Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία

 
Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (+)
Μέρος Πρώτον: Στοιχεία Ορθοδόξου ανθρωπολογίας και Θεολογίας

10. Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία
Σε πολλούς επικρατεί η αντίληψις ότι η Ορθοδοξία είναι μία από τις πολλές θρησκείες, που έχει σαν κύρια μέριμνά Της την προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας για την ζωή μετά θάνατον, να εξασφάλιση δηλαδή μία θέση στον Παράδεισο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό. Έτσι θεωρείται ότι το Ορθόδοξο δόγμα προσφέρει μία επί πλέον εξασφάλισι, επειδή είναι Ορθόδοξο, και ότι, αν κανείς δεν πιστεύη στο Ορθόδοξο δόγμα, αυτό είναι ένας επί πλέον λόγος για να πάη στην Κόλασι ο άνθρωπος αυτός, εκτός δηλαδή από το ότι ενδεχομένως θα τον στείλουν εκεί τα προσωπικά του αμαρτήματα.
Όσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι αυτό το πράγμα είναι η Ορθοδοξία, αυτοί έχουν συσχετίσει την Ορθοδοξία αποκλειστικά με την μέλλουσα ζωή. Και αυτοί δεν κάνουν και πολλά πράγματα σ’ αυτήν την ζωή, αλλά περιμένουν να πεθάνουν, για να πάνε στον Παράδεισο, επειδή, όταν ζούσαν, ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί!
Μια άλλη μερίδα Ορθοδόξων δραστηριοποιείται μέσα στον χώρο της Εκκλησίας ενδιαφερομένη όχι για την άλλη ζωή, αλλά κυρίως γι’ αυτήν εδώ την ζωή. Δηλαδή για το πως θα τους βοηθήση η Ορθοδοξία να ζήσουν καλά σ’ αυτήν την ζωή. Τέτοιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί προσεύχονται στον Θεό, βάζουν τους παπάδες14 να κάνουν προσευχές, κάνουν αγιασμούς, παρακλήσεις ευχέλαια κλπ., για να τους βοηθάη ο Θεός να περνάνε καλά σ’ αυτήν την ζωή, να μην αρρωσταίνουν, να αποκαθίστανται τα παιδιά τους, να εξασφαλίσουν στα κορίτσια τους μία καλή προίκα και έναν καλό γαμπρό, τα αγόρια τους να βρουν καλές κοπέλλες με καλή προίκα για να παντρευτούν, οι δουλειές τους να πηγαίνουν καλά, το εμπόριο, με το οποίο ασχολούνται, να πηγαίνει καλά, ακόμη και το χρηματιστήριο ή η βιομηχανία τους, κλπ. Οπότε βλέπομε ότι αυτοί οι Χριστιανοί δεν διαφέρουν κατά πολύ από τους πιστούς των άλλων θρησκειών, που κάνουν και εκείνοι τα ίδια περίπου πράγματα15 .
Δηλαδή βλέπει κανείς από τα παραπάνω την Ορθοδοξία να έχη αυτά τα δύο κοινά σημεία με όλα τα άλλα θρησκεύματα: Πρώτον, το να προπαρασκευάζη τους πιστούς για την ζωή μετά θάνατον, ώστε να πάνε στον Παράδεισο, όπως ο καθένας τον φαντάζεται, και δεύτερον, το να φροντίζη, ώστε οι Χριστιανοί να μην περνούν θλίψεις, στενοχώριες, καταστροφές, αρρώστιες, πολέμους κλπ. σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, δηλαδή ο Θεός να τα τακτοποιή όλα κατά τις ανάγκες ή τις επιθυμίες τους. Έτσι γι’ αυτούς τους δεύτερους, η θρησκεία παίζει μεγάλο ρόλο σ’ αυτήν την ζωή και μάλιστα σ’ αυτήν την καθημερινή τους ζωή.
Κατά βάθος όμως απ’ όλους τους παραπάνω Χριστιανούς ποιος ενδιαφέρεται αν υπάρχη ή δεν υπάρχη Θεός; Ποιος Τον αναζητά; Γι’ αυτούς δεν τίθεται θέμα αν υπάρχη Θεός ή όχι, εφ’ όσον καλύτερα θα ήταν να υπήρχε Θεός για να μπορούμε να τον επικαλούμεθα και να του ζητούμε να ικανοποιή τις ανάγκες μας, ώστε να πηγαίνουν καλά οι δουλειές μας και να έχωμε κάποια ευτυχία σ’ αυτή την ζωή.
Οπότε βλέπομε ότι ο άνθρωπος έχει μια ισχυρότατη τάσι να θέλη να υπάρχη Θεός, να πιστεύη ότι υπάρχει Θεός, διότι είναι μία ανάγκη για τον άνθρωπο να υπάρχη Θεός, για να εξασφαλίζη τα όσα είπαμε. Ε, και εφ’ όσον είναι λοιπόν μία ανάγκη για τον άνθρωπο το να υπάρχη Θεός, άρα Θεός υπάρχει!
Αν ο άνθρωπος δεν είχε την ανάγκη ενός Θεού και αν μπορούσε να εξασφαλίση αυτάρκεια των προς το ζην σ’ αυτήν την ζωή με κάποιον άλλο τρόπο, τότε δεν ξέρει κανείς πόσοι άνθρωποι θα πίστευαν στον Θεό. Αυτό, γίνεται, εν πολλοίς στην Ελλάδα.
Έτσι βλέπομε, πολλοί άνθρωποι, ενώ πριν ήταν αδιάφοροι ως προς την θρησκεία, προς το τέλος της ζωής τους να θρησκεύουν, μετά ίσως από κάποιο γεγονός που τους φόβισε. Διότι πλέον δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να επικαλούνται να τους βοηθήση κάποιος Θεός, από δεισιδαιμονική δηλαδή πρόληψη. Γι’ αυτούς τους λόγους η φύσις του ανθρώπου βοηθά στο να θρησκεύη ο άνθρωπος. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ισχύει για τους πιστούς όλων των θρησκειών. Παντού η φύσις του ανθρώπου είναι η ίδια. Έτσι ο άνθρωπος μετά την πτώση του - εσκοτισμένος όπως είναι κατά φύσιν – μάλλον, παρά φύσιν - ρέπει προς την δεισιδαιμονία.
Τώρα το ερώτημα που ακολουθεί είναι: Πού σταματάει η δεισιδαιμονία και που αρχίζει η αληθινή πίστις;
Σ’ αυτά τα θέματα οι Πατέρες έχουν σαφείς θέσεις και διδασκαλία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ακολουθεί ή μάλλον νομίζει ότι ακολουθεί την διδασκαλία του Χριστού και απλώς πηγαίνει στην Εκκλησία κάθε Κυριακή, που κοινωνεί κατά τακτά διαστήματα, που χρησιμοποιεί τους παπάδες για να του κάνουν αγιασμούς , ευχέλαια κλπ16., χωρίς να εμβαθύνη σ’ αυτά, παραμένοντας στο γράμμα του νόμου και όχι στο πνεύμα του νόμου, αυτός ωφελείται ιδιαίτερα από την Ορθοδοξία; Μετά ένας άλλος, ο οποίος προσεύχεται αποκλειστικά για την μέλλουσα ζωή για τον εαυτό του και για τους άλλους και αδιαφορεί τελείως γι’ αυτήν την ζωή, αυτός πάλι ωφελείται ιδιαίτερα από την Ορθοδοξία; Η μία τάσις εκπροσωπείται από τον παπά της ενορίας και όσους μαζεύονται γύρω του με το παραπάνω πνεύμα και η άλλη εκπροσωπείται από έναν Γέροντα σε μοναστήρι, συνήθως κάποιον αρχιμανδρίτη, που βρίσκεται σε σύνταξι και περιμένει να πεθάνη, με μερικούς μοναχούς γύρω του17.
Εφ’ όσον οι δύο αυτές τάσεις δεν είναι επικεντρωμένες γύρω από την κάθαρσι και τον φωτισμό, από πατερικής απόψεως, είναι λανθασμένες ως προς εκείνο που επιδιώκουν. Όσο όμως είναι επικεντρωμένες γύρω από την κάθαρσι και τον φωτισμό και εφαρμόζουν την Ορθόδοξη Πατερική ασκητική αγωγή για την απόκτησι της νοεράς προσευχής, τότε μόνον τα πράγματα τίθενται πάνω σε ορθή βάσι. Αυτές οι δύο τάσεις είναι υπερβολές προς τα δύο άκρα. Δεν έχουν αυτές οι τάσεις κοινόν άξονα. Ο κοινός άξονας που διακρατεί την Ορθοδοξία και διατηρεί την συνοχή της, ο ένας και μοναδικός της άξονας επάνω σε όλα τα θέματα που την απασχολούν και ο οποίος τοποθετεί τα πράγματα πάνω σε ορθή βάσι, όταν λαμβάνεται υπ’ όψιν, είναι ο άξονας: Κάθαρσις – φωτισμός - θέωσις.
Οι Πατέρες δεν ενδιαφέρονται για το τι θα συμβή στον άνθρωπο μετάθάνατον αποκλειστικά, αλλά εκείνο κυρίως που τους ενδιαφέρει είναι το τι θα γίνη ο άνθρωπος σ’ αυτήν τη ζωή. Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός, οπότε πρέπει σ’ αυτήν τη ζωή να αρχίση η θεραπεία, διότι «εν τω Άδη ουκ εστι μετάνοια». Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι υπερκοσμική ούτε μελλοντολογική ούτε εσχατολογική, αλλ’ είναι καθαρά ενδοκοσμική. Διότι το ενδιαφέρον της Ορθοδοξίας είναι για τον άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν την ζωή, όχι μετά θάνατον.
Τώρα η κάθαρσις και ο φωτισμός για ποιον λόγο χρειάζονται; Για να πάη ο άνθρωπος στον Παράδεισο και να αποφύγη την Κόλασι; Γι’ αυτό χρειάζονται; Εις τι συνίσταται η κάθαρσις και ο φωτισμός και για ποιον λόγο επιδιώκονται από τους Ορθοδόξους; Για να βρη κανείς τον λόγο και να δώση απάντησι στην ερώτησι αυτή, πρέπει να κατέχη το βασικό κλειδί, το οποίο είναι τούτο: Όλοι οι άνθρωποι επάνω στην γη έχουν το ίδιο τέλος από Ορθόδοξη θεολογική άποψη. Είτε είναι κανείς Ορθόδοξος είτε είναι Βουδδιστής είτε Ινδουϊστής είτε αγνωστικιστής είτε άθεος, ο,τιδήποτε και αν είναι, δηλαδή κάθε άνθρωπος επάνω στην γη, είναι προωρισμένος να δη την δόξα του Θεού. Θα δη την δόξα του Θεού κατά το κοινό τέλος της ανθρωπότητος κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Όλοι οι άνθρωποι θα δουν την δόξα του Θεού, και από αυτής της απόψεως έχουν το ίδιο τέλος. Όλοι βέβαια θα δουν τη δόξα του Θεού, αλλά με μία διαφορά: Οι μεν σεσωσμένοι θα δουν την δόξα του Θεού ως Φως γλυκύτατον και ανέσπερον, οι δε κολασμένοι, θα δουν την ίδια δόξα του Θεού ως πυρ καταναλίσκον, σαν φωτιά που θα τους καίη. Αυτό, το ότι όλοι θα δούμε την δόξα του Θεού, είναι ένα αληθινό και αναμενόμενο γεγονός. Το να δη κανείς τον Θεό, δηλαδή την δόξα Του, το Φως Του, αυτό είναι κάτι που θα γίνη είτε το θέλομε είτε όχι. Η βίωσις όμως αυτού του Φωτός θα είναι διαφορετική στους μεν από τους δε.
Οπότε το έργο της Εκκλησίας και των παπάδων δεν είναι να μας βοηθήσουν να δούμε αυτήν την δόξα, διότι αυτό θα γίνη οπωσδήποτε. Το έργο της Εκκλησίας εστιάζεται στο πώς θα δη ο κάθε άνθρωπος τον Θεόν. Όχι στο αν θα δη τον Θεόν. Δηλαδή το έργο της Εκκλησίας είναι να κηρύττη στους ανθρώπους ότι υπάρχει Θεός αληθινός, ότι ο Θεός αποκαλύπτεται είτε ως Φως είτε ως πυρ καταναλίσκον, ότι όλοι οι άνθρωποι κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα δούμε τον Θεόν18, και να προετοιμάζη τα μέλη της, ώστε να δουν τον Θεόν όχι σαν φωτιά, αλλά σαν Φως19.
Αυτή η προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας, καθώς και όλων των ανθρώπων, που θέλουν να δουν τον Θεόν ως Φως, είναι στην ουσία της μία θεραπευτική αγωγή, η οποία πρέπει να αρχίση και να τελειώση σ’ αυτήν τη ζωή. Πρέπει σ’ αυτήν τη ζωή να γίνη η θεραπεία και να περατωθή. Διότι μετά θάνατον ουκ εστι μετάνοια. Αυτή η θεραπευτική αγωγή είναι η ουσία και το κύριο περιεχόμενο της Ορθοδόξου Παραδόσεως ως και η κύρια μέριμνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Συνίσταται δε και αποτελείται από τα ακόλουθα τρία στάδια πνευματικής αναβάσεως: Την κάθαρσι από τα πάθη, τον φωτισμό από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, και την θέωσι, πάλι από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Συμβαίνει δε και τούτο: Αν δεν φθάση κανείς τουλάχιστον σε κατάστασι μερικού φωτισμού, σ’ αυτήν την ζωή, δεν μπορεί να δη τον Θεόν σαν Φως ούτε σ’ αυτήν την ζωή, αλλά ούτε και στην άλλη ζωή20.
Έτσι είναι φανερό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο όπως είναι σήμερα, αυτήν την στιγμή. Και εκείνος, που χρειάζεται θεραπεία, είναι ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος έχει και την ευθύνη ενώπιον του Θεού να αρχίση αυτό το έργο σήμερα, σ’ αυτήν την ζωή, διότι σ’ αυτήν την ζωή μπορεί. Όχι μετά θάνατον. Και αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος είναι εκείνος, που θα αποφασίση για το αν θα ακολουθήση αυτόν τον δρόμο της θεραπείας ή όχι.
Ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμί η οδός»21. Η οδός προς τι; Όχι μόνον προς την άλλη ζωή. Ο Χριστός είναι πρώτα η οδός σ’ αυτήν την ζωή. Ο Χριστός είναι η οδός προς τον Πατέρα Του και Πατέρα μας. Ο Χριστός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο πρώτα σ’ αυτήν την ζωή και του δείχνει τον δρόμο προς τον Πατέρα. Αυτός ο δρόμος είναι ο ίδιος ο Χριστός. Αν ο άνθρωπος δεν δη τον Χριστόν σ’ αυτήν την ζωή τουλάχιστον με την νοερά αίσθηση, δεν θα δη τον Πατέρα, δηλαδή το Φως του Θεού ούτε στην άλλη ζωή22.
Σημειώσεις

