Ταλαντούχος της πένας, δεινός σαρκαστής
και «αδέσποτος» της νεοελληνικής πνευματικής ζωής, ο Εμμανουήλ Ροϊδης,
μας άφησε στα κείμενά του – «κλαυσιγελώτων» θα έλεγαν οι αρχαίοι – και
μια παραστατική εξεικόνιση του ελληνικού κομματισμού.
Γράφει: «Οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις
κατηγορίας: α) εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να
βυθίζωσιν εις την χύτραν τον προϋπολογισμού, β) εις αντιπολιτευομένους,
ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον (= κουτάλι) και ζητούντας παντί τρόπω να
λάβωσι τοιούτον, γ) εις εργαζομένους, ήτοι (= δηλαδή) ούτε έχοντας
κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν
διά του ιδρώτος αυτών». («Τα Ανθελληνικά», εκδ. «Ροές»).
Εκλογές, λοιπόν. Αλλά τι εκλογές; Εν μέσω
πολέμου. «Πόλεμο της γενιάς του» δεν ονόμασε την κρίση ο θλιβερός
δημαγωγός του ΠΑΣΟΚ; Και επειδή «πόλεμος πάντων μεν πατήρ, πάντων δε
βασιλεύς», ο πόλεμος, κατά τον Ηράκλειτο, είναι δημιουργική πηγή αξιών,
οι«πολεμικές εκλογές» της 6ης Μαϊου είναι μια λαμπρή ευκαιρία
να ποδοπατηθεί και να εξαφανιστεί η άρχουσα, διεφθαρμένη, υποκριτική
και ανίκανη, τάξη από εμάς, τους εσαεί κοχλιαροφόρους πολίτες.
Τουλάχιστον σ’ αυτές τις εκλογές γνωρίζουμε τι δεν θα ψηφίσουμε.
Επειδή χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν, θα
‘ρθούνε, θα περάσουν, στους αγέννητους και σ’ αυτούς που μας παρέδωσαν,
με το αίμα και τον τίμιο ιδρώτα τους, την Ελλάδα, που είχε καμάρι της τα
Εικονοστάσια των αγίων και των ηρώων της, πρέπει στις επερχόμενες
εκλογές να διαπομπευτούν οι ορδές των λαφυραγωγών, οι απομυζητήρες των
κόπων του λαού, οι πολύχρωμες κουρελούδες, τα κόμματα εξουσίας και
παραεξουσίας.
Ποιοί κυβέρνησαν τον τόπο από το 1981
κυρίως και εντεύθεν; Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ (εσχάτως μαζί με τον καρατζαφέρειο
τυχοδιωκτισμό) και οι αριστεροί. Οι αριστεροί που μετά το ’90 και την
πτώση του υπαρκτού, περιστρέφονται γύρω από τον άταφο νεκρό, τον
σοσιαλισμό, που κανείς δεν τολμάει να θάψει, ελπίζοντας ίσως στο θαύμα
της νεκροφάνειας. Αρκετοί αρνήθηκαν να παραδεχτούν πως αυτό που είχαν
εκλάβει σαν ενσάρκωση της Ιδέας και του αφιέρωσαν την μοναδική και
ανεπανάληπτη ζωή τους, αποδείχτηκε όχι απλώς πελώριο φιάσκο – «πουκάμισο
αδεινό» – αλλά σωστή τετρατογονία. Αυτοί – και είναι βαθύτατα
ανθρώπινο- για να συνεχίσει να έχει νόημα η ζωή τους, παρέμειναν και
πυκνώνουν τις τάξεις του ΚΚΕ. Με την ίδια αόριστη, ξύλινη και αμήχανη
πολλές φορές γλώσσα, επιμένουν στην ιδεοπενία τους, ελπίζουν στα
αποκαϊδια των συνθημάτων τους. Είναι παρελθόν.
