Από την Θεοκρατία

στην Παγκοσμιοποίησι

του Αιδεσιμ. Βασίλειου Βολουδάκη


Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατοι,

Σεβαστοί Πατέρες,

Χριστός Ανέστη!

Με συναίσθηση ευθύνης για την τιμητική ανάθεση της εισηγήσεως στο παρόν Ιερατικό Συνέδριο θα προσπαθήσω να καταθέσω μόνο κάποιες άπλες σκέψεις-προβληματισμούς σχετικά με την πορεία πού ακολουθεί ο κόσμος μας, δεδομένου ότι ο χρόνος πού έχω στη διάθεση μου δεν επιτρέπει διεξοδική διαπραγμάτευση του θέματος.

Για την Παγκοσμιοποίηση έχουν γραφεί ήδη πολλά. Πάρα πολλά. Και γράφονται συνεχώς. Έχει γίνει της μόδας ή, για να εκφρασθούμε πιο σωστά, προπαγανδίζεται από πολλούς ως η τελειότερη έκφραση του ανθρώπινου πολιτισμού.

Παρά τις όποιες αντιρρήσεις, παρά τις όποιες αντιδράσεις και τους ενδοιασμούς, η προπαγάνδα υπέρ της Παγκοσμιοποίησης κάμπτει συνεχώς τις ψυχικές αντιστάσεις των ανθρώπων και διαμορφώνει νοοτροπίες και συνειδήσεις κατάλληλες για να την δεχθούν ως την φυσική -και γιατί και όχι επιθυμητή- εξέλιξη της ιστορίας του κόσμου.

H αξιολόγηση του ρεύματος που λέγεται Παγκοσμιοποίηση εξαρτάται από τα μάτια, πού διαθέτει ό καθένας, και επειδή «νους ορά και νους ακούει», όταν λέμε μάτια, εννοούμε τον νουν με τον όποιο ό κάθε άνθρωπος βλέπει, αντιλαμβάνεται, αισθάνεται και αποφασίζει.

H ιδέα της Παγκοσμιοποίησης δεν είναι καινούργια

Ως Ορθόδοξοι πιστοί και, μάλιστα, Κληρικοί δεν θα πρέπει να κάνουμε το τραγικό λάθος να εμπιστευθούμε ό καθένας μας το μυαλό του και τις περιορισμένες δυνατότητες του στην προσέγγιση του παγκοσμίου αυτού φαινομένου, γιατί «ημείς νουν Χριστού έχομεν» δια της Εκκλησίας και δεν μας συμφέρει να τον ανταλλάξουμε ούτε με όλα τα σοφά μυαλά της υφηλίου. Γιατί, πράγματι, δεν υπάρχει ισάξιο αντάλλαγμα με τον «νουν Χριστού» όχι μόνο στον κόσμο μας αλλά ούτε σε όλους τους κόσμους, ορατούς και αόρατους!

Για τους ορθοδόξους πιστούς ή ιδέα της Παγκοσμιοποίησης δεν είναι καινούργια. Είναι και πάρα πολύ παλιά, και κλεμένη. Την έκλεψαν από τον Θεό, την παραποίησαν, την κακοποίησαν και την ψιθύρισαν στους Πρωτοπλάστους πολύ νωρίς, γι' αυτό και πολύ νωρίς τους "σακάτεψαν"! Και αυτό το "σακάτεμα" θα ήταν οριστικό και αμετάκλητο αν ο Ίδιος ο Θεός δεν έπαιρνε επάνω Του την ανθρώπινη φύση μας να την χειρισθή με τέλειο τρόπο και να την επαναλειτουργήση ως «τέλειον άνθρωπον».

Η απάτη έγκειτο στο ότι οι παραδείσιοι παραχαράκτες εισηγήθηκαν στους Πρωτοπλάστους ότι μπορούν να τους εξασφαλίσουν όλα αυτά που τους υποσχέθηκε ό Θεός, χωρίς τους περιορισμούς του Θεού, αλλά και με απόλυτη ασυδοσία. Οι Πρωτόπλαστοι "έχαψαν" το παραμύθι, ότι ο Θεός ήταν το εμπόδιο της ευτυχίας τους(!) και ή συνέχεια είναι γνωστή, όπως και τα επακόλουθα της. Από τότε εμείς οι άνθρωποι γεννιώμαστε όχι μόνο «κατ' εικόνα Θεού» αλλά και «κατά την ιδέαν και κατά την εικόνα» (Γεν. 5, 3) των γονέων μας, όπως και τα παιδιά του Αδάμ, γι' αυτό και είμαστε πολύ επιρρεπείς στο να "χάβουμε" τα παραμύθια πού μας σερβίρουν, όπως ακριβώς τα "έχαψαν" και οι Πρωτόπλαστοι!

Θεοκρατία σημαίνει να αρχή ο Θεός

Πολλοί, ίσως, σκεφθήκατε ήδη πώς βρίσκομαι εκτός θέματος, έφ' όσον το θέμα μου είναι «Από την Θεοκρατία στην Παγκοσμιοποίηση» και ο λόγος μου βρίσκεται ακόμα στους Πρωτοπλάστους και δεν λέει να πάη στη γνωστή μας Θεοκρατία.

Αυτό το σκεφθήκατε γιατί, ακούγοντας περί Θεοκρατίας, ο νους σας πήγε στα ιστορικά καθεστώτα, στα όποια η "θρησκεία" επικρατούσε σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς της ανθρώπινης ζωής, με τρόπο πού οι άνθρωποι να βλασφημούν τον Θεό βλέποντας τους εκπροσώπους Του. Ας θυμηθούμε την Αγία Γραφή: «Δι' υμών βλασφημείται το Ονομα μου εν τοις έθνεσιν».

Το τραγικό με μας τους συγχρόνους είναι πώς έχουμε μπλέξει τόσο πολύ το μυαλό μας και έχουμε κατακερματίσει τη λογική μας βάζοντας ηγεμόνα της το πάθος και τις προκαταλήψεις μας, ώστε αλλοιώνουμε και την σημαντική των λέξεων, πού είναι ή τελευταία μας ελπίδα για να συνεννοηθούμε. Έτσι, "χαλαλίζουμε" με ευκολία λέξεις σημαντικές, αποδίδοντας τις σε ανθρώπους καταχραστές και καταστάσεις καταπιεστικές και Βάρβαρες, και τις απογυμνώνουμε από το πραγματικό τους περιεχόμενο και νόημα. Όπως, π.χ., "χαλαλίσαμε" την όντως δημοκρατική λέξη Βασιλεύς, που σημαίνει βάση του λάου, σε ανθρώπους πού έζησαν με αλαζονεία και έκαναν κατάχρηση εξουσίας και υιοθετήσαμε τη λέξη Πρόεδρος, πού ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα, αφού ή Δημοκρατία δεν είναι έδρα για να κάθεται κανείς μπροστά της, έτσι "χαλαλίζουμε" και τη λέξη Θεοκρατία, στους θεομπαίχτες και καταπιεστές των λαών, πού καπηλεύθηκαν και καπηλεύονται τον Θεό για τα εγκλήματα τους.

Όμως, ή εισήγηση μου, μιλώντας για Θεοκρατία εννοεί την αβίαστη αποδοχή της κυριαρχίας του θελήματος του Θεού στην ψυχή, στον νου και στη ζωή των ανθρώπων.

Αυτή ή κυριαρχία του Θεού κράτησε πολύ λίγο μέσα στον Παράδεισο, πολύ λιγότερο σε επίγεια καθεστώτα, όπως στις μέρες του άγιωτάτου Βασιλέως και Ισαποστόλου Μεγάλου Κωνσταντίνου, και δεν έχουμε πλέον καμμιά, μα καμμιά, ελπίδα να επικράτηση στη γη, παρά μόνο στον αριθμό των πραγματικών πιστών της Εκκλησίας, πού είναι ήδη μικρός και πού ο Χριστός τον προσδιώρισε για το μέλλον με τρόπο, πού δεν αφήνει περιθώρια για ρομαντισμούς και οράματα: Μεταξύ δύο ή τριών!

Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν σε μια μακρόχρονη επικράτηση του Θεού στη γη, μέσα από πολιτικά καθεστώτα, αλλά εμείς ξέρουμε, πώς αυτοί, πού το πιστεύουν, ή πιπιλάνε το δάχτυλο τους ή φτιάχνουν μια περίφημη καριέρα γήινης δόξας, κοροϊδεύοντας συγχρόνως τον εαυτό τους και τους άλλους ότι καταπιάνονται και ασχολούνται με τάχα πνευματικά θέματα.

Ωστόσο, όσοι πιστεύουμε στο Ευαγγέλιο δεν πρέπει να αντιδρούμε στην έννοια της θεοκρατίας, ούτε να συστρατευόμαστε με κείνους πού ακούνε τη λέξη και συνειρμικά ό νους τους πηγαίνει στους Ταλιμπάν και στον Χομεϊνί, γιατί ό Χριστός μας θέλει ολόκληρους και δεν περιορίζεται μόνο στο να εποπτεύη και να καθοδηγή την θρησκευτικότητα μας αλλά θέλει να του εμπιστευθούμε ολόκληρη την καρδιά μας και όλες τις δραστηριότητες μας και τις πτυχές της ζωής μας. Ο Χριστός είναι Εκείνος για τον Όποιον, από την στιγμή της συλλήψεως Του στην κοιλία της Παναγίας μας, πληροφορηθήκαμε ότι όχι μόνο «έσται μέγας και υιός Υψίστου κληθήσεται» αλλά και ότι «δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας και της Βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος».(Λουκ. 1, 32-33)

Πληροφορηθήκαμε, δηλαδή, ότι ο Χριστός όχι μόνο είναι Άρχων των ψυχών μας αλλά και Άρχων όλων των επιγείων δραστηριοτήτων μας, γιατί οι επίγειες δραστηριότητες ετοιμάζουν τον άνθρωπο για την αιώνια ζωή ή τον ατιμάζουν αιώνια.

Ο ορός, λοιπόν, Θεοκρατία πρέπει να εκφράζη τουλάχιστον όλους εκείνους τους ανθρώπους πού πιστεύουν στον Θεό και συγκεκριμένα, ως προς την Πατρίδα μας, πρέπει να εκφράζη όλους εκείνους πού ομολογούν ότι ο Χριστός είναι «Εις της Αγίας Τριάδος», Θεός Αληθινός, Παντοδύναμος και Πάνσοφος, γιατί είναι λογική συνέπεια αυτής της παραδοχής το να θέλης να κράτη, να αρχή Αυτός ο Θεός στη ζωή σου. Υπάρχει, άραγε, νουνεχής άνθρωπος πού ενώ θεωρητικά δέχεται ότι δεν υπάρχει τελειότητα πέραν αυτής, πού ορίζει ο Θεός, στην πράξη να υπηρέτη και να ενεργή πολιτικές πού είναι αμοραλιστικές επινοήσεις ανθρώπων;

Το ερώτημα αυτό περιμένει τη σωστή απάντηση από όλους μας, γιατί μέχρι σήμερα τα πράγματα στον χριστιανικό χώρο είναι συγκεχυμένα και επικίνδυνα. Γιατί δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος από εκείνον πού ασχολείται με τον Θεό αρρωστημένα!

Μέχρι σήμερα οι Ρωμαιοκαθολικοί απαντούν στο ερώτημα ντύνοντας με ιερατικά άμφια την πολιτική εξουσία, και, δείχνοντας το Βατικανό, με τον "αλάθητο" άνθρωπο στη θέση του Θεού, προσπαθούν μέσω αυτού να επιβάλλουν στους ανθρώπους «το Κράτος του Θεού»! ΟΙ Προτεστάντες απαντούν, αντιδρώντες λανθασμένα στον ένα "αλάθητο" άνθρωπο και έτσι «επεξέτειναν τον παπικό θεσμό μέχρι της τελευταίας προτεσταντικής καλύβης», διδάσκοντες τους ανθρώπους να ταυτίζουν την Αλήθεια με τις προσωπικές τους απόψεις!

Εμείς, πάλι, οι νεοέλληνες Ορθόδοξοι, έχοντας χάσει τον "μπούσουλα" με τη θεωρία των «διακριτών ρόλων» ξεχάσαμε ότι όχι μόνο η Καινή αλλά και η Παλαιά Διαθήκη ανήκει στην Εκκλησία, ότι δεν έχει καταργηθεί από τον Χριστό -κάθε άλλο- και ότι αυτή περιλαμβάνει λεπτομερείς οδηγίες του Θεού για την διευθέτηση των βιωτικών αναγκών και για την επίλυση των ανθρωπίνων προβλημάτων και άρα, όχι απλώς επιτρέπεται αλλά και οφείλει η Εκκλησία να παρεμβαίνη, όταν η ζωή των ανθρώπων νοθεύεται, οι συναλλαγές τους είναι φαύλες και αλλοιώνονται τα φρονήματα τους. Αυτή την πρακτική μας έδειξαν ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και οι άγιοι Πατέρες μας.

Στο ερώτημα, πού θέσαμε, πρέπει να απαντήσουν και οι πολιτικοί, όσοι τουλάχιστον ισχυρίζονται ότι είναι χριστιανοί, γιατί αυτοί είναι εκείνοι πού, αντί της Θεοκρατίας, επιλέγουν την Παγκοσμιοποίηση για να συμπλεύσουν με εκείνους, πού όχι μόνο δεν πιστεύουν στον Θεό αλλά και πού το πιστεύω τους είναι πώς ο Θεός και οι οδηγίες Του εμποδίζουν τους ανθρώπους να ενωθούν μεταξύ τους σε μια παγκόσμια οικογένεια αλληλεγγύης και αγάπης!

Δηλαδή, οι χριστιανοί πολιτικοί πρέπει να μας εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν μεν ότι ο Θεός είναι Πάνσοφος και χωρίς Αυτόν δεν μπορεί να γίνη τίποτα απολύτως -αυτό είπε ο Χριστός-και παρά ταύτα συστρατεύονται με εκείνους πού πιστεύουν ότι τα πάντα θα τα πετύχουν μόνο όταν ο Θεός φυγή από τη μέση και γίνη κριτήριο των πάντων ό άνθρωπος, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό πιστεύω; Έκτος αν αυτός είναι ο ορισμός του παραλογισμού ή ο ορισμός της υποκρισίας!

Παγκοσμιοποίηση: πνευματικό πρόβλημα

Βεβαίως τα πράγματα δεν παρουσιάζονται στους ανθρώπους τόσο ωμά και ξεκάθαρα, αλλά συσκοτίζονται παγκοσμίως με επιμέλεια ώστε, «εί δυνατόν, να παραπλανηθούν και οι εκλεκτοί» και να πιστέψουν ότι ή Παγκοσμιοποίηση δεν είναι ή συνέχεια και ή εξέλιξη της αιώνιας ανταρσίας και πάλης των «πνευματικών της πονηρίας» με τον Θεό, άλλ' ότι είναι κάτι το καινούργιο, κάτι σπουδαίο, συμβιβαστικό των αντιθέσεων μεταξύ των λαών, μια πνευματική πρόοδος, πού, επί τέλους, Βάζει στην άκρη τον σκοταδισμό της Εκκλησίας με τους μύθους για τους Αγγέλους και τους δαίμονες και απελευθερώνει το ανθρώπινο πνεύμα (Αυτό υπονοείται στο Σύνταγμα της Παγκοσμιοποίησης με τον εξοβελισμό του Χριστιανισμού), ώστε το ανθρώπινο πνεύμα ελεύθερο να γίνη αυτοθεός, χωρίς καμμιά ανάγκη από κανέναν, σύμφωνα με το συνοδευτικό της ταφής της ψυχής και του πνεύματος: «Λεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λεύτερος»]

Πολλοί, μάλιστα, επιχειρούν να προσδώσουν στην Παγκοσμιοποίηση μόνο χαρακτήρα οικονομικό, χωρίς, όμως, και αυτοί να αποκρύπτουν ότι το φαινόμενο αυτό προετοιμαζόταν από πολλούς αιώνες και δεν είναι μια ιδέα πού συνελήφθη στην εποχή μας.

Αυτό λέει πολλά...

Το τελευταίο τεύχος του Μαρτίου 2006 του περιοδικού ΤΙΜΕ ανάγει τις αρχές της Παγκοσμιοποίησης στο έτος 1295, όταν ο Μarco Ρolo έφθασε μέχρι την Κίνα και άνοιξε τους δρόμους του εμπορίου.

Όμως η ιστορική πραγματικότητα μαρτυρεί ότι οι πολιτικοί δεν αρκέσθηκαν στο εμπόριο αλλά χρησιμοποίησαν και "θρησκευτική" και πολιτική βία για να αλλάξουν τη νοοτροπία και τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Τί ήσαν, άραγε, οι Αποικίες των Δυτικών στην Ανατολή και στην Αφρική; Ήσαν μόνο οικονομικά συμφέροντα η βιαία αλλοίωση των φρονημάτων των ανθρώπων προς την κατεύθυνση πού αυτοί επιθυμούσαν; Τώρα -αφού αφαίρεσαν τις ψυχές από τους ανθρώπους και τους αντικατέστησαν την «σάρκινην καρδίαν με λιθίνην»- τους αφαίρεσαν τις αλυσίδες, τους προώθησαν παντού και τους προετοιμάζουν ακόμη και για Προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών!(Σημ.: Τότε πού εγράφη ήταν απραγματοποίητο. Σήμερα η Αμερική έχει έγχρωμο Πρόεδρο.) Τώρα πια έγιναν «εις εξ αυτών». Ίσια και όμοια! Τώρα είναι και αυτοί μέλη του Συστήματος!

Δεν είναι, λοιπόν, τελικά, εμπορική και οικονομική ή μορφή πού παίρνει ή Παγκοσμιοποίηση στην εποχή μας. Θα μου επιτρέψετε, μάλιστα, να πω ότι κάθε άλλο παρά εμπορικά και οικονομικά αποτελέσματα προσφέρει στον κοσμάκη και ούτε, βέβαια, πρόκειται να του τα προσφέρη και στο μέλλον! Κατήντησε πια αυτή η παγκόσμια προσδοκία οικονομικής ανάκαμψης ...μεταφυσικό γεγονός(ϊ),

το όποιο προσδοκούμε να πραγματοποιηθή μετά τη Λεύτερα Παρουσία! Καλείται ο άνθρωπος να άνταλλάξη κυριολεκτικά τα φώτα της ψυχής και της συνειδήσεως του με στιγμιαίες λάμψεις βεγγαλικών, του στραγγίζουν την ψυχή από τις τελευταίες σταγόνες της ανθρωπιάς και τον αφήνουν οικονομικά στην "ψάθα". Όποιος έχει αντίρρηση, ας ρίξη μια ματιά στο Βιβλίο ΝΟ LOGO της Ναόμι Κλάϊν, που έχει χαρακτηρισθεί ως «το μανιφέστο της αντιπαγκοσμιοποίησης», και από τις σελίδες του αποκαλύπτονται οι μέθοδοι των Πολυεθνικών με σκοπό να «υπεξαιρέσουν και να οικειοποιηθούν το χρόνο, το φυσικό περιβάλλον και τις ίδιες τις ζωές των εργαζομένων»!

Ξεχάσαμε, φαίνεται, πώς θα έλθη εποχή, που θα πουλάνε οι άνθρωποι ακόμη και την ψυχή τους για το φαγητό και το αποτέλεσμα θα είναι και το χάσιμο της ψυχής και μια φούσκα φαντασίας αντί για φαγητό! Ξεχάσαμε πώς και τα υλικά αγαθά έχουν Αφεντικό τον Κύριο της Λοξής και γι' αυτό δεν θα πεινάση ποτέ ο άνθρωπος του Θεού, γιατί ο χορτασμός που ευφραίνει τον άνθρωπο δεν εξαρτάται από την ποσότητα του φαγητού αλλά από την ποσότητα της ευλογίας, πού συνοδεύει το φαγητό. Έτσι θα μένη με απραγματοποίητα οράματα και επιθυμίες αυτός πού δεν διάβασε και δεν πίστεψε στο «μη πεποίθατε έπ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων οίς ουκ εστί σωτηρία» και ότι «επικατάρατος ο άνθρωπος όστις στήση την ελπίδα του έπ' άνθρωπον».

Ας διδαχθούν από την Ιστορία, όσοι δεν πιστεύουν πια στην Αγία Γραφή, ότι τα οικονομικά προβλήματα είναι κατ' εξοχήν πνευματικά. Ο Διοκλητιανός, ο μεγαλύτερος "φορομπήχτης" όλων των εποχών, δεν κατάφερε τίποτα, παρ' εκτός του να χρεωκοπήση την Αυτοκρατορία, αφού άρπαζε, μαζί με τους φόρους, και την ανθρωπιά των υπηκόων του. Αντίθετα, ο Μέγας άγιος Κωνσταντίνος, θέτοντας ως βάση το Ιερό Ευαγγέλιο στη ζωή της Αυτοκρατορίας, έκοψε χρυσά νομίσματα, πού η ισχύς τους κράτησε χίλια χρόνια! Αυτό και μόνο λέει πάρα πολλά, γιατί αποτελεί μοναδικό -με ασύγκριτη διαφορά- οικονομικό φαινόμενο στην ιστορία του κόσμου!

Η Παγκοσμιοποίηση υποκαθιστά τον Θεό!

Το κήρυγμα της Παγκοσμιοποίησης έχει επηρεάσει και αρκετούς ανθρώπους της Εκκλησίας και τους έχει ωθήσει να πιστέψουν ότι, τελικά, πρόκειται για ένα φαινόμενο αξιοποιήσιμο, αρκεί κανείς να πέραση μέσα άπ' αυτό τα μηνύματα της Ορθοδοξίας. Όμως, «συλλέγουσιν από ακανθών σταφυλήν και από τριβόλων σύκα;» (Ματθ.7,16)

Η Παγκοσμιοποίηση διαφέρει από τις προηγούμενες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας γιατί προσπαθεί ωμά και απροκάλυπτα να επιτυχή αυτό πού ό Θεός με τις παρεμβάσεις του εμποδίζει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Από τον Πύργο της Βαβέλ μέχρι σήμερα. Εμποδίζει, δηλαδή, ό Θεός το ανακάτεμα και τη σύχγυση της Αλήθειας με το ψέμμα, χωρίζοντας λαούς, ενώ αυτό το σύστημα, με τον άκρατο και, ουσιαστικά, απάνθρωπο ανθρωποκεντρισμό του επιχειρεί να ένωση τους λαούς με το ψέμμα και για να το πετύχη αλλοιώνει τα πνευματικά, τα ουράνια και τα κάνει "χώμα". Με ό,τι πνευματικό του Θεού ασχολείται το μολύνει, το νοθεύει, το αλλοιώνει, το ισοπεδώνει, το κάνει ίσια και όμοια με τα χωματένια. Πασχίζει να πείση τους ανθρώπους πώς, τελικά, «το καλό και το κακό είναι ένα»!

Η συσκότιση των πραγμάτων συνεχίζεται με τα κατά τόπους και καιρούς "καμουφλάζ" της Παγκοσμιοποίησης, και έτσι στερείται ό πολύς κόσμος της δυνατότητας να άντιληφθή ότι ή Παγκοσμιοποίηση τελικά στοχεύει στο να ύποκαταστήση τον Θεό και την Εκκλησία Του, με το να δίνη υποσχέσεις, πού είναι φύσει αδύνατον να υλοποίηση, δηλαδή με το να κηρύττη ότι θα ένωση όλη την ανθρωπότητα, όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνικότητος, φυλής ή κοινωνικού στρώματος.

Η Πολιτεία Φορέας της Παγκοσμιοποίησης

Ακόμη και στην Πατρίδα μας επιχειρείται εδώ και πολλές δεκαετίες αυτή η υποκατάσταση. Με το νεώτερο δε "ευφυολόγημα" των «διακριτών ρόλων» μεταξύ Εκκλησίας και του φορέα της Παγκοσμιοποίησης, πού είναι η Πολιτεία, κρύβεται με πολλή τέχνη και μαεστρία η αδιάκριτη εφόρμηση των στοιχείων του κόσμου στην περιοχή του Θεού.

Τί άραγε σημαίνει «διακριτοί ρόλοι», όταν, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, κυριαρχικός είναι πλέον ο ρόλος της Πολιτείας και όχι όπως ώρισε ο «εν βασιλεύσι Απόστολος» Μ. Κωνσταντίνος, ότι η Εκκλησία μέσα στο κράτος ως ψυχή και η Πολιτεία ως το σώμα, πρέπει η μεν να μεριμνά περί των εντός του άνθρωπου αναγκών, η δε Πολιτεία να μεριμνά για τις βιωτικές ανάγκες του;

Είναι διακριτοί οι ρόλοι όταν η Πολιτεία με το επιχείρημα ότι οι υπήκοοι της Πατρίδος μας δεν είναι όλοι Ορθόδοξοι χριστιανοί, προγραμματίζει το εκπαιδευτικό και πολιτιστικό σύστημα της χώρας μας σαν να είμαστε όλοι αλλόθρησκοι ή άθρησκοι και εξισώνει τη μειοψηφία με την πλειοψηφία;

Είναι διακριτοί οι ρόλοι όταν η Πολιτεία νομοθετεί πλειστάκις σαφώς αντίθετα με το Ιερό Ευαγγέλιο και όταν οι λειτουργοί της Εκκλησίας διδάσκουν την Αλήθεια στο λαό κατηγορούνται ότι πολιτικολογούν και αντιπολιτεύονται;

Είναι διακριτοί οι ρόλοι όταν η Πολιτεία αποφαίνεται και μάλιστα με απόλυτο τρόπο σε πνευματικά θέματα, σαν να την ψήφισαν οι άνθρωποι ως οδηγό της ψυχής και της ζωής τους και όχι μόνο και μόνο για να τους λύση τα βιωτικά προβλήματα, τα όποια σε μεγάλο Βαθμό τα αφήνει άλυτα, για να μην ειπούμε ότι πολλά από αυτά τα προξενεί εκείνη;

Ως προς την αλλοπρόσαλη σύνθεση του πληθυσμού της Πατρίδος μας, πού την τελευταία εικοσιπενταετία έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, δεν έχει μερίδιο η Πολιτεία;

Κανείς ποτέ δεν μας εξήγησε το πώς μια χώρα, μέσα σε εκατόν εβδομήντα χρόνια από τον αυτοπροσδιορισμό της στο Σύνταγμά της με την παραδοχή και ομολογία της ότι μόνο «πάντες οι πιστεύοντες εις Χριστόν εισίν Έλληνες», χωρίς κανείς τότε να διαμαρτυρηθή -άρα δεν υπήρχε- έφθασε στο σημείο να εκτρέφη και να μοσχοπληρώνει νεογενίτσαρους για να εξοβελίσουν την Πίστη στον Χριστό, να πείσουν τους ανθρώπους ότι είναι μύθος πώς η Εκκλησία βοήθησε και στήριξε αποφασιστικά τους ανθρώπους κατά την Τουρκοκρατία και να παραχαράξουν την ιστορική πραγματικότητα μέχρι σημείου αρνήσεως και αυτής της υπάρξεως των Κρυφών Σχολειών;

Δεν έφθασε άραγε η χώρα μας σ' αυτό το σημείο μετά από μακροχρόνια ανελέητη προπαγάνδα και μεθοδευμένη Πολιτειακή συμπεριφορά;

Στη μεθοδευμένη Πολιτειακή συμπεριφορά εντάσσεται και η κατά καιρούς, με το πρόσχημα της Πολιτειακής ανωμαλίας, προώθηση σε ύπατα εκκλησιαστικά αξιώματα προτιμουμένων και ελεγχομένων από την Πολιτεία Κληρικών, οι όποιοι καταρράκωσαν το κύρος της Εκκλησίας και έκαναν να «βλασφημήται το Ονομα του Θεού εν τοις έθνεσιν».

Μακροχρόνια η διάσταση της Πολιτείας με την Εκκλησία

Έτσι φαντάζει σαν εξοργιστικό αστείο ή συζήτηση που γίνεται στις μέρες μας για επικείμενο χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, αφού όλοι μας πια ξέρουμε σ' αυτόν τον τόπο ότι ουσιαστικά ή Πολιτεία είναι εδώ και δεκαετίες σε διάσταση με την Εκκλησία, απλώς δεν της εκδίδει το Διαζευκτήριο, γιατί προτιμάει να την διαφεντεύη και να την χρησιμοποιή. Επιφυλάσσεται δε να της δώση και το Διαζύγιο, όταν αποχρωματισθούν λίγο ακόμη οι "Ελληνες και τακτοποιηθούν -προς το συμφέρον της Πολιτείας πάντα- και οι περιουσιακές διαφορές.

Όλοι πια γνωρίζουμε ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει προ πολλού χωρισθή από την Εκκλησία και το πνεύμα Της και έχουν διατηρηθεί απλώς οι αγιασμοί, τα εγκαινια και οι Ορκωμοσίες, τελετές, πού όπως γίνονται, ουσιαστικά δεν λένε τίποτα.

Βεβαίως υπάρχουν αρκετές προσωπικές διαφοροποιήσεις πιστών πολιτευτών, αλλά και αυτές χάνονται μέσα στους κομματικούς σχεδιασμούς και στις επιδιώξεις τους.

Ο χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία φαίνεται κραυγαλέα και από τη θέση, πού η Πολιτεία έχει ορίσει στο Πρωτόκολλο της για τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά τις επίσημες εκδηλώσεις. Την θέση, πίσω από τους υπασπιστές του Προέδρου της Δημοκρατίας και στην ίδια ευθεία με την λοιπή πολιτική ηγεσία. Αυτή είναι η αξιολόγηση της Πολιτείας για τον πνευματικό ηγέτη της Πατρίδος μας, τον πνευματικό ηγέτη και όλου του πολιτικού κόσμου, έφ' όσον -όπως τουλάχιστον οι ίδιοι ισχυρίζονται και πολλές φορές διαλαλούν- είναι Ορθόδοξοι χριστιανοί!

Αν συγκρίνουμε το ήθος της σημερινής Πολιτείας με το ήθος του αγίου Αυτοκράτορας Κωνσταντίνου, τότε θα τον δοξάσουμε και θα τον προσκυνήσουμε για άλλη μια φορά.

Ο Μ. Κωνσταντίνος ως Αυτοκράτορας είχε εξουσία ζωής και θανάτου στην Αυτοκρατορία και, παρά ταύτα, κάθισε σ' ένα απλό σκαμνί μέσα στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, αρνούμενος να καθίση σε θρόνο, και με κόκκινα τα μάγουλα από συστολή και σεβασμό προς τους Πατέρας της Συνόδου είπε ότι ή θέση του είναι δίπλα στους επισκόπους και όχι υπεράνω αυτών, προσθέτοντας, χαρακτηριστικά, ότι «εγώ είμαι εις εξ υμών Επίσκοπος αλλά των εκτός της Εκκλησίας»! Αυτή όντως είναι η πραγματική και ασύγκριτη σεμνότητα και ταπεινότητα!

Μεγάλη ευθύνη έχουμε εμείς οι Κληρικοί

Βεβαίως, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την επέκταση της ισοπεδωτικής Παγκοσμιοποίησης έχουμε εμείς οι Κληρικοί και πρέπει να κάνουμε και την αυτοκριτική μας και την αυτοκάθαρσή μας, γιατί, κατά τον σπουδαίο εκκλησιαστικό άνδρα, μακαριστόν π. Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, «η καθαρότητα του κλήρου» «είναι η μόνη αποτελεσματική Ιεραποστολή»!

Πέραν του ήθους μας, πού πρέπει να είναι και να φαίνεται ήθος Χριστού, ώστε να παρακινούνται οι άνθρωποι στην εν Χριστώ ζωή από τη συμπεριφορά μας και όχι μόνο από τα λόγια μας, πρέπει να αποβάλλουμε κάθε στοιχείο κοσμικής εξουσίας από την άσκηση του πνευματικού μας λειτουργήματος.

