Εἶναι ἀλήθεια πώς ἡ Ἐκκλησία, εἰδικά στή σύγχρονη πολυτάραχη
πραγματικότητα, ἀποτελεῖ τό μοναδικό πλέον "ἀποκούμπι" τῶν
βασανισμένων ἀνθρώπινων ψυχῶν. Παρατηρεῖται πάντως ὅτι οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς
ἀνανεώνουν τήν σχέση μας μέ τήν Ἐκκλησία. Ἀκόμα καί ὁ πιό σκληρόκαρδος ἄνθρωπος,
ὅταν τόν ἐπισκεφτεῖ μία ἀρρώστια καί τόν ὁδηγήσει στό κρεββάτι τοῦ πόνου,
λυγίζει καί ἀναγεννᾶται μέσα του ἡ δίψα γιά Θεό. Ἰδιαίτερα μάλιστα, ὅταν
βρίσκεται στό μεταίχμιο μεταξύ ζωῆς καί θανάτου, ἡ ἀνάγκη ἀπό τήν στοργή καί
τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας καθίσταται ἀδίρητη. Καί τότε οἱ ἐργάτες Της, οἱ
ταπεινοί λευίτες, θά τρέξουν γιά νά τήν παρέχουν ἀφειδῶς....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου