Τοῦ Φώτη Μιχαὴλ
Ἕνα
ἑκατομμύριο πρόσφυγες, 353.000 σφαγιασθέντες, 100.000 ὀρφανὰ καὶ 50.000
ἀγνοούμενοι.
Ἱστορικὲς
μαρτυρίες μᾶς βεβαιώνουν ὅτι, κατὰ τὸν 8ο π.Χ. αἰώνα, Ἕλληνες ἀπὸ τὴν Μίλητο
ἵδρυσαν στὸν Πόντο τὶς πόλεις Σινώπη, Ἀμισὸ (Σαμσούντα) καὶ Τραπεζούντα. Μὲ ἄλλα
λόγια ἡ ἱστορική μας μόνιμη παρουσία στὸν Πόντο ξεκινάει ἀπὸ τὸ 800 π.Χ., καὶ
φτάνει ἀκμάζουσα μέχρι περίπου τὸν Ἃ' παγκόσμιο πόλεμο.
Τότε εἶναι, ποὺ
ἡ τουρκικὴ βαρβαρότητα, σὲ συνεργασία μὲ Γερμανοὺς στρατιωτικούς, κατάφερε, μετὰ
ἀπὸ 28 αἰῶνες συνεχοῦς παρουσίας, νὰ ξεριζώσει ἀπὸ τὶς πατρογονικές του ἑστίες
τὸν Ἑλληνισμὸ τοῦ Πόντου, καὶ νὰ ὁδηγήσει στὸν θάνατο πάνω ἀπὸ 353.000 Ἕλληνες
Ποντίους.
Οἱ διώξεις τῶν
Ποντίων ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Κεμάλ, ποὺ ἤθελαν νὰ ἐξισλαμίσουν ὁλόκληρη τὴν τότε
τουρκικὴ ἐπικράτεια, εἶχαν ἀρχίσει ἀπὸ τὸ 1911. Χίλια περίπου ἑλληνικὰ σχολεῖα
μπῆκαν, τότε, κάτω ἀπὸ αὐστηρὸ τουρκικὸ ἔλεγχο, ἀπαγορεύτηκε ἡ διδασκαλία τῆς
ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ....
κλείστηκαν ὅλοι οἱ πολιτιστικοί, ἐθνικοὶ καὶ πολιτικοὶ
σύλλογοι τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Τὸ 1915 οἱ
διώξεις στὸν Πόντο ἐντάθηκαν δραματικά. Φανατικοὶ Τοῦρκοι ἐθνικιστές, σὲ
συνεργασία μὲ τὴν τουρκικὴ ἀστυνομία, ὀργάνωσαν ἀνελέητες ἐπιθέσεις μὲ
ἐμπρησμούς, λεηλασίες, βιασμοὺς καὶ δολοφονίες ἀθώων ἀμάχων.
Ἀπὸ τὸ 1914
μέχρι τὸ 1918, πάνω ἀπὸ 100.000 Ἕλληνες τοῦ Πόντου ἐκτοπίσθηκαν στὰ βάθη τῆς
Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ περισσότεροι πέθαναν στὸν δρόμο ἀπὸ τὸ ψύχος
καὶ τὶς κακουχίες.
Στὰ χρόνια
ἐκεῖνα, Πόντιοι ἀντάρτες βγῆκαν στὰ βουνὰ γιὰ ἀντίσταση, ἀλλὰ δὲν μποροῦσαν νὰ
κάνουν καὶ πολλὰ πράγματα, γιὰ νὰ σταματήσουν τὶς μαζικὲς δολοφονίες. Ἀπὸ τὴν
ἄλλη μεριὰ οἱ σύμμαχοι, ἐνῶ γνώριζαν γιὰ τὶς ὠμότητες καὶ τὴν θηριωδία τῶν
Τούρκων, μᾶς ἄφησαν ἐντελῶς ἀβοήθητους.
Στὶς 19 Μαΐου
τοῦ 1919, μὲ ἐντολὴ τοῦ Μουσταφᾶ Κεμάλ, ἀρχίζει, σὲ ὁλόκληρο τὸν Πόντο, ἡ
δεύτερη φάση τῆς Γενοκτονίας. Ὅλα τα ἐναπομείναντα ἑλληνικὰ χωριὰ ἰσοπεδώνονται,
καὶ σχεδὸν 150.000 ἀθῶοι ἄνδρες, γυναῖκες καὶ μικρὰ παιδιὰ ἀφανίζονται μὲ φωτιὰ
καὶ μαχαίρι.
Ἀπὸ τὸ 1994, ἡ
Ἑλληνικὴ Πολιτεία ὅρισε τὴν 19η Μαΐου ὡς Ἡμέρα Μνήμης τῆς Γενοκτονίας τῶν
Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.
Τὸ σχετικὸ Π.Δ.,
γιὰ τὴν 19η Μαΐου, προβλέπει δοξολογίες, πανηγυρικούς, φωταγωγήσεις καὶ
σημαιοστολισμοὺς Δημοσίων καταστημάτων.
Ἡ 19η Μαΐου,
ὅμως, δὲν εἶναι γιορτή. Ἡ 19η Μαΐου εἶναι Μνημόσυνο...
Καὶ τὰ μνημόσυνα
ὀφείλουμε νὰ τὰ κάνουμε ἀκριβῶς στὴν ἡμέρα τους, καὶ ὄχι νὰ τὰ μεταθέτουμε
ἐλαφρὰ τὴ καρδία, ὅπως κάναμε φέτος λόγω εὐρωεκλογῶν.
Τελικά, τί εἶναι
αὐτὸ ποῦ βαραίνει περισσότερο στὴν συνείδησή μας; Ἡ Μνήμη τῶν ἀναρίθμητων ἀδίκως
σφαγιασθέντων προγόνων μας ἢ οἱ ἐκλογὲς τῶν εὐρωπαίων, ποὺ τότε μᾶς ἐγκατέλειψαν
καὶ σήμερα λένε πῶς τάχα ἐνδιαφέρονται γιὰ μᾶς;
Μετὰ ἀπ' ὅλα
αὐτά, ἀναρωτιέται κανείς:
Μέχρι πότε θὰ
συνεχίσει νὰ ἀποτελεῖ ταμπού, στὸ Ἑλληνικὸ καὶ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο, τὸ θέμα
τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς
Θράκης;
Μέχρι πότε θὰ
εἶναι ἐκτὸς ὕλης σὲ Δημοτικά, Γυμνάσια καὶ Λύκεια, τὰ κεφάλαια, ποῦ ἀναφέρονται
στὴν Γενοκτονία;
Μέχρι πότε θὰ
συνεχίζουμε, χωρὶς ντροπή, νὰ στεφανώνουμε, στὴν Ἄγκυρα, τὸ μνημεῖο τοῦ
ἐξολοθρευτῆ μᾶς Μουσταφᾶ Κεμάλ;
Μέχρι πότε θὰ
χορεύουμε ''ζεμπεκιές'', θὰ στήνουμε ''κουμπαριές'', καὶ θὰ στέλνουμε τὴν
Κρατικὴ Ὀρχήστρα Ἀθηνῶν στὴν πρωτεύουσα τῆς Τουρκίας, γιὰ νὰ συμμετέχει στὰ
''δοξαστήρια'' τοῦ Κεμάλ;
Μέχρι πότε θὰ
ἀδρανοῦμε μπροστὰ στὸν ἐπιχειρούμενο ἐκτουρκισμὸ τῶν Ἑλλήνων Ρομᾶ καὶ Πομάκων
τῆς Θράκης μας;
Μέχρι πότε θὰ
ἀνεχόμαστε τὴν ὕπουλη, προκλητικὴ καὶ ἀνθελληνικὴ δράση τοῦ τουρκικοῦ προξενείου
τῆς Κομοτηνῆς;
Μέχρι πότε θὰ
ἐπιμένουμε στὴν ἀπόφαση γιὰ ἵδρυση Τομέα Ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ
τοῦ Α.Π.Θ.;
Μέχρι πότε οἱ
Πολιτικοὶ καὶ οἱ Διπλωμάτες μας θὰ παραμένουν σχεδὸν ἀδρανεῖς μπροστὰ στὴν
μεγάλη μας Ἐθνικὴ Ἐπιταγή, ποῦ λέγεται ''Διεθνής Ἀναγνώριση τῆς
Γενοκτονίας'';
Μὲ δυὸ λόγια:
Μέχρι πότε θὰ συνεχίζουμε νὰ φερόμαστε ὑβριστικὰ ἀπέναντι στὸ ἕνα ἑκατομμύριο
προσφύγων,
στὰ 353.000
θύματα τῆς κεμαλικῆς θηριωδίας,
στὰ 100.000
ὀρφανὰ
καὶ τοὺς 50.000
ἀγνοουμένους;
ΠΗΓΗ: malkidis.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου