Μέλη καί Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Πηγή: Αναβάσεις 

Ἡ Ὀρθοδοξία μας 
π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος 
Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

στ) Μέλη καί Κεφαλή τῆςἘκκλησίας(σελ.256-258)

Ἡ σωτηρία τοῦκόσμου συντελέσθηκε μέ τήνἐνσάρκωση τοῦΥἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ἐπί γῆς ζωή Του, μέ τόν θάνατο καί τήν ἀνάσταση, μέ τήνἀνάληψη καί τήν ἀποστολή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν πεντηκοστή·ὄχι μόνο μέ τή θυσία τοῦ Χριστοῦ.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα συνάγει καί πάλι τόν διεσκορπισμένο λαό τοῦ Θεοῦ καί συγκροτεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήνἘκκλησία, χαρίζοντάς της τήν πρώτη ἁγνότητα καί καθαρότητα. 

Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός καί μέλη της οἱπιστοί πού καθαρίζονται στό λουτρό τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. «Ὁ Χριστός εἶναι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί αὐτός εἶναι ὁ σωτήρας τοῦ σώματος.....Ἀγάπησε τήν Ἑκκλησία καί παρέδωσε τόν ἑαυτό Του γι’ αὐτήν, γιά νά τήν ἁγίασει, ἀφοῦ τήν καθαρίσει μέ τό λουτρό τοῦ ὕδατος, διά τοῦ λόγου, γιά νά παραστήσει στόν ἑαυτό Του ἔνδοξο τήν Ἐκκλησία, χωρίς νά ἔχει κηλίδα ἤ ρυτίδα ἤ τίποτε ἄλλο ἀπό τά τοιαῦτα, ἀλλά νά εἶναι ἁγία καί ἄμωμη» (Ἐφεσ. ε΄ 24-27).

Μέ τό λουτρό τοῦ «ὕδατος» διά τοῦ βαπτιστικοῦ λόγου λοιπόν ἁγιαζόμαστε καί ἐντασσόμαστε στό σῶμα ὑπό τήν μία κεφαλή, τόν Χριστό. «Αὐτός ὑπάρχει πρίν ἀπ’ ὅλα καίὅλα δι’ αὐτοῦ συγκροτοῦνται στήν ὕπαρξη· ‘‘καί αὐτόςἐστιν ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας’’.
Εἶναι ἡ ἀρχή, ὁ πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, γιά νά γίνει αὐτός ὁ πρῶτος σέ ὅλα, γιατί εἰς αὐτόν εὐαρεστήθηκε νά κατοικήσει ὅλο τό πλήρωμα (τοῦ Θεοῦ), καί δι’ αὐτοῦ νά συμφιλιώσει μετά τοῦ ἑαυτοῦ του τά πάντα, τόσο τάἐπίγεια, ὅσο καί τά ἐπουράνια, ἀφοῦ ἔφερε τήν εἰρήνη μέ τό αἷμα τοῦ σταυροῦ Του» (Κολ. α΄ 17-20).

«Ὁ Χριστός ἔλαβε τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί τήνἘκκλησία τήν ἔκανε Σῶμα Του», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁΧρυσόστομος. Ὅταν λοιπόν μιλοῦμε γιά τό Σῶμα τοῦΧριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, δέν ἐννοοῦμε μόνο τό λαό τοῦΘεοῦ, χωρίς τόν Χριστό, ἤ μόνο τόν Κύριο χωρίς τό Σῶμαἀλλά καί τά δύο μαζί, τόν Χριστό μαζί μέ τό λαό τοῦΘεοῦ, δηλαδή τήν κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας μαζί μέ τά λοιπά μέλη της , πού εἴμαστε ἐμεῖς. «Καί ὅλα ὑπέταξε κάτω ἀπό τά πόδια Του καί Αὐτόν ἔδωκε Κεφαλή ὑπεράνω ὅλων στήν Ἐκκλησία, πού εἶναι τό σῶμα Του, τό συμπλήρωμα («πλήρωμα»). Ἐκείνου πού πληροῖ τά πάντα» (Ἐφεσ. α΄ 22-23).

Ὁ καθένας μπορεῖ νά γίνει μέλος τοῦ Σώματος τοῦΧριστοῦ· ἀρκεῖ νά «παραλάβει τόν Χριστό» καί νά ζήσει «ριζωμένος καί οἰκοδομημένος ἐν Αὐτῷ» (Κολ. β΄ 6-7).

Τό σῶμα εἶναι ἕνα, ὅμως τά μέλη εἶναι πολλά καί ὅλα τά μέλη τοῦ σώματος, παρ’ ὅλον ὅτι εἶναι πολλά, ἀποτελοῦνἕνα σῶμα. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν Χριστό· «διότι εἰςἕνα Πνεῦμα βαπτισθήκαμε ὅλοι ἐμεῖς καί ἐγίναμε ἕνα σῶμα, εἴτε δοῦλοι, εἴτε ἐλεύθεροι.
Καί ὅλοι μέ ἕνα Πνεῦμα βαπτισθήκαμε ὅλοι ἐμεῖς καίἐγίναμε ἕνα σῶμα, εἴτε δοῦλοι, εἴτε ἐλεύθεροι. Καί ὅλοι μέἕνα Πνεῦμα ποτισθήκαμε. Τό σῶμα δέν εἶναι ἕνα μέλος,ἀλλά πολλά» (Α΄Κορ. ιβ΄ 12-14, πρβλ. Γαλ. γ΄28. Ἐφεσ. δ΄ 4-13. Κολ. γ΄11).

Ἡ πρόσληψη τοῦ ἀνθρώπου στήν Ἐκκλησία εἶναι «ζωή ἐκ νεκρῶν» (Ρωμ. ια΄ 15) καί ἐμβολιασμός ἀπό τήν «κατά φύσιν ἀγριέλαιον» (ἀγριελιά) στήν «καλιέλαιον» (ἥρεμηἐλιά), δηλαδή στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μέ τόν «ἐμβολιασμό» αὐτό ὁ ἄνθρωπος γίνεται «συγκοινωνός τῆς ρίζης καί τῆς ποιότητος τῆς ἐλαίας», δηλαδή μέτοχος τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ (Ρωμ. ια΄ 17-24).

Χωρίς αὐτό τόν «ἐγκεντρισμόν» στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, χωρίς τήν ἀναγέννηση μέσα στήν Ἐκκλησία (Ἰω. γ΄ 3-5),ὁ ἄνθρωπος μένει στήν «παλαιά ρίζα», πού τον ἀφήνειἀλύτρωτο στό βασίλειο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό τό λόγο ἀναφέρεται πώς ἡ ἀληθινή ζωή εἶναι κρυμμένη «σύν Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ» (Κολ. γ΄ 3) καί ὅτι «ἐκεῖνος πού ἔχει τόν Υἱό ἔχει τήν ζωή, ἐκεῖνος ὅμως πού δέν ἔχει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχει τήν ζωή» (Α΄ Ἰω. ε΄ 12, πρβλ. Ἰω. ια΄ 25, ιδ΄6).

Γιά νά ζήσει κανείς πρέπει νά ἐνταχθεῖ στό Σῶμα τοῦΧριστοῦ, ὑπό τήν Κεφαλή, πού ζωοποιεῖ τά μέλη. 
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
«Ἡ Ὀρθοδοξία μας».Ἔτος 1994
σελίδες 256 -258

Εκδόσεις Διάλογος
Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦτῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.