Οι περισσότεροι, όσοι
αυτοπροσδιορίζονται, με το εν είδει φωτοστεφάνου επίθετο, αριστεροί (ή
προοδευτικοί) ανήκουν στους λιμασμένους για χρήμα, μεγάλη ζωή και δόξα
Γραικύλους της σήμερον, που αναρριχήθηκαν «σαλιγκαροειδώς». Γνωστό το
ανέκδοτο για τον σαλίγκαρο που βρέθηκε στη σκεπή του υψηλότερου μεγάρου
της πρωτεύουσας. Πώς βρέθηκες εσύ εδώ πάνω; Τον ρωτούν. Και εκείνος
εξομολογείται: Έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά μου!…
Αυτοί έγιναν συνδικαλιστές, καθηγητές
Πανεπιστημίου, πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ, μεγαλοστελέχη της δημόσιας
διοίκησης, «διανοούμενοι», μαγαρίζοντας με τις τιποτένιες ιδεοληψίες
τους τα πάντα. Κατέστρεψαν την Παιδεία, μετατρέποντας τα σχολεία σε
εκκολαπτήρια κουκουλοφορίας, αποκόπτοντας ταυτόχρονα τις ρίζες που
άρδευαν το σχολείο με τα ζωηφόρα νάματα της εξόχου παράδοσής μας,
κατασπίλωσαν και συκοφάντησαν την μάνα του λαού μας, την Ορθόδοξη
Εκκλησία, για να χαθεί ο εσωτερικό έλεγχος, να καταντήσουν όλοι εικόνα
και ομοίωση δική τους. (Πριν από τον κοινωνικό εκφαυλισμό, το ηθικό
δίλημμα ήταν «κλέβω ή δεν κλέβω». Τα τελευταία χρόνια, μετά το
«προοδευτικό» μπάζωμα της συνείδησης, το δίλημμα είναι «θα με πιάσουν ή
δεν θα με πιάσουν». Η διαφορά είναι τεράστια). Μετέτρεψαν την πατρίδα
μας σε ανθρώπινη χωματερή, με την ελπίδα ότι κάποτε από τους
λαθρομετανάστες θα εξασφαλίζουν την είσοδό τους στην Βουλή. Πράκτορες
προδοτικών ιδεών και εισπράκτορες των γενναίων επιχορηγήσεων. ΣΥΡΙΖΑ,
ΔΗΜΑΡ και εκείνο το οικολογικό απόστημα στοιβάζουν την κυρίαρχη τάξη της
πατρίδας. (Και αναφέρομαι στην κορυφή, στους επαϊοντες, στους
δανειοσυντήρητους θολοκουλτουριάρηδες του Κολωνακίου τύπου Ρεπούση και
Τατσόπουλου και όχι στους απλούς ψηφοφόρους – κοχλιαροφόρους τους). Και
το νοσηρό φαινόμενο, «Χρυσή Αυγή», σ’ αυτούς οφείλεται, για να
δυσφημιστεί η χώρα μας. Η Αστυνομία είναι καθηλωμένη. Τρέμουν οι
αστυνομικοί μην τους βρει κανένα κακό και τους κατασπαράξουν οι
επαγγελματίες αριστεροί των ΜΚΟ. (Πότε θα μάθουμε πόσα εκατομμύρια και
ποιοι οι «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που τα ροκάνισαν;).
Πριν καταπιαστώ με τα δύο κομματικά
«παχνιά» που μετέτρεψαν την πολιτική από άσκηση θυσίας σε άσκηση
ληστείας, παραθέτω τον περίφημο ορισμό-μαστίγωμα των κομμάτων από τον
Παπαδιαμάντη: «Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνήσια κατά
τους προγόνους. Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η
πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η
αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού
η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. Τότε και τώρα πάντοτε η αυτή.
