Μὲ ἐνοχλεῖ...

 

Μὲ ἐνοχλεῖ ποὺ ἡ ζωὴ συνεχίζεται σὰν νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα... Ὁ κόσμος βγαίνει, ψωνίζει ὅ,τι μπορεῖ νὰ ψωνίσει στὸ σοῦπερ μάρκετ, χαζογελάει, κουτσομπολεύει, πίνει καὶ κανένα καφεδάκι στὸν ἥλιο, πηγαίνει κανὰ σινεμαδάκι, Σάββατο βράδυ κανὰ ποτάκι, ὅλα ἀπὸ λίγο, μίζερα καὶ τσιφούτικα, ἀλλὰ στρωτά. Σὰν νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα... Ή, σὰν νὰ συνήθισε... Μ' ἐνοχλεῖ ποὺ βλέπω τὸ βράδυ τηλεοράσεις ἀναμμένες νὰ βλέπουν Μεγκάλο καὶ Οὐράνιο κανάλι. Τὸν ἐχθρὸ στὰ σπίτια μας;

Μ' ἐνοχλεῖ ποὺ ἀκούω νὰ συζητᾶνε γιὰ τὸ τάδε ἢ τὸ ἄλλο σίριαλ, γιὰ τὰ μεσημεριανάδικα, γιὰ τὸ ποιὸς ἀδικήθηκε ἀπ' τοὺς τηλεκυνηγοὺς ταλέντων. Μ' ἐνοχλεῖ ποὺ κάθονται ν' ἀκούσουν ἔστω καὶ τὴν φωνὴ τοῦ Περδεντέρη, νὰ δοῦν τὴν σιχαμένη φάτσα του... Μ' ἐνοχλεῖ ποὺ ἀκόμα ὑπάρχουν ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας ποὺ δὲν καταλαβαίνουν, ποὺ μισθὸς τοὺς ἔφτασε τὰ 480 εὐρώ, ἀλλὰ  "πάλι καλά", "μὴ χάσουμε καὶ αὐτό!"... Μ' ἐνοχλεῖ ποὺ τὰ καθάρματα κυκλοφοροῦν ἀκόμα, ποὺ μποροῦν νὰ κυκλοφοροῦν ἀκόμα...

Μ' ἐνοχλεῖ ποὺ ὑπάρχουν ἀκόμα ἄνθρωποι ποὺ ὑποστηρίζουν τὰ καθάρματα ποὺ κυκλοφοροῦν ἀκόμα, καὶ κυκλοφοροῦν κι αὐτοὶ μεταξύ μας... Ζοῦν ἀνάμεσά μας. Μὲ ἐνοχλεῖ ποὺ ἐνῶ ὅλα γύρω εἶναι πλασματικὰ καὶ.... ψεύτικα, πλασματικὴ ζωή, πλασματικὴ ἐλευθερία, πλασματικὴ αὐτοδιάθεση, πλασματικὴ κυβέρνηση πλασματικοῦ κράτους, ἐμεῖς δὲν ἀσχολούμαστε ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον γὶ αὐτὰ ποὺ μᾶς συμβαίνουν! Μὲ ἐνοχλεῖ ἐν τέλει ποὺ ὑπάρχει ζωὴ χωρὶς ἐλευθερία, ζωὴ στὸ μικροσκόπιο, ζωὴ ὑπὸ αἵρεση καὶ ὑπὸ καθοδήγηση:

Ζωὴ χωρὶς ζωή... εἰκονικὴ ζωή... ζωὴ matrix.

Θὰ 'πρεπε ἀπ' τὸ πρωὶ ὡς τὸ βράδυ, κι ἀπ' τὸ βράδυ ὡς τὸ πρωί, στὸν ὕπνο, στὸ φαγητό, στὴ δουλειά, στὸν δρόμο, στὸ κρεβάτι, στὸν καναπέ, παντοῦ κι ὅλες τὶς ὧρες, μόνον αὐτὸ νὰ συζητᾶμε, μόνον αὐτὸ νὰ σκεφτόμαστε, μόνον αὐτὸ νὰ σχεδιάζουμε:

ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠ' AYTOYΣ.

ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.

ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.

Μόνον αὐτό!

Μὲ μανία, μὲ σχιζοφρενικὴ προσήλωση, μὲ ἀρρωστημένο πάθος!

Ὅλα τ' ἄλλα, τώρα, δὲν εἶναι ζωή...

Εἶναι διεκπεραίωση!...

mandatoforos