Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Ὁ Διαφωτισμός καταστρέφει τήν Ρωμηοσύνη

Γράφει ὁ Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
Ἀπό τόν 18ο αἰῶνα ἕνα νέο πνεῦμα ἔρχεται ἀπό τά «πεφωτισμένα» ἔθνη, ἀντίθετο μέ τό ὀρθόδοξο, τό κοινοτικό, τό ρωμαίικο. «Ἤδη ἀπό τά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα εἰσβάλλει στήν “καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν” ἕνας νέος κόσμος, προϊόν τῶν ἰδεολογικοπολιτικῶν διαδικασιῶν καί ἐξελίξεων τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, πού ἐπιδιώκει, μέσῳ τῶν ἐδῶ φορέων τοῦ ἀλλοτριωμένου πνεύματός του, νά ἀναπροσανατολίσει καί νά ἀναμορφώσει τήν ρωμαίικη-ὀρθόδοξη κοινωνία. Εἶναι ὁ Διαφωτισμός, ἡ νέα καθολική στάση ζωῆς καί ριζοσπαστική ἀνανοηματοδότηση ὅλων τῶν ἐκφάνσεων τοῦ βίου, πού ἐμβολιάζει τήν ὀρθόδοξη συνείδηση μέ στοιχεῖα ἀναιρετικά τῆς ταυτότητάς της (θρησκευτικό ἀδιαφορισμό, ἀθεϊστικές τάσεις, ἐνδοκοσμικό μονισμό)122.
Ὁ εὐρωπαϊκός νέο-ουμανισμός ἐπεκτείνει τήν ἐπιρροή του καί στά λαϊκά στρώματα, μέσῳ τῆς συνεχῶς ἐκδυτικιζόμενης παιδείας ἀπό τούς μαθητές καί ὁπαδούς τοῦ Ἀδαμαντίου Κοραῆ, μέ κορυφαίους τόν Θεόκλητο Φαρμακίδη καί τόν Θεόφιλο Καΐρη. Τό πνεῦμα τοῦ Διαφωτισμοῦ, συνδεόμενο μέ τήν ἐκκοσμίκευση, προκαλεῖ ρήξη στίς παραδοσιακές πνευματικές καί κοινωνικές σχέσεις, προτείνοντας νέες, θεμελιούμενες στήν νέα νοοτροπία, πού ἐμπνέει καί νέα ανθρωπολογία καί σωτηριολογία, στίς ὁποῖες τό λογικό καταλαμβάνει τήν θέση τῆς Χάρης καί ἡ ἀπολυτοποιημένη ἐνδοκοσμική γνώση ἀπομακρύνει.... ριζικά ἀπό τήν ζήτηση τοῦ Ἀκτίστου.
Ὁ Οὐμανισμός θά ἀποβεῖ νέα θρησκεία γιά τόν ἄνθρωπο τοῦ 19ου αἰῶνα. Ἀποκρούεται ἔτσι κάθε ἔννοια θεονομίας καί θεοκεντρικότητας, ἀκόμη καί ὅταν, γιά διαφόρους λόγους, δέν ἀπορρίπτεται ἡ θρησκεία.
Ἐνῶ δέ ὁ χῶρος τῆς λογιοσύνης καθιερώνει τό νέο οὐμανιστικό πρότυπο στήν ὀρθόδοξη κοινωνία, τό πνεῦμα τοῦ Εὐσεβισμοῦ, ὡς πεφωτισμένης θρησκευτικότητας, ἐπιβάλλει τό δικό του ἀνθρωπολογικό πρότυπο, ἀνταποκρινόμενο στίς κοινωνικές συμβατικότητες τῆς θρησκεύουσας ἀστικῆς κοινωνίας123.
Τό πνεῦμα αὐτό, πού προωθήθηκε σημαντικά ἀπό τήν παρουσία καί δράση στόν χῶρο τῆς Ἐθναρχίας τῶν δυτικῶν Μισσιοναρίων124, μεταγγίζεται σέ κύκλους οἱ ὁποῖοι, ἀναζητώντας νέες μορφές καί μέσα ἱεραποστολικοῦ ἔργου, μιμήθηκαν τούς Μισσιοναρίους.
Ἡ κρατικά μεθοδευμένη, ἐξ ἄλλου, στροφή στά δυτικά πρότυπα ἐνίσχυσε τό σύνδρομο τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ, τό ὁποῖο ἐκφράστηκε μέ τήν κοραϊκή ἀρχή τῆς “μετακένωσης”, ἐπεβλήθηκε ἀπό τήν διανόηση καί τόν πολιτικό κόσμο, καί ὑλοποιήθηκε ὡς ὑποτίμηση τῆς Παράδοσης τοῦ Γένους, χάριν τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καί τῆς προόδου –μόνιμο ἐγκύστωμα, στούς σχεδιασμούς τῆς Ἑλληνικής Πολιτικῆς ἔκτοτε.
Ἐξ ἄλλου τό Ἑλλαδικό Αὐτοκέφαλο, ἐκκλησιαστικό γεγονός μεγάλης ἐκκλησιαστικῆς ἀλλά καί πολιτικῆς σημασίας125, συνιστᾶ κορύφωση τῆς ἔξωθεν ἐπιβαλλόμενης δυτικότροπης ἀναδιάρθρωσης ὁλόκληρης τῆς ἐνδοελλαδικῆς πραγματικότητας. Τά συντελούμενα ὅμως στόν χῶρο τοῦ (κατ’ ἐπίφασιν) ἐλεύθερου Κράτους μετέδιδαν τούς ἀνατρεπτικούς γιά τήν Παράδοση κραδασμούς τους σ’ ὅλο τόν ἐθναρχικό χῶρο, ἐπενεργώντας καί ἐκεῖ καταλυτικά καί ἐπηρεάζοντας καί τίς ἄλλες ὀρθόδοξες ἐθνότητες ἀναλόγως»126. Ἡ ἀλλοίωση τοῦ ὀρθόδοξου Ρωμαίϊκου πνεύματος συντελεῖται ἀργά καί σταθερά. Αὐτή ἡ ἀλλοίωση-ἐκκοσμίκευση γίνεται τόσο στούς θεσμούς ὅσο καί στά πρόσωπα-μέλη τῶν κατά τόπους ὀρθόδοξων Ἐνοριῶν.

 
122 Γιά τά συναφῆ προβλήματα καί τά βιβλιογραφικά, βλ. Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ στό Ἑλληνισμός Μετέωρος - ἡ Ρωμαίικη Ἰδέα καί τό ὄραμα τῆς Εὐρώπης, τοῦ Ἀθήνα 1992.

123 Βλ. Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Ἱστορική θεώρηση ὀρθοδόξου καί οὐμανιστικοῦ προτύπου στόν Νέο Ἑλληνισμό, στό βιβλίο τοῦ Ἰδίου, Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνικότητα - Προσεγγίσεις στή νεοελληνική ταυτότητα, Ἀθήνα 1992, σελ. 63 ε.ε.

124 Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Τό Ζήτημα τῆς Μεταφράσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἰς τήν Νεοελληνική κατά τόν ΙΘ’ αἰῶνα. Αθῆναι 1977, ὅπου καί βιβλιογραφία.

125 Εἰδικά γιά τήν ὄψη αὐτή βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, τό Ἑλλαδικό Αὐτοκέφαλο καί ἡ Ρωμηοσύνη, στό βιβλίο τοῦ Ἰδίου, Ἑλληνισμός Μαχόμενος, Ἀθήνα 1995, σ. 85 ε.ε (βιβλιογραφία).

126 (προσαρμοσμένο κείμενο) Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Κοσμήτορος Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Περιοδικό Πεμπτουσία, τεῦχος 19 – ἄρθρο: Ὁ Ἑλλαδικός Μοναχισμός τόν 19ο αἰῶνα.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα
hristospanagia3.blogspot.gr

"Εἰκόνες ἀλησμόνητες ἰσόβια μεσ’ τὸ μυαλό μου, μεσ’ τοῦ Βοσπόρου τὰ στενὰ ξεκίνησε τὸ ὄνειρο".

http://www.youtube.com/v/kytTyeJDy9A?version=3&autohide=1&showinfo=1&autoplay=1&feature=share&attribution_tag=ZaeCkE-0NQenN19isJCnLw&autohide=1

«Ἡ Φραγκοκρατία καὶ ἡ Τουρκοκρατία ἤσαν ὑποδούλωσις τοῦ σώματος. Ὁ Γραικισμὸς καὶ Νεογραικισμὸς εἶναι ὑποδούλωσις τοῦ πνεύματος»

Γράφει ὁ π. Ἰωάννης Σ. Ρωμανίδης
Κατὰ παράκληση φίλων ἠτοίμασα δι΄ ἐκτύπωσιν τὸ παρὸν δοκίμιον χάριν ἐκείνων ποὺ συγκινοῦνται μὲ τὴν Ρωμηοσύνην μας, πὰρ΄ ὅλην τὴν ὠργανωμένην καὶ ἔντονον πλύσιν ἐγκεφάλου ποὺ ὑφιστάμεθα, διὰ νὰ τὴν ἐγκαταλείψωμεν καὶ τὴν ἀντικαταστήσωμε μὲ τὸν Γραικισμόν, τὸν ὁποίων προσπαθοῦν οἱ Εὐρωπαῖοι νὰ μᾶς ἐπιβάλουν ἀπὸ τὸν Θ΄ αἰώνα καὶ οἱ Ρῶσοι μετὰ τὴν Ἅλωσιν, ὡς περιγράφομεν ἐν τῷ δοκιμίο τοῦτο.
Τὸ πόνημα οὖτο εἶναι περιλιψις τῶν ὅσων διδάσκω περὶ τῶν ἱστορικῶν καὶ ἰδεολογικῶν πλαισίων καὶ θεμελίων της Ρωμαίϊκης ὑποστάσεως τοῦ Γένους.
Ὁ ἀναγνώστης θὰ διαπιστώσει ὅτι πολλὰ ἐκ τῶν ἐκτιθέμενων ἐνταύθα, ἑρμηνευτικὰ ἀλλὰ καὶ ἱστορικά, ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὰ ἐν χρήσει ἐγχειρίδια τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἐν Ἑλλάδι ἱδρυμάτων ὡς καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημον ἐμφάνισις τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.  Τὰ ἐν λόγω ἑρμηνευτικὰ καὶ ἱστορικὰ στοιχεῖα ὡς ἐμφανίζονται ἐν Ἑλλάδι εἶναι πιστὴ παραλλαγὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς, ρωσικῆς καὶ ἀμερικανικῆς περὶ τῶν ἐν προκειμένω θεμάτων ἐπιστήμης.  Τὰ περισσότερα ἐν τῷ δοκιμίω τούτω ἀναφερόμενα γεγονότα ὡς γεγονότα δὲν δημοσιεύονται διὰ πρώτην φοράν. Ἔχουν σχεδὸν ὅλα δημοσιευθῆ καὶ ὑπάρχουν κατεσπαρμένα εἰς παλαιὰ καὶ νέα βιβλία, ξένα καὶ Ἑλληνικά.
Ἡ προσφορὰ τοῦ βιβλίου τούτου εἶναι ἡ Ρωμαίϊκη σύνθεσις καὶ ἑρμηνεία τῶν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον γνωστῶν στοιχείων.  Ἀκριβῶς εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο ἡ μελέτη αὐτὴ εἶναι ἀντίθεσις καὶ διαμαρτυρία κατὰ τῆς εὐρωπαϊκῆς, ρώσικης, καὶ ἀμερικανικῆς συνθέσεως καὶ ἑρμηνείας, εἰς τὴν ὁποίαν ὑπεδουλώθη ἡ Ρωμηοσύνη μέσω.... τοῦ ἐν Ἑλλάδι ἐπικρατοῦντος Νεογραικισμοῦ.
Μὲ Γραικισμὸν καὶ Νεογραικισμὸν ἐννοοῦμεν ὄχι τὸν Νεοελληνισμόν, ἀλλὰ μόνον τὸ μὴ Ρωμαίϊκον μέρος τοῦ Νεοελληνισμοῦ.
Ὁ Νεογραικισμὸς ὡς καὶ ὁ πρὸ τῆς Ἁλώσεως Γραικισμὸς εἶναι ἐκ τῆς φύσεως τῶν δουλεία χειροτέρα της Φραγκοκρατίας κᾶ τῆς Τουρκοκρατίας.
Ἡ Φραγκοκρατία καὶ ἡ Τουρκοκρατία ἤσαν ὑποδούλωσις τοῦ σώματος. Ὁ Γραικισμὸς καὶ Νεογραικισμὸς εἶναι ὑποδούλωσις τοῦ πνεύματος.
Οἱ Ρωμηοὶ τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὅσοι δὲν ἠκολούθησαν τὸ παράδειγμα ἐκείνων ποὺ ἐφράγκευσαν καὶ ἐτούρκευσαν.
Οἱ σημερινοὶ ἀπομείναντες Ρωμηοὶ ἀσφαλῶς δὲν τουρκεύουν ἂλλ΄ οὔτε φραγκεύουν οὔτε γραικεύουν.
Ὅπως οἱ Γραικοὶ πρὸ τῆς Ἁλώσεως εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐφράγκευσαν, οὕτω καὶ οἱ Νεογραικοὶ ἐγραίκευσαν γενόμενοι οἱ σημερινοὶ Γραικύλοι τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ρώσων καὶ τώρα τῶν Ἀμερικανῶν ἐξαδέλφων τῶν Εὐρωπαίων.
Τὸ γραικεύω εἶναι σχεδὸν ταυτὸν μὲ τὸ φραγεκύω.
Σημαίνει σήμερον ἀμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερνμανεύω, δηλαδὴ γίνομαι πνευματικὸς δοῦλος τῶν ἔξω της Ρωηοσύνης.
Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει σαφῶς ὅτι ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ συμμαχίας καὶ δουλείας. Γίνεται σύμμαχος μὲ ὁποινδήποτε, ἒφ΄ ὅσον συμφέρει εἰς τὸ Ἔθνος, ἀλλὰ ποτὲ δοῦλος τῶν συμμάχων.
Ὁ Γραικύλος ὅμως νομίζει ὅτι συμμαχία σημαίνει πνευματικὴ δουλείαν, δηλαδὴ συγχώνευσιν πολιτισμῶν καὶ σύγχυσιν ἰδεολογικῶν. Ὁ Γραικύλος δὲν γίνεται μόνον σύμμαχος, ἀλλὰ γίνεται καὶ θέλει νὰ γίνει ἕνα πράγμα μὲ τὸν σύμμαχο. Νομίζει ὅτι συμμαχία εἶναι τὸ νὰ προσφέρεται δὶ΄ ἔρωτα ὡς δούλη πρὸς κύριον ἴνα ἀποκτήση ἰσχυρὸν προστάτην, ὁ ὁποῖος θὰ σώση τὴν Ἑλλαδίτσαν του. Ὁ Νεογραικύλος εἶναι συνεχιστὴς τῆς παραδόσεως τῶν Γραικύλων πρὸ τῆς Ἁλώσεως, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐκήρυττον τὴν ἀνάγκην τῆς φραγκεύσεως τοῦ πνεύματος, διὰ νὰ σωθῶμεν ἀπὸ τὴν δουλείαν τοῦ σώματος.
Μὲ ἄλλα λόγια ὁ Γραικύλος φοβεῖται καὶ ἄρα οὔτε εἶναι οὔτε μπορεῖ νὰ εἶναι Ρωμηός, ἐφόσον φοβεῖται. Φοβεῖται τὴν πνευματικὴν ἀνεξαρτησίαν καὶ ἐλευθερίαν. Θέλει ἐλευθερίαν τοῦ σώματος μόνον. Καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἠμπορεῖ καν νὰ φαντασθῆ ὅτι Ρωμηοσύνη ὄχι μόνον δὲν ὑποδουλώνεται πνευματικῶς, ἀλλὰ εἶναι ἐν τῷ κόσμω πολιτιστικὴ δύναμις ἡγετική. Πῶς ἠμπορεῖ ὁ Γραικύλος νὰ ἔχη αἰσθήματα καὶ πεποίθεσιν ἠγέτου, ὅταν εἶναι δοῦλος;
Ὁ Ρωμηὸς ἔχει ἡγετικὰ αἰσθήματα ἀπὸ τὴν Ρωμηοσύνην του.
Ὁ Γραικύλος τὸν ἠγέτην κάμνει μόνον ἐντός της Ἑλλαδίτσας του, ἀφοῦ τὰ ἡγετικά του αἰσθήματα καὶ τὴν πολιτικὴν τοῦ δύναμιν ἀντλεῖ ἀπὸ πηγὴν ἔξω της Ρωμηοσύνης καὶ ἐκτός της Ἑλλαδίτσας του.
Ὁ Ρωμηὸς εἶναι ἀπὸ τὴν Ρωμηοσύνην τοῦ ἀετός. Οἱ Ρωμηοὶ εἶναι πρὸς ἀλλήλους ἀετοὶ καὶ πρὸς ξένους ἀετοί.
Ὁ Γραικύλος κάμνει τὸ λεοντάρι εἰς τοὺς Ρωμηοὺς μὲ τὴν βοήθεια τῶν ξένων, ἀλλὰ εἴανι φρόνιμον ποντικάκι εἰς τοὺς ξένους.
Δὲν ἐνδιαφέρει τὸν Ρωμηὸν τί λέγουν οἱ ξένοι δὶ΄ αὐτόν, διότι τὰ κριτήρια τοῦ εἶναι ρωμαΐκα.
Ὁ Γραικὸς ἀγωνίζεται νὰ βρεθῆ εἰς θέσιν νὰ διατυμπανίζει τί καλὰ λέγουν οἱ ξένοι δὶ΄ αὐτόν, φια νὰ ἀποδείξη τὴν ἀξίαν του, διότι τὰ κριτήρια του δὲν εἶναι ρωμαίϊκα ἀλλὰ εὐρωπαϊκά, ρώσικα καὶ ἀμερικάνικα.
Ὁ Ρωμηὸς εἶναι σκληρὸς καὶ ἐλεύθερος καὶ οὐδέποτε ἀφελής. Καὶ ὅταν τὸ σῶμα του ἢ τὰ συμφέροντα τοῦ σκλαβωθοῦν, κάμνει ἑλιγμοὺς καὶ ὑποκρίνεται ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, διὰ νὰ παραμείνη μὲ τὴν εὐφυΐαν τοῦ ὅσον τὸ δυνατὸν πλέον ἐλευθέρα ἡ Ρωμηοσύνη του. Μὲ ὑπερηφάνειαν τὸν Καραγκιόζη κάμνει καὶ πάντοτε ἀδούλωτος ἀετὸς τῆς Ρωμηοσύνης παραμένει.
Ὁ Νεογραικισμὸς ἀρκετὰ ἐζημίωσε τὸ Ρωμαίϊκον μὲ τὴν γεγόμενην ξενομανίαν του, ἡ ὁποία εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα δουλοπρέπεια εἰς τὰ ἀφεντικά του.
Ἀκριβῶς ἐπειδὴ οἱ Νεογραικοὶ εἶναι διηρμένοι μεταξὺ τῶν ἀφεντικῶν τῶν, συμπεριφέρονται ὁ ἕνας Γραικύλος πρὸς τὸν ἄλλον Γραικύλον ὡσὰν τὰ ἀφεντικὰ τῶν. Οἱ Γραικύλοι τῶν Ρώσων φέρονται πρὸς τοὺς Γραικύλους τῶν Ἀμερικανῶν ὡς οἱ Ρῶσοι πρὸς Ἀμερικανοὺς καὶ τανάπαλιν. Τὸ ἴδιον κάμνουν οἱ Γραικύλοι τῶν Φρατσέζων, Ἄγγλων, Γερμανῶν, κλπ.
Δία τοῦτο παρατηρεῖται τὸ περίεργον φαινόμενον νὰ ἐρωτεύεται ὁ Γραικύλος τὸν Ρῶσον φίλον του καὶ νὰ μισῆ τὸν Γραικύλον τῶν Ἀμερικανῶν καὶ τανάπαλιν.
Τὸ παράδοξον εἶναι ὅτι ἕκαστος θεωρεῖ τὸν ἄλλον Γραικύλον ἐχθρὸν καὶ προδότην τοῦ Ἔθνους.
Ἐξ ἀπόψεως ὅμως Ρωμηοσύνης οἱ Γραικύλοι εἶναι ὅλοι προδόται.
Τοῦτο ὅμως δὲν σημαίνει πάλιν ὅτι δέχεται ὁτιδήποτε τὸ ἀκλὸν καὶ τὸ κάμνει ρωμαίϊκον. Ὅπως γίνεται σύμμαχος μὲ ὅποιον συμφέρει ἐθνικῶς, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ἀποκτᾶ ὅλα ὅσα χρειάζονται ἀπὸ τὴν σοφίαν τῶν ἐπιστημόνων τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὰ προσαγάγει εἰς τὸν ρωαμαίϊκον πολιτισμόν του. Οὐδέποτε συγχέει τὰς θετικᾶς ἐπιστήμας μὲ τὸν πολιτιισμόν, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι καὶ ὁ βάρβαρος δύναται νὰ ἔχη ἢ νὰ ἀποκτήση καὶ νὰ προαγάγη τὰς θετικᾶς ἐπιστήμας, διὰ νὰ χρησιμοποιήση αὐτᾶς εἷς ὑποδούλωσιν καὶ καταστροφὴν ἀνθρώπων.
Δία τοῦτο ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι εἶναι πνευματικὸς ἡγέτης καὶ εἰς αὐτοὺς ποὺ εἶναι ὡς τεχνοκρᾶται καὶ ὡς οἰκονομικὴ δύναμις ἠγέται.
Ἀλλὰ οἱ Νεογραικύλοι ἔχουν τόσον πολὺ συνηθίσει νὰ συγχέουν τὸ τεχνοκρατικὸν καὶ οἰκονομικὸν στοιχεῖον μὲ τὴν πνευματικῆς ἡγεσίαν, ὥστε δὲν ἀντολαμβάνοναται πλέον τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ρωηοσύνη εἶναι σήμερον πολιτιστικὸς ἡγέτης ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων ἐκτός της Ἑλλαδίτσας τῶν.
Ὁ Γραικύλος νομίζει ὅτι τοιαύτη ἡγεσίαν εἶχον μόνον οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ φαντάζεται τὸν ἑαυτόν του ὡς τὸν φύλακα τῶν ἐρειπίων αὐτῶν. Θεωρεῖ συνεχιστᾶς καὶ ἠγέτας τοῦ πολιτιστικοῦ ἔργου τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων τοὺς Εὐρωπαίους. Δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ καταλάβη ὅτι μόνον ἡ Ρωηοσύνη εἶναι συνεχιστὴς καὶ ἡγέτης τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Δία τοῦτο ὁ Γραικύλος εἶναι ὁ κύριος συντελεστὴς εἰς τὴν καλλιέργειαν τοῦ δουλουπρεποὺς φρονήματος τοῦ νεογραικισμοῦ ἐν Ἑλλάδι πνεύματος. Ὁ Γραικύλος ἔχει ἐμπιστοσύνην ὄχι εἰς τὸν ἑαυτὸν τοῦ ἀλλὰ μ΄νὸν εἰς τὰ ξένα ἀφεντικά του.
Ναὶ μὲν Ρωμηὸς ἔχει ἀπόλυτον πεποίθεσιν εἰς τὴν Ρωμηοσύνη του, ἀλλὰ οὔτε φανατικὸς οὔτε μισαλλόδαξος εἶναι καὶ οὔτε ἔχει καμμιὰν ξενοφοβίαν. Ἀντιθέτως ἀγαπᾶ τοὺς ξένους οὐχὶ ὅμως ἀφελῶς.
Τοῦτο διότι γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ ὅλους τους ἀνθρώπους καὶ ὄλας τὰς φυλᾶς καὶ ὅλα τὰ ἔθνη χωρὶς διάκρισιν καὶ χωρὶς προτίμησιν. Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη τοῦ κατέχει τὴν ἀλήθειαν καὶ εἶναι ἡ ὑψιλὴ μορφὴ τῶν πολιτισμῶν. Ἀλλὰ κατανοεῖ ἄριστα τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν Ρωμηὸν ὄχι ὅμως περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν κάτοχόν της ἀλήθειας ἂλλ΄ ἐξ ἴσου ἀγαπᾶ τὸν κήρυκα τοῦ ψεύδους. Ἀγαπᾶ τὸν Ἅγιον ἂλλ΄ ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ἀκόμη καὶ τὸν διάβολον.
Δία τοῦτο ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι αὐτοπεποίθεσις, ἰταμότης καὶ ἐγωϊσμός. Ὁ ἠρωϊσμὸς τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἀληθὴς καὶ διαρκῆς κατάστασις τοῦ πνεύματος καὶ ὄχι ἀγριότης, βαρβαρότης καὶ ἁρπακτικότης.
Οἱ μεγαλύτεροι ἥρωες τῆς Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξὺ τῶν Ἁγίων.
Ἡ Ρωμηοσύνη διαφέρει τῶν ἄλλων πολιτισμῶν, διότι ἔχει τὸ ἴδιον θεμέλιον διὰ τὸν ἠρωϊσμόν της ὡς καὶ διὰ τὴν ἁγιωσύνην της, δηλαδὴ τὸ ρωμαΐικον φιλότιμον τὸ ὁποῖον δὲν ὑπάρχει εἰς τὸν εὐρωπαϊκὸν πολιτισμόν. Παρὰ ταῦτα οἱ Γραικύλοι ἀπὸ τὸ 1821 μέχρι σήμερον προπαγανδίζουν ὅτι ὀφειλόμενον νὰ ἐγκαταλείψωμεν τὴν Ρωηοσύνην καὶ νὰ γίνωμεν Εὐρωπαῖοι, διότι δῆθεν ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ τὴν Ρωμηοσύνην.
Τὸ δοκίμιον τοῦτο δὲν προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξη τίποτε. Ἢ Ρωμηοσύνη δὲν ἀποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δὲν χρειάζεται ἀπολογητᾶς. Εἶναι ἁπλῶς αὐτὸ ποὺ εἶναι. Τὸ δέχεται κανεὶς ἢ τὸ ἀπορρίπτει. Διὰ τοῦτο τὰ παιδιὰ τῶν Ρωμηῶν ἢ παραμένον πιστοὶ καὶ σκληροὶ Ρωμηοὶ ἢ ἐφράγκευον ἢ ἐτούρκευον.
Καὶ σήμερον ἄλλοι παραμένουν Ρωμηοί, ἄλλοι ὅμως ἀμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, ἀγγλεύουν, δηλαδὴ Γραικεύουν.
Εἰς τὸ παρεθὸν οἱ Ρωμηοὶ εἶχον τὴν ἡγεσίαν καὶ ἤσαν ὠργανωμένοι μὲ ρωμαΐικην ἐπιστήμην καὶ παιδείαν καὶ ἐπικρατοῦσαν εἰς τὸ Ρωμαΐικον.
Μὲ τὴν ἵδρυσιν τῆς Ἑλλαδίτσας τῶν ἑλλαδιστῶν ὅμως οἱ Ρωμηοὶ ἐξετοπήσθησαν ἀπὸ τὴν ἡγεσίαν καὶ ἀνέλαβον αὐτὴν οἱ Γραικύλοιτων Μεγάλων Δυνάμεων καὶ ἵδρυσαν τὸν Νεογρεκισμὸν μὲ ἐπίσημον πρόγραμμα νὰ μὴ εἴμεθα πλέον Ρωμηοὶ ἀλλὰ τὰ ταπεινὰ καὶ φρόνιμα γραικύλα παιδιὰ τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ρώσων.
Ὄχι μόνον ἔγινε τοῦτο ἀλλὰ οὔτε προεσπάθησαν οἱ Νεογραικύλοι νὰ τὸ ἀποκρύψουν. Ἤσαν ὑπερήφανοι διὰ τὴν ὑποδούλωσιν τῶν εἰς τὸν πολιτισμὸν τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ρώσων καὶ τὴν διετυμπάνιζαν εἰς ὄλας τὰς πολιτιστικᾶς ἐκδειλώσεις, τὴν μουσικήν, τοὺς χορούς, τὴν ἀρχιτεκτονικήν, τὰς ἐνδυμασίας κ.λ.π.
Τὰ πρῶτα κόμματα τῆς «ἐλευθέρας» Ἑλλάδος δὲν ἤσαν τὸ φραντσέζικον κόμμα, τὸ ἀγγλικὸν κόμμα καὶ τὸ ρώσικον κόμμα;
Καὶ ἕως σήμερον ποὺ τὰ ὑπουργεῖα παιδείας καὶ ἐξωτερικῶν ἀποτέλουν μέρος τῆς κομματικῆς πολιτικῆς, δὲν συνεχίζετο ἡ ἴδια κατάστασις;
Ἡ παιδεία καὶ ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἴδιον δὶ΄ ὅλους τους Ρωμηοὺς καὶ ἐκτὸς κομματικῶν διαμαχῶν. Τοῦτο ὅμως δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ μόνον ὅταν ἡ ἔχουσα σχέσιν μὲ θέματα πολιτισμοῦ ἐπιστήμη τῆς Ἑλλάδος ἐπανεύρη τὰ Ρωμαίϊκα κριτήρια καὶ βάση αὐτῶν ἀναδημιουργήση ἢ ἀναστήση τὴν ἀδέσμευτον ἀπὸ τὰς περὶ Ρωμηοσύνης πλαστογραφίας τῶν ξένων ἐπιστήμην.
Ἐνώπιόν του μεγέθους τοῦ ἐν προκειμένω θέματος τὸ παρὸν μελέτημα εἶναι μία προσπάθεια ὄχι λύσεως ἂλλ΄ ἁπλῶς ἀποκαλύψεως σημαντικῶν προβλημάτων ἢ θεμάτων τὰ ὁποία ἐμποδίζουν εἰς τὴν ἀνάπτυξιν μίας ρωμαίϊκης θεωρήσεως τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος τοῦ Γένους.
Οὐσιαστικῶς τὸ πόνημα τοῦτο εἶναι προσκλητήριον εἰς τοὺς Ρωμηοὺς καὶ τὲς Ρωμαίγισσες (ὡς τὶς ὀνομάζει ὁ Μακρυγιάννης) νὰ ἀναλάβουν τὸν ἐπιστημονικὸν ἀγώνα, νὰ ἀναστήσουν τὴν Ρωμηοσύνην ἀπὸ τὸν ἐπιστημονικὸν θάνατον, τὸν ὁποῖον ἐπεξειργάσθηκαν δὶ΄ αὐτὴν 1) οἱ Φράγκοι ἀπὸ τὸν 9ον αἰώνα, 2) οἱ Ρῶσοι μετὰ τὴν Ἅλωσιν, 3) οἱ Γραικοὶ πρὸ τῆς Ἁλώσεως καὶ 4) οἱ Νεογραικοὶ τῆς δούλης εἰς τοὺς Εὐρωπαίους καὶ Ρώσους Ἑλλαδίτσας τοῦ 19ου αἰῶνος, οἱ ὁποῖοι μετέτρεψαν τὴν ρωμαίϊκην Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 εἰς ἥτταν τῆς Ρωμηοσύνης καὶ θρίαμβον τοῦ Γραικισμοῦ τοῦ Καρλομάγνου καὶ τοῦ Νεογραικισμοῦ τῶν «Φιλλελήνων» τῶν Μεγάλων Δυνάμεων.
Τὰ χρώματα τοῦ ἐξώφυλλου εἶναι τὰ χρώματα τῆς Ρωμηοσύνης ποὺ διασώζονται μέχρι σήμερον εἰς τὰ λάβαρα τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἱεροσολύμων.
Ὁ χρυσοὺς ἀετὸς εἶναι ἡ Ρωμηοσύνη τῶν ρωμαίϊκων τραγουδιῶν καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀετοῦ εἶναι ὁ χρυσὸς σταυρός.
Ἡ σημαία τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ὁ χρυσοὺς σταυρὸς ἐπάνω εἰς κόκκινο πανί.
Κάποτε οἱ Ρωμαίϊσσες ἔβαφαν τὰ μαλλιὰ τῶν κόκκινα καὶ ἐφοροῦσαν φουστάνια μὲ τὰ ἐθνικὰ χρώματα.
Διὰ τοὺς Ρωμηοὺς τὰ ἐθνικὰ χρώματα καὶ σύμβολα δὲν εἶναι συζητήσιμα. Εἶναι ρωμαίϊκα.
Οἱ Γραικύλοι οὐδέποτε θὰ τὰ ἐπαναφέρουν χωρὶς τὴν ἄδειαν τῶν ἀφεντάδων τῶν.
Ὁ Ρωμηὸς ἀφεντάδες δὲν ἔχει καὶ θὰ τὰ ἐπαναφέρη μαζὶ μὲ τὸ προγονικόν του Γένους σύνθημα:
«Ἡ Ρωμανία Νικᾶ»

Ἀριστοτέλειον πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης
Τὴ 14η Σεπτεμβρίου 1974
Ἰωάννης Σ. Ρωμανίδης

AΠO THN ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ Ι. ΡΩΜΑΝΙΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ "ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ"

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Ιερομόναχος Σεραφείμ Δημόπουλος (1ο μέρος)

Βιογραφικά

Ο π. Σεραφείμ Δημόπουλος γεννήθηκε το ετος 1937 στο Ηράκλειο της Κρήτης από τον Κωνσταντίνο και την Ειρήνη. Ήταν δεύτερος από επτά αδέλφια και στην βάπτισή του ωνομάσθηκε Χρηστός. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από την Σμύρνη και είχε μακρινή συγγένεια με τον Εθνομάρτυρα και Ιερομάρτυρα άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης. Ανατράφηκε με αρχές χριστιανικές. Φάνηκε από νωρίς η αγάπη του προς την Εκκλησία και η κλίση του για την Ιερωσύνη, καθώς και η προτίμησή του για την ασκητική ζωή.
Από μικρός είχε ζητήσει από τους γονείς του ξεχωριστό δωμάτιο. Η μητέρα του του έδωσε, αλλά απεφάσισε να κοιμάται μαζί του στο ίδιο δωμάτιο. Τότε της παρουσιάστηκε η Παναγία στον ύπνο και της είπε: «Άφησέ τον να αγωνίζεται». Έκτοτε ο μικρός Χρήστος μπορούσε να προσεύχεται τα βράδια ανενόχλητος.
Ήταν επιμελής στα μαθήματά του και προσεκτικός στην ζωή του. Δεν έλειπε γιορτές και Κυριακές από την Εκκλησία και από το Κατηχητικό. Σπούδασε την ιερά επιστήμη της θεολογίας για να λάβη εφόδια να διακονήση ως ιερέας την Εκκλησία.
Ως φοιτητής επεσκέπτετο Μοναστήρια. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με το μοναστήρι του Αγίου Σεραφείμ Δομπού Λειβαδιάς, με την Λογγοβάρδα και τον οσίας μνήμης ηγούμενό της π. Φιλόθεο Ζερβάκο.
π. Σεραφείμ Δημόπουλος
π. Σεραφείμ Δημόπουλος
Σχέσεις με Άγιον Όρος και γέροντα Παΐσιο.
Αφού πήρε το πτυχίο της Θεολογικής, έκανε και την στρατιωτική του θητεία. Για ένα διάστημα εμείνε στο Άγιον Όρος κοντά σ’ εναν Σέρβο ασκητή, τον π. Γεώργιο, που μόναζε στο Παλαιομονάστηρο της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος, και μυήθηκε στην νοερά προσευχή. Δεν έγινε όμως μοναχός, ούτε θέλησε να μείνη οριστικά στο Άγιον Όρος. Ο Θεός είχε άλλα σχέδια γι’ αυτόν, αλλού τον κατηύθυνε.
Ο Γέροντας είχε μεγάλη ευλάβεια για το Περιβόλι της Παναγίας και έλεγε: «Αυτά που κάνουμε εμείς εδώ κηρύγματα, φιλανθρωπίες… είναι για τα νήπια. Το Άγιον Όρος είναι το Πανεπιστήμιο. Εκεί οι μοναχοί δεν κόβουν τα πάθη, αλλά γνωρίζουν μεθόδους που ξερριζώνουν τα πάθη μια για πάντα. Ο μοναχός πρέπει να κάθεται στο κελλί του κι ας μην κάνη πολλά πνευματικά. Εάν ο μοναχός βγαίνη έξω στον κόσμο δεν κάνει καμμία προκοπή».
Κάποιος του πήγε ενα βιβλίο για το Άγιον Όρος. Ο Γέροντας το πήρε στα χέρια του, έψαξε μία- μία τις φωτογραφίες με Αγιορείτες γέροντες, τις ασπάστηκε, τις εναγκαλίστηκε θερμά και αμέσως μετά επέστρεψε το βιβλίο λέγοντας «πάρτο τώρα».
Κάποτε τον ρώτησαν αν γνώρισε από κοντά τον γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη και είπε:
—Ναί, τον συνάντησα 2-3 φορές. Σε κοίταζε βαθειά με τα διαπεραστικά του μάτια και σε “διάβαζε”. ‘Όταν είχα βαρειά άρρωστους, κυρίως καρκινοπαθείς, του έστελνα γράμμα και όλοι τους έγιναν καλά, ούτε ένας δεν πέθανε.
—Γέροντα, πως απέκτησε τόση χάρι ο γέροντας Παΐσιος;
—Ξέρεις τι προσευχές έφτιαχνε ο γέροντας Παΐσιος; Άστα, εμείς δεν κάνουμε τίποτα. Όλα με την προσευχή γίνονται.
—Πως γίνεται Γέροντα, όποιος άνθρωπος κι αν ανοίξη ενα βιβλίο του γέροντα Παΐσιου, να μαγνητίζεται και να ζητάη να διαβάση το βιβλίο, ενώ για άλλα βιβλία να μένη αδιάφορος;
—Ο γέροντας Παΐσιος είχε πολλή χάρη και αυτή μεταφέρεται στα βιβλία του• όποιος τα διαβάζει, πληροφορείται και αναπαύεται η ψυχή του. Είχε τόση χάρι, που και τα βιβλία που γράφουν οι άλλοι για αυτόν τραβάνε σαν μαγνήτης. Εμείς όμως τελικά τίποτα δεν ξέρουμε για τον γέροντα Παΐσιο. Αυτά που νομίζουμε πως ξέρουμε είναι πολύ λίγα. Αυτός ζούσε μεγάλα πράγματα και δεν τα είπε ποτέ σε κανέναν. Έε!… δεν λέγονται εύκολα αυτά».
Αλλά και ο γέροντας Παΐσιος εκτιμούσε ιδιαίτερα τον π. Σεραφείμ. Σε μία παρέα νέων από την Λάρισα, που τον επισκέφθηκαν στην Παναγούδα, τους είπε: «Γιατί έρχεστε σε μένα; Εσείς εκεί στην Λάρισα έχετε έναν άγιο άνθρωπο, τον π. Σεραφείμ». Όμως την επόμενη φορά που οι νέοι αυτοί επισκέφθηκαν την Παναγούδα ανέφεραν στον γέροντα Παΐσιο ότι δεν υπάρχει κανένας π. Σεραφείμ στις ενορίες της Λάρισας. Βέβαια ο π. Σεραφείμ δεν είχε δική του ενορία, αλλά πήγαινε σε χωριά και όπου αλλού τον έστελνε η Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης, γιατί ήταν ιεροκήρυκας. Ο γέροντας Παΐσιος απάντησε: «Εκεί είναι, αλλά κρύβεται σαν τον λαγό πίσω από τους θάμνους, ψάξτε λίγο και θα τον βρείτε».
Γνωστός Θεολόγος Λαρισαίος (Αθανασόπουλος Κωνσταντίνος, πρώην Διευθυντής Ακαδημίας Λάρισας) επεσκέπτετο πολύ συχνά τον π. Παΐσιο. Πάντα τον ρωτούσε να μάθη νέα για τον π. Σεραφείμ και, όταν έφευγε, του έλεγε να του μεταφέρη τους χαιρετισμούς του.
Του ανέφερε κάποιος ότι ένας Αγιορείτης Γέροντας μιλούσε υποτιμητικά για τον γέροντα Παΐσιο, λέγοντας πως δεν ξέρουμε αν είναι άγιος. Ο π. Σεραφείμ στενοχωρέθηκε και με έναν παιδικό αυθορμητισμό απάντησε: «Τί να κάνουμε; Αφού είναι Άγιος». Είχε την φωτογραφία του γέροντος Παϊσίου στον τοίχο πάνω από το κρεββάτι του, δείγμα ιδιαίτερης ευλαβείας, μαζί με τον Εσταυρωμένο, εικόνες της Παναγίας και την Αποκαθήλωση.
Ασκητής
Αγόρασε ένα χωράφι έξω από την Λάρισα κοντά στις φυλακές και έχτισε το ασκητήριό του. Ο Γέροντας επέλεξε να ζήση στην συγκεκριμένη περιοχή, μέσα στα χωράφια, γιατί εκεί εσχηματίζετο το τρίγωνο του πόνου• δηλ. από την μία μεριά είχε τις φυλακές, από την άλλη πλευρά το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και από την άλλη το Κοιμητήριο (Νεκροταφείο).
Στο σπίτι του επί χρόνια δεν είχε νερό και το κουβαλούσε από απόσταση. Για θέρμανση είχε μία ξυλόσομπα που σπάνια την άναβε. Οι επισκέπτες του τον χειμώνα έτρεμαν από την παγωνιά, ενώ εκείνος εστέκετο απαθής στο ψύχος. Πολλές φορές με κρύο οι μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα ήταν ορθάνοιχτα.
Το σπίτι του έδειχνε εγκαταλελειμμένο, πολλά πράγματα ήταν πεταμένα δεξιά και αριστερά, η αυλή ήταν χορταριασμένη με σκουπίδια ενώ τα ποντίκια κυκλοφορούσαν άφοβα.
Γνωστός του μαραγκός πήγε να επιδιορθώση την πόρτα του σπιτιού του στον επάνω όροφο και είδε ότι δεν είχε κρεββάτι. Είχε κάτω στο τσιμέντο στρωμένες παλαιές κουβέρτες, ένα παλαιό παλτό για σκέπασμα, ένα σακκάκι τυλιγμένο ρολό για προσκέφαλο, και δίπλα βιβλία. Στο μικρό του κουζινάκι έβραζε μέσα σ’ ένα σαρδελοκούτι μία πιπεριά. Αυτό ήταν το φαγητό της ημέρας.
Ο Γέροντας είχε χάσει τα δόντια του και με δυσκολία μασούσε την τροφή. Συνήθως έτρωγε ένα κομμάτι ψωμί με τσάι ή καφέ και ταχίνι, το οποίο συνιστούσε να τρώνε και τα πνευματικά του τέκνα. Αγόραζε ζυμαρικά, λαχανικά και φρούτα. Σπάνια μαγείρευε λάχανα, όσπρια ή ζυμαρικά, όχι για να νοστιμίσουν, αλλά για να μαλακώσουν, να μπορή να τα μασά. Κάποιοι του εφερναν καλομαγειρεμένο φαγητό, αυτός όμως το έδινε στα σκυλιά. Άλλοι εφερναν φρούτα, αλλά ο Γέροντας τα άφηνε έξω από το κελλί και σάπιζαν. Έτσι ο κόσμος σταμάτησε να του φέρνη τρόφιμα. «Μη μου φέρνετε τίποτα, σας παρακαλώ γιατί κάνω μόνος μου το κουμάντο μου», έλεγε. Πολλές φορές έμενε για μέρες νηστικός. Κάποιος του πήγε ενα πρόσφορο και ο Γέροντας το δέχθηκε λέγοντας: «Δόξα τω Θεώ• έχω μέρες να βάλω μπουκιά στο στόμα μου». Κρασί δεν έπινε ποτέ. Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος του είχε στείλει δυο μπουκάλια εξαιρετικό κρασί αλλά ο Γέροντας τα πέταξε. Έκανε μεγάλη εγκράτεια και στο νερό.
Είχε ενα μικρό ψυγειάκι που δεν λειτουργούσε και πάνω σε δύο ψαροκασέλες ένα πετρογκάζ. Βέβαια ελάχιστα άτομα είχαν την ευκαιρία να δούν όλο το εσωτερικό του σπιτιού.
Κάποτε ο Γέροντας πέρασε τον εξής πειρασμό: Σε κοντική απόσταση από το σπίτι του, άνοιξε ενα μεγάλο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Μέχρι το πρωί εμαζεύοντο πολλά αυτοκίνητα, κόσμος, φασαρία και η μουσική στην διαπασών. Τα βράδια ο Γέροντας δεν μπορούσε να προσευχηθή αλλά ούτε και να ξεκουραστή. Αναγκαστικά εκλείνετο μέσα σε ένα δωμάτιο και κάποια στιγμή εξεκουράζετο κάνα δυο ώρες πάνω σε ενα στενό πάγκο. Έλεγε: «Δεν μπορώ να κοιμηθώ με αυτούς εδώ αλλά δεν θα κρατήσει πολύ αυτό. Σύντομα θα κλείσουν». Πράγματι μέσα σε λίγο χρόνο το κέντρο αυτό σταμάτησε να λειτουργή.
Δική του ενορία δεν είχε και λειτουργούσε σε απομακρυσμένα κυρίως χωριά που δεν είχαν ιερέα και όπου αλλού τον έστελνε η Μητρόπολη. Δεν είχε αυτοκίνητο και τις περισσότερες μετακινήσεις τις έκανε πεζός. Διήνυε μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια. Ξεκινούσε μέσα στη νύχτα και τα χαράματα έφτανε στην Εκκλησία του χωριού. Πολλές φορές με βροχή, χιόνι και κρύο έφτανε λασπωμένος, βρεγμένος και παγωμένος. Κάποτε εκμυστηρεύτηκε σε πνευματικό του παιδί ότι ξεκίνησε Σάββατο νύχτα με τα πόδια από το κελλάκι του και πήγε στην Κρανιά Ολύμπου. Ξεκουράστηκε λίγο στο δάσος κατά τη νύχτα και την Κυριακή πρωί λειτούργησε. Επέστρεψε πάλι με τα πόδια στην Λάρισα. Ας σημειωθή ότι τότε ήταν 69-70 χρόνων και η απόσταση αυτή γύρω στα 70 χλμ. να πάη και άλλα τόσα για να επιστρέψη.
Κάποτε ένας οδηγός αυτοκινήτου δεν τον πρόσεξε μέσα στη νύχτα καθώς περπατούσε στην άκρη του δρόμου και τον χτύπησε, αλλά τον φύλαξε ο Θεός και δεν έπαθε τίποτα.
Περπατούσε χωρίς να περιεργάζεται τους ανθρώπους γύρω του. Τις γυναίκες που πήγαιναν για εξομολόγηση, τις μιλούσε χωρίς να τις κοιτάζη στο πρόσωπο. Τους άνδρες όταν τους κοίταζε η ματιά του διαπερνούσε την ψυχή τους.
Κάποια μέρα τον επισκέφτηκε πνευματικό του τέκνο. Τον βρήκε να έχη τα πόδια του σε ένα κουβά με νερό και ιώδιο γιατί ήταν γεμάτα πληγές λόγω των οδοιποριών που έκανε. Οι γάμπες του θύμιζαν γάμπες αθλητή.
Δεν είπε ποτέ ότι είναι άρρωστος, αν και εταλαιπωρείτο από ασθένειες, αλλά απέφευγε να παίρνη φάρμακα.
Ο Γέροντας υπέφερε από ειλεό, δηλαδή από οξεία εντερική απόφραξη που συνοδεύεται με δυνατό πόνο σαν κωλικός, μετεωρισμούς, εμμετούς κ.ά. και τότε ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγή.
Κάποτε καθόταν στον προθάλαμο του κελλιού του. Ήταν χειμώνας και έκανε παγωνιά. Το σπίτι του Γέροντα ήταν χωρίς θέρμανση και αυτός άρρωστος, με γρίππη και εξαντλημένος. Εξωμολόγησε τον επισκέπτη του και αρνήθηκε κάθε βοήθεια.
Άλλη φορά τον βρήκε πνευματικό του τέκνο στην αυλή του σπιτιού του ξαπλωμένο και κουλουριασμένον από τον πόνο. Προσφέρθηκε να τον μεταφέρη στο Νοσοσκομείο, εκείνος όμως αρνήθηκε. Την άλλη μέρα που τον επισκέφθηκε τον βρήκε πάλι στο ίδιο μέρος να πονά, και πάλι αρνήθηκε ιατρική βοήθεια.
Αρρώστησε κάποτε σοβαρά και έμεινε κλινήρης για ένα μήνα. Δεν μπορούσε να φάη, ούτε να μιλήση. Τα πνευματικά του τέκνα και αρκετοί Αλβανοί που είχε βαπτίσει ήθελαν να τον πάνε στο νοσοκομείο αλλά αρνήθηκε. Τους έκανε νόημα να προσεύχωνται γι’ αυτόν. Οι αλλοδαποί που βάπτισε έκλαιγαν δείχνοντας την αγάπη τους και την ευγνωμοσύνη τους για τον ευεργέτη τους που τους έθρεψε μαζί με τις οικογένειες τους.
Μιλώντας για τους ολοένα αυξανόμενους καύσωνες έλεγε: «Τον χειμώνα με το κρύο παίρνω κι άλλη μία κουβέρτα κι είμαι εντάξει. Το καλοκαίρι όμως με τον καύσωνα που να πάω;».
Δεν είχε τουαλέττα στο σπιτάκι του αλλά ούτε και τηλέφωνο. Κάποιες μέρες συνήθιζε να κλείνεται μέσα στο κελλί του και δεν άνοιγε σε κανέναν. Με αυστηρή νηστεία και προσευχή αγωνίζετο να γνωρίση και να πλησιάση περισσότερο τον Θεό, που από μικρός αγάπησε και ακολούθησε. Είχε αδιάλειπτη προσευχή. «Μέσα μου η ευχή δουλεύει σαν το καλοριφέρ συνεχώς», έλεγε.
Τα ρούχα του ήταν παλιά, βρώμικα μέν αλλά ποτέ δεν μύριζαν άσχημα. Είχε μόλις μία καλή φορεσιά. Ένα βράδυ φορούσε ενα πλεκτό γεμάτο τρύπες από τα ποντίκια.
Ο Γέροντας μιλούσε ελάχιστα και συχνά εγκωμίαζε στην αρετή της σιωπής. Καλλιεργούσε πολύ την σιωπή, την θεωρούσε, όπως συχνά έλεγε, ανώτερη από την προσευχή.
Όταν μιλούσε, μιλούσε αργά και καθαρά. Ο λόγος του ήταν απλός και κατανοητός, αλλά πλούσιος σε εικόνες και χαριτωμένες εκφράσεις. Του άρεσε το χιούμορ και έλεγε να χαμογελάμε! Λέγοντας λίγα, έλεγε πολλά. Τον απολάμβανες και δεν κουραζόσουν να τον ακούς. Ήταν γλυκομίλητος και ευγενής στους τρόπους του. Εσέβετο όλους τους ανθρώπους και είχε ενα καλό λόγο να πή για τον καθένα. Γαλήνιος και πράος καθώς ήταν, ειρήνευε και ανάπαυε κάθε άνθρωπο που τον πλησίαζε. Μόλις τον πλησίαζες, κάτι συνέβαινε μέσα σου και αποκτούσες μία χαροποιό κατάσταση. Οι κινήσεις του απέπνεαν θεία χάρη. Ήταν η ζωντανή επιβεβαίωση και παρουσία του “Γεροντικού”.
Πάνω από την κεντρική είσοδο είχε κρεμάσει μία εικόνα του αγίου Παντελεήμονος, τον οποίο ευλαβείτο ιδιαίτερα. Για την Παναγία βέβαια έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη. Όταν κάποτε του πήγαν μία εικόνα της Παναγίας, την ασπάστηκε με πόθο πολλές φορές. Άλλοτε πήγε να λειτουργήση σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Μόλις εισήλθε στο ναό, πήγε κατευθείαν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου προσευχήθηκε όρθιος για μερικά λεπτά και έπειτα μπήκε στο Ιερό.
Ανέφερε ο Γέροντας ότι κάποτε εταλαιπωρείτο από φοβερούς λογισμούς. Τηλεφώνησε τότε στον Ωρωπό στον π. Πορφύριο, ο οποίος δεν απαντούσε παρά την επιμονή του. Έκανε τότε προσευχή και αμέσως απάντησε ο π. Πορφύριος στο τηλέφωνο και άρχισε να του ομιλή, αναλύοντας το πρόβλημα των λογισμών που απασχολούσε τον π. Σεραφείμ. Τότε, όπως ο ίδιος έλεγε, αίσθάνθηκε την χάρι του Θεού να τον επισκέπτεται. Από το κεφάλι κατέβηκε μέχρι τα πόδια και αμέσως απαλλάχθηκε από τους λογισμούς. «Έχει μεγάλη χάρη ο π. Πορφύριος», τόνιζε ο π. Σεραφείμ.
Επίσης ανέφερε ότι θεραπεύθηκαν τουλάχιστον πέντε καρκινοπαθείς στην Λάρισα με την προσευχή του π. Πορφυρίου, στον οποίο είχε απευθυνθή με επιστολές.
Ο Ζαχαρίου Ευστάθιος, Αστυνομικός από την Λάρισα, αναφέρει: «Από την επαφή που είχα με τον μακαριστό γέροντα Σεραφείμ περίπου μία δεκαετία, διεπίστωσα πως ο Γέροντας ήταν άνδρας μεγάλης αρετής και αυστηρής ασκήσεως. Εξωτερικά δεν σου έκαμε εντύπωση. Ήταν απεριποίητος, αχτένιστος, άπλυτος και ο χώρος που ζούσε ήταν ασκούπιστος και ακατάστατος. Όταν όμως κανείς τον γνώριζε και παρέβλεπε αυτά, και τις σαλότητες που συχνά εκανε, τότε διεπίστωνε πως μπροστά του είχε έναν άνθρωπο πλήρη Πνεύματος Αγίου. Ο Γέροντας ήταν αυστηρός με τον εαυτό του. Ταλαιπωρούσε τον εαυτό του νηστεύοντας, κοιμόταν σ’ όλη του την ζωή ελάχιστα και όχι σε κρεββάτι, μαγείρευε σπάνια και πολύ απλά.
»Καθόταν το καλοκαίρι ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο της Λάρισας, και περπατούσε πολύ. Και μόνο προς το τέλος της ζωής του άφησε κάποιους να τον μεταφέρουν ενώ ο ίδιος χρησιμοποιούσε λεωφορείο. Η μεγαλύτερή του αρετή ήταν να κρύβεται. Άλλωστε και ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος τον ωνόμασε “κρυμμένο λαγό”».
Απέφευγε να συζητά προσωπικά του θέματα, και ιδιαίτερα για τον πνευματικό του αγώνα. Έλεγε λίγα για να βοηθήση τα πνευματικά του παιδιά στους πειρασμούς που αντιμετώπιζαν. Εάν η συζήτηση εστρέφετο σε κάτι προσωπικό του τότε έδειχνε να θυμώνη. Εσηκώνετο όρθιος και έλεγε «Άντε να το διαλύσουμε…». Άλλοτε συμβούλευε: «Τον πνευματικό σου αγώνα να μην τον συζητάς ποτέ με τρίτον. Ποτέ». Κάποτε ρωτήθηκε για τις δαιμονικές του εμπειρίες και απάντησε: «Αυτός είναι ο θησαυρός μου. Δεν πρέπει να κλαπή».
Παραπομπή
1. Από ανώνυμο πρωτεργάτη του Συλλόγου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος» που είχε ιδρύσει ο π. Σεραφείμ, εκδόθηκε η βιογραφία του• πατήρ Σεραφείμ Δημόπουλος (1937-2008). Ένας ασκητής μέσα στον σύγχρονο κόσμο, Λάρισα 2011. Είναι πλήρης, πολύ ωραία και δείχνει την πνευματική κατάσταση του βιογραφουμένου. Εδώ αναφέρονται κάποια άγνωστα στοιχεία.
 Πηγή: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β΄,έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσης Χαλκιδικής, 2012

Εσπερινός στον κάτω Άγιο Νικόλαο της Παραλίας Καμαριού 21.10.2013

http://www.youtube.com/v/YCsvXm28waI?version=3&autohide=1&autohide=1&feature=share&autoplay=1&attribution_tag=PjaW9C41Y55xuuJ4uB4PAg&showinfo=1

Μια υπέροχη διαφήμιση από την Ταϊλάνδη

Μια υπέροχη διαφήμιση από την Ταϊλάνδη

Η ιεραποστολή στη Μαρτινίκα



Στη Θεσσαλονίκη, πριν την επίσκεψή μας στο Άγιον Όρος
Καραμάτσκος Δημήτρης 


Η Μαρτινίκα, όπως και η Γουαδελούπη, αποτελεί επαρχία της Γαλλίας, επομένως όταν κάποιος φτάνει εδώ βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος και αυτή είναι η πιο απόμακρη περιοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ερχόμενος στη Μαρτινίκα είχα τις πληροφορίες μου για το έργο που επιτελεί εδώ ο πενηντατετράχρονος ιερομόναχος π. Λάζαρος Φιλογένης. Το όνομά του είναι ελληνικό, ίσως κάποιος πρόγονός του να είχε κάποια σχέση με την Ελλάδα, δεν ξέρει ούτε ο ίδιος. Είναι από τη Γουαδελούπη της Καραϊβικής, Κρεόλος, δηλαδή μιγάς. Μεγάλωσε στη Γαλλία, όπου και γνώρισε την Ορθοδοξία, έγινε μοναχός και στη συνέχεια ιερέας. Επισκέπτεται την Ελλάδα κάθε καλοκαίρι και το Άγιον Όρος, από όπου αντλεί την πνευματική τροφοδοσία για την ασκητική ζωή που ζει. Το καλοκαίρι βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη και πήγαμε μαζί στο Άγιον Όρος. 

Στη διαδρομή προς την καλύβα του έχει τοποθετήσει νερό
για τους διψασμένους επισκέπτες

Εδώ και δεκατρία χρόνια έχει εγκατασταθεί στη Μαρτινίκα και η «ιδιαίτερη» ως «ιδιότροπη» ορθόδοξη μαρτυρία του είναι το κλειδί της επιτυχίας του. Καθημερινά τρέχει στα σπίτια των πιστών και όχι μόνο των Ορθοδόξων, γιατί τον καλούν να τους συμβουλέψει, να τους ενισχύσει στα προβλήματά τους κι εκείνος πάντα πρόθυμος αναλώνεται στην αγάπη προς όλους και αυτό το βλέπουν και οι μη ορθόδοξοι και είναι ένα από τα κίνητρα που τους ωθούν να έρθουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στους αλλόδοξους δεν λέει πολλά, μόνο τους δείχνει την ανυπόκριτη αγάπη του και το μόνο που λέει στο τέλος είναι: «έρχου και ίδε».  Δεν έχει κάποιο μισθό από κάποια εκκλησία, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι' αυτόν και το έργο του. Φροντίζουν οι πιστοί για ό,τι χρειάζεται, άλλωστε ζει πολύ λιτά και για τις ανάγκες της ενορίας του έχει αποθέσει "την πάσαν ελπίδα" και την ζωή του στον Χριστό. Και όπως μου λέει, ο Χριστός δεν τον έχει εγκαταλείψει ποτέ μέχρι τώρα και όλες του τις ανάγκες Εκείνος τις εκπληρώνει. 

Η καλύβα του π. Λαζάρου

Η επαφή μου με την πραγματικότητα της Μαρτινίκας μου έδειξε ότι εδώ η ιεραποστολή συντελείται αφανώς, μυστικά θα έλεγα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς βοήθεια από πουθενά, όπως οι άλλες ιεραποστολές ανά τον κόσμο. Ζει ασκητικά, βαθιά μέσα σε ένα δάσος, 1200 μέτρα μακριά από το τελευταίο σπίτι της κοντινής κοινότητας του Morne Vert, όπου έχει κατασκευάσει την καλύβα του, σε δασικό οικόπεδο που του παραχωρήθηκε «άχρι καιρού». Η πρόσβαση στην καλύβα του είναι δύσκολη και χρειάζεται ένα 4Χ4 για τις μεταφορές που κάνει συνεχώς, όπως θα εξηγήσω παρακάτω. Δυο σκυλιά, τρία γατάκια και ο ήχος του ποταμού που βουίζει στη διπλανή χαράδρα είναι οι μόνιμοι σύντροφοί του. Περιστασιακά εμφανίζονται και κάποια φίδια δηλητηριώδη, με τα οποία όμως έχει εξοικειωθεί, όπως και με τις θανατηφόρες αράχνες. Δεν τον πειράζουν, λέει, γιατί αντιλαμβάνονται ότι αποπνέει την ηρεμία, που προέρχεται από την επαφή του με τον Θεό.

Το έργο του είναι δύσκολο. Η ενορία του δεν διαθέτει δικό της κτήριο, ενοριακό ναό, για τις λειτουργικές της ανάγκες και έτσι είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί σε εκκλησίες που του παραχωρεί η Καθολική Εκκλησία, για να τελεί τη Θεία Λειτουργία. Συνήθως η Θεία Λειτουργία τελείται σε μια καθολική εκκλησία στην πρωτεύουσα, το Fort de France, αλλά την πρώτη Κυριακή του μήνα τελείται στην κοινότητα του Carbet, στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού.


Η έλλειψη μόνιμου χώρου σημαίνει πως κάθε φορά είναι υποχρεωμένος ο ιερέας με τη βοήθεια κάποιων γυναικών κυρίως να φορτώνει όλη τη σκευή την απαραίτητη για τη Θεία Λειτουργία και να την ξεφορτώνει, να την τοποθετεί στον Ναό και μετά τη Θ. Λειτουργία να ακολουθεί την αντίστροφη πορεία. Τραπέζι της Αγίας Τράπεζας, εικόνες, σταυροί, μανουάλια, αναλόγια-προσκυνητάρια, υφάσματα, καλύμματα, ιερά σκεύη, όλα πρέπει να στήνονται και να ξεστήνονται κάθε φορά με τάξη και από την προηγούμενη μέρα.  Η αλήθεια είναι όμως ότι οι ανάγκες της ενορίας είναι μεγάλες. Ως τώρα δεν έχει συμπαράσταση από κάποιο ιεραποστολικό σύλλογο, ώστε να μπορέσει να αποκτήσει ένα ναό και η δική του ενορία, όπως γίνεται με τις ιεραποστολές στην Αφρική. Θα μπορούσε έστω να έχει ένα αυτοκίνητο πρακτικό για τις μετακινήσεις του! Όσοι πιστοί, προσέλθετε...

Φόρτωμα σκευής για την αυριανή Θ. Λειτουργία

Σάββατο απόγευμα, ξεκινήσαμε για την καλύβα του, παρέα με δυο κυρίες. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την καλύβα, καθώς ο δρόμος είναι δύσβατος και απαιτεί αυτοκίνητο 4Χ4. Την περίοδο αυτή οι βροχές, ή μάλλον οι μπόρες είναι καθημερινό φαινόμενο και η λάσπη στο δάσος, στον «δρόμο», δεν αφήνει δυνατότητες για γρήγορη πρόσβαση και έτσι με τα πόδια φτάσαμε μετά από 20 λεπτά περίπου μέσα από το δάσος. Σε λίγο εμφανίστηκε και ο π. Λάζαρος με ένα 4Χ4, που δανείστηκε από κάποιο γνωστό του, καθώς το δικό του, ένα αυτοκίνητο εικοσαετίας έχει χαλάσει και πρέπει να αλλάξει δίσκο και ντεμπραγιάζ. Χωρίς χρονοτριβή, καθώς ο καιρός απειλεί για βροχή, αρχίζει το μάζεμα των σκευών και  των πραγμάτων που θα πρέπει να μεταφερθούν. Η δουλειά γίνεται με τέχνη, η σκεπή φορτώνεται με το τραπέζι που θα χρησιμοποιηθεί ως Αγία Τράπεζα και όλο το υπόλοιπο υλικό μέσα στο αυτοκίνητο. Ήδη αρχίζει η βροχή αλλά ο π. Λάζαρος συνεχίζει απτόητος το φόρτωμα. Ξέρει ότι θα σταματήσει σε λίγο η βροχή αλλά δεν έχει και χρόνο να περιμένει.

Το τραπέζι αυτό θα γίνει η Αγία Τράπεζα

Μετά από μια διαδρομή μέσα στις λάσπες του δάσους φτάνουμε στην κοινότητα του Carbet και αρχίζει το ξεφόρτωμα, η τακτοποίηση του χώρου για την αυριανή Θεία Λειτουργία, η τοποθέτηση της Αγίας Τράπεζας. Την επομένη το πρωί φτάνουμε στην εκκλησία και αρχίζει το στήσιμο, η τοποθέτηση των εικόνων, το «ντύσιμο» της Αγίας Τράπεζας, των προσκυνηταριών με τις εικόνες, της πρόθεσης κτλ. 
Μεταφορά των υλικών από μικρούς και μεγάλους

Στις 9 είμαστε έτοιμοι για το ξεκίνημα του Όρθρου. Όσο προχωρεί ο όρθρος τόσο και περισσότεροι πιστοί εμφανίζονται. Στη Θεία Λειτουργία παρακολουθώ τον τρόπο με τον οποίο δέχονται τις προτροπές του ιερέα «άνω σχώμεν τας καρδίας» «ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω» «τολμάν επικαλείσθαι σε τον επουράνιον Θεόν πατέρα και λέγειν». Ανταποκρίνονται με μια ζωντάνια που την ξαναείχα δει πέρυσι στο Κονγκό. Υψωμένες οι ματιές, τα χέρια ανοιχτά σε στάση δέησης, μια ζωντανή επικοινωνία με τον Πατέρα τον ουράνιο.

Μου κάνει εντύπωση ότι μεταξύ των πιστών υπάρχουν κάποιοι που κάνουν το σταυρό τους με τρόπο «καθολικό». Μου εξηγεί αργότερα ο π. Λάζαρος ότι πρόκειται για καθολικούς που αγαπούν την Ορθόδοξη Εκκλησία και είναι οι μελλοντικοί Ορθόδοξοι της Εκκλησίας της Μαρτινίκας. 

Ο τρόπος που ψάλλουν τους ύμνους της Θείας Λειτουργίας είναι παρόμοιος με των Ρώσων. Καθ' υπόδειξη του π. Λαζάρου τους ψάλλω βυζαντινά το τρισάγιο (του Καλογήρου, σε πρώτο ήχο) στα ελληνικά και στα γαλλικά, τον χερουβικό ύμνο στα γαλλικά και το Άξιον εστίν στα ελληνικά.
Με κατάνυξη προσέλευση στη Θεία Κοινωνία


           Κοινωνούν σχεδόν όλοι οι παριστάμενοι ορθόδοξοι προσερχόμενοι με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και με βαθιά κατάνυξη. Αισθάνεσαι τη μυσταγωγία, γιατί οι άνθρωποι εδώ ζουν την Ορθοδοξία με τον ενθουσιασμό και την πνευματικότητα της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας. Στο τέλος, στη διανομή του αντιδώρου ψάλλω το «Εξομολογείσθε τω Κυρίω» (ψαλμ. 135) σε πρώτο ήχο και ενθουσιάζονται, μαθαίνουν εύκολα την επωδό και την επαναλαμβάνουν με χαρά. Την επόμενη μέρα, σήμερα, μαθαίνω ότι ενθουσιάστηκαν από τα βυζαντινά ηχοχρώματα, τους άρεσε η βυζαντινή μουσική και ήταν γι’ αυτούς μια Θεία Λειτουργία που την έζησαν διαφορετικά...

Μετά το τέλος της Λειτουργίας με  παρουσιάζει στους πιστούς ο π. Λάζαρος, τους εξηγεί τον λόγο για τον οποίο βρίσκομαι στη Μαρτινίκα και αφού παίρνουμε ένα καφέ ή ένα χυμό και διάφορα «καλούδια» που η αγάπη των κυριών ετοίμασε, γι’ αυτό και την αποκαλούν «αγκάπη», ξανασυγκεντρώνονται και αρχίζουν να μου απευθύνουν ερωτήσεις. «Τι ακριβώς είναι η Ορθοδοξία»; «Πώς πρέπει να προσευχόμαστε»; «Ποια είναι η αξία του σταυρού στη ζωή μας»; «Σε τι διαφέρει η βυζαντινή μουσική από τη δυτική»; Η συζήτηση κρατάει αρκετά και αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι δεν έφυγαν για τα σπίτια τους και έμειναν σχεδόν όλοι, γιατί ήθελαν να μάθουν για την Ορθοδοξία, να επικοινωνήσουν με τον ξένο που ήρθε στην πατρίδα τους μολονότι η ώρα είναι ήδη δύο μετά το μεσημέρι.

Λίγη σούπα βελουτέ (με κολοκύθα), που ετοίμασαν οι κυρίες

Ο π. Λάζαρος βάζει «Δι’ ευχών» και στη συγκέντρωση αυτή και καθόμαστε για το μεσημεριανό, μια σούπα «βελουτέ» από κολοκύθα, που ήταν ήδη έτοιμη από νωρίς. Η ώρα έχει φτάσει τρεις και μισή και πρέπει να ξεκινήσουμε το φόρτωμα των σκευών και όλων των αντικειμένων που φέραμε χθες το βράδυ, για να μεταφερθούν στην καλύβα του π. Λαζάρου και η διαδικασία κρατάει περίπου μια ώρα. Η κούραση είναι εμφανής αλλά οι  ψυχές αγάλλονται και αυτό είναι επίσης εμφανές. 

Δοξάζω τον Θεό που με αξίωσε να βρεθώ για μια ακόμη φορά σε μια ιεραποστολή, με ένα άνθρωπο ζεστό, ζωντανό και φλογερό, πνευματικό, που παλεύει μέσα από πολλές δυσκολίες να μεταφέρει το μήνυμα της Ορθοδοξίας στους συμπατριώτες του. Πρόκειται για ένα πραγματικό ιεραπόστολο, που ζει έντονα την αποστολή του, που έχει μέσα του αγάπη για τους ανθρώπους πραγματική και έγνοια για τα προβλήματά τους, υλικά και πνευματικά, που η ζωή του η ασκητική δεν περνά απαρατήρητη και γίνεται ο πόλος έλξης για να προσεγγίσουν πολλοί την Ορθοδοξία και να πάρουν κάτι από τον ενθουσιασμό και την πίστη του π. Λαζάρου.

Ζει Κύριος ο Θεός!

Μαρτινίκα 7 Οκτωβρίου 2013



Λογαριασμός ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ (ΕΤΕ)

449/952754-09 (Alain Philogène) 

Οι φίλοι μου, που θέλουν να βοηθήσουν μπορούν να στείλουν κατευθείαν στον προσωπικό μου λογαριασμό με την ένδειξη "για τη Μαρτινίκα". Τα χρήματα θα δοθούν πολύ πιο γρήγορα και άμεσα στον π. Λάζαρο για τις πραγματικές ανάγκες της εκκλησίας της Μαρτινίκας.

    Ασκητής στην πράξη ο π. Λάζαρος, όπως  φαίνεται και σε μερικές από τις  παρακάτω φωτογραφίες....

Καθ' οδόν προς την καλύβα του π. Λαζάρου







Ανυπόδητος στο δρόμο, σε μια περιήγησή μας στη Μαρτινίκα

Παρεκκλήσι μέσα στην καλύβα






                                                              
 Καθ' οδόν προς την καλύβα του π. Λαζάρου






Η επίσκεψη του σπιτιού του π. Λαζάρου απαιτεί σωστό εξοπλισμό

(αδιάβροχο, μπότες και θάρρος....). Οι χείμαρροι που διατρέχουν τον δρόμο 

είναι μερικές φορές επικίνδυνοι. 




                                                                 
Μπροστά στην καλύβα του π. Λαζάρου





                                              
Φόρτωμα της σκευής μετά τη Θεία Λειτουργία



Κάλυψη της "Πρόθεσης" και της Αγίας Τράπεζας 
με κουρτίνες κόκκινες (διακρίνονται οι τρύπες).
Με τις καρφίτσες στο στόμα προσπαθεί να δώσει
 σχήμα στο ύφασμα και να κρύψει 
τις τρύπες των κουρτινών...







Μεταφορά στο αυτοκίνητο της σκευής  για τη Θ. Λειτουργία







Θεία Λειτουργία. Ο νεαρός (Μωυσής) έχει 
τα χέρια του σε στάση ικεσίας (οποία διαφορά 
από τα παιδιά του ιερού στην Ελλάδα)!!!
πηγή

Ρινηλατώντας την ευωδία της πίστης

Απογοήτευση, γκρίνια, βία, ψέμμα, υποκρισία, απελπισία, οργή, η απεχθής οσμή της αμαρτίας. Ο εγωισμός, μπούκωμα ψυχικό, που φράζει την οξυγονούχο αρετή της εκούσιας ταπείνωσης. Ωστόσο δεν είναι φαινόμενο τωρινό. Πάντα έτσι ήταν. Όμως δεν είναι τόσο το διηνεκές της αμαρτίας, όσο το βάρος της που συνθλίβει την ψυχή. Αυτή, που είναι πλασμένη να αγάλλεται, βρίθει δυσωδίας, όταν εμμένει να αστοχεί. 


Και από την άλλη, άρωμα τερπνό και ανεκτίμητο εκείνο το αλειμμένο στα πόδια του Χριστού, προοικονομία της Ανάστασής Του. Ο μυροβλήτης Άγιος Δημήτριος και τόσοι άλλοι, οι μυρόβλητες εικόνες, σημάδια της θείας χάριτος και της ανθρώπινης συνέργειας. Χέρι αγαπημένο φέρνει μοσχοθυμίαμα από το Περιβόλι της Παναγίας. Γαρδένια, γαρύφαλλο, σπάρτα, τα αρώματα της φύσης, που καίγονται προσφορά μηδαμινή στον προσφέροντα τα πάντα τοις πάσι. Αρώματα, που ταξιδεύουν στην τσιμεντένια πόλη για να ευφράνουν τις τσιμεντένιες από έλλειψη αγάπης και γλυκύτητας καρδιές μας.


Έστω και έτσι όμως, φανερώνουν πως κάπου -και παντού αν το επιθυμήσουμε- φυσά ένας αλλιώτικος αέρας, κοντινότερος στο κατά φύση των ανθρώπων και των πραγμάτων. Λιβάνι οσφραίνεται στις εκκλησιές και ο ταπεινός επαίτης του θείου ελέους και ξέρει καλά πως η συγχώρεση μυρίζει δάκρυα και μετάνοια, η πίστη ελευθερία κι αγάπη. 



Δέσποινα Ζαμάνη-Κόλλια
πηγή 

Κι άλλη δασκάλα έψαχνε για... γαμπρό στην παρέλαση!

σχόλιο Γ.Θ : Καταντήσανε τις παρελάσεις των Εθνικών μας εορτών σε παρελάσεις καρνάβαλων του rio de janeiro.

Η φώτο είναι από δασκάλες για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου....και όχι από κάποια έξοδο τους σε "σκυλάδικα"..της εθνικής Αθηνών Λαμίας..

Τι σχέση τώρα έχει η Ελληνίδα Μάνα τού 1940 με αυτά τις σημερινές κυρίες, που παριστάνουν και τις δασκάλες των παιδιών μας..ένας Θεός ξέρει.

Βέβαια δεν πήγαν πίσω και οι μαθήτριες..που προφανώς θα πήραν το παράδειγμα των δασκάλων τους...



Ας θυμηθούμε λοιπόν τι θα έπρεπε να τιμήσουν οι κυρίες από τις παραπάνω φωτογραφίες..
και να ήταν κάπως πιο σεμνές..για να δείξουν ότι σέβονται μια ημέρα μνήμης για τις θυσίες και το αίμα όλων αυτών των ανθρώπων που απέδειξαν πως μια χούφτα, χωριάτες και αμόρφωτοι άνθρωποι.. μπόρεσαν να ανατρέψουν τα δεδομένα ενός παγκοσμίου πολέμου...







Βιβλίο της Γ Γυμνασίου: «Η Ελλάδα καταπιέζει μουσουλμάνους και Μάρτυρες του Ιεχωβά»!

Ρεπορτάζ | Δημοσίευση: 29/10/2013
του Κυριάκου Κοτσολάκου, Καθηγητή Φιλολόγου 
 
Οι φιλόλογοι πού διδάσκουν στο Γυμνάσιο, έχοντας δοκιμάσει πια στην πράξη τα νέα σχολικά βιβλία, μπορούν να υποστηρίξουν με βεβαιότητα και τεκμηριωμένα ότι τα βιβλία αυτά είναι προβληματικά, για να χρησιμοποιήσω έναν επιεική χαρακτηρισμό.
 
Υποτίθεται ότι επρόκειτο να φέρουν ένα νέο πνεύμα στην εκπαίδευση, όπως διεκήρυττε η προηγούμενη κυβέρνηση (προ του 2004), για να υλοποιηθούν τελικά τη φετινή σχολική χρονιά. Το πρόβλημα των νέων βιβλίων είναι διττό:
α'. Παιδαγωγικό - εκπαιδευτικό: Χαρακτηρίζονται από ασάφειες, ελλείψεις, προχειρότητα, συμπύκνωση ύλης, παιδαριώδη λάθη. Οι μαθητές έχουν στα χέρια τους βιβλία πού μοιάζουν -σε μια πρώτη ματιά-πιο ελκυστικά από τα προηγούμενα, η καθημερινή όμως χρήση τους στην τάξη έχει απογοητευτικά αποτελέσματα.
 
β'. Ιδεολογικό: Υπάρχει μια ενιαία ιδεολογική γραμμή πού διαπερνά όλα τα βιβλία από την Α' Δημοτικού ως τη Γ' Γυμνασίου: η αποδυνάμωση των εννοιών «Ελληνισμός» και «Ορθοδοξία» και κυρίως η υποβάθμιση της αξίας πού περιέχει η συνύπαρξη των δύο αυτών εννοιών. Είναι επίσης ολοφάνερη η προσπάθεια να σβηστεί σιγά - σιγά μέσω των νέων βιβλίων η μνήμη των συμφορών πού υπέστη ο Ελληνισμός από τους Τούρκους. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις οπού τα θύματα μετατρέπονται σε θύτες!
 
Μέσα στα πλαίσια αυτά αναφέρω ένα εξωφρενικό γεγονός: ούτε λίγο ούτε πολύ, στο βιβλίο της Νεοελληνικής Γλώσσας της Γ' Γυμνασίου τίθεται ζήτημα καταπίεσης των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα! Για του λόγου το αληθές παραπέμπω στη σελίδα 116 του σχολικού βιβλίου, όπου διαβάζουμε:
 
«Όταν η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι καταγγέλλουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, γράφουμε την είδηση στην πρώτη σελίδα. Όταν οι ίδιες οργανώσεις διαμαρτύρονται για καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων ή των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα είναι ανθελληνικές και πληρωμένες από ξένα κέντρα. Ουσιαστικά μας ενοχλεί η ανεξαρτησία τους: θα τις θέλαμε με το μέρος μας (όπως και όλες τις άλλες εξουσίες) και ξεχνάμε ότι αυτό θα καταργούσε αυτόματα το διεθνές τους κύρος.»
 
Πρόκειται για απόσπασμα από κείμενο πού περιέχεται στην 6η ενότητα του βιβλίου με θέμα: «Ενεργοί πολίτες για την υπεράσπιση οικουμενικών άξιων».
 
Το έγραψε ο Νίκος Δήμου και αναφέρεται στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Το κείμενο είναι γενικά καλό: δόκιμος συγγραφέας, σωστά ελληνικά, οι μαθητές κατατοπίζονται στο θέμα. Ακριβώς όμως επειδή είναι καλό κείμενο, καθίσταται και πιο επικίνδυνο, καθώς μάλιστα απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες μαθητές της Γ' Γυμνασίου, πού βρίσκονται σε μια ευαίσθητη περίοδο της ζωής τους κι αρχίζουν να διαμορφώνουν τις απόψεις τους για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.
 
Στο κείμενο, λοιπόν, αναφέρεται καθαρά ότι υπάρχει ένα γεγονός: η καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων και των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα. Γι' αυτό διαμαρτύρονται, γράφει ο συντάκτης του κειμένου, οι οργανώσεις, πού είναι οργανώσεις κύρους, άρα δε λένε ό,τι τους… κατέβει.
Δημιουργείται έτσι το πρόβλημα: Τί θα διδάξει ο καθηγητής; Γιατί το βιβλίο έρχεται σε αντίθεση με τις θέσεις της ελληνικής πολιτείας.
 
Συγκεκριμένα, η Ελλάδα δεν δέχεται βέβαια ότι υπάρχει καταπίεση των μειονοτήτων αυτών και ιδιαίτερα των Μουσουλμάνων, πού αποτελούν έναν ευαίσθητο τομέα... Όποτε: ή το βιβλίο κάνει λάθος, ή το ελληνικό κράτος. (Η αντίφαση γίνεται μάλιστα ειρωνεία, αφού το βιβλίο διακινείται από το ελληνικό κράτος!) Άν κάνει λάθος το βιβλίο, αναρωτιέται κανείς γιατί περιέχονται σφάλματα, και μάλιστα τέτοιου είδους, πού δημιουργούν πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Άν πάλι κάνει λάθος το ελληνικό κράτος, πρέπει να επανορθώσει, και το Υπουργείο Εξωτερικών να παραδεχτεί αυτά πού υποστηρίζει το βιβλίο, το όποιο διανέμεται από το Υπουργείο Παιδείας.
Σε κάθε περίπτωση, το Τουρκικό κράτος διαθέτει ένα ισχυρό τεκμήριο, για να στηρίξει την καταγγελία της καταπίεσης των Μουσουλμάνων: το ίδιο το σχολικό εγχειρίδιο...
 
Από το περιοδικό «Κοινωνία» της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, τεύχος 2,  Απρίλιος – Ιούνιος 2013