τρέντυ. Μου έρχεται στο μυαλό το σήμα της Φερράρι, που σας είναι και οικείο.
- Απαγόρευση του ντιν νταν των καμπανών.
- Απαγόρευση της περιφοράς Επιταφίων στους δρόμους και στις πλατείες, προς αποφυγήν εντάσεων μεταξύ μειονοτήτων (Ελλήνων) και ντόπιων (οι υπόλοιπες φυλές).
- Απαγόρευση του σταυροκοπήματος σε δημόσιους χώρους. Για τους ίδιους λόγους.
- Αφαίρεση όλων των σταυρών από πλατείες, μνημεία, ηρώα, βουνά και λαγκάδια.
- Κατάργηση του σημείου του σταυρού στα ψηφοδέλτια κατά τις εκλογές, ως συμβόλου διχαστικού και παρωχημένου.
- Αφαίρεση του σταυρού ως έμβλημα από τον Ερυθρό Σταυρό. Επίσης να αφαιρεθεί και από την ονομασία του. Οπότε θα λέγεται ‘ερυθρός’. Σκέτο.
- Κατάργηση της χρήσεως των ονομάτων ‘Σταύρος’ και ‘Σταυρούλα’.
- Κατάργηση ανάλογων επιθέτων τύπου Σταυρόπουλος, Σταυρίδης, Σταυράκης κλπ.
- Απαγόρευση προβολής όλων των ταινιών του Σταυρίδη, για τους παραπάνω λόγους.
- Κατάργηση διχαστικών τοπωνυμίων, τύπου Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Σταυρούπολη, Σταυροχώρι κλπ
- Να απαγορευτούν τα σταυροδρόμια, τα σταυρόλεξα, τα σταυρωτά φιλήματα, οι σταυροβελονιές, οι σταυρόκομποι και τα σταυροκατσάβιδα.
- Να απελαθούν οι σταυραετοί.
Αυτά τα ολίγα για αρχή. Ύστερα βλέπουμε. Εύχομαι καλή συνέχεια στο έργο σας

Σαράντος Καργάκος – Κηφηνείον “Η Ωραία Ελλάς”



Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς αναδημοσιεύουμε ένα κλασσικό πλέον άρθρο του Συγγραφέα, Φιλολόγου και Ιστορικού Σαράντου Καργάκου:
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η …εργασία.

Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.
Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ότι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές…
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι’ αυτό τουμπάραμε..
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά.
Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».
Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά.
Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ’ όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος.
Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί.
Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους.
Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια.
Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς.
Oχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης.
Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία.
Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.
Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται.
Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες.
Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων.
Τα χαμηλοποιεί.
Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια και πού θεωρεί ως σωστό ότι γράφει το σχολικό.
Το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια.
Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;
Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς».
Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά.
Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία.
Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού).
Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;
Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά.
Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό.
Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου – μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία!
Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν.
Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος.
Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος.
Οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.
Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε.
Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη.
Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.
Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά.
Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου!
Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε … αγροτικό!
Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας.
Που να φθάσουν και τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία.
Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας.
Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων.
Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.
Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά.
Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε.
Ούτε να βλαστημήσουν.
Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα.
Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά;
Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.
Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ’ έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους.
«Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους.
Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά.
Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν… Ελλάδα.
Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!
Κι εμείς;
Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια».
Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.
Έπρεπε να ζούσε τώρα…
Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο,οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον.
Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
Posted on  by Νέα Πρωία

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Ένας άνδρας με παντελόνια.

«η ώρα ήλθεν, ω άνδρες έλληνες»






Του Δημήτρη Νατσιού«επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου»Πραξ. κη’, 24

«Θέλομεν την κατάργησιν της βουλευτικής φεουδαρχίας, η οποία ζει και υφίσταται λεηλατούσα και διαρπάζουσα τα δημόσια. Θέλομεν διοίκησιν όχι κλεφτοκοτάδων, λαφυραγωγών του Ταμείου, τυραννικήν των πολιτών. Θέλομεν τα χρήματα του λαού να μη διαρπάζωνται από τας ατίμους, συμμορίας των κομμάτων και των Αυλών. Θέλομεν να είμεθα ο πρώτος λαός της Ανατολής και να φέρομεν υπερήφανα το τιμημένο όνομά μας. Αυτά δεν γίνονται με τις κοπριές των κομμάτων της ατιμίας και της φαυλότητος. Θέλομεν άνδρας, θέλομεν πατριώτας, θέλομεν τιμήν και χαρακτήρα» (Τ.Βουρνά, «Γουδί», σελ. 59, Αθήνα 1957).
Αν αλλάζαμε κάπως, γραμματικοσυντακτικώς, το κείμενο και στη θέση της λέξης «Αυλών», βάζαμε «οικογενειών», θα είχε κανείς την εντύπωση ότι γράφτηκε στις μέρες μας.

Είναι όμως του 1909, δημοσιεύτηκε στην τότε εφ. «Χρόνος» από τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο», ο οποίος «ευθύνεται» γιά την Επανάσταση στο Γουδί.

Έχει γραφτεί ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μάλλον ως κακόγουστο αστείο. Η περίοδος προ του κινήματος στο Γουδί έχει κάποιες αξιοσημείωτες ομοιότητες με την τωρινή, αλλά και τα αξιοδράκρυτα κακέκτυπα. Παλαιοκομματικοί τζιτζιφιόγκοι, γόνοι «ιστορικών» οικογενειών, παράσιτα που τυραννούν και απομυζούν και σήμερα τον τόπο.

Ανθρωποι, όπως θα έλεγε ο Ροϊδης, οι οποίοι γνωρίζουν«εικοσιτέσσερας τρόπους να προμηθεύονται χρήματα εξ ων ο τιμιώτερος είναι η κλοπή».

Τότε η δύσμοιρη πατρίδα σύρθηκε στον λεγόμενο ατυχή πόλεμο του 1897. Η ήττα, η εθνική ατίμωση καταβυθίζει την χώρα στα νύχια του Διεθνή Οικονομικού Ελέγχου, ταπείνωση, υποτέλεια, εξάρτηση.

Κοινόχρηστη αποικία των Προστάτιδων-Δανειστών και σήμερα η πατρίδα μας.

Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών (τομ. ΙΔ’, σελ. 164) στο οικείο κεφάλαιο γιά τον Διεθνή Έλεγχο διαβάζουμε:

«Στην Ελλάδα ο έλεγχος, εκτός από τους ιδιαίτερα βαρείς οικονομικούς όρους, ήταν διπλωματικός, αφού τους αντιπροσώπους της επιτροπής ελέγχου δεν διόριζαν οι ομολογιούχοι, αλλά οι κυβερνήσεις των κρατών».

Και τω καιρώ εκείνω και τω καιρώ ετούτω οι κλεφτοκοτάδες πολιτικάντηδες, οι ορδές, τα κομματικά λησταρχεία ακολουθούν με ευλάβεια την πολιτική της αψόγου στάσεως, της μικράς και εντίμου Ελλάδος. (Σήμερα μιλάμε για μικρά και ανέντιμο).

Πριν από την Επανάσταση στο Γουδί, ο ψοφοδεής πρωθυπουργός Ράλλης, παίγνιο των Δυνάμεων, πλειοδοτών σε τουρκοφιλία, έστειλε μυστικό έγγραφο στην Πύλη (Ιούλιος του 1909) με το οποίο ενημέρωνε ότι διέταξε τους αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού, που αγωνίζονταν στην Μακεδονία, να την εγκαταλείψουν.

Η Ελλάδα διά στόματος του πρωθυπουργού της, παραδεχόταν επίσημα μιά από τις κυριότερες -αβάσιμες έως τότε- κατηγορίες των Τούρκων, ότι δηλαδή εξόπλιζε και διατηρούσε ανταρτοσώματα στη Μακεδονία που τα διοικούσαν αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού. Οι Τούρκοι αντιδρούν και σπεύδει ο Ράλλης -ο ΓΑΠ της εποχής- να χτυπήσει, γονυπετής και λείχων, την πόρτα της τουρκικής πρεσβείας και να ζητήσει έλεος.

Οι τωρινοί, παιδιά των Τούρκων κατά Μακρυγιάννη, καταπίνουν αμάσητες τις απειλές των αντίχριστων Αγαρηνών, συνιστώντας ψυχραιμία και σωφροσύνη.

Είπαμε «το σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα εστί». Η δειλία βαφτίζεται σωφροσύνη.

Μπορούν να αναφερθούν και άλλες - τηρουμένων των αναλογιών - ομοιότητες της προεπαναστατικής εκείνης-«οζουσας δουλείας εποχής» όπως γράφουν εφημερίδες, με την παρούσα κατάσταση.

Διαβάζοντας κείμενα των αρχών του 20ου αιώνα, όπως το προαναφερθέν στον πρόλογο, νομίζεις ότι αναφέρονται στις σημερινές συνθήκες (Το κακό έχει βαθιές ρίζες). Διαβάζουμε σε εφημερίδα του 1895 περίπου:

«Όλοι οι υπουργοί εδαπάνησαν δημόσια χρήματα, παρά τους νόμους, δημιουργήσαντες θέσεις και καταστήσαντες εις αυτάς οικείους και φίλους εν ω μάλιστα χρόνω το έθνος εδανείζετο... Υπηρέται υψηλών προσώπων, παντοπώλαι, κηπουροί και υδροφόροι αναγράφονται εις τας καταστάσεις του πολεμικού ναυτικού και εμισθοδοτούντο».(Κ.Σιμόπουλος, «η διαφθορά της εξουσίας», σελ. 172).

Και στην πολύπαθη εκπαίδευση παρόμοιες συνθήκες.

Διαβάζουμε σε κείμενο του 1899 με τίτλο «Επιπολαιότης και ημιμάθεια».

«Το εν ισχύι εκπαιδευτικό ημών σύστημα είναι ελλιπές και πλημμελές εν πολλοίς. Περιορίζεται αυτό εις την μετάδοσιν ξηρών τινών γνώσεων και τούτων ατελών... υπό το κρατούν μονομερές εκπαιδευτικόν ημών σύστημα, έχομεν να επιδείξωμεν, υπέρμετρον παραγωγήν επιστημόνων, ως επί το πολύ ημιμαθών, προς δε υποψηφίων, συνωστιζόμενων περί την κάλυψιν των δημοσίων θέσεων...».

Αυτά «ως επί το πολύ» επικρατούν και στην μεταπολιτευτική περίοδο.

Ημιμαθή κομματόσκυλα επανδρώνουν - ξεφτιλίζουν με τον κηφηνισμό τους το κράτος.

Χάσμα μέγα όμως εστήρικται μεταξύ του λαού εκείνης της εποχής με την τωρινή οχλομάζα. Προ του Γουδί και των ενδόξων Βαλκανικών Πολέμων σε τούτα τα χώματα ζεί ένας λαός που ακόμη αναπνέει το θυμίαμα του «21», απλοί άνθρωποι, με την αρχαία αγαθότητα και καλοσύνη, ολιγοδεείς, με πίστη και ευσέβεια, όταν τους κάλεσε η πατρίδα, μεταμορφώθηκαν στα λιοντάρια του Κιλκίς, του Λαχανά, του Σαρανταπόρου.

Τώρα εμείς, τα σημερινά απολειφάδια, της αρπαχτής, του σαλταδορισμού, της ανηθικότητας και αφιλοτιμίας, της προδοσίας και της απιστίας, «γράμματα, άρματα - καημένη Ρωμηοσύνη - διωγμένα», γράφει στην «Φλογέρα» ο Παλαμάς γιά την άλωση της Πόλης, οδηγούμαστε εις χείρας βαρβάρων της Δύσης και ανόμων της Ανατολής.

Το 1909 στο Γουδί συγκεντρώθηκε ο ανθός του ελληνικού στρατού και με την σύμπραξη όλου του λαού αποτίναξε τον παλαιοκομματικό συρφετό, βρήκε τα φτερά του τα πρωτινά, τα μεγάλα, διπλασίασε την Ελλάδα και πολλαπλασίασε την αξιοπρέπειά της. Τώρα κουρασμένοι, ζαλισμένοι, αγανακτισμένοι ελπίζουμε ακόμη στις ποικιλώνυμες παλαιοκομματικές συμμορίες.

«Η ώρα ήλθεν, ως άνδρες Έλληνες», όπως έγραφαν πολλές προ και επαναστατικές προκηρύξεις του ’21..


πηγη ρεσαλτο

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Επιτέλους! Η ΕΡΤ θα μπεί στην υπηρεσία του "Νέου Πατριωτισμού"




Εισαγωγικό σχόλιο από την
Κλασσικοπερίπτωση

Κατ΄ αρχάς πρέπει να θυμηθούμε ότι για τον κ. Παπανδρέου και την "σχολή" την οποία εκφράζει,"νέος πατριωτισμός" σημαίνει να απελευθερωθούμε απο τα βαρίδια του παρελθόντος όπως η ιστορία, τα σύμβολα, οι αξίες του δικαίου, της ελευθερίας, της οικογένειας, της Ορθόδοξης παράδοσης.
Χωρίς αυτά, θα μπορούμε να πετάξουμε στους αιθέρες της "Νέας εποχής" και να χαρούμε επιτέλους τα αγαθά της ελευθερίας των αγορών.

Μιας ελευθερίας που για να την χαρείς, απλώς θα πρέπει να λατρέψεις άλλον "θεό" και να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις ακόμα και τον αδελφό σου για χάρη της "ευνομίας" και της "μεταρρύθμισης".

Αν και η ΕΡΤ δεν απασχολεί καθόλου τον κρατικό προϋπολογισμό και μάλιστα κατάφερε εξ αιτίας των δραστικών περικοπών των μισθών των υπαλλήλων και εν γένει των δαπανών της, να παρουσιάσει εν καιρώ κρίσης 47 εκατομμύρια ευρώ πλεόνασμα ( όταν όλα τα ιδιωτικά ΜΜΕ χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους στο δημόσιο και τις τράπεζες απο απλήρωτους φόρους και θαλασσοδάνεια), η κυβέρνηση δια του κ.Forthnet (Elias Mosialos) ανακοίνωσε ότι θα την συρικνώσει , θα μειώσει τις παρεχόμενες απο αυτήν υπηρεσίες , όπως τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα, λειτουργία του μοναδικού στην Ελλάδα και μεγάλης αξίας οπτικοακουστικού μουσείου κλπ., πράγματα δηλαδή που δεν θα αποφέρουν ούτε ένα ευρώ κέρδος και που απλώς θα καταστήσουν την ΕΡΤ ένα "ακίνδυνο" ΜΜΕ για τα συμφέροντα του ΣΚΑΪ ( βλέπε ιδρυμα Soros) και του ALPHA (βλέπε Γερμανοί).

Μάλιστα ο κ. Μόσιαλος χρησιμοποιώντας την Λομβερδιανή θεωρία της "Εικαζόμενης συναίνεσης" ομολόγησε ότι αυτά που ανακοίνωσε για την ΕΡΤ δεν είναι προϊόν των γνωστών τροϊκανών απαιτήσεων, αλλά της "επιθυμίας του λαού".

Βασιζόμενοι λοιπόν σε αυτό το παραμύθι της "εικαζόμενης συναίνεσης", η πρώτη εφαρμογή "εξυγίανσης" της ΕΡΤ, ήταν να διακοπεί η απο χρόνια καθιερωμένη μετάδοση της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ανακοίνωνε με περηφάνεια την ανέγερση Τζαμιού (με έξοδα του κράτους) σε χώρο του πολεμικού ναυτικού στην περιοχή του Ελαιώνα.

Ακόμα και ο πιό αδιάφορος για αυτά τα θέματα συμπατριώτης μας, έχει πλέον αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση και οι αριστεροδέξιες πατερίτσες της, δεν κρύβουν την απέχθειά τους σε κάθε τι που θυμίζει Ελλάδα και Ορθόδοξη παράδοση.

Η στρατηγική αυτή δεν είναι φυσικά ούτε πρωτόγνωρη ούτε άγνωστη σε όσους έχουν ασχοληθεί έστω και επιδερμικά με τις τακτικές και τις πρακτικές της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι από όπου πέρασε αυτή η νεοεποχήτικη πανούκλα, είτε σαν στρατιωτικός , είτε σαν οικονομικός, είτε σαν πολιτικός εισβολέας, ο στόχος πάντα ήταν ο ίδιος:

Να απορρυθμιστεί το κράτος , να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, να διαλυθεί η παιδεία, να εξαφανισθεί η παράδοση και εν τέλει να μετατραπεί το "υπό κατοχή" έθνος σε ένα αποψιλωμένο από πολιτισμό και υποδομές οικόπεδο, ώστε να οικοδομηθεί χωρίς εμπόδια στην θέση του ένα νέο αποεθνοποιημένο "κράτος - επαρχία".

Για την Ελλάδα η αποεθνοποίηση και αποχριστιανοποίηση είναι δύο βασικές προτεραιότητες των εντολοδόχων της Νέας Τάξης Πραγμάτων, προκειμένου να ολοκληρωθεί ο κύκλος της κατεδάφισης και να αρχίσει ο νέος κύκλος της εκ θεμελίων ανοικοδόμησης ενός προτεκτοράτου ( κατά την πρόσφατη δήλωση του υπ, οικονομικών της Μ.Βρετανίας).

Ας μην γελιώμαστε.Οι προθέσεις του σημερινού καθεστώτος είναι ξεκάθαρες και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για καλές σκέψεις και προσδοκίες.

Το ζητούμενο είναι αν εμείς ως λαός θα αντιληφθούμε πως έχουμε ευθύνη να προστατέψουμε την ελευθερία μας την εθνική μας υπόσταση και όλα όσα θέλουν να βγάλουν στο σφυρί ή να πετάξουν στην χωματερή της παγκόσμιας κυβέρνησης για την κυριαρχία της οποίας εργάζονται νυχθημερόν.


πηγή κλασικοπεριπτωση