Ἀντὶ γιὰ κρυφὰ σχολειά, φανερὰ συσσίτια
Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», Σάββατο, 4 Ἰανoυαρίου 2014
. Τὸ πολιτικὸ προσωπικὸ τῆς χώρας (ἀκριβέστερα: οἱ κάθε εἴδους καὶ ρόλου κομματάνθρωποι) πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι μία κρίσιμη μάζα τῶν δυνάμει ψηφοφόρων τους ζοῦν κυριολεκτικὴ ἀπελπισία, ἐκρηκτικὴ ἀπόγνωση. Τὸ «πρέπει» τῆς δεοντολογικῆς ἀπαίτησης «νὰ καταλάβουν» τὸ ὑπαγορεύει ἡ λογικὴ τοῦ ἐνστίκτου αὐτοσυντήρησης, τῶν ὁρμεμφύτων αὐτοάμυνας μπροστὰ σὲ φάσμα ἀνυπόφορης συμφορᾶς – ἂν σώζονται ἀκόμα τέτοια ὁρμέμφυτα στοὺς πάσχοντες ἀπώλεια ἐπαφῆς μὲ τὴν πραγματικότητα κομματανθρώπους.
. Δὲν ἔχει προηγούμενο αὐτὸ ποὺ συμβαίνει σήμερα. Σὲ τέτοια ἀνελπιστία δὲν εἶχε περιπέσει ποτὲ ἄλλοτε ὁ Ἕλληνας, ποτὲ δὲν τὸν εἶχε κυριέψει, σὲ τέτοιο βαθμό, ὁ πανικὸς τῆς ἀπόγνωσης. Τετρακόσια χρόνια σκλαβιᾶς στοὺς Τούρκους ἦταν χρονικὸ διάστημα ποὺ ἀπὸ μόνο του, μόνο μὲ τὴν ἐφιαλτική του διάρκεια, θὰ ἦταν φυσικὸ νὰ εἶχε νεκρώσει κάθε ἴχνος ἐλπίδας – οἱ ἄνθρωποι γεννιῶνταν καὶ πέθαιναν, ἡ μία γενιὰ διαδεχόταν τὴν ἄλλη, χωρὶς ὁρατὸ σημάδι λογικῆς προσδοκίας λυτρωμοῦ. Ὅμως ἡ ἐλπίδα ἐπιζοῦσε, τὸ ἀνεδαφικὸ ἐκεῖνο «πάλι μὲ χρόνια μὲ καιροὺς πάλι δικά μας θά ’ναι» πήγαζε ἀπὸ ζωντανὴ συνείδηση καταγωγῆς, αὐτεπίγνωση ἀρχοντιᾶς, ἐμπιστοσύνη στὴ γλώσσα, αὐτονόητη βιωματικὴ ἀναφορὰ στὸν μεταφυσικὸ (μὴ θρησκειοποιημένο) ἄξονα «νοήματος» τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς συνύπαρξης. Δὲν ἔπαψαν οὔτε στιγμὴ οἱ τότε Ἕλληνες νὰ ξέρουν ποιοὶ εἶναι καὶ τί τοὺς πρέπει.
. Τὸ ἴδιο καὶ ὅταν, ἑκατὸ χρόνια μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση, ἦρθε ὁ δεύτερος, μὲ ὁριστικότερες ἱστορικὲς συνέπειες ὄλεθρος: ἡ μικρασιατικὴ καταστροφή, τὸ ξερίζωμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ κοιτίδες πανάρχαιες καὶ γενέθλια ἐδάφη – τὶς ἀσιατικὲς ἀκτὲς τοῦ Αἰγαίου, τὸν Εὔξεινο, τὴν Προποντίδα, τὴν Καππαδοκία, τὴν Τραπεζούντα, τὸ Ἰκόνιο, τὴ Φρυγία – ἡ συρρίκνωση τῆς κοσμοπολίτικης ἑλληνικότητας στὴν ἐπαρχιώτικη βαλκανικὴ μιζέρια τοῦ μεταπρατικοῦ κρατιδίου. Οὔτε καὶ τότε ἔφτασαν σὲ ἀνελπιστία οἱ Ἕλληνες, ἡ ἐλπίδα δὲν τοὺς ἀπόλειψε, δὲν θεώρησαν ποτὲ ἐνδεχόμενο τὸν ἀφανισμὸ τῆς ἑλληνικῆς παρουσίας, τὴν ἐξάλειψη τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος, ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ σκηνή.
