Εξάπλωση του Οικουμενισμού στην Ευρώπη

 

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Ως γνωστόν οι Ορθόδοξες Μητροπόλεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης υπάγονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο φέρει και την εκκλησιαστική ευθύνη για όσα συντελούνται σε αυτές. Στις χώρες αυτές όπου οι Ορθόδοξοι πιστοί αποτελούν μειονότητα σε σχέση με τις πλειονότητες των Παπικών και Προτεσταντών, παρατηρείται έντονη οικουμενιστική δραστηριότητα, σε τέτοιο βαθμό που να διερωτάται κανείς τι επιπλέον λείπει για να μιλάμε για «ένωση των εκκλησιών».

Οι συμπροσευχές μεταξύ Ορθοδόξων, Παπικών και Προτεσταντών βρίσκονται εκεί στην ημερήσια διάταξη και κάθε μεγάλη εκκλησιαστική εορτή όπως το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα αποτελεί αφορμή (επι-)κοινωνίας μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων. Επιπλέον συναντήσεις, αλληλοασπασμοί και συμπροσευχές πραγματοποιούνται σε οικουμενιστικές «επετείους» που καθιερώθηκαν τα τελευταία χρόνια όπως η «Εβδομάδα προσευχής για την ενότητα των Χριστιανών».

Η πορεία για τις Εκκλησίες των χωρών αυτών φαίνεται προδιαγεγραμμένη και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη κοινωνία μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων, ακόμη και στο Κοινό Ποτήριο, που μολονότι δεν έχει επισήμως τουλάχιστον πραγματοποιηθεί, δεν είναι ωστόσο βέβαιο ότι αποφεύγεται πλήρως στην εκκλησιαστική ζωή των πιστών των περιοχών αυτών.

Η ευθύνη των Μητροπολιτών των επισκοπών αυτών είναι βαρύτατη για τις ενέργειες τους που συντείνουν στην οικουμενιστική ενότητα παραβλέποντας τα δόγματα και τους όρους των αγίων Συνόδων και Πατέρων.  Δυστυχώς οι ποιμένες αυτοί αντί να βάζουν την καλή ανησυχία, που έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, στους ετεροδόξους των κοινοτήτων που διακονούν, με τη στάση τους οδηγούν το λογισμό των Παπικών και Προτεσταντών πιστών στην άποψη ότι όλοι οι Χριστιανοί, Ορθόδοξοι, Παπικοί, Προτεστάντες παντός είδους, είναι αδελφοί και καμία ανάγκη στροφής προς την Ορθοδοξία δεν υπάρχει για όσους ζούνε μακριά από αυτήν. Διπλό λοιπόν το κακό των οικουμενιστών ποιμένων των ευρωπαϊκών χωρών. Και το αισθητήριο των Ορθοδόξων πιστών αμβλύνουν και κλείουν την θύρα της σωτηρίας, δια της επιστροφής στην Ορθοδοξία,  στους Παπικούς και Προτεστάντες πιστούς.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο φαίνεται να συμφωνεί πλήρως με τις ανωτέρω οικουμενιστικές προσεγγίσεις. Όσα δεν μπορεί να επιβάλλει στις χώρες όπου τη συντριπτική πλειονότητα αποτελούν οι Ορθόδοξοι πιστοί και οι αντιδράσεις στον οικουμενισμό είναι ισχυρές, εύκολα βλέπει να καρποφορούν στις χώρες αυτές. Όταν μάλιστα ο Οικουμενικός Πατριάρχης επισκέπτεται τις ευρωπαϊκές αυτές Μητροπόλεις της δικαιοδοσίας του, δεν παραλείπει να καλλιεργήσει έτι περαιτέρω τον εκεί καρποφορούντα οικουμενισμό. Το πρόγραμμα των επισκέψεών του περιλαμβάνει πάντοτε συναντήσεις με τους Παπικούς και Προτεστάντες «εκκλησιαστικούς» ηγέτες των χωρών αυτών, δέχεται τιμητικές διακρίσεις από παπικά και προτεσταντικά πανεπιστήμια, συμπροσεύχεται και συντρώγει μετά των ετεροδόξων και επικροτεί παντοιοτρόπως τις καλές σχέσεις που έχουν οικοδομηθεί στις Μητροπόλεις αυτές μεταξύ των Χριστιανών όλων των ομολογιών.

Η αλματώδης αυτή εξάπλωση του οικουμενισμού στην Ευρώπη μοιάζει αδύνατο να ανακοπεί. Η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ουδεμία αντίσταση προβάλλει και όλα τα Μέλη της πάντοτε επικροτούν τις αποφάσεις του έχοντος την Προεδρία. Όταν μάλιστα κάποιοι αγωνιούντες Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας για τα τελούμενα στην Ευρώπη επικρίνονται για «εισπήδηση» σε άλλη Εκκλησία.

Ας μη λησμονούμε όμως ότι όταν οι Ισραηλίτες «επείρασαν και παρεπίκραναν τον Θεόν τον Ύψιστον και τα μαρτύρια αυτού ουκ εφυλάξαντο και απέστρεψαν και ηθέτησαν και παρώργισαν αυτόν» τότε «ο Θεός υπερείδε και εξουδένωσε σφόδρα τον Ισραήλ…και παρέδωκεν εις αιχμαλωσίαν την ισχύν αυτών και συνέκλεισεν εν ρομφαία τον λαόν αυτού» και «οι ιερείς αυτών εν ρομφαία έπεσον» (Ψαλμ. ΟΖ΄, 56-64). 

πηγή