Επτα περιπου χρονια κοντευουν να κλεισουν που το φιν φπν μπλογκ ειναι κοντα σας. Αλλοτε συχνα, αλλοτε πιο χαλαρα οπως το φετεινο καλοκαιρι. Μεσα απο τα ματια μου παντα, προσπαθω να φερω τις πιο ομορφες εικονες, να μοιραστω μαζι σας ταξιδιωτικες εμπειριες και να διηγηθω ιστοριες απο το παρελθον. Σημερα η αναρτηση δεν θα ειναι φιν φον.

Θα θυμαστε μερικοι απο σας την σειρα των αναρτησεων με τιτλο ” Οδος Πατησιων ” . Ηταν ενα ταξιδι – η απλα μια διαδρομη – στην οδο Πατησιων της παιδικης μου ηλικιας, με το τρολεϋ, χωρις να ξεφυγουμε καθολου απο την λεωφορο. Ισια να βγουμε στα Πατησια οπως ελεγαν οι παλαιοτεροι απο μενα -δεν εχουν μεινει και πολλοι εδω που τα λεμε- .

Ειχα λοιπον την φαεινη ιδεα, οταν βγηκαμε απο το βαπορι στον Πειραια τον περασμενο μηνα: ” Δεν παμε απο κεντρο; δεν παμε απο Τριτης Σεπτεμβριου και Πατησιων, δεν θα εχει κινηση τετοια ωρα! ” . Ηταν επτα το πρωϊ.

Τι το ηθελα; Πολλες φορες αναρωτηθηκα αν ηταν καλη ιδεα. Οχι γιατι φοβαμαι να δω την αληθεια καταματα. Οχι γιατι δεν ηξερα τι θα εβλεπα, αλλα για την δικη μου ψυχολογια που πραγματικα επεσε. Και συνεχισα να αναρωτιεμαι, τι πρεπει να κανουμε οταν τα πραγματα αλλαζουν προς το χειροτερο σε ενα τοπο απο τον οποιο εχουμε φυγει, κι εκεινος μαραζωνει. Να γυριζουμε και να ψυχοπλακωνομαστε, να φευγουμε αφου μπορουμε και να λεμε, εκλεισε αυτη η σελιδα, να αλλαζουμε δρομο, να τολμαμε να γυριζουμε και να στεναχωριομαστε που δεν εχουμε μαγικα ραβδακια;

Η οδος Πατησιων -ειναι γνωστο τοις πασι- αρχισε να χαλα την δεκαετια του ’60 με τον οργασμο της ανοικοδομησης. Τα εβλεπα. μηπως δεν τα εβλεπα; Αλλο ειναι ομως να τα βλεπεις καινουργια κι αλλο τωρα κατεστραμενα. Μαυρισμενοι τοιχοι, ξεσκισμενες αφισσες, κλιματιστικα βαλμενα σαν πινεζες οπου ναναι, μαγαζια κλειστα. Δεν ειναι οτι θελω να παρω το σημερα και να το κανω χθες, οχι! Αυτο δεν γινεται. Περασαν τα χρονια, ο δρομος αλλαξε, ο κοσμος αλλαξε, η οικονομικη κριση τον μουτζουρωσε. Το μονο που λεω ειναι οτι θα ηθελα να ειχε εξελιχθει διαφορετικα.

Θυμαστε την γκαλερι του Εδισον Βηχου – παλιου ζεν πρεμιε που ειχε πει στην μαμα να βαλει φαναρακι στηη εισοδο κι εκεινη πηρε αναποδες; – Τωρα εχει γινει φρου φρου κι αρωματα και αποθηκη με σαβουρα. Εχει διατηρησει ομωε την παλια ξυλινη – τωρα σαπια – προθηκη.

Να και το γωνιακο Πατησιων και Λασκαρατου. Τα φυτα στα μπαλκονια δειχνουν οτι κατοικειται. Ειναι ομως σε αθλια κατασταση και ειναι κριμα γιατι ηταν ενα απο τα πιο ομορφα νεοκλασσικα.

Ποναει ξε-ποναει ομως δε παυω να τον αισθανομαι σαν ” δικο μου δρομο “. Και ο πονος ειναι πραγματικος. Ακομα ξερω οτι θα ξαναπαω, και ισως, που ξερεις , ισως καποια στιγμη να δω καποια βελτιωση. Ισως ενα κλασσικο κτιριο αναπαλαιωμενο και καθαρο, ισως πιο πολλα καταστηματα ανοιχτα, δεν ξερω τι να ευχηθω, ειλικρινα δε ξερω. Ισως λοιπον τοτε θα κρατω μια καμερα και ισως το μπλογκ αυτο να υπαρχει ακομα. Και τοτε θα κανω μια φιν φον αναρτηση που θα μας ενθουσιασει ολους.

Σας φιλω γλυκα.