Άπλωσε τα Χέρια Του, ευλόγησε τους συνοδοιπόρους Του στη γη και άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό. Ένα φωτερό σύννεφο Τον έκρυψε από τα μάτια τους και δυο άγγελοι λευκοφορεμένοι χάιδεψαν την ορφάνια, λέγοντάς τους πως θα ξανάρθει, έτσι όπως έφυγε: Όμορφος, δικός τους (και όλων όσων θα Τον αγαπήσουν στους αιώνες) και φωτεινός.Θα ξανάρθει για να κρίνει τον κόσμο και να πάρει τους αγαπημένους Του στην αιώνια Χαρά, εκεί όπου επισκοπεί το Φως της ομορφάδας Του.
Είμαι δεν είμαι Κύριε σε κείνους που θα ελεήσεις τότε, Σε παρακαλώ αυτή την Πόλη, που φέτος αλώθηκε την μέρα της Ανάληψης Σου, άφησέ την λίγο να ζήσει το βλέμμα Σου πριν σκοτεινιάσει η αμαρτία μας τον κόσμο.
Άφησέ την να σε δει, να δει Θεού πρόσωπο, πριν τελειώσει ο κόσμος αυτή που της ορίστηκε να είναι η Κωνσταντίνου Πόλις, αυτή που πρόδωσε και προδώθηκε...
Το βλέπουμε πάλι εκείνο το βαρύ σύννεφο που την σκέπασε τότε, εκείνο το βράδυ που ξημέρωνε 29 του Μάη και λέμε "ίσως αν ξημέρωνε Ανάληψη, αν ήταν σαν σήμερα, να προλάβαινε να τρέξει ξοπίσω Σου και να σωθεί στην φωτεινή νεφέλη"...
Και πάλι λέμε "ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλη αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν...".
Aλλά μήπως πηγαίνοντας για την Πατρίδα του ουρανού, δεν περνούμε από μικρές αναψυχές που λέγονται πατρίδες και είναι τα χώματα που πατούμε για να υπηρετήσουμε την δόξα Σου (αγαπώντας τους που ονόμασες αδελφούς Σου) και τα χώματα όπου σκάβουμε τα θεμέλια των ναών Σου;
Αυτό το χώμα το αγαπήσαμε μέχρις αιμάτων, γενιές τώρα.
Αυτή την πατρίδα σκαλοπάτι την είδαμε για Σένα, καθώς την κουβαλούμε εντός μας πληγωμένη (αλλά όχι νεκρή) και τώρα την αποθέτουμε στα πόδια Σου, λίγο πριν η νεφέλη κρύψει τα ακροδάχτυλά Σου, και προσευχόμαστε: " Παρηγόρησέ μας Κύριε για την Πόλη που τα κρίματά μας την παρέδωσαν στον αφανισμό. Λιγόστεψε τα στενάγματα και όπως θα χαμογελάς και θα τυλίγεσαι στο σύννεφο, άφησε ένα ακρόγελο στον τρούλο της ΑγιαΣοφιάς για να το βρουν οι ψυχές των Ελλήνων που θάρθουν απόψε...." 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου