«ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙΑΔΑΣ» ΤΑ “ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ”

Του κ. Ν. Βασιλειάδη

Τὸ δηλητήριο τῆς πανθρησκείας κυκλοφορεῖ ἤδη ἐλεύθερα καὶ στὰ Δηµοτικὰ σχολεῖα τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος. Τὸ διοχέτευσε ἐπίσηµα τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας µὲ τὸ λεγόµενο «Πρόγραµµα Σπουδῶν» ποὺ εἰσηγήθηκαν Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, µέλη τοῦ Συνδέσµου «Καιρός».

Μὲ τὸ νέο λοιπὸν πιλοτικὸ πρόγραµµα οἱ δάσκαλοι θὰ πρέπει νὰ διδάξουν στὰ παιδιὰ τοῦ Δηµοτικοῦ ψιχία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐνῶ παράλληλα πρέπει νὰ τοὺς διδάξουν καὶ γιὰ τὸν Ἀλλάχ, τὸν Βούδα, τὸν Κοµφούκιο. Νὰ τοὺς διδάξουν Κοράνι, Τορά, Βέδες, Σούτρες, Ταό. Νὰ τοὺς µάθουν προσευχὲς µουσουλµανικές, ἑβραϊκές, βουδιστικές, ἰνδουιστικές. Ἀκόµη, νὰ τοὺς µιλήσουν γιὰ «ἁγίους» ὄχι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἄλλα γιὰ τοὺς ... «ἁγίους» (!) Βούδα, Κοµφούκιο, Μωάµεθ, Βισνού, Δαλάϊ Λάµα! ... Τὴν στιγµὴ ποὺ οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας µας, οἱ ὄντως ἅγιοι, µᾶς δίδαξαν πὼς δὲν ὑπάρχουν ἅγιοι ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. 

Ἔτσι τὰ ἀνώριµα Ἑλληνόπουλα θὰ διδαχθοῦν ἕνα συνονθύλευµα ἀνόµοιων «πιστεύω», µιὰ στρεβλωµένη πίστη, γιὰ τὴν ὁποία ὁ µόνος ποὺ θὰ χαίρεται θὰ εἶναι ὁ αἰώνιος ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς µας. Θὰ διαποτισθοῦν µὲ µιὰ πανθρησκεία, δηλαδὴ θὰ τὰ ποτίσουµε ψυχοκτόνο δηλητήριο. Θὰ τὰ ρίξουµε στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς χωρὶς πυξίδα, γιὰ νὰ δέρνονται ἀπὸ τὶς θύελλες µιᾶς θρησκευτικῆς συγχύσεως καὶ ἑνὸς θρησκευτικοῦ µηδενισµοῦ. Τὰ ρίχνουµε µὲ τὰ ἴδια µας τὰ χέρια µέσα στὴν χοάνη τοῦ ἀνατολικοῦ δαιµονισµοῦ καὶ τῆς σατανικῆς πανθρησκείας µὲ τὴν ἴδια ἀστοργία, ποὺ οἱ παλαιοὶ Σπαρτιάτες ἔριχναν στὸ βάραθρο τοῦ Καιάδα τὰ ἀνάπηρα καὶ καχεκτικὰ βρέφη ...

Ὁ «ΚΑΙΡΟΣ» µὲ τὴν κίνησή του αὐτὴ ἐπιτείνει τὴν θρησκευτικὴ σύγχυση σὲ καιροὺς κατ᾽ ἐξοχὴν θολοὺς καὶ συγκεχυµένους. Καὶ µάλιστα στὴν χώρα ποὺ ὣς χθὲς καυχιόταν ὅτι εἶναι ἀµιγῶς ὀρθόδοξη, ἐδῶ καὶ 2.000 χρόνια. Σὲ µιὰ χώρα ποὺ ἔχει κάθε λόγο νὰ καυχᾶται, γιατί στὰ σύνορά της περικλείει τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὴν µοναδικὴ κιβωτὸ τῆς δισχιλιετοῦς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Σὲ µιὰ χώρα κατάσπαρτη ἀπὸ µυροβλύζοντα ἅγια λείψανα ἀληθινῶν ὁσίων, δικαίων καὶ µαρτύρων. Σὲ µιὰ χώρα µικρὴ µεν, ἀλλὰ ποὺ ὀφείλει µέγα µέρος τοῦ µεγαλείου καὶ τῆς παγκόσµιας ἀκτινοβολίας της στὴν Ὀρθοδοξία.

Κανεὶς δὲν πίεσε τοὺς θεολόγους τοῦ «ΚΑΙΡΟΥ» νὰ εἰσηγηθοῦν τὸ «νέο Πρόγραµµα Σπουδῶν». 

Δὲν ἔχουν τὸ δικαίωµα νὰ ἀπορρίπτουν τὸ σηµερινὸ ὁµολογιακὸ μάθηµα τῶν θρησκευτικῶν στὸ Δηµοτικό, ἐπειδή, ὅπως γράφουν, «στοχεύει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὴν ἐξοικείωση τῶν µαθητων σὲ µιὰ μόνο ἰδιαίτερη θρησκευτικὴ παράδοση», τὴν Ὀρθόδοξη. Ἂν οἱ μὴ Ὀρθόδοξοι µαθητὲς δὲν θέλουν νὰ παρακολουθήσουν τὸ Ὀρθόδοξο μάθηµα, ἔχουν τὸ δικαίωµα νὰ τὸ πράξουν. Καὶ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἂς φροντίσει, ἂν θέλει, νὰ κάνει ἕνα τµῆµα γιὰ τὰ μὴ Ὀρθόδοξα παιδιὰ ... Δὲν εἶναι ὅµως αὐτὸς λόγος, οὔτε παιδαγωγικὰ ὀρθό, νὰ καταργήσουµε τὸ σηµερινὸ ὀµολογιακὸ μάθηµα καὶ νὰ συγχύζουµε, νὰ µπερδεύουµε καὶ νὰ ζαλίζουµε τὸν νοῦ τῶν Ὀρθόδοξων Ἑλληνόπουλων τοῦ Δηµοτικοῦ μὲ ὅλο τὸν δυσνόητο ἐσµὸ τῆς πανσπερµίας τῶν θρησκειῶν, χάριν τῆς πανθρησκείας! Ἂς μὴν ἐπιµένουν δὲ οἱ ὀπαδοὶ τῆς πανθρησκείας στὸ ἕωλο ἐπιχείρηµα ὅτι «οἱ θρησκεῖες εἶναι πηγὴ ἐλπίδας γιὰ σωτηρία». Διότι δὲν προσφέρουν ὅλες οἱ θρησκεῖες τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Αὐτὸ πρέπει ἀσφαλῶς νὰ τὸ γνωρίζουν ὡς Ὀρθόδοξοι θεολόγοι τὰ μέλη τοῦ «Καιροῦ». Ἐκτὸς ἐὰν ἀµφισβητοῦν τὴν µοναδικότητα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τῆς Ὀρθόδοξης.

Κανένα δὲν πιέζουµε καὶ δὲν πειθαναγκάζουµε νὰ γίνει Ὀρθόδοξος. Αὐτὸ τὸ ἦθος εἶναι ὁλότελα ξένο πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μόνο οἱ αἱρετικοὶ χρησιµοποιοῦν µεθόδους βίας καὶ πειθαναγκασµοῦ. Καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες θρησκεῖες κυρίως τὸ ἀντίχριστο Ἰσλάµ.

Ἑποµένως ἡ εὐθύνη τῶν ὅποιων εἰσηγητῶν τοῦ πιὸ πάνω προγράµµατος εἶναι τεράστια. Μὲ τέτοιες προτάσεις προσφέρουν στὴν σήµερα δεινῶς δοκιµαζόµενη Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα χείριστη ὑπηρεσία. Καὶ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «λύπην µεγάλην καὶ ἀδιάλειπτον ὀδύνην τῇ καρδίᾳ" (πρβλ. Ρωµ. θ´ 2).

Μὴ λησµονοῦµε δὲ τοῦτο: οἱ πολιτικοὶ ἐργάζονται (ὅταν ἐργάζονται) γιὰ τὸ σήµερα. Οἱ δάσκαλοι γιὰ τὸ αὔριο. Ὅµως οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι ἐργάζονται στὸ τώρα γιὰ τὴν ἀτέρµονη αἰωνιότητα.

ΠΗΓΗ:

Τοῦ περιοδ. «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ»,

Αρ. τ. 503, Νοέμβριος 2012

 Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»