Τότε διά της βίας, τώρα διά του δόλου και διά της …βίας. Πάντοτε
αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι
πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγόμενους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς
κατασκευάζοντες δεσμά διά τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου
εργαστηρίων των…». (εκδ. «Βαλέτας», Δ, 134). Όλο το συνονθύλευμα των
μετρίων και των αθλίων, που μώρανε την ζύμη και αλλοίωσε το φύραμα,
επιζητά την συνενοχή μας στο διαρκές έγκλημα. Να νομιμοποιήσουμε με τις
κάλπες και την ψήφο μας την καταστροφή της πατρίδας μας, του
εξευτελισμού του λαού μας. Και εν πρώτοις, η ΝΔ του κ. Σαμαρά. (Ομολογώ
«εν συντριβή και μετανοία» ότι έσπευσα να τον ψηφίσω στις κομματικές
εκλογές για να μην εκλεγεί η κυρία Ντόρα. Λάθος. Καλύτερα το γνήσιο, ο
απροκάλυπτος νεοταξικός κανιβαλισμός, παρά το κακέκτυπο, κρυμμένο κάτω
από το κέλυφος της δήθεν αντίστασης στα Μνημόνια, καρυκευμένο με
πατριωτικές κορώνες). Γιατί να ψηφίσουμε την ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ; Για να το
εκλάβουν οι «εταίροι» και το ΔΝΤ ως επιβράβευση των ληστρικών μέτρων;
Για ποιό μετεκλογικό χάος μιλούν, όταν βιώνουμε ήδη το χάος και τα
ερείπια; Ακούμε ότι οι Ευρωπαίοι θα χαρούν με την ανάδειξη των «δύο» σε
κυβερνητική συμμαχία. Μα αυτό αρκεί για να μην τους ψηφίσουμε. Οι σοφοί
μας πρόγονοι έλεγαν: «Επαινούμενος γαρ υπό των εναντίων αγωνιώ μη τι
κακόν είργασμαι», όταν σε επαινούν και χαίρονται οι εχθροί σου, πρέπει
να αγωνιάς, να σκέφτεσαι τι κακό πράττεις. Για ποια ανανέωση ομιλούν,
όταν οι νέας εσοδείας υποψήφιοι είναι ή πορφυρογέννητοι γόνοι κομματικών
δεινοσαύρων ή άβουλα κομματικά μειράκια; Ποιος πιστεύει τις
πομφολυγώδεις μεγαλοστομίες και αερολογίες του αρχηγού του κόμματος που
υπήρξε από το ‘81, η «νόσος της πόλεως»; Του κόμματος που εξέθρεψε όλα
τα κοινωνικά αποβράσματα, τους καταχραστές και τους λωποδύτες; Γιατί να
ψηφίσουμε τα κόμματα που μας φτύνουν κατάμουτρα, τιμώντας με την
συμπερίληψή τους στα ψηφοδέλτια, ονόματα όπως Παπακωνσταντίνου, Μ.
Βαρβιτσιώτης, Διαμαντοπούλου, Μπουμπούκος, Πρωτόπαπας ή Σηφουνάκης και
πολλών άλλων δημοπιθήκων; Γι’ αυτά τα δύο κόμματα, για τους ανθρώπους
που τα ενσαρκώνουν, ισχύει αυτό που έγραφε ο Φώτης Κόντογλου, πριν από
50 περίπου χρόνια, και περιέχονται στο θαυμάσιο βιβλίο του «Μυστικά
Άνθη», σελίδα 338:
«Τίμια αδέρφια μου, Έλληνες
καθαρογεννημένοι, ξερριζώστε αυτά τα φαρμακερά βρωμοχόρταρα… Καθαρίστε
από την πνευματική πανούκλα την δυστυχισμένη την Ελλάδα, για να
μπορέσουμε να δουλέψουνε οι άξιοι δουλευτάδες. Τα σκουλήκια, για να
σώσουνε την τιποτένια ύπαρξή τους, δεν αφήνουνε καμμία άξια ψυχή να
ορθοποδήσει, από συμφέρον κι από φθόνο. Όλοι τούτοι οι πνευματικοί
σαλταδόροι έχουνε πιάσει τα πόστα, όλα τα πόστα, κι η δύναμή τους είναι η
ιερή συμμαχία που έχουνε κάνει μεταξύ τους, ενώ ο καθένας είναι σαν μία
μυτζήθρα που παριστάνει το κάστρο. Αλλά είναι δεμένοι μεταξύ τους, όπως
είναι οι κάμπιες κολλημένες η μία στον πισινό της άλλης. Μόλις τις
χωρίσει κανένας ψοφάνε. Έτσι πρέπει να γίνει μ’ αυτούς τους νεκροθάφτες
κάθε αξίας, τις ανθρωποκάμπιες που μαραζώνουνε το πνευματικό ολόδροσο
δέντρο της φυλής μας…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου