Μέρες πολιτικῆς ἅλωσης… Μέρες ἀλλοτρίωσης… Μέρες Ὀργῆς…

 

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Κάνει ἡ ἱστορία κύκλους; Καὶ κάνει καὶ διδάσκει καὶ νουθετεῖ αὐτοὺς ποὺ καλοπροαίρετα ξεδιψοῦν ἀπὸ τὰ νάματά της. Ἡ σημειολογία τῶν παραμονῶν τῆς ἅλωσης τῆς ΠΟΛΗΣ  δείχνει νὰ ἀναβιώνει στὸ σημερινὸ  πολιτικὸ-κοινωνικὸ ὑπόστρωμά μας , μὲ ἀποτέλεσμα τὸ παρακάτω παρατιθέμενο κείμενο ποὺ γράφηκε λίγο πρὶν τὸ 1431 νὰ μοιάζει προφητικὸ στὴν εὐρεία διάσταση τοῦ ὄρου.

Σχετικὰ μὲ τὶς συμφορὲς ποὺ ἔπεσαν πάνω μας καὶ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπός τους:

Οἱ δυστυχίες ποὺ βρῆκαν τὸ γένος μας, ὅπως βλέπομε, εἶναι ἐν συντομία οἱ ἑξῆς. Οἱ καιροὶ εἶναι ἀπὸ κάθε ἐποχὴ οἱ πιὸ δύσκολοι. Πονηρὲς οἱ ἡμέρες, τὸ τέλος τοῦ χρόνου, τὰ γηρατειὰ τοῦ κόσμου, τὸ ξεψύχισμα τοῦ σύμπαντος. Ἡ ζωὴ μας αὐτὴ εἶναι σύντομη, λανθασμένη καὶ γεμάτη ἀπὸ πικρίες, καὶ τὰ κακὰ ἐκτενέστερα ἀπὸ τὶς θάλασσες. Καὶ νά, οἱ γείτονές μας εἶναι ἐχθροί, ὅσοι δείχνουν φίλοι εἶναι ἄπιστοι, οἱ συγκάτοικοι μας κλέφτες, οἱ υἱοὶ μας ἀνυπάκουοι καὶ οἱ ἁπλοὶ συγγενεῖς χωρὶς στοργή. 

Αὐτοὶ ποὺ καραδοκοῦν νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ τὶς δυσκολίες μας εἶναι πολλοί, μὰ περισσότεροι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἐπιβουλεύονται. Αὐτοὶ ποὺ μᾶς διώκουν καὶ μᾶς πληγώνουν εἶναι πολλοὶ καὶ ἀπὸ πολλὰ μέρη. Κανεὶς καὶ ἀπὸ πουθενά, τολμῶ νὰ πῶ, δὲν ὑπάρχει ποὺ νὰ μᾶς συνοδεύσει στὴ φυγὴ καὶ νὰ....

συμπονέσει μαζί μας. Διασκορπισθήκαμε χωρισμένοι σὲ ὅλες τὶς βασιλεῖες τῆς γῆς. Μᾶς ἐξουσιάζουν καὶ δὲν ἐξουσιάζομε.  Τὴ χώρα μας ξένοι τὴν κατατρώγουν, καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς νὰ μᾶς βοηθήσει.  Οἱ νέες καὶ οἱ νέοι τοῦ γένους μας δόθηκαν σὲ ἄλλα ἔθνη.  Ὅλη τὴν ἡμέρα τὰ μάτια μας αὐτὰ βλέπουν καὶ τὸ δικό μας χέρι δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει.  Σὲ μᾶς ἔμεινε μόνο καρδιὰ θλιμμένη, μάτια ποὺ σβήνουν καὶ ψυχὴ ποὺ λιώνει, προβλήματα πάνω στὰ προβλήματα, φροντίδες πάνω στὶς φροντίδες, καὶ αἵματα πάνω στὰ αἵματα παντοῦ.  Χάθηκε ὁ εὐλαβὴς πάνω στὴ γῆ, λείπει ὁ στοχαστής, δὲν βρίσκεται ὁ φρόνιμος. 

