Ψυχή  μου  ψυχή  μου, ανάστα, τι  καθεύδεις; το  τέλος  εγγίζει, και  μέλλεις  θορυβείσθαι, ανάνηψον  ουν, ίνα  φείσηταί  σου  Χριστός  ο  Θεός, ο  πανταχού  παρών, και  τα  πάντα  πληρών.


Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν  ενώπιόν  σου, ουδέ  συνετηρήσαμεν, ουδέ  εποιήσαμεν, καθώς  ενετείλω  ημίν, Αλλά  μη  παραδώης  ημάς  εις  τέλος,  ο  των  Πατέρων  Θεός.