Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Έκανες λάθος Άγιε! Έπρεπε να ελιχθείς!



αγιος-γεωργιος
 
«Ο (άγιος) Γεώργιος καίτοι νεαρός κατατάχθηκε στο στρατό, όπου μάλιστα προήχθη σε μεγάλα αξιώματα, ώστε να παίρνη μέρος και στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του Κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ….».
«Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωσι και τον αφανισμό της χριστιανικής πίστεως. Πρώτος εμίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σ’ όλους ν’ αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική θρησκεία από το Ρωμαϊκό Κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος στάθηκε στον μέσον του συνεδρίου και είπε: Γιατί, βασιλεύ και άρχοντες, θέλετε να χύσετε αίμα δίκαιον και άγιον και να εξαναγκάσετε τους χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα; Και διεκήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού. Μόλις ετελείωσε, συγχύσθηκαν όλοι με την ομολογία του αυτή, και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήση για όσα είπε για να καταπραϋνθή και ο Διοκλητιανός. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διεκήρυττε την χριστιανικήν πίστιν του».impantokratoros.
apapcompr2-thumb-large
  ΑΝ…
Αν ο άγιος ΔΕΝ είχε ομολογήσει την πίστη του στον Χριστό ΘΑ μπορούσε με το αξίωμα που είχε, να βοηθήσει εκατοντάδες χριστιανούς να σωθούν από το μαρτύριο. ΟΜΩΣ ΔΕΝ το έκανε! Ομολόγησε και Πλούτισε την Εκκλησία Του Χριστού με την κατάταξή του στον Κατάλογο των Αγίων.
2014-06-21_095836
Ο Χριστός δεν μας έδωσε εντολή να γίνουμε «διπλωμάτες» αλλά Άγιοι. Και άλλος δρόμος από την Ομολογία και το Μαρτύριο ΔΕΝ υπάρχει.
Το Ξεχνάμε αυτό… ειδικά κάποιοι που νομίζουμε πως μπορούμε να “χρησιμοποιήσουμε” τον καίσαρα για το “καλό” της Εκκλησίας.

Ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει ούτε τις γενοκτονίες των παιδιών του: Εκτός Ελλάδας Πόντιοι στην Ελλάδα... «Ρωσοπόντιοι»

Στη Ρωσία λέγονταν Πόντιοι και στην Ελλάδα Ρωσοπόντιοι. Είναι ο όρος σωστός ή αποκαλούνται έτσι από ρατσιστική διάθεση; Ποιά είναι η αλήθεια; Αν ανατρέξουμε στα ιστορικά γεγονότα από την γενοκτονία μέχρι τις μέρες μας θα βρούμε την απάντηση στο ερώτημα.
 
Η γενοκτονία των Ποντίων, που θεωρείται η μεγαλύτερη του αιώνα, ξεκίνησε το 1916 κι ο επίλογος της γράφτηκε το 1922 με την Μικρασιατική Καταστροφή.
 
Τα θύματα ξεπέρασαν τις 353.000 κι όσοι κατάφεραν να γλιτώσουν από το μένος των Τούρκων, πρόσφυγες πλέον ξεριζωμένοι από τον τόπο τους, βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα.
 
Υπολογίζεται ότι ήταν περίπου 400.000 αυτοί που έφθασαν στην Ελλάδα, ενώ οι υπόλοιποι κατέφυγαν στην Νότια Ρωσία.
 
Παρά τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, κάτω από τις οποίες ζούσαν στην Ρωσία, κατάφεραν να διατηρήσουν τη γλώσσα και την θρησκεία τους. Με την εργατικότητα τους, συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη των περιοχών στις οποίες είχαν εγκατασταθεί.
 
Ο πληθυσμός τους αυξήθηκε πολύ γρήγορα, λόγω των πολλών παιδιών που αποκτούσαν κι έτσι αναγκάσθηκαν να επεκταθούν στις περιοχές του Καυκάσου και της Κριμαίας.
 
Οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων σήμερα, μετά από όλα αυτά που πέρασαν οι πρόγονοί τους, αμφισβητούνται σε πολλές περιπτώσεις για την ελληνική τους καταγωγή.
 
Η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι οι ίδιοι οι Πόντιοι, για να ξεχωρίσουν αυτούς που ζούσαν στην Γεωργία και την Νότια Ρωσία, τους ονόμαζαν Καυκάσιους. Αυτό όμως δεν αναιρεί την καταγωγή τους.
 
Από την δεκαετία του ’60, αρχίζουν να έρχονται και να εγκαθίστανται στην Ελλάδα που την θεωρούν πατρίδα τους, γιατί νιώθουν και είναι Έλληνες... Δυστυχώς όμως, στην ίδια τους την πατρίδα δέχτηκαν τον μεγαλύτερο ρατσισμό.
 
Εξ΄ αιτίας του μεγάλου προβλήματος που δημιουργήθηκε με κάποιες παράνομες ελληνοποιήσεις, ατόμων από Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, για τις οποίες ευθύνεται πάλι - όπως και πάντα - η επιπολαιότητα και ανοργανωσιά του ελληνικού κράτους, έφθασαν στο σημείο να ταλαιπωρούνται από τις Ελληνικές αρχές και οι ίδιοι οι Πόντιοι, μέχρι να αποδείξουν την ελληνική τους καταγωγή.
 
Κάπως έτσι καθιερώθηκε ο όρος «Ρωσοπόντιος», ο οποίος κατέληξε να είναι ρατσιστικός και υποτιμητικός. Ακόμη κι αυτοί που εξακολουθούν να ζουν στην Ρωσία δεν μπορούν παρά να χαρακτηρίζονται «Έλληνες του Πόντου».
 
Κανείς δεν χαρακτηρίζει με αντίστοιχους όρους τους Πόντιους που ζουν σε άλλες χώρες του κόσμου π.χ. Αμερικανοπόντιος, Γερμανοπόντιος κλπ. Στην πραγματικότητα αυτοί που θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται Ρωσοπόντιοι είναι αυτοί που προέρχονται από γάμο Ρώσων με Πόντιους.
 
Το ότι γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε μια χώρα, σίγουρα επηρεάζει τον τρόπο που ζούμε, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει την πολιτιστική μας ταυτότητα και τις ρίζες μας.
 
Οι Έλληνες του Πόντου όχι μόνο διατήρησαν την ποντιακή παράδοση, τα ήθη και έθιμα, τη μουσική και τους χορούς τους, αλλά προσπαθούν μέχρι και σήμερα να τα μεταδώσουν και στους άλλους λαούς με τρόπο αξιοζήλευτο.
 
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι διατηρούν την υπερηφάνεια της Ποντιακής καταγωγής τους.
 
Δυστυχώς η νοοτροπία κάποιων - ελπίζω λίγων, δεν έχει αλλάξει, ίσως και από άγνοια της ίδιας της ιστορίας. Με αποτέλεσμα να υπάρχει αυτή η ρατσιστική διάθεση απέναντι στους Πόντιους, από τους ίδιους τους συμπατριώτες τους.
 
Όπως λέει κι ο στίχος απ’ το τραγούδι «Πατρίδα μ’ αραεύω σε» που ερμήνευσε ο Στέλιος Καζαντζίδης...
 
"Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδα ξένος".
 
 


Ἔχουμε ἀδιαλείπτως ἕναν πειρασμὸ μπροστά μας... ...διαρκῶς συμβαίνουν στὴν ζωὴ μας ἀπρόοπτα.
Ἔρχεσαι στὸ μοναστήρι γιὰ νὰ βρὴς πνευματικὴ ζωή, καὶ συναντᾶς κακούς. Εἶναι ἀπρόοπτο.
Ζητὰς κελλὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ μοναστηριοῦ ποὺ δὲν ἔχει ὑγρασία, τὸ ἀποκτᾶς, διαπιστώνεις ὅμως ὅτι ἡ θάλασσα σοῦ προκαλεῖ ἀλλεργία, ὁπότε δὲν μπορεῖς νὰ χαρῆς οὔτε τὴν ἡμέρα οὔτε τὴν νύχτα. Ἀμέσως θὰ σοῦ πῆ ὁ λογισμός, σήκω νὰ φύγης. Εἶναι ἀπρόοπτο.
Σὲ πλησιάζω μὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶσαι καλὸς ἄνθρωπος καὶ βλέπω ὅτι εἶσαι ἀνάποδος. Ἀπρόοπτο.
Παρουσιάζονται συνεχῶς ἀπρόοπτα ἐνώπιόν μας, διότι ἔχομε θέλημα καὶ ἐπιθυμίες.
Τὰ ἀπρόοπτα εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημα καὶ τὴν ἐπιθυμία μας, γι' αὐτὸ καὶ μᾶς φαίνονται ἀπρόοπτα, στὴν οὐσία ὅμως δὲν εἶναι.
Διότι ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸν προσδοκᾶ τὰ πάντα καὶ λέγει πάντοτε «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου».
Θὰ ἔρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον».
Ἐπειδὴ αὐτὰ κοστίζουν στὴν σαρκικότητά μας, γι' αὐτὸ ἐμεῖς τὰ βλέπομε ὡς ἀπρόοπτα.
Γιὰ νὰ μὴν ταράσσεσαι λοιπὸν κάθε φορᾶ καὶ στεναχωριέσαι, γιὰ νὰ μὴν ἀγωνιᾶς καὶ προβληματίζεσαι, νὰ τὰ περιμένης ὅλα, νὰ μπορῆς νὰ ὑπομένης ὅτι ἔρχεται.
Πάντα νὰ λές, καλῶς ἦλθες ἀρρώστια, καλῶς ἦλθες ἀποτυχία, καλῶς ἦλθες μαρτύριο.
Αὐτὸ φέρνει τὴν πραότητα, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχη καμία πνευματικὴ ζωή.






Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης
 
ΑΠΟ ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗ




πηγή:Εκδόσεις Συναξάρι

Η εμπειρική δύναμη της πίστεως



Οι Άγιοι δείχνουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ορθόδοξη θεολογία έχουν αποτελέσματα
 
του π. Ι. Ρωμανίδη


Από όλα αυτά φαίνεται η μεγάλη αξία των Αγίων της Εκκλησίας, που είναι τα πραγματικά μέλη του Αναστημένου Σώματος του Χριστού και τα πραγματικά μέλη της Εκκλησίας. Οι Άγιοι δείχνουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ορθόδοξη θεολογία έχουν αποτελέσματα. Γι’ αυτό η εορτή των Αγίων Πάντων έχει πολύ μεγάλη σημασία και σπουδαιότητα. Όταν μια Εκκλησία οδηγή τον άνθρωπο στην αγιότητα, τότε διακρίνεται για την επιτυχία, διαφορετικά είναι αποτυχημένη. Θεολογία που δεν «παράγει» Αγίους, δεν είναι Ορθόδοξη.
«Το κριτήριο της Ορθοδοξίας είναι η επιτυχία. Ποια είναι η επιτυχία; Η επιτυχία είναι να περνάη κανείς από την κάθαρση, να πάη στον φωτισμό και εν καιρώ να φθάση στην θέωση ή σε αυτή την ζωή ή στην άλλη. Οπότε, σωστή θεολογία κρίνεται από την επιτυχία της θεολογίας και σωστή εφαρμογή της θεραπευτικής αυτής θεολογίας κρίνεται από το κατά πόσον ο Επίσκοπος, και ο κλήρος γενικά, επιτυγχάνουν στο έργο τους. Οπότε, θα έλεγε κανείς, ότι το βασικό κριτήριο της Ορθοδοξίας είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων».
Αυτό φαίνεται και στην εποχή των Μαρτύρων, αλλά και των Νεομαρτύρων. Όταν ένας μάρτυρας κατά τους αρχαίους διωγμούς και ένας Νεομάρτυρας κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας άντεχε τα βασανιστήρια και δεν ηρνείτο τον Χριστό, αυτό ήταν δείγμα ότι η πίστη του ήταν ορθή και αυτό ήταν το μεγαλύτερο κήρυγμα.
«Εκείνα τα χρόνια δεν είχαν ηθικολογικά κηρύγματα μορφωμένων θεολόγων, οι οποίοι λένε ωραία πράγματα για να επηρεάσουν με την ωραιολογία τον κόσμο. Οι καλόγεροι την εποχή εκείνη δεν ενδιαφερόντουσαν για τέτοιου είδους κατήχηση και διδασκαλία. Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν τι είναι η δύναμη αυτής της πίστεως, τι είναι η εμπειρική μαρτυρία αυτής της πίστεως, που κάνει έναν άνθρωπο να πιστεύη. Γι’ αυτό, βλέπουμε εκείνα τα χρόνια, όλοι οι άνθρωποι, ήταν με τα κομβοσχοίνια».
Εμείς στηριζόμαστε στην εμπειρία των Αγίων, αφού αυτοί απέκτησαν την γνώση του Θεού.
«Ο Προφήτης και οι Απόστολοι και οι Άγιοι της Εκκλησίας είναι η αυθεντία η δική μας περί του Θεού. Εμείς έχουμε πίστη στον Θεό μέσω αυτών των ανθρώπων. Δεν μπορούμε να έχουμε άμεση εμπειρία περί του Θεού, εκτός αν έχουμε φθάσει στο στάδιο του φωτισμού και της ενώσεως ή Θεώσεως στην πνευματική μας ζωή».
Η μεγάλη αξία των Αγίων έγκειται και στην προσευχή τους για μας. Επειδή είναι Θεούμενοι, έχουν παρρησία στον Θεό και πρεσβεύουν για μας. Επικαλούμαστε τις πρεσβείες τους, επειδή γνωρίζουμε ότι είναι φίλοι του Θεού και έχουν μεγάλη παρρησία στον Θεό.
Αυτό το βλέπουμε στον Αβραάμ που συζητούσε με τον Θεό να μη καταστρέψη τα Σόδομα και τα Γόμορα, όπως και στον Μωυσή που μάλωνε με τον Θεό υπέρ του λαού.


Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη". Τόμος Α'.
 
από ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Τὰ… «Γόμαρα» καὶ ὁ Κολοκοτρώνης

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιος, 
Δάσκαλος, Κιλκὶς
«Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα στὸν τόπο μας»
(ἅγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλὸς)
Στὴν Ἀθήνα, εἴδαμε καὶ διαβάσαμε ὅτι, καθὼς παρήλαυνάν τα… Γόμαρα- «ἐγίναμε Σόδομα καὶ Γόμαρα» ἔλεγε μὲ τὴν μεγαλοφυῆ του ἀγραμματοσύνη ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης -βεβήλωσαν καὶ μαγάρισαν τὸ ἄγαλμα τοῦ ἀρχιστράτηγου τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Καὶ δὲν βεβηλώθηκε οὔτε ἀτιμάστηκε ὁ Κολοκοτρώνης, στὸ εἰκονοστάσι τοῦ Γένους κατέχει περίοπτη θέση, οἱ ἀποτυπωμένες βρομοδυσωδίες τοὺς ρίχτηκαν στὰ μοῦτρα ἠμῶν τῶν καλλιπάρειων ἐπιγόνων του. Ἔχει μείνει καὶ τίποτε τὸ ἀμόλευτο καὶ καθαρὸ σὲ τοῦτο τὸν τόπο; Μιὰ ἱστορία κληρονομήσαμε, καταφυγή, κλέος, ὀχύρωμα καὶ παρηγορία καὶ οὔτε αὐτὴν δὲν σέβονται… Τὸν Κολοκοτρώνη ὠρέ!
«Εἰς τὴν Τριπολιτσάν», γράφει ὁ Τερτσέτης, ὁ ἀπομνημονευματογράφος τοῦ Γέρου τοῦ Μοριά, «εἶχον γράψει σάτιρα ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τὴν ἐτοιχοκόλλησαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Ἦταν Κυριακὴ καὶ ἐσυνάχθη κόσμος καὶ ἐδιάβαζε. Ὁ Γέρο Κολοκοτρώνης ἐπήγαινε εἰς τὴν ἐκκλησίαν νὰ λειτουργηθεῖ, καὶ ὅταν εἶδε τὸν κόσμο συμμαζωμένο, ἔστειλε τὸν γραμματικό του, νὰ ἰδεῖ τί τρέχει. Ὁ γραμματικὸς ἐπέστρεψε καὶ ἐμούδιαζε νὰ τοῦ εἰπεῖ. Ἔμαθε, τέλος πάντων, τί εἶναι. Τότε ἐπῆγε τὴν ἐξεκόλλησε καὶ τὴν ἐπῆρε στὸ χέρι καὶ ὅταν ἀπολυσεν ἡ ἐκκλησία, τὴν ἔδωσε τοῦ παπᾶ καὶ τὸν ὑποχρεῶσε νὰ....
τὴν διαβάσει μεγαλοφώνως εἰς τὸν λαό. Ἔπειτα εἶπε: “κρίνετε, ἂν μὲ βρίζουν δίκαια”. Καὶ τινές, λέγουν, ἐπρόσθεσε: “Ὁ κάλπικος παρὰς μένει στὸ νοικοκύρη του». («Κολοκοτρώνη Ἀπομνημονεύματα», τόμ. Γ’, ἔκδ. «Γ. Βαλέτα», σέλ. 224).
Μεγαλειώδης στιγμή. Πῆρε ὁ ἥρωας, τὸ ἐμπαθὲς καὶ δυσφημιστικὸ «τοιχοκόλλημα» καί, ἀφοῦ λειτουργήθηκε, τὸ ἔθεσε στὴν κρίση τοῦ λαοῦ, στὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου. Ἤξερε ὅτι «ὁ κάλπικος παράς», τὸ ψέμα, ἡ συκοφαντία, προσβάλλει αὐτὸν ποὺ τὴν ἐκτοξεύει καὶ «καθαρὸς οὐρανὸς ἀστραπὲς δὲ φοβᾶται». Στὴ διήγηση τοῦ Τερτσέτη ὁ Κολοκοτρώνης δὲν τιμωρεῖ τὸν λασπολόγο. Ἀοργησία καὶ μεγαλοψυχία, χαρακτηριστικὰ μεγάλου ἡγέτη καὶ «μεταξένιου» ἀνθρώπου. Κάτι παρόμοιο διασώζει καὶ ὁ Διογένης ὁ Λαέρτιος στὸ ἔργο τοῦ «Φιλοσόφων βίων καὶ δογμάτων συναγωγή», γιὰ τὸν Σωκράτη, ποὺ πολλὲς φορὲς ἔπεσε θύμα ἐπικρίσεων καὶ εἰρωνειῶν. Τόχουν οἱ μεγάλοι νὰ πετροβολοῦνται ἀπὸ τὰ ἀπολειφάδια…
Ἀντιγράφω ἐν πρώτοις τὸ κείμενο στὸ πρωτότυπο, γιὰ νὰ γλυκαθοῦμε ἀπὸ τὴν δημοτερπῆ καὶ ἀείχλωρο προγονικὴ γλώσσα καὶ κατόπιν παραθέτω τὴ μετάφραση:
«Πολλάκις δὲ βιαιότερον ἐν ταῖς ζητήσεσι διαλεγόμενoν κονδυλίζεσθαι καὶ παρατίλλεσθαι, τὸ πλέον τὲ γελάσθαι καταφρονούμενον καὶ πάντα ταῦτα φέρειν ἀνεξικάκως. Ὅθεν καὶ λακτισθέντα, ἐπειδὴ ἠνέσχετο, τινὸς θαυμάσαντος, εἰπεῖν: εἰ δὲ μὲ ὄνος ἐλάκτισε, δίκην ἂν αὐτῶ ἐλάγχανον;».
«Πολλὲς φορές, ὅταν σὲ συζητήσεις μιλοῦσε κάπως βίαια, τοῦ ἔδιναν γροθιὲς καὶ τοῦ τραβοῦσαν τὰ μαλλιὰ καὶ πιὸ πολὺ τὸν περιγελοῦσαν μὲ περιφρόνηση. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἄντεχε δείχνοντας ἀνεξικακία. Ἔτσι, ὅταν κάποιος παραξενεύτηκε μὲ τὴν ἀντίδρασή του, εἶπε: ἂν μὲ κλοτσοῦσε γαίδαρος, θὰ τὸν πήγαινα στὸ δικαστήριο;». (ἔκδ. «Ζῆτρος», τόμ. 1, σέλ. 254).
Δὲν φταῖνε ὅμως τα… ξεσαμάρωτα γαϊδούρια καὶ τὰ λοιπὰ τετραποδίζοντα δίποδα. Τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα παρελαύνουν ἀποχαλινωμένα, γιατί τέτοια κοπροθεάματα μᾶς ἀξίζουν. Ὁ Καμίνης στὴν πρωτεύουσα Βαβυλώνα καὶ ὁ Μπουτάρης στὴν συμπρωτεύουσα, ἀμφότεροι «σημαιοφόροι» στὰ …Γόμαρα, μόλις ἐξελέγησαν δήμαρχοι. Καὶ στοὺς τόπους ποὺ κρεμοῦσαν οἱ καπεταναῖοι τ’ ἅρματα κρεμοῦν οἱ κίναιδοι τὰ νταούλια τους, γιὰ νὰ παραλλάξουμε τὴν λαϊκὴ θυμοσοφία.
Ἔκαιγαν σημαῖες ἑλληνικές, παλαιότερα, κάποιοι ψευτοπροοδευτικοὶ κοπρίτες καὶ ὁ κ. Μιλτιάδης τοὺς δικαιολογοῦσε δημοκρατικῶς. Ἀνταμείβεται πολλάκις ὑπουργεύων… Τηλεσυνελήφθη προσφάτως, ὁ κ. Μιλτιάδης, νὰ «πασπατεύει, κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, εὐειδῆ ὀδαλίσκη τῆς τηλεόρασης καὶ καμμία ἀντίδραση. Ὁ κ. Μιλτιάδης, ἀνέγγιχτος ἀπὸ ἀνασχηματισμούς, ὑπογράφει συμφωνίες ξεπουλώντας τὰ τζιβαϊρικά μας.
«Ἄνθρωποι ἀνεπρόκοποι, ἀκατατάρτιστοι, ἀνίκανοι ν’ ἀποκτήσουν συνείδηση προσωπικῆς εὐθύνης, μηχανευόμενοι ἀπειράριθμα τεχνάσματα γιὰ νὰ σὲ ξεγελάσουν, κατακτητὲς μὲ δόλια μέσα ἀξιωμάτων… ἀνάγωγοι τόσο ποὺ νὰ προκαλοῦν ἀηδία, καμαρώνουν γιατί ὑπῆρξε πρόγονός τους ὁ Πλάτωνας, σὰ νὰ ἔχουν συγγράψει οἱ ἴδιοι τούς πλατωνικοὺς διαλόγους. Βαφτίζουμε τὰ παιδιά μας μὲ τὰ ἱερότατα ἐκεῖνα ὀνόματα καὶ ἡσυχάζουμε. Κι ἔτσι ἕνας νεότερος Ἀριστοτέλης μόλις ποὺ κατορθώνει νὰ βάλει τὴν ὑπογραφὴ κάτω ἀπὸ ἕνα συμβόλαιο ἀπατηλῆς ἀγοραπωλησίας, ἕνας Περικλῆς καταδικάζεται γιὰ λαθρεμπόριο, ἕνας Σωκράτης διαπρέπει στὸν ὑπόκοσμο τῶν προαγωγῶν καὶ μαστροπῶν… Ὅ,τι συμβαίνει μὲ τὰ ὀνόματα συμβαίνει μὲ ὁλόκληρη τὴν προγονικὴ δόξα». (Ι.Μ. Παναγιωτοπούλου, «Ἐρήμην τν Ἑλλήνων», «οἱ ἐκδόσεις τῶν φίλων», σέλ. 59).
Καὶ ἕνας Μιλτιάδης, ποὺ φέρει τὸ ὄνομα τοῦ τροπαιούχου Μαραθωνομάχου, χειροκροτεῖ τὴν ἀτίμαση τοῦ ἐθνικοῦ μας συμβόλου. Καὶ κάποιοι ἄλλοι ποὺ φέρουν τὰ ἀκόμη ἱερότερα ὀνόματα Γεώργιος καὶ Ἰωάννης «ραίνουν μὲ ροδοπέταλα» τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τὴν ἀσέλγεια. Καὶ κάποια Μαρία, πάσχουσα «ἐξ ρεκλαμομανίας» (Παπαδιαμάντης) καὶ «ρέπουσα» εἰς τὴν θεσιθηρία, γράφει σχολικὰ βιβλία-πανέρια στὰ ὁποῖα συνωστίζονται ὀχιὲς καὶ σκορπιοί.
Παρένθεση. Γιὰ τέτοια βιβλία ὁ Κολοκοτρώνης μᾶς δίδαξε τὸν τρόπο… ἀντιμετώπισής τους. Διαβάζω στὸ βιβλίο «οἱ Λόγιοι καὶ ὁ Ἀγώνας», τοῦ Α. Ἀγγέλου (σέλ. 15): «Ἐπῆγε ὁ Κολοκοτρώνης πρὸς χαιρετισμὸν τοῦ ἀξιοτίμου διδασκάλου Νικολάου Καλύβα, ἐκάθισε καὶ ἀκροάζετο τὴν παράδοσιν.
- Τί εἶναι τοῦτα, λέγει μεμιᾶς, ποῦ διδάσκεις τὰ παιδιὰ τώρα; Τοῦτο νὰ τὰ φωτίσης…
Καὶ ἐχύθη μὲ γελούμενο πρόσωπο νὰ σχίση ἕνα Βόλφιον, in folio μεγάλο βιβλίο, νὰ δείξει πῶς φτιάνουν τὰ φυσέκια.
Ὁ διδάσκαλος, διὰ νὰ σώση τὸν Γερμανὸν φιλόσοφον (τὸν Βόλφ), ἔπεσε μὲ τὰ στήθη τοῦ εἰς τὸ in folio (στὸ βιβλίο). Τὰ παιδιὰ ἐγελοῦσαν καὶ ἐκεῖνα, ὡς εἶδαν πιασμένους καθηγητὴν καὶ γέρο Κολοκοτρώνην, ὁ ἕνας νὰ φυλάξη τὸ βιβλίο του, ὁ ἄλλος νὰ τὸ κάμη φυσέκια». Τὰ φυσέκια τοῦ Κολοκοτρώνη μᾶς ἀπελευθέρωσαν καὶ ὄχι τὰ βιβλία τοῦ Βόλφιου. Καὶ σήμερα περνοῦν ἀπὸ μπροστά του τὰ «Γόμαρα» καὶ ἀφήνουν τὶς κουτσουλιές τους…
Παρένθεση καὶ πάλι. Ἀκούω κάποιους νὰ ἐπιδίδονται σὲ ἀγαπολογίες, προοδευτικολογίες καὶ ἀερολογίες περὶ σεβασμοῦ καὶ ἀνοχῆς, νὰ καρυκεύουν τὸν λόγο τους, «οἱ θρησκευτικότεροι», καὶ μὲ εὐσεβόσχημες παραπομπὲς τοῦ τύπου μισοῦμε τὴν πράξη (τὴν αἵρεση), ἀλλὰ ἀγαπῶμεν σφόδρα τὸν πράξαντα (αἱρετικό), καὶ νὰ ὁ πλησίον, ὁ ἀδελφὸς καὶ περὶ εἰκόνος τοῦ Θεοῦ ἀμαυρωμένη καὶ ἐσπιλωμένην, θυμίζοντας τὶς ἀριστεροφρονες θρηνωδίες καὶ διαρρήξεις ἱματίων γιὰ τοὺς λαθρομετανάστες. (Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος – «εἰς Ρωμ. ὁμιλ. Ε, 3»- γράφει γιὰ τοὺς θηλυπρεπεῖς. «Καὶ γὰρ ἀνδρῶν καὶ γυναικὼν ἄξιος ἐλαύνεσθαι καὶ καταλεύεσθαι» ὁ «πεπορνευμένος» ἄνδρας. Γιὰ λιθοβολισμὸ μιλᾶ ὁ ἅγιος καὶ ὄχι μόνο γιὰ διαμαρτυρία). Ἂν ζοῦσα στὴν Ὀλλανδία ἢ τὸ Λουξεμβοῦργο θὰ ὑπερθεμάτιζα. Ἄλλο νὰ περιτριγυρίζουν τὸ κράτος σου χαρούμενες Βελγίδες καὶ εἰρηνόφιλοι Ἐλβετοὶ καὶ ἄλλο νὰ ἔχεις τὸν Τοῦρκο ἢ τὸν Σκοπιανὸ νὰ ἀλυχτοῦν. Ἐδῶ μιλοῦμε γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς πατρίδας μας! Ἂν «μπουκάρουν» πουθενὰ οἱ Τοῦρκοι, οἱ… «Βαλλιανατοειδεῖς» θὰ κραδαίνουν τὸ «γιώτα πέντε» τρελλόχαρτό τους ἀπὸ τὸ στρατὸ καὶ θὰ τρέξουν νὰ κρυφτοῦν στὰ… παντελόνια τῆς ἐλευθέρας συμβίωσής τους. Ἡ σάπια Εὐρώπη μᾶς τὰ στέλνει ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μᾶς ἀφοπλίσει, νὰ ξεπουλήσουμε τὰ ἅγια χώματά μας, τὴν ἐλευθερία μας, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ἀσφάλεια τοῦ σκλάβου καὶ ἁλυσοδεμένου.
Ὅσοι ἐλπίζουν στὴν Εὐρώπη καὶ στὶς προκοπές της, ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος ὁ Κολοκοτρώνης, ὅπως τὸ διέσωσε ὁ Τερτσέτης:
«Γέλωτα ἄσβεστον τοῦ ἐπροξενοῦσεν ἡ ἐνθύμησις τῆς ἐπιστολῆς φίλου τινός, ὅστις τοῦ ἔγραφε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη: Ἢ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἢ νὰ χαθῆτε».
olympia

Δήμος Μούτσης - Η σούστα πήγαινε μπροστά


Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

π. Αρσένιος Βλιακόφτης, Νέα Εποχή και Gay Pride [ΒΙΝΤΕΟ 2014]


Η ομιλία του εκπροσώπου των Ορθοδόξων Πολιτών θεσσαλονίκης για το gay pride


π.Θεόδωρος Ζήσης, Ομιλία στην Αγρυπνία κατά της παρελάσεως της ''ομοφυλο...


Thestival.gr Πατήρ Αρσένιος


Οι αρχάγγελοι της Ελλάδος


Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Εορτασμός Αγίων Πάντων στην Ιερά Μονή του Προφήτου Ηλιού Σαντορίνης 15.6...


Αη Γιώργης Μαριώ


Η Πατρίδα μας, όταν ήταν φως για τον κόσμο, βασιζόταν στο ήθος των πολιτών καὶ στον εσωτερικὸ τους πλούτο. Όχι στα Οικονομικὰ μεγέθη, όπως σήμερα...
 
απο ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Η Αυστραλία λέει ΟΧΙ στο Ισλάμ και είναι η δεύτερη φορά που το κάνει!



 Οι μουσουλμάνοι που θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με τον Ισλαμικό νόμο Sharia, ενημερώθηκαν ότι πρέπει να φύγουν από την Αυστραλία, καθώς η Κυβέρνηση έχει στοχοποιήσει όλους τους εξτρεμιστές στην προσπάθεια της να αντιμετωπίσει τις εν δυνάμει τρομοκρατικές επιθέσεις.

Επί πλέον, η Gillard εκνεύρισε μερικούς μουσουλμάνους με την δήλωση της ότι υποστηρίζει πλήρως τις ενέργειες των μυστικών υπηρεσιών στην παρακολούθηση των τζαμιών σε όλη την επικράτεια.

Ανακοίνωση της πρωθυπουργού της Αυστραλίας Julia Gillard - Australia σε ελεύθερη μετάφραση:

"ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΟΙ ΑΥΣΤΡΑΛΟΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΝ... Είτε σας αρέσει είτε όχι. Έχω κουραστεί από την ανησυχία αυτού του έθνους μήπως ενοχλούμε μερικούς ανθρώπους ή την κουλτούρα τους. Από την εποχή των επιθέσεων στο Bali, έχουμε παρατηρήσει μια αύξηση του πατριωτισμού στην πλειονότητα των Αυστραλών.

Η κουλτούρα μας έχει εξελιχθεί για περισσότερο από δύο αιώνες με αγώνες, προσπάθειες και επιτυχίες από εκατομμύρια ανδρών και γυναικών που κατέκτησαν την ελευθερία.

Μιλάμε κυρίως ΑΓΓΛΙΚΑ, όχι Ισπανικά, Λιβανέζικα, Αραβικά, Κινέζικα, Γιαπωνέζικα, Ρωσικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Οπότε, αν επιθυμείτε να γίνετε μέρος της κοινωνίας μας, να μάθετε την γλώσσα μας.

Οι περισσότεροι Αυστραλοί πιστεύουν στο Θεό. Αυτό δεν είναι κάποια Χριστιανική, δεξιά πολιτική προπαγάνδα, αλλά ένα γεγονός, επειδή Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες βασισμένοι στα Χριστιανικά ιδεώδη, ίδρυσαν αυτό το έθνος, και αυτό είναι πλήρως εξακριβωμένο. Εάν ο Θεός μας σας ενοχλεί, τότε σας προτείνω να σκεφτείτε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη σαν την νέα σας πατρίδα, γιατί ο Θεός είναι μέρος της κουλτούρας μας.

Θα αποδεχτούμε τις πεποιθήσεις σας, και δεν θα τις αμφισβητήσουμε. Αυτό που επιθυμούμε εκ μέρους σας είναι να αποδεχτείτε τις δικές μας πεποιθήσεις και να ζήσετε σε αρμονία και ειρήνη μαζί μας.

Αυτή είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ και Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ και θα σας επιτρέψουμε κάθε ευκαιρία να τα απολαύσετε όλα. Αλλά, αφού τελειώσετε με τις διαμαρτυρίες σας και τις γκρίνιες σας για την Σημαία μας, τα Χριστιανικά μας πιστεύω ή τον τρόπο ζωής μας, σας συνιστώ ολόθερμα να εκμεταλλευτείτε μια άλλη μεγάλη Αυστραλιανή ελευθερία:

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ.

'Αν δεν είστε ευτυχείς εδώ τότε ΦΥΓΕΤΕ. Δεν σας υποχρεώσαμε να έλθετε. Εσείς ΕΠΙΛΕΞΑΤΕ να έλθετε εδώ. Επομένως ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΤΕ την χώρα που ΕΣΕΙΣ επιλέξατε."

Οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι δεν είναι ευτυχισμένοι...

Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Γάζα
Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Αίγυπτο
Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Λιβύη
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Μαρόκο
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Ιράν
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Ιράκ
Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Υεμένη
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Αφγανιστάν
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Πακιστάν
Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Συρία
Δεν είναι ευτυχισμένοι στον Λίβανο

Που είναι λοιπόν ευτυχισμένοι;

Είναι ευτυχισμένοι στην Αυστραλία
Είναι ευτυχισμένοι στην Αγγλία
Είναι ευτυχισμένοι στον Καναδά
Είναι ευτυχισμένοι στις ΗΠΑ
Είναι ευτυχισμένοι στην Γαλλία
Είναι ευτυχισμένοι στην Γερμανία
Είναι ευτυχισμένοι στην Σουηδία
Είναι ευτυχισμένοι στην Νορβηγία
Είναι ευτυχισμένοι στην Δανία

Είναι ευτυχισμένοι σε κάθε χώρα που δεν είναι μουσουλμανική

Και ποιόν κατηγορούν;

Όχι το Ισλάμ!
Όχι τους ηγέτες τους!
Όχι τους εαυτούς τους!

ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ

Και θέλουν να τις αλλάξουν, ώστε να μοιάζουν με τις χώρες στις οποίες ήταν δυστυχείς….

πηγή

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ! ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΝ


Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Η ἕνωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν»



 τοῦ Γέροντα  π. Γεωργίου, Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους †8/6/2014
Τόν τελευταῖον καιρόν γίνεται πολύς λόγος διά τήν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Εἰς τήν πραγματικότητα πρόκειται περί ἑνώσεως τῶν ἀπεσχισμένων ἀπό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν. Δέν ὑπάρχουν πολλαί Ἐκκλησίαι διά νά ἑνωθοῦν. Μίαν μόνον Ἐκκλησίαν ἵδρυσεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος. Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας συνέχειαν ἀποτελεῖ ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Καθολική (ἐκ τοῦ καθόλου - πλήρης, ἀληθής) Ἐκκλησία. Ἀπό τήν Μίαν αὐτήν Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησίαν ἀπεσχίσθη ὁριστικῶς ὁ Πάπας τό 1054, ἕνεκα τῆς ἀρνήσεως τῶν Ὀρθοδόξων νά ὑποταχθοῦν εἰς τάς ἀντιχριστιανικάς ἀξιώσεις του περί πρωτείου ἐξουσίας ἐπί συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἄλλων αἱρέσεών του. 


Λόγῳ δέ τῶν πολλῶν παρεκτροπῶν τοῦ παπισμοῦ, τό 1517 ἤρχισεν εἰς τήν Δύσιν ὁ ἀγών τῶν Διαμαρτυρομένων (προτεσταντῶν ἤ εὐαγγελικῶν) κατά τοῦ παπισμοῦ, πού ὡδήγησε τούς Δυτικούς Χριστιανούς εἰς πλῆθος διασπάσεων. Σήμερον ὑπάρχουν, ὡς γνωστόν, πολλαί ἑκατοντάδες προτεσταντικῶν ὀμάδων.
Ἡ ἀληθής, λοιπόν, Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν διεσπάσθη, ὥστε νάὁμιλῶμεν περί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἀντιθέτως συνεχίζει παρά τούς διωγμούς καί τάς ἀτελείας τῶν μελῶν της νά κρατῇ καί νά κηρύττῃ τό ἴδιον Εὐαγγέλιον καί τήν ἰδίαν πίστιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Ὥστε μόνον καταχρηστικῶς ἠμποροῦμεν νά ὁμιλῶμεν περί ἑνώσεως τῶν «Ἐκκλησιῶν». Ἀπό Ὀρθοδόξου ἀπόψεως καί κατ' ἀκρίβειαν μόνον περί ἐπανενώσεως τῶν ἀποσχισθέντων ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἑτεροδόξων, πού συνειδητῶς ἤ ἀσυνειδήτως εὑρίσκονται εἰς τήν πλάνην ἤ την αἵρεσιν, εἶναι δυνατόν νά ὁμιλῶμεν.
Ὅποιος πιστεύει ἀδιστάκτως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡμόνη Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ ἱεροῦΣυμβόλου τῆς Πίστεως, δέν πρέπει νά ὁμιλῇ περί ἑνώσεως τῶνἘκκλησιῶν, ἀλλ' ἐπανόδου τῶν ἑτεροδόξων εἰς τήν ἀληθῆἘκκλησίαν.
Δυστυχῶς ὅμως εἰς τό θέμα αὐτό ὑπάρχει σήμερον πολλή σύγχυσις, εἴτε λόγῳ ἀγνοίας εἴτε λόγῳ ὀλιγοπιστίας. Δι' αὐτό ἀκούομεν συχνά, ἀκόμη και ἀπό ἐπίσημα χείλη, ὅτι μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν ἑτεροδόξων δέν ὑπάρχουν διαφοραί, ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἀποτελεῖται ἀπό ὅλας τάς «ἐκκλησίας», ὀρθοδόξους καί μή, ἐφ' ὅσον καμμία ἱστορική ἐκκλησία δέν δύναται νά ἰσχυρισθῇ ὅτι ἔχει ἀκεραίαν τήν ἀλήθειαν, καί ὅτι πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νά γίνῃ ἡ ἕνωσις μέ τούς ἑτεροδόξους, καί μάλιστα νά κοινωνήσωμεν ἀπό τό ἴδιον Ἅγιον Ποτήριον. Ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά ἀποτελοῦν σοβαράν ἐκτροπήν ἀπό τήν πίστιν τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων και συνιστοῦν αἵρεσιν, διότι θίγουν τά θεμέλια τῆς Πίστεως.
Ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας, πού εἶναι ὁ φύλαξ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, πρέπει νά γνωρίζῃ τήν ἀλήθειαν. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὑπάρχουν πολλαί καί σοβαραί διαφοραί μέ τούς ἑτεροδόξους Παπικούς ἤ Προτεστάντας. Ὅλαι αὐταί αἱ ἐπί μέρους διαφοραί συνοψίζονται εἰς τήν διδασκαλίαν περί Ἐκκλησίας. Ποῖος ἀποτελεῖ τό κέντρον, τόν ἀποφασιστικόν παράγοντα, τήν ὑψίστην αὐθεντίαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν; Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός ἤ ὁ ἄνθρωπος;
Κατά τήν ἰδικήν μας ὀρθόδοξον πίστιν, Ἀρχηγός, ἈλάθητοςΚεφαλή, κριτήριον καί πηγή τῆς Ἀληθείας εἶναι ὁ ΘεάνθρωποςΚύριος καί τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον ἐπιφοιτᾷ ὄχι εἰς ἕναἄνθρωπον ἀλλ' εἰς ὅλην τήν Ἐκκλησίαν.
Κατά τούς Ρωμαιοκαθολικούς ὅμως ὑψίστη αὐθεντία καί κριτήριον ἀλάθητον εἶναι εἷς ἄνθρωπος, ὁ “ἀλάθητος” Πάπας τῆς Ρώμης. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχῃ καί νά εἶναι ἡνωμένη χωρίς τόν Πάπαν.
Εἰς τούς Προτεστάντας πάλιν κριτήριον καί πηγή τῆς ἀληθείας δένεἶναι ὁ εἷς πάπας τῆς Ρώμης, ἀλλά ἕκαστος Προτεστάντης δύναταινά εὑρίσκῃ την ἀλήθειαν ἤ τοὐλάχιστον μέρος τῆς ἀληθείας, χωρίςνά εἶναι ἀπαραίτητος ἡ αὐθεντία τοῦ ὅλου σώματος τῆςἘκκλησίας.
Καί εἰς τάς δύο δηλ. περιπτώσεις ἔχομεν ἕνα ὑποκειμενισμόν, ἀτομικισμόν, εἴτε πρόκειται περί τοῦ παπικοῦ ἀτομικισμοῦ εἴτε πρόκειται περί τοῦ προτεσταντικοῦ ἀτομικισμοῦ. Εἰς τούς Ρωμαιοκαθολικούς ἔχομεν ἕνα Πάπαν. Εἰς τούς Προτεστάντας ἔχομεν τόσους Πάπας ὅσους καί Προτεστάντας.
Εἰς τό βάθος διακρίνομεν τήν ἰδίαν μεγάλην ἁμαρτίαν, τόν παραμερισμόν τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπον. Οἱ Δυτικοί παραμερίζοντες τόν Θεάνθρωπον καί θέτοντες ὡς κέντρον τόν ἄνθρωπον γίνονται ἀνθρωποκεντρικοί. Ὁ ἀνθρωποκεντρισμός ἀποτελεῖ τήν οὐσίαν ὅλων τῶν αἱρέσεων τῆς Δύσεως. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, μένομεν εἰς τήν ἁγίαν Θεανθρωποκεντρικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τελικῶς τό ὅλον θέμα εἶναι θέμα σωτηρίας. Ποῖος ἠμπορεῖ νά σωθῇ εἰς μίαν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας κέντρον δέν εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ἀλλ' ὁ ἀλάθητος ἄνθρωπος, Πάπας ἤ Προτεστάντης;
Δι' αὐτό ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν θά δεχθῶμεν ποτέ νά συνυπάρξωμεν με τούς Παπικούς ἤ τούς Προτεστάντας, ἐφ' ὅσον ἐξακολουθοῦν νά ἐμμένουν εἰς τόν ἀνθρωποκεντρισμόν. Κάθε ἕνωσις μέ τούς ἑτεροδόξους πρίν ἐπανέλθουν εἰς τήν θεανθρωποκεντρικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ προδοσίαν τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δι' αὐτό ἀκριβῶς ἐσαρκώθη, ἔπαθε, ἀνέστη, ἀνελήφθη καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν Του, διά νά γίνῃ τό κέντρον τῆς σωτηρίας μας και νά καταργήσῃ κάθε ἀνθρωποκεντρισμόν, πού ἀποτελεῖ ἐπανάληψιν τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἐγωϊσμόν πού καταστρέφει τήν ἀληθῆ κοινωνίαν με τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους, ἀπιστίαν εἰς τόν Θεόν καί ἄρνησιν νά παραδοθῇ ὁ ἄνθρωπος ἄνευ ὅρων εἰς τήν σώζουσαν χάριν τοῦ Θεοῦ.
Ἡ χριστιανική ἀγάπη ἐπιβάλλει νά ἀγαπῶμεν τούς ἑτεροδόξους ἀδελφούς μας, νά ἀναγνωρίζωμεν ὅ,τι καλόν ἔχουν, νά προσευχώμεθα καί νά ἐργαζώμεθα χωρίς φανατισμόν, διά νά ἀποκαλυφθῇ καί εἰς αὐτούς ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό ὅμωςδέν πρέπει νά γίνῃ ἐπί θυσίᾳ τῆς πίστεως καί χάριν μιᾶς ἑνότητος πού δέν θά βασίζεται εἰς τήν ἀλήθειαν, ἀλλά τόν συμβιβασμόν, τήν διπλωματίαν καί τήν οἱανδήποτε σκοπιμότητα. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό ἐκφράζει ἡ Ἁγία Γραφή καί ἡ Ἱερά Παράδοσις, εἶναι ἡ ἕνωσις ἐν ἀληθείᾳ.
Αὐτήν τήν στιγμήν μόνη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας κατέχει το ἀληθές Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ καί δι' αὐτό ἀποτελεῖ τήν μόνην ἐλπίδα τοῦ κόσμου. Καί ἀπό τήν ἄποψιν αὐτήν ἡ μεγαλυτέρα προσφορά μας πρός τούς ἑτεροδόξους καί τόν κόσμον εἶναι νά κρατήσωμεν ἀναλλοίωτον καί ζῶσαν τήν ἁγίαν ἀποστολικήν καί ἁγιοπατερικήν πίστιν μας.


πηγή:Περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», ἔτος 1987, τεῦχος 22, σελ. 5-6.

Απίστευτο: 11 δυτικές χώρες μάχονται στην Ελλάδα όχι κατά της φτώχειας αλλά για να υιοθετούν παιδιά οι τρανσέξουαλ!


Κάτι δεν πάει καλά στις δυτικές δημοκρατίες: Χθες έντεκα χώρες από αυτές που στο παρελθόν όρθωσαν ανάστημα στον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, στην Ελλάδα εμπόδισαν την επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος, πλέον έχουν περάσει σε μία φάση πρωτόγνωρης κοινωνικής παρακμής σε σημείο που να εμφανίζονται επισήμως όχι απλά να υποστηρίζουν, αλλά να προπαγανδίζουν την ομοφυλοφιλία και την τρανσεξουλικότητα!
Χθες, έντεκα χώρες με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, στήριξαν το Athens Gay Pride, το οποίο εφέτος είχε ως θέμα την δυνατότητα των ομοφυλοφίλων, των αμφιφιλόφυλων και των τρανσέξουαλ να υιοθετούν παιδιά ή και να αποκτούν παιδιά (σε ότι αφορά τις λεσβίες εκτός και αν έχει βρεθεί τρόπος τεχνητής γονιμοποίησης και των gay) με τίτλο "Οικογενειακή Υπόθεση" και με αφίσα, δύο άνδρες (τον Αδάμ και ... τον Αδάμ!) και στη μέση ένα ... παιδάκι με μια κορδέλα σύμφωνο της κοινότητας των ΛΟΑΤ (Λεσβιών, Ομοφυλόφιλων, Αμφιφυλοφίλων, Τρανσέξουαλ)!
Οι χώρες που στηρίζουν την παραπάνω "δημοκρατική" εξέλιξη στην Ελλάδα είναι:  ΗΠΑ, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιρλανδία, Νορβηγία, Γαλλία, Βρετανία, Σουηδία, Φινλανδία, της Δανία και Καναδάς.
Επίσημα το Athens Pride 2014 που εφέτος έκλεισε δέκα χρόνια ως "θεσμός" "έφερε στο επίκεντρο το αίτημα για τη δυνατότητα δημιουργίας νομικά αναγνωρισμένης οικογένειας".
Η διοργάνωση ξεκίνησε από νωρίς το μεσημέρι, στην πλατεία Κλαυθμώνος, με εργαστήρια πλακάτ, ζωγραφικής και face painting, ενώ στις 7 το απόγευμα άρχισε στο κέντρο της Αθήνας η κεντρική παρέλαση, που είχε ως στόχο τη διαμαρτυρία κατά των διακρίσεων Λεσβιών, Ομοφυλόφιλων, Αμφιφυλοφίλων, Τρανσέξουαλ (ΛΟΑΤ).
Το ότι υποστηρίχθηκε από τον δήμαρχο της Αθήνας Γιώργο Καμίνη με δηλώσεις όπως «Η μάχη των δικαιωμάτων κάθε μέρα κερδίζεται. Υπάρχουν οπισθοχωρήσεις καθώς έχουν σηκώσει κεφάλι οι δυνάμεις του μίσους. Θα τους πολεμήσουμε μαζί», σίγουρα δεν είναι περίεργο, ούτε πρωτότυπο. Να τον χαίρονται αυτοί που τον ψήφισαν (βέβαια η εναλλακτική ήταν το... καρότο και μετά ακολουθούσαν άλλοι/ες), όμως ποιες είναι οι δυνάμεις του μίσους; Αυτοί που επιμένουν να μην υποκύπτουν σε "εναλλακτικές" συμπεριφορές; Και ποιος του είπε ότι πρόκειται περί "μίσους";
Υπάρχουν και άλλα συναισθήματα στην ελληνική κοινωνία, όπως η περιφρόνηση, η αηδία, η σιχαμάρα κλπ κλπ, όχι τόσο για τις επιλογές (αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός το πώς θα χρησιμοποιεί το σώμα του) αλλά για την ωμή προπαγάνδιση και προώθηση ακόμα και σε παιδιά και εφήβους τέτοιων συμπεριφορών. Διαβάστε την ανακοίνωση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που ζητεί να καταπολεμηθεί στα σχολεία η "φοβία" για τους τρανσέξουαλ και θα καταλάβετε)...
Αλλά το γεγονός ότι βγήκαν ολόκληροι πρεσβευτές δυτικών χωρών που δεν έχουν πει μια κουβέντα μέχρι στιγμής για την φτώχεια και την εξαθλίωση που βιώνει ο ελληνικός λαός εδώ και τέσσερα χρόνια και προπαγανδίζουν ή θέτουν υπό την προστασία τους συμπεριφορές, των ΛΟΑΤ, έ, κάτι δεν πάει καλά.
Να σημειώσουμε ότι το περσινό Gay Pride είχε γίνει υπό την... αιγίδα των ΗΠΑ (που κατάντησε ο προμαχώνας κατά του ολοκληρωτισμού...), ενώ εφέτος την σκυτάλη έλαβαν άλλα "αστέρια":
«Το φετινό θέμα του Athens Pride έναι πολύ σημαντικό καθώς η ισότητα των διαφορετικών μορφών της σύχγρονης οικογένειας είναι αναγκαία. Στην Αγγλία ο θεσμός του γάμου ισχύει για όλους», υπογράμμισε μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο πρέσβης της Βρετανίας στην Ελλάδα, Τζον Κίτμερ.
«Η Πρεσβεία του Καναδά στηρίζει τη διοργάνωση γιατί πιστεύουμε στην αξιοπρέπεια για όλους και τα ίσα δικαιώματα ανεξάρτητα από σεξουαλικό προσανατολισμό και φύλο» επεσήμανε ο πρέσβης του Καναδά, Ρομπερ Πεκ.
«Ολα τα άτομα ανεξαρτήτως φύλου πρέπει να έχουν το δικαίωμα να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όπως και όλοι οι άλλοι. Πρόκειται για μια συζήτηση που δεν είναι εύκολη αλλά είναι δυαντόν να γίνει. Στην Ολλανδία παλέψαμε για αυτή τη συζήτηση και στο τέλος την κάναμε δυνατή», είπε από την πλευρά του ο Ολλανδός πρέσβης Γιαν Βερστεέγκ.
Οι ιδιοι οι διοργανωτές αναφέρουν για το θέμα:
«Η Ελληνική Πολιτεία συνεχίζει να μας στερεί και αυτό το δικαίωμα. Μας αρνείται την ισονομία ακόμα και μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 7 Νοεμβρίου 2013, σύμφωνα με την οποία "η Ελλάδα είχε παραβιάσει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αποκλείοντας ζευγάρια του ιδίου φύλου από το Σύμφωνο Συμβίωσης.
Η ισότιμη πρόσβαση στο οικογενειακό Δίκαιο αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση μιας σύγχρονης δημοκρατίας. H εξαίρεση πολιτών από το Σύμφωνο Συμβίωσης, τον γάμο, την τεκνοποίηση, την παιδοθεσία λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας φύλου, σημαίνει τον ουσιαστικό και επιλεκτικό αποκλεισμό τους από την πολιτειακή προστασία και την στέρηση ασφάλειας που αυτή συνεπάγεται.
Έχει σαν επακόλουθο την δυσχέρενση της σταθερότητας στην προσωπική ζωή, την συναισθηματική όσο κι οικονομική επιβάρυνση στην καθημερινότητα» επισημαίνουν οι διοργανωτές.
 Για το λόγο αυτό, στην αφίσα του Φεστιβάλ Υπερηφάνιας παρουσιάζεται το αρχετυπικό ζευγάρι, ως Αδάμ και Αδάμ, ενωμένους, με το παιδί τους, τον Ερωτα, σαν ένα παράδειγμα LGBT οικογένειας".
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η Θεσσαλονίκη αντιστέκεται! Συγκέντρωση-διαμαρτυρία για το gay pride


Ο Λένιν και η ερωτική ελευθερία

Σαράντος Ι. Καργάκος

Είναι πολλά και περίεργα αυτά που συμβαίνουν στον πα­ρόντα καιρό στον ελληνικό πληθυσμό σ’ ένα μεγάλο του πο­σοστό, που μάλιστα αυτοχαρακτηρίζεται «Αριστερό». Στα παιδικά και νεανικά μου χρόνια οι Αριστεροί (χωρίς εισαγω­γικά) σε θέματα σεξουαλικής συμπεριφοράς ήσαν πιο αυστη­ροί απ’ ό,τι οι αυστηρότεροι Αγιορείτες μοναχοί. Σήμερα παρατηρούμε κάποιους περίεργους «Αριστερούς» να γίνονται πρόμαχοι παντός σεξουαλικού εκτραχηλισμού.
Βέβαια, και σε παλαιότερους καιρούς κάποιοι και κάποιες που είχαν ενταχθεί στο κομμουνιστικό κίνημα πίστευαν ότι η επαναστατική επικράτηση του προλεταριάτου θα σημάνει την επανάσταση στον έρωτα. Ταύτιζαν την πολιτική με την ερωτική ελευθερία. «Όλα στον έρωτα επιτρέπονται».
Υπέρ της ερωτικής ελευθερίας είχε ταχθεί και η περί­φημη Γερμανίδα επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν (1857-1933), που είχε συμπαρασταθεί και στον Βλαδίμηρο Λένιν και στη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το 1921 μάλιστα κατά το τρί­το συνέδριο της Γ΄ Διεθνούς είχε εκλεγεί μέλος της εκτε­λεστικής επιτροπής και του προεδρείου της. Το 1932 ως το γηραιότερο μέλος είχε εκλεγεί πρόεδρος του Ράϊχσταγκ.
Όταν οι Μπολσεβίκοι επικράτησαν στη Ρωσία, η Κλάρα Τσέτκιν διατύπωσε κάποιες θέσεις σχετικά με την ελευθεριότη­τα των ερωτικών σχέσεων που ενόχλησαν τον Λένιν, ο όποιος ως προς αυτό υπήρξε καταπελτικός. Θυμίζω στους νεώτερους Αριστερούς και «Αριστερούς» την περίφημη περικοπή που σε παλαιότερη εποχή ήταν κανόνας ζωής για τους οπαδούς του:
«Η επανάσταση απαιτεί από τις μάζες κι από το άτομο συγκέντρωση, ένταση των δυνάμεων. Δεν ανέχεται τις οργιακές καταστάσεις, σαν εκείνες που είναι συνήθειες στους ήρωες και τις ηρωίδες της λογοτεχνίας της παρακμής του Ντ’ Αννούτσιο. Η έλλειψη αυτοκυριαρχίας στη σε­ξουαλική ζωή είναι αστική: είναι σημάδι αποσύνθεσης. Το προλεταριάτο είναι τάξη που ανεβαίνει. Δεν έχει ανάγκη από μεθύσι που θα το αποβλάκωνε ή θα το ερέθιζε. Δεν του χρειάζεται ούτε το μεθύσι του σεξουαλικού εκτραχηλισμού ούτε το μεθύσι με αλκοόλ. Δεν του επιτρέπεται και δεν θέ­λει να ξεχάσει την ποταπότητα, τη βρωμιά και την βαρβα­ρότητα του καπιταλισμού. Αντλεί τα ισχυρότερα κίνητρα για πάλη από την κατάσταση της τάξης του, από το κομμου­νιστικό ιδανικό. Του χρειάζονται ξεκάθαρα πράγματα, ξε­κάθαρα και πάλι ξεκάθαρα. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνω δεν θα πρέπει να υπάρχει κανένα αδυνάτισμα, καμμία εξάντλη­ση και καταστροφή δυνάμεων. Αυτοκυριαρχία, αυτοπειθαρ­χία-όχι υποδούλωση. Αυτά χρειάζονται και στον έρωτα».
Θυμίζω προχείρως ότι ο Ντ’ Άννούτσιο ήταν ένας διάση­μος Ιταλός ποιητής, έξαλλος εθνικιστής που άνοιξε το δρό­μο στον ερωτικώτατο Μουσσολίνι. Όσο για τον Λένιν, φαί­νεται πως οι τωρινοί φορείς των «αριστερών» ιδεών τον έχουν καταγράψει στο κιτάπι των αντιδραστικών. Η δική τους επανάσταση ξεκινάει πρώτα από το σεξ και επεκτείνε­ται στο χρήμα. Πρότυπο ζωής ο έκλυτος βίος των μεγαλο­αστών της προπολεμικής Γερμανίας, τους όποιους σατίρισε σκληρά ο Μπρεχτ βάζοντας τους να τραγουδούν ομαδικά:
«Πρώτα έρχεται η μάσα
και μετά η ηθική...».
Ό,τι λοιπόν, τον παλαιότερο καιρό από τους αυθεντι­κούς Αριστερούς εθεωρείτο αστικός εκφυλισμός, από τούς νεο-αριστερούς των ποικίλων κομμάτων, ρευμάτων και σχηματισμών θεωρείται -ακόμη κι αν είναι διασυρμός- συρμός και σε τελευταία ανάλυση προοδευτισμός. Αυτά που έλεγε ο Λένιν για την ελευθεριότητα στις ερωτικές σχέσεις («Δεν μπορείς να πίνεις από ποτήρι που ήπιε άλλος»), θεωρούνται ξεπερασμένα ταμπού, που ασφαλώς στον πρέποντα βαθμό είναι.
Αυτή, όμως, η αυστηρότητα σε βαθμό πουριτανισμού έδινε στους παλαιούς Αριστερούς ένα επαναστατικό σφρί­γος, μια άτεγκτη ηθική που τους έκανε ευαγγελιστές μιας νέας ζωής, απαλλαγμένης από τη «σαπίλα» της αστικής κοινωνίας. Βέβαια, κάποια ηγετικά στελέχη, για να μπο­ρούν απερίσπαστα από σεξουαλικές ανάγκες να δια­νοούνται πιο άνετα, είχαν κάπως κρυφά ένα χαρεμάκι. Ωστόσο η μάζα της Αριστεράς είχε μία συμπαγή σεξουαλική ηθική, που έσπασε λίγο πριν και κυρίως μετά τη με­ταπολίτευση. Το να είσαι νυμφευμένος επί 20ετία με την ίδια γυναίκα, είναι ρουτινιέρικος κομφορμισμός. Ερώτη­σα φίλο μου Αριστερό, που είχα 20 χρόνια να τον δω, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, «Τι κάνει η γυναίκα σου;» και εισέπραξα μία αποσβολωτική απάντηση: «Ποια απ’ όλες;». Είχε ανέβει οικονομικά και κοινωνικά και βρισκό­ταν στα πρόθυρα τρίτου διαζυγίου!
Αλλά το πιο διασκεδαστικό είναι το ακόλουθο περιστα­τικό. Καλλιτέχνης Αριστερός μου είπε κάποτε επιδεικτικά: «Έλα να σου γνωρίσω τη νόμιμη σύζυγό μου». Περνώ κάθε πρωί με τον Ηλεκτρικό από τον Περισσό και βλέπω σαν κρατημένο από αόρατη αρτάνη το κεφάλι του Λένιν και νιώθω ειλικρινά οίκτο για τον άνθρωπο που πέρασε μια ολόκληρη ζωή με την Κρούπσκαγια που μόνο sex appeal δεν μπορεί να της προσάψει κανείς.
Τούτες τις μέρες τις μετεκλογικές πολλοί εκπλήσ­σονται για το θρίαμβο της Λεπέν. Κι άλλοτε μου έχει δοθεί η ευκαιρία να γράψω στην «Εστία» ότι ο εθνικι­σμός και ο ρατσισμός έχουν βαθειές ρίζες στη Γαλλία. Η γαλλική «ελίτ» έζησε ζωή χαρισάμενη στο Παρίσι στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής. Αλλά δεν πρόκει­ται μόνο περί αυτού. Ο γαλλικός λαός είναι συντηρητι­κός στο βάθος, και σιχάθηκε την ερωτική ζωή των ηγε­τικών στελεχών της πολιτικής του ζωής. Κάποτε η Υβόννη Ντε Γκωλλ είχε πει: «Μετά από 40 χρόνια γά­μου τώρα περνάμε με το Στρατηγό την ωραιότερη φάση της ερωτικής μας ζωής». Κι όταν κάποιος δημοσιογρά­φος τη ρώτησε, αν φοβάται μήπως την απατήσει ο Στρα­τηγός, η πανέξυπνη Υβόν αποκρίθηκε τάχα αφελώς: «Αποκλείεται! Λατρεύει τις μαρμελάδες μου...»! Αλλά και ο Στρατηγός, όπως με είχε διαβεβαιώσει στενός συ­νεργάτης του, όταν ρωτήθηκε στο γέρμα της ζωής του, ποια υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία του, κοιτάζοντας την Υβόν, αποκρίθηκε: «Ο γάμος μου»!
Το ένστικτο των λαών είναι δείκτης αλάθητος. Η κατα­στροφή των κρατών αρχίζει από την έκλυση των ηθών.

πηγή

Νεοταξίτικη επίθεση στην Ορθοδοξία;


Την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα χτίζουμε τζαμιά, ο νέος υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Α.Λοβέρδος απεργάζεται σχέδια κατάργησης των καμπαναριών, των σημάντρων της Ορθοδοξίας. Ότι δεν κατέλυσαν οι Οθωμανοί Τούρκοι κατά την διάρκεια των τεσσάρων αιώνων σκλαβιάς, προτίθεται να το κάνει η ελληνική κυβέρνηση, προς τέρψιν των ισλαμιστών που έχουν κατακλύσει την χώρα, αλλά και αυτών που τους υποστηρίζουν με ποταπούς σκοπούς.

Με τα τζαμιά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να βρίσκονται προ των πυλών, ξεκινά παράλληλα και η αποδόμηση των ορθόδοξων εκκλησιών…


Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. και όπως φαίνεται η Τρόικα μόνο τυχαία δεν επέλεξε τον συγκεκριμένο πολιτικό για το συγκεκριμένο πόστο.Ο Ανδρέας Λοβέρδος, ανασύρει ένα πολύ «περίεργο» νομοσχέδιο, το οποίο άφησε… κληρονομιά στον διάδοχό της, στο υπουργείο Περιβάλλοντος τότε, η Τίνα Μπιρμπίλη ( Ναι, υπήρχε από τότε)


Σύμφωνα με πληροφορίες από το agioritikovima.gr και το hellasforce το νομοσχέδιο, προβλέπει «περιορισμό, έλεγχο έως και πλήρη κατάργηση της έντασης με την οποία κτυπούν οι καμπάνες των Εκκλησιών». Υποτίθεται ότι ενοχλούνται "κάποιοι" από τον θόρυβο των σημάντρων. Όταν όμως θα φτιαχτούν τζαμιά και θα ακούγεται η φωνή του μουεζίνη να φωναζει για προσευχή τους μουσουλμάνους, τότε θα τους πειράζει η "ηχορύπανση";


Δηλαδή την ίδια ώρα που η κυβέρνηση είναι έτοιμη να ανάψει το πράσινο φως για τη δημιουργία τζαμιών, πάει να αποδομήσει τις ορθόδοξες εκκλησιές μέσω δόλιου μέσου.


Οι καμπάνες των Ορθοδόξων Ναών κτυπούν αιώνες τώρα για να ειδοποιήσουν τους πιστούς για την έναρξη της Θείας Λειτουργίας και για άλλους πολλούς λόγους, είναι συνυφασμένες με την καθημερινή ζωή και την παράδοση αυτού του λαού και βέβαια ποτέ δεν ενοχλούσαν κανέναν.


Τώρα όμως, με αφορμή τον θόρυβο που προκαλούν, υπάρχουν καταγγελίες από τους ισλαμιστές που έχουν έλθει στη χώρα. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι καταγγέλουν και τις εικόνες του Χριστού στα σχολεία και τους λοιπούς δημοσίους χώρους κ.τ.λ.


Άμεσα υπεύθυνο για την ηχορύπανση, η οποία καταγγέλεται, είναι το υπουργείο Περιβάλλοντος και όχι αυτό της Παιδείας και Θρησκευμάτων, ωστόσο η ανάσυρση του συγκεκριμένου νομοσχέδιου επανέρχεται στο προσκήνιο μετά από σκέψη του Ανδρέα Λοβέρδου.


Εάν ισχύει αυτό πρόκειται περί εφαρμογής νεοταξίτικων σχεδιασμών εναντίον της Ορθοδοξίας, με την βοήθεια του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν αναλάβει εργολαβικα΄και την αποδόμηση της ομόδοξης Ρωσίας, στο ουκρανικό ζήτημα. Τα περισσότερα μεταδίδουν ειδήσεις σαν να διαβάζονται από δελτίο της αμερικανικής Πρεσβείας.


Υπάρχει ένα συστηματικό οργανωμένο μίσος εναντίον της Ορθοδοξίας, κατευθυνόμενο από ξένα κέντρα εξουσίας. Διώκεται και ξεριζώνεται παντού στην Μέση Ανατολή, και εδώ προσπαθούν να ωθήσουν τον κόσμο στην λησμονιά και την αθεϊα. Ορθοδοξία και Ελληνισμός είναι οι πυλώνες του Έθνους, και οι δύο δέχονται πολλαπλές και συνεχόμενες επιθέσεις, στα πλαίσια ενός ολοκληρωτικού πολέμου που εξαπέλυσε η Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΥΚΑ ΤΟΝ ΙΑΤΡΟ.


Ψυχολόγους θέλουμε, ἱερεῖς καὶ πνευματικοὺς δὲν θέλουμε! (Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης †8/6/2014)


Ψυχολόγους θέλουμε, ἱερεῖς καὶ πνευματικοὺς δὲν θέλουμε!
τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους †8/6/2014
Εἰς τὸ «Ἄνθρωπος ἣν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελώνα»
(Ματθ. κα´ 33-42, Εὐαγγέλιον ΙΒ´ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου).
Ὁ Οἰκοδεσπότης τῆς Παραβολῆς εἶχε φυτεύσει ἀμπελώνα, τὸν εἶχε περιφράξει, εἶχε ἀναθέσει τὴν καλλιέργειά του σὲ γεωργοὺς καί, ὅταν ἦλθε ὁ καιρὸς τῆς συγκομιδῆς, ἔστειλε ἀνθρώπους του γιὰ νὰ συλλέξουν τὸν καρπό.
Ὁ ἀμπελὼν εἶναι ἡ ἀνθρωπότης καὶ ὁ Οἰκοδεσπότης εἶναι ὁ ἅγιος Θεός. Ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα ὁ Κύριος περίμενε καρπούς. Ἔστελνε κατὰ καιροὺς τοὺς ἀπεσταλμένους Του νὰ ζητήσουν τοὺς καρποὺς ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ εἶχαν σφετερισθῆ τὸν ἀμπελώνα, οἱ κακοὶ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῶν διαφόρων λαῶν ποὺ μέχρι σήμερα ἐξουσιάζουν τοὺς ἀνθρώπους, αὐτοὶ νόμιζαν καὶ νομίζουν ὅτι ὁ ἀμπελὼν εἶναι δικός τους. Θέλουν νὰ σφετερισθοῦν τὰ ἀγαθὰ αὐτοῦ τοῦ ἀμπελῶνος, αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καὶ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουν ἰδιοτελῶς ὄχι γιὰ τὸ καλό της ἀνθρωπότητος, ὅπως ἤθελε ὁ Ἰδιοκτήτης του.

Βέβαια ἡ Παραβολὴ ἀναφέρεται ἄμεσα στοὺς ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ἀπέρριψαν τοὺς Προφῆτας, τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, ποὺ ζητοῦσαν τοὺς καρποὺς τοῦ ἀμπελῶνος, ἀλλὰ στὸ τέλος ἀπέρριψαν καὶ θανάτωσαν καὶ τὸν Υἱὸ τοῦ Οἰκοδεσπότου, τὸν Ὁποῖον ἔστειλε ὁ Οἰκοδεσπότης μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ συνήρχοντο καὶ θὰ μετανοοῦσαν. Αὐτοὶ ὅμως ὄχι μόνο δὲν μετενόησαν, ἀλλὰ βρῆκαν εὐκαιρία καὶ εἶπαν: αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός, ὁ κληρονόμος τοῦ ἀμπελῶνος, ἂς τὸν σκοτώσουμε, νὰ τελειώνουμε μιὰ γιὰ πάντα. Ἔτσι ἔκαναν τὸ μεγάλο ἔγκλημα νὰ θανατώσουν τὸν ἀθῶο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Ἀλλὰ ἡ Ἱστορία δυστυχῶς ἐπαναλαμβάνεται. Καὶ σήμερα καὶ σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχουν ἐκεῖνοι οἱ κακοὶ ποιμένες, οἱ κακοὶ ὁδηγοὶ τῶν λαῶν, οἱ ὁποῖοι παραμερίζουν τὸν Ἰδιοκτήτη τοῦ ἀμπελῶνος, τὸν Δημιουργὸ Θεό, καὶ θέλουν νὰ διαφεντεύουν αὐτοὶ τὴν Ἱστορία καὶ τὸν κόσμο.
Καὶ κάνουν τόσα ἐγκλήματα, τόσες ἀδικίες, τόσα παράλογα πράγματα, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὰ πάθη τους.
Καὶ βλέπουμε ὅτι καὶ στὴν Πατρίδα μας δυστυχῶς ὑπάρχει αὐτὴ ἡ προσπάθεια σιγὰ-σιγὰ νὰ ἐξοβελισθῆ ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν ζωή μας μὲ πολλοὺς τρόπους, καὶ τελευταῖα μὲ τὴν ἀπαγόρευσι ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας στοὺς Πνευματικοὺς νὰ πηγαίνουν στὰ σχολεῖα -ὅπως γινόταν μέχρι σήμερα- νὰ ἐξομολογοῦν τὰ παιδιὰ ποὺ ἤθελαν νὰ ἐξομολογηθοῦν. Γιατὶ οἱ Πνευματικοὶ δὲν ἐξομολογοῦσαν ὅποιον δὲν ἤθελε, ἀλλὰ ὅποιον ἤθελε. Καὶ τὸ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι τὰ περισσότερα παιδιὰ ἤθελαν καὶ ἀνεπαύοντο καὶ ὠφελοῦντο ἀπὸ τὴν παρουσία τῶν Πνευματικῶν. Ἴσως μερικὲς φορὲς κάποιοι Πνευματικοὶ νὰ μὴν ἐφέροντο μὲ τὴν δέουσα διάκρισι. Ἀλλὰ αὐτὲς ἦσαν οἱ ἐξαιρέσεις. Ὁ κανὼν εἶναι -ἀπ᾿ ὅ,τι καὶ ἐμεῖς γνωρίζουμε- ὅτι οἱ Πνευματικοὶ βοηθοῦσαν πολὺ τὰ παιδιὰ στὰ σχολεῖα.
Τώρα λοιπὸν μὲ πρόσφατη ἀπόφασι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἀπηγορεύθη στοὺς Πνευματικοὺς νὰ πηγαίνουν στὰ σχολεῖα νὰ ἐξομολογοῦν τὰ παιδιά. Μὲ ἀνακοίνωσί της ἡ Ἱερὰ Σύνοδος εἶπε ὅτι τὸ μέτρο δὲν στρέφεται κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ κυρίως κατὰ τῶν παιδιῶν. Γιατὶ τὰ παιδιά, ἰδιαίτερα σήμερα ποὺ βάλλονται ἀπὸ τόσους πειρασμούς, ποὺ δέχονται τόσες κακὲς ἐπιδράσεις, τὶς ὁποῖες ὅλοι τὶς γνωρίζουμε, τώρα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ θὰ εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ τὴν παρουσία ἑνὸς Πνευματικοῦ στὰ σχολεῖα.
Θὰ θυμᾶστε ὅτι μὲ ἀφορμὴ τὰ γεγονότα ποὺ ἔγιναν τελευταῖα στὴν Βέροια προτάθηκε νὰ διορισθοῦν μόνιμα ψυχολόγοι στὰ σχολεῖα. Οἱ ψυχολόγοι νὰ σώσουν τὰ παιδιά! Λοιπόν, ψυχολόγους θέλουμε, ἱερεῖς καὶ Πνευματικοὺς δὲν θέλουμε!
Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἔμμεσος διωγμὸς τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ἀπὸ τὴν παιδεία καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνία.
Διώχνουμε τὸν Χριστό, ἀλλὰ δὲν σκεπτόμαστε ποιὲς συνέπειες θὰ ἔχη ἡ ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ζωή μας. Δὲν θέλω νὰ ἐπιρρίψω εὐθύνες μόνο στοὺς πολιτικούς. Καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας κάνουμε λάθη. Ἀλλὰ τὰ λάθη αὐτὰ δὲν ἔπρεπε νὰ τὰ ἐκμεταλλεύωνται οἱ ἐχθροί της Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ βγάλουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν ζωή μας καὶ ἀπὸ τὰ σχολεῖα.
Ἂς ἔχουμε τὸν νοῦ μας, γιατὶ μπορεῖ καὶ ἐμεῖς νὰ ἐξορίζουμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν προσωπική μας ζωή. Ὄχι μόνο τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ δὲν ξέρω ποιοὶ ἄλλοι Ὀργανισμοί, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι με τὶς ἀπροσεξίες μας, μὲ τὴν ἔλλειψη πίστεως, ἀγάπης, προσευχῆς, μετανοίας, διώχνουμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν ζωή μας καὶ μένουμε ἔρημοι.
Τί θὰ γίνη ὁ κόσμος χωρὶς τὸν Χριστό; Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰωνία κόλασις, νὰ ζῆ ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Χριστό, χωρὶς τὴν Χάρι τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὴν παρηγοριὰ καὶ τὴν ἀλήθεια ποὺ μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ δώση.
Μὲ αὐτὲς τὶς ταπεινὲς σκέψεις ἤθελα νὰ ἐπικοινωνήσω σήμερα μαζί σας -βλέπω ὅτι ἔχετε ἔλθει πολλοὶ ἀδελφοὶ προσκυνηταὶ καὶ μάλιστα πολλοὶ νέοι- καὶ νὰ προβληματισθοῦμε γιὰ τὸ ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ θέσις τοῦ Χριστοῦ στὴν ζωή μας, στὰ σχολεῖα μας, στὸ ἔθνος μας, στὴν κοινωνία μας. Θέλουμε ἔθνος, σχολεῖα, κοινωνία, τὸν ἑαυτό μας, χωρὶς Χριστὸ ἢ μὲ τὸν Χριστό;
Ἐὰν βγάλουμε τὸν Χριστό, θὰ ὑποφέρουμε, δὲν θὰ χαροῦμε ἀληθινά, θὰ βασανιζόμαστε. Ἐὰν βάλουμε τὸν Χριστὸ στὴ ζωή μας, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ θέλη κόπο καὶ ἀγώνα, θὰ ἔχουμε ἀληθινὴ εἰρήνη, τὴν χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία εὔχομαι εἰς πάντας ὑμᾶς. Ἀμήν.
Ὁμιλία στὴν Τράπεζα τῆς Μονῆς στὶς 28.8.2006

Ιδού πως έπρεπε να αντιδρούν οι υπηρέτες της Ορθοδοξίας απέναντι στους μασόνους!


deals-with-the-devil-shutterstock_10238557


Το κείμενο που ακολουθεί το αλιεύσαμε από το καλό ιστολόγιο ΗΓΓΙΚΕΝ και είναι ενδεικτικό του ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΥ φρονήματος των “ΠΑΛΑΙΩΝ”  Χριστιανών. Φρόνημα που πλέον έχει αντικατασταθεί από αλλοιωμένες ή αλλοτριωμένες πεποιθήσεις στο νου “συγχρόνων” και “μοντέρνων” χριστιανών. Έτσι η λέξη ΟΜΟΛΟΓΙΑ έχει χαλαρά αντικατασταθεί από την λέξη “διπλωματία”, την λέξη “πολιτική” και στην χειρότερη περίπτωση από την αγία λέξη “Διάκριση”. Αποτέλεσμα τούτης της αλλοίωσης είναι ο απόλυτος ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ με τους εχθρούς του Χριστού. Φτάσαμε στο σημείο Ιερείς και Λαϊκοί, με “αντιαιρετικά” οφίκια να “υπομένουν” (άλλη μια λέξη που αντικατέστησε την ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΗΣ) την σατανολατρεία. Επειδή τα ράσα δεν κάνουν τον Παπά και τα μεγάλα λόγια δεν κάνουν τον Χριστιανό, ας αναλογιστούμε ΟΛΟΙ τις τεράστιες ευθύνες μας απέναντι στην Εκκλησία και Τον Ίδιο τον Κύριό μας και ας μετα-νοήσουμε. Οι καιροί ου μενετοί αδελφοί και Πατέρες… «Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ ἢ τίς μερὶς πιστῷ, μετὰ ἀπίστου;» Β´ Κορ. 6, 14
Τον Νοέμβριον του1949 απέθανε σημαίνον μέλος της κοινωνίας της Χαλκίδος και εγένετο αυτώ μεγαλοπρεπής κηδεία, καθ’ ην παρέστη ο Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Γρηγόριος μεθ’ ολοκλήρου του ιερατείου. Αλλά κατά τον επικήδειον λόγον απεκαλύφθη, ότι ο αποθανών ανήκεν εις την από πολλών ετών λειτουργούσαν και δρώσαν εν Χαλκίδι στοάν των μασόνων ο «Σκουφάς». Άμα τω ακούσματι ο παριστάμενος εν τω ναώ θερμουργός ιεροκήρυξ αρχιμ. Χριστόφορος Καλύβας ήρε φωνήν μεγάλην συγκλονίσασαν το πλήθος.«Αδελφοί και πατέρες! Ηκούσατε; Ο προ ημών νεκρός ήτο μασόνος, σεβάσμιος αρχιερεύς της στοάς. Ως κλήρος ουδεμίαν θέσιν έχομεν εις την κηδεία μασόνου» και αμέσως έβγαλε το επιτραχήλιον και απεχώρησεν εις το Ι. Βήμα. Μετά την έντονον ταύτην διαμαρτυρίαν τα πνεύματα των μασόνων και των φιλομασονικών στοιχείων της πόλης εξήφθησαν, έτριξαν τους οδόντας των οι οπαδοί της στοάς, ηπειλήθη ο ιεροκήρυξ, αλλ’ η Εκκλησία Χαλκίδος δια του στόματος του τε Μητροπολίτου και ιεροκήρυκος εκαυτηρίασε δριμύτατα τον μασονισμόν «ως σύστημα αντιχριστιανικόν και απορροφητικόν της πνευματικής ικμάδας ενός τόπου. Λεπτομερείας των εν Χαλκίδι συμβάντων, ως και πλήρη διαφώτισιν περίτης εν Ελλάδι δρώσης μασονίας, θα ίδη ο φίλος αναγνώστης εις το βιβλίον του ειρημένου ιεροκήρυκος «Εβραϊσμός και Τεκτονισμός» έκδοσις δευτέρα επηυξημένη, όπερ εκδίδεται προσεχώς και ιδιαιτέρως συνιστώμεν εις τους φίλους της «Σπίθας» αναγνώστας.
πηγή:(Βιβλίο «Ο ΕΛΕΓΧΟΣ», Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτη)

Πατερική περίοδος Μία "περίοδος" που δεν τελείωσε ποτέ!




 Του  π. Ιωάννη Ρωμανίδη
Έγινε σαφές ότι η προφητική εποχή συνδέεται αναπόσπαστα με την Αποστολική και την πατερική παράδοση και αυτή η πατερική παράδοση συνεχίζει την Αποστολική εποχή μέχρι τις ημέρες μας.

«Ένα θέμα που θέλει πολύ ξεκαθάρισμα είναι το θέμα της περιόδου της πατερικής παραδόσεως. Πού αρχίζει η πατερική παράδοση και πού τελειώνει; Για τους ίδιους τους Πατέρες της Εκκλησίας, η πατερική παράδοση αρχίζει από τον Αβραάμ, και λέγονται οι Πατέρες της Παλαιάς Διαθήκης, οι Πατέρες των Πατέρων ημών, και μερικές φορές, απλώς, οι Πατέρες ή και Προπάτορες και είναι οι προ του Νόμου, οι εν τω Νόμω, και μετά τον Νόμον. Έχει πολύ μεγάλη σημασία, ότι υπάρχουν Πατέρες προ του Νόμου, κατηλλαγμένοι με τον Θεό και φίλοι του Θεού, οι οποίοι μάλιστα έχουν φθάσει και στην εμπειρία της Θεώσεως προ του Νόμου. Έχει μεγάλη σημασία αυτό, για να μπορή κανείς να τοποθέτηση τα θέματα σωστά. Μετά έχουμε τους Αποστόλους, έχουμε την ενσάρκωση, την περίοδο μεταξύ ενσαρκώσεως και Πεντηκοστής, μετά έχουμε τα μετά την Πεντηκοστή».

Έτσι, συνεχής είναι η πατερική παράδοση στην Εκκλησία, χωρίς να διακόπτεται.

Στην Δύση οι θεολόγοι των Φράγκων ανέπτυξαν την θεωρία ότι η πατερική παράδοση περατώθηκε τον 8° αιώνα. Κατά την περίοδο των συγκρούσεων μεταξύ Φράγκων και Ρωμηών, οι Φράγκοι δεν αποδέχθηκαν ως Πατέρα τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, μόνον αργότερα θεώρησαν ότι ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός είναι ο τελευταίος Πατέρας της Εκκλησίας, οπότε με αυτόν τελείωσε η πατερική παράδοση.

«Στην εποχή της διαμάχης (μεταξύ Φράγκων και Ρωμαίων) ο Δαμασκηνός δεν θεωρείται Πατήρ της Εκκλησίας από τους Φράγκους. Οι Φράγκοι δέχθηκαν τον Δαμασκηνό τον 12° αιώνα ως Πατέρα της Εκκλησίας. Μέχρι τότε δεν τον εδέχοντο. Και γι’ αυτό κατέχει πολύ σπουδαία θέση η θεολογία του Ακινάτου στο Summa Theologica, ο οποίος συνέχεια επικαλείται κυρίως τον Αυγουστίνο, μερικούς άλλους Πατέρας και τον Δαμασκηνό.

Είχε μεταφρασθή τελικά ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός στα Λατινικά και τον δέχθηκαν ως Πατέρα της Εκκλησίας. Αλλά είναι ο τελευταίος Πατέρας της Εκκλησίας που έγραψε στα Ελληνικά, κατά τους Φράγκους. Γιατί όμως είναι ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας; Διότι όλοι οι άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας αντισταθήκανε στους Φράγκους επάνω στο θέμα του filioque. Οπότε, είναι δυνατόν τώρα να δεχθούν ως Πατέρες της Εκκλησίας αυτούς που δεν δέχονται το filioque; γι’ αυτό ο Δαμασκηνός έγινε ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας στην Ανατολή.

Στην Δύση τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας ήτανε ή ο Ισίδωρος Σεβίλλης ή ο Βερνάρδος εκ Κλερβώ. Γιατί όμως στην Δύση τελειώνει η πατερική παράδοση για τους Φράγκους; Διότι, η πατερική παράδοση για τους Φράγκους είναι κυρίως η ρωμαϊκή θεολογική παράδοση, η πατερική. Τώρα που έχουμε την φραγκική παράδοση, αυτή η θεολογία πλέον λέγεται σχολαστική θεολογία. Είναι η λατινική θεολογική παράδοση εν αντιδιαστολή προς την ρωμαϊκή. Κι επειδή οι Φράγκοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ως καλύτερο και υψηλότερο και πιο έξυπνο λαό απ’ τους Ρωμαίους, γι’ αυτόν τον λόγο και η σχολαστική θεολογία θεωρείται ως πρόοδος επί της πατερικής θεολογίας και θεωρείται ανωτέρα της πατερικής θεολογίας.

Αυτή είναι η γραμμή που ακολουθούσαν οι δυτικοί θεολόγοι μέχρι προχθές. Εγώ, όταν σπούδασα σε παπικό σχολείο, αυτά μαθαίναμε. Υπήρχε πατερική θεολογία, μετά διαδέχθηκε την πατερική θεολογία η σχολαστική θεολογία. Και πιο υψηλή θεολογία που υπήρχε ποτέ σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας είναι το Summa Theologica του Θωμά του Ακινάτη.

Να πάρετε τα συγγράμματα που έγραφαν οι Έλληνες θεολόγοι μετά την Ελληνική Επανάσταση, να δήτε πως έχουν επηρεασθή από αυτές τις φράγκικες ιδέες, που κατέφθασαν και στη Ρωσία. Διότι, όταν οι Ρώσοι άρχισαν να γράφουν, δεν μπορούσαν να πουν ότι ο Δαμασκηνός είναι ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας, αλλά συνήθως τελειώνανε με τον Μέγα Φώτιο ως τον τελευταίο Πατέρα της Εκκλησίας.

Πάρτε τώρα τα Ελληνικά συγγράμματα, να ψάξετε πόσοι εδώ στην Ελλάδα λέγανε το ίδιο πράγμα, ότι ο Φώτιος είναι ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας, δηλαδή στην Ανατολή, και ο Ισίδωρος Σεβίλλης στην Δύση. Αυτός είναι ο συνήθης τρόπος του συγγράφειν πατρολογία και ιστορία δογμάτων κ.ο.κ. Δηλαδή μετά τον Μέγα Φώτιο, μας λέγανε ότι δεν έχουμε Πατέρες της Εκκλησίας».

Το ότι δεν θεωρούσαν τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό Πατέρα της Εκκλησίας, φαίνεται από το ότι δεν είχαν αποδεχθή τις αποφάσεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου περί ιερών εικόνων. Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνη αποδεκτό από Ορθοδόξου απόψεως, γιατί ποτέ δεν τελείωσε η πατερική παράδοση. Γι’ αυτό αναδείχθηκαν ως Πατέρες ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, οι φιλοκαλικοί Πατέρες κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας κλπ.

«Οι Φράγκοι την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο την αποδέχθηκαν τον 12° αιώνα και τότε πλέον αποκαθίσταται και ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ως ο τελευταίος Πατέρας της Εκκλησίας στην Ανατολή και ο Βερνάρδος ο εκ Κλερβώ ως ο τελευταίος Πατέρας στην Δύση, και αρχίζει αυτή η περίεργη παράδοση. Εκείνο που είναι παράδοξο, είναι ότι υπάρχει αυτός ο παραλληλισμός, που είναι περίεργο φαινόμενο, μεταξύ της φραγκικής παραδόσεως και της ρωσικής παραδόσεως.

Οι ελληνόφωνοι Ορθόδοξοι μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία δεν είχαν σκεφθή ποτέ ότι η πατερική παράδοση τελείωσε, διότι, γι’ αυτούς, πατερική παράδοση είναι και ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ο Νικήτας Στηθάτος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, όλοι οι μαθηταί του Γρηγορίου του Παλαμά. Και στην Τουρκοκρατία υπάρχει πατερική παράδοση, για μας. Και αυτή την παράδοση, ότι υπάρχει παράδοση και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, αυτή την παράδοση την κατέστρεψε το Πανεπιστήμιο Αθηνών».

Οι Φράγκοι δεν γνώριζαν τους Ρωμηούς Πατέρες της Εκκλησίας. Για την ανάπτυξη της θεολογίας τους χρησιμοποίησαν μερικές απόψεις του ιερού Αυγουστίνου.

«Άλλους Πατέρας της Εκκλησίας, εκτός του Αυγουστίνου, δεν ξέρανε οι Φράγκοι. Επίσης, είχαν τον Αμβρόσιο. Άλλο μεγάλο πρόβλημα αυτό. Διότι δημιουργεί την εντύπωση ότι ο Αυγουστίνος ήταν μαθητής του Αμβροσίου, ενώ, αν κανείς κάνη μια αντιπαραβολή των διδασκαλιών του Αυγουστίνου περί αυτής της θεολογικής μεθόδου, ο Αμβρόσιος δεν έχει τέτοια πράγματα στα συγγράμματα του.

Ο Αμβρόσιος ακολουθεί κατά πόδας στην θεολογική του μέθοδο τους Καππαδόκες Πατέρες, τους οποίους και μεταφράζει και αντιγράφει, γιατί ξέρει άπταιστα Ελληνικά και διαβάζει και αυτούς. Και μάλιστα ο Ιερώνυμος κατηγορεί τον Αμβρόσιο ότι το βιβλίο του περί Αγίου Πνεύματος είναι μετάφραση του Μεγάλου Βασιλείου και τίποτε άλλο. Αντιγράφει κατά γράμμα τον Μέγα Βασίλειο στα θέματα περί Αγίας Τριάδος. Βέβαια, δεν κατηγορείται, αλλά απλώς το αναφέρει. Μετά, στα θέματα περί αποκαλύψεως στην Παλαιά Διαθήκη, ο Αμβρόσιος ακολουθεί κατά γράμμα τους προηγουμένους Πατέρας που έγραψαν στα Λατινικά, που συμφωνούν απόλυτα με τους Πατέρας που έγραψαν στα Ελληνικά. Καμία διαφορά δεν υπάρχει.

Ο Αυγουστίνος, υπό την επίδραση του μανιχαϊκού του παρελθόντος, χαράσσει τελείως καινούριες ερμηνείες. Οι ερμηνείες του περί θεοφανειών στην Παλαιά Διαθήκη καμία σχέση δεν έχουν, ούτε με τους παλαιότερους λατινοφώνους Πατέρες της Εκκλησίας, ούτε με κανέναν από τους ελληνοφώνους Πατέρες της Εκκλησίας. Είναι μια τελείως πρωτότυπη, καινούρια γραμμή, στα θέματα αυτά, δηλαδή, περί αποκαλύψεως της Αγίας Τριάδος στην Παλαιά Διαθήκη κλπ.».

Η φραγκική αυτή θεωρία περί περατώσεως της πατερικής παραδόσεως με τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό ή με τον ιερό Φώτιο αναπτύχθηκε και από την ρωσική θεολογία, η οποία στην πατερική παράδοση συγκαταλέγει και τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και προχωρεί σε νέες απόψεις.

«Αναπτύσσεται η αντίληψη μεταξύ των Φράγκων, οι οποίοι είχαν κατακτήσει τις δυτικές επαρχίες, ότι υπήρχε η πατερική θεολογία και την πατερική θεολογία την διαδέχεται η δική τους η θεολογία, όπως έχουμε ακριβώς με τους Ρώσους. Δεν υπάρχει κανένας Ρώσος Πατέρας της Εκκλησίας, τουλάχιστον εάν υπάρχουν δεν τους ονομάζουν Πατέρες της Εκκλησίας.

Οπότε, υπάρχει η αντίληψη μεταξύ των Ρώσων ότι η πατερική θεολογία τελείωσε ή με τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό ή με τον Μέγα Φώτιο ή υπάρχουν μερικοί Ρώσοι που μπορούν να «κολλήσουν» μέχρι τον Γρηγόριο τον Παλαμά στην πατερική θεολογία. Και μετά σταματάει η πατερική θεολογία, ουσιαστικά, και την πατερική θεολογία την διαδέχεται η ρωσική θεολογία. Για τους Ρώσους δηλαδή, υπάρχει αυτή η γραμμή, είναι μια πραγματικότητα».

Η τσαρική Ρωσία επηρεάσθηκε πολύ από την θεολογία των Φράγκων, κυρίως από την σχολαστική θεολογία και τον θεολογικό φεουδαλισμό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καταδικάσθηκε στη Ρωσία και ο ησυχασμός ως αντιπατερικός στο πρόσωπο του Αγίου Μαξίμου του Βατοπαιδινού, του αποκαλουμένου Γραικού.

Η άποψη των Φράγκων και των Ρώσων ότι τελείωσε η πατερική παράδοση τον 8° αιώνα καταλήγει να υποστηριχθή ότι ο σχολαστικισμός των Φράγκων και η ρωσική θεολογία υπερέβησαν την πατερική παράδοση.

«Το σημαντικό, για να έχουμε υπ' όψη μας, είναι ότι οι Ρώσοι επηρεάσθηκαν πολύ από την Δύση, από πολύ νωρίς. Διότι, από τον καιρό που κατεδίκασαν επισήμως σε φυλάκιση τον Μάξιμο τον Βατοπαιδινό, τον λεγόμενο Γραικό, τον 16° αιώνα, είχαν καταδικάσει και τον Νείλο Σόρτσκι, ο οποίος ήταν αρχηγός των Ρώσων ησυχαστών.

Οι Ρώσοι είχαν ησυχαστικό μοναχισμό. Και φαίνεται ότι τότε ανέκυψε ένα κίνημα να εγκαταλείψουν αυτόν τον μοναχισμό, αντί ενός δυτικού τύπου της εποχής εκείνης. Εισήχθηκε ένας μοναχισμός στη Ρωσία μη αγιορείτικος. Αυτό, είναι φανερό, αφού κατεδικάσθη ο Μάξιμος ο Βατοπαιδινός και ο Νείλος. Μαζί τους κατεδικάσθη και ο μοναχισμός.

Στην ρωσική παράδοση οι αγιορείτες μοναχοί λέγονται οι «μη κτηματίες», ενώ οι άλλοι λέγονται οι «κτηματίες». Η μία παράταξη ήταν αυτή που έλεγε ότι είναι απαραίτητη η ακτημοσύνη για τον καλόγερο, όπως έλεγαν πριν, δεν μπορεί κανείς να είναι ασκητής, χωρίς να είναι ακτήμων. Και η άλλη έλεγε ότι τα κτήματα είναι απαραίτητα για τον μοναχισμό και πρέπει να έχουν κτήματα. Και τότε εισήχθη η περίεργη παράδοση στη Ρωσία, κατά την οποία τα Μοναστήρια στη Ρωσία όχι μόνον είχαν κτήματα, αλλά είχαν και δούλους, όπως είχαν τα Μοναστήρια των Φράγκων.

Τα Μοναστήρια των Φράγκων είχαν πάντοτε ως Ηγούμενο έναν Φράγκο και οι περισσότεροι καλόγεροι δεν ήσαν Φράγκοι. Αυτός ο μοναχισμός με δουλοπάροικους εισήχθη και στη Ρωσία. Όταν ανεπτύχθη η τάξη των μουζίκων στη Ρωσία, κυρίως με τις μεταρρυθμίσεις του Πέτρου του Μεγάλου, μπήκε στη Ρωσία ο ευρωπαϊκός φεουδαλισμός, με την υποταγή των ανθρώπων αυτών. Και τα Μοναστήρια ήταν φεουδαλικά ιδρύματα.

Με την εμφάνιση αυτής της σχολαστικής θεολογίας, έσβησε ο μοναχισμός στη Ρωσία. Μετά, ο ησυχασμός ξαναμπήκε το 1817 με τα πνευματικά τέκνα του Παϊσίου Βελιτσκόφσκι. Κι έτσι άρχισε η αναβίωση του ησυχαστικού μοναχισμού, που επηρέασε τόσο πολύ τον Ντοστογιέφσκι. Φαίνεται σαφώς. Και μετά επηρέασαν και τους σλαβοφίλους, αλλά κατά τρόπο ρομαντικό και όχι ουσιαστικό. Διότι οι σλαβόφιλοι θεολόγοι είναι άλλο πράγμα. Πρέπει και αυτοί να μας απασχολήσουν.

Στους Ρώσους πάντως, ήλθε η ιδέα ότι η πατερική θεολογία τελείωσε. Διότι δεν μπορούσαν οι Ρώσοι να παραδεχθούν την ιδέα ότι μπορούν οι Ρωμηοί, με την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, να είναι οι ησυχαστές της πατερικής παραδόσεως. Διότι τώρα, με την ανάπτυξη της Αγίας Ρωσίας οι Ρώσοι γίνονται κληρονόμοι, όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και των θεολογικών δικαιωμάτων της Ρωμηοσύνης, οπότε αυτοί πρέπει να γίνουν οι κατ' εξοχήν κληρονόμοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οπότε, έγιναν δεκτικοί της θεωρίας των Φράγκων, περί τερματισμού της πατερικής παραδόσεως.

Στην φραγκική παράδοση, όμως, η πατερική θεολογία τερματίσθηκε κατά τρόπο θεολογικό και πολιτικό, διότι, όταν οι Φράγκοι προσέθεσαν το Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως, αμέσως βρήκαν την αντίδραση όλων των Ρωμαίων θεολόγων της αυτοκρατορίας και στην Δύση και στην Ανατολή. Διότι και οι λατινόφωνοι και οι ελληνόφωνοι Ρωμαίοι αντέδρασαν στην εισαγωγή του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως και στο δόγμα του Φιλιόκβε. Αυτό σημαίνει ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας, επειδή επολέμησαν το Φιλιόκβε, ήταν αδύνατο να θεωρηθούν από τους Φράγκους ως Πατέρες της Εκκλησίας.

Γι’ αυτόν τον λόγο και κατ' αυτόν τον τρόπο, επειδή οι Ρωμαίοι Πατέρες της Εκκλησίας πολέμησαν το Φιλιόκβε, οι Φράγκοι ετερμάτισαν αυτομάτως την πατερική παράδοση με τον Ιωάννη Δαμασκηνό. Διότι, ο Ιωάννης Δαμασκηνός είναι ο τελευταίος Πατήρ της Εκκλησίας, ο οποίος δεν πολέμησε το Φιλιόκβε, τουλάχιστον ανοικτά, αν και ο ίδιος δίδασκε σαφώς ότι το άγιον Πνεύμα εκπορεύεται εκ μόνου του Πατρός.

Γι’ αυτό και ο Θωμάς ο Ακινάτης λέγει ότι επηρεάσθηκε από τον θεοδώρητο Κύρου πάνω σε αυτό το θέμα. Ομολογεί ο Θωμάς ο Ακινάτης ότι ο Δαμασκηνός είναι εναντίον του filioque. Αλλά ήταν γνωστόν στους Φράγκους ότι ο Ιωάννης Δαμασκηνός ήταν εναντίον του filioque. Γι’ αυτό ακριβώς δεν τον είχαν ως Πατέρα της Εκκλησίας από την αρχή. Ως Πατήρ της Εκκλησίας γίνεται αποδεκτός ο Ιωάννης Δαμασκηνός μόνον κατά τον 12° αιώνα μαζί με την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο. Επισήμως και ο Δαμασκηνός είναι υπέρ των εικόνων και υπέρ της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου και είναι και κατά του filioque βέβαια. Αλλά μετά έγινε συμβιβασμός μεταξύ των κατακτηθέντων Ρωμαίων της Ρώμης και των Φράγκων και από τον συμβιβασμό αυτό βγήκε η αναγνώριση της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου και του Ιωάννου Δαμασκηνού από τους Φράγκους, εφ’ όσον οι Ρωμαίοι της Δύσεως, είχαν πλέον δια της βίας δεχθή το filioque.

Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι και οι Ρώσοι και οι Φράγκοι, όταν λένε ότι τερματίζεται η πατερική θεολογία, εννοούν με αυτόν τον τερματισμό, ότι υπάρχει κάποια διαδοχή που είναι καλύτερη από την προηγούμενη κατάσταση. Διότι στην φραγκική παράδοση η φραγκική θεολογία είναι καλύτερη από την πατερική θεολογία. Δεν είναι απλώς συνέχεια, αλλά υπερέχει της πατερικής παραδόσεως. Γι’ αυτό και η προπαγάνδα είναι ότι τερματίζεται η πατερική θεολογία και μετά αρχίζει η σχολαστική. Η σχολαστική θεολογία υπερέχει της πατερικής θεολογίας. Εδώ στην Ελλάδα δεν μπορούν να το φαντασθούν αυτό το πράγμα. Και οι Ρώσοι είχαν βέβαια μια περίεργη γραμμή. Γι’ αυτούς ξέπεσε το Βυζάντιο από την πατερική θεολογία με την άλωση της αυτοκρατορίας κλπ.».

Αυτή την σχολαστική και φεουδαλιστική θεολογία της τσαρικής Ρωσίας συνήντησαν οι μαρξιστές και πολέμησαν τον Χριστιανισμό. Όμως, μια τέτοια δυτικής προελεύσεως θεολογία δεν είναι Ορθόδοξη πατερική θεολογία, αλλά είναι παρέκκλιση από αυτήν.

«Οι μαρξιστές δεν ξέρουν τον Θεό της Ορθοδοξίας. Οι Ρώσοι μαρξιστές ξέρουν τον θεό της τσαρικής Ρωσίας, αλλ’ αυτός είναι ο θεός των Φράγκων, ο θεός της μεταφυσικής και της φιλοσοφίας, όχι της πατερικής παραδόσεως και του ησυχασμού, της εμπειρίας, της Θεώσεως και του φωτισμού. Δεν είναι αυτός ο Θεός της τσαρικής Ρωσίας. Διότι η τσαρική Ρωσία τον 16ον αιώνα επισήμως κατεδίκασε τον ησυχασμό, όταν φυλάκισαν τον Μάξιμο τον Αγιορείτη και πέθανε στην φυλακή, που σημαίνει ότι η ρωσική παράδοση διαμορφώθηκε μακριά από την πατερική παράδοση. Οι Ρώσοι έχουν δική τους παράδοση.

Γι’ αυτό έχουν απατηθή οι Έλληνες, τόσα χρόνια με την προπαγάνδα του Κοραή, που νομίζουν ότι θα μιμηθούν τους Ρώσους. Σε ποια εποχή να μιμηθούν τους Ρώσους; Αν κανείς υπολογίση, όταν έγραφε ο Κοραής να μιμηθή η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος την τσαρική Ρωσία, αυτή είχε φεουδαλισμό και η Εκκλησία υπεστήριζε τον φεουδαλισμό εκείνα τα χρόνια, την δουλεία των Ρώσων, των μουζίκων δηλαδή».

Το νεοελληνικό Κράτος αποδέχθηκε τις θεωρίες του Κοραή και αποδεσμεύθηκε βίαια από το Οικουμενικό Πατριαρχείο με εκκλησιαστικές και θεολογικές συνέπειες.

«Αυτό σημαίνει, ότι το Υπουργείο Παιδείας χάραξε αμέσως γραμμή Αδαμαντίου Κοραή. Κατ' αυτόν τον τρόπο καταστράφηκαν τα θεμέλια της πατερικής θεολογίας και αντικαταστάθηκαν αυτά τα θεμέλια με φραγκεμένη ρωσική θεολογία και πράξη. Αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Η θεολογία πάει μαζί με την πράξη».

Στην νεώτερη εποχή έγιναν σύντονες προσπάθειες αλλοιώσεως των θεμελίων της πατερικής παραδόσεως.

«Στο νεοελληνικό Κράτος, η Ορθοδοξία είχε ξεριζωθή θεμελιωδώς, δηλαδή από την εσωτερική συνοχή, την παραδοσιακή, με το παρελθόν και ούτε ίχνος υποψίας δεν είχαν περί της πατερικής θεολογικής μεθόδου. Όχι που δεν την καταλαβαίνανε δηλαδή, ίχνος κατανοήσεως δεν είχε μείνει. Τίποτε δεν είχε μείνει, απολύτως τίποτε. Ούτε ξέρανε πλέον τι είναι Θεός, ούτε ξέρανε τι είναι ο φωτισμός, ούτε ξέρανε τι είναι η κάθαρση, ούτε ξέρανε πώς οι Πατέρες ερμηνεύουνε την Αγία Γραφή κ.ο.κ. Ξέρανε ακροθιγώς μόνον ορισμένα πατερικά πράγματα».

Ευτυχώς στις ημέρες μας έχουμε κατανοήσει αυτήν την ζημία και επανερχόμαστε στην γνήσια ησυχαστική πατερική παράδοση. Γενικά, οι Πατέρες είναι διάδοχοι των Αποστόλων και των Προφητών και η πατερική παράδοση συνδέεται αναπόσπαστα με την εκκλησιαστική ζωή.

Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη". Τόμος Α'.