14. Η χρήση του όρου αυτού από τον π. Ιωάννη δεν είναι υποτιμητική. Είχε συνηθίσει ήδη από τις Η.Π.Α., όπου έζησε από ηλικίας τριών μηνών, εμεγάλωσε, εσπούδασε και ανδρώθηκε, να χρησιμοποιεί έτσι αυτόν τον όρο. Στο Άγιον Όρος επίσης χρησιμοποιείται κατά κόρον η λέξη παπάς, χωρίς καθόλου μειωτικό περιεχόμενο. Το αντίθετο μάλιστα.
15. Ο λόγος του π. Ιωάννου, όπως αναφέραμε ήδη στον Πρόλογο, είναι μερικές φορές καυστικός.
16. Τα οποία βέβαια κάνουν και οι πραγματικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και δεν είναι κακό το να θέλη να κάνη κανείς αυτά· κακό είναι το να μένη μόνο σ’ αυτά.
17. Που είναι δηλαδή ο πνευματικός τους πατέρας και οι μοναχοί του είναι άσχετοι με τον Ησυχασμό.
18. Βέβαια μερική εμπειρία της θέας αυτής του Θεού έχουν όλοι οι άνθρωποι αμέσως μετά την έξοδο της ψυχής τους από το σώμα, δηλαδή μετά τον βιολογικό θάνατο.
19. Βλ. Νικήτα Στηθάτου, Φιλοκαλία, Δ’, έκδ. Αστέρος, 1976, σ. 134, § 79.
20. Βλ. Αγίου Συμεών νέου θεολόγου, Ευρισκόμενα, Λόγος 75οςος. Εκεί διαβάζουμε: «Τοσούτον της Εκείνου θέας εκπέσομεν, κατά την αναλογίαν της εκάστου ημών απ’ εντεύθεν αμβλυωπίας, καθ’ όσον του φωτός αυτού εκουσίως εαυτούς υστερήσαμεν εν τη παρούση ζωή».
21. Ιω. 14, 6.
22. Βλ. Μητρ. Ιεροθέου (Βλάχου), Το Πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση, έκδοσις Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου, Λεβάδεια, 1994, σ. 162. «... Με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα αναστηθούν όλοι οι άνθρωποι και θα κριθούν για τα έργα τους. Οι αμαρτωλοί που δεν απέκτησαν πνευματικό οφθαλμό, δεν θα εξαφανισθούν. Θα παραμείνουν ως πρόσωπα οντολογικά, αλλά όμως δεν θα έχουν μέθεξη Θεού. Οι δίκαιοι θα έχουν μέθεξη και κοινωνία με τον Θεό. Όπως λέγει ο άγιο Μάξιμος ο Ομολογητής, οι αμαρτωλοί θα ζήσουν το ‘’αεί φευ είναι’’, ενώ οι δίκαιοι το ‘’αεί ευ είναι’’

πηγή 

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Ἡ σπουδαιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ

τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
…Τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο στὴ δυτικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπῆρξε, τόσο στὴ Δύση, ὅσο καὶ στὴν Ἀνατολή, ὁ Μοναχισμός. Διότι, ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ π. Ι. Ρωμανίδης, «εἰς αὐτὸν διεσώζετο ἡ βιβλικὴ παράδοσις τῶν Προφητῶν καὶ Ἀποστόλων, οἵτινες ἀπετέλουν τὴν καρδίαν τῆς πατερικῆς παραδόσεως». Δὲν εἶναι, συνεπῶς, περίεργη ἡ ἐπικέντρωση τοῦ πολέμου κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ χῶρο τοῦ Μοναχισμοῦ. Οἱ Βαυαροί, ὡς Εὐρωπαῖοι, ἐγνώριζαν, ὅτι ὁ ἡσυχασμὸς διέσωζε τὸ γένος καὶ τὴν ταυτότητά του σ' ὅλες τὶς περιόδους τῆς δουλείας τοῦ (ἀραβοκρατία, φραγκοκρατία, τουρκοκρατία), ἀλλὰ παράλληλα καὶ τὴ «θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως», καὶ μέσα στὸν κόσμο, μὲ τὴν ἐπιρροὴ τῶν Μοναχῶν στὸ λαὸ καὶ τὴ διακράτηση ἑνιαίας πνευματικότητας στὸ χῶρο τόσο τῆς μοναστικῆς, ὅσο καὶ τῆς κοσμικῆς Ἐνορίας...
Αὐτὸ τὸν ἰσχυρὸ σύνδεσμο Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ καὶ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἔπρεπε πρώτιστα νὰ διαλύσει ἡ Εὐρώπη, γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὰ σχέδιά της στὴν Ἑλλάδα τοῦ 19ου αἰώνα. Καὶ αὐτὸ θὰ ἦταν δυνατὸν μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀποδυνάμωση τοῦ Μοναχισμοῦ καὶ τὴν ἀλλοτρίωσή του…
Τὶς ἐπιδιώξεις αὐτὲς διέγνωσε, μὲ τὴν πνευματικὴ διαύγειά του, ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος, κυρίως ἐν ἀναφορὰ πρὸς τὸ Ἅγιον Ὅρος, γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ δυτικὴ «ἐπιβουλὴ» ἦταν ἀκόμη σφοδρότερη, λόγω τῆς σημασίας του γιὰ τὸν ὀρθόδοξο Μοναχισμὸ γενικὰ καὶ τὸ Ἑλληνικὸ...
Ἔθνος.
. . . Κατὰ τὸν Κ. Φλαμιάτο τὸ Ἅγιον Ὅρος εἶναι «ὁ ἐπισημότερος τόπος τοῦ μοναδικοῦ τάγματος καὶ βίου», διότι διασώζει «τὸ πλέον ἱερὸν παράδειγμα τῆς ὀρθοδόξου διαγωγῆς». Εἶναι δὲ «τὸ μόνον ὀρθόδοξον μέρος τὸ ὁποῖον διέμεινεν ἀνόθευτον καὶ ἀμίαντον» ἀπὸ τὴν τὴν ἐπιβουλὴν τῆς Εὐρώπης». Αὐτὰ γράφονταν στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος καὶ σήμαιναν στὴ γλώσσα τοῦ Φλαμιάτου, ὅτι τὸ Ἅγιον Ὅρος, καὶ φυσικὰ κάθε μοναστικὸς χῶρος, ποῦ διακρατεῖ τὴν ἴδια παράδοση, διασώζει ἕνα τρόπο ζωῆς στοὺς ἀντίποδες τοῦ «πολιτισμοῦ» τῆς Εὐρώπης. Οἱ ἀντιμοναστικὲς ἐνέργειες τῆς Ἀντιβασιλείας (βαυαροκρατία) καὶ τῶν εὐρωπαϊζόντων Ἑλλήνων ὑλοποίησαν τὴν ἀντιπαραδοσιακὴ νοοτροπία καὶ καθιέρωσαν ἀνάλογες συμπεριφορές, τὶς ὁποῖες θὰ ἐνσαρκώνει στὴ συνέχεια, μὲ ὅλες τὶς περιστασιακὲς ἐκρήξεις της, ἡ συνεχῶς ἀλλάζουσα μορφές, ἀλλ' ὄχι καὶ οὐσία, Πολιτειοκρατία. Τὰ γεγονότα τοῦ 1833 εἶχαν ἀποφασιστικὴ σημασία, διότι δημιούργησαν ἕνα πολὺ κακὸ προηγούμενο καὶ ἐπέβαλαν μία στρεβλὴ πορεία. Δὲν θεωροῦμε γι' αὐτὸ καθόλου ὑπερβολικὴ τὴν ἀκόλουθη τοποθέτηση τοῦ π. Ι. Ρωμανίδη, «Ἡ ἐκρίζωσις τοῦ μοναχισμοῦ ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Ὄθωνος δὲν ἦτο τυχαία. Οἱ Φράγκοι εὐγενεῖς καὶ βασιλεῖς, οἱ ἀνήκοντες εἰς τὸ παπικὸν δόγμα, ὡς ὁ Ὄθων, δὲν εἶναι ἁπλοὶ πιστοί, ἀλλὰ στενοὶ συνεργᾶται. Προσέτι δὲ ὁ Ὄθων εὖρεν ἐνθουσιώδεις συνεργάτας εἰς τὸ ἔργον τοῦ ὀπαδοὺς τοῦ Κοραῆ, οἵτινες ἐγύρισαν τὸ Ἔθνος ὀπίσω εἰς τὴν φιλοσοφίαν καὶ τὴν
μεταφυσικήν της φραγκολατινικῆς παραδόσεως, αἳ ὁποῖαι εἶχον ἤδη εἰσέλθει εἰς τὸν δρόμον τῆς χρεωκοπίας...»…
λληνισμς-ρθοδοξία

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Γιατί, Θεέ μου, αφήκες την πατρίδα μου να έλθει σε τέτοια δυστυχία;


ethiopia.jpg


Προπαραμονή Χριστουγέννων του 1988, στο αρχονταρίκι της μονής, ο γέροντας (Bησσαρίων) άρχισε να κλαί­ει.

Στο ερώτημα του νυν ηγουμένου της Μονής Αγάθωνος  π. Δαμασκηνού, ο οποίος τότε ήταν λαϊκός ακόμα,αποκάλυψε ένα γεγονός που είχε συμβεί κατά τη Θεία Λει­τουργία των Χριστουγέννων του 1941 σ' ένα χωριό της Καρδίτσας.
"Όταν βγήκα στην Ωραία Πύλη με το Άγιο Ποτήριο στα χέρια και είπα το "μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε", άρ­χισαν να έρχονται για τη Θεία Κοινωνία όλοι οι χωριανοί.
Μια νεαρή μάνα έφερε εκεί μπροστά μου το σκελετωμένο παιδάκι της, άνοιξε το στοματάκι του και το κοινώνησα, αλλά παιδί μου... κι' άρχι­σε πάλι να κλαίει ο Γέροντας
κρατούσε σφικτά το καημένο με τ' αδυνα­τισμένα χεράκια του το ιερό μάκτρο και μου φώναζε κλαίγοντας:
«Κι' άλλο Παππούλη, κι άλλο».
Πει­νούσε το παιδάκι μου.
Λύγισαν τα γόνατά μου, μια τρεμούλα απλώθηκε σ' όλο το κορμί μου, βούρ­κωσαν τα μάτια μου και, για να μην με δουν οι πιστοί, επέστρεψα στην Αγία Τράπεζα.
Αφήκα το Ποτήριον και κάθισα σ' ένα σκαμνάκι και έκλαψα και είπα με ανθρώπινο παράπονο:
«Γιατί Θεέ μου αφήκες την πατρίδα μου να έλθει σε τέτοια δυστυχία;
Λυπήσου Κύριε τα παιδιά μας!»

πηγή:trelogiannis

Ο Θεός δεν κάνει ποτέ λάθος!


Δείτε την τρυφερότητα, την επιμονή, την αγάπη που δείχνει το σκυλάκι της φωτογραφίας σε ένα παιδί με σύνδρομο down που δύσκολα θα συναντούσε από άλλους ανθρώπους...

ΟΜΟΡΦΑ ΤΟΠΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΡΩΣΙΑ
















Photos: фото.сайт, Яндексфотки/ΠΗΓΗ

προσκυνητης

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

ΓΕΡΩΝ ΝΙΚΩΝ -Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Χριστούγεννα στη Συρία ... όπως λέμε ...

συρια.jpg
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012 ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ...ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ....
ΚΑΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

ΚΑΙ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΩΔΗ...
Η ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΠΙΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΩΝ , ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗΣ ΣΑΡΙΑ, ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΑΒΟΦΩΝΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΊΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΣΤΕΝΟ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

ΠΗΓΗ:ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΗ ΖΩΗ ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ

Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί μείναμε σκλάβοι 300 χρόνια στοὺς Φράγκους καὶ 400-500 χρόνια στοὺς Ὀθωμανοὺς ! 800 εὐρὼ ἡ μαντίλα, 400 εὐρὼ τὸ γαϊδούρι, 15 εὐρὼ τὸ παιδὶ!



Ἡ ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ τῶν βουλευτῶν καὶ πολλῶν Ἐπισκόπων μπροστὰ στὸ συντελούμενο ἔγκλημα ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Γένους τῶν Ρωμιῶν ἀποδεικνύει ξεκάθαρα γιατί μείναμε ΡΑΓΙΑΔΕΣ 300 ἕως 500 χρόνια στοὺς Φράγκους καὶ 400 ἕως 500 χρόνια στοὺς Ὀθωμανοὺς Τούρκους ! Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί τὰ πολιτικὰ τζάκια δολοφόνησαν τὸν Καποδίστρια, τὸν Ὀδυσσέα Ἀνδροῦτσο, φυλάκισαν τὸν Κολοκοτρώνη καὶ ὑποχρέωσαν τὸν Νικηταρὰ νὰ ζητιανεύει ἔξω ἀπὸ ἐκκλησία στὸ Πειραιὰ ! Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί πᾶμε στὰ 200 χρόνια “ἐλευθερίας” τοῦ Νέου Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἀλλὰ – σχεδὸν συνέχεια- ἤμασταν ὑποχείρια τῶν Προστατιδῶν Δυνάμεων, ποὺ μᾶς συμπεριφέρονταν- σχεδὸν πάντα- ὡς ἀποικία !

