Μια εξαιρετικής κριτικής του π.Ιωάννη Φωτόπουλου με αφορμή την Ημερίδα Θεραπεία ψυχῆς

 

Αναδημοσίευση μιας εξαιρετικής κριτικής του π.Ιωάννη Φωτόπουλου

με αφορμή την Ημερίδα 

Θεραπεία ψυχῆς

Η ΚΛΑΪΝ, Ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο …ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ

Μια αντι-θέση  στον ψυχαναλυτικό ολοκληρωτισμό

- ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ -

Γράφει ο π. Αυγουστίδης παραπέμποντας στο βιβλίο του “Ποιμένας και θεραπευτής” ότι “οι επιστήμες του ανθρώπου” – δηλ. Ψυχολογία, Ψυχοθεραπεία κ.λ.π. – στηρίζονται κατά βάση στη μελέτη του “πεπτωκότος” ανθρώπου και αγνοούν τις ανθρωπολογικές και ψυχολογικές προσεγγίσεις που βασίζονται στην αγιοπνευματική εμπειρία του “ανισταμένου”  (δηλαδή του θεουμένου) ανθρώπου, όπως αυτές διασώζονται στην πατερική και ασκητική γραμματεία της Ορθόδοξης Ανατολικής Παράδοσης”. Δεν μένει παρά να μας εξηγήσει ο π. Αδαμάντιος αν δέχεται τις ανθρωπολογικές και ψυχολογικές προσεγγίσεις -παρατηρήσεις των αιρετικών η και αθέων Ψυχολόγων -Ψυχοθεραπευτών της Δύσεως

…  Τι κάμει όμως ο π. Αδαμάντιος; Στο προαναφερθέν βιβλίο του “Ποιμένας και θεραπευτής” δέχεται και οικειοποιείται τις παράλογες θεωρίες της  Melanie Klein. Η ψυχαναλύτρια αυτή διδάσκει, όπως γράφει ο π. Αδαμάντιος, ότι “το παιδί στην ηλικία περίπου των τεσσάρων μηνών διέρχεται από ένα στάδιο ψυχολογικής ανάπτυξης γνωστό ως “παρανοειδής -σχιζοειδής θέση”  κατά το οποίο“ ο μητρικός μαστός αποτελεί πηγή ικανοποίησης…Διακινούνται έτσι αγαπητικά η και αρχέγονα ερωτικά(;) συναισθήματα. Όμως ο μαστός δεν είναι διαθέσιμος κάθε φορά που το βρέφος πεινά…Το αίσθημα της πείνας βιώνεται σαν απειλή κατά της ίδιας της επιβίωσης του βρέφους και το άγχος του παίρνει υπαρξιακές διαστάσεις!!! (Δικά μου τα ερωτηματικά και τα θαυμαστικά, π. Ι. Φ.). Σε μια προσπάθεια διαχείρισης αυτού του άγχους, το βρέφος επιστρατεύει μία αρχαϊκή ενδοψυχική άμυνα γνωστή ως…”διχασμός του αντικειμένου”. Μέσω αυτού του αμυντικού μηχανισμού αναγνωρίζει το στήθος σαν δύο διαφορετικά αντικείμενα, ένα “ καλό”  και ένα “κακό”…Εκτός από το διχασμό του αντικειμένου…επιστρατεύεται…ο μηχανισμός της προβολής δια του οποίου το βρέφος απελευθερώνεται από τα καταστροφικά του συναισθήματα (;) αποδίδοντάς τα στο “  κακό “  αντικείμενο. Είναι ο ίδιος μηχανισμός δια του οποίου το υποκείμενο στα μετέπειτα στάδια της ζωής του, απαλλάσσεται από τα καταστροφικά του συναισθήματα προβάλλοντάς τα σε άλλα πρόσωπα. Η καταδίκη των άλλων στο όνομα της ιδεολογίας η της θρησκευτικής αντιπαράθεσης, προσφέρει μια διπλή ικανοποίηση : νομιμοποιημένη εκφόρτιση των επιθετικών μας παρορμήσεων και διαβεβαίωση ότι εμείς έχουμε εξασφαλισμένο το σωστό και την ηθική καθαρότητα…

…….Όταν βρίσκεται κανείς ενώπιος με τα προβλήματα της ζωής…τότε αναδύεται πάλι το αφετηριακό άγχος…Η αναζήτηση λύσεων που να ανακουφίζουν τις ασυνείδητες εντάσεις οδηγεί στην υιοθέτηση μιας θρησκευτικότητας που να ανταποκρίνεται σ’  αυτές τις ανάγκες…

Ανάλογα φαινόμενα με αυτά που παρατηρούνται στο επίπεδο των ατομικών ψυχισμικών εμπλοκών μπορούμε να παρατηρήσουμε και στο επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης…Το πιο χαρακτηριστικό από αυτά είναι ο φονταμενταλισμός. Το αίτημα για επιστροφή στην καθαρότητα, η εμμονή σε σχήματα θρησκευτικά, σχεδόν ασύμβατα με τη σύγχρονη πραγματικότητα…και η ανορθολογική και αδιάκριτη υποταγή σε κάθε παραδοσιακόμορφο σχήμα αποτελούν στοιχεία που εκφράζουν σε συλλογικό επίπεδο όσα ήδη περιγράψαμε αναφερόμενοι στο ατομικό ψυχολογικό επίπεδο” .(Πρωτ. Αδαμ. Αυγουστίδη Ο Ορθόδοξος κληρικός ως ποιμένας και ως θεραπευτής, στο περιοδικό “Γρηγόριος ο Παλαμάς”  τευχ. 781, Ιανουαρ.- Φεβρ 2000 σελ. 72 -75).

Τι συμπεραίνουμε από τα γραφέντα;

 Ότι ο ιερέας ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής προκειμένου να ερμηνεύσει την πιστότητα των ορθοδόξων στην Παράδοση, τον αμείωτο σεβασμό τους στην ιερατική περιβολή, την αγάπη τους στην ορθή πίστη και το ασυμβίβαστό τους στην ποικιλώνυμη ακαθαρσία ενεργεί ως εξής: ξεκινάει από το θηλασμό των βρεφών, το “άγχος” και τον “ερωτισμό” τους, περνάει στο “ διχασμό του αντικειμένου” (του μητρικού μαστού) και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι “φουνταμενταλιστές” δια “μηχανισμού της προβολής” προκειμένου να απαλλαγούν από τις φοβίες, τις ενοχές τους και τις ανασφάλειές τους, προβάλλουν στους άλλους τη δυστυχία τους  και τους επιτίθενται με καταστροφική μανία.

Προφασίζονται ότι είναι υπέρμαχοι της καθαρότητος και της παραδόσεως, ενώ στην πραγματικότητα εκείνο που ζητούν είναι η ανακούφιση από την ένταση που νοιώθουν.

…. Θα ήθελα επίσης να τον ρωτήσω α) τι συμβαίνει με τα παιδιά εκείνα που δε θήλασαν αλλά έπιναν ως βρέφη γάλα από το  μπουκάλι. Είναι άραγε πιο ομαλά στην ψυχοσωματική τους ανάπτυξη και πιο ελεύθερα από ορθόδοξες “αγκυλώσεις” ; β) Μήπως, ως εκ τούτου θα πρέπει ο π. Αδαμάντιος, σαν “ειδικός” να εισηγηθεί σε “ειδικό” συνέδριο την…κατάργηση του θηλασμού των βρεφών για να γλυτώσουν από το “αφετηριακό άγχος”  και όλα τα δυσάρεστα παρεπόμενά του;

Στη συνέχεια κρίνουμε σκόπιμο να αναφερθούμε και σε άλλα “μαργαριτάρια” παράνοιας τα οποία βρίσκουμε γραμμένα στο βιβλίο της M. Klein “ Ψυχανάλυση και σεξουαλική αγωγή” και τα οποία σχετίζονται άμεσα με τις προηγούμενες αναλύσεις της που χρησιμοποιεί ο ιερεύς -ψυχίατρος Αδαμ. Αυγουστίδης. …Ιδού λοιπόν τι γράφει η εν λόγω κυρία: “ …υπάρχει ένα πρώϊμο στάδιο ψυχικής ανάπτυξης κατά το οποίο ο σαδισμός ενεργοποιείται σε όλες τις πηγές της λιμπιντικής ηδονής. Η πείρα μου υποδεικνύει ότι στη φάση αυτή ο σαδισμός φτάνει στο απόγειό του. Η έναρξή της γίνεται με τη  σαδοστοματική επιθυμία του βρέφουςνα καταβροχθίσει το στήθος της μητέρας (η και ολόκληρη τη μητέρα) και η λήξη της με το πρώϊμο πρωκτικό στάδιο…Το παιδί περιμένει να βρει μέσα στην μητέρα α) το πέος του πατέρα β) περιττώματα και γ) παιδιά, και όλα αυτά τα θεωρεί φαγώσιμα…Οι σαδιστικές επιθέσεις του παιδιού, λοιπόν, έχουν ως στόχο και τη μητέρα και τον πατέρα. Επιθυμία του παιδιού είναι να τους δαγκώσει, να τους διαμελίσει η να τους λιώσει…”  (Μ. Κλάϊν, Ψυχανάλυση και σεξουαλική αγωγή, Εκδόσεις Πύλη, Αθήνα 1991, σελ. 151).

Είναι  παρανοϊκά και αηδιαστικά όλα όσα γράφει η Κλάϊν. Δεν είναι όμως παρά επέκταση και ανάλυση όσων απόψεων της χρησιμοποιεί ο ορθόδοξος ιερέας και ψυχίατρος π. Αδαμάντιος, όχι μόνο στο βιβλίο του “Ποιμένας και θεραπευτής” αλλά και στο βιβλίο του “Η ανθρώπινη επιθετικότητα”. Πως στ’ αλήθεια καταδέχεται να χρησιμοποιεί τις θεωρίες αυτής της γυναίκας που έχουν τόσο  αισχρές και ανόητες απολήξεις; Και για ποιο λόγο; Για να στηρίξει τις θέσεις του για το θρησκευτικό φονταμενταλισμό δηλ. τον δήθεν φανατισμό των ορθοδόξων πιστών και να πολεμήσει την παραδοσιακή εμφάνιση των κληρικών, τη σφοδρή αντίθεσή των ορθοδόξων στις αιρέσεις κ.λ.π.

Όσο για μας του απλούς ιερείς ας γνωρίζουν όλοι οι ψυχίατροι και λοιποί θεράποντες των …”επιστημών του ανθρώπου”  ότι δεν πρόκειται να απεκδυθούμε όχι μόνο τα ράσα μας αλλά ούτε  την αποστολή μας εκχωρώντας στην ψευδο -ψυχοθεραπεία τις ψυχές των χριστιανών, “  υπέρ ων Χριστός απέθανεν” και τις οποίες εμπιστεύθηκε ο Χριστός στο πετραχήλι μας. Αλλά  ούτε η ακόμα κι ένα μέρος της ψυχής (πως άραγε να τη μερίσουμε;)  – τις “συμπεριφορικές εκδηλώσεις” η τις “διαταραχές” της, όπως τις ονομάζει ο π. Αδ. – θα αφήσουμε στα νύχια στής ψυχαναλυτικής – ψυχοθεραπευτικής τυρρανίας.

η συνέχεια εδώ