Στὰ παλαιὰ παρουσιαζόταν ὁ σοφός, τώρα δὲν ὑπάρχει αὐτὸς ποὺ θὰ κατανοήσει, αὐτὸς ποὺ θὰ διορθώσει, αὐτὸς ποὺ θὰ μᾶς φέρει πίσω. 

Ἡ πληγὴ εἶναι ὁλόσωμη, ἡ ἀρρώστια γενικευμένη, φοβερό το τραῦμα, ἡ συμφορὰ ἀπαρηγόρητη καὶ μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε παρακλητικὸ λόγο. Καταφρονήθηκαν τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, σάπισαν τὰ κρατικά, ἀνακατεύονται τὰ μακρινά, συγχέονται τὰ κοντινά.  Τὰ πάνω γίνονται κάτω καὶ τὰ κάτω πάνω.  Οἱ Χριστιανοὶ διώκονται, οἱ ἀσεβεῖς εὐνοοῦνται. Ἀπὸ ἐδῶ μᾶς καταδιώκουν οἱ Ἀγαρηνοί, ἀπὸ ἐκεῖ μας λεηλατοῦν οἱ Σκύθες, ἀπὸ τὰ δυτικὰ οἱ Ἰσμαηλίτες θερίζουν τοὺς καρπούς μας, καὶ ἀπὸ τὰ ἀνατολικὰ οἱ Πέρσες μᾶς ἐκριζώνουν.  Ξεφεύγομε ἀπὸ τὸ δράκοντα καὶ συναντοῦμε τὸ βασιλίσκο, διαφεύγομε ἀπὸ τὸ λιοντάρι καὶ πέφτομε πάνω στὴν ἀρκούδα.  Ὅποιος γλυτώνει ἀπὸ τὸ θάνατο, ὁδηγεῖται στὴ δουλεία, καὶ ὅποιος ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὴ δουλεία παραδίδεται στὴ σφαγή.

 Ὅπου καὶ ὅποτε γίνονται ναυμαχίες στὴ θάλασσα ἢ μάχες στὴ στεριά, λεηλασίες ἢ μετοικεσίες, πάντως ἀκούεται ὅτι ἕνα μέρος ἀπὸ ἐμᾶς χάνεται.  Ὅ,τι συγκεντρώθηκε σὲ οἰκίες, τὸ σκορπίζει ὁ φθόνος, καὶ ὅ,τι διατίθεται γιὰ νὰ βγάλει κέρδος, τὸ ἁρπάζει ὁ ληστής.  Ὅ,τι μπόρεσε νὰ περάσει ἀπὸ τὸν κλοιὸ τῆς πολιορκίας βούλιαξε στὴ θάλασσα. Καὶ ὅ,τι γλῦτωσε ἀπὸ τὸ βυθὸ ἔπεσε στὰ χέρια ληστῶν. Ἐπὶ πλέον ἐπάγωσαν τὰ καλὰ καὶ ἐφύτρωσαν τὰ λυπηρά, παρῆλθαν τὰ δικά μας καὶ ἦλθαν τὰ ἀλλότρια. 

Φαγωθήκαμε, χαθήκαμε, διαφωνήσαμε καὶ ὡς τραυματίες πιὰ καὶ παράφρονες γίναμε ἐκτὸς ἑαυτῶν.  Ἐπιταχύνεται διαρκῶς ἡ πορεία τῶν πραγμάτων μας ὅλο καὶ πρὸς τὸ χειρότερο. Ἀπὸ τὰ μέχρι χθὲς καὶ πρόσφατα ἄριστα ἔθη καὶ γνωρίσματά μας, σήμερα οὔτε ἴχνος δὲν ἀναγνωρίζεται. Καὶ τὰ μέχρι πέρυσι καλύτερα ἀπὸ τὰ ἤθη, φέτος δὲν τὰ διακρίνομε πουθενά.  Μὲ αὐτὸ καὶ μὲ ἐκεῖνο τόσο ἄλλαξαν αὐτά, ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὰ περιγράψει. 

Καὶ ὅσο μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε ἀπὸ τὰ πράγματα περπατᾶμε σὲ ἀγκάθια, στεκόμαστε πάνω σε γκρεμό, βαδίζομε ἀνάμεσά σε φίδια, πορευόμαστε μέσα ἀπὸ παγίδες καὶ περπατᾶμε πάνω σε ἐπάλξεις πόλεων. 

Κάθε ὥρα πόλεμοι, σφαγές, πεῖνες, πνιγμοί, ἀβάσταχτες στενοχώριες. Μυριάδες ἀπὸ γύρω μας οἱ ἀπώλειες, καὶ ἀπὸ παντοῦ φθάνει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.  Καὶ ἐμεῖς σὰν νὰ μὴ γίνεται κάτι καινούργιο, παραμένομε ἄπονοι καὶ σκληροί.  Ἀλήθεια ποιὸς σοφὸς θὰ μποροῦσε νὰ διεκτραγωδήσει τὰ δικά μας, ὅπως πρέπει, ἀφοῦ ξεπέρασαν κάθε θρῆνο, καὶ εἶναι πέρα ἀπὸ κάθε κλάμα; Αὐτὰ λοιπὸν καὶ τὰ παρόμοιά τους, συμβαίνουν σὲ μᾶς, ἕνεκα τῶν σχηματισμῶν τῶν ἀστερισμῶν, θὰ μᾶς πῆ ὁ ἀστρολόγος.  Ὁ φυσικὸς θὰ πῆ ὅτι τὰ ὑπομένομε αὐτά, ὡς φυσικὴ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, ἐξ αἰτίας τῆς θέσεως μας ἀνάμεσα στοὺς Ἄραβες καὶ τοὺς Σαρακηνούς, τοὺς Ἰσμαηλίτες καὶ τοὺς Σκύθες. 

Ὁ ἄθεος θὰ ὑποστηρίξει, ὅτι ὅλα ἀπὸ μόνα τους τυχαία συμβαίνουν «χύδην καὶ φύρδην». Ὁ εἰδωλολάτρης θὰ ὑποστηρίξει ὅτι ὀφείλονται ὅλα στὴν τύχη καὶ στὸ γραμμένο.  Καὶ ἀκόμα ὁ Ἀγαρηνὸς θὰ πῆ ὅτι αἰτία τούτων εἶναι ὅτι δὲν ἀποδεχθήκαμε τὸν Μωάμεθ*,  ἐνῶ ὁ Ἑβραῖος, ἐπειδὴ πιστεύσαμε στὸ Χριστό.

Καὶ ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἐπειδὴ δὲν ὑποκύψαμε στὴν αἵρεσή του.  Καὶ ὁ ὄχλος τῶν Ἰταλῶν θὰ ὑποστηρίξει ὅτι μᾶς συμβαίνουν αὐτά, ἐπειδὴ δὲν ὑποταχθήκαμε στὸν πάπα. 

Ἐγὼ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀπορρίπτω, καὶ εἶμαι ἀπόλυτα πεπεισμένος καὶ τὸ ὁμολογῶ εὐθέως, ὅτι δὲν θὰ τὰ παθαίναμε αὐτά, ἐὰν εἴμασθαν δυσσεβεῖς καὶ τελείως ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὸ Θεό.  Ἐπειδὴ ὅμως εἴμαστε τὸ εὐσεβέστατο γένος ἀπὸ ὅλους τους ἀνθρώπους, στραμμένο κατ’ ἐξοχὴν στὸ Θεό, καὶ θέλομε βέβαια καὶ ἐνδιαφερόμαστε νὰ σωθοῦμε, καὶ αὐτὸ εἶναι γιὰ μᾶς ἡ ὕπαρξη καὶ ἡ ζωή μας, καὶ ὁ λόγος ποὺ ἤλθαμε σ' αὐτὴ τὴ ζωή. Θέλομε ὅμως αὐτὸ νὰ γίνει  μὲ καλοπέραση, μὲ πλοῦτο καὶ πρόσκαιρη δόξα;

Γι' αὐτὸ ὁ Κύριος ποὺ μὲ κάθε τρόπο προετοιμάζει τὴ σωτηρία μας, μᾶς παρέδωσε νὰ ντροπιασθοῦμε σὲ ὅλα τα ἔθνη,  καὶ τὴν πρόσκαιρη αὐτὴ ζωή μας, τὴ ρευστὴ καὶ περαστική, τὴν περιέβαλε μὲ μύρια κακά, μήπως καὶ ἔτσι, ἀκόμα καὶ παρὰ τὴ θέλησή μας, ὁδηγηθοῦμε τελικὰ ἀπὸ αὐτὸν στὴ σωτηρία μὲ κατάλληλο τρόπο. 

(Τὰ πνευματικὰ αἴτια τῆς ἅλωσης τῆς Πόλης. ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΝΙΟΥ  http://www.impantokratoros.gr/ Κεφάλαια ἑπτάκις ἑπτά, κέφ. ΜΣΤ', ἐν Μοναχοῦ Ἰωσὴφ Βρυεννίου, Τὰ Παραλειπόμενα, ἔκδ. Βασιλείου Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σέλ. 126-129 Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη")

Ποιὸς ἦταν ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος ὁ συγγραφέας αὐτοῦ τοῦ κειμένου; Ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος ἦταν λόγιος μοναχός τοῦ 15ου αἰώνα. Μόνασε στὴν Μονὴ Στουδίου. Ὑπῆρξε διδάσκαλος τῆς ἐκκλησίας. Διέπρεψε στὸν βίο καὶ στὸν λόγο του. Ἔγραψε πολλὰ σημαντικὰ συγγράμματα καὶ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν ὀρθοδοξία. Πέθανε μεταξύ τοῦ ἔτους 1431 καὶ 1438. Διετέλεσε διδάσκαλος τοῦ ἐν ἁγίοις μεγάλου πατρὸς ἠμῶν Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, στὶς ἀρχὲς τοῦ 15ου αἱ.  (π. Νικόλαος Ἰωαννίδης, Ἰωσὴφ Βρυέννιος - Βίος, ἔργα, διδασκαλία, 1985).

Τελικὰ αὐτὸς ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἄνδρας δίχως νὰ τὸ καταλάβει ἔγγραφε γιὰ τὶς ἡμέρες ποὺ διέρχεται τὸ Ἔθνος του ἐν ἔτει 2014. Μέρες πολιτικῆς ἅλωσης καὶ ἀδιεξόδων, μέρες πονηρές, μέρες ἀδικίας καὶ ὀργῆς  καὶ γιὰ νὰ μᾶς  στηρίξει μᾶς λέει …

«Ὁ ἀσεβὴς ( ἅρπαγας-ἄδικος) φυλάσσεται διὰ νὰ τιμωρηθεῖ κατὰ τὴν ὠρισμένην φοβερὰν ἡμέραν» (Παροιμ. 16,9)

 Καὶ ἐὰν κάποιος ἀπορεῖ καὶ ἀγανακτεῖ λέγοντας, πῶς δὲν τὰ παθαίνουν αὐτὰ καὶ .. ¨οι ἀδιάφοροι μὲ τὰ κοινὰ-ἀμετανόητοι¨..ποῦ ἁμαρτάνουν, ἃς καταλάβει τὸ ἑξῆς: «Ὁ θάνατός τους δὲν εἶναι βασανιστικὸς οὔτε διαρκοῦν οἱ δοκιμασίες τους, δὲν κοπιάζουν ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, λοιπὸν δὲν θὰ μαστιγωθοῦν μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ μὲ τοὺς δαίμονες» (Ψάλμ. 72, 4-5). 

ΥΓ. "Εὐχαριστοῦμε" τὸν κ. Ἔρτνογαν ποὺ μὲ τὶς βέβηλες προθέσεις του μᾶς κάνει νὰ ἀνασύρουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία ἀληθινὰ λόγια καὶ πράξεις μεγάλων ἀνδρῶν. Ἐπίσης τὸν "εὐχαριστοῦμε" γιατί ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ πάει νὰ μᾶς κάνει θὰ βγεῖ μεγάλο καλό… καὶ οὐσιαστικὰ θὰ γίνει δίχως νὰ τὸ καταλάβει ὁ καταλύτης γιὰ τὴν ὁμοψυχία τοῦ ΕΛΛΗΝΑ.

Καὶ ὁ νοῶν νοείτω…