Τὰ γεγονότα μιλοῦν μόνα τους :

Τὴν ὥρα ποὺ ἡ πλειοψηφία τῶν βουλευτῶν ψήφισε καὶ ψηφίζει ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΑ μέτρα (κατάργηση ἀφορολογήτου γιὰ παιδιά, κατάργηση φοροαπαλλαγῶν, κατάργηση-οὐσιαστικὰ- τῶν τριτεκνικῶν καὶ πολυτεκνικῶν ἐπιδομάτων, κατάργηση δώρων ἀκόμα καὶ στὶς Πολύτεκνες Οἰκογένειες, βαρύτατοι φόροι στὴν ἀκίνητη περιουσία χωρὶς νὰ λαμβάνεται ὑπόψη ὁ ἀριθμὸς τῶν παιδιῶν κάθε οἰκογένειας, ἐξαίρεση ἀπὸ τὸ ἐπίδομα θέρμανσης τῶν περισσότερων πολυμμελῶν οἰκογενειῶν) ἡ γείτονα χώρα, σύμφωνα μὲ δημοσιεύματα, ἐπιδοτεῖ μὲ 800 εὐρὼ (χώρια τὶς ἄλλες ἐπιδοτήσεις ποὺ δίνει σὲ πολλὲς χιλιάδες οἰκογένειες) τὴ χρήση μαντίλας στὰ κορίτσια τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητας στὴ Δύτ. Θράκη !

Ἀντίθετα τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος – οὐσιαστικὰ- καταργεῖ κάθε κίνητρο στὶς χριστιανικὲς Οἰκογένειες ὅλης της Ἐπικρατείας γιὰ νὰ τεκνοποιήσουν πάνω ἀπὸ....

  ἕνα ( 1 ) παιδί, ἐνῶ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τοῦ χρόνου θὰ βρεθεῖ σὲ οἰκονομικὴ ἀδυναμία νὰ χρηματοδοτεῖ τὸ 3ο παιδὶ γιὰ τὶς χριστιανικὲς Οἰκογένειες τῆς Δυτικῆς Θράκης ! Τὸ ἐπίδομα ποὺ θὰ λαμβάνουν ( ὅσοι τὸ λαμβάνουν ) γιὰ ἕνα παιδὶ θὰ κυμαίνεται ἀπὸ 13 εὐρώ (!!!) ἕως 40 εὐρὼ τὸ κεφάλι !!! Τὴν ἴδια ὥρα οἱ περισσότεροι Ὑπουργοὶ καὶ βουλευτὲς ξοδεύουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ποσὰ σὲ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ καὶ πανάκριβα ἰδιαίτερα καὶ μεταπτυχιακὰ καὶ διδακτορικὰ σὲ ἀκριβὰ Πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ βολεύουν τὰ παιδάκια τους σὲ προνομιοῦχες θέσεις, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδας! Ψίχουλα γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν ὑπόλοιπων Ἑλλήνων, παντεσπάνι καὶ ὑψηλὲς παροχὲς (κάθε εἴδους) γιὰ τὰ δικά τους παιδιὰ ποὺ εἶναι ἀνώτερης κατηγορίας πολίτες !

Τὴν Παρασκευή, σὲ πρωινὴ τηλεοπτικὴ ἐκπομπή, ἀποκαλύπτεται ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος ἐπιδοτεῖ μὲ 400 εὐρὼ τὸ κάθε γαϊδούρι (εἶδος πρὸς ἐξαφάνιση στὴν Ἑλλάδα), ἀλλὰ – μόλις – μὲ 13 εὐρὼ (μικτὰ;) τὸ κάθε παιδί, ἐνῶ – μόνο – σὲ ἐλάχιστους δίνει κάτι περισσότερο! Γι’ αὐτὸ καὶ στὰ ἑπόμενα δέκα χρόνια, θὰ γίνουν καὶ τὰ παιδιὰ εἶδος πρὸς ἐξαφάνιση στὴν Ἑλλαδίτσα τῶν πολιτικῶν τζακιῶν! Καὶ καλά, εἶναι λογικὸ οἱ βουλευτὲς νὰ κοιτάζουν τὸ προσωπικό τους συμφέρον ποῦ τοὺς ἐξασφαλίζει τὸ “κόμμα”! Ἀλλὰ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία γιατί σιωπᾶ; Γιατί οἱ Ἱεράρχες δὲν βγαίνουν νὰ προστατεύσουν τὰ πνευματικά τους παιδιὰ;  Δὲν ἀκοῦνε τὴ φωνή τους ;  Δὲν εἶδαν καὶ δὲν ἄκουσαν τὴ φωνὴ τῆς 34χρονης πολύτεκνης μάνας ἀπὸ τὴ Πάτρα; Δὲν ἄκουσαν τὴ φωνὴ τοῦ 33χρονου πατέρα ἑνὸς ἀνήλικου παιδιοῦ ποῦ αὐτοκτόνησε ;

Μήπως ὑπάρχει ἐκβιασμὸς Ἐπισκόπων μέσω διαφόρων “ἀποκαλύψεων” γιὰ οἰκονομικὰ ἢ ἄλλα θέματα, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσουν τὴ σιωπή τους ;  Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν εἶναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ἀπὸ τὴ συνεχιζόμενη στάση ΣΙΩΠΗΣ καὶ ΑΝΟΧΗΣ ποὺ δείχνει ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία!

Φυσικὰ τεράστιες εἶναι καὶ οἱ εὐθύνες τῶν “πατριωτών”, “θρησκευόμενων” βουλευτῶν ποὺ ἀνέχονται αὐτὰ τὰ μέτρα, ὑπερψηφίζοντας τὰ ! Βάζουν ταφόπλακα στὸ Ἑλληνορθόδοξο Γένος τῶν Ρωμιῶν, προδίδοντας τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του!

Γιὰ κάθε αὐτοκτονία, γιὰ τὰ χιλιάδες ὀρφανά του ἀκήρυχτου πολέμου, ἔχουν τεράστιες ἠθικὲς εὐθύνες ὅσοι συναινοῦν καὶ συνεργάζονται καὶ ἐπικροτοῦν αὐτὲς τὶς ἐνέργειες καὶ αὐτὰ τὰ μέτρα ! Ἀλλὰ φαίνεται ὅτι ἡ συνείδηση κάποιων ἔχει παγώσει, μπροστὰ στὶς καρέκλες, τὴν ἐξουσία, τὰ διάφορα πολιτικὰ ἢ οἰκονομικὰ ὀφέλη! Οἱ Ἐρινύες δὲν τοὺς καταδιώκουν;  Δὲν φοβοῦνται τὴ Νέμεση;  Δὲν φοβοῦνται τὸν Θεὸ;  Πῶς πλησιάζουν στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας;

Μεγάλη εἶναι καὶ ἡ εὐθύνη ἠμῶν τῶν πολιτῶν καὶ τῶν μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ποὺ δὲν ἀντιδροῦμε (πέρα ἀπὸ τὴ προσευχὴ καὶ τὰ ἄλλα ἁγιαστικὰ μέσα τῆς Ἐκκλησίας μας)! Ἡ σιωπή μας, ἡ ἀδιαφορία μας, δημιουργεῖ καταστάσεις ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ καὶ ὑποτέλειας, κατάσταση ποὺ μᾶς κράτηση  8 αἰῶνες, ΝΑΙ – 8 ΑΙΩΝΕΣ- ΣΚΛΑΒΟΥΣ ! Συνενοχὴ ἡ συμμετοχή μας σὲ κόμματα ποὺ στηρίζουν αὐτὴ τὴ γενικευμένη ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ!

Τὸ μήνυμα  ποὺ στέλνε τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος εἶναι ἁπλό : “φορέστε μαντίλα στὰ κορίτσια σᾶς (ἀφοῦ “ἀλλαξοπιστήσετε”- Θεὸς φυλάξοι!!!), ἐκτρέφετε γαϊδούρια, ἀλλὰ ὄχι νέα Ἑλληνόπουλα ποὺ ἀποτελοῦν ΤΕΚΜΗΡΙΟ” !

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ, ΜΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΕ ΠΑΡΑΛΥΤΟ!!!

Το θαύμα του ασθενούς που συγκλονίζει!!!
Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου. Φορούσε πιζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο, ξεκίνησε με αργά βήματα, σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο. Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν επιθυμούσε να του έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη. 
- Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετείτε. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει. Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων. Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο. ήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος. Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός. Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει:
- Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια παράλυτο. Οι γιατροί μου έχουν πει την αλήθεια, ότι χάνω το σύντροφο μου. Χάνω το στήριγμα μου. Θα πεθάνει ο σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, να τον δείτε, να του δώσετε κουράγιο, να μας πείτε κάτι και σεις.
- Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε και θα δω και το σύζυγο σου.

- Ναι, γιατρέ μου, πέστε μου το όνομα σας, να σας περιμένω…
 

- Ιωάννης Ρώσος, της απαντά.
Ξυπνάει, πετιέται από το κάθισμα της.
Με βλέπει που προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, να σηκωθώ. Βοήθησε με, γυναίκα, της λέγω, κάποιος με κρατάει άπ’ τις μασχάλες και με σηκώνει, βοήθησε και συ…Σηκώθηκα, πάτησα στο έδαφος, όταν τα κλάματα της γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς και βοηθητικό προσωπικό. Ό υπεύθυνος γιατρός του τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται από τη διήγηση της συζύγου μου και προτρέπει:
- Κύριε Πολυχρονίου όπως είσαι, μη ζητάς, να αλλάξεις τις πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στην είσοδο του Νοσοκομείου και πηγαίνετε στο Πνευματικό θεραπευτήριο, στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που είναι στην καταπράσινη κοιλάδα του Προκοπίου της Ευβοίας, όπου και ολόκληρο το ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε το μεγάλο σας ευχαριστώ και γυρίστε για το εξιτήριο που αυτή τη φορά – σπάνια βέβαια – το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας “Άγιος! Και σαν χριστιανός και σαν επιστήμονας ό,τι είπα το πιστεύω. Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του.
Αυτά μας είπε, Πάτερ. Αυτά … Δώστε μας και σεις την ευλογία σας. Αυτά είπε, αυτά είδαμε από τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που με τα κλάματα του (οι άνδρες για να κλάψουν πρέπει κάτι το πολύ σοβαρό να συμβαίνει) έλεγε στον Άγιο εκείνο το «ευχαριστώ» που είναι πρόθυμοι να το πουν όσοι άρρωστοι στα Νοσοκομεία, στα παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Άσυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον Άγγελο, κάποιον Άγιο, τον Ίδιο τον Κύριο να ταράξει τα νερά για να μπουν σ’ αυτό το μυστήριο που λέγεται θαυματουργική θεραπεία, που όντως γίνεται κατά καιρούς σε ασθενείς που ο Θεός επιλέγει με τα δικά του κριτήρια, σχεδόν άγνωστα σε μας!
ΠΗΓΗ.
 Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ...!

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Ποια είναι η ουσία της Ορθοδόξου Παραδόσεώς μας


Метеоры  

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (+)

Μέρος Πρώτον: Στοιχεία Ορθοδόξου ανθρωπολογίας και Θεολογίας

9. Ποια είναι η ουσία της Ορθοδόξου Παραδόσεώς μας
Το θέμα τώρα είναι ποια είναι η ουσία της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Η Ορθόδοξη παράδοσι προσφέρει μέθοδο θεραπείας του νοός του ανθρώπου, δηλαδή της ψυχής του. Η θεραπεία αυτή έχει δύο φάσεις, όπως είπαμε, τον φωτισμό και την θέωσι. Η θέωσις, δηλαδή η θεοπτία, είναι η εγγύησις της θεραπείας, της πλήρους θεραπείας. Αυτή η θεραπευτική μέθοδος, η θεραπευτική αγωγή, που προσφέρει η Ορθόδοξος παράδοσις, παραδίδεται (εξ ου και παράδοσις) από γενεά σε γενεά με φορείς ανθρώπους, οι οποίοι έφτασαν στον φωτισμό και στην θέωσι και έγιναν θεραπευτές για τους άλλους. Δεν είναι δηλαδή απλή μεταβίβασις γνώσεων από τα βιβλία, αλλά μεταβίβασις και διαδοχή εμπειρίας, της εμπειρίας του φωτισμού και της εμπειρίας της θεώσεως.
Παρατηρείται όμως στην Παλαιά Διαθήκη ότι κατάστασι φωτισμού και θεώσεως είχαν μόνο οι Πατριάρχες και οι Προφήτες των Ισραηλιτών. Αυτό είναι ιστορικό φαινόμενο. Πριν από τους Προφήτες έχομε τους Πατριάρχες. Προ του Μωϋσέως έχομε τον Αβραάμ. Διαβάζομε όμως στην Παλαιά Διαθήκη ότι μέχρι τον Αβραάμ υπάρχει συνείδησις της καταστάσεως του φωτισμού και της θεώσεως. Ο ίδιος ο Αβραάμ ήταν θεόπτης, δηλαδή έφθασε σε θέωσι. Αυτό φαίνεται σαφώς. Για την εποχή προ του Αβραάμ πάλι έχομε στοιχεία από την Εβραϊκή Παράδοσι ότι φωτισμός και θέωσις υπήρχαν και στους προπάτορες του Αβραάμ, παραδείγματος χάριν στον Νώε. Η παράδοσις αυτή, του φωτισμού δηλαδή και της θεώσεως, μεταβιβάζεται. Δεν εμφανίζεται έτσι εκ του μηδενός. Δεν εμφανίζεται ξαφνικά τον 11ο ή 12ο π.Χ. αιώνα.
Υπάρχει Καινή Διαθήκη, υπάρχει και Παλαιά Διαθήκη. Στην Καινή Διαθήκη είναι πιο εύκολος ο έλεγχος, διότι είναι περιωρισμένος ο χρόνος διαρκείας της. Η Παλαιά Διαθήκη όμως περιλαμβάνει 1500 χρόνια ιστορίας. Μέσα τώρα σ’ αυτήν την περίοδο έχομε μία σπονδυλική στήλη. Αυτή η σπονδυλική στήλη, που είναι η παράδοσις του φωτισμού και της θεώσεως που μεταβιβάσθηκε από Προφήτη σε Προφήτη, είναι και η ουσία της Ορθοδόξου παραδόσεως: Η μεταβίβασις της εμπειρίας του φωτισμού και της θεώσεως από γενεά σε γενεά. Αυτή εκτείνεται στην Παλαιά Διαθήκη χρονικά από τον Αβραάμ μέχρι τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Αυτή είναι η Προφητική παράδοσις, η παράδοσις των Πατριαρχών και των Προφητών.
Αλλά και πριν από αυτήν την περίοδο έχομε την πρώτη περίοδο, που εκτείνεται από τον Αδάμ, μέσω του Νώε, μέχρι τον Αβραάμ. Σήμερα έχει διαπιστωθή αρχαιολογικά η αλήθεια των αναφερομένων ιστορικών γεγονότων στην Παλαιά Διαθήκη τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Μωϋσέως. Και σήμερα δεν υπάρχει κανείς, που να αμφισβητή την Παλαιά Διαθήκη ως κείμενο μεγάλης ιστορικής αξίας. Αλλά και πριν από τον Μωϋσέα μέχρι την εποχή του Αβραάμ έχουν βρη οι αρχαιολόγοι στοιχεία, που επαληθεύουν τα αναφερόμενα στην Παλαιά Διαθήκη γύρω από το πρόσωπο του Αβραάμ.
Βλέπομε λοιπόν ότι η ουσία της Ορθοδόξου παραδόσεως δεν είναι το βιβλίο της Αγίας Γραφής, αλλά είναι η μεταβίβασις αυτής της εμπειρίας, του φωτισμού και της θεώσεως διαδοχικά από τον Αδάμ μέχρι των ημερών μας.

πηγή

Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων


 
π.Γεώργιος Μεταλληνός
Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία. Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη. Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου. «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ι. Χρυσόστομος). Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μ. Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο. Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική θέωση». Διότι φοβούνται να δεχθούν ότι με τη θέωση μεταβάλλεται «κατά χάριν» αυτό που ο Τριαδικός Θεός είναι «κατά φύσιν» (άκτιστος, άναρχος, αθάνατος). Τα Χριστούγεννα είναι, γι’αυτό, άμεσα συνδεδεμένα και με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και την Ανάληψη και την Πεντηκοστή. Ο Χριστός-Θεάνθρωπος χαράζει το δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε σωζόμενος άνθρωπος, ενούμενος μαζί Του.
Ο Ευαγγελισμός και τα Χριστούγεννα οδηγούν στην Πεντηκοστή,, το γεγονός της θεώσεως του ανθρώπου εν Χριστώ, μέσα δηλαδή στο σώμα του Χριστού. Αν τα Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, η Πεντηκοστή είναι η τελείωση του ανθρώπου ως Θεού κατά χάριν. Με το βάπτισμά μας μετέχουμε στη σάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ζούμε και μεις τα «Χριστούγεννά μας», την ανά-πλασή μας. Οι Άγιοι δε, που φθάνουν στην ένωση με το Χριστό, τη θέωση, μετέχουν στην Πεντηκοστή και φθάνουν έτσι στη τελείωση και ολοκλήρωση του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου. Αυτό σημαίνει εκκλησιαστικά πραγμάτωση του ανθρώπου, εκπλήρωση δηλαδή του σκοπού της υπάρξεώς του.
Όσο και αν είναι κουραστικός ο θεολογικός λόγος, και μάλιστα στον αμύητο θεολογικά σύγχρονο άνθρωπο, δεν εκφράζει παρά την πραγματικότητα της εμπειρίας των Αγίων μας. Μέσα από αυτήν την εμπειρία και μόνο μπορούν να κατανοηθούν εκκλησιαστικά, δηλαδή Χριστοκεντρικά, τα Χριστούγεννα. Αντίθετα, η αδυναμία του μη αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου να νοηματοδοτήσει τα Χριστούγεννα έχει οδηγήσει σε κάποιους γύρω απ’ αυτά μύθους. Οι άγευστοι της αγιοπνευματικής ζωής, μη μπορώντας να ζήσουν τα Χριστούγεννα, μυθολογούν γι’αυτά, στα όρια της φαντασίας και μυθοπλασίας, χάνοντας το αληθινό νόημά τους. Όπως μάλιστα θα δούμε, ο αποπροσανατολισμός αυτός δεν συνδέεται πάντοτε με την άρνηση του μυστηρίου, αλλά με αδυναμία βιώσεώς του, που οδηγεί αναπόφευκτα στην παρερμηνεία του.
Μία πρώτη μυθολογική απάντηση στο ερώτημα των Χριστουγέννων δίνεται από την αίρεση, τη στοχαστική και ανέρειστη –ανεμπειρική δηλαδή- θεολόγηση. Ο δοκητισμός, η φοβερότερη αίρεση όλων των αιώνων, δέχθηκε κατά φαντασίαν νάρκωση του Θεού Λόγου (δοκείν-φαίνεσθαι). Φαινομενική, δηλαδή, παρουσία του Θεού στην ενδοκοσμική πραγματικότητα. Για ποιο λόγο θα μπορούσε να ερωτήσει κανείς. Οι Δοκήται ή Δοκηταί κάθε εποχής δεν μπορούν να ανεχθούν, στα όρια της λογικής τους, τη σάρκωση και τη γέννηση του Θεού ως ανθρώπου. Μεταβαλλόμενοι σε αυτόκλητους υπερασπιστές του κύρους του Θεού, ντρέπονται να δεχθούν κάτι που ο ίδιος ο Θεός επέλεξε για τη σωτηρία μας. Το δρόμο της μητρότητας. Να γεννηθεί δηλαδή από μια Μάνα, έστω και αν αυτή δεν είναι άλλη από το καθαρότερο πλάσμα όλης της ανθρώπινης ιστορίας, την Παναγία Παρθένο.
Όλοι αυτοί μπορούν να καταταχθούν στους «υπεράγαν» Ορθοδόξους (κατά τον άγ. Γρηγόριο το Θεολόγο). Γιατί ο Δοκητισμός οδήγησε στο Μονοφυσιτισμό, στην άρνηση της ανθρωπότητας του Χριστού. Είναι οι συντηρητικοί, οι τυποκράτες, οι ευσκανδάλιστοι. Γι' αυτούς όλους είναι σκάνδαλο η αλήθεια, η πραγματικότητα, η ιστορικότητα. Ενώ άλλοι απορρτίπτουν τη θεότητα του Χριστού, αυτοί αρνούνται την ανθρωπότητά του. Και όμως, η Ορθοδοξία ως Χριστιανισμός στην αυθεντικότητά του, είναι η «ιστορικότερη θρησκεία», κατά τον αείμνηστο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ. Ζει στην πραγματικότητα των ενεργειών του Θεού για τη σωτηρία μας και τις δέχεται με το ρεαλισμό της Θεοτόκου: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1,38)! «Και ο Πιλάτος στο Σύμβολο» λέγει μια ωραία σερβική παροιμία. Διότι ο Πιλάτος, ο πιο άβουλος αξιωματούχος της ιστορίας, ως υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, βεβαιώνει την ιστορικότητα του Ευαγγελίου. Εις πείσμα όμως των Δοκητών ο Θεός-Λόγος «σαρξ εγένετο -δηλαδή άνθρωπος- και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού (το άκτιστο φως της θεότητάς Του)» (Ιωάνν. 1, 14). Διότι «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2,9), είναι δηλαδή τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Η σάρκωση και γέννηση του Θεανθρώπου είναι σκάνδαλο για την ανθρώπινη σοφία, που αυτοκαταργούμενη και αυτοαναιρούμενη σπεύδει να χαραχτηρίσει «μωρία» το μυστήριο του Χριστού, που κορυφώνεται στον σταυρικό του θάνατο (Α' Κορ. 1,23). Είναι δυνατόν ο Θεός να φθάσει σε τέτοιο όριο κενώσεως, ώστε να πεθάνει πάνω στο σταυρό ως Θεάνθρωπος; Αυτό είναι το σκάνδαλο για τους σοφούς του κόσμου. Γι' αυτούς οι «θεοί» του κόσμου τούτου συνήθως θυσιάζουν τους ανθρώπους γι' αυτούς, δεν θυσιάζονται αυτοί για τους ανθρώπους. Πώς θα δεχθούν το μυστήριο της Θείας Ανιδιοτέλειας; «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν (θυσίασε) ... ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού» (Ιωανν. 3, 16. 17). Στα όρια της «λογικής» ή «φυσικής» θεολογήσεως χάνεται τελικά το θείο στοιχείο στο πρόσωπο του Χριστού και μένει το ανθρώπινο, παρανοημένο και αυτό και παρερμηνευόμενο. Διότι δεν υπάρχει ιστορικά άνθρωπος-Χριστός, αλλά Θεάνθρωπος. Η ένωση Θεού και ανθρώπου στο πρόσωπο Θεού-Λόγου είναι «ασύγχητη» μεν, αλλά και «αδιαίρετη». Οι «λογικές» ερμηνείες του Προσώπου του Χριστού αποδεικνύονται παράλογες, διότι αδυνατούν να συλλάβουν με τη λογική το «υπέρλογο».
Η νομική-δικανική συνείδηση ζει και αυτή στο Χριστό το σκάνδαλό της. Αναζητεί σκοπιμότητα κοινωνική στη Σάρκωση και καταλήγει και αυτή στο μύθο, όταν δεν αυτοπαραδίδεται στον Θείο Λόγο. Οι Φράγκοι κατασκεύασαν, μέσω του διακεκριμένου σχολαστικού τους Ανσέλμου (11ος αι.), το μύθο της «ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης». Ο Θεός-Λόγος σαρκούται, διά να σταυρωθεί-θυσιασθεί και δώσει έτσι ικανοποίηση στην προσβλή που προξένησε στο Θεό η ανθρώπινη αμαρτία! Τα κρατούντα τότε στη φραγκική φεουδαρχική κοινωνία προβάλλονται (μυθολογικά) στο Θεό, που παίρνει τη θέση στη φραγκογερμανική φαντασία ενός υπεραυτοκράτορα.
Ας φωνάζει ο Ιωάννης: «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν...» (3,16), ή ο Παύλος: «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην προς ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. 5,8). Όχι! «Για να πάρει εκδίκηση» και «ζητώντας ικανοποίηση» θα μάθει να φωνάζει ο δυτικός (ή δυτικοποιημένος) άνθρωπος.
Έτσι πλάσθηκε ένας «Χριστιανισμός» άλλου είδους, που δεν διαφέρει από μυθοπλασία, αφού προβάλλει στο Θεό τη φαντασία και τις προλήψεις μας. Η εκλογίκευση και η εκνομίκευση του μυστηρίου του Θεανθρώπου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος του Χριστιανισμού στην ιστορία.
Η θρησκευτική (τυπολατρική) συνείδηση ζει το «σκάνδαλο» της ενανθρωπήσεως καταφεύγοντας στη θρησκειοποίηση της Πίστεως. Εξαντλεί το νόημα των Χριστουγέννων στις τελετές και χάνει τον αληθινό σκοπό τους, που είναι η «υιοθεσία» (θέωση). «Ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν...» (Γαλ. 4,5). Είναι το σκάνδαλο του φαρισαϊσμού, έστω και αν λέγεται Χριστιανισμός.
Είναι όμως οι εχθροί του «παιδίου» που βιώνουν το σκάνδαλο της εξουσίας. Ο Ηρωδισμός! Οι κρατούντες ή μάλλον «δοκούντες άρχειν...» (νομίζοντες ότι κυβερνούν) (Μαρκ. 10,42), όπως ο Ηρώδης, βλέπουν στον νεογέννητο Χριστό κάποιον ανταγωνιστή και κίνδυνο των συμφερόντων τους. Γι' αυτό «ζητούσι την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2,20). Παρερμηνεύουν έτσι τον αληθινό χαραχτήρα της βασιλικής ιδιότητας του Χριστού, της οποίας «ουκ έσται τέλος». Ο Χριστός ως Βασιλεύς όλης της κτίσεως είναι ο μόνος αληθινός Κύριός της, ο δημιουργός και σωτήρας της και όχι ως οι Ηρώδες του κόσμου τούτου, που αδίστακτοι δολοφονούν, για να κρατήσουν την εξουσία τους.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ε.Π. 36,516) προσφέρει δυνατότητα ορθής προσεγγίσεως των Χριστουγέννων, δηλαδή αγιοπνευματικής: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. μη κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως . μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου (=όχι δηλαδή τους εαυτούς μας, αλλά τον Χριστόν ας τιμάμε...). μάλλον δε τα του Δεσπότου. μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. μη τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως.
Παρεμβάσεις Ιστορικές και Θεολογικές Εκδ. «Διήγηση», Αθήνα 1998.

πηγή

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΑΤΑΙ - ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΞΕΝΟΝ - ΜΕΓΑΛΥΝΟΝ

Τοῦ φτωχοῦ εἶναι τὸ ψωμὶ πού σου περισσεύει, τοῦ γυμνοῦ τὸ ροῦχο ποὺ φυλᾶς στὶς ντουλάπες σου...


«Τοῦ φτωχοῦ εἶναι τὸ ψωμὶ πού σοῦ περισσεύει, τοῦ γυμνοῦ τὸ ροῦχο ποὺ φυλᾶς στὶς ντουλάπες σου, αὐτοῦ ποὺ τὰ χρειάζεται εἶναι τὰ χρήματα ποὺ ἔχεις ἀποταμιεύσει. Ἀδικεῖς λοιπὸν τόσους πολλούς, ὅσους θὰ μποροῦσες νὰ ὠφελήσεις.»
Μέγας Βασίλειος
«Δῶσε ψωμί, ὅσο μπορεῖς. Δὲν ἔχεις ψωμί; Δῶσε τουλάχιστον ἕναν ὀβολό. Δὲν ἔχεις ὀβολό; Δῶσε ἕνα ποτήρι δροσερὸ νερό. Δὲν ἔχεις οὔτε αὐτό; Πένθησε μαζὶ μὲ τὸ θλιμμένο καὶ θὰ λάβεις μισθό. Γιατί ὁ μισθὸς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν προαίρεσή σου καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ τί μπόρεσες νὰ κάμεις.»       
Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
«—Δώσε κάτι, ἔστω καὶ ἐλάχιστο, σ’ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἀνάγκη. Ἀντὶ γιὰ μεγάλη προσφορά, δῶσε τὴν προθυμία σου. Κι ἂν δὲν ἔχεις...

τίποτα, δάκρυσε.»
Γρηγόριος Θεολόγος 
«—Ας μὴ γίνουμε κακοὶ διαχειριστὲς τῶν ἀγαθῶν ποὺ μᾶς δόθηκαν. Ἂς μὴ κοπιάζουμε γιὰ νὰ θησαυρίζουμε καὶ ν’ ἀποταμιεύουμε, ἐνῶ ἄλλοι ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν πείνα.»
Γρηγόριος Θεολόγος

«Ἂν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος, ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερικὴ»

Φωτογραφία: Μία νεαρὴ γυναίκα μαθαίνει γιὰ τὸ τραγικὸ συμβὰν στὸ δημοτικὸ σχολεῖο στὸ Κονέκτικατ, ὅπου δούλευε ἡ δασκάλα ἀδερφή της

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκὶς
Ἔγινε τὸ μεγάλο αὐτὸ κακὸ στὴν ὑπερφίαλη Ἀμερική, ποὺ παραπέμπει εὐθέως στὸν κυριακὸ λόγο γιὰ «τὸ ἔξωθέν του ποτηρίου», τὸ ὁποῖο εἶναι φανταχτερό, ἀλλὰ «ἔσωθεν γέμει» ἀδικίας, βίας καὶ πάσης ἀκαθαρσίας, ἔχουμε στὸ κεφάλι μας καὶ τὰ σάβανα τῆς οἰκονομικῆς φρίκης, πυκνώνει τὸ σκοτάδι γύρω μας. Ὁ φόβος γιὰ τὰ μελλούμενα μεγαλώνει. Καὶ στὸ στόμα καὶ τὴν σκέψη ὅλων μας τί θὰ γίνουν τὰ παιδιά μας... Χρονιάρες μέρες δὲν θέλω νὰ μαυρίσω τὴν ψυχὴ κάποιων, ὅμως ὅλοι μας ἀναρωτιόμαστε τί εἶναι ἄραγε αὐτὸ ποὺ κάνει κάποια παιδιὰ σήμερα-ἀκόμη κατ’ ἀρχὰς ἀξιαγάπητα, τὸ καθένα ξεχωριστὰ- νὰ λειτουργοῦν συχνὰ μέσα σὲ μία σχολικὴ τάξη σάν... ἀγέλη λύκων ἀνθρωποφάγων;
Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀποαθωοποιεῖ τόσο πρόωρα τὰ παιδιὰ-ἀπὸ τὶς πρῶτες τάξεις τοῦ Γυμνασίου, ἂν ὄχι τοῦ Δημοτικοῦ-μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποβάλλουν τὴν παιδικότητα καὶ τὴν ἁγνότητά τους, φυλάσσοντας ὅμως τὴν ἀνωριμότητα ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, «σὰν νὰ φοβοῦνται μήπως χάσουν τὸ κακό», ὅπως γράφει πολὺ ἐκφραστικὰ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης; («…ὥσπερ δεδοικότες μὴ τὸ κακὸν ἀπολέσωσιν», στὸ «ἐξήγησις τοῦ Ἄσματος τῶν ἀσμάτων»). Τὰ ζητήματα αὐτὰ εἶναι μεγάλα καὶ δύσκολα ἀπαντῶνται. Τὸ εὔκολο εἶναι νὰ....

πετροβολοῦμε τοὺς νέους. «Ἐμεῖς στὰ χρόνια σας εἴχαμε ἀξίες», θὰ πεῖ ἡ ἀράγιστη ἀπὸ ἔγνοιες πολλὲς φορὲς γεροντοσύνη. «Καὶ τί τὶς κάνατε;» ἀπαντᾶ ὁ ἀδυσώπητος νεανικὸς λόγος. Τί τὶς κάναμε, λοιπόν; Ἐμεῖς, οἱ γονεῖς, οἱ δάσκαλοι, τὸ σχολεῖο, ἡ θλιβερὴ καὶ ἀνίκανη πολιτεία;
Τὸ σχολεῖο, γιὰ νὰ μιλήσω γιὰ τὰ καθ’ ἠμᾶς, εἶναι εἰκόνα τῆς κοινωνίας μας, μίας κοινωνίας κακέκτυπό της ἀμερικανικῆς, ποὺ ὅλο καὶ τῆς μοιάζουμε…
Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄποψη, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι τόσο εὔκολο γιὰ μερικοὺς ἀπὸ ἐμᾶς νὰ καταδικάζουμε τοὺς νέους ὅτι ἔχουν πάρει λάθος δρόμο. Οἱ νέοι δὲν ἔχουν πάρει λάθος δρόμο. Ὄχι. Ἁπλῶς-καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ τραγικὸ-βαδίζουν μπροστὰ ἀπὸ ἐμᾶς στὸν δρόμο ποὺ ἐμεῖς τοὺς δείξαμε νὰ βαδίζουν. Ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι στὴν πράξη βάζουμε πάνω ἀπ’ ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ χρήματα. Ἐμεῖς μὲ τὰ λόγια δὲν ἐξαίρουμε τὰ ὑψηλά, ἀλλὰ ἀσχολούμαστε ὁλημερὶς μὲ τὰ χαμηλά. Ἐμεῖς, στὴν καλύτερη περίπτωση, μιλᾶμε γιὰ ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ἀλλὰ στὴν πράξη ἀποκοπτόμαστε ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ αὐτές. Ὅταν, λοιπόν, ἐμεῖς ἐνεργοῦμε ἔτσι, θὰ ἦταν παράλογο νὰ ἔχουμε ἀπὸ τοὺς νέους τὴν ἀπαίτηση νὰ βαδίζουν ἄλλο δρόμο. Ἁπλῶς, ἀφοῦ πρῶτα τους διδάξαμε ἐμεῖς, τώρα μᾶς διδάσκουν αὐτοί, δείχνοντάς μας ποὺ ὁδηγεῖ ὁ δρόμος ποὺ ἐν τὴ ἀφελεία μᾶς ἐπιλέξαμε νὰ βαδίσουμε.
Δὲν θέλω νὰ γράψω περισσότερα. Θὰ παραπέμψω σ’ ἕνα κείμενό μου, ποὺ εἶχα γράψει τὸ Δεκέμβριο τοῦ 2008, λίγο μετὰ τὰ ἐπεισόδια στὴν Ἀθήνα, ποὺ ἀκολούθησαν τὴν δολοφονία τοῦ νεαροῦ μαθητῆ. Προσπαθοῦσα καὶ τότε «νὰ ἀναπνεύσω» ἐν μέσω τῆς καταθλιπτικῆς κατάστασης. Γυρίζω πάντοτε «πίσω», ὅταν θολώνει ὁ νοῦς καὶ μᾶς βρίσκει τὸ κακό.
"Θυμᾶμαι μία φράση τοῦ ἀρχαίου ἱστορικοῦ Πολυβίου, ποὺ θέλει προσοχὴ στὴν ἀνάγνωσή της. Ἔλεγε: «Εἰ μὴ ταχέως ἀπολώμεθα, οὐκ ἂν ἐσώθημεν», δηλαδή, ἂν δὲν καταστραφοῦμε «ταχέως», δὲν θὰ σωθοῦμε. Μακάρι ἡ καταστροφὴ αὐτὴ νὰ ἀναφέρεται σ’ ὅλα αὐτὰ τ’ ἄσχημα καὶ τὶς ψευτιὲς ποὺ καταπλάκωσαν τὴν ζωή μας. Δὲν θέλω τέτοιες ἑορταστικὲς μέρες νὰ φορτώσω τὸ κείμενό μου μὲ πράγματα ποὺ προκαλοῦν λύπη. Ὅμως «θλίψις γὰρ ἔχει μέ, φέρειν οὐ δύναμαι... σκέπην οὐ κέκτημαι». Ἡ μόνη μας παραμυθία καὶ καταφυγή, εἶναι ἡ ἁγία μας πίστη. Χαρὰ μεγάλη μας ἀναμένει, ὅταν ἀκούσουμε τὰ εὐλογημένα χαράματα τῶν Χριστουγέννων, ἐκεῖνο τὸ ἐξαίσιο «δεῦτε ἴδωμεν πιστοὶ ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός». Ἂς τὸ καταλάβουμε ὅτι μόνο μὲ τὴν Ὀρθοδοξία μπορεῖ νὰ γίνει πραγματικὴ ἐπανάσταση. Ἀνέτρεψαν τὸ πανίσχυρο ρωμαϊκὸ σύστημα οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, ὄχι μὲ τὴ βία, ἀλλὰ μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους, μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Τὸ γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἃ’ πρὸς Κορινθίους «...λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν». (δ’, 12). Ἐνῶ σήμερα «οἱ ἄνθρωποι καταντήσανε σὰν ἄδεια κανάτια, καὶ προσπαθοῦν νὰ γεμίσουν τὸν ἑαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ἕνα σωρὸ σκουπίδια, μπάλες, ἐκθέσεις μὲ τερατουργήματα, ὁμιλίες καὶ ἀερολογίες, καλλιστεῖα, ποὺ μετριέται ἡ ἐμορφιὰ μὲ τὴ μεζούρα, καρνάβαλους ἠλίθιους, συλλόγους λογὴς-λογὴς μὲ γεύματα καὶ μὲ σοβαρὲς συζητήσεις γιὰ τὸν ἴσκιο τοῦ γαϊδάρου, θὰ πεῖ ὁ δάσκαλος τοῦ Γένους, Φώτης Κόντογλου, στὰ «Μυστικὰ Ἄνθη» του. Ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν γιατί ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ παιδαγωγία. Θ’ ἀφήσω τὶς δικές μου φλυαρίες σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο καὶ θὰ μαθητεύσω σὲ κάποιες πολύτιμες γνῶμες ἁγίων μας, ὅλες μὲ ἀναφορὰ τὴν ἀνατροφὴ τῆς νεότητας. «Τὰ πρῶτα πνευματικὰ κρυολογήματα τὰ παιδιὰ τὰ παίρνουν ἀπὸ τὰ ἀνοιχτὰ παράθυρα τῶν αἰσθήσεων τῶν γονέων. Περισσότερο τὰ κρυολογεῖ ἡ μητέρα ὅταν δὲν εἶναι ντυμένη μὲ τὴ σεμνότητα καὶ μαδάει τὰ παιδιά της μὲ τὴ συμπεριφορά της», λέει ὁ ὀσιακὴς μνήμης Γέροντας Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης. (Ποιός, ἀλήθεια, διευθυντὴς Λυκείου, γιὰ παράδειγμα, μπορεῖ νὰ μιλήσει σήμερα γιὰ σεμνότητα στὶς μαθήτριες καὶ δὲν θὰ κινδυνεύσει νὰ δεχτεῖ προπηλακισμοὺς ἀπὸ τίποτε μεταμοντέρνες μητέρες;). Γράφει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: «Ἕνα δέντρο ὡσὰν τὸ κόψεις εὐθὺς ξεραίνονται τὰ κλαριά. Ἀμὴ ὡσὰν ποτίζεις τὴν ρίζαν, στέκονται δροσερὰ τὰ κλωνάρια. Ὁμοίως εἴστενε οἱ γονεῖς, ὡσὰν τὸ δέντρο... Εἶναι μία μηλιὰ καὶ κάνει ξινὰ μῆλα. Ἐμεῖς τώρα τί πρέπει, νὰ κατηγοροῦμε τὴ μηλιὰ ἢ τὰ μῆλα; Τὴ μηλιά. Λοιπὸν κάμνετε καλὰ ἐσεῖς οἱ γονεῖς, ὁπού εἴστενε ἡ μηλιά, νὰ γίνονται καὶ τὰ μῆλα γλυκά». (Ἡ τελευταία φράση τοῦ ἁγίου ἑρμηνεύει καὶ τὴν τωρινὴ ἀλλοφροσύνη). «Οἱ γονεῖς πρέπει νὰ ἀγαποῦν τὰ παιδιά τους ὡς τὰ παιδιά τους καὶ ὄχι σὰν εἴδωλά τους. Δηλαδή, τὸ παιδί τους νὰ τὸ ἀγαποῦν ὅπως εἶναι καὶ ὄχι ὅπως θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι, νὰ τοὺς μοιάζει δηλαδή», λέει ὁ Γέροντας Ἐπιφάνιος. (Τὰ παιδιὰ εἶναι ὑπάρξεις, ψυχὲς ἀθάνατες ποὺ μᾶς τὶς χάρισε ὁ Θεός. Κάποια στιγμὴ ἀνοίγουν τὰ δικά τους φτερά. Καλὸ εἶναι νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε γιὰ δικές μας, ναρκισσιστικές, κενόδοξες ἱκανοποιήσεις ἢ γιὰ νὰ πραγματοποιήσουν δικές μας ἀνεκπλήρωτες φιλοδοξίες. Αὐτὸ κρύβει χαμηλὴ αὐτοεκτίμηση, ἡ ὁποία βαραίνει καταθλιπτικὰ τὰ παιδιά). «Μηδέποτε εἰς θέατρον πεμπέσθω τὸ παιδίον ἴνα μὴ λύμην (=βρωμιά), ὁλόκληρον διὰ τῆς ἀκοῆς καὶ διὰ τῶν ὀφθαλμῶν δέχεται». Ὅ,τι ἦταν τὸ θέατρο τὴν ἐποχὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, εἶναι σήμερα ἡ τηλεόραση. Ὡς δάσκαλος ποτὲ δὲν ἄκουσα μαθητὴ νὰ μεταφέρει στὴν τάξη ἐξωσχολικὲς γνώσεις ἢ ἐμπειρίες χωρὶς ν’ ἀρχίζει τὸν λόγο του μὲ τὴν ἑξῆς κοινότοπη φράση: "Κύριε, εἶδα στὴν τηλεόραση». Ποτὲ δὲν ἄκουσα τό «μου εἶπε ἡ μαμὰ ἢ ὁ μπαμπάς". (Χάσαμε ὅμως καὶ τὶς γιαγιάδες. Κι αὐτὲς ἐσιώπησαν. Δὲν μιλοῦν στὰ ἐγγόνια ἢ γιατί φοβοῦνται τὰ εὐερέθιστα παιδιά τους ἢ γιατί βλέπουν κι αὐτὲς μαζί τους τὰ τουρκοσκουπίδια τῆς τηλεόρασης). «Ἐκεῖνο ποὺ σώζει καὶ φτιάχνει καλὰ παιδιὰ εἶναι ἡ ζωὴ τῶν γονέων μέσα στὸ σπίτι. Οἱ γονεῖς πρέπει νὰ δοθοῦνε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ γίνουνε ἅγιοι κοντὰ στὰ παιδιὰ μὲ τὴν πραότητά τους, τὴν ὑπομονή τους, τὴν ἀγάπη τους», γράφει ὁ Γέροντας Πορφύριος. Ὁ ἴδιος ἅγιος Γέροντας ἐπέπληξε αὐστηρὰ ὑπερπροστατευτικὴ μητέρα πού, ἀπελπισμένη, θρηνοῦσε γιὰ τὴν ἀποτυχία τοῦ παιδιοῦ της στὶς πανελλήνιες. «Ἐσὺ φταῖς», τῆς εἶπε, «πίεση, πίεση ὅλα τὰ χρόνια, νὰ εἶσαι πρῶτος, νὰ μὴ μᾶς ντροπιάσεις, τώρα κλώτσησε τὸ παιδί». (Εἶχα διαβάσει γι’ αὐτὸ τὸ θέμα κάτι πολὺ ὡραῖο. Διδακτικότατες γιὰ τὶς σημερινὲς μητέρες πάσχουσες ἀπὸ τὸ σύνδρομο τῆς κλώσσας, εἶναι οἱ εἰκόνες τῆς Παναγίας, ποὺ τὴν ἐμφανίζουν νὰ κάθεται μὲ τὸ Χριστὸ στητὸ στὴν ἀγκαλιά της, ἐνῶ τὰ χέρια τῆς τὸν περιβάλλουν στοργικὰ καὶ διακριτικά, ἀλλὰ δὲν τὸν σφίγγουν). «Πολλοὶ νέοι μας σήμερα ἔχουν μία παράξενη νοοτροπία: θέλουν νὰ σπουδάσουν χωρὶς ὅμως νὰ πηγαίνουν στὸ σχολεῖο (κάνουν πολλὲς ἀπεργίες, καταλήψεις κλπ), θέλουν νὰ ἔχουν καλοὺς βαθμούς, χωρὶς νὰ διαβάζουν καὶ θέλουν τ’ ἀπολυτήριά τους νὰ τοὺς τὰ πηγαίνουν καὶ νὰ τοὺς τὰ δίνουν μέσα στὴν καφετέρια», εἶναι λόγια του Γέροντα Παϊσίου, ποὺ δὲν συνήθιζε νὰ κολακεύει, γιὰ νὰ κερδίσει συμπάθεια. Κλείνοντας χριστουγεννιάτικα μία σκέψη μόνο καὶ εὐχή: Ἴσως ποτὲ ἄλλοτε δὲν εἶναι πιὸ ἐπίκαιρος ὁ ἀγγελικὸς ὕμνος: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γὴς εἰρήνης». Εἰρήνη πρῶτα στὴν ἐμπερίστατη πατρίδα μας".
Καλὰ Χριστούγεννα καὶ καλὴ λευτεριά, ἀδελφοί...