Είναι εκτροπή και αίρεση όταν το πολίτευμα των χριστιανών συγχέεται με πολιτικές στρατηγικές. Είναι εκτροπή, αίρεση και παραφροσύνη να συμπεριφέρονται οι Επίσκοποι ως τοποτηρητές του αυτοκράτορας και οι Πρεσβύτεροι ως κατεξουσιαστές των συνειδήσεων και της ζωής των ανθρώπων.

Το πολίτευμα μας δεν είναι πολίτευμα επίγειο αλλά «εν ουρανοίς υπάρχει» και γι' αυτό έχουμε χρέος να δείξουμε έμπρακτα στους ανθρώπους τη διαφορά, την αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ κοσμικο-πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας.

Στην Εκκλησία δια του Χριστού «εδόθη πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης», και αυτό οφείλουμε να το φανερώνουμε στους ανθρώπους με άλλον τρόπο και όχι με αυτόν πού γνωρίζουν από τους κοσμικούς άρχοντες. Να αποδείξουμε ότι αύτη η εξουσία του Χριστού δεν τους αιχμαλωτίζει, ούτε τους υποδουλώνει, ούτε τους κάνει υποχείρια μας, αλλά τους οδηγεί έξω από τους περιορισμούς της ανθρώπινης στενοκαρδίας, τους οδηγεί σε έξω-ουσία, έξω από την ουσία-φύση του πεπτωκοτος ανθρώπου και τους αξιώνει να γίνουν μέτοχοι «άλλης βιωτής, της αιωνίου απαρχή».

«Πολλά πταίομεν άπαντες» κραυγάζει ο δικαιότατος άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος και συμπεριλαμβάνει τον εαυτόν του σ' αυτήν την ομολογία, πόσω μάλλον πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι όλοι εμείς, πού πραγματικά φταίμε. Αρχιερείς, Ιερείς, Άρχοντες και αρχόμενοι.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι «το τέλος εγγίζει» για τον καθένα μας και ότι στον τάφο μας θα πάρουμε μόνο την περιουσία της ψυχής μας. Δέν έχουμε περιθώρια να παριστάνουμε τους πρίγκηπες του λάου, ούτε ωφελεί. Δέν είμαστε μικρά παιδιά για να μας χαροποιούν τα ξυλοκέρατα του κόσμου. Η Παγκοσμιοποίηση εξαπλώνεται σαν οδοστρωτήρας, όπως προσφυέστατα έχει πει ό Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος μας. Οπωσδήποτε δεν μπορούμε να της ματαιώσουμε την πορεία, ούτε ανθρωπίνως να την αναχαιτίσουμε. Ωστόσο μπορούμε να της κλείσουμε την πόρτα της ψυχής μας και την πόρτα της οικογενείας μας.

Αν συνεργασθούμε περισσότεροι και μας αξίωση ό Θεός να αποκτήσουμε συναντίληψη, τότε τα αποτελέσματα θα πολλαπλασιασθούν, γιατί καμμιά θεωρία στην εποχή μας δεν κάνει εντύπωση πια στην κουρασμένη και απογοητευμένη ανθρωπότητα παρά μόνο το ήθος Χριστού, ζωντανεμένο στην συμπεριφορά των πιστών μαθητών Του.

* * *

Σάς κούρασα με την ατελή προσπάθεια μου να πω πολλά πράγματα σε λίγη ώρα. Ήταν, όμως, πράγματι δύσκολο να εκφρασθή ο πόθος μου για επικράτηση περισσότερης λογικής, της μόνης αποτελεσματικής αντιστάσεως κατά του αρχιτέκτονας της Παγκοσμιοποίησης, του «φθορέος των φρενών» αλλά και προϋπόθεση για την προσέγγιση της Θεολογίας, πού είναι το "κλειδί" για την επίλυση όλων των προβλημάτων, εγκόσμιων και υπερκοσμίων!

Ίσως σε κάποιους φάνηκαν «μωρία» οι απόψεις μου. Όμως προσπάθησα, όσο μπόρεσα, να "αντιγράφω" τα «μωρά του κόσμου», τους «μωρούς δια Χριστόν». Γνωρίζω ότι αυτή η «μωρία» είναι αντίθετη με ό,τι θεωρείται στην εποχή μας σοφό. Άλλα πιστεύω, με όλη μου την ψυχή πιστεύω, ότι τα «μωρά τον κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή και εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά», και γι' αυτό, παρά τις όποιες ατέλειες της δικής μου "αντιγραφής", «οι μωροί δια Χριστόν» ήταν, είναι και θα είναι η μόνη μας ελπίδα! 


apotixisi