. Ὁ σημερινὸς ἀπελπισμὸς δὲν ἔχει τὴν αἰτία του στὴν πτώχευση τοῦ κράτους – πτωχεύσεις γνώρισε πολλὲς τὸ δάνειο (τεχνητό, ὄχι φτιαγμένο γιὰ τὶς δικές μας ἀνάγκες) ἑλλαδικὸ κρατικὸ μόρφωμα. Τὸν ἀπελπισμὸ τὸν γεννάει σήμερα ἡ ἐσκεμμένη καὶ ἔμπρακτη ἄρνηση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς ἀπὸ μέρους ἑνὸς μεγάλου ἀριθμοῦ ἀνθρώπων, ταγμένων νὰ ὑπηρετοῦν αὐτὴ τὴ συνοχὴ καὶ ἀμειβόμενων γιὰ τὶς ὑπηρεσίες τους. Ζοῦμε μίαν ἐφιαλτικὴ κοινωνικὴ ἀποσύνθεση, ἕναν πρωτογονισμὸ ἐγωκεντρισμοῦ, ποὺ κυοφορήθηκε ἀπὸ τὰ κόμματα σὰν αὐτονόητη πολιτικὴ συμπεριφορά.. Ὑπουργὸς Ἄμυνας κλέβει τὰ χρήματα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύονται οἱ φορολογούμενοι πολίτες γιὰ τὸν ἀμυντικὸ ἐξοπλισμὸ τῆς χώρας. Ἀντιπρόεδρος τῆς κυβέρνησης, μαζὶ μὲ τὸν ὑπουργὸ Οἰκονομικῶν παίζουν τὸ κρυφτούλι μιᾶς διαβόητης «λίστας» πιθανῶν φοροφυγάδων, ποὺ δὲν φτάνει ποτὲ στὰ ἁρμόδια ὄργανα ἐλέγχου. Ἄλλος ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν ἀποκαλύπτεται νὰ διαθέτει καταθέσεις στὸ ἐξωτερικὸ μὲ ποσὰ ἀδήλωτα καὶ ἀφορολόγητα, ἰλιγγιώδη. Ὑπουργὸς Μεταφορῶν δωροδοκεῖται ἀπὸ ξένη ἑταιρεία γιὰ νὰ τῆς παραχωρήσει τὴν ψηφιοποίηση τοῦ OTE. Πρώην ἀναπληρωτὴς διευθυντὴς ἐξοπλιστικῶν προγραμμάτων ὁμολογεῖ ὅτι ἐξαγοράστηκε μὲ ἑκατομμύρια γιὰ νὰ παρανομήσει, καὶ «καρφώνει» γιὰ ἴδια ἀδικήματα ὑπουργούς, τραπεζίτες, ἐπιχειρηματίες. Ταμίας κυβερνῶντος κόμματος βεβαιώνει «προεκλογικὴ χορηγία» ἑκατομμυρίων πρὸς τὸ κόμμα του ἀπὸ ξένη ἑταιρεία ποὺ κερδοσκοπεῖ στὴν Ἑλλάδα. Ἄλλος πρώην ὑπουργὸς συλλαμβάνεται νὰ κυκλοφορεῖ τὸ πανάκριβο αὐτοκίνητό του μὲ πλαστὲς πινακίδες, γιὰ νὰ κλέψει καὶ αὐτὸς τὴν ὀφειλόμενη στὸ Δημόσιο εἰσφορά. Διευθυντὴς δημόσιου νοσοκομείου συλλαμβάνεται νὰ δωροδοκεῖται γιὰ νὰ μεροληπτήσει σὲ μειοδοτικὸ διαγωνισμό.
. Ἀτέλειωτες, ἀναρίθμητες οἱ περιπτώσεις, καταιγιστικὸς ὁ καθημερινὸς βομβαρδισμὸς τοῦ πολίτη ἀπὸ τὴ σχετικὴ εἰδησεογραφία. Σὰν ἀκρίδες ἔχουν ἐπιπέσει οἱ ὑπάνθρωποι τῶν ληστρικῶν συμμοριῶν, ποὺ αὐτὸ-ὀνομάζονται «κόμματα», στὸ κοινωνικὸ χρῆμα, στὴν περιουσία ποὺ προσπαθεῖ νὰ συντηρήσει, κυριολεκτικὰ μὲ τὸ αἷμα του, ὁ ἐξωφρενικὰ φορολογούμενος πολίτης. Ἀπελπισία δὲν γεννάει οὔτε κἂν ἡ διαφθορά, ἀλλὰ τὸ ὅτι ἐξακολουθοῦν νὰ κυβερνᾶνε τὴ χώρα οἱ ὑπεύθυνοι γι’ αὐτὴ τὴ διαφθορά.
. Ἀπελπισία γεννάει τὸ γεγονὸς ὅτι διαχειρίζονται τὴ ζωή μας ἀμετανόητοι οἱ αὐτουργοὶ τῆς καταστροφῆς μας. Κυνικά, ἀδιάντροπα, διορίζουν ἀκόμα σήμερα, σὲ δημόσιες θέσεις γιὰ νὰ ἀμείψουν αὐλόδουλους ἢ νὰ ἐξαγοράσουν συνειδήσεις. Αὐτὴ ἡ πραγματικότητα τοῦ ἐμπαιγμοῦ εἶναι ἡ κατακέφαλη καθημερινότητα ποὺ ζεῖ ὁ πολίτης: Γνωρίζουν ὅλοι στὴ γειτονιὰ τὴν κομματικὰ εὐνοημένη ποὺ διορίστηκε, μόλις πρὶν τρεῖς μῆνες, «εἰδικὴ σύμβουλος» σὲ ὑπουργεῖο, μὲ 5.000 εὐρὼ μηνιαῖες ἀπολαβές. Ὅλοι γνωρίζουν, στὸ διπλανὸ ἀπὸ τὴ «σύμβουλο» διαμέρισμα, τὴν οἰκογένεια τοῦ ταξίαρχου, τοῦ ἐπιφορτισμένου μὲ τὸ κυνηγητὸ τῆς λαθρομετανάστευσης σὲ τεράστια ἔκταση συνοριακῆς γραμμῆς, καὶ μηνιάτικο 1.400 εὐρώ.
. Αὐτὴ ἡ σύγκριση, ἡ ἀναιδέστατη ἀδικία στὴν ἀμοιβὴ τοῦ κρατικοῦ λειτουργοῦ καὶ στὴν ἐξωφρενικὰ σπάταλη καταξίωση τοῦ κομματικοῦ λακέ, ἀπελπίζει ἐπικίνδυνα τοὺς πολίτες. Δὲν μπορεῖ νὰ φανεῖ ἐλπίδα σὲ κανένα βάθος προοπτικῆς, ὅσο ἡ φαυλότητα ἢ ἀνικανότητα τῶν κυβερνώντων περιθωριοποιεῖ καὶ ἐξευτελίζει μεθοδικὰ ὅσους λειτουργοὺς τοῦ κράτους ἀπομένουν εὐσυνείδητοι, ἀσυμβίβαστοι μὲ τοὺς συνδικαλιστικοὺς νόμους τῆς ζούγκλας. Ἡ ἀνελπιστία φαρμακώνει τὴ ζωή μας, γιατί ἡ καταναλωτικὴ ἀποχαύνωση καὶ ὁ κτηνώδης ἐγωκεντρισμὸς καλλιεργήθηκαν μεθοδικὰ γιὰ νὰ ψηφοθηροῦν οἱ κομματικὲς μαφίες κολακεύοντας τὴν ἀλογία τῶν ἐνστικτωδῶν ἐνορμήσεων τῆς μάζας.. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀποσβέστηκε ἀπὸ τὸν δικαστὴ καὶ τὸν δάσκαλο ἡ συνείδηση τοῦ κοινωνικοῦ λειτουργήματος, ἡ χαρὰ τῆς προσφορᾶς, ἐλπίδα κοινωνικῆς ἀνάκαμψης δὲν ὑπάρχει. Ὅλοι παίζουμε στὸ γήπεδο τῶν τυράννων μας, δὲν ἀντιλαμβάνεται οὔτε ὁ δικαστὴς οὔτε ὁ δάσκαλος, πολὺ λιγότερο ὁ τραπεζίτης ἢ ὁ ἔμπορος, ὅτι ἂν πάψει νὰ παίζει στὸ γήπεδο τῆς χρησιμοθηρίας, τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ, τῆς καταναλωτικῆς μονοτροπίας, σπέρνει σπόρο ἐλπίδας ἱκανὸν νὰ τινάξει τὴν ταφόπετρα τῆς τυραννίας. Ἀκόμα καὶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὑποταχθεῖ στὸν ἀτομοκεντρισμό, μιλάει τὴ γλώσσα τῆς ἰδεολογίας, κηρύττει τὸν ὠφελιμισμὸ τῶν ἀξιομίσθων πράξεων. Ἀντὶ νὰ ζωντανέψει παντοῦ κρυφὰ σχολειὰ (νὰ σώσει τὴ γλώσσα, τὴ συνέχεια τοῦ «τρόπου»), ὀργανώνει φανερὰ (ὅσο γίνεται πιὸ φανερὰ) συσσίτια – θέλει νὰ ἀποδείξει καὶ νὰ διαφημίσει τὴ χρησιμότητά της, νὰ μετριάσει τὸν ἐφιάλτη τῆς ἀπόγνωσης, ὄχι νὰ τὸν ἀντιπαλαίψει ἔξω ἀπὸ τὸ γήπεδό του.
. Εἴμαστε χαμένοι ἀπὸ χέρι. Τουλάχιστον κάποιοι δικαστές, κάποιοι δάσκαλοι, κάποιες ἐνορίες, ἂς ἀρνηθοῦν τὸ στημένο παιχνίδι τῶν ὑπάνθρωπων